NEW ARRIVAL (από αύριο στους κινηματογράφους)
Καλημέρα, καλημέρα! Τετάρτη σήμερα, και αύριο βεβαίως βγαίνουν στις αίθουσες ένα σωρό νέες ταινίες, με το "The Hobbit" να έχει κλέψει από τώρα τα φώτα, αν και οι κριτικές εξακολουθούν να παραμένουν μετριοπαθείς, αναφορικά με τη νέα τριλογία που έχει στα σκαριά ο Peter Jackson. Εκτός από αυτό, θα έχουμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε το ρομάντζο, "People Like Us" (meh...), το δραματικό "La Sirga", τη νέα ταινία του Francois Ozon, "Dans la Maison", το πολυαγαπημένο "Teddy Bear", το οποίο κέρδισε τις εντυπώσεις στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, κατακτώντας το Βραβείο Κοινού, το "Marley" (το οποίο επίσης είδαμε στις Νύχτες), ένα ντοκιμαντέρ για τον θρύλο της ρέγγε μουσικής, Bob Marley, καθώς και την ταινία με την οποία θα ασχοληθούμε εμείς σήμερα, το "The Perks of Being a Wallflower", το οποίο ομολογώ οτι περίμενα και καιρό. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.
O Charlie (Logan Lerman) είναι ένας πρωτοετής, ο οποίος εκτός από τα δικά του προβλήματα, καλείται τώρα να αντιμετωπίσει και την εφιαλτική ζωή του σχολείου, υπομένοντας ειρωνικά σχόλια, bullying και φυσικά την απουσία οποιουδήποτε φίλου. Και όσο ο Charlie περιορίζεται στην ευεργετική ιδιότητα του γραψίματος (έχοντας το όνειρο να γίνει μια μέρα συγγραφέας), και στο διάβασμα κλασικής λογοτεχνίας με την οποία φροντίζει να τον προμηθεύει ο δάσκαλος των Αγγλικών, Mr. Anderson (Paul Rudd), σαν άλλο "ναρκωτικό", τόσο φαίνεται οτι η κατάσταση χειροτερεύει, και ο διαταραγμένος ψυχισμός του Charlie, είναι έτοιμος να ξεσπάσει για ακόμη μια φορά. Κάπου εκεί λοιπόν, θα κάνουν την εμφάνισή τους δυο τελειόφοιτοι, οι οποίοι σαν άλλοι, από μηχανής Θεοί, θα τραβήξουν τον Charlie "από τα μαλλιά", βγάζοντάς τον στην επιφάνεια της βαθιάς του κατάθλιψης και μοναξιάς, και δείχνοντάς του τον δρόμο για την πραγματική ζωή. Τόσο η Sam (Emma Watson), μια όμορφη και φιλική παρουσία που ακούει Smiths, ντύνεται με στυλ και επιλέγει συντροφικά ταίρια που δεν της αξίζουν, όσο και ο ετεροθαλής αδελφός της Patrick (Ezra Miller), η καλλιτεχνίζουσα φύση της παρέας, με το έξυπνο χιούμορ και τις ομοφυλοφιλικές προτιμήσεις, θα αποτελέσουν τους φύλακες αγγέλους του Charlie, ο οποίος θα ενταχθεί μια και καλή στη παρέα των "misfits toys". Και αυτοί όμως, αντιμετωπίζουν τα δικά τους θέματα, σαν κάθε τυπικό έφηβο...
Το "Τhe Perks of Being a Wallflower", βασίζεται στο ομώνυμο young-adult μυθιστόρημα του συγγραφέα Stephen Chbosky, ο οποίος εδώ αναλαμβάνει χρέη σεναριογράφου, και σκηνοθέτη. Αυτή η νεανική, δραματική του νουβέλα, κυκλοφόρησε το 1999 υπό τη μορφή "epistolary novel", που σημαίνει υπό την μορφή ενός document. Στη παρούσα περίπτωση, υπό την μορφή μιας σειράς από γράμματα (ημερολόγιο ίσως;), τα οποία γράφει ο πρωταγωνιστής, και όπου εμείς μέσα από την αφήγησή του, γινόμαστε θεατές της προσωπικής του ιστορίας.
Ο Chbosky αν και δεν είναι σκηνοθέτης, εντούτοις φαίνεται πως με το ντεμπούτο του, κατάφερε να στρέψει την προσοχή πάνω του, κερδίζοντας μια υποψηφιότητα "Best First Feature", στα Ιndepenent Spirit Awards, και εκατοντάδες fans, οι οποίοι έχουν ανάγει πλέον την ταινία, στο "The Breakfast Club" της σύγχρονης γενιάς. Η αλήθεια είναι πως δεν τους αδικώ, καθώς το βιβλίο μπορεί να μην το έχω διαβάσει (και αντιλαμβάνομαι οτι πιθανότατα, θα είναι και καλύτερο από την ταινία), παρόλα αυτά το φιλμάκι, κέρδισε την εκτίμησή μου, χάρη στην κλασική, προβληματική θεματική των εφήβων, την όμορφη σκηνοθεσία, τα εξαιρετικά, μουσικά ακούσματα και την ιδανική επιλογή του cast.
Ξεκινώντας από την ατόφια υπόθεση του έργου, σίγουρα δε πρέπει να περιμένετε κάτι εντελώς πρωτότυπο, καθώς στην ουσία παρακολουθούμε την coming of age ιστορία μιας εναλλακτικής παρέας παιδιών, που ακούει το "Heroes" του David Bowie, πρωταγωνιστεί στο εβδομαδιαίο ανέβασμα της funky παράστασης του "Rocky Horror Picture Show", εκεί οπού ο Patrick τα δίνει όλα μέσα στον λαμπυρίζον κορσέ και της μαύρες του ζαρτιέρες, χορεύει ξέφρενα στους σχολικούς χορούς και στην τελική, ζει για το τώρα. Χωρίς δηθενιές, και εκβιασμένα, εφηβικά συναισθήματα, ο Chbosky χτίζει ένα νεανικό σύμπαν μέσα στο οποίο όλοι είναι πρωταγωνιστές οχι μόνο της δικής τους ζωής, αλλά και αυτής των άλλων. Αποκομμένοι σε μεγάλο βαθμό από την ενήλικη παρουσία των γονιών (για παράδειγμα τους γονείς της Sam και του Patrick του βλέπουμε ελάχιστα, και μόνο στο τέλος, ενώ η φυσική παρουσία των γονιών του Charlie, δε προσδίδει τίποτα παραπάνω πέρα από αυτό ακριβώς: μια φυσική παρουσία), τα παιδιά θυμίζουν έντονα την ομάδα των παιδιών στο βιβλίο του William Golding, "Lord of the Flies". Έτσι και εδώ, μακριά από την ενήλικη φροντίδα, οι νεαροί πρωταγωνιστές βουτούν από μόνοι τους στα βαθιά, σε θέματα που έχουν να κάνουν με την ομοφυλοφιλία, την σεξουαλικότητα, την μοναξιά, την κακοποίηση, αλλά και τη φιλία, την αγάπη, τον έρωτα και την πίστη στα όνειρα.
Όπως αντιλαμβάνεστε, πρόκειται για μια κλασική, εφηβική συνταγή, η οποία όμως είναι εμποτισμένη με τόσα γλυκόπικρα συναισθήματα και αλήθειες βγαλμένες από τη ζωή εκατομμυρίων εφήβων, που ακόμα και αν μιλάμε για τις αρχές του ΄90 (εκεί τοποθετείται χρονικά η ταινία), τα μοτίβα τα οποία πραγματεύεται, εξακολουθούν να παραμένουν, πιο επίκαιρα από ποτέ. Ακόμα και 20+ χρόνια μετά.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια της ταινίας, είναι ο τρόπος με τον οποίο υπονοούνται και περνούν με τρόπο υπόγειο, οι αναμνήσεις του Charlie, στις οποίες πρέπει να αναζητηθεί το προβληματικό του παρόν. Αν και η αλλαγή στην προσωπικότητά του, έρχεται τμηματικά, εντούτοις γίνεται ξεκάθαρο από την πρώτη στιγμή οτι ο νεαρός πρωταγωνιστής, παλεύει με δαίμονες του παρελθόντος, αφήνοντας να εννοηθεί με τη βοήθεια flash-backs, οτι κάτι τραγικό και σκοτεινό είχε συμβεί στη ζωή του, όταν ήταν ακόμη παιδί, κάτι που αφορούσε την πολυαγαπημένη του θεία (θα τολμούσα να κάνω μια αναφορά σε ένα, κατά κάποιον τρόπο, Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα, από αυτά που δημιουργούν ψυχολογικά και ψυχολογικά, αλλά δε θα το αναλύσω περαιτέρω, γιατί θα καταλάβετε και εσείς όταν το δείτε). Αυτό εξάλλου αποτελεί και τον βασικό λόγο της διαρκούς αποξένωσής του, της δειλίας του στο να κάνει φίλους και της γενικότερης, μοναχικής του στάσης. Συνεπώς όταν έχουμε να κάνουμε με έναν τέτοιο έφηβο, η παρουσία φίλων στη ζωή του, έχει καταλυτικές συνέπειες, και άρα, εκεί που η όποια φιλία θα μπορούσε να είναι κάτι το ουδέτερο, ως μια φυσιολογική, ηλικιακή κατάσταση, εδώ μετατρέπεται σε ζωτικής σημασίας συμβάν για την "λογική" πορεία του Charlie. Ακόμα και το υποβόσκον love story του ίδου με την Sam, περνάει σε δεύτερη μοίρα και δεν αποτελεί την κινητήριο δύναμη για την εξέλιξη της υπόθεσης (και καλά κάνει). Αντιθέτως ο "έρωτας" του φοβισμένου πρωτοετή για ολόκληρη την παρέα, είναι αυτός που βγαίνει μπροστά, και αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές πτυχές της ταινίες. Το καθεαυτό love story είναι θεμιτό-και φυσικό δηλαδή-, αλλά οχι για την προώθηση του μύθου. Αυτό που έχει τελικά σημασία, είναι η προσωπική απελευθέρωση του Charlie, μέσα από την βοήθεια που του προσφέρει η ομάδα, υπό τη μορφή της αποδοχής και της ειλικρινούς φιλίας.
Η σκηνοθεσία του Chbosky είναι ζωηρόχρωμη και νοσταλγική, και αν κανείς δεν διαβάσει οτι το story εκτυλίσεται στις αρχές των '90s, τότε μπορεί πολύ εύκολα να υποθέσει οτι τα πάντα διαδραματίζονται στη σημερινή εποχή. Τόσο τα vintage ντυσίματα και τα 45άρια δισκάκια, όσο και η παρουσία της γραφομηχανής, η όλη αισθητική του σχολείου, η διακόσμηση των σπιτιών, η μουσική που ακούνε τα παιδιά κ.λ.π, όλα παραπέμπουν ταυτόχρονα στο τότε, αλλά και στο τώρα, μιας που θα μπορούσε να δει κανείς τους πρωταγωνιστές, ως νεογνούς hipsters, χωρίς όμως τις υπερβολές που διακρίνει πολλούς από αυτούς, όσον αφορά την αντίληψη περί παλαιού και καλόγουστου.
Οι ερμηνείες αποτελούν επίσης, ένα δυνατό ατού της ταινίας, μιας που βλέπουμε την Watson να αποδεσμεύεται μια και καλή από τον Harry Potter-ικό της μανδύα, να ωριμάζει και να βρίσκει το ερμηνευτικό της στυλ. Αποκάλυψη αποτελεί και ο πρωταγωνιστής του Percy Jakcson, Logan Lerman, ο οποίος τα καταφέρνει μια χαρά στον ρόλο του Charlie, βάζοντα πλώρη για καλά πράγματα, αν το θελήσει. Βέβαια αυτός που πραγματικά κλέβει την παράσταση, είναι ο Ezra Miller, τον οποίο είχαμε δει την περασμένη χρονιά σε ρόλο διαβολικού γιού, στο "We Need to Talk About Kevin". Εδώ, ανάλαφρος, σπιρτόζος και τολμηρός, αποτελεί το κέντρο της προσοχής και γοητεύει, κάνοντας ξεκάθαρο οτι θα ακούμε γι'αυτόν πολύ, από εδώ και πέρα.
Το "The Perks of Being a Wallflower" είναι μια υπέροχη ταινία, με όλα τα indie χαρακτηριστικά που περιμένεις να δεις. Super μουσική, καλογραμμένοι διάλογοι, ατάκες που έχουν ήδη γίνει must, εξαιρετικές ερμηνείες και όλως περιέργως, feel good ατμόσφαιρα, σου υπόσχεται 100 λεπτά καρδιακής απόλαυσης. Ακόμα και αν "we accept the love we think we deserve", "we are infinite"...
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι παίζει και η Mae Whitman στον ρόλο μιας punk, βουδίστριας, φεμινίστριας, και είναι όλα τα λεφτά, οτι τα ρούχα τα αγαπώ (αν και δεν είμαι hipster) και οτι ο Miller στον ρόλο του μέγα Tim Curry στο "Rocky Horror Picture Show" είναι θεότητα.
No trivia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου