Amores Perros: Ένα υπαρξιακό δράμα από τον Gonzalez Innaritu...

Hi again! Σήμερα έλεγα να ανεβάσω καμιά πιο κλασσική ταινιούλα, αλλά είπα να τις αφήσω για τις επόμενες μερούλες αφού μου έσκασε στο μυαλό να ανεβάσω Innaritu και "Χαμένες Αγάπες" μιας που το είδα ολόκληρο πρόσφατα.  Καλή ταινία, αν και προσωπικά έχω πάντα ένα πρόβλημα με τις ταινίες του λόγω μεγάλης διάρκειας.  Παρόλα αυτά ήταν αδιαμφισβήτητα καλή, so όσοι δεν την έχετε ακόμα δει, τσεκάρετέ την.  Here we go...

Με αφορμή ένα τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, τρεις ιστορίες διαφορετικών ανθρώπων ενώνονται εν μέρει και ακολουθούν παράλληλες πορείες.  Οι ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα της απώλειας, της μοναξιάς, της εγκατάλειψης.  Κοινός παρονομαστής όλων των ιστοριών είναι η αγάπη και κυρίως όπως αυτή βιώνεται μέσα από τον πόνο, τις δυσκολίες της καθημερινότητας και τα λάθη των προσωπικών μας επιλογών...
Κλασσικό μοτίβο στις ταινίες του Innaritu είναι οι διαφορετικές ιστορίες, διαφορετικών ατόμων που όμως κάθε φορά έχουν κάτι κοινό.  Κάποια κοινή αφετηρία, πορεία ή ακόμα και τέλος.  Το ίδο κλασσική είναι και η επιμονή του σε θέματα κοινωνικής/οικογενειακής φύσης με δυνατές δόσεις δράματος και γιατί οχι και κλάματος.  Συνήθως οι χαρακτήρες του παλεύουν είτε με τον ίδιο τους τον εαυτό, είτε με την κακούργα την κοινωνία, είτε με ένα σωρό άλλα προβλήματα.  Από ασθένειες στο πιο πρόσφατο "Biutiful" (2010), μέχρι πολιτικοκοινωνικά θέματα και αναταραχές διαφόρων κοινωνικών ομάδων στην "Babel" του 2003.

Το "Amores Perros" δεν ξεφεύγει από αυτό το μοτίβο.  Ουσιαστικά παρακολουθούμε μια χρονική περίοδο στη ζωή τριών βασικών ηρώων, αν και συνήθως ο Innaritu στις ταινίες του δεν ξεχωρίζει έναν ηθοποιό, έναντι κάποιου άλλου.  Τις περισσότερες φορές επιδιώκει εν μέρει να αναδείξει περισσότερο μια ιστορία από μια άλλη, αλλά οι ηθοποιοί κατά κύριο λόγο λειτουργούν κάτω από το ίδιο πρίσμα της σκηνοθετικής του κάμερας.  Εδώ γινόμαστε μάρτυρες της σκληρής μοίρας που επιφυλάσει η ζωή σε τρία διαφορετικά κοινωνικά στρώματα.  Η πολυμελής, φτωχή οικογένεια που τα φέρνει βόλτα όπως μπορεί, ένας μεσοαστός άνδρας με τη γκόμενά του που είναι μοντέλο, και ένας εκ πεποιθήσεως άστεγος που φροντίζει αδέσποτα σκυλιά και είναι επι πληρωμή εκτελεστής.  Φαινομενικά καμία σχέση δε συνδέει αυτά τα πρόσωπα μεταξύ τους, αλλά χάρη σε ένα μόνο μοιραίο ατύχημα, οι ζωές τους θα πλεχτούν μεταξύ τους.  Το ενδιαφέρον στην υπόθεση είναι οτι ο Innaritu δεν αφήνει της ιστορίες να περιπλεχτούν μεταξύ τους με έναν τελικά μη ρεαλιστικό και εντελώς 'ταινιακό' τρόπο.  Αντιθέτως προτιμά ο αντίκτυπος του ατυχήματος να αποτελέσει μεν ένα έναυσμα για την επαφή των ιστοριών αυτών, αλλά με έναν χαλαρό και σχεδόν ανεπαίσθητο τρόπο.
Δεν είναι τυχαίο οτι ο σκηνοθέτης επιλέγει να φέρει την-κατά κάποιο τρόπο-καταστροφή σε διάφορετικης κοινωνικής προέλευσης άτομα.  Απέναντι στη αναπόφευκτη μοίρα και ο φτωχός και ο πλούσιος, όλοι έχουν την ίδια αντιμετώπιση.  Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στην προκειμένη περίπτωση είναι οτι στην ταινία όλα ξεκινούν και στις τρεις περιπτώσεις από έναν...σκύλο.  Προφανώς έχοντας ένα κοινό χαρακτηριστικό, αυτοί οι άνθρωποι γίνονται αυτομάτως στα μάτια μας ίδιοι.  Δε ξεχωρίζουμε τον έναν από τον άλλο, αλλά ίσα ίσα που τους αντιμετωπίζουμε με την ίδια συμπάθεια, ακόμα για παράδειγμα και τον εκτελεστή όταν βλέπουμε πως έχει οδηγηθεί σε αυτή τη κατάσταση.  Ακόμα όμως και τα συλιά εκπροσωπούν το διαφορετικό στρώμα προέλευσης των αφεντικών τους: ο σκύλος του σαλονιού, ο αλήτης, ο αδέσποτος.

Φροντίζοντας να μη ξεμένει από κοινά χαρακτηριστικά ο Innaritu τοποθετεί στην κορυφή όλων, την αγάπη.  Όλα γίνονται στο όνομα της αγάπης.  Μιας αγάπης όμως που και στεις τρεις περιπτώσεις είναι χωρίς ανταπόδωση.  Η αγάπη του εραστή, του πατέρα και του ανδρόγυνου.  Σε κάθε περίσταση μιλάμε για μια ανολοκλήρωτη αγάπη, μια "χαμένη αγάπη".  Επειδή ακριβώς κατά κάποιο τρόπο και η αγάπη λειτουργεί ως κινητήριος δύναμη για να συμβούν έπειτα ολά τα υπόλοιπα γεγονότα, ο Innaritu την παρουσιάζει από την οπτική σκοπιά του καθενός από τους ήρωές του.  Βλέπουμε ακόμα και τον διαφορετικο τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται οι χαρακτήρες το κομβικό σημείο του τροχαίου.  Πως το αντιμετωπίζει ο καθένας;  Ποιά είναι η αντίδρασή του;  Μια αντίδραση που ας μην ξεχνάμε θα καθορίσει στην συνέχεια τον τρόπο με τον οποίο θα εξελιχθεί η προσωπική ιστορία του κάθε ατόμου.

Σίγουρα η σκηνοθεσία του Innaritu είναι ιδανική, δεδομένου οτι θέλει να παραλληλίσει διαφορετικές πτυχές και διαφορετικές ζωές στην πόλη του Μεξικού. Προτιμά κυρίως να παρουσιάζει της ιστορίες του σαν κεφάλαια από βιβλία (δίνοντάς τους μάλιστα και τίτλο κάθε φορά) και να τις φτάνει μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο, προχωρόντας στην συνέχεια στην επόμενη.  Αυτό λειτουργεί υπερ του θεατή ο οποίος έχει την δυνατότητα να παρακολουθήσει με μεγαλύτερη ευκολία την ροή των διαφορετικών ιστοριών, χωρίς να μπερδεύει τα πρόσωπα και τις καταστάσεις.  Στη συνέχεια αφήνει τα τέλη τους ανοιχτά, προκειμένου να τα συνδέχει με ευρηματικές σκηνές, κάπου προς το τέλος της ίδιας της ταινίας.  Ενδεχομένως μια πιο ασύνδετη και σκόρπια σκηνοθεσία να αποτελούσε πρόβλημα, οχι μονο για τους θεατές αλλά και για τον ίδιο,από την άλλη όμως και ένα κάπως πιο ασύνδετο μονταζ σίγουρα θα πετύχαινε το ίδιο δυνατό και αντιθετικό αποτέλεσμα, σε λίγότερο μάλιστα χρόνο.  Η αλήθεια είναι οτι εξαιτίας του είδους, η ταινία είναι αρκετά βαριά και σου προκαλεί δύσκολα συναισθήματα.  Έχοντας μάλιστα και μια διάρκεια κοντά στις δυομιση ώρες, το πράγμα παραβαραίνει.  Παρόλα αυτά με λίγη υπομονή και επιμονή, θα παρακολουθήσετε μια έτσι κι αλλιώς ωραία ταινία, όσο σκληρή κι αν είναι η υπόθεση που πραγματεύεται.
Από πλευράς ερμηνειών τέλος, όλοι είναι εξαιρετικοί στους ρόλους τους και έχω την αίσθηση οτι υποδύονται σε οριοθετημένα πλαίσια.  Κανείς τους δε μου φάνηκε υπερβολικά επιτηδευμένος ή too much σε αυτό που προσπαθούσε να παρουσιάσει.  Αν και όλοι ήταν καλοί για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, προσωπικά ξεχώρισα την Goya Toledo (Valeria) που υποδύεται το μοντέλο, καθώς και τον Emilio Echevarria (El Chivo) στον ρόλο του άστεγου-εκτελεστή.  Νομίζω η δραματική ένταση των ρόλων τους είναι ένα τσακ παραπάνω από των υπολοίπων.  Και ο Gael Garcia Bernal φυσικά καλός, και μια συχνή επιλογή του Innaritou στις ταινίες του.
Δύσκολη και πολύ δραματική ταινία, αξίζει όμως να την δείτε γιατί είναι πραγματικά εξαιρετικά σκηνοθετημένη, με υποθέσεις που ΄κλειδώνουν' η μια με την άλλη και δυνατές ερμηνείες.

http://www.youtube.com/watch?v=IfUQwskKQLQ&feature=related

TRIVIA

• Σε αντίθεση με άλλες ταινίες, η σήμανση οτι κανένα ζώο δεν βλάφτηκε κατά την διάρκει των γυρισμάτων, υπάρχει στην αρχή των opening credits, και οχι κάπου στο τέλος.  Για ευνόητους λόγους...
• Το όνομα "Nego" που διαλέγει να δώσει ο El Chivo στον σκύλο στο τέλος, είναι το παρατσούκλι με το οποίο είναι γνωστός ο Innaritu.
• Η σκηνή του τροχαίου είναι γυρισμένη με 9 κάμερες να γράφουν ταυτόχρονα.  Στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου καθόταν ένας κασκαντερ, ενώ στη θέση του οδηγού ήταν μια κούκλα που την χειριζόταν το συνεργείο, μέσω τηλεχειριστηρίων.

(Πηγή IMDB)

Τίποτα το ιδιαίτερο στην tv σήμερα...

Χαιρετώ!