Επιτέλους χειμωνιάτικος καιρός!! Ο μα τι όμορφα! Να δω βέβαια πως στο καλό θα καταφέρω να πάω στο χωριό μου αύριο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που προτιμώ να μη σκέφτομαι τώρα. Λοιπόν λοιπόν τα δικά μας και σήμερα. Όπως καταλαβαίνετε επέλεξα να γράψω σήμερα για μια ταινία που θα παίξει πολύ και νομίζω οτι θα είναι αρκετοί αυτοί που θα επιλέξουν να τη δουν. Το "My Week with Marilyn" είναι μια αρκετά καλή ταινία, χωρίς όμως να αποτελεί το αριστούργημα ή το εκείνο το τόσο διαφορετικό εργάκι που περίμενα εγώ. Βέβαια πιθανότατα φταίνε και οι μεγάλες προσδοκίες μου, αλλά και πάλι νομίζω οτι θα διχαστούν ελαφρώς οι απόψεις σχετικά με το πόσο καλή είναι τελικά αυτή η ταινία. Πέρα από αυτό πρέπει να σας θυμίσω, οτι για 3-4 μερούλες θα κατεβάσει και πάλι ρολάκια το blog εξαιτίας των ταξιδιών του Γκιούλιβερ και την παραμονή μου για Χριστούγεννα στη Ζάκυνθο (εάν καταφέρουμε αρχικά να πάμε!). Από την ερχόμενη εβδομάδα θα επιστρέψουμε. Ξεκινάμε λοιπόν, και καλή ανάγνωση : )
Το καλοκαίρι του 1956 η Marilyn Monroe (Michelle Williams) είχε μεταβεί στην Αγγλία, προκειμένου να πρωταγωνιστήσει σε μια νέα ταινία στο πλευρό του sir Lorens Olivier (Kenneth Branagh). Το "The Prince and the Showgirl" αποτέλεσε την αφορμή για μια προβληματική συνεργασία, και μια ολοένα αυξανόμενη πίεση απέναντι στο πρόσωπο της Marylin η οποία επιθυμούσε διακαώς να αποδείξει οτι είναι κάτι παραπάνω than just a pretty face. Η ανάγκη της για την αποδοχή των άλλων και την αναγνώριση του υποκριτικού της ταλέντου, ήταν το πρώτο της μέλημα, χωρίς να στερείται βεβαίως των κουνιστών χαριτωμενιών της που έκαναν όλους τους άντρες να παραμιλούν.
Στη ταινία επιδιώκεται μια προσπάθεια παρουσίασης της αληθινής Marilyn, αυτής που εμφανιζόταν όταν οι κάμερες σταματούσαν να γράφουν και τα φώτα έσβηναν. Η εικόνα της αυτή, παρoυσιάζεται μέσα από μια σειρά βιβλίων που εκδόθηκαν 40 χρόνια(!) μετά την ταινία, και συγκεκριμένα από τον 23χρονο τότε βοηθό του Colin Clark (Eddie Redmayne). Στο βιβλίο που τιτλοφορούνταν "The Prince the Showgirl and Me" καταγράφονταν τα παρασκήνια από την ταινία με την Marilyn και τον Olivier. Παρόλα αυτά, από το βιβλίο αυτό έλειπε χρονικά μια εβδομάδα, με αποτέλεσμα τα επόμενα χρόνια ο Clark να εκδώσει ένα ακόμα βιβλίο με τίτλο αυτή τη φορά, "Me Week with Marilyn". Σε αυτό περιγράφει τις εμπειρίες του όπως τις έζησε για μια εβδομάδα στο πλευρό της πιο ποθητής γυναίκας που πέρασε ποτέ από το κινηματογραφικό πανί. Ακριβώς πάνω σε αυτά τα γεγονότα βασίζεται και η σημερινή μας ταινία.
Ο τηλεοπτικός σκηνοθέτης Simon Curtis κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με μια ταινία αφιερωμένη στη Marilyn και βουτάει αμέσως στα βαθιά.
Το γεγονός οτι η κινηματογραφική του εμπειρία είναι μηδενική, δεν εμποδίζει τον Curtis να δημιουργήσει μια ταινία με υπέροχη ατμόσφαιρα εποχής και το αναμενόμενο πουσάρισμα της Williams από πλευράς cast. Από ενδυματολογική και αισθητική πλευρά, η Williams ομοιάζει αρκετά της Marilyn, χωρίς να μιλάμε όμως για κανέναν λόγο για μια απόλυτη ταύτιση με το πραγματικό, κινηματογραφικό είδωλο.
Δε μπορώ παρά να αναγνωρίσω όλες τις καλές προθέσεις του σκηνοθέτη και της σεναριογράφου Adrian Hodges, για μια επαρκή μεταφορά του βιβλίου του Clark στη μεγάλη οθόνη, αλλά νομίζω οτι το αρχικό υλικό που κρατούν στα χέρια τους, δεν ενδείκνυται για ένα σωστό (έτσι τουλάχιστον όπως το θέλουν) πέρασμα στον κινηματογράφο. Ο λόγος είναι κατά τη γνώμη μου απλός. Το story είναι αρκετά αδύνατο, γιατί ενώ θέλει να παρουσιάσει το αληθινό, προβληματικό εν μέρει πρόσωπο της μεγάλης Marilyn, εντούτοις κάτι τέτοιο γίνεται μόνο κατακερματιστικά με την Williams να μελαγχολεί και να δακρύζει, εν μέσω πυρετωδών γυρισμάτων, γαμήλιου ταξιδιού με τον τρίτο της σύζυγο, συγγραφέα Arthur Miller (Dougray Scott) και υπνωτισμένων, ανδρικών βλεμμάτων.
Με υπόνοιες μόνο και χωρίς να γίνεται ξεκάθαρο ποιο είναι τελικά το μεγάλο πρόβλημα/θέμα της Marilyn που την οδηγεί να αναζητήσει την ηρεμαία στα χάπια και το αλκοολ, το story χτίζεται εξαιρετικά ανισομερώς και δεν αφήνει την Williams να αναπνεύσει και να χαθεί ολοκληρωτικά μέσα στο ρόλο της. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η υπόθεση ορισμένες φορές, μοιάζει λες και ο Curtis έχει ο ίδιος παρασυρθεί από την πλατινέ γοητεία της ψευτο-Marilyn, και τελευταία στιγμή μανουβράρει το τιμόνι, προκειμένου να επαναφέρει το story σε αυτό που αρχικά είχε σκεφτεί. Δεν έχει όμως νόημα να ο σώζεις τελευταία στιγμή. Πρέπει να χτίσεις τα νοήματά σου από την αρχή σωστά.
Βέβαια για να μην είμαι και εντελώς άδικη, η Williams κάνει οτ μπορεί προκειμένου να αποτελέσει μια πειστική Marilyn, μακριά από χαζοβιόλικα κλισέ και την μονοδιάστατη επικέντρωση στη ζουμερή της πλευρά. Δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία, που συγκινεί και σε κάνει να την αποδέχεσαι και να την επικροτείς για την προσπάθειά της, αλλά και πάλι κάπου μέσα στην ερμηνεία της, θα καταφέρεις να την ξεχωρίσεις ως την Williams που υποδύεται και οχι τη Williams που ζει.
Το μόνο σίγουρο είναι πως φέτος θα την δούμε και στις υποψηφιότητες των Oscar για τον 'Α ρόλο, αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρη οτι θα καταφέρει τελικά να κερδίσει το χρυσό αγαλματάκι για την ερμηνεία της αυτή. Προσωπικά θα απολάμβανα να τη δω να το κερδίζει για τον ρόλο της στο δραματικό "Blue Valentine" οπού ήταν απλά συγκλονιστική. Και τέλος πάντων ας μη ξεχνάμε οτι υπάρχει φέτος και η Meryl Streep με τη Σιδηρά της Κυρία, που φαίνεται έτοιμη για μια ακόμη βράβευση.
Όσο περίεργο κι αν φανεί, θεωρώ οτι ο καλύτερος της ταινίας είναι ο Kenneth Branagh και μάλιστα με διαφορά. Στο ρόλο του Olivier είναι απλά εκπληκτικός, με μια ποικιλία εκφράσεων, τονικότητας στη φωνή και χειρονομιών, κερδίζει εύκολα το θαυμασμό του κοινού και στρέφει εξίσου εύκολα την προσοχή πάνω του. Δε θα ήθελα να παρεξηγηθώ όταν παραπάνω αναφέρω το θέμα σχετικά με τη Williams, καθώς γνωρίζω οτι είναι μια πολύ καλή ηθοποιός, που όμως χαντακώθηκε λιγάκι από το ανεπαρκές σενάριο. Για τον λόγο αυτό, η ερμηνεία της δε με απογείωσε, όπως έκανε για παράδειγμα ο Branagh.
Όσον αφορά το υπόλοιπο cast, ήταν λίγο μια κατάσταση mix n match με την Emma Watson να κάνει ένα 5λεπτο συνολικό πέρασμα από τη ταινία (αν και στο trailer η παρουσία της φαίνεται μεγαλύτερη), ενώ και ο νεαρός Eddie Redmayne είναι και λιγάκι αδιάφορος, μιας που περιορίζεται κυρίως σε αποχαυνωτικά βλέμματα που στοχεύουν τη Marilyn, όταν εκείνη του πεταρίζει τη βλεφαρίδα και του κλείνει το μάτι.
Μπορεί να μην αποτελεί αυτό που λέμε it blew my mind, παρόλα αυτά το "Me Week with Marilyn" είναι μια ταινία που εύκολα βλέπεις και ακόμα ευκολότερα χωνεύεις. Στο σύνολό της δε τη βρήκα κακή, απλά λίγο προχειροδουλεμένη από πλευράς απόδοσης. Νομίζω τελικά οτι το σκάλωμα οφείλεται στην τεράστιο προσήλωση που δόθηκε στο να μοιάζει εξωτερικά η Williams με τη Marilyn όσο περισσότερο γίνεται, με αποτέλεσμα η ενασχόληση με τα εσωτερικά θέματα του ήρωα, να μείνει λίγο στα μετόπισθεν. Δεν πρέπει να θεωρούμε οτι η Marilyn ήταν απλά μια ζουμερή καλλονή, που ήξερε να πλασάρει τον εαυτό της σαν σέξι γατούλα, αλλά ήταν επίσης μια αρκετά προβληματική προσωπικότητα που αποζητούσε την αγάπη, την αποδοχή και τη συντροφικότητα. Συνεπώς το γεγονός οτι αυτά παρουσιάζονται πίσω από την 'εικόνα' της λαμπερής Marilyn, εμένα με ξένισαν λίγο.
Εάν παρόλα αυτά βάλουμε στην άκρη την όποια βαθύτερη αναζήτηση λόγων και αιτιών που έχουν να κάνουν με την καταστροφική της φύση, μπορούμε να απολαύσουμε το πορτραίτο μιας όμορφης, γαλανομάτας Marilyn με δραματουργικές εξάρσεις, που να δικαιολογήσουν και την υποψηφιότητα της Michelle στα Oscar. Το πράγμα βέβαια είναι αρκετά ξεκάθαρο: ίσως η Williams να μην ήταν τελικά η ιδανική επιλογή για να ενσαρκώσει τη θρυλική σεξοβόμβα των '50s.
Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι η Williams δε ντρέπεται το γυμνό, οτι ο Redmayne δε μου γεμίζει το μάτι και οτι τα φορεματάκια της Williams είναι πιστά αντίγραφα εκείνων της Marilyn.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου