H Blanche DuBois (Vivien Leigh) μια μοναχική και πάλαι ποτέ εύπορη γυναίκα αποφασίζει να επισκεφτεί την μικρότερη αδελφή της Stella (Kim Hunter) στην Νεα Ορλεάνη. Εκεί θα έρθει αντιμέτωπη με τον σύζυγο της Stella, έναν άξεστο και καθόλου εξευγενισμένο άνδρα τον Stanley (Marlon Brando), ο οποίος δε διστάζει να χτυπάει την γυναίκα του ακόμα και όταν αυτή είναι έγκυος, οι οποίοι παρόλα αυτά συνδέονται από ένα έντονο πάθος. Η Blanche είναι μια γυναίκα που αναζητά την ανδρική παρουσία στο πλευρό της και συγκεκριμένη την ανδρική προστασία. Όταν οι καυγάδες ανάμεσα σε εκείνη και τον Stanley αρχίσουν να αποτελούν καθημερινό φαινόμενο, η πνευματική ισορροπία της Blanche θα αρχίσει να κλονίζεται και στην επιφάνεια θα έρθουν κρυμμένα μυστικά που θα απειλήσουν ολοκληρωτικά την ψυχική της υγεία...
Βασισμένο στο ομόνυμο έργο του Tennessee Williams, το "A Streetcar Named Desire" είναι ένα ρομαντικό δράμα ή ακόμα καλύτερα ένα δραματικό ρομάντζο. Πέρα από την αισθητική μιας καλογυρισμένης και έντονα δραματικής ταινίας, το "Λεωφορείον ο Πόθος" εντάσεται στο γενικότερο πλαίσιο των ταινιών της δεκαετίας του '50, με την είσοδο μεγάλων αστεριών όπως ο Marlon Brando και ο James Dean. Παράλληλα επειδή ακριβώς η ταινία βρίσκεται στην απαρχή της δεκαετίας (1951) αποτέλεσε ένα από τα πρώτα ορόσημα της με ανάλογου ύφους ταινίες να ακολουθούν όπως το "A Place in the Sun" με την ντίβα της εποχής Elizabeth Taylor.
Το '50 αποτέλεσε και την εποχή κατά την οποία μεγάλες και πλούσιες κινηματογραφικές παραγωγές έκαναν την εμφάνισή τους όπως το "Quo Vadis" που κόστισε γύρω στα $7,5 εκατομμύρια! Τεράστιες παραγωγές, νέοι ορίζοντες στην ιστορική υπόσταση μιας ταινίας (αν και κάτι τέτοιο είχε ήδη ξεκινήσει από τη δεκαετία του '20 με τις βουβές ακόμα ταινίες του Grifith) που όμως πλέον με την είσοδο του έγχρωμου και των μεγάλων κινηματογραφικών αστεριών, ήταν μια σίγουρη επιτυχία για τα studio και τους παραγωγούς.
Στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για μια ταινία που περιορίζεται στα αυστηρά πλαίσια μιας γειτονιάς και ουσιαστικά του σπιτιού στο οποίο μένει το ζευγάρι. Τα πάθη, ο έρωτας, οι συγκρούσεις, όλα λαμβάνουν χώρα μέσα στο σπίτι και μοιάζει ορισμένες φορές σαν να παρακολουθούμε θεατρική παράσταση. Προορισμένο ως θεατρικό έργο έτσι κι αλλιώς, το οποίο άνοιξε γύρω στο 1947 στο Broadway, καταφέρνει να περάσει την αίσθηση του θεατρικού του υπόβαθρου και στην οθόνη. Εξάλλου η σκηνοθεσία του Elia Kazan φαίνεται να θέλει ακριβώς αυτό να πετύχει. Να κρατήσει δηλαδή την αισθητική και την εικόνα ενός love story, όσο πιο κοντά γίνεται στην απτή αίσθηση που δίνει το θεατρικό σανίδι, λειτουργώντας όμως στα πλαίσια μιας κινηματογραφικής παραγωγής. Συνεπώς δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός οτι η μεγαλύτερη έμφαση στη ταινία δίνεται στους ηθοποιούς. Ο χώρος μέσα στον οποίο αυτοί ζουν και κινούνται, είναι κατά κάποιον τρόπο δευτερευούσης σημασίας. Όπως ακριβώς δηλαδή και στο θέατρο. Εκεί γινόμαστε μάρτυρες των ερμηνειών σε πρώτη (και μοναδική) βάση, των ηθοποιών που βρίσκονται πάνω στη σκηνή. Έχουμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε από κοντά την παραμικρή κίνηση, την παραμικρή χειρονομία. Έτσι λοιπόν και εδώ η κάμερα γίνεται ουσιαστικά το μάτι του θεατή και παρακολουθεί από κοντά τις ενέργειες και τα πάθη των ηρώων.
Το story του θεατρικού (και κατ'επέκταση και της ταινίας) είναι επιρρεασμένο και βασίζεται σε ένα μεγάλο ποσοστό στα προσωπικά βιώματα του Williams. Γενικότερα ο Williams συνήθιζε να παρουσιάζει στα έργα του χαρακτήρες που έχουν και αντιμετωπίζουν προβλήματα κατά κύριο λόγο προσωπικής φύσεως. Συνήθως καλούνται να αντιμετωπίσουν τον ίδιο τους τον εαυτό και να επουλώσουν ψυχολογικά τραύματα και ανοιχτές πληγές. Υποκινούνται από τα πάθη τους όπως κι αν ορίζονται αυτά και είναι έρμαια των καταστάσεων και των αδυναμιών τους. Η ομοσεξουαλικότητα, ο αλκοολισμός και η πνευματική ανισορροπία, είναι γνωρίσματα του ίδιου του Williams και δε δίσταζε να τα μεταβιβάζει και στους ήρωές του. Για παράδειγμα εδω η Blanche είναι μια βασανισμένη γυναίκα. Βασανισμένη από τον ίδιο της τον εαυτό και την ανάγκη της για την παρουσία του αρσενικού δίπλα της. Καταφεύγει στο ποτό, χάνεται σιγά σιγά σε μια πλασματική εικόνα της πραγματικότητας όπως η ίδια την έχει φτιάξει και σταδιακά χάνεται και η ίδια μέσα στον εαυτό της. Δεν είναι να απορεί κανείς που μέσα σε μια τέτοια κατάσταση η ερμηνευτική παρουσία των ηθοποιών βγαίνει μπροστά και κάθε τι άλλο περνάει σε δεύτερη μοίρα.
Από τα 4 Oscar τα οποία κέρδισε η ταινία, τα 3 πήγαν στους ηθοποιούς. 'Α Γυναικείου Ρόλου για την εκπληκτική Vivien Leigh, και 'Β Ρόλων για την Kim Hunter στον ρόλο της μικρής αδελφής της, καθώς και στον Karl Malden ο οποίος υποδύεται τον Harold, έναν άντρα που γοητεύεται από την φαινομενικά φινετσάτη παρουσία της Blanche, μέχρι τη στιγμή που ο Stanley αποκαλύπτει σε όλους τι είδος γυναίκας (ξεδιάντροπης για την εποχή) είναι και όποια συμπάθεια σταματάει κάπου εκεί. Είναι συγκλονιστικό να βλέπεις μια τόσο κορυφαία ερμηνεία από την Leigh. Τόσο εύθραυστη και νευρώδης παράλληλα. Μέσα στο παραλλήρημά της είναι πραγματικός χείμαρρος και προκαλεί έντονα συναισθήματα λόγω της ανισόρροπης, ψυχικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται. Εντύπωση μου έκανε το γεγονός οτι καθόλη τη διάρκεια υποβόσκει και ένας ερωτικός πόθος ανάμεσα σε αυτή και τον Stanley, ο οποίος όμως δεν εκδηλώνεται ποτέ φανερά. Παρόλα αυτά θεωρώ οτι σίγουρα παίζει υπογείως τον ρόλο του και αποτελεί ενδεχομένως και μια από τις βασικές αιτίες που 'έσπρωξαν' την ηρωίδα στην άκρη ενός εσωτερικού γκρεμού. Οι εκφράσεις της, ο τόνος της φωνής της που αλλάξει σταδιακά και οι χειρονομίες υποδηλώνουν ξεκάθαρα τον ταραγμένο της νου, μέχρι και το λυτρωτικό τέλος. Ο Brando είναι το βαρύ αρσενικό. Με μια διάχυτη γοητεία και αρρενωπότητα διαλύει-κυριολεκτικά- ανθρώπους στο πέρασμά του, ερμηνεύοντας έναν ρόλο δυναμικό και σχεδόν πρωτόγονο, επισφραγίζοντας έτσι την εικόνα του απόλυτου αρσενικού της εποχής.
Κλασσική ρελιαστική σκηνοθεσία, αληθινές καταστάσεις και μοιραίοι ήρωες αποτελούν τα βασικά συστατικά του "A Streetcar Named Desire". Η αίσθηση της παλιάς εποχής που αποπνέει είναι μοναδική και θα σας έλεγα να αναζητήσετε και άλλες τέτοιες, παλιές ταινίες και να προτιμήσετε να τις δείτε τώρα που άνοιξε ο καιρός σε κάποιον θερινό κινηματογράφο. Έχεις την αίσθηση οτι βρίσκεσαι σε έναν παράλληλο χωροχρόνο και είναι μοναδική εμπειρία. Όπως μοναδική εμπειρία αποτελεί και το να παρακολουθήσετε αυτή την ταινία...
http://www.youtube.com/watch?v=ilW32IKJoM0&feature=related
TRIVIA
- Η Vivien Leigh η οποία έπασχε στην πραγματικότητα από bipolar desorder δυσκολευόταν αργότερα για κάποιον καιρό να ξεχωρίσει την πραγματική της ζωή, από αυτή της Blanche DuBois.
- Μέχρι το 2003 ήταν η μια από τις δυο ταινίες που είχε πάρει 3 Oscar για τις ερμηνείες των ηθοποιών. Η άλλη ήταν το "Network" (1976). Έχω την αίσθηση οτι το ρεκορ αυτό δεν έχει σπάσει ακόμα...
- Καθώς η ταινία προχωράει το διαμέρισμα του ζευγαριού στο οποίο ζει και η Blanche, τείνει να φαίνεται μικρότερο. Αυτό ήταν ένα σκηνοθετικό εύρημα, αφού όντως στην πραγματικότητα 'χτιζόταν' όλο και πιο μικρό, προκειμένου να ενταθεί η αίσθηση της κελιστοφοβίας που είχε αρχίσει να αποκτά η Blanche.
- Η ταινία ολοκληρώθηκε μέσα σε 36 ημέρες.
- Η Vivien Leigh η οποία ήταν μόλις 36 χρονών κανονικά, έπρεπε να φτιαχτεί αναλόγως ώστε να δείχνει μεγαλύτερη, όπως φαίνεται τελικά και στην ταινία.
(Πηγή IMDB)
Τίποτα στην tv σήμερα...
Χαιρετώ!
Ποσο μου αρεσουν οι αλητες σαν τον Μπραντο, εχω μιλησει και παλιοτερα γι' αυτους. Οσο για την ταινια τι να πει κανεις? Κορυφαια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχως που υπηρχαν σκηνοθετες εκεινη την εποχη, που μπορουσαν να στηριξουν μια ταινια πανω στον πραγματικο χαρακτηρα του ηθοποιου... γιατι κατι τυποι σαν τον Μπραντο, δεν επαιζαν τον ηρωα, ηταν οι ιδιοι οι ηρωες!! ;)