Citizen Kane: Η άνοδος και η πτώση ενός 'πολίτη'...

Καλημέρα σας και πάλι. Ελπίζω να σας άρεσε το χθεσινό animation, γιατί βασικά θα ακολουθήσει σίγουρα άλλο ένα, οπότε σας παρακαλώ μη με παρατήσετε και φύγετε! Είναι ωραία believe me! :P Today θα πάμε πάλι στα πιο παλιά, και συγκεκριμένα το 1941. To "Citizen Kane" υπήρξε ενδεχομένως το πιο εντυπωσιακό κινηματογραφικό ντεμπούτο που έγινε ποτέ. O Orson Welles ήταν μόλις 25 χρόνων όταν γύρισε την-κατά πολλούς-καλύτερη ταινία που έχει δημιουργηθεί ποτέ. Αυτό σημαίνει οτι έχω μόλις δυο χρόνια στη διάθεση μου για να κάνω το καλλιτεχνικό μου ντεμπούτο κι εγώ;; Μμμ δε τα βλέπω καλά τα πράγματα...Αϊ παράτα μας κιόλας Orson, pff...

Η ταινία παρουσιάζει την ζωή ενός κολλοσού του Τύπου, μετά τον θάνατό του και μέσα από τις μαρτυρίες και τις αναμνήσεις συγγενών και φίλων. Μια ομάδα δημοσιογράφων αναλαμβάνει να εξιχνιάσει το μυστήριο που κρύβεται πίσω από την τελευταία λέξη του Kane (Orson Welles) λίγο πριν από τον θάνατό του. Ψάχνοντας λοιπόν την ερμηνεία της λέξης "Rosebud", ένας δημοσιογράφος θα ξετυλίξει το κουβάρι της ζωής αυτού του πολυμήχανου και επιτυχημένου άνδρα, μιας ζωής γεμάτης δόξα, χρήμα, απιστίες, προδοσίες, μίση και παντώς είδους πάθη, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο στον θεατή να παρακολουθήσει την πορεία του 'μεγάλου' αυτού άνδρα, από την κορυφή του στην οδυνηρή πτώση του...
Το μεγάλου μήκους, φιλμικό ντεμπούτο του Welles έγραψε ιστορία εξαιτίας της απόλυτα πρωτότυπης μορφής με την οποία σκηνοθέτησε την ταινία, αλλά και του τρόπου με τον οποίο παρουσιάσε ουσιαστικά την ιστορία ενός πανίσχυρου άνδρα των media. Ο ίδιος ο Welles κρατώντας την κεντρική θέση πίσω από τις κάμερες ως σκηνοθέτης, αλλά και μπροστά από αυτές στον ρόλο του Kane, δημιούργησε μια άρτια δομημένη ως προς την τεχνική της μορφή ταινία, εισήγαγε νέες κινηματογραφικές τεχνικές και αποτέλεσε την έμπνευση για αμέτρητους σκηνοθέτες, δημιουργώντας σκηνοθετικό ρεύμα το οποίο έχεο γίνει στις μέρες μας αναπόσπαστο κομμάτι κάθε ταινίας. Μιλώντας βέβαια για την εποχή του '41 μόλις δέκα χρόνια μετά από τις πρώτες απόπειρες ομιλούντα κινηματογράφου, μπορεί να καταλάβει κανείς γιατί το "Citizen Kane" θεωρήθηκε μεγάλο κινηματογραφικό επίτευγμα.


Η σημαντικότερη τεχνική την οποία εισήγαγε για πρώτη φορά εδώ ο Welles ήταν αυτή του "βάθος πεδίου". Σύμφωνα με την τεχνική αυτή, ήταν πλέον δυνατό για τα αντικείμενα που βρίσκονταν στο βάθος, και οχι μπροστά ακριβώς από την κάμερα, να κινηματογραφηθούν με μια πρώης τάξεως ευκρίνεια. Τα προηγούμενα χρόνια, κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον, καθώς το φιλμ και οι περιορισμένου οπτικού βάθους φακοί, δεν επέτρεπαν την σκηνοθέτηση των πραγμάτων που βρίσκονταν σε κάποιο βάθος. Συνήθως για να μπορέσουν να παρουσιάζονται τα αντικείμενα αυτά (σε περίπτωση που κάτι τέτοιο ήταν απαραίτητο για την υπόθεση της ταινία) έπρεπε να τοποθετούνται όλα μαζί σε μια συγκεκριμένη σειρά μπροστά από την κάμερα. Αυτό όμως είχε σαν αποτέλεσμα το πλάνο να μη χωράει όλα τα αντικείμενα και έτσι να δημιουργούνται δυσκολίες στην κατανόηση αυτού που θέλει να περάσει ο σκηνοθέτης στον θεατή. Η εισαγωγή του βάθους πεδίου από τον Welles έλυσε τα χέρια των σκηνοθετών, καθώς μπορούσαν πλέον να τραβούν με την κάμερά τους χώρους και αντικείμενα, χωρίς κανέναν περιορισμό και κυρίως χωρίς να φαίνεται το background φλου (θυμηθείτε για παράδειγμα ταινίες του Hitchcock στις οποίες τα πρόσωπα μπροστά είναι 'καθαρά' (νετ) και φωτισμένα, ενό το background θολό (φλου) ). Η συγκεκριμένη τεχνική επαναλαμβάνεται σε πολλές σκηνές της ταινίας και κάθε φορά δημιουργεί ένα ενδιαφέρον οπτικό παιχνίδι, που κεντρίζει το μάτι του θεατή και εκπλήσει. (βλ. παρακάτω φωτογραφία).



Πέρα από αυτό όλη η σκηνοθεσία του Welles είναι εντυπωσιακή και παρά το ασπρόμαυρο της ταινίας. Οι γωνίες λήψεις του έχουν αφήσει εποχής, αφού με αυτές καταφέρνει να δίνει το στίγμα του κάθε ήρωα με ένα μόνο πλάνο. Για παράδειγμα ο Kane παρουσιάζεται με την κάμερα να τον δείχνει από κάτω, προσδίδοντας του σχεδόν μια τιτάνια διάσταση όταν βρίσκεται στην εποχή της μεγάλης του επιτυχίας, ενώ αντιθέτως όταν αρχίζει και φθείνει τα πλάνα από ψηλά τον παρουσιάζουν μικρό και αδύναμο. Εξίσου έξυπνη και η εξέλιξη της πλοκής μέσα από την αφήγηση διαφόρων προσώπων, σαν ένα τεράστιο flashback το οποίο αποτελεί στην ουσία όλο το έργο. Εξαιρετικά και τα κοντινά πλάνα σε αντικείμενα που θα αποτελέσουν τελικά βασικά κλειδιά του μύθου του Kane, όπως η χιονόμπαλα που πέφτει από τα χέρια του και σπάει. Η κάμερα αιχμαλωτίζει υπέροχα τις εικόνες όπως αυτές προβάλονται πάνω στα γυάλινα θρύψαλα της μπάλας, ή τις πολλαπλές εικόνες του Kane όταν αυτός περνάει από έναν γιγάντιο καθρέφτη και το είδωλό του αντικατροπτρίζεται σε αυτόν επ' άπειρον. Ο φωτισμός δίνει και αυτός τα μέγιστα στην ιστορία, με σκοτεινές φιγούρες, μαύρους χώρους και εξάρσεις φωτός που κάνουν ένα υπέροχο contrast μεταξύ τους και δημιουργούν ατμόσφαιρα.



Ο Welles είναι εξαιρετικός και στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Καταφέρνει και δίνει το στίγμα ενός δυναμικού και αγαπητού άνδρα, για να περάσει λίγο αργότερα σε μια μοναχική και εγωιστική φυσιογνωμία. Προσωπική μου άποψη είναι πως η συγκεκριμένη ταινία είναι δυο πράγματα: ο Welles και η κάμερά του. Αυτό που σε κάνει να χαζεύεις με την ταινία αυτή είναι οτι ένα προσέξεις καλά, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο παραμικρός φωτισμός, το κάθε ζουμ ή η κάθε οπτική από την οποία βλέπει τα πράγματα η κάμερα, προοικονομούν κάτι το οποίο θα γίνει στη συνέχεια. Χωρίς να περνάει σε δεύτερη μοίρα, αλλά καλύτερα προχωρόντας χέρι-χέρι, σκηνοθεσία και υπόθεση δένουν απόλυτα μεταξύ τους και καταφέρνουν να παρουσιάσουν ένα αποτέλεσμα ενδεχομένως αξεπέραστο ακόμα και μέχρι σήμερα. Ιδιαίτερη πινελιά σε όλα αυτά είναι και ο τρόπος με τον οποίο ο Welles φαίνεται να χωροποιεί τον χρόνο παρουσιάζοντας διαφορετικές χρονικές περιόδους, μέσα στην ίδια σκηνή. Υπάρχουν σκηνές στις οποίες τα υποτιθέμενα 20 ή 30 χρόνια που έχουν περάσει δίδονται με ένα πολύ απλό, αλλά έξυπνο τρόπο μέσα μόνο από μια φράση και μια σκηνή. Είναι σαν η κάμερα να ρέει και να συλλαμβάνει διαφορετικές χρονικές μεταπηδήσεις, που στον θεατή περνούν σαν μια φυσική συνέχεια.



Εάν είστε από αυτούς που αγαπούν τον κινηματογράφο, σίγουρα πρέπει να δείτε το "Citizen Kane". Δε θα την συνέστηνα σε όσους ψάχνουν κάτι πιο ιντριγκαδόρικο και γρήγορο, αν και πλέον θεωρώ οτι είναι μια ταινία που συνιστά άνετα ένα γερό θεμέλιο της κινηματογραφικής ιστορίας μέχρι και σήμερα. Όσοι επιλέξετε να την δείτε πάντως, μόνο κερδισμένοι να βγείτε...

http://www.youtube.com/watch?v=zyv19bg0scg


TRIVIA

• Ο τρόπος με τον οποίο φίλμαρε τα πρόσωπα ο Welles (από πάνω για τους ισχυρούς-από κάτω για τους αδύναμους) ήταν επιρεασμένος από την ταινία του Ford "Stagecoach" (1939), την οποία σύμφωνα με τον ίδιο είχε δει περίπου...40 φορές για να σκηνοθετήσει τον πολίτη Kane.
• Παρά την μεγάλη του δημοσιότητα, το φιλμ ήταν μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες στο box-office τότε. Μάλιστα σε κάθε μια από τις 9 υποψηφιότητες που πήρε συνολικά στα Oscar, γιουχαϊστηκε εντόνως από πολλούς...
• Για τις σκηνές ως ηλικιωμένος Kane, ο Welles καθόταν στην καρέκλα για το μακιγιαζ από τις 2:30 το βράδυ προκειμένου να είναι έτοιμος στις 9:00 το πρωί που ξεκινούσε στο γύρισμα!
• Σε μια σκηνή που ο Welles τα κάνει όλα ρημαδιό σπάζοντας πράγματα, καταλήγει να λέει στο συνεργείο του με ματωμένα χέρια: "Πραγματικά το ένιωσα"! Κι εμείς το ίδιο...

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

NET: 1:15, Wonderful Town. Ταϊλανδέζικη παραγωγή του 2006, που πραγματεύεται τον έρωτα ανάμεσε σε δυο ανθρώπους, υπό την σκιά του φονικού τσουνάμι που είχε πλήξει το 2004 την Ταϊλάνδη. Εξαιρετική μουσική και φωτογραφία.

Adios!