Perfect Blue: Who are you?

Hey guyz, τι κάνουμε;  Λοιπόν την Κυριακή το βράδυ και μετά από ένα εξαντλητικό πρωινό (εντάξει για μπάνιο πήγα, αλλά η κίνηση που φάγαμε ήταν uber) και μη μπορώντας να με πάρει ο ύπνος από νωρίς, είπα κι εγώ σαν παιδί να δω καμιά ταινιούλα σπίτι μπας και περάσει η ώρα.  Είχα στο laptop μια ταινία εδω και μερικές μέρες που λέγεται "Perfect Blue".  Animation γιαπωνέζικης παραγωγής του 1998.  Με δυο λόγια: το "Black Swan" του Aronofsky αποτελεί σε ένα μεγάααλο βαθμό rip-off της συγκεκριμένης ταινίας.  Σε συνδυασμό με την έτερη ταινία του-οποία σύμπτωσης!-1998, "Audition" και πιο συγκεκριμένα με την φράση που ακούγεται σε αυτήν "The ballet used to purify my dark side", (υποθέτω εγω με το αθώο μου μυαλό) κατάφερε και μας έδωσε μια από τις καλύτερες ταινίες και τις πιο δυνατές ερμηνείες των τελευταίων ετών.  Με λίγη βοήθεια βεβαίως βεβαίως...

Η Mima αποτελεί το βασικότερο και πιο αγαπητό μέλος ενός pop συγκροτήματος, των CHAM.  Όταν η ίδια αποφασίσει να τερματίσει την καριέρα της σαν τραγουδίστρια και να ασχοληθεί με την υποκριτική, θα διαπιστώσει οτι ο δρόμος δεν είναι ακριβώς στρωμένος με ροδοπέταλα.  Χάνοντας σιγά σιγά την αγάπη των θαυμαστών της, παρακολουθούμενη από έναν creepy stalker, και βλέποντας την νέα της επαγγελματική σταδιοδρομία να μην ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς, η Mima θα αρχίσει να χάνει σταδιακά τα λογικά της και σύντομα ο φανταστικός και ο πραγματικός κόσμος θα συγχωνευτούν σε έναν στον μυαλό της.  Η πτώση ενός former pop idol έχει μόλις ξεκινήσει και δε φαίνεται να σταματάει με τίποτα...

Το "Perfect Blue" είναι μια πολυδιάστατη ταινία και πρέπει να την παρακολουθήσεις αρκετά προσεκτικά για να την κατλάβεις.  Οχι τόσο γιατί είναι δύσκολη στην κατανόηση, όσο εξαιτίας των πολλών πραγμάτων που συμβαίνουν την ίδια στιγμή και που θα σε φτάσουν στο σημείο να αναρωτηθείς αν αυτό που παρακολουθείς την δεδομένη στιγμή είναι η βιωμένη πραγματικότητα της ηρωίδας ή μια ακόμη φαντασιωσή της.  Πολλοί έχουν πει οτι ο τρόπος με τον οποίο είναι σκηνοθετημένη, έστω κι αν μιλάμε για animation μοιάζει πολύ με αυτόν του Hitchcock.  Ως ένα βαθμό θα έρθω να συμφωνήσω.  Το χτίσιμο του χαρακτήρα από την αρχή μέχρι τα μέσα περίπου, είναι σχεδόν όμοιο με τον τρόπο που λειτουργούσε ο μεγάλος σκηνοθέτης, ακόμα και στο "Psycho".  Εντύπωση μου έκαναν τα πλάνα και το πως θεωρητικά θα κινούνταν η κάμερα, σε περίπτωση που μιλούσαμε για μια live action ταινία.  Τα cut είναι εκπληκτικά και το πέρασμα από την μια σκηνή στην άλλη σου προκαλεί τεράστιο ενδιαφέρον.  Όλη αυτή η αγχωτική κίνηση της 'υποτιθέμενης' κάμερας, δημιουργεί φυσικά και το κατάλληλο περιβάλλον μέσα στο οποίο θέλει ο σκηνοθέτης Satoshi Kon να εντάξει την ηρωίδα του και το πετυχαίνει με ομολογουμένως μεγάλη μαεστρία.  Ο κόσμος που δημιουργείται είναι εφιαλτικός, επικίνδυνος και γεμάτος παραισθήσεις.  Μερικές στιγμές βρήκα και εγω δύσκολο να ξεχωρίσω την πραγματική...πραγματικότητα από την επίπλαστη, πόσο μάλλον η ηρωίδα της ταινίας.  Τα όνειρα της μπλέκονται με τους εφιάλτες της, ζει διαρκώς με μια 'σκιά' να την παρολουθεί, και φτάνει στα όρια της παραφροσύνης.  Τα ξεπερνάει, δε τα ξεπερνάει ακόμα και αυτό είναι δυσδιάκριτο κάποιες φορές...

Ο τίτλος της ταινίας δε θα μπορούσε να είναι καταλληλότερος.  "Perfect Blue" σύμφωνα με την γιαπωνέζικη παράδοση είναι το χρώμα της ψευδαίσθησης, συνεπώς τι καλύτερο για ένα animation βασισμένο στην ανθρώπινη ψυχολογία και τα παιχνίδια ενός (ή και περισσοτέρων) ταραγμένου μυαλού;  Φυσικά ένα τέτοιο θέμα παίζει πολύ σήμερα σε διάφορες ταινίες.  Άνθρωποι με σύνδρομο πολλαπλής προσωπικότητας, εμμονές, βίαιες συμπεριφορές και σκοτεινά alter ego είναι κάτι το πλέον σύνηθες.  Δε χρειάζεται για μια ακόμη φορά να πω πόσο μάστορες είναι σε κάτι τέτοια οι Ασιάτες, αφού καταφέρνουν με οποιοδήποτε θέμα καταπιάνονται, να του δίνουν ένα σοκαρισιτκό twist και να σε προκαλούν από την πρώτη στιγμή.  Δεν είναι τυχαίο το γεγονός οτι ο Arronofsky αγόρασε τα δικαιώματα του "Perfect Blue" έναντι $59 χιλιαδών μόνο, προκειμένου να συμπεριλάβει μια σκηνή του στο "Requeim for a Dream".  Και όταν λέμε να συμπεριλάβει εννοούμε να το κοπιάρει βήμα βήμα.  Και για του λόγου το αληθές:

http://www.youtube.com/watch?v=anlHmGA-Bvs

Συνηθισμένα τα δανείσματα και οι επαναλήψεις θα μου πείτε, αλλά έτσι κι αλλιώς όταν μιλάμε και για τον Aronofsky στην προκειμένη περίπτωση, ξέρουμε τουλάχιστον οτι το αποτέλεσμα θα είναι καλό.  Για τον λόγο αυτό τα δανείσματα του δεν σταμάτησαν εκεί.  Για παράδειγμα κατά την σκηνή οπού η Mima βιάζεται για τις ανάγκες της σειράς στην οποία πλέον παίζει, τριγύρω της βρίσκονται σε κύκλο διάφοροι άντρες οι οποίοι επικροτούν αυτόν που την 'βιάζει', φωνάζουν και φτιάχνονται.  Ακριβώς δηλαδή οτι είδαμε και προς το τέλος του requiem με την Connely και μια άλλη να το κάνουν πάνω στο τραπέζι, με διάφορους σιχαμένους τριγύρω να ζητωκραυγάζουν.  Ακόμα και η σκηνοθεσία με την κάμερα να γυρνάει γύρω γύρω είναι πανομοιότυπη...

Από τη στιγμή λοιπόν που έχει έτσι κι αλλιώς τα δικαιώματα ο φίλτατος Darren, γιατί να μη χρησιμοποιήσει το μέγιστο δυνατό υλικό και για την πιο πρόσφατη ταινία του, "Black Swan"?  Έτσι κι έκανε.  Σαν γενική εικόνα πήρε όλη την διαταραγμένη προσωπικότητα ενός pop idol και την ενέταξε στο πλαίσιο μια εξίσου διαταραγμένης μπαλαρίνας.  Όσο αγχωτική είναι η ζωή ενός ατόμου που βρίσκεται διαρκώς στα φώτα της δημοσιότητας, άλλο τόσο είναι και μιας χορεύτριας μπαλέτου που βρίσκεται κάτω από διαρκή πίεση και αυστηρή πειθαρχία.  Ο Aronofsky έχει αποδώσει και αυτός τέλεια όλη την ψυχοσύνθεση της Portman στην ταινία του, όπως ακριβώς δηλαδή συμβαίνει και στο "Perfect Blue".  Δεν είναι καθόλου τυχαίο οτι κανα δυο ακόμα σκηνές έχουν κοπιαριστεί και για το "Black Swan" αν και οχι τόσο πιστά όσο αυτή στο requiem.  Για παράδειγμα η σκηνή με τις ζωγραφιές που αρχίζουν να 'μιλάνε' στην Portman είναι όμοια με μια σκηνή από το "Perfect Blue" στην οποία ο φανατικός θαυμαστής μέσα στην δική του τρέλα κι αυτός, φαντάζεται οτι οι άπειρες φωτογραφίες της Mima που έχει στο δωμάτιό του του μιλάνε.  Ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο η Mima βλέπει τον άλλο της εαυτό, αυτόν που κάποτε ανήκε στο γκρουπ και ήταν αθώος και γλυκός, και ο οποίος είναι αυτός που την τυραννάει τώρα και την έχει οδηγήσει στην παράνοϊα, έχει μεταφερθεί με άρτιο τρόπο στο "Black Swan".  Καθρέφτες, τζαμαρίες μαγαζιών, βιτρίνες και παράθυρα του metro γίνονται τα μέσα για την εξωτερίκευση και την υλική σχεδόν υπόσταση που πέρνουν οι σκοτεινοί εαυτοί και των δυο ηρωίδων.  Βασανίζονται, λυγίζουν, σπάνε στα δυο και τελικά με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο και οι δυο αναγεννιούνται...
Το "Perfect Blue" είναι μια ταινία για την ανθρώπινη φύση και την μάχη που πολλές φορές πρέπει να δίνουμε με τον κρυμμένο μας, πρωτόγονο εαυτό.  Γεμάτη αγωνία και σασπενς που σε κρατάει μέχρι και τέλος, είναι ενα φιλμ που όπως λέγεται χαρακτηριστικά θα μπορούσε να έχει σκηνοθετήσει ο Hitchcock εάν επέλεγε να φτιάξει μια ταινία animation στις μέρες μας.  Τραυματισμένοι ήρωες, πολλαπλές πραγματικότητες και υποβλητική ατμόσφαιρα, δημιουργούν ένα άψογο αποτέλεσμα αντάξιο της ομόνυμης νουβέλας από τον Yoshikazu Takeuchi πάνω στην οποία βασίστηκε η ταινία.
Απλά εξαιρετικό.

Traileraki δε βάζω καθώς 1) τα περισσότερα είναι ντουμλαρισμένα στα αγγλικά, πράγμα τελείως ηλίθιο καθώς θα πρέπει οπωσδήποτε να το προτιμήσετε στα γιαπωνέζικα, με αγγλικούς υπότιτλους.  Σε διαφορετική περίπτωση ένα μεγάλο μέρος του όλου κλίματος θα χαθεί εντελώς και 2) το trailer είναι εντελώς χαζοβιόλικο και μόνο καλό δε κάνει στην ταινία.

No more trivia for the movie...

Τίποτα και η tv.  Πάνετε καμιά βόλτα και πιείτε και τίποτα στην υγειά μου! ; )

Τα λέμε αύριο, τσιου!