H Anna (Isabelle Adjani) είναι μια όμορφη, νεαρή γυναίκα που είναι παντρεμένη με τον Mark (Sam Neill), έχουν ένα αγοράκι και ζούν αρχικά μια φυσιολογική ζωή. Σιγά σιγά ο Mark θα αρχίσει να εντοπίζει ολοένα και περισσότερες αλλαγές στη συμπεριφορά και τον χαρακτήρα της γυναίκας του και σύντομα θα του μπούν υποψίες οτι η Anna τον απατά. Αρχίζοντας να την παρακολουθεί και όντας βέβαιος για την ύπαρξη ενός δεύτερου άντρα, θα έρθει αντιμέτωπος με πράγματα που απέχουν τελικά πολύ από αυτά που ο ίδιος φανταζόταν και τότε θα συνειδητοποιήσει οτι η γυναίκα του είναι κατά κάποιον τρόπο possessed από κάτι ανώτερο και πολύ, πολύ μοχθηρό...
Η ταινία αυτή θεωρείται από πολλούς ως ένα underrated masterpiece. Και θα έρθω να συμφωνήσω. Όταν την είχα δει την πρώτη φορά, τα συναισθήματα που μου είχε προκαλέσει ήταν ανάμικτα. Φρίκη, τρόμος, λαγνεία, αηδία, σοκ. Κατά την άποψή μου ορισμένες ταινίες(αν οχι όλες, κάτι που είναι εξαιρετικά δύσκολο) πρέπει να ωθούν τα πράγματα στα άκρα, να στέκονται απέναντί σου και να απαιτούν να κάνουν διάλογο μαζί σου. Κάπως έτσι λειτουργεί το "Possession". Είναι μια τρομακτικά δύσκολη και σχεδόν στο σύνολό της, φρικιαστικά ωμή ταινία που απειλεί να σε απογυμνώσει από οποιοδήποτε συναίσθημά σου, αφήνονοντάς σε σαν ένα άδειο κουφάρι, με την πνευματικότητά σου να λειτουργεί στο foul και να σε προσκαλεί να την ερμηνεύσεις. Οπωσδήποτε δεν είναι μια ταινία για όσους έχουν ευαίσθητο στομάχι, οχι μόνο εξαιτίας της ανυπέρβλητα ωμής σκηνοθεσίας του Andrzej Zulawski, αλλά και εξαιτίας των ερμηνειών, και ιδιαίτερα αυτής της Adjani που ξεπερνάει με μεγάλη άνεση τα όρια της σχιζοφρένειας και μάλιστα την ανάγει σε νέα επίπεδα. Για εμένα η ερμηνεία της σε αυτή τη ταινία, είναι μια από της καλύτερες γυναικείες ερμηνείες που έχω δει ποτέ μου, άσχετα αν κάποιοι είπαν οτι είναι υπερβολικά...υπερβολική! Την βρήκα θαυμάσια and really powerfull.
Ουσιαστικά μιλάμε για μια αλληγορική ταινία, καθώς είναι αδύνατον να δεχτείς τα όσα παρουσιάζει με ρεαλιστικό και λογικό τρόπο. Η σκηνοθεσία του Zulawski φροντίζει γι'αυτό. Κατά κάποιον τρόπο είναι σαν να παρακολουθούμε ένα γκροτέσκο παραμύθι, μια ιστορία γεμάτη φρίκη και τρέλα. Ο σκηνοθέτης έτσι κι αλλιώς είναι από τη φύση του κάπως ιδιαίτερη προσωπικότητα, αφού και άλλες ταινίες του δεν είναι αυτό που θα αποκαλούσαμε φυσιολογικές. Εδώ βέβεια ξεπερνάει κάθε όριο. Οι ήρωες γίνονται έρμαια των καταστάσεων που τις περισσότερες φορές δε βγάζουν κανένα απολύτως νόημα, όπως ακριβώς και οι πράξεις τους. Τα πλάνα του είναι πνιγμένα στην παράνοϊα και την παντελή έλλειψη οποιασδήποτε λογικής, ενώ η κορύφωση της υπόθεσης έρχεται με τον πλέον 'ξεκάρφωτο' τρόπο. Η ίδια η υπόθεση εξάλλου παίζει από μόνη της σε άλλο επίπεδο. Ο Zulawski σκηνοθετεί το τέλος μιας σχέσης;, το τέλος ενός γάμου; ή κάτι άλλο κατά κάποιον τρόπο πιο μεταφυσικό; Θα σας πρότινα μετά την ταινία, να τσεκάρετε απόψεις σε forums (στο IMDB κατά προτίμηση) και να διαμορφώσετε τη δική σας γνώμη σχετικά με το τι ήθελε να πει ο ποιητής. Το μόνο σίγουρο είναι οτι με μια πρώτη προβολή είναι δύσκολο να εντοπίσεις αμέσως περί τείνος πρόκειται. Εγώ 'κλείνω' περισσότερο προς την αλληγορία του διαλυμένου γάμου, αλλά και πάλι αυτό είναι μια προσωπική εικασία.
Εκτός από την παραζαλισμένη σκηνοθεσία με τα extreme κοντινά, τους μισοφωτεισμένους χώρους και την έτσι κι αλλιώς υποβλητική ατμόσφαιρα που δημιουργεί, οι ερμηνείες είναι το έταιρο δυνατό χαρτί του "Possession". Ο Sam Neill είναι πολύ καλός στο ρόλο του συζύγου (που δεν τον λες και αυτόν οτι είναι και πολύ στα καλά του) και αποτελεί ένα περίεργα ταιριαστό δίδυμο με την Adjani. Μετά από την κλασσική του παρουσία στο "In the Mouth of Madness" (1994) του Carpenter, αλλά και τον διαβολικό χαρακτήρα που υποδυόταν στο "Event Horizon" (1997), τον απόλαυσα πραγματικά εδώ, μιας που αποτέλεσε νομίζω την αρχή των ύπουλων ερμηνειών και σαρδόνιων χαμόγελών του. Παρόλα αυτά η Adjani κερδίζει μακράν τις εντυπώσεις με την ψυχωτική της ερμηνεία. Ουρλιάζει, χτυπιέται και μονολογεί με ένα μόνιμα κενό βλέμα. Είναι σαν ένα σεξουαλικά αχόρταγο αγρίμι κλεισμένο μέσα σε ένα κλουβί. Η ωμή σεξουαλική της πλευρά γίνεται ένα με την δαιμονισμένη της συμπεριφορά, και όλα αυτά έρχονται σε κόντρα αντίθεση με το αγγελικό, πορσελάνινο πρόσωπο της Adjani, δημιουργόντας ένα αποτέλεσμα που σου προκαλεί περιέργεια και τρόμο. Απίστευτα δυνατή ερμηνεία που σαγηνεύει και τρομοκρατεί την ίδια στιγμή.
Στο σύνολό της η ταινία χαρακτηρίζεται από αντιφατικές έννοιες: ομορφιά/ασχήμια, ρεαλιστικότητα/φαντασιακό, έντονη σεξουαλικότητα/απέχθεια απέναντι στο σεξ. Εκεί είναι και το κλειδί ολόκληρης της αλληγορίας της. Να μπορέσει κανείς να εντοπίσει το 'φυσιολογικό' κομμάτι της ταινίας και στον αντίποδα, το μεταφορικό. Εάν το καταφέρετε αυτό, μόνο τότε θα έχετε καταφέρει να εκτιμήσετε και την ταινία γι'αυτό που είναι. Ένα μικρό, φρικιαστικό και αλληγορικό διαμαντάκι...
http://www.youtube.com/watch?v=xxVdtYAs8-w
TRIVIA
- H Adjani όπως δήλωσε κάποια στιγμή σε ένα περιοδικό, υποστήριξε οτι της πήρε αρκετά χρόνια προκειμένου να καταφέρει να ξεπεράσει τον ρόλο της Anna και οτι ποτέ δε θα ήθελε να αναλάβει έναν παρόμοιο ρόλο ξανά.
- Hint: Υπάρχει μια μεγάλη ομοιότητα ανάμεσα στη ταινία, και το επίσημο video clip των Hooverphonic, "Mad About You".
- Η ταινία είχε αρχικά απαγορευτεί σε αρκετές χώρες, ανάμεσα στις οποίες και την Γερμανία, στην οποία το release της έγινε μόλις το 2009, ενώ η ταινία βρίσκεται στην κυκλοφορία ήδη από το 1981!
(Πηγή IMDB)
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
ET1: 22:00, Cabaret, με τους Liza Minnelli, Michael York. Το κλασσικό πλέον μιούζικαλ του Bob Fosse με την μοναδική μεγάλη επιτυχία της Minnelli, η οποία έμελε τελικά να χαρακτεί και στην κινηματογραφική ιστορία, κερδίζοντας 8 χρυσά αγαλματάκια ανάμεσα στα οποία αυτό του 'Α γυναικείου ρόλου και του best director για τον Fosse.
Αύριο έχουμε ψηφοφορία με αγαπημένα soundtracks volume 2. Υπενθυμίζω οτι μπορείται να ψηφίσετε από μια φορά, όσα themes/soundtracks αγαπάτε! : ) Be here!!
Bye, bye!
Εκπληκτική σκηνοθεσία του Zulawski! Αυτά τα περιστροφικά πλάνα που κάνει είναι ιδιοφυή!
ΑπάντησηΔιαγραφή