Arbitrage: Money is power. Power is money.

NEW ARRIVAL

Γεια σας, γεια σας και καλή εβδομάδα να έχουμε!  Όπως σας είπα και την Παρασκευή, αυτή θα είναι η τελευταία εβδομάδα στο blog πριν από τις γιορτές και την Πρωτοχρονιά, καθώς το πιθανότερο είναι οτι θα επιστρέψουμε πάλι, μετά τον νέο χρόνο (αν δηλαδή δεν αποχαιρετίσουμε όλοι τον μάταιο, τούτο κόσμο, την Παρασκευή που μας έρχεται).  Σήμερα λοιπόν, θα ασχοληθούμε με μια ταινιούλα, η οποία θα μας απασχολήσει εδώ στην Ελλάδα, από τον Ιανουάριο.  Πρωταγωνιστής, ο γοητευτικός (ακόμα;), Richard Gere, και ο τίτλος αυτής, "Arbitrage".  Για να δούμε...

O Peter Miller (Richard Gere), είναι ένας εταιρικός μεγιστάνας, σύζυγος και πατέρας, από αυτούς που στο απαστράπτον, μεγαλοαστικό τους περιβάλλον φαντάζουν το υπέρτατο κελεπούρι.  Τα πράγματα βέβαια δεν είναι ακριβώς έτσι.  Ο Peter αντιμετωπίζει ένα φλέγον ζήτημα, μιας που επιδιώκει την συγχώνευση της εταιρίας του, προσπαθώντας παράλληλα να καλύψει και τα "μαγειρεμένα" βιβλία, τα οποία μαρτυρούν μια τρύπα της τάξεως, των $400 εκατομμυρίων!  Και όσο η πολυπόθητη υπογραφή δεν έρχεται, και ο ίδιος παραμένει επί ξύλου κρεμάμενος, παρέα με το εικονικό δάνειο που έχει πάρει από έναν φίλο, προκειμένου να μπαλώσει με τη πρώτη ματιά, την απάτη εκατομμυρίων που είναι έτοιμος να μεταβιβάσει σε πλάτες άλλων, βρίσκει παράλληλα χρόνο να τσιλιμπουρδίζει και με την ερωμένη του, Julie (Laetitia Casta), μια ανερχόμενη αρτίστα-ζωγράφο, κάμποσα χρονάκια νεότερή του.  Ο Miller όμως, θα μάθει σύντομα οτι η ματαιόδοξη φιλοδοξία έχει και τα όρια της, όταν μπλεχτεί σε ένα ατύχημα, το οποίο ίσως και να τινάξει στον αέρα όλες του τις προσπάθειες για αποποίηση της ευθύνης.  Άπιστος σύζυγος;  Κακός επιχειρηματίας;  Αδιάφορος επί της ουσίας, πατέρας;  Peter Miller, ήρθε η ώρα να πληρώσεις...Ή μήπως μπροστά στο χρήμα, όλα συγχωρούνται;

Την αλήθεια μου θα την πω.  Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις πως υπάρχουν ακόμα σκηνοθέτες που ξέρουν να πλέκουν έναν σύγχρονο, θριλερικό μύθο τόσο καλά, όσο ο ανερχόμενος Nicholas Jarecki, ο οποίος με την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, δημιουργεί το "Arbitrage".  Και τα καταφέρνει περίφημα.
Υπογράφοντας παράλληλο, σενάριο και σκηνοθεσία, χτίζει μια νέα ιστορία, σημείο των καιρών μας, βάζοντας τον Gere να υποδυθεί έναν άνδρα χωρίς ηθικές αναστολές, εγωιστή και καθόλα υλιστή.  Ακριβώς δηλαδή όπως έκανε και ο Oliver Stone, το 1987, με το "Wall Street", δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον Michael Douglas να υποδυθεί έναν, από τους πιο εικονικούς ρόλους της καριέρας του, για τον οποίο κέρδισε και το Oscar, 'Α Ανδρικου Ρόλου.  Η φράση μάλιστα του Gordon Gekko "greed, for lack of a better world, is good", έχει γράψει κινηματογραφική ιστορία.
Το ενδιαφέρον στις δυο ταινίες, δεν έγκειται τόσο σε αυτή καθεαυτή την υπόθεσή τους (μιας που σενάρια διαφθοράς, ανίκητων γραφιάδων και κοστουμαρισμένων καθαρμάτων, συνηθίζουμε να βλέπουμε συχνά-πυκνά στις αίθουσες), όσο στο γεγονός οτι και οι δυο σκηνοθέτες διακατέχονται από μια ξεκάθαρα καυστική, διάθεση, όσον αφορά την εποχή μέσα στην οποία τοποθετείται εν προκειμένω, η έννοια της διαφθοράς και της κατάχρησης της-όποιας-εξουσίας.  Εξάλλου, τόσο η δεκαετία των '80s, όσο και αυτή του χρηματοκυριαρχούμενου millennium+, εντοπίζονται να πατούν πάνω σε κοινές, υλιστικές αξίες, αγάπη για το χρήμα, προεδριλίκια που διαφθείρουν και εκατομμύρια, επί εκατομμυρίων που αλλάζουν χέρια και μπαίνουν σε ακριβές, καλοραμμένες τσέπες, όπου εξαφανίζονται μια για πάντα.

Αν θέλουμε να δούμε μια σύντομη αναφορά σε παρόμοιου περιεχομένου ταινίες, δε χρειάζεται να ανατρέξουμε και πολύ μακριά.  Η κοινωνική, λογοτεχνική σάτιρα του Bret-Easton Ellis, "American Psycho', παρουσιάζει με μαύρο χιούμορ, gore σκηνές και άπταιστο στυλ γραφείου, την αποξένωση των ατόμων και την παρτίστικη διάθεση που επικρατούσε στο τέλος της δεκαετίας του '80, και τις αρχές του '90, τότε που η κόκα, τα αφροδίσια και το AIDS, ήταν της "μόδας".  Ο Christian Bale, υποδύθηκε ιδανικά τον ψυχοπαθή, Patrick Bateman, στην μεταφορά του βιβλίου από την σκηνοθέτη, Mary Harron, μπαίνοντας στο πετσί του αρρωστημένου investment banking executive (τςςςς), ο οποίος αγαπά το παγωμένο γιαούρτι, τον εαυτό του και τον Phil Collins.  Επίσης διατηρεί μια super συλλογή θανατηφόρων όπλων, κρατάει ανθρώπινα κεφάλια στη συντήρηση του ψυγείου του και αρέσκεται να κυνηγάει ξανθιές πόρνες στους διαδρόμους, κραδαίνοντας ένα ηλεκτρικό πριόνι, και φορώντας μόνο τα αθλητικά του και...το άρωμα του.  Στον αντίποδα (όπως φανταζόμαστε, μιας που η ταινία δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα), θα βρίσκεται η νέα ταινία του Scorsese, "Τhe Wolf of Wall Street", με πρωταγωνιστές τους Leonardo di Caprio και Matthew McConaughey, και μια υπόθεση που πραγματεύεται αυτή τη φορά την άρνηση ενός χρηματιστή (υπάρχουν και τέτοιοι;), να αναμειχθεί σε μια κολοσσιαία υπόθεση απάτης, διαφθοράς του Χρηματιστηρίου και μαφιόζικης διείσδυσης.
Όπως αντιλαμβάνεστε κι εσείς, ο κινηματογράφος ανέκαθεν έτρεφε συμπάθεια για τους έκπτωτους ήρωες του χρήματος, γεγονός που παρουσιάζεται ιδανικά και σε αυτό το ντεμπουτάρισμα του Jarecki.  Ο σύγχρονος ξεπεσμός, σε όλο του το μεγαλείο...

Εν μέσω αποκαϊδιών, όπως αυτά έμειναν (και εξαργυρώθηκαν σε ένα παγκόσμιο, ζοφερό, οικονομικό περιβάλλον που φαίνεται πως θα παραπαίει για πολύ καιρό ακόμη) έπειτα από τα σκάνδαλα των Lehman Brothers και Goldman Sachs, τοποθετείται και η ιστορία του ισχυρού-έκπτωτου, Robert Miller, για τον οποίο το φαίνεσθαι, είναι αυτό που παίζει τον δικό του, βιτρινάτο ρόλο, ακόμα και αν πίσω από το λεφτάδικο παραπέτασμα, υπάρχει μόνο μια ξέφραγη τρύπα που χάσκει ορθάνοιχτη.  Για τον Miller, παλιά καραβάνα των επενδύσεων και των μαγειρεμάτων, τίποτα δε μοιάζει δύσκολο ή ακατόρθωτο, μιας που ακόμα και η εξαπάτηση της CEO κόρης του, Brooke (Brit Marling), αποτελεί μόνο μια καθημερινή πραγματικότητα.
O Gere γίνεται ο εκφραστής μιας ολόκληρης αρρενωπής γενιάς, τόσο σίγουρης, όσο και αδύναμης χωρίς την οικονομική της ενίσχυση, παίζοντας λιτά και στρωτά, και δίνοντας μια "γλύτσικη" διάσταση στον χαρακτήρα του, την οποία φυσικά αντιλαμβανόμαστε μόνο εμείς, ως θεατές, και κανείς άλλος.  Στα 62 του χρόνια ο Gere, αποδεικνύει οτι μπορεί να χειριστεί υπέροχα κάθε ρόλο που του δίδεται, με την προϋπόθεση οτι αυτός είναι καλός και αξίζει τον κόπο.  Παίζοντας τα παιχνίδια του τόσο εντός, όσο και εκτός της οικογενειακής του εστίας, δίνει σίγουρα μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του, αποποιούμενος την λευκομάλλικη γοητεία του ώριμου αρσενικού, και μπαίνοντας περισσότερο στη θέση του ασυγχώρητου θύτη.
Εξίσου εντυπωσιακή με την ερμηνεία του Gere, είναι και η επιλογή του τίτλου της ταινίας, μιας που ο χρηματοοικονομικός όρος "Αρμπιτράζ", έχει εδώ διττή σημασία.  Η έννοια του Αρμπιτράζ, η επενδυτική ευκαιρία δηλαδή, που επιφέρει κέρδος χωρίς ρίσκο (και που μπορεί να αποφέρει κέρδη στο παρόν, ή στο μέλλον αντιστοίχως, χωρίς ρίσκο) αναφέρεται στην ουσία, αφενός στην προσπάθεια του ήρωα να μεταβιβάσει την εταιρία-φούσκα του, και αφετέρου να μπαλώσει χωρίς συνέπειες, την συμμετοχή του στο ατύχημα, που αποτελεί και την κινητήριο δύναμη για την εξέλιξη όλης της υπόθεσης.  Αν και θα ήθελα να σας πω περισσότερα, δε σας λέω, καθώς δε θα ήθελα να σας κάνω spoil.  Θα αντιληφθείτε τι εννοώ, όταν το δείτε.

Λένε οτι η λίγη εξουσία, διαφθείρει λίγο, ενώ η πολλή, πολύ.  Κάπως έτσι προχωράνε και τα πράγματα στο "Arbitrage", με τη μόνη διαφορά, οτι εδώ η πολλή εξουσία, αποτελεί και το διαβατήριο για την ολοκληρωτική κατάρρευση μιας εξέχουσας, κατά τα άλλα, προσωπικότητας.  Ακόμα και τότε όμως μπορεί κανείς να δει, οτι οι πλούσιοι, ίσως και να καταφέρνουν να ανοίγουν πιο εύκολα τα παραθυράκια του νόμου, απ'οτι άλλοι, οχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά επειδή ξέρουν σε ποιους πρέπει να απευθυνθούν.  Εν ολίγοις, έχουν όλα τα κατάλληλα κουμπιά στη διάθεσή τους, για να φέρουν τον κόσμο στα μέτρα τους.  Δε το πετυχαίνουν όμως και πάντα, ή ακόμα και αν αυτό γίνει, σίγουρα θα απολέσουν κάτι μείζονος σημασίας για αυτούς: τον σεβασμό και την φήμη.
Εκτός από τον Gere, εξίσου καλό είναι και όλο το υπόλοιπο υποστηρικτικό cast, με την Marling του "Another Earth" στον ρόλο της νεοϋορκέζας κόρης, και τη Susan Sarandon, στον ρόλο της ξύπνιας συζύγου, που ενώ αντιλαμβάνεται στα νυχτοπερπατήματα του άνδρα της, αποτελεί την κλασική περίπτωση 'μάνας που κάνει φιλανθρωπίες και κρατά την οικογένεια ενωμένη'.
Το "Arbitrage" είναι ένα καλοστημένο θρίλερ, με μυστηριακή μουσική υπόκρουση από τον Cliff Martinez (βλ. "Drive"), ανατροπές, εξαιρετικές ερμηνείες και ένα αποστομωτικό τέλος, που αποτελεί την υπέρτατη δικαίωση για όλους.  Ή ίσως και οχι...

Τι έμαθα από την ταινία: Οτι και η Casta αγέραστη είναι, οτι θέλω τα μαλλιά της Marling και οτι η ταινία, είναι από τα must see της νέας χρονιάς.



Νο trivia