Καλησπέρα, καλησπέρα σε όλους! Εν αναμονή της καταστροφής του κόσμου σε...κάποια στιγμή μέσα στην ημέρα, είπα να "κλείσω" την πορεία του blog μου, με μια ταινιούλα που είδα αυτή την εβδομάδα, και που κυκλοφορεί ήδη στις αίθουσες, από χθες. Το "Angels' Share", είναι η καινούρια ταινία του Βρετανού σκηνοθέτη, Ken Loach, και σίγουρα είναι η μέχρι τώρα, πιο ανάλαφρη και feel good ταινία του δημιουργού. Έτσι λοιπόν εμείς, θα πάμε κόντρα στην γρουσουζιά, και θα κατεβάσουμε ρολάκια για τις γιορτές, με μια όμορφη, γλυκόπικρη ταινιούλα, που δεν πρέπει να χάσετε! Πάμε λοιπόν!
O Robbie (Paul Brannigan), είναι ένας νεαρός Βρετανός, ο οποίος κουβαλάει πάνω του το ένοχο παρελθόν των ναρκωτικών, του ποτού και τον επικίνδυνων, καυαγαδιστών ξεσπασμάτων του, πάνω σε άτυχους περαστικούς και αγνώστους. Όταν η τελευταία του επίθεση σε έναν νεαρό άνδρα, οδηγήσει εκείνον σε μερική τύφλωση, ο Robbie θα θέσει τις προσωπικές του επιλογές επί τάπητος, και θα αποφασίσει να αλλάξει χαρακτήρα, με αφορμή μάλιστα το χαρμόσυνο γεγονός, της εγκυμοσύνης της γυναίκας του. Ξεκινώντας λοιπόν την επερχόμενη αλλαγή του, από την εκτέλεση των ωρών της κοινωνικής εργασίας που του επιβάλει το δικαστήριο, θα θελήσει να αποδείξει στην γυναίκα του, οτι αποτελεί μια νέα πάστα ανθρώπου, έτοιμο να σηκώσει τα βάρη της οικογενειακής ζωής. Τα πράγματα βέβαια δε θα είναι και τόσο εύκολα, μιας που οι δαίμονες του παρελθόντος και οι κωλοπαιδίστικες παρέες του, θα συνεχίσουν να τον προκαλούν και να διαταράσσουν κάθε προσπάθεια ειρήνης με τον εαυτό του και το περιβάλλον γύρω του. Όταν ξαφνικά βρεθεί υπό την "πατρική" προστασία του υπεύθυνου του κοινωνικού προγράμματος, Harry (John Henshaw), ο Robbie θα αρχίσει να βλέπει τα πράγματα αλλιώς. Μετά μάλιστα και από την εκπαιδευτική τους επίσκεψη σε ένα διυλιστήριο, θα καταλήξει στο γεγονός οτι η μοναδική του ευκαιρία για μια νέα ζωή, έγκειται σε μια μόνο λέξη: Whiskey.
Έχοντας στη βαλίτσα του το βραβείο Κριτικών, από το πρόσφατο φεστιβάλ των Καννών, το "The Angels' Share" έρχεται φορτσάτο και "γεμίζει" τον τόπο κεχριμπαρένια χρώματα και πεπαλαιωμένα αρώματα, δίνοντας την ευκαιρία στον Ken Loach, να δημιουργήσει την πιο πικρά χιουμοριστική και ταπεινά αισιόδοξη ταινία, ολόκληρης της μέχρι τώρα καριέρας του.
Δυο χρόνια μετά το εγκεφαλικό θρίλερ, "Irish Route", ο Loach επανέρχεται αυτή τη φορά με ανανεωμένη διάθεση, πλάθοντας έναν σύγχρονο, αστικό μύθο γύρω από την ελπίδα και το οχι και τόσο δυσδιάκριτο τελικά, μέλλον, το οποίο μπορεί να επιφυλάσσει η μοίρα για τον καθένα από εμάς.
Χωρίς δυσκολίες στην αφήγηση ή κεκαλυμμένες παραπομπές και μεταφορές, ο Loach καταφέρνει να μας παρουσιάσει έναν νέο, δικό του χαρακτήρα, απογαλακτισμένο σε ένα μεγάλο μέρος, από τον ζοφερό, κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό που έχουμε συνηθίσει να συναντάμε στην πλειοψηφία της δουλειάς του, χωρίς παράλληλα αυτό να σημαίνει οτι δεν υπάρχουν τα ψήγματα του προσωπικού του cinema. Αντιθέτως θα έλεγε κανείς οτι το "The Angels' Share" είναι συνδυασμός της πιο αισιόδοξης και φρέσκιας ματιάς του σκηνοθέτη, με την πιο κλασικίζουσα, σκηνοθετική του πλευρά, γεγονός που καθιστά την νέα του ταινία τόσο ωμά ρεαλιστική και πιο κοντά στην καθεαυτή πραγματικότητα, χιλιάδων νεαρών παραβατών (εν προκειμένω στην Αγγλία).
Το πρόβλημα της ανήλικης εγκληματικότητας, είναι ένα θέμα το οποίο μαστίζει στην κυριολεξία πολλές περιοχές του Ηνωμένου Βασιλείου (και οχι μόνο), και ακριβώς εκεί πάνω πατάει και ο Loach, προκειμένου να χτίσει μια γενικότερη θεματική, την οποία συνηθίζει να ακολουθεί από ταινία σε ταινία.
Στο "Sweet Sixteen", θέτει-ίσως πιο ξεκάθαρα, από οποιαδήποτε άλλη ταινία του-το ολοένα αυξανόμενο πρόβλημα της παραβατικότητας, η οποία εδώ παίρνει σάρκα και οστά στη ζωή του δεκαεξάχρονου πρωταγωνιστή, οποίος προερχόμενος από ένα δύσκολο background, θα αναγκαστεί να εισχωρήσει βαθύτερα στον σκοτεινό κόσμο του εγκλήματος, προκειμένου να καταφέρει να βρει τα χρήματα για την αγορά ενός σπιτιού, για χάρη της νεο-αποφυλακισθείσας, μητέρας του.
Σε αυτή τη περίπτωση ο Loach δεν μασάει τα λόγια του, αλλά μέσω του απλοϊκού του σεναρίου (το οποίο απογειώνεται από την ιδιάζουσα διάλεκτο των ηρώων του), και την σημασιολογικής του σκηνοθεσίας, δίνει στο στίγμα μια νέας, ταραχώδους εποχής, εκεί που η μονάδα συνθλίβεται κάτω από το βάρος των υποχρεώσεών της, εξαναγκαζόμενη σε μια βεβιασμένη, και άνευ μοίρας ζωή, η οποία απαιτεί, χωρίς να απαιτείται τίποτα από αυτήν. Τόσο η κουνημένη εικόνα, η απουσία ενός ισορροπημένου καδραρίσματος, η μη αποδεκτή "τεμάχιση" των σωμάτων των ηρώων, για χατίρι μιας ρεαλιστικής σκηνοθεσίας, καθώς και η ίδια η σεναριακή δομή, όλα μαρτυρούν τη στάση που τηρεί ο Loach, απέναντι στο σύγχρονο cinema: σκληρός σχολιασμός και πολιτικός κινηματογράφος στο full.
Αν και το "The Angels' Share" δεν πατάει πάνω στα κλασικά του μοτίβα, εντούτοις όπως είπαμε και πριν, μπορεί κανείς να εντοπίσει μια ξεκάθαρη διχοτόμηση της ταινίας, από τη μια πλευρά της οποίας βρίσκεται η πολιτική της φύση, ενώ από την άλλη η feel good διάθεση, με την οποία μοιάζει να έχει εμποτίσει ο σκηνοθέτης την εξέλιξη της πλοκής, προκαλώντας έκπληξη, αλλά και χαμόγελα. Γιατί στην τελική το "Μερίδιο των Αγγέλων", είναι μια ταινία που συνδυάζει τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αυτού που ακούει στο όνομα, Ken Loach.
Οι συνέπειες των προσωπικών επιλογών, η καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και η απουσία της ελπίδας, γίνονται εδώ οι Συμπληγάδες Πέτρες τις οποίες πρέπει να ξεπεράσει ο ήρωας, προκειμένου να αναγεννηθεί. Σε καμία περίπτωση δεν λειτουργούν ως τελολογικές καταστάσεις που οδηγούν τον χαρακτήρα σε ένα εκ της κοινωνίας υποκινούμενο, κακό τέλος. Αντιθέτως γίνονται η αφετηρία, προκειμένου ο Robbie να καταφέρει να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του. Ο τρόπος μάλιστα με τον οποίο γίνεται αυτό, αποτελεί τελικά και το κλειδί της υπόθεσης.
Το γεγονός οτι όλοι οι χαρακτήρες της ταινίας, είναι άτομα προβληματικά, τους βοηθάει να ξεκινήσουν από την ίδια αρχή, προκειμένου να αναζητήσουν την πηγή του κακού. Για παράδειγμα υπάρχει στην παρέα ένα τύπος, ο οποίος είναι αλκοολικός. Το οτι αργότερα ο Loach θ καταστήσει το αλκοόλ (και δη το Whiskey), ως την ταυτόχρονη νέμεση και σωτηρία των ατόμων, είναι ιδιαιτέρως ευφυές, μιας που αποτελεί μια ξεκάθαρη αναφορά στο οτι, το κάθε τι μπορεί να έχει την σωστή και τη λάθος χρήση του. Εδώ, το δυνατό Whiskey, ανάγεται σε σύμβολο (το μοναδικό επί της ουσίας και εύκολα αντιληπτό από τους θεατές), μιας που η μύηση στην φροντίδα και την ωρίμανσή του, αποτελεί μια σαφέστατη παραπομπή στον τρόπο με τον οποίο ο Robbie αρχίζει να φροντίζει για τον εαυτό του και την οικογένειά του, ωριμάζοντας μέσα από αναπάντεχες καταστάσεις και γνωριμίες. Whiskey=Robbie και τούμπαλιν.
Όσον αφορά τη σκηνοθεσία, αν και υπολείπεται της δυναμικής που συναντάμε σε άλλες ταινίες του Loach, όντας πιο προσγειωμένη στα αφηγηματικά πρότυπα, εντούτοις δεν περνάει απαρατήρητη, αφού για ακόμη μια φορά η αυθεντικότητα και η ρεαλιστικότητά της, είναι εμφανείς. Παράλληλα οι ερμηνείες είναι εξίσου καλές, χωρίς να είναι όμως και κάτι το συγκλονιστικό, οχι για άλλον λόγο, αλλά επειδή ακριβώς έχουμε συνηθίσει αυτού του είδους το μαγκιόρικο παίξιμο, από τους πρωταγωνιστές του Loach.
Το "The Angels' Share" είναι μια όμορφη ταινία που σίγουρα θα σας κάνει να χαμογελάσετε και να περάσετε ένα πολύ ευχάριστο μιαμισάωρο, εν μέσω χιουμοριστικών στιγμών, χαλαρής διάθεσης και εξιλεωτικού...ουισκακίου. Δείτε την.
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι όλοι έχουμε εκείνον τον φίλο που τα κάνει όλα μπάχαλο, οτι ο κοκκινομάλλης τύπος μου θυμίζει τον τραγουδιστή των Coldplay και οτι ο τίτλος της ταινίας, γίνεται κατανοητός και είναι και ωραίος.
Νο trivia
Κατά τα άλλα, Χρόνια Πολλά, Καλά Χριστούγεννα να έχουμε, και θα τα πούμε πάλι, από το νέο έτος! Αν βέβαια η περίσταση μιας καλής ταινίας το απαιτήσει, θα επιστρέψουμε και πάλι με guest εμφάνιση. Μέχρι τότε να περνάτε καλά και δώστε να καταλάβει στο σημερινό "τέλος του κόσμου".
Χαιρετώ!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου