Mini Bio
Also known as: Hannibal the Canibal
Επάγγελμα: Ψυχίατρος, νυν τρόφιμος φυλακής
Χόμπι: Βιβλία, μουσική, manipulating people in killing themselves
Αγαπημένο χρώμα: Το κόκκινο το 'σκοτωμένο'
Lifestyle: ωμοφαγία και ξερό ψωμί
Αγαπημένο φαγητό: συκωτάκι φλαμπέ, κατά προτίμηση του γείτονα και lamb chops με extra αιματάκι
Αγαπημένο συγκρότημα: Dead man's bones
Αγαπημένο τραγούδι: "Cannibal" (VAST)
Αγαπημένη ταινία: Canibal Holocaust
Favorite quote: I ate his liver with some fava beans and a nice Chianti
Η Clarice Starling (Jodie Foster) είναι μια εκπαιδευόμενη υποψήφια του FBI στην οποία σύντομα θα ανατεθεί μια πολύ σημαντική αποστολή από τον προϊστάμενό της John Crawford (Scott Glenn). Αυτό που θα πρέπει να κάνει είναι να επισκεφθεί στην υψίστης ασφαλείας φυλακή, τον dr. Hannibal Lecter (Antony Hopkins), έναν διαβόητο και ιδιαίτερα ευφυή δολοφόνο ο οποίος αρέσκεται να..τρώει τα θύματά του. Ο σκοπός της επίσκεψής της θα είναι να την βοηθήσει προκειμένου το FBI να καταφέρει να συλλάβει έναν άλλο, διαβόητο serial killer που κυκλοφορεί ελεύθερος και φέρει το ψευδώνυμο "Buffalo Bill", εξαιτίας της 'τεχνικής' του να σκοτώνει και στη συνέχεια να γδέρνει τις άτυχες κοπέλες που πέφτουν στα χέρια του...
Η ταινία είναι βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Thomas Harris, η οποία αποτέλεσε το εφαλτήριο για την μεταφορά της στην μεγάλη οθόνη, κάνοντας έτσι την ταινία μόλις την τρίτη που κατάφερε να αποσπάσει Oscar σε όλες τις μεγάλες κατηγορίες. Συγκεκριμένα κατάφερε να κερδίσει 5, ανάμεσα στα οποία αυτό του 'Α Ανδρικού και Γυναικείου ρόλου για τις ερμηνείες των Hopkins και Foster αντίστοιχα, καθώς και αυτό της καλύτερης σκηνοθεσίας.
Δε θα ήταν υπερβολή εάν λέγαμε οτι ολόκληρη η ταινία είναι ο ίδιος ο Hopkins. Έχει καταφέρει να αποδώσει τέλεια την φύση ενός εξαιρετικά επικίνδυνου ανθρώπου, διατηρώντας όμως την εξυπνάδα και την αιχμηρότητα ενός διαβασμένου ανθρώπου και ουσιαστικά ενός επιστήμονα. Τις περισσότερες φορές χωρίς να λέει τίποτα (αφού το βλέμμα του είναι αρκούντως διαπεραστικό και με μια ιδιαίτερη 'δίψα' να το χαρακτηρίζει), ή άλλοτε μιλώντας κοφτά και περιεκτικά (ενίοτε και με γρίφους) δίνει στον χαρακτήρα που υποδύεται μια μυστήρια και σχεδόν σαγηνευτική διάσταση, που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να διεγείρει ακόμα και...σεξουαλικά (μη με κοιτάτε εμένα, δε νομίζω να ήταν στη φαντασία μου το γεγονός οτι σαν να υπέβοσκε μια ερωτική αύρα ανάμεσα σε αυτόν και την Clarice!). O Hannibal είναι ένα διανοητικά πανίσχυρο άτομο που μπορεί να διεισδύσει στον μυαλό σου, κάνοντάς σε υποχείριό του και έχοντας την δύναμη να σε γεμίσει με ενοχές, τύψεις, δυσάρεστες αναμνήσεις και μπόλικη τρέλα. Σκοτώνει κυρίως γιατί έτσι θέλει και γιατί μπορεί, και επειδή υπάρχει κάτι το αλλόκοτα ερεθιστικό για εκείνον στον τρόπο με τον οποίο γεύεται την 'δουλειά' του. Δεν είναι τυχαίο οτι από την αρχή μέχρι το τέλος, είναι δύσκολο για τον θεατή να τον δεχτεί απλά και μόνο ως έναν κανίβαλο, καθώς η αυξημένη του ευφυΐα, η βαθιά φωνή και το σχεδόν λάγνο βλέμμα του, παραπέμπουν περισσότερο σε άνδρα με έντονη σεξουαλικότητα, παρά σε κάποιον παράφρονα δολοφόνο που δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει, όπως ακριβώς ο "Buffalo Bill". Ακόμα και το γεγονός οτι σε κάθε διάλογό του με την Clarice την τοποθετεί σε μια εξομολογητική θέση απέναντί του, επιβεβαιώνει αυτή την 'δεύτερη' φύση του, καθώς αυτό λειτουργεί σαν μια απογύμνωση της ίδιας. Συναισθηματική και εσωτερική απογύμνωση μεν, απογύμνωση δε. Και αυτό για τον Hannibal είναι κάτι παραπάνω από αρκετό δεδομένης της κατάστασής του, αφού λειτουργεί τέλεια προκειμένου-ας πούμε- να την 'βρεί' (προσέξτε τον τρόπο που κλείνει τα μάτια του, μετά την ιστορία με τα ουρλιαχτά των προβάτων που του εξομολογείται η Clarice, και τι απόλαυση και ηδονή φαίνεται να βιώνει τη συγκεκριμένη στιγμή).
Η Jodie Foster απόμακρη και άχαρη στην αρχή, αναπτύσσει με τον διαβόητο κανίβαλο μια ξεχωριστή σχέση, η οποία επιβεβαιώνεται στο τέλος. Μέντορας, τέρας ή αντικείμενο πόθου; Φαίνεται οτι όλα αυτά (και άλλα περισσότερα) αποτελεί ο Lecter για την ίδια. Αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας, το πως δυο εκ διαμέτρου αντίθετοι κόσμοι μπορούν να βρουν έναν κώδικα επικοινωνίας, το πως μπορεί ένας άνθρωπος που βασικά τρώει άλλους ανθρώπους, να συμπαθήσει και να καθοδηγήσει μια νεαρή γυναίκα (που σε διαφορετική περίπτωση θα αποτελούσε έναν πρώτης τάξεως μεζέ). Κι όμως αυτή η ιδιάζουσα σχέση δεν ξενίζει, αλλά χωρίς παράλληλα και να δίνεται μια ξεκάθαρη απάντηση ως προς το γιατί είναι έτσι, δημιουργεί ένα ευχάριστο παιχνίδι γάτας-ποντικού εν μέρει που βοηθάει στην προώθηση του δεύτερου μισού της ταινίας, μιας που για αρκετά λεπτά τον Hnnibal δε τον βλέπουμε στην οθόνη. Κατά πάσα πιθανότητα η ταινία να αποτελούσε μια ακόμη ιστορία με ξερακιανούς ντετεκτιβ και σαδιστές δολοφόνους, εάν δεν υπήρχε η καθηλωτική και αξιομνημόνευτη πλέον ερμηνεία του Antony Hopkins, και της Jodie Foster στον ρόλο της νευρωτικής μαθητευόμενης ντετεκτιβ, με το μαύρο κι άραχνο παιδικό παρελθόν.
Ευχάριστη έκπληξη για εμένα αποτέλεσε και η σκηνοθεσία του Jonathan Demme ("Philadelphia", "The Manchurian Candidate") η οποία κατά το μεγαλύτερό της μέρος ήταν αφοπλιστική και ενέτεινε την ψυχολογική ένταση της υπόθεσης. Πολλά τα κοντινά οχι μόνο στους πρωταγωνιστές, αλλά και σε πιο δευτερεύοντες χαρακτήρες της ταινίας, επιτυγχάνοντας έτσι μια πιο άμεση επαφή του θεατή με το τι γίνεται και συνεπώς και με τον αντίκτυπο που η κάθε πράξη είχε στο κάθε άτομο της ιστορίας. Οι ηθοποιοί έμοιαζαν να μιλάνε (και να κοιτάνε επίσης) ακριβώς μπροστά στην κάμερα, σαν να απηύθυναν τον λόγο τους κατευθείαν στο κοινό. Λένε οτι τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής και στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Demme έπαιξε πολύ καλά το κινηματογραφικό παιχνίδι, καθώς μπορούσες να πεις εύκολα τι σκεφτόταν ο καθένας τους, όταν η κάμερα ζούμαρε πολύ στο πρόσωπό τους. Ακόμα και η παρουσία του γδάρτη-δολοφόνου και όλο το ψυχολογικό του πορτραίτο αποδόθηκαν πολύ καλά μέσα από τις γωνίες λήψεις που αποκάλυπταν αρχικά, μόνο όσα έπρεπε να αποκαλυφθούν, αλλά και από τον σκοτεινό φωτισμό.
Στο σύνολό της το "Τhe Silence of the Lambs" είναι μια ταινία που επιβεβαιώνει απόλυτα τον τίτλο της, αν και πιο μικρή δε καταλάβαινα ούτε στο ελάχιστο για ποιον λόγο μια ταινία με έναν κύριο που τρώει άλλους κύριους και κυρίες λεγόταν έτσι :P Δυνατή και σοκαριστική (για να ένδοξα 90's τουλάχιστον, γιατί τώρα που διανύουμε τις δεκαετίες των "Saw", "Hostel" και πάει λέγοντας, τι άλλο να μας σοκάρει πια;). Μια ταινία που βασίζεται σε εκρηκτικές ερμηνείες και ένα story που άνοιξε δρόμους για αμέτρητα άλλες προσπάθειες, άλλοτε επιτυχημένες και άλλοτε οχι και τόσο...
"Hello Clarice...."
http://www.youtube.com/watch?v=lQKs169Sl0I
TRIVIA
- Οι πεταλούδες που χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία έλαβαν περιποιήσεις...αστεριών πρώτου μεγέθους από τους παραγωγούς. Έφταναν πρώτες στο γύρισμα, έμεναν σε συγκεκριμένα δωμάτια με την κατάλληλη θερμοκρασία και φορούσαν ειδικά σχεδιασμένες στολές, οι οποίες έφεραν πάνω τους την κλασσική νεκροκεφαλή και τα κόκαλα!!
- Φυσικά η εικόνα αυτή της νεκροκεφαλής δεν είναι το φυσικό σχέδιο της πεταλούδας, αλλά το διάσημο σχέδιο του Salvator Dali, "In Voluptas Mors", στο οποίο απεικονίζονται επτά γυμνές γυναίκες που έχουν φωτογραφηθεί με έναν τρόπο ωστέ να θυμίζει νεκροκεφαλή.
- Για την προετοιμασία του ρόλου του ο Hopkins μελέτησε την ιστορία πολλών serial killer και επισκέφθηκε στη φυλακή άλλους τόσους για να μπορέσει να αποδώσει καλύτερα τον χαρακτήρα του.
- Το πρώτο κουκούλι εντόμου που βλέπουμε φτιάχτηκε από έναν συνδυασμό καραμέλας και jelly bear, προκειμένου σε περίπτωση κατάποσης να είναι μαλακό και να μην υπάρχει πρόβλημα.
- Ο ηθοποιός που υποδυόταν τον Bill (Ted Levine) και το τελευταίο θύμα που είχε απαγάγει η Catherine (Brooke Smith) ήταν πολύ 'κοντά' στα γυρίσματα, με αποτέλεσμα η Foster να την αποκαλεί Patrisia Hearst, εννοώντας τη γυναίκα που είναι συνδεδεμένη με τον απαγωγέα της.
(Πηγή IMDB)
Τίποτα και σήμερα στην tv...
Have fun!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου