Take Shelter: The storm is coming...

NEW ARRIVAL


Καλημέρες καλημέρες!  Όπως σας υποσχέθηκα και τις προηγούμενες ημέρες, σήμερα θα έγραφα δυο λόγια για το "Take Shelter" μια από τις ταινίες που σίγουρα αξίζουν τη προσοχή σας, και αποτελεί την δική μου πρόταση για αυτή την εβδομάδα.  Για τους πιο περιπετειώδεις βγαίνει στις αίθουσες από σήμερα και το "Mission: Impossible-Ghost Protocol" το οποίο δε το λες κακό, αλλά μάλλον βλέπεται άνετα, καθώς και το "Margin Call" με τον Kevin Spacey που όμως δεν έχω την παραμικρή ιδέα εάν πρόκειται για κάτι που αξίζει τον κόπο σας, καθώς είχα τα μάτια μου και την προσοχή μου στραμμένα στο "Take Shelter".  So ας μη καθυστερούμε άλλο, ξεκινάμε...

O Curtis (Michael Shannon) είναι ένας ήσυχος και σκληρά εργαζόμενος οικογενειάρχης που ζει με την γυναίκα του Samantha (Jessica Chastain) και την μικρή τους κορούλα Hannah σε μια κωμόπολη του Ohio.  Η Hannah είναι κωφάλαλη και η οικογένεια αντιμετωπίζει αρκετά οικονομικά προβλήματα, σε μια προσπάθεια συγκέντρωσης των απαιτούμενων χρημάτων που χρειάζονται για μια εγχείρηση της μικρούλας.  Στην ήδη δύσκολη κατάσταση θα έρθουν να προστεθούν οι εφιάλτες από τους οποίους αρχίζει να βασανίζεται ο Curtis, και στους οποίους πρωταγωνιστεί μια επικών διαστάσεων καταιγίδα που μοιάζει να απειλεί τους πάντες και πρωτίστως την οικογένειά του.  Ο Curtis υποκινούμενος από την έντονη ανησυχία και τον φόβο σχετικά με την ακεραιότητα των δικών του ανθρώπων, θα αποφασίσει να επισκευάσει το παλιό καταφύγιο που βρίσκεται στην αυλή του, σε μια προσπάθεια προετοιμασίας για το επικείμενο-όπως το βλέπει εκείνος-κακό.  Οι σχέσεις με την γυναίκα του, τους φίλους και όλη την κοινότητα της περιοχής, θα φτάσουν στα όρια από τη στιγμή που αυτό το καταφύγιο θα γίνει η εμμονή του παραληρηματικού πλέον Curtis ο οποίος μοιάζει να χάνει σταδιακά την επαφή με την πραγματικότητα.  Και τότε το μεγάλο ερώτημα τίθεται:  από τι πρέπει να προστατέψει τελικά την οικογένειά του;  Από μια επερχόμενη καταιγίδα που μόνο εκείνος 'βλέπει' και διαισθάνεται ή από τον ίδιο του τον εαυτό;
Πρόκειται για την δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη Jeff Nichols, τον οποίο όσο καλά τον ξέρατε εσείς, άλλο τόσο τον ήξερα κι εγώ.  Βέβαια τσεκάροντας τριγύρω το βιογραφικό του και την ελαχιστότατη μέχρι τώρα φιλμογραφία του, έχω εύκολα καταλήξει στο συμπέρασμα οτι και ο Nichols είναι από τους σκηνοθέτες που αρέσκονται να έχουν έναν συγκεκριμένο ηθοποιό να πρωταγωνιστεί στις ταινίες τους (έναν μούσο όπως μου αρέσει να λέω) και στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται βεβαίως για τον Michael Shannon.  Εκτός από το "Take Shelter" ο Nichols επέλεξε τον Shannon και για την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, το "Shotgun Stories" (2007- που ακούω οτι είναι και πολύ καλό), αλλά και για το "Mud", μια δραματική ταινία που έχει στα σκαριά και αναμένεται μέσα στο 2013.  Κάτι μου λέει οτι ο Shannon ήρθε για να μείνει.  Και άργησε κιόλας...

Η ταινία έχει μέχρι στιγμής κάνει ένα μεγάλο πέρασμα από τα διεθνή φεστιβάλ και έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο hype γύρω της, γεγονός που την καθιστά μια από τις πιο πολυσυζητημένες, ανεξάρτητες παραγωγές για την φετινή χρονιά.  Οι σημαντικότεροι από τους σταθμούς της περιοδίας της υπήρξαν αναμφίβολα πρώτον, το φεστιβάλ των Καννών  στο οποίο μάλιστα κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο Κοινού καθώς και το βραβείο SACD το οποίο απονέμεται κάθε χρόνο για την κατηγορία Best Feature το οποίο και τσίμπησε ο Nichols. Έτερος σημαντικός σταθμός και ιδιαίτερα αναγνωρισμένος για τις συμμετοχές αξιόλογων ανεξάρτητων ταινιών, είναι και το Sundance Festival από το οποίο το φιλμάκι έφυγε με ένα ακόμα βραβείο 'ανά χείρας', το Grand Jury Prize.
Η αλήθεια είναι οτι πρόκειται για ένα αρκετά ιδιαίτερο ταινιάκι, και ως ένα βαθμό είναι απόλυτα δικαιολογημένη η ως επί το πλείστον θετική αποδοχή που έχει τύχει από τους κριτικούς, αλλά και από το απαιτητικό κοινό των παραπάνω-και οχι μόνο-φεστιβάλ.  Ο λόγος είναι απλός: έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που καθιστούν μια ταινία indie.  Και τι εννοώ με αυτό.  Εννοώ οτι τόσο από πλευράς budjet (κόστισε $5 εκατομμύρια τη στιγμή που η πλειονότητα των παραγωγών κοστίζει πολλά περισσότερα), όσο και από πλευράς χώρου φιλμαρίσματος, πρωταγωνιστικού cast (η Chastain που αποτελεί φέτος σίγουρα το πιο hot γυναικείο όνομα, συμμετείχε στην ταινία πριν κάνει το μεγάλο μπαμ και γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό), αλλά και σκηνοθετικής αισθητικής.  Εξίσου μεγάλης σημασίας (αν οχι και μεγαλύτερης από τους προαναφερθέντες λόγους) είναι το γεγονός οτι ταινίες όπως αυτή, δεν έχουν από πίσω τους το πουσάρισμα μεγάλων, κινηματογραφικών στούντιο, αλλά μικρότερων εταιριών παραγωγής και συνήθως λαμβάνουν περιορισμένη διανομή, σε σχέση με μεγαθηριακές Χολιγουντιανές ταινίες.  Συνεπώς γίνεται κατανοητό οτι οι λάτρεις του indie είδους (take me as an example :) ) θα την εκτιμήσουν στον μέγιστο βαθμό, ενώ όσοι δεν αρέσκονται σε τέτοια films, κάτι μου λέει οτι θα βρουν στο "Take Shelter" αυτό το λίγο διαφορετικό και πολύ όμορφο το οποίο μπορεί να προσφέρει ο κινηματογράφος.  And it's so good...

Αν και το βασικό story της ταινίας είναι καθαρά δραματικό, εντούτοις καταφέρνει με έναν πολύ νατουραλιστικό τρόπο να ξεφύγει και λίγο, συνδυάζοντας στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ και μιας sci-fi/μεταφυσικής διάστασης που του ταιριάζουν πολύ.  Στην ουσία πρόκειται για μια ταινία πάνω στην πίστη, τις πολύπλοκες ανθρώπινες σχέσεις και την δύναμη του να συνεχίζεις.  Η διαφορά της από άλλα αναλόγου ύφους φιλμ, είναι οτι εδώ οι εφιάλτες του πρωταγωνιστή είναι αυτοί που θέτουν σε κίνδυνο την οικογενειακή ένωση και γαλήνη.  Ούτε κάποια ερωμένη, ούτε κάποιο θανατηφόρο πρόβλημα υγείας (κωφάλαλη μεν η κορούλα, χωρίς δε καταληκτική ασθένεια), ούτε καν κάποιος άλλος από τους πολλούς και τετριμμένους λόγους που δημιουργούν προβλήματα σε ένα ζευγάρι.  Απλά οι εφιάλτες και οι φαινομενικές παραισθήσεις του ήρωα.
Ο Curtis βιώνει μια δύσκολη κατάσταση, καθώς αυτά τα 'αποκαλυπτικά' όνειρα λειτουργούν ως κινητήρας προκειμένου να ξεκινήσει η κάθοδός του στη παράνοια.  Στην διάρκεια της ταινίας, μας προσφέρονται αρκετά στοιχεία για μια πιθανή αρχή σχιζοφρένειας την οποία θα μπορούσε να έχει κληρονομήσει από τη μητέρα του (δεν κάνω spoiler καθώς αυτό το δείχνει και το trailer), αλλά και πάλι δεν είναι απολύτως ξεκάθαρο εάν αυτό είναι αλήθεια.  Στην ουσία ο Curtis υποκινείται από τη τεράστια αγάπη για την οικογένειά του και από την ανάγκη του να την προστατέψει, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην μια και μοναδική απόφαση που θα προκαλέσει τριγμούς και θα αποτελέσει την κορυφή του παγόβουνου: την κατασκευή του καταφύγιου.  Από εκεί και πέρα θα οδηγηθούμε σε μια σειρά αλυσιδωτών, συναισθηματικών αντιδράσεων με τυφλή κατάληξη.
Η υπόνοια οτι αυτά τα οράματα μπορεί να αποτελούν προειδοποίηση για μια πραγματική, θανατηφόρα καταιγίδα, παίζουν επίσης στο background και γίνεται ξεκάθαρο οτι ο ήρωας είναι παγιδευμένος σε έναν κυκεώνα αμφιβολίας, φόβου και έντονης ανησυχίας από τον οποίο δεν υπάρχει διαφυγή.  Κι όμως.  Μπορεί η ταινία να κουράσει κάπου με τη μεγάλη της διάρκεια (2 ώρες και κάτι ψιλά), το story όμως είναι τόσο αριστοτεχνικά δεμένο και δομημένο, με μια έντονη χιτσκοκική διάσταση σε στιγμές, που δε γίνεται παρά να αντιληφθεί κανείς οτι πρόκειται για μια σύγχρονη παραβολή, μια αλληγορία με υποβόσκουσες θρησκευτικές, τελολογικές και ψυχολογικές προεκτάσεις, ιδωμένες μέσα από το πρίσμα μιας απλής, βιοπαλαιστικής οικογένειας.

Η αμφιβολία που διαποτίζει την ταινία από την αρχή κιόλας, δε σε αφήνει στιγμή να ηρεμήσεις, αλλά σε βάζει στο τρυπάκι του να ψάχνεις συνεχώς μια χειροπιαστή απάντηση σχετικά με το τι συμβαίνει. Αυτό δεν επιτυγχάνεται μόνο μέσα από το τόσο απλοϊκό, αλλά και ευφυές σενάριο, αλλά και από την υπέροχη σκηνοθεσία του Nichols, η οποία εξωτερικεύει τον ψυχισμό του Curtis με μαεστρικό τρόπο. Τα πλάνα με τα απέραντα, πράσινα χωράφια, τον καθάριο, γαλάζιο ουρανό και την λιτή αγροτική ζωή είναι ενδεικτικά της πριν και της μετά ζωής του ήρωα, ο οποίος παγιδεύεται μέσα στην προφητολογική του μανία, ξοδεύοντας χρόνο και πολύτιμο χρήμα, μόνο για να ικανοποιήσει την ανάγκη του και να σώσει-υποτίθεται- την οικογένειά του όταν χτυπήσει η καταστροφή.  Δεν υπάρχει εάν για εκείνον, μόνο όταν.  Το έντονο contrast μουντό και φωτεινών χρωμάτων, καθώς και η ανατριχιαστική μουσική που ακολουθεί την ταινία, προσδίδουν ακόμα περισσότερα σε αυτό το εξαίρετο φετινό διαμάντι, όπως επίσης και κάτι ακόμα.  Η top notch ερμηνεία του Shannon.
Μετά την υποψηφιότητά του για το Oscar Β΄ Ανδρικού Ρόλου το 2009 και την ερμηνεία του στο "Revolutionary Road", ο Michael Shannon ακολουθεί μια ανοδική πορεία στο star system της άλλης πλευράς του Ατλαντικού και φαίνεται πως φέτος βάζει πλώρη για μια ακόμη υποψηφιότητα, αυτή τη φορά 'Α Ανδρικού.  Αν και μετράει ήδη συμμετοχή σε περισσότερες από πενήντα ταινίες, δεν ήταν παρά τα τελευταία χρόνια που η παρουσία του έγινε αισθητή.  Με έναν βασικό ρόλο (και μια ερμηνεία στα μέτρα του) στην πολύ καλή και επιτυχημένη σειρά "Boardwalk Empire" (οπού συμπρωταγωνιστεί με τον Shea Whigham τον οποίο βλέπουμε και στο Take Shelter) και ένα πλούσιο κινηματογραφικό παρελθόν, ήταν πλέον η ώρα να σηκώσει στη πλάτη του έναν στιβαρό, πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως κάνει εδώ με εκπληκτικό τρόπο.  Υποδυόμενος τον προβληματικό; Curtis δίνει ρεσιτάλ, αναμφίβολα την καλύτερη ερμηνεία της μέχρι τώρα καριέρας του και βάζει πλώρη για σπουδαία πράγματα.  Λιγομίλητος και με τις εκφράσεις του προσώπου του να κυριαρχούν σε κάθε πλάνο, είναι απλά σπουδαίος.  Στο πλευρό του η Chastain είναι το ιδανικό του ταίρι και πολύ καλή ηθοποιός επίσης, ενώ η μικρή Tova Stewart που υποδύεται την κόρη τους είναι απλά αξιολάτρευτη.

Το "Take Shelter" είναι δικαιολογημένα μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς, καθώς θα το θυμάστε για πολύ καιρό εξαιτίας της πρωτότυπης υπόθεσης, των υψηλών προδιαγραφών ερμηνειών και ενός τέλους που χωράει πολλαπλές ερμηνείες.  Επιλέξτε την και δε θα χάσετε ; )

Τι έμαθα από τη ταινία:  Οτι ο Shannon είναι πολύ καλός γαμώτο!, οτι οι εφιάλτες του Curtis είναι πολύ εφιαλτικοί και οτι η μουσική είναι από τα πιο ανατριχιαστικά και στοιχειωτικά πράγματα που έχω ακούσει τελευταία.



No trivia

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ΝΕΤ: 00:45, Cashback.  Σε πρώτη μετάδοση ένα ταινιάκι για το οποίο μόλις πρόσφατα μιλήσαμε στο blog.  Ο Ben είναι ένας νεαρός που μετά τον οδυνηρό χωρισμό από την κοπέλα του, αποφασίζει να πιάσει στη νυχτερινή βάρδια ενός supermarket, προκειμένου να καταπολεμήσει την αϋπνία που τον βασανίζει.  Εκεί θα αφήσει τη φαντασία του ελεύθερη, σκεπτόμενος την έννοια του χρόνου και πως τα πράγματα περιστρέφονται γύρω από αυτόν.  Ο έρωτας δε θα αργήσει να του χτυπήσει τη πόρτα και πάλι...

Αύριο σας περιμένω με καινούριο poll και συγκεκριμένα favorite Christmas movie, για να μπούμε για τα καλά στο κλίμα! : )

Χαιρετώ!