Τέσσερις φίλοι αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν κάτι σαν mini ταξιδάκι αναψυχής; Ο Marcello (Marcello Mastroianni), o Michel (Michel Picoli), o Philippe (Philippe Noiret) και ο Ugo (Ugo Tognazzi) με την συνοδεία μερικών πορνών στην αρχή, θα επισκεφθούν την τεράστια και μεγαλοπρεπή έπαυλη του Philipe προκειμένου να επιδοθούν σε σεξουαλικά όργια (λιγάκι) και να φάνε κυριολεκτικά μέχρι σκασμού. Και όταν μιλάμε για φαΐ στην συγκεκριμένη ταινία, δεν αστειευόμαστε καθόλου...
Οι Ιταλοί είναι γνωστοί για την δημιουργία των πλέον κλασσικών, σατιρικών ταινιών τους. Όπως ακριβώς είχε πει και ο σκηνοθέτης Mario Monicelli, οι Ιταλοί ήταν αυτοί που δημιούργησαν το είδος της κωμωδίας/φαρσοκωμωδίας που επικεντρώνεται γύρω από τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα της χώρας. Πολλές φορές μέσα από τραγικές καταστάσεις βγαίνει το γέλιο, μέσα από τραγελαφικά γεγονότα και εξαθλιωμένους ήρωες, που η αφέλεια και η κουτοπονηριά τους, τους φέρνει αντιμέτωπους με κάθε λογής κωμικές συνέπειες. Παρόλα αυτά στην σάτιρα φαίνεται πως τα πράγματα λειτουργούν κάπως ανάποδα. Για παράδειγμα στην συγκεκριμένη περίπτωση οι ήρωες μας δεν είναι φτωχοί (όσον αφορά το χρηματικό κομμάτι, γιατί στην τελική φαίνεται να υστερούν ψυχικά κατά κάποιον τρόπο), ούτε αντιμετωπίζουν κοινωνικά προβλήματα. Αυτό κάνει και στην τελική ενδιαφέρουσα την ιστορία μας εδώ. Το πως ουσιαστικά κάποια άτομα τα οποία φαινομενικά δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης και βρίσκονται σε μια πολύ καλή, χρηματική κατάσταση, πως φτάνουν στο σημείο να δώσουν τέλος στη ζωή τους με έναν πρωτοφανή τρόπο. Τι τους οδήγησε εδώ; Γιατί αποφάσισαν να το κάνουν και τι σημαίνει αυτό για τους ομοίους τους και την κοινωνική τάξη την οποία εκπροσωπούν;
Όπως ακριβώς και στο "Divorzio all'italiana" του Pietro Germi οπού διακωμωδείται ο θεσμός του γάμου μέσα από απιστίες και δολοπλοκίες του συζύγου, ο οποίος φτάνει μέχρι και σε έγκλημα πάθους προκειμένου να γλυτώσει από την γυναίκα του, έτσι και εδώ δίνεται ένα γλυκόπικρο twist σε μια ταινία που θα μπορούσε να προκαλέσει απλά ακραία αποστροφή ή τεράστια απορία στους θεατές. Οι χαρακτήρες είναι καρικατουρίστικοι και κάθε άλλο παρά χαμηλού κοινωνικού στρώματος. Ο Marcello είναι ένας γοητευτικός αν και αρκετά άξεστος πιλότος που θέλει να κάνει sex διαρκώς και παντού. Ο Philippe είναι ένα ένας πλούσιος δικαστής, βολεμένος στην καλοπέραση του και περνώντας τον χρόνο του στο κρεβάτι του και ενίοτε ανάμεσα στα βυζιά της μεγαλονταντάς που μόνο που δε τον βυζαίνει ακόμα. Από την άλλη ο Ugo είναι υπεύθυνος ενόσ delicatessen και πρώην μάγειρας και είναι αυτός που στην ουσία προετοιμάζει κάθε φορά τα λουκούλλεια γεύματα στο τεράστιο σπίτι. Τέλος ο Michel εργάζεται ως τηλεοπτικός παραγωγός και αποτελεί το τελευταίο μέλος αυτής της ιδιόρρυθμης παρέας, με τα πολλά (πάρα πολλά) ψυχαναγκαστικά προβλήματα.
O σκηνοθέτης της ταινίας Marco Ferreri θέλοντας να κάνει το δικό του κοινωνικό σχόλιο πάνω στην σύγχρονη μόδα του υπερκαταναλωτισμού, τοποθετεί τους τέσσερις αυτούς άνδρες σε ένα αρχοντικό και τους βομβαρδίζει με άπειρα γουρουνόπουλα, αρνιά, οστρακοειδή, μακαρονάδες, συκώτια πατέ και αφράτες πουτίγκες. Προφανώς θέλοντας να υπερτονίσει το γεγονός οτι ο άνθρωπος της νέας εποχής διακατέχεται από μια ακόρεστη όρεξη για διαρκή κατανάλωση οχι μόνο φαγητού, αλλά και υλικών αγαθών, χρήματος και πάει λέγοντας, αποφασίζει στην ταινία του να ωθήσει τα πράγματα στα όρια και αρκετές φορές να τα ξεπεράσει. Στο πλαίσιο αυτό της διαρκούς λαιμαργίας που τους χαρακτηρίζει, καθώς τρώνε ακόμα και όταν έχουν ήδη φάει, τοποθετούνται και μερικές πόρνες για να κατανοήσει ο θεατής οτι δεν πρόκειται μόνο για ένα μεγάλο φαγοπότι, αλλά οτι τα όρια εκτείνονται και πέρα από το πλαίσιο του φαγητού. Φυσικά όταν δεν είναι πλέον χρήσιμες και τα αγόρια μας έχουν επιστρέψει και πάλι στα πιάτα τους, απλά αποχωρούν...
Άξιο προσοχής είναι το γεγονός οτι στο σπίτι παραμένει μόνο μια ευτραφής γυναίκα, η δασκάλα. Η μεταμόρφωσή της από συμπαθητική δασκάλα δημοτικού, σε άνευ αναστολών γυναίκα που πηδιέται με όλους μέσα στο σπίτι, είναι ένα ακόμα καυστικό σχόλιο στο πόσο πολύ μπορεί τελικά να αλλάξει ο άνθρωπος όταν βομβαρδίζεται διαρκώς από τα καταναλωτικά προϊόντα.
Η παρέα αυτή των ηθοποιών δεν διστάζει να τσαλακωθεί και να αυτοχλευαστεί, προκειμένου να περάσουν με έναν αρκετά σοκαριστικό τρόπο την σταδιακή αποξένωση και την πορεία προς τον θάνατο μιας κοινωνίας που αυτοπροσδιορίζεται από το πόσα λεφτά έχει στην τσέπη και την ποσότητα των-τελικά- άχρηστων πραγμάτων που μπορεί να αγοράσει με αυτά. Ο θάνατος των ηρώων επέρχεται τμηματικά και είναι τραγικά χιουμοριστικός, αφού άλλος πάει από χέσιμο, άλλος από πέσιμο και ούτο καθεξής...
Η γλαφυρότητα της σκηνοθεσίας ίσως και να ξενίσει πολλούς, αλλά στην προκειμένη περίπτωση ο σκηνοθέτης αυτό ακριβώς επιθυμεί. Να ταρακουνήσει και να κατακρίνει έναν ολόκληρο τρόπο ζωής. Οι λόγοι για τους οποίους αυτοί οι άνδρες αποφασίζουν να πεθάνουν δεν γίνεται απόλυτα κατανοητός, αλλά δεν έχει και τόση σημασία. Το πραγματικά υποκριτικό της υπόθεσης είναι οτι επιλέγουν να σκάσουν κυριολεκτικά στο φαγητό, κι οχι κάποιον άλλον τρόπο αυτοκτονίας. Αυτό και μόνο κάνει την ταινία να ξεχωρίζει κυρίως λόγω της εξωφρενικής (ή ίσως οχι και τόσο) ωμότητας και ειλικρίνειας της. Και μιλάμε βασικά για το 1973...
Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές και σου δημιουργούν ανάμικτα συναισθήματα. Άλλοτε συμπάθεια, άλλοτε λύπη και άλλοτε αναπόφευκτα το γέλιο. Οι ατάκες ανάμεσα στην παρέα δίνουν και παίρνουν, ενώ ακόμα και οι διαδοχικοί θάνατοι των πρωταγωνιστούν είναι τόσο προσποιητοί και εξυπηρετούν τόσο ξεκάθαρα τον κριτικό τους σκοπό, ώστε δε γίνεται να νοιώσεις στεναχώρια, αλλά μάλλον να σε κάνουν να κουνήσεις περιφρονητικά το κεφάλι σου για την θλιβερή αυτή κατάντια.
Αρκετό γυμνό, άπειρο φαγητό που εκεί που πάνε να σου τρέξουν τα σάλια σε ξενερώνει και άνθρωποι που πηδάνε και τρώνε (μερικοί κλάνουν κιόλας) όοοολη μέρα ασταμάτητα, είναι οι βασικές εικόνες που θα εμποτιστούν σε όποιον δει αυτή τη ταινία. Όπως όμως είπα είναι μια ταινία που πρέπει να την δείτε οχι τόσο γι'αυτό που φαίνεται, όσο γι'αυτό που δεν φαίνεται αλλά υπονοείται ξεκάθαρα: ο υπερκαταναλωτισμός βλάπτει σοβαρά την υγεία.
Υ.Γ: Η μουσική δένει τέλεια με την παρηκμασμένη γενιά των ανδρών. Μελαγχολική και θυμίζοντας περασμένα μεγαλεία, είναι το μόνο που μένει να θυμίζει την αριστοκρατία μιας άλλης εποχής...
http://www.youtube.com/watch?v=uZz3Nh2pJfs
(με γερμανικό voice over, το οποίο είναι εκνευριστικό οπότε απλά χαμηλώστε το και ο θεός μαζί σας)
No trivia for this movie...
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
STAR: 22:00 Jarhead, με τους Jake Gyllenhaal, Jamie Fox. Μια ταινία για τα στίγματα που αφήνει ο πόλεμος στους στρατιώτες και την ζωή μετά...
Αυτά απο εμένα, αύριο πάλι εδώ με new arrival "Cars 2"!
Cya!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου