Καλημέρα σε όλους, καλή εβδομάδα να έχουμε και βεβαίως καλό μήνα! Σήμερα θα συνεχίσουμε στο blog με μια ταινία από τις πρόσφατες Νύχτες Πρεμιέρας, και η αλήθεια είναι οτι τις έχω σχεδόν εξαντλήσει. Αυτές που μου έχουν μείνει για γράψιμο ακόμα, είναι το "The Sessions", το οποίο καθυστερούσα μπας και πάρει διανομή, αλλά επειδή η κυκλοφορία του αργεί ακόμα (καλές 21 Φλεβάρη), σίγουρα θα ανέβει πιο νωρίς, ε γιατί στη τελική θα το ξεχάσω κιόλας! Η δεύτερη ταινία, είναι αυτή που όπως όλα δείχνουν θα βρεθεί στη κορυφή της δικής μου λίστας των φετινών Blogoscars. To "Beasts of the Southern Wild" είναι μια υπέροχη, ανεξάρτητη ταινία που όλοι πρέπει να δουν. Καμωμένη από τα πιο αγνά, κινηματογραφικά υλικά, και με μια εντυπωσιακή σύνδεση πραγματικού και φανταστικού/αλληγορικού, είναι ένα φιλμ που δε πρέπει να χάσετε. Μέχρι τότε όμως, περνάμε σήμερα σε κάτι πιο σκληρό, που μας προσγειώνει ανώμαλα στη πραγματικότητα. "Graceland" ή αλλιώς, πως η ανθρώπινη αξιοπρέπεια παύει να υπάρχει. Αν υπήρξε δηλαδή ποτέ...
O Marlon Villar (Arnold Reyes) είναι ένας φτωχός και ταπεινός σοφέρ, ο οποίος εργάζεται για τον Manuel Chango (Menggie Cobarrubias), έναν διεφθαρμένο πολιτικό που λύνει και δένει καταστάσεις, στη Manila των Φιλιππίνων. Ο Marlon παράλληλα, έχει να φροντίσει για την άρρωστη σύζυγό του, η οποία βρίσκεται στο νοσοκομείο, περιμένοντας την εύρεση ενός νεφρού, για την πολυπόθητη μεταμόσχευση, ενώ παράλληλα πρέπει να στέκεται και στο πλευρό της κόρης του Elvie, που χρειάζεται σαφέστατα τη παρουσία της πατρικής φιγούρας, και δη σε έναν βρώμικο και απειλητικό κόσμο, όπως αυτόν των Φιλιππίνων.
Όταν μια μέρα ο Marlon οδηγήσει την κόρη του, αλλά και αυτή του Chango, Sophia, στα σχολεία τους (μιας που οι δυο μικρές είναι φίλες, εξαιτίας της καλής σχέσης του ίδιου με το αφεντικό του), δε θα φαντάζεται την τραγική εξέλιξη που θα έχει η μέρα του. Τα κορίτσια θα αποφασίσουν να περάσουν μια μέρα στα μαγαζιά, κάνοντάς την κοπάνα από το σχολείο, δοκιμάζοντας ρούχα και αλλάζοντας ταυτόχρονα αμφίεση, με την Elvie να φοράει την εκλεπτυσμένη σχολική στολή της Sophia, και τούμπαλιν. Όταν κατά τύχη ο Marlon πέσει πάνω τους, θα αποφασίσει να επιστρέψει την Sophia σπίτι και να ενημερώσει τον Chango σχετικά με την κοπάνα της άτακτης μικρής. Δε θα προλάβει όμως. Ένας "αστυνομικός" θα σταματήσει το αυτοκίνητο, και μετά από ένα τραγικό λάθος, θα απαγάγει την κόρη του Marlon, νομίζοντας οτι είναι αυτή του πολιτικού, εξαιτίας των ρούχων που φορά. Ο Marlon θα πρέπει να ξεκινήσει τότε, έναν ολόκληρο αγώνα ενάντια σε βρώμικα συμφέροντα, διεφθαρμένες αρχές, και ανήλικο trafficking, προκειμένου να πάρει τη κόρη του πίσω, πριν να είναι πολύ αργά...
Ο Φιλιππινέζος σκηνοθέτης Ron Morales, κατασκευάζει εδώ με τη δεύτερή του μόλις ταινία (η πρώτη ήταν το "Santa Mesa" του 2008, με πρωταγωνιστές τους Jaime Tirelli και Melissa Leo) το ζοφερό, κοινωνικό πρόσωπο της πατρίδας του, με τρόπο σκληρό και ωμό, ακριβώς δηλαδή όπως είναι.
Παρά το γεγονός, οτι η ταινία του είχε ξεκινήσει πατώντας σε εντελώς διαφορετικά μονοπάτια, όσον αφορά την υπόθεση (και σύμφωνα με τα όσα παραδέχεται και ο ίδιος), από τη στιγμή που ξεκίνησε την έρευνά του αναφορικά με το πρωταρχικό story που είχε στο μυαλό του, ήρθε, όπως λέει, σε επαφή με κόσμο ο οποίος του διηγούνταν ιστορίες που είχαν να κάνουν με απαγωγές, παιδική πορνεία, και εμπόριο οργάνων, ιστορίες που ήταν σε τόσο μεγάλο βαθμό κοινές και απτές, ώστε η κατεύθυνση δόθηκε από μόνη της: το "Graceland" θα έπρεπε να είναι μια ταινία η οποία να αντικατοπτρίζει αυτήν ακριβώς την σύγχρονη πραγματικότητα του τόπου του σκηνοθέτη.
Αν και ο ίδιος έχει συμμετάσχει σε πολλές χολιγουντιανές παραγωγές, από τη πλευρά κυρίως του τεχνικού κομματιού (βλ. "The Departed", "New York, I Love You", "Spider-Man 3" κ.α), εντούτοις το σκηνοθετικό του στίγμα, μοιάζει να είναι αυτό που έχει πραγματικά κάτι να πει. Στη προκειμένη περίπτωση, το "Graceland", είναι μια ταινία δυναμίτης για το θέμα που πραγματεύεται, και παρά το γεγονός οτι σίγουρα έχεις δει και αλλού παρόμοιες καταστάσεις, η σκηνοθεσία, η φωτογραφία και η ερμηνεία του κεντρικού ήρωα, δε θα σε αφήσουν παραπονεμένο.
Αυτό που καθιστά το συγκεκριμένο, ξενόγλωσσο film κάτι το διαφορετικό, είναι οτι ο Morales, αφήνει τα χαρτιά του κλειστά μέχρι και το τέλος του, δίνοντάς σου μόνο ελάχιστα ψίχουλα, με τα οποία θα μπορέσεις να πορευθείς και να κατανοήσεις τους χαρακτήρες. Και μιας που το λέμε και αυτό, οι χαρακτήρες του "Graceland", είναι επίσης ενδιαφέροντες καθώς όλοι χαρακτηρίζονται από μια κοινή βάση: κανείς δεν είναι ολοκληρωτικά αθώος.
Η ταινία ξεκινάει με τον Marlon, να σκεπάζει ένα κορίτσι με ένα σεντόνι, αφού το αφεντικό έχει τελειώσει τη "δουλειά" μαζί του, και δίνοντάς μας τη πρώτη, σκοτεινή πλευρά των δυο αυτών ανθρώπων. Από τη μια, έχουμε τον σάπιο πολιτικό, ο οποίος φροντίζει να κρατάει ένα καλογυαλισμένο δημόσιο προφίλ, τη στιγμή που ασελγεί πάνω σε ανήλικα κορίτσια, τα οποία (από την άλλη), του τα φέρνει ο σοφέρ, κρατώντας παράλληλα το στόμα του κλειστό. Στην αρχή λοιπόν ο Marlon σκεπάζει το κορίτσι, και στη συνέχεια παίρνει εντολή να πάει ένα χρηματικό ποσό στη γιαγιά του κοριτσιού, χωρίς όμως την ίδια. Η κατάσταση εννοείται από μόνη της: το κορίτσι είναι νεκρό. Μπορεί λοιπόν η εξαφάνισή του, να έχει περάσει στα χέρια του Marlon ο οποίος δεν φέρει την αποκλειστική ευθύνη (αλλά αυτή του "συνεργού" στο έγκλημα και ποιος ξέρει σε πόσα άλλα ακόμη), από την αρχή όμως ο Morales φροντίζει να καταστήσει τον νεαρό πρωταγωνιστή του ως μια ξεκάθαρα διττή προσωπικότητα, την οποία ο θεατής είναι αναγκασμένος να αποδεχτεί ως έχει: και με τη σκοτεινή, και με την αθρώπινή του πλευρά.
Σίγουρα αυτή η τοποθέτηση των ηρώων σε ένα αυτοκαταστρεφόμενο, μέρα με τη μέρα, περιβάλλον, τους αναγκάζει να χτίσουν άμυνες και πολλές φορές, ακόμη και ανόσιες επιθέσεις, σε καμία όμως περίπτωση δεν δικαιολογεί την περιρρέουσα εγκληματικότητα, την απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και την εδώ και καιρό χαμένη αθωότητα των παιδιών, που έχουν μπει σε αυτό το τρομακτικό σύστημα εκμετάλλευσης. Και ο σκηνοθέτης κάνει αυτό ακριβώς. Δε προσπαθεί να δικαιολογήσει δράσεις και αντιδράσεις, παρουσιάζει απλά το τοπίο μιας ξένης προς την ανεπτυγμένη Δύση, πραγματικότητας, η οποία σηκώνει το χαλάκι και αποκαλύπτει όλο το κοινωνικό σκουπιδαριό που κρύβεται από κάτω.
Η δημιουργία ατμόσφαιρας και η κατάλληλη σκηνοθεσία, σίγουρα δίνουν το κάτι παραπάνω σε μια ταινία, που σε διαφορετική περίπτωση ίσως και να έφερνε στο μυαλό μας καταστάσεις α λα "Taken". Εδώ η Manila καθίσταται ως ο σιωπηλός παρατηρητής/πρωταγωνιστής της ιστορίας, που κρατά τον ρόλο του "τέρατος", ενός πλάσματος τόσο πεινασμένου, που ρίχνει μέσα στη χοάνη μικρούς και μεγάλους, παιδιά και αρρώστους, καλούς και κακούς, τους ανακατεύει καλά και στη συνέχεια τους ξερνάει στην καθημερινότητά τους, διαφορετικούς και κατεστραμμένους για πάντα.
Τα σκοτεινά σοκάκια, οι γραφικές εικόνες με ανήλικες πόρνες, οι ιδρωμένοι πρωταγωνιστές, η τεράστια χωματερή στην οποία εκτυλίσσεται μια βασική πτυχή του δράματος, και η παντός είδους δυσωδία που φαίνεται να αποπνέει αυτή η περιοχή, είναι κάτι το χειροπιαστό στη κάθε σκηνή, στο κάθε πλάνο, με τη Manila να αποτελεί μια φυματική παραγκούπολη, εκεί όπου οι φτωχοί δεν έχουν καμία έξοδο διαφυγής και όπου οι πλούσιοι, δε τους αφήνουν να έχουν.
Η καθεαυτή δράση της ταινίας, χτίζεται σταθερά και κλιμακωτά, παίρνοντας δάνεια από τους κακόφημους δρόμους της πόλης (ρίξε μέσα και λίγο Scorsese) και αποκαλύπτοντας πικρές αλήθειες που όλοι ξέρουμε, αλλά θα προτιμούσαμε να μη ξέρουμε.
O Reyes, όσον αφορά τις ερμηνείες, είναι πολύ καλός στον ρόλο του. Κουρασμένος, φοβισμένος, αλλά και αποφασισμένος να πάρει το παιδί του πίσω από τους κακοποιούς, μπλέκεται στα παρασκηνιακά παιχνίδια μεγαλοπροσώπων και τοπικών αρχών, και δε διστάζει να ωθήσει τα πράγματα στα άκρα προκειμένου να το πετύχει. Όσο κι αν του κοστίσει αυτό δηλαδή....
Αν έχετε ακούσει γι' αυτή τη ταινία, σίγουρα θα έχει πάρει το αυτί σας κάτι, σχετικά με το απρόσμενο τέλος της. Θα αρκεστώ να πω μόνο οτι μπορεί να μην είναι και τόσο απρόσμενο, έρχεται όμως και βάζει τα πράγματα στη θέση του. Γιατί μερικές φορές όλη η ιστορία κρύβεται στις λεπτομέρειες...
Τα σκοτεινά φίλτρα που χρησιμοποιεί ο Morales, ο μουντός καιρός, αλλά και η εξέλιξη όλης σχεδόν της υπόθεσης, τη νύχτα, είναι ενδεικτικά του χειρισμού μιας ρεαλιστικής και καθόλα disturbing, υπόθεσης, η οποία πρέπει να προχωρήσει μέσα στο σκοτάδι, γιατί μόνο αυτό της ταιριάζει.
Η μικρή διάρκειά της (83 λεπτά περίπου), μπορεί εκ των υστέρων να σου προκαλέσει απορία, το καλό όμως είναι οτι έχει τη δυνατότητα να σε απορροφήσει τόσο πολύ, ώστε στο τέλος να "χορτάσεις" παραγματικά από θέαμα(;), μιουταρισμένη δράση και καίριες αποκαλύψεις.
Το "Greaceland" είναι μια ταινία, από αυτές που τυχαία συναντάς, αλλά που σου μένουν στο μυαλό, εξαιτίας του επιβλητικού φορτίου που κουβαλά. Χωρίς περιθώρια κινηματογραφικού καλλωπισμού, αλλά με μια πρόθεση του σκηνοθέτη να καταγράψει τη κοινωνική εξαθλίωση, και τον κρυμμένο εαυτό του καθένα από εμάς, που πρέπει κάποια στιγμή να αρπάξει (οτι καθυστερημένα δε του έχει δοθεί), είναι σίγουρα μια ταινία που δε θα σας αφήσει αδιάφορους. Δείτε την.
Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι οι αράχνες δείχνουν την αλήθεια, οτι το τέλος όντως θα σ' αρέσει και οτι το τίμημα, είναι πάντα πολύ σκληρό.
No trivia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου