Η 16χρονη Hanna (Saoirse Ronan) έχει μεγαλώσει και εκπαιδευτεί από τον πατέρα της Erik (Eric Bana) ως η τέλεια assassin. Ο πατέρας της έχοντάς την αποκομένη από τον έξω κόσμο, την προετοιμάζει όλα αυτά τα χρόνια για μια μοναδική αποστολή η οποία πρόκειται να λάβει χώρα στην Ευρώπη. Εκεί η Hanna θα έρθει αντιμέτωπη με ένα ολόκληρο δίκτυο άριστα εκπαιδευμένων παρακτόρων. Επικεφαλής της ομάδας είναι η αξιωματικός της Υπηρεσίας Πληροφοριών, Marissa (Cate Blanchett), μια ψυχρή και αδίστακτη γυναίκα που έχει πλέον έναν στόχο στη ζωή της: να βρεί και να αφανίσει την Hanna, όσο ακόμα η ίδια δεν έχει έρθει αντιμέτωπη με μια αλήθεια που θα την αλλάξει για πάντα...
Ο Joe Wright σκηνοθετεί μια εντυπωσιακά καλή ταινία, γρήγορη και γεμάτη ανατροπές. Η αλήθεια είναι οτι εάν κρίνει κανείς από το σκηνοθετικό του παρελθόν, δε μπορεί παρά να του προκαλέσει εντύπωση η ιστορία της Hanna. "Atonement", "Pride and Prejudice" και "The Soloist" είναι από τις πιο γνωστές του ταινίες, και αν σκεφτούμε οτι πρόκειται για δράματα εποχής, αλλά και για ταινία κοινωνικού σχολιασμού πάνω στη σύγχρονη εποχή ("The Soloist"), τότε σίγουρα το "Hanna" αποτελεί μάλλον μια μακρινή βολή για τον Wright. Παρόλα αυτά η σκηνοθετική του απόπειρα με ένα τέτοιο είδος ταινίας, είναι το λιγότερο αποκάλυψη. Η υπόθεση τρέχει με χίλια, οι σκηνές δράσης (αν και δεν είναι πολλές, κάνουν την παρουσία τους κάτι παραπάνω από απλά αισθητή) είναι βιντεοκλιπίστικα γυρισμένες, με φοβερές γωνίες λήψεις, εξαιρετικό φωτισμό και συγκλονιστικά ταιριαστό music theme από Chemical Brothers.
Οι industrialized χώροι με τους γυμνούς τοίχους και τις μεταλλικές κατασκευές, διαδέχονται με μεγάλη άνεση την αχανή, ξερή έρημο, τις βεδουϊνικές πόλεις, τους τσιμεντένιους, μουντούς δρόμους της Ευρώπης και το χιονισμένο σπιτικό της Hanna και του πατέρα της. Υπάρχει μια τεράστια ποικιλία σε αυτό που βλέπεις και αυτο που ακούς. Η σκηνοθεσία είναι πραγματικά πρωτότυπη και εκμεταλλεύεται στο έπακρο μια υπόθεση που θα μπορούσε να έχει χαντακωθεί και αναλωθεί σε αναμασημένα πράγματα, με μεγάλη ευκολία. Η αλήθεια είναι οτι ο Wright μοιάζει να ξέρει πολύ καλά τι κάνει, μιας που φροντίζει να κρατήσει την ισορροπία ανάμεσα στην εφηβική και δολοφονική φύση της πρωταγωνίστριας. Η νεαρή Saoirse Ronan δεν είναι ποτέ κατα τη διάρκεια της ταινίας ούτε απόλυτα έφηβη, ούτε απόλυτα δολοφόνος. Μοιάζει να αμφιταλαντεύεται διαρκώς ανάμεσα στις δυο αυτές φύσεις της, γεγονός που προκαλεί αντικειμενικά μεγαλύτερο ενδιαφέρον στον θεατή και προσφέρει στην πλοκή της ταινίας, αυτό το παραπάνω που λείπει από άλλες που έχουν ως κοινό γνώμονα θανάσιμες πιτσιρίκες/γυναίκες, άπειρα αποθέματα όπλων και σειρές επί πτωμάτων στο πέρασμά τους. Εδώ τα πράγματα διαφέρουν. Η ιστορία είναι πιο σφιχτοδεμένη και ρεαλιστική, και πρόκειται ουσιαστικά για την επικράτηση μιας εκ των δυο: της Hanna ή της Marissa.
Η Ronan ως επιλογή για τη Hanna είναι ιδανική. Η φυσική της σχεδόν ξωτική ομορφιά (ξωτική, οχι ε-ξωτική) και η γενικότερη εύθραυστη εικόνα που περνάει, έρχεται σε αντίθεση με τον σκληρό και δολοφονικό χαρακτήρα που υποδύεται και στην τελική μάλλον εκεί φαίνεται να αποσκοπούσε και ο Wright. Θέλοντας να πετύχει αυτή την εσωτερική πάλη της ηρωίδας, ανάμεσα σε μια 'φυσιολογική' ζωή και αυτή που ουσιαστικά επέλεξε ο πατέρας της για εκείνην, ποιος καλύτερος τρόπος για να δείξει κάτι τέτοιο και μέσω της εξωτερικής εμφάνισης της πρωταγωνίστριας; Η πιτσιρίκα που έπαιζε και την μικρή αδελφή της Knightley στο "Atonement" μεγάλωσε και αν κρίνουμε και από το καλό "The Lovely Bones" και το πολύ καλό εδώ "Hanna", μάλλον θα πρέπει να προσέξουμε την 17χρονη Saoirse Ronan λιγάκι παραπάνω. Ο Banna αν και δε παίζει πολύ στην ταινία, είναι καλός και σίγουρα τον θυμάσαι μετά. Ειδικά τώρα που φαίνεται να κάνει επιλεγμένες και καλές δουλειές, φαίνεται οτι και η καριέρα του έχει πάρει μια σταδιακά ανοδική πορεία. Βέβαια και η έταιρη γυναίκα της ταινίας είναι μια ηθοποιός που δε χρειάζεται και πολλά λόγια. Ότι και αν παίξει είναι εξαιρετική και εδώ απλά το αποδεικνύει για μια ακόμη φορά. Ο ρόλος της ψυχρής σκύλας της ταιριάζει γάντι, ενώ με το κοντό κόκκινο μαλλί και τα αυστηρά ταγέρ θυμίζει Ρωσίδα κατάσκοπο ψυχροπολεμικής εποχής, σε ταινία του James Bond. Με περισσότερο ταλέντο και άψογο γούστο.
Και εκεί που λες οτι η ταινία είναι εντυπωσιακά καλή και δε θες τίποτα άλλο, σκάνε από τα ηχεία και οι Chemical Brothers με ψυχεδελικές νότες (που αν τις ακούς δυνατά και σε επανάληψη, δε το γλυτώνεις το επιληπτικό επεισόδιο) και σε πορώνουν ακόμα περισσότερο. Τα κομμάτια που παίζουν κατά τη διάρκεια των σκηνών δράσης δε θα μπορύσαν να ταιριάζουν πιο αρμονικά(;) με την εξέλιξη της υπόθεσης, ενώ και το πιο mute theme που παίζει από πίσω στην υπόλοιπη ταινία δε σε αφήνει να ξεφύγεις από το τριπάκι της ηλεκτρονικής μουσικής, δημιουργόντας ένα ανέλπιστα εκρηκτικό αποτέλεσμα που σου καρφώνεται στο μυαλό από την πρώτη στιγμή.
Το "Hanna" είναι ένα minimal οπτικοακουστικό υπερθέαμα. Έχει τις σωστές δόσεις από τα πάντα: δράση, συναίσθημα, μετρημένες ερμηνείες, σύγχρονα στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία, right to the point υπόθεση και kick-ass ΟST.
Υ.Γ: Βρείτε και ακούστε όοοοολο το OST από Chemical Brothers. Είναι από τα καλύτερα soundtracks που έχω ακούσει τελευταία.
Υ.Γ: Προσέξτε την αρχή και το τέλος της ταινίας που είναι επίσης εντυπωσιακά και μου θυμίζουν κατά έναν αμυδρό τρόπο Quentin Tarantino...
http://www.youtube.com/watch?v=1zd4zGt13IE
TRIVIA
- Τη σκηνοθεσία της ταινίας είχε αναλάβει αρχικά ο Danny Boyle, αλλά τελικά αποχώρησε από το project.
- Υπήρχε η φήμη οτι και ο Alfonso Cuaron ενδιαφερόταν για την σκηνοθεσία της ταινίας.
- Η ταινία βρισκόταν το 2006 και το 2009 στην Black List. Είναι μια λίστα που δημιουργείται κάθε χρόνο και περιλαμβάνει τα καλύτερα σενάρια, που όμως δεν έχουν περάσει ακόμα στο στάδιο της δημιουργίας.
- Η Ronan χρειάστηκε να επιδοθεί σε καθημερινή 4ωρη προπόνηση, για περισσότερους από δυο μήνες, προκειμένου να προετοιμαστεί κατάλληλα για τον ρόλο της ως Hanna.
(Πηγή IMDB)
Τίποτα καλό στην tv σήμερα. So τα λέμε ξανά αύριο!
Βyeeee...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου