Gwoemul (a.k.a The Host): Monsters are real...

Heya!!  Τι κάνουμε;  Πέμπτη σήμερα και αύριο μη ξεχάσετε έχουμε το last volume από favorite saoundtracks/themes.  Περιμένω μεγάλη συμμετοχή όπως κάθε φορά σε αυτό το poll.  Έχουν μείνει πολλά και καλά OSTs ακόμα so για να δούμε ποια θα βγει.  Σήμερα παρόλα αυτά είπα να περάσω για μια ακόμη φορά στις πολυ αγαπημένες μου ασιατικές ταινιούλες, και πιο συγκεκριμένα σε μια κορεάτικη που είχα δει σίγουρα τρία χρόνια πριν.  Ο αγγλικός της τίτλος είναι "The Host", αλλά καλύτερα να την κοιτάξετε με τον original της, διαφορετικά με το host θα σας βγάλει ένα σωρό αηδίες.  Το ξεκαθαρίζω από τώρα οτι πρόκειται για ταινία ελαφρού τρόμου, με δόσεις από χιουμορακι και ολίγον δράμα.  Ηere we go..

Η ταινία ξεκινάει με έναν οχι και πολύ διαφορετικό τρόπο από αυτόν που είχαμε δει στο "Godzilla" (1998).  Εκεί παράλληλα με τα opening credits έτρεχε ένα background με πυρηνικές εκρήξεις, εργοστάσια και ανθρώπους με λευκές στολές, υπονοώντας και δείχνοντας λίγο αργότερα πόσο απόλυτα και καταστροφικά έχει επηρεάσει ο άνθρωπος το φυσικό περιβάλλον.  Αποτέλεσμα όλων των παραλείψεων και της ασέβειάς του απέναντι στην φύση, είναι η δημιουργία ενός τεράστιου, μεταλλαγμένου αμφίβιου που αρχίζει να τρέχει πάνω κάτω στους δρόμους της Νέας Υόρκης και να προκαλεί τον πανικό.  Έτσι και στο "Gwoemul" το πρώτο πλάνο που βλέπουμε είναι αυτό ενός Αμερικανού παθολόγου που δουλεύει για τον στρατό, να δίνει εντολή σε έναν Κορεάτη να ξεφορτωθεί 200 μπουκαλάκια φορμαλδεΰδης στον υπόνομο, ο οποίος όμως τυγχάνει να καταλήγει στον ποταμό Han.
Εκεί κοντά στις όχθες του ποταμού έχει την οικογενειακή της επιχείρηση μια πενταμελής οικογένεια, αποτελούμενη από τον πατέρα, τα τρία παιδιά του-έναν 40χρονο λίγο slow-witted άνδρα, τον πρώην αλκοολικό αδερφό του, την εθνική πρωταθλήτρια στην τοξοβολία αδελφή τους- και την μικρούλα εγγονή του, κόρη του Park Gang-Du του οχι και τόσο καλά στο μυαλό γιου.  Όταν μια μέρα ξεπηδήσει κυριολεκτικά μέσα από το ποτάμι ένα τεράστιο πλάσμα και σπείρει τον τρόμο στην περιοχή, η οικογένεια θα βρεθεί στο στόχαστρο του τέρατος, καθώς θα αρπάξει την μικρούλα Hyun-seo και θα εξαφανιστεί.  Τότε η οικογένεια θα κάνει τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να την βρει και να την σώσει, πριν να είναι πλέον πολύ αργά...

Η παράδοση θέλει τους θεατές να αγαπούν τις ταινίες με πρωταγωνιστές κάθε λογής τέρατα.  Από τον κλασσικό "Frankenstein" (1931), μέχρι τα απειλητικά σαγόνια του λευκού καρχαρία στο "Jaws" (1975), και από τα 'σαλιάρικα' "Alien" (1979) του Ridley Scott, μέχρι το πιο πρόσφατο υπερ-τέρας που βλέπουμε μόνο αποσπασματικά στο "Cloverfield" (2008) το οποίο βρήκα πολύ καλό.  Θες η αδρεναλίνη, θες η αγωνία για το εάν θα τη γλιτώσει ο ήρωας και πως, θες και λίγο ο η ίδια η ψυχολογική φύση του ανθρώπου που αρέσκεται τελικά να βλέπει αυτό που φοβάται (ιδιαίτερα από την βολή του μαλακού καναπέ του), οι ταινίες με πελώρια αμφίβια, φονικά ζώα, φρικιαστικούς εξωγήινους και υπερμεγέθη έντομα ήταν πάντα μια πάγια τακτική των μεγάλων studio για χρήμα με τη σέσουλα, και φιλμ που μένουν μια για πάντα στο πάνθεον των blockbusters.
Πολλές από τις χολιγουντιανές παραγωγές είναι ομολογουμένως καλές, αλλά τα τελευταία χρόνια φαίνεται οτι κάπου το παιχνίδι έχει σταματήσει να αποδίδει και τόσους καρπούς, όσον αφορά πάντα το είδος των συγκεκριμένων ταινιών.  Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που από την άλλη πλευρά του κόσμου μας έρχονται ακόμα ταινίες που καταφέρνουν να ανανεώνουν το θέμα το οποίο πραγματεύονται και να το πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα.
Το "Gwoemul" για παράδειγμα.  Μας ήρθε μόλις το 2008 και κατάφερε να βάλει τη δική του πινελιά στο είδος του τερατο-κινηματογράφου.  Έτσι κι αλλιώς τα διάφορα μεταλλαγμένα αμφιβιάκια που προκαλούν το χάος, προέρχονται κατευθείαν από την ασιατική παράδοση και κουλτούρα.  Γνωστός και ως "Gojira" ο μετέπειτα Godzilla έκανε μια από τις εμφανίσεις του το 1954(!) και έμοιαζε περισσότερο με πλαστικό παιχνιδάκι δεινοσαύρου, ανάλογο με τον χαριτωμένο Rex του "Toy Story". 

Η ταινία πρωτοτυπεί οχι τόσο από άποψη υπόθεσης, όσο από άποψη συνδυασμού διαφορετικών ειδών.  Δεν αποτελεί ούτε καθαρά ταινία τρόμου, ούτε και όμως και απλά ταινίας επιστημονικής φαντασίας.  Είναι περισσότερο μια μίξη φόβου, χιουμορ και στιγμών δράματος.  Σαν θεατές παρακολουθούμε την προσπάθεια της οικογένειας να σώσει την μικρή, γιατί πρέπει με κάποιον να ταυτιστούμε και να αρχίσουμε να συμπάσχουμε κατά κάποιον τρόπο.  Πολύ έξυπνο βρήκα το γεγονός ότι ο κύριος πρωταγωνιστής, ο πατέρας της Hyon-seo είναι ένας άνθρωπος που-αν και δεν είναι απολύτως ξεκάθαρο- αντιμετωπίζει κάποια διανοητικά προβλήματα.  Παρόλα αυτά είναι αυτός που αναδεικνύεται σε ήρωα προσπαθόντας να την εντοπίσει και να την γλυτώσει από το φριχτό τέρας.
Ο σκηνοθέτης Joon-ho Bong κρατάει τέλεια την ισορροπία ανάμεσα σε κωμικό στοιχείο και δράση, δράμα και τρόμο.  Την κατάλληλη στιγμή 'πετάει' μια χιουμοριστική φράση ή σκηνή για να ελαφρύνει λίγο το κλίμα, και το αντίστροφο.  Υπάρχει μια εκπληκτική σκηνή στην οποία πάνω που σαν θεατής έχεις καταλάβει οτι το τέρας ίσως να μην είναι και τόσο κακό τελικά, μέσα σε 2 δευτερόλεπτα όλο αυτό αντρέπεται και βρίσκεσαι και πάλι μπορστά σε μια υπέροχα φρικιαστική συνειδητοποίηση.  Τέλεια ισορροπία σε μια ταινία που πολύ εύκολα θα μπορούσε να έχει χαντακωθεί, εξαιτίας του πολυπαιγμένου της σεναρίου.

Από τα πιο ενδιαφέροντα ίσως στοιχεία είναι πως η ταινία κάνει τον δικό της πολτικό σχολιασμό (έστω και υπογείως) σχετικά με την αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην Κορέα.  Δεν είναι τυχαίο οτι η αρχή της ταινίας με τον Αμερικανό παθολόγο να διατάζει την ρήψη της φορμαλδεϋδης στον υπόνομο, βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, τα οποία όμως δυστυχώς δεν οδήγησαν ποτέ τον Mr. McFarland όπως είναι το πραγματικό το όνομα, σε φυλάκιση.  Γίνεται μέσα από αυτό κατανοητό οτι μια ταινία μπορεί να περάσει πολλαπλά μηνήματα, πάσης φύσεως, ακόμα και όταν ο πρωταγωνιστής της έχει μια τεράστια ουρά και πανίσχυρα σαγόνια!
Η σκηνοθεσία της είναι πολύ καλή και ορισμένες φορές σου δίνει την αίσθηση ντοκυμαντερ.  Είναι απόλυτα ρεαλιστικός ο τρόπος που φιλμάρονται οι διάφορες σεκανς, ενώ ακόμα και το τέρας φαίνεται στα πλαίσια του αληθινού (εσκεμμένα οι γωνίες λήψεις του είναι τέτοιες ώστε να αποκαλύπτεται μόνο ένα μέρος αυτό ή ακόμα και όταν αποκαλύπτεται ολόκληρο, να βρίσκεται παρόλα αυτά σε κάποια κίνηση).  Η σίσθηση της παροικσμασένης βιομηχανούπολης βγαίνει αβίαστα και αποτελεί το ιδανικό περιβάλλον για να παίξει κανείς με μια τέτοια ιστορία (ίσως ένα από τα βασικότερα σημεία στα οποία ο αμρικανός Godzilla χώλαινε, ήταν το γεγονός οτι η πλούσια Νεα Υόρκη αποτελούσε το πλεον ακατάλληλο μέρος για τη δράση του.  Η δε σκηνή που ανεβαίνει στον ουρανοξύστη σαν άλλος King Kong και κραυγάζει, ήταν απλά για γέλια).  Οι ηθοποιοί πάντα καλοί με τον Kang-ho Song να βγαίνει μπροστά σαν φάτσα που ήδη αναγνωρίζουν όσοι έχουν δει και το "Thirst" στο οποία παίζει τον βρυκόλακα-παπά.
Ευρηματική, με μια κλιμακωτή δράση που δε ξεφεύγει και δεν αναλώνεται σε υπερβολές περι εντυπωσιασμού, το "Gwoemul" είναι μια τερατοιστορία, για όσους αγαπούν τις τερατοιστορίες (ή τα ασιατικά διαμαντάκια).  Προσέξτε την αδελφή της οικογένειας.  Τυχαία νομίζετε έχει κερδίσει τόσα μετάλλια στην τοξοβολία;  Τοξοβολία;;  Ναι ρε γαμώτο, γι'αυτό τους αγαπώ!! :P

http://www.youtube.com/watch?v=IfNg_BveIks&feature=related

TRIVIA 

• Το συνεργείο χρησιμοποιούσε βαρέλια τα οποία έριχνε στο νερό, προκειμένου να αποδίδουν τον ήχο που έκανε το τέρας κάθε φορά που έπεφτε στο ποτάμι.
• Ο σκηνοθέτης μαζί με τον δημιουργό του τέρατος του έδωσαν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων την ονομασία...Steve Buscemi, βασισμένοι στον χαρακτήρα του ηθοποιού και στον τρόπο που έπαιζε στην ταινία των Coen, "Fargo"(1996).
• Ο δημιουργός του τέρατος βάσισε όλες τις κινήσεις του, σε κανόνικες κινήσεις ενός ανθρώπου.

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ANT1: 21:00, Kung fu Panda.  Σε Ά τηλεοπτική προβολή, η καλύτερη ευκαιρία να ξαναδείτε το αξιαγάπητο παντα που μυείται στα μυστικά και τις τεχνικές του kung fu προκειμένου να σώσει την Κοιλάδα της Ειρήνης από τον φοβερότερο εχθρό της.  Η καλύτερη ευκαιρία μιας που βγήκε και το "Kung fu Panda 2" βεβαίως, βεβαίως.

STAR: 21:00, The Curious Case of Benjamin Button, με τους Brad Pitt, Cate Blanchett.  Η ιστορία του David Fincher για ένα άνθρωπο που αψηφόντας την φύση, γεννήθηκε γέρος για να πεθάνει νέος, ακολουθόντας την ανάποδη πορεία ζωής από αυτή που ακολουθούμε όλοι...

Αύριο σας περιμένω για last poll από favorite soundtracks/themes.  Να είστε όλοι εδώ παρακαλώ, καθώς έχει πολύ ζουμί για το τέλος η υπόθεση! ; )

Cya!