Ένας μεσήλικας καθηγητής Κολεγίου ο Prof. Humbert Humbert (James Mason) μετακομίζει σε μια νέα πόλη προκειμένου να διδάξει στο κοντινό Κολέγιο της περιοχής. Όταν αποφασίσει πως πρέπει να βρεί και ένα μέρος να μείνει, θα γνωρίσει την Charlotte Haze (Shelley Winters) μια χήρα η οποία νοικιάζει δωμάτια και η οποία μένει μαζί με την 14χρονη κόρη της Lolita (Sue Lyon). Όταν ο καθηγητής δει για πρώτη φορά την όμορφη Lolita, πολλά πράγματα θα ξυπνήσουν μέσα του. Και οχι δεν εννοώ το πατρικό ένστικτο...
Με το που ξεκινάει η ταινία αρχικά μπορείς να υποθέσεις οτι ο σκηνοθέτης είναι ο οποιοσδήποτε, εκτός από τον Kubrick. Ίσως πάλι να έχω μόνο εγώ την αίσθηση οτι οι ταινίες του είναι πιο ιδιαίτερες, πιο νοηματικές ή πιο σχιζοφρενικές για να πω και την αλήθεια μου. Παρόλα αυτά μου προκάλεσε μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε μια ταινία που βασίζεται στο ομόνυμο βιβλίο του Vladimir Nabokov. Μιλώντας για μια ταινία του '62 η "Lolita" αποδόθηκε από τον Kubrick με έναν καλλιτεχνικό και μαζί 'προκλητικά' αθώο τρόπο, μένοντας πιστός (χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο και με κάθε επιφύλαξη) σε μια σταθερά συγκεκριμένη στάση, σκιαγράφησης των χαρακτήρων και οχι τόσο στην εξέλιξη της όποιας υπόθεσης. Η σκηνοθεσία του δε φτάνει ποτέ σε κάποιο κρεσέντο κυρίως επειδή μιλάμε για μια κοινωνική/δραματική ιστορία. Eξάλλου από τη στιγμή που μιλάμε για βιβλίο, σίγουρα ο δημιουργός θα είναι κάπως περιορισμένος ως προς τη γενικότερη ιδέα που θα πρέπει να αποδώσει. Το "Τhe Clockwork Orange" και το "Τhe Shining" ήταν βιβλία τα οποία σε προκαλούσαν να βγάλεις μπόλικη τρέλα και ιδόμορφους χαρακτήρες στο πανί, αλλά στη "Lolita" το πράγμα δε φωνάζει τόσο.
Οι ήρωες αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας την δουλειά και φυσικά δε θα μπορούσαν να τα καταφέρουν καλύτερα. Ο Kubrick τους αφήνει να χτίσουν τους ρόλους τους και είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλο. Η Winters στον ρόλο της μητέρας είναι υπέροχα υστερική, γκρινιάρα και απίστευτα απωθητική λόγω του χαρακτήρα της. Ζηλεύει υποσυνείδητα την κόρη της, για τα νιάτα και την ομορφία της και ξεσπάει τις ανασφάλειες της στον δύσμοιρο James Mason ως Humbert Humbert (πόσο επικό ονοματεπώνυμο). Μέσα στον κινηματογράφο τις στιγμές που ωριόταν η φωνή της γινόταν υπερηχητική και σίγουρα αποτελούσε μια πολύ καλή ηθοποιό της εποχής. Ο Mason ως μεσήλιξ γοητευμένος από τα...κάλη της μικρούλας κρατάει χαμηλά τους τόνους, καθώς δε θα ήθελε και πολύ για να ξεφύγει το πράγμα και να καταλήξει σε φτηνά αποτελέσματα. Είναι μετρημένος και ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στον καθωσπρεπισμό της ηλικίας του και το ξεμυάλισμα που του έχει κάνει η Lolita. Από την άλλη η Sue Lyon ως Lolita δε χρειαζόταν να κάνει και πολλά. Η φυσική εκθαμβωτική της ομορφιά, η μικροκαμωμένη της φιγούρα, το αθώο-πονηρό βλέμα της και η σχεδόν παιδική ακόμα συμπεριφορά της, την έκαναν ιδανική στις φαντασιώσεις και οχι μόνο του προφέσορα. Στυλιζαρισμένη ως επι το πλείστον ερμηνεία, που όμως δεν απαιτεί κάτι παραπάνω και είναι καλή έτσι κι αλλιώς. Για εμένα προσωπικά η έκπληξη στην ταινία ήταν ο Peter Sellers στον ρόλο του Clare Quilty, ενός χωμένου σε βρωμοδουλειές γόη, ο οποίος είναι πραγματικά ορμητικός όσο δε πάει. Φλυαρεί ακατάπαυστα, αλλάζει ρόλους, μονολογεί διαρκώς και με σπασμωδικές εκφράσεις και κινήσεις είναι σαν να βλέπεις πολλούς ηθοποιούς σε έναν. Εκκεντρικός και μοναδικός.
H ταινία καταφέρνει με μεγάλη ευκολία να κρατήσει την ισορροπία που πρέπει, ανάμεσα στους πρωταγωνιστές και κυρίως ανάμεσα στο 'απαγορευμένο ζευγάρι'. Η εκδοχή του '97 αν και ήταν αρκετά καλή, παρόλα αυτά δε ξέφυγε από το τρυπάκι του να προχωρήσει τη σχέση ένα βήμα πιο πέρα και σε ορισμένες περιπτώσεις να γίνει λίγο δεύτερη και φτηνή. Για παράδειγμα στην ταινία του Kubrick δε βλέπουμε ποτέ να πέφτει κάποιο παθιασμένο φιλί ανάμεσα στον καθηγητή και την μικρή, αλλά όλα υπονοούνται. Αυτά που σκέφτεται η Lolita καθώς και ορισμένα πράγματα που φαίνεται να έχουν συμβεί, αλλά εμείς ως θεατές δεν τα έχουμε δει στην οθόνη να συμβαίνουν. Γινόμαστε κυρίως μάρτυρες του πριν ή του μετά και ποτέ του τώρα, σε οτι έχει να κάνει με τη σεξουαλική/ερωτική επιθυμία των δυο τους. Στην προκειμένη περίπτωση αυτό που λέμε οτι είναι καλό να αφήνεις και κάτι στη φαντασία, αποδίδει στο έπακρο. Επίσης δεν υπήρχε κανένα κωμικό στοιχείο κατά τη διάρκεια της νεότερης εκδοχής, κάτι το οποίο είναι διάχυτο στις περισσότερες σκηνές της ταινίας του '62. Στην προσπάθεια να γίνει δραματικό, μάλλον κατέληξε σε ορισμένες αναπόφευκτες δραματικές υπερβολές, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο.
Το γλυκόπικρο χιούμορ, το παιχνιδάκι της Λολίτας ως αθώο κοριτσάκι από τη μια, και ατίθαση γατούλα από την άλλη, η εμμονή του μεγαλύτερου άντρα με ένα νυμφίδιο και οι συνέπειες που έχει μια τέτοια σχέση και για τους δυο τους λειτουργούν όλα καταλυτικά και μας δίνουν ένα αξιόλογο ερμηνευτικά, όσο και καλλιτεχνικά αποτέλεσμα. Δείτε την ; )
http://www.youtube.com/watch?v=zRVqgvW8100
TRIVIA
- H Sue Lyon επιλέχθηκε για τον ρόλο της "Lolita" βάση του μέγεθους τους...στήθους της! Ο Kubrick είχε πληροφορηθεί οτι οι 'λογοκριτές' ήθελαν μια κοπέλα λιγότερο αναπτυγμένη για να ερμηνεύσει τον ρόλο της σεξουαλικά ενεργής 14χρονης Λολίτας.
- Τα διάσημα πλέον γυαλιά ηλίου σε σχήμα καρδιάς η Λολίτα τα φοράει μόνο στις φωτογραφίες/αφίσες της ταινίας. Στην ίδια την ταινία φοράει cat eyes sunglasses.
- Επειδή υπήρχε πρόβλημα από τους 'λογοκριτές' ως προς το οτι δεν έπρεπε να υπάρχει καμία υπόνοια παιδοφιλίας, η ηλικία της Λολίτα έπρεπε να πάει στα 14, απ'οτι στα 12 όπως είναι στο βιβλίο του Nabokov.
- Για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του καθηγητή ήταν επίσης υποψήφιος και ο Marlon Brando (oh my!!)
- Η Sue Lyon πήγαινε κάθε μέρα μετά τα γυρίσματα για ιππασία. Ο Kubrick της είχε πει: "Εάν πέσεις κάτω, γύρνα αμέσως. Μη χτυπήσεις το πρόσωπό σου". Οoook mr. Kubrick!
- Στο βιβλίο η Lolita είναι μελαχρινή, ενώ και στις δυο ταινίες (1962, 1997) είναι ξανθιά.
- Σε κάποια στιγμή της ταινίας η Λολίτα αναφέρει οτι είχε βγεί έξω παρέα με δυο αγόρια, τον Rex και τον Roy. Και τα δυο ονόματα σημαίνουν 'βασιλιάς'. Το Rex στα λατινικά και το Roy στα γαλλικά.
(Πηγή IMDB)
Τίποτα το καλό στην tv σήμερα, οπότε τα λέμε και πάλι από αύριο.
Adios!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου