Hello there! Μη νομίζετε οτι σας ξέχασα! Οοοοοχι, απλά μαζεύω κάνα υλικάκι και εγώ, προκειμένου να επιστρέψουμε δριμύτεροι από την επόμενη εβδομάδα. Θα προσπαθήσω να δω και πάλι όσα περισσότερα μπορώ, και από Δευτέρα, θα αρχίσουμε και πάλι τη συγγραφή : ). So stay around, and also have the 'bestest' Πρωτοχρονιά ever! ; )
Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011
Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011
We are back!!
Και πάλι πίσω στην Αθήνα, για Πρωτοχρονιά και ακόμα περισσότερες ταινιούλες για να δείτε : )
Από τις επόμενες μέρες θα αρχίσουμε και πάλι να ανεβάζουμε ταινιάκια για όλα τα γούστα, έτσι για να μας βρει το νέο έτος δημιουργικούς και πολύ κινηματογραφικούς ; )
Χρόνια Πολλά σε όλους!
Από τις επόμενες μέρες θα αρχίσουμε και πάλι να ανεβάζουμε ταινιάκια για όλα τα γούστα, έτσι για να μας βρει το νέο έτος δημιουργικούς και πολύ κινηματογραφικούς ; )
Χρόνια Πολλά σε όλους!
Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011
Merry Christmas to you all!!
Παιδιά σας εύχομαι καλά και χαρούμενα Χριστούγεννα! Να περάσετε τέλεια με τους ανθρώπους που αγαπάτε, και ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα από την επόμενη εβδομάδα με νέες ταινιούλες!
Καλά να περάσετε οτι κι αν κάνετε : )
Καλά να περάσετε οτι κι αν κάνετε : )
My Week with Marilyn: My week in Heaven...
NEW ARRIVAL
Επιτέλους χειμωνιάτικος καιρός!! Ο μα τι όμορφα! Να δω βέβαια πως στο καλό θα καταφέρω να πάω στο χωριό μου αύριο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που προτιμώ να μη σκέφτομαι τώρα. Λοιπόν λοιπόν τα δικά μας και σήμερα. Όπως καταλαβαίνετε επέλεξα να γράψω σήμερα για μια ταινία που θα παίξει πολύ και νομίζω οτι θα είναι αρκετοί αυτοί που θα επιλέξουν να τη δουν. Το "My Week with Marilyn" είναι μια αρκετά καλή ταινία, χωρίς όμως να αποτελεί το αριστούργημα ή το εκείνο το τόσο διαφορετικό εργάκι που περίμενα εγώ. Βέβαια πιθανότατα φταίνε και οι μεγάλες προσδοκίες μου, αλλά και πάλι νομίζω οτι θα διχαστούν ελαφρώς οι απόψεις σχετικά με το πόσο καλή είναι τελικά αυτή η ταινία. Πέρα από αυτό πρέπει να σας θυμίσω, οτι για 3-4 μερούλες θα κατεβάσει και πάλι ρολάκια το blog εξαιτίας των ταξιδιών του Γκιούλιβερ και την παραμονή μου για Χριστούγεννα στη Ζάκυνθο (εάν καταφέρουμε αρχικά να πάμε!). Από την ερχόμενη εβδομάδα θα επιστρέψουμε. Ξεκινάμε λοιπόν, και καλή ανάγνωση : )
Το καλοκαίρι του 1956 η Marilyn Monroe (Michelle Williams) είχε μεταβεί στην Αγγλία, προκειμένου να πρωταγωνιστήσει σε μια νέα ταινία στο πλευρό του sir Lorens Olivier (Kenneth Branagh). Το "The Prince and the Showgirl" αποτέλεσε την αφορμή για μια προβληματική συνεργασία, και μια ολοένα αυξανόμενη πίεση απέναντι στο πρόσωπο της Marylin η οποία επιθυμούσε διακαώς να αποδείξει οτι είναι κάτι παραπάνω than just a pretty face. Η ανάγκη της για την αποδοχή των άλλων και την αναγνώριση του υποκριτικού της ταλέντου, ήταν το πρώτο της μέλημα, χωρίς να στερείται βεβαίως των κουνιστών χαριτωμενιών της που έκαναν όλους τους άντρες να παραμιλούν.
Στη ταινία επιδιώκεται μια προσπάθεια παρουσίασης της αληθινής Marilyn, αυτής που εμφανιζόταν όταν οι κάμερες σταματούσαν να γράφουν και τα φώτα έσβηναν. Η εικόνα της αυτή, παρoυσιάζεται μέσα από μια σειρά βιβλίων που εκδόθηκαν 40 χρόνια(!) μετά την ταινία, και συγκεκριμένα από τον 23χρονο τότε βοηθό του Colin Clark (Eddie Redmayne). Στο βιβλίο που τιτλοφορούνταν "The Prince the Showgirl and Me" καταγράφονταν τα παρασκήνια από την ταινία με την Marilyn και τον Olivier. Παρόλα αυτά, από το βιβλίο αυτό έλειπε χρονικά μια εβδομάδα, με αποτέλεσμα τα επόμενα χρόνια ο Clark να εκδώσει ένα ακόμα βιβλίο με τίτλο αυτή τη φορά, "Me Week with Marilyn". Σε αυτό περιγράφει τις εμπειρίες του όπως τις έζησε για μια εβδομάδα στο πλευρό της πιο ποθητής γυναίκας που πέρασε ποτέ από το κινηματογραφικό πανί. Ακριβώς πάνω σε αυτά τα γεγονότα βασίζεται και η σημερινή μας ταινία.
Ο τηλεοπτικός σκηνοθέτης Simon Curtis κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με μια ταινία αφιερωμένη στη Marilyn και βουτάει αμέσως στα βαθιά.
Το γεγονός οτι η κινηματογραφική του εμπειρία είναι μηδενική, δεν εμποδίζει τον Curtis να δημιουργήσει μια ταινία με υπέροχη ατμόσφαιρα εποχής και το αναμενόμενο πουσάρισμα της Williams από πλευράς cast. Από ενδυματολογική και αισθητική πλευρά, η Williams ομοιάζει αρκετά της Marilyn, χωρίς να μιλάμε όμως για κανέναν λόγο για μια απόλυτη ταύτιση με το πραγματικό, κινηματογραφικό είδωλο.
Δε μπορώ παρά να αναγνωρίσω όλες τις καλές προθέσεις του σκηνοθέτη και της σεναριογράφου Adrian Hodges, για μια επαρκή μεταφορά του βιβλίου του Clark στη μεγάλη οθόνη, αλλά νομίζω οτι το αρχικό υλικό που κρατούν στα χέρια τους, δεν ενδείκνυται για ένα σωστό (έτσι τουλάχιστον όπως το θέλουν) πέρασμα στον κινηματογράφο. Ο λόγος είναι κατά τη γνώμη μου απλός. Το story είναι αρκετά αδύνατο, γιατί ενώ θέλει να παρουσιάσει το αληθινό, προβληματικό εν μέρει πρόσωπο της μεγάλης Marilyn, εντούτοις κάτι τέτοιο γίνεται μόνο κατακερματιστικά με την Williams να μελαγχολεί και να δακρύζει, εν μέσω πυρετωδών γυρισμάτων, γαμήλιου ταξιδιού με τον τρίτο της σύζυγο, συγγραφέα Arthur Miller (Dougray Scott) και υπνωτισμένων, ανδρικών βλεμμάτων.
Με υπόνοιες μόνο και χωρίς να γίνεται ξεκάθαρο ποιο είναι τελικά το μεγάλο πρόβλημα/θέμα της Marilyn που την οδηγεί να αναζητήσει την ηρεμαία στα χάπια και το αλκοολ, το story χτίζεται εξαιρετικά ανισομερώς και δεν αφήνει την Williams να αναπνεύσει και να χαθεί ολοκληρωτικά μέσα στο ρόλο της. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η υπόθεση ορισμένες φορές, μοιάζει λες και ο Curtis έχει ο ίδιος παρασυρθεί από την πλατινέ γοητεία της ψευτο-Marilyn, και τελευταία στιγμή μανουβράρει το τιμόνι, προκειμένου να επαναφέρει το story σε αυτό που αρχικά είχε σκεφτεί. Δεν έχει όμως νόημα να ο σώζεις τελευταία στιγμή. Πρέπει να χτίσεις τα νοήματά σου από την αρχή σωστά.
Βέβαια για να μην είμαι και εντελώς άδικη, η Williams κάνει οτ μπορεί προκειμένου να αποτελέσει μια πειστική Marilyn, μακριά από χαζοβιόλικα κλισέ και την μονοδιάστατη επικέντρωση στη ζουμερή της πλευρά. Δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία, που συγκινεί και σε κάνει να την αποδέχεσαι και να την επικροτείς για την προσπάθειά της, αλλά και πάλι κάπου μέσα στην ερμηνεία της, θα καταφέρεις να την ξεχωρίσεις ως την Williams που υποδύεται και οχι τη Williams που ζει.
Το μόνο σίγουρο είναι πως φέτος θα την δούμε και στις υποψηφιότητες των Oscar για τον 'Α ρόλο, αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρη οτι θα καταφέρει τελικά να κερδίσει το χρυσό αγαλματάκι για την ερμηνεία της αυτή. Προσωπικά θα απολάμβανα να τη δω να το κερδίζει για τον ρόλο της στο δραματικό "Blue Valentine" οπού ήταν απλά συγκλονιστική. Και τέλος πάντων ας μη ξεχνάμε οτι υπάρχει φέτος και η Meryl Streep με τη Σιδηρά της Κυρία, που φαίνεται έτοιμη για μια ακόμη βράβευση.
Όσο περίεργο κι αν φανεί, θεωρώ οτι ο καλύτερος της ταινίας είναι ο Kenneth Branagh και μάλιστα με διαφορά. Στο ρόλο του Olivier είναι απλά εκπληκτικός, με μια ποικιλία εκφράσεων, τονικότητας στη φωνή και χειρονομιών, κερδίζει εύκολα το θαυμασμό του κοινού και στρέφει εξίσου εύκολα την προσοχή πάνω του. Δε θα ήθελα να παρεξηγηθώ όταν παραπάνω αναφέρω το θέμα σχετικά με τη Williams, καθώς γνωρίζω οτι είναι μια πολύ καλή ηθοποιός, που όμως χαντακώθηκε λιγάκι από το ανεπαρκές σενάριο. Για τον λόγο αυτό, η ερμηνεία της δε με απογείωσε, όπως έκανε για παράδειγμα ο Branagh.
Όσον αφορά το υπόλοιπο cast, ήταν λίγο μια κατάσταση mix n match με την Emma Watson να κάνει ένα 5λεπτο συνολικό πέρασμα από τη ταινία (αν και στο trailer η παρουσία της φαίνεται μεγαλύτερη), ενώ και ο νεαρός Eddie Redmayne είναι και λιγάκι αδιάφορος, μιας που περιορίζεται κυρίως σε αποχαυνωτικά βλέμματα που στοχεύουν τη Marilyn, όταν εκείνη του πεταρίζει τη βλεφαρίδα και του κλείνει το μάτι.
Μπορεί να μην αποτελεί αυτό που λέμε it blew my mind, παρόλα αυτά το "Me Week with Marilyn" είναι μια ταινία που εύκολα βλέπεις και ακόμα ευκολότερα χωνεύεις. Στο σύνολό της δε τη βρήκα κακή, απλά λίγο προχειροδουλεμένη από πλευράς απόδοσης. Νομίζω τελικά οτι το σκάλωμα οφείλεται στην τεράστιο προσήλωση που δόθηκε στο να μοιάζει εξωτερικά η Williams με τη Marilyn όσο περισσότερο γίνεται, με αποτέλεσμα η ενασχόληση με τα εσωτερικά θέματα του ήρωα, να μείνει λίγο στα μετόπισθεν. Δεν πρέπει να θεωρούμε οτι η Marilyn ήταν απλά μια ζουμερή καλλονή, που ήξερε να πλασάρει τον εαυτό της σαν σέξι γατούλα, αλλά ήταν επίσης μια αρκετά προβληματική προσωπικότητα που αποζητούσε την αγάπη, την αποδοχή και τη συντροφικότητα. Συνεπώς το γεγονός οτι αυτά παρουσιάζονται πίσω από την 'εικόνα' της λαμπερής Marilyn, εμένα με ξένισαν λίγο.
Εάν παρόλα αυτά βάλουμε στην άκρη την όποια βαθύτερη αναζήτηση λόγων και αιτιών που έχουν να κάνουν με την καταστροφική της φύση, μπορούμε να απολαύσουμε το πορτραίτο μιας όμορφης, γαλανομάτας Marilyn με δραματουργικές εξάρσεις, που να δικαιολογήσουν και την υποψηφιότητα της Michelle στα Oscar. Το πράγμα βέβαια είναι αρκετά ξεκάθαρο: ίσως η Williams να μην ήταν τελικά η ιδανική επιλογή για να ενσαρκώσει τη θρυλική σεξοβόμβα των '50s.
Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι η Williams δε ντρέπεται το γυμνό, οτι ο Redmayne δε μου γεμίζει το μάτι και οτι τα φορεματάκια της Williams είναι πιστά αντίγραφα εκείνων της Marilyn.
Επιτέλους χειμωνιάτικος καιρός!! Ο μα τι όμορφα! Να δω βέβαια πως στο καλό θα καταφέρω να πάω στο χωριό μου αύριο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που προτιμώ να μη σκέφτομαι τώρα. Λοιπόν λοιπόν τα δικά μας και σήμερα. Όπως καταλαβαίνετε επέλεξα να γράψω σήμερα για μια ταινία που θα παίξει πολύ και νομίζω οτι θα είναι αρκετοί αυτοί που θα επιλέξουν να τη δουν. Το "My Week with Marilyn" είναι μια αρκετά καλή ταινία, χωρίς όμως να αποτελεί το αριστούργημα ή το εκείνο το τόσο διαφορετικό εργάκι που περίμενα εγώ. Βέβαια πιθανότατα φταίνε και οι μεγάλες προσδοκίες μου, αλλά και πάλι νομίζω οτι θα διχαστούν ελαφρώς οι απόψεις σχετικά με το πόσο καλή είναι τελικά αυτή η ταινία. Πέρα από αυτό πρέπει να σας θυμίσω, οτι για 3-4 μερούλες θα κατεβάσει και πάλι ρολάκια το blog εξαιτίας των ταξιδιών του Γκιούλιβερ και την παραμονή μου για Χριστούγεννα στη Ζάκυνθο (εάν καταφέρουμε αρχικά να πάμε!). Από την ερχόμενη εβδομάδα θα επιστρέψουμε. Ξεκινάμε λοιπόν, και καλή ανάγνωση : )
Το καλοκαίρι του 1956 η Marilyn Monroe (Michelle Williams) είχε μεταβεί στην Αγγλία, προκειμένου να πρωταγωνιστήσει σε μια νέα ταινία στο πλευρό του sir Lorens Olivier (Kenneth Branagh). Το "The Prince and the Showgirl" αποτέλεσε την αφορμή για μια προβληματική συνεργασία, και μια ολοένα αυξανόμενη πίεση απέναντι στο πρόσωπο της Marylin η οποία επιθυμούσε διακαώς να αποδείξει οτι είναι κάτι παραπάνω than just a pretty face. Η ανάγκη της για την αποδοχή των άλλων και την αναγνώριση του υποκριτικού της ταλέντου, ήταν το πρώτο της μέλημα, χωρίς να στερείται βεβαίως των κουνιστών χαριτωμενιών της που έκαναν όλους τους άντρες να παραμιλούν.
Στη ταινία επιδιώκεται μια προσπάθεια παρουσίασης της αληθινής Marilyn, αυτής που εμφανιζόταν όταν οι κάμερες σταματούσαν να γράφουν και τα φώτα έσβηναν. Η εικόνα της αυτή, παρoυσιάζεται μέσα από μια σειρά βιβλίων που εκδόθηκαν 40 χρόνια(!) μετά την ταινία, και συγκεκριμένα από τον 23χρονο τότε βοηθό του Colin Clark (Eddie Redmayne). Στο βιβλίο που τιτλοφορούνταν "The Prince the Showgirl and Me" καταγράφονταν τα παρασκήνια από την ταινία με την Marilyn και τον Olivier. Παρόλα αυτά, από το βιβλίο αυτό έλειπε χρονικά μια εβδομάδα, με αποτέλεσμα τα επόμενα χρόνια ο Clark να εκδώσει ένα ακόμα βιβλίο με τίτλο αυτή τη φορά, "Me Week with Marilyn". Σε αυτό περιγράφει τις εμπειρίες του όπως τις έζησε για μια εβδομάδα στο πλευρό της πιο ποθητής γυναίκας που πέρασε ποτέ από το κινηματογραφικό πανί. Ακριβώς πάνω σε αυτά τα γεγονότα βασίζεται και η σημερινή μας ταινία.
Ο τηλεοπτικός σκηνοθέτης Simon Curtis κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με μια ταινία αφιερωμένη στη Marilyn και βουτάει αμέσως στα βαθιά.
Το γεγονός οτι η κινηματογραφική του εμπειρία είναι μηδενική, δεν εμποδίζει τον Curtis να δημιουργήσει μια ταινία με υπέροχη ατμόσφαιρα εποχής και το αναμενόμενο πουσάρισμα της Williams από πλευράς cast. Από ενδυματολογική και αισθητική πλευρά, η Williams ομοιάζει αρκετά της Marilyn, χωρίς να μιλάμε όμως για κανέναν λόγο για μια απόλυτη ταύτιση με το πραγματικό, κινηματογραφικό είδωλο.
Δε μπορώ παρά να αναγνωρίσω όλες τις καλές προθέσεις του σκηνοθέτη και της σεναριογράφου Adrian Hodges, για μια επαρκή μεταφορά του βιβλίου του Clark στη μεγάλη οθόνη, αλλά νομίζω οτι το αρχικό υλικό που κρατούν στα χέρια τους, δεν ενδείκνυται για ένα σωστό (έτσι τουλάχιστον όπως το θέλουν) πέρασμα στον κινηματογράφο. Ο λόγος είναι κατά τη γνώμη μου απλός. Το story είναι αρκετά αδύνατο, γιατί ενώ θέλει να παρουσιάσει το αληθινό, προβληματικό εν μέρει πρόσωπο της μεγάλης Marilyn, εντούτοις κάτι τέτοιο γίνεται μόνο κατακερματιστικά με την Williams να μελαγχολεί και να δακρύζει, εν μέσω πυρετωδών γυρισμάτων, γαμήλιου ταξιδιού με τον τρίτο της σύζυγο, συγγραφέα Arthur Miller (Dougray Scott) και υπνωτισμένων, ανδρικών βλεμμάτων.
Με υπόνοιες μόνο και χωρίς να γίνεται ξεκάθαρο ποιο είναι τελικά το μεγάλο πρόβλημα/θέμα της Marilyn που την οδηγεί να αναζητήσει την ηρεμαία στα χάπια και το αλκοολ, το story χτίζεται εξαιρετικά ανισομερώς και δεν αφήνει την Williams να αναπνεύσει και να χαθεί ολοκληρωτικά μέσα στο ρόλο της. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η υπόθεση ορισμένες φορές, μοιάζει λες και ο Curtis έχει ο ίδιος παρασυρθεί από την πλατινέ γοητεία της ψευτο-Marilyn, και τελευταία στιγμή μανουβράρει το τιμόνι, προκειμένου να επαναφέρει το story σε αυτό που αρχικά είχε σκεφτεί. Δεν έχει όμως νόημα να ο σώζεις τελευταία στιγμή. Πρέπει να χτίσεις τα νοήματά σου από την αρχή σωστά.
Βέβαια για να μην είμαι και εντελώς άδικη, η Williams κάνει οτ μπορεί προκειμένου να αποτελέσει μια πειστική Marilyn, μακριά από χαζοβιόλικα κλισέ και την μονοδιάστατη επικέντρωση στη ζουμερή της πλευρά. Δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία, που συγκινεί και σε κάνει να την αποδέχεσαι και να την επικροτείς για την προσπάθειά της, αλλά και πάλι κάπου μέσα στην ερμηνεία της, θα καταφέρεις να την ξεχωρίσεις ως την Williams που υποδύεται και οχι τη Williams που ζει.
Το μόνο σίγουρο είναι πως φέτος θα την δούμε και στις υποψηφιότητες των Oscar για τον 'Α ρόλο, αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρη οτι θα καταφέρει τελικά να κερδίσει το χρυσό αγαλματάκι για την ερμηνεία της αυτή. Προσωπικά θα απολάμβανα να τη δω να το κερδίζει για τον ρόλο της στο δραματικό "Blue Valentine" οπού ήταν απλά συγκλονιστική. Και τέλος πάντων ας μη ξεχνάμε οτι υπάρχει φέτος και η Meryl Streep με τη Σιδηρά της Κυρία, που φαίνεται έτοιμη για μια ακόμη βράβευση.
Όσο περίεργο κι αν φανεί, θεωρώ οτι ο καλύτερος της ταινίας είναι ο Kenneth Branagh και μάλιστα με διαφορά. Στο ρόλο του Olivier είναι απλά εκπληκτικός, με μια ποικιλία εκφράσεων, τονικότητας στη φωνή και χειρονομιών, κερδίζει εύκολα το θαυμασμό του κοινού και στρέφει εξίσου εύκολα την προσοχή πάνω του. Δε θα ήθελα να παρεξηγηθώ όταν παραπάνω αναφέρω το θέμα σχετικά με τη Williams, καθώς γνωρίζω οτι είναι μια πολύ καλή ηθοποιός, που όμως χαντακώθηκε λιγάκι από το ανεπαρκές σενάριο. Για τον λόγο αυτό, η ερμηνεία της δε με απογείωσε, όπως έκανε για παράδειγμα ο Branagh.
Όσον αφορά το υπόλοιπο cast, ήταν λίγο μια κατάσταση mix n match με την Emma Watson να κάνει ένα 5λεπτο συνολικό πέρασμα από τη ταινία (αν και στο trailer η παρουσία της φαίνεται μεγαλύτερη), ενώ και ο νεαρός Eddie Redmayne είναι και λιγάκι αδιάφορος, μιας που περιορίζεται κυρίως σε αποχαυνωτικά βλέμματα που στοχεύουν τη Marilyn, όταν εκείνη του πεταρίζει τη βλεφαρίδα και του κλείνει το μάτι.
Μπορεί να μην αποτελεί αυτό που λέμε it blew my mind, παρόλα αυτά το "Me Week with Marilyn" είναι μια ταινία που εύκολα βλέπεις και ακόμα ευκολότερα χωνεύεις. Στο σύνολό της δε τη βρήκα κακή, απλά λίγο προχειροδουλεμένη από πλευράς απόδοσης. Νομίζω τελικά οτι το σκάλωμα οφείλεται στην τεράστιο προσήλωση που δόθηκε στο να μοιάζει εξωτερικά η Williams με τη Marilyn όσο περισσότερο γίνεται, με αποτέλεσμα η ενασχόληση με τα εσωτερικά θέματα του ήρωα, να μείνει λίγο στα μετόπισθεν. Δεν πρέπει να θεωρούμε οτι η Marilyn ήταν απλά μια ζουμερή καλλονή, που ήξερε να πλασάρει τον εαυτό της σαν σέξι γατούλα, αλλά ήταν επίσης μια αρκετά προβληματική προσωπικότητα που αποζητούσε την αγάπη, την αποδοχή και τη συντροφικότητα. Συνεπώς το γεγονός οτι αυτά παρουσιάζονται πίσω από την 'εικόνα' της λαμπερής Marilyn, εμένα με ξένισαν λίγο.
Εάν παρόλα αυτά βάλουμε στην άκρη την όποια βαθύτερη αναζήτηση λόγων και αιτιών που έχουν να κάνουν με την καταστροφική της φύση, μπορούμε να απολαύσουμε το πορτραίτο μιας όμορφης, γαλανομάτας Marilyn με δραματουργικές εξάρσεις, που να δικαιολογήσουν και την υποψηφιότητα της Michelle στα Oscar. Το πράγμα βέβαια είναι αρκετά ξεκάθαρο: ίσως η Williams να μην ήταν τελικά η ιδανική επιλογή για να ενσαρκώσει τη θρυλική σεξοβόμβα των '50s.
Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι η Williams δε ντρέπεται το γυμνό, οτι ο Redmayne δε μου γεμίζει το μάτι και οτι τα φορεματάκια της Williams είναι πιστά αντίγραφα εκείνων της Marilyn.
Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011
Paul: Only girls phone home
Καλημερούλα καλημερούλα! Δε ξέρω για εσάς, αλλά εγώ έχω πάθει πανικό με αυτά τα φοβερά και επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα που επικρατούν σήμερα. Εντάξει θα μου πείτε έπεσαν λιγάκι έξω, λιγάκι μόνο, οι προβλέψεις και το κάνω ολόκληρο θέμα κι εγώ; Μπα μωρέ δε βαριέστε. Μάλλον θα φταίει το γεγονός οτι μετά από την ελληνική γραφειοκρατεία στην εφορία σήμερα (από την οποία κατάφερα να βγω παρά με ελάχιστες αμυχές) νοιώθω σαν να ανεγεννήθηκα :P Χωρίς να ξέρω και κανέναν πολύ σοβαρό λόγο, αυτές τις μέρες είναι ζήτημα να έχω κοιμηθεί κάνα 12ωρο σύνολο, οπότε λέω να περάσω στο ψητό και να σας προτείνω σήμερα ένα τέλειο κωμικό ταινιάκι που είδα το ξημέρωμα, και που πραγματικά θα σας κάνει να γελάσετε με τη καρδιά σας. "Paul" it is!
Δυο φίλοι που μοιράζονται το ίδιο πάθος για τα comic, τους εξωγήινους και λοιπής φύσεως πράγματα (τους λες δηλαδή και nerds) επισκέπτονται τη famous διοργάνωση Comic-Con και κάνουν σαν πιτσιρίκια σε ζαχαροπλαστείο. Αργότερα θα ξεκινήσουν ένα road trip προκειμένου να επισκεφθούν όλα τα μέρη της αμερικανικής ερήμου, τα οποία σχετίζονται με εξωγηινικές εμφανίσεις και μυστήρια (ανέφερα το γεγονός οτι είναι άπειρα nerdy τύποι έτσι;). Τότε λίγο πιο έξω από την πιο διάσημη ίσως περιοχή που σχετίζεται με τέτοιου είδους φαινόμενα, την Area 51, ο Graeme (Simon Pegg) και ο τροφαντούλης Clive (Nick Frost) θα έρθουν αντιμέτωποι με το πιο τρελό τους όνειρο: την συνάντηση με έναν καλοκάγαθο, έξυπνο, αθυρόστομο και...πρασινωπό εξωγήινο, τον Paul. Όταν ο Paul ζητήσει τη βοήθειά τους, οι δυο alien-όφιλοι θα εμπλακούν σε μια τρελή περιπέτεια με μπόλικο κυνηγητό, μια θρήσκα γκόμενα, οχι και τόσο μυστικούς πράκτορες που τους κυνηγούν και ένα σωρό άλλα κωμικά ευτράπελα που κάνουν το Comic-Con να φαντάζει βόλτα σε τοπικό λούνα παρκ.
Αμερικάνικης/βρετανικής παραγωγής το "Paul", είναι μια καλοφτιαγμένη κωμωδία που έχει πολλές καλές στιγμές, ατάκες που σκάνε από το πουθενά και ένα story που μπορεί να έχουμε ξαναδεί (αυτό του καλού εξωγήινου, των κακών ανθρώπων που θέλουν να τον εκμεταλλευτούν κ.λ.π) αυτό όμως δεν αποτελεί πρόβλημα καθώς η παρουσία για ακόμη μια φορά του διδύμου Pegg-Frost κερδίζει τις εντυπώσεις. Στο πλευρό του μπασμένου Paul, πίσω από τη φωνή του οποίου κρύβεται ένας άλλος γνωστός, νεαρός κωμικός των ημερών μας, ο Seth Rogen, κάνουν και πάλι το θαύμα τους και προσφέρουν ένα τρελιάρικο ταξίδι, με ευφάνταστους χαρακτήρες και καταστάσεις.
Στη σκηνοθεσία της ταινίας συναντάμε τον Greg Mottola που εάν δε σας λέει κάτι εκ πρώτης αναφοράς, ίσως σας πει εκ δευτέρας, καθώς είναι υπεύθυνος για την νεανική καφροκωμωδία "Superdbad" (2007) που έκανε διάσημους τον Michael Cera και τον Jonah Hill. Στο ενεργητικό του μετράει επίσης και το indie κωμωδιάκι "Adventureland" (2009) με τον Jesse Eisenberg πριν σηκώσει αμανέ και γίνει σταρ πρώτου μεγέθους στο facebook-ικό "The Social Network" (2010) του Fincher.
Εδώ σκηνοθετεί ένα ακόμη χιουμοριστικό ταινιάκι, αυτή τη φορά για έναν εξωγήινο που έχει ξεμείνει στη Γη και έχει αναπτύξει όλες τις ανθρώπινες συνήθειες, από το να μιλάει Αγγλικά βεβαίως βεβαίως, μέχρι το να οδηγάει (θυμίζοντας ελληνική σκοτώστρα όσον αφορά το τιμόνι) και φυσικά να καπνίζει και κάνα στριφτό, έτσι για να κάνει κέφι! Ohhhh yeah...
Απ' οτι φαίνεται εκεί στη Βρετανία αρέσκονται στις σταθερές συνεργασίες, καθώς στο σενάριο του "Paul" συναντούμε και πάλι τους Pegg-Frost. Η αλήθεια είναι οτι από το αλησμόνητο "Shaun of the Dead" (2004) και την επική μαύρη κωμωδία "Hot Fuzz" (2007), οι δυο τους επιλέγουν να συνεργάζονται όποτε μπορούν. Ο Pegg μάλιστα έχει συνυπογράψει και τα σενάρια των παραπάνω ταινιών στο πλευρό του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Edgar Wright, τον οποίο σίγουρα έχετε πλέον μάθει από το αρκετά υποτιμημένο indie ταινιάκι, "Scott Pilgrim vs. the World" (2010).
Όπως είναι αναμενόμενο και φυσικό, τα παλικάρια μας δε παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά για ακόμη μια φορά, αλλά επιλέγουν να τα κάνουν όλα ρημαδιό γιατί αυτό ξέρουν, αυτό εμπιστεύονται. Ακόμα και το Mission Improssible 4 εάν αποφασίσετε να δείτε (που μεταξύ μας δεν είναι καθόλου κακό) θα διαπιστώσετε πως ακόμα και εκεί ο Pegg κρατάει το ρόλο του καραγκιοζάκου της παρέας. Well if you've got it, flaunt it!
Το πραγματικά ενδιαφέρον με το "Paul" είναι οτι πέρα από το story της καταδίωξης του εξωγήινου που παίζει σε πρώτη φάση, αποτελεί στην ουσία ένα φόρο τιμής σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας, συγγραφείς του φανταστικού και πολλά ακόμη. Το παιχνίδι με τους θεατές λειτουργεί καλά, εάν έχεις δει τις αντίστοιχες ταινίες ή εάν έχεις διαβάσει αντίστοιχα βιβλία, καθώς είσαι σε θέση να 'πιάσεις' το αστείο και να γελάσεις με τη καρδιά σου. Από την άλλη πλευρά βέβαια είναι λίγο παρακινδυνευμένο, καθώς σε περίπτωση που δεν αρέσκεσαι σε αυτού του είδους τις ταινίες, τότε το πιθανότερο είναι οτι πολλές από τις έξυπνες ατάκες θα σου ξεφύγουν και θα αναρωτιέσαι που είναι το αστείο, την ίδια στιγμή που ο διπλανός σου θα έχει κατουρηθεί πάνω του από τα γέλια. Βέβαια εάν this is your thing τότε θα το εκτιμήσεις στον υπέρτατο βαθμό, και να είσαι σίγουρος οτι θα απολαύσεις μια καλή και χαλαρή κωμωδία για όλες τις ώρες (ακόμα και για τις 3 το πρωί όπως την είδα εγώ!).
Star Wars, "Blade" (1998) και..."Lorenzo's Oil" (1992) είναι μόνο μερικές από τις έμμεσες αναφορές σε άλλες ταινίες, και καλό θα είναι να έχετε το νου σας για τις κεκαλυμμένες ατάκες που αναφέρονται σε αυτές.
Εκτός όμως από τη προφανέστατη αναφορά σε άλλα έργα, το "Paul" έχει και κάτι ακόμα ενδιαφέρον να δώσει σε όσους το δουν. Για ακόμη μια φορά πίσω από τη χιουμοριστική υπόθεση, κρύβεται ίσως ο πιο επιτυχημένος υπαρξιακός σχολιασμός που έχω δει τελευταία σε ταινία, καθώς οι σεναριογράφοι επιλέγουν έναν υποδόριο τρόπο προκειμένου να προβάλουν τη δική τους σκέψη πάνω στην δημιουργία του Κόσμου.
Με αφορμή την εμφάνιση ενός εξωγήινου πλάσματος, επιλέγεται να έρθει σε διακριτική σύγκρουση η θεωρία του Δαρβίνου σχετικά με την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, με αυτή της Θεολογικής προέλευσης του ανθρώπου και κατ΄επέκταση και του Κόσμου ολόκληρου.
Σε όλη τη διάρκεια της ταινία αντιπαραβάλλονται αυτές οι δυο αντιθετικές απόψεις και εικόνες, με τους πρωταγωνιστές από την μια πλευρά, που όπως χαρακτηριστικά λένε "we believe in science" και τους θρησκόληπτους βλάχους με την καραμπίνα και τη Βίβλο ανα χείρας από την άλλη. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ούτε το γεγονός οτι ο Paul αναφέρετε διαρκώς στην έννοια της evolution προκειμένου να καταφέρει να πείσει την φανατική Χριστιανή Ruth Buggr (Kristen Wiig), σχετικά με την φυσική και φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων βάση λογικών γεγονότων, και οχι παραμυθατζίδικων φαντασιώσεων.
Η σκηνοθεσία είναι γρήγορη, όπως και η εξέλιξη της δράσης και δε θα σας κουράσουν καθόλου. Το καλό με τις ταινίες road trip είναι πως επειδή εκ των πραγμάτων μιλάμε για μια δράση πάνω σε τέσσερις τροχούς, συνεπώς είναι σχετικά αδύνατον να βαρεθείς (εκτός κι αν μιλάμε για καμιά τύπου υπαρξιακού ρομάντζου ή τίποτα τέτοιο, οπού εκεί ναι το μαξιλάρι σου θα το θες).
Στα συν πρέπει να βάλεις και την παρουσία ηθοποιών όπως ο Jason Bateman στον ρόλο του κακού πράκτορα Zoil, οπού εδώ είναι καλός και πραγματικά αστείος συγκριτικά με άλλες του ταινίες όπως το πρόσφατο χείριστο " TheChange-Up" (2011), καθώς και μια κυρία που αρέσκεται στη παρέα με εξωγήινους και αναλαμβάνει τον ρόλο του κακού επικεφαλή Big Guy (δε κάνω spoiler για το ποιά πρόκειται, αν και μπορείτε να δείτε και στο IMDB : P )
Ο Simmon Pegg και ο Nick Frost είναι όπως ακριβώς τους έχουμε συνηθίσει. Τρελοί και αλλοπαρμένοι, με τέλεια κωμική χημεία μεταξύ τους που δε γίνεται να σε αφήσει ασυγκίνητο. Αν και μόνο με τη μορφή του Paul ο Rogen είναι εξίσου καλός καθώς η ανταλλαγή σπιντάτων ατακών ανάμεσα τους, είναι διαρκής. Και η Wiig όμως είναι πολύ καλή και δένει τέλεια με το υπόλοιπο τρελό cast, μοιράζοντας γέλιο και μικρές, συναισθηματικές δόσεις.
Το "Paul" είναι μια από τις πολύ καλές κωμωδίες που κυκλοφορούν στη γύρα εδώ και καιρό, και καλά θα κάνετε να την επιλέξετε ένα θέλετε να περάσετε ένα βράδυ γεμάτων fun και ανησυχίες τύπου 'the thruth is out there'. Μη παίρνετε και όρκο, καθώς the truth μπορεί να είναι να είναι και στην άκρη του δρόμου σας ; )
Υ.Γ: Έχει επίσης τέλεια end credits! Δείτε τα κι αυτά : )
Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι το μπλουζάκι της πρωταγωνίστριας που έχει τον Χριστό να πυροβολεί τον Δαρβίνο με τη λεζάντα από κάτω EVOLVE THIS είναι οτι πιο cool έχω δει τελευταία, οτι θέλω κι εγώ το bumper sticker που λέει 'Alien on Board' για το αυτοκίνητο που δεν έχω και οτι τα τρία...στήθη σε μια γυναίκα είναι hot για όλους. Τα τέσσερα πάλι θεωρούνται ανωμαλία...Σωστό.
TRIVIA
Δυο φίλοι που μοιράζονται το ίδιο πάθος για τα comic, τους εξωγήινους και λοιπής φύσεως πράγματα (τους λες δηλαδή και nerds) επισκέπτονται τη famous διοργάνωση Comic-Con και κάνουν σαν πιτσιρίκια σε ζαχαροπλαστείο. Αργότερα θα ξεκινήσουν ένα road trip προκειμένου να επισκεφθούν όλα τα μέρη της αμερικανικής ερήμου, τα οποία σχετίζονται με εξωγηινικές εμφανίσεις και μυστήρια (ανέφερα το γεγονός οτι είναι άπειρα nerdy τύποι έτσι;). Τότε λίγο πιο έξω από την πιο διάσημη ίσως περιοχή που σχετίζεται με τέτοιου είδους φαινόμενα, την Area 51, ο Graeme (Simon Pegg) και ο τροφαντούλης Clive (Nick Frost) θα έρθουν αντιμέτωποι με το πιο τρελό τους όνειρο: την συνάντηση με έναν καλοκάγαθο, έξυπνο, αθυρόστομο και...πρασινωπό εξωγήινο, τον Paul. Όταν ο Paul ζητήσει τη βοήθειά τους, οι δυο alien-όφιλοι θα εμπλακούν σε μια τρελή περιπέτεια με μπόλικο κυνηγητό, μια θρήσκα γκόμενα, οχι και τόσο μυστικούς πράκτορες που τους κυνηγούν και ένα σωρό άλλα κωμικά ευτράπελα που κάνουν το Comic-Con να φαντάζει βόλτα σε τοπικό λούνα παρκ.
Αμερικάνικης/βρετανικής παραγωγής το "Paul", είναι μια καλοφτιαγμένη κωμωδία που έχει πολλές καλές στιγμές, ατάκες που σκάνε από το πουθενά και ένα story που μπορεί να έχουμε ξαναδεί (αυτό του καλού εξωγήινου, των κακών ανθρώπων που θέλουν να τον εκμεταλλευτούν κ.λ.π) αυτό όμως δεν αποτελεί πρόβλημα καθώς η παρουσία για ακόμη μια φορά του διδύμου Pegg-Frost κερδίζει τις εντυπώσεις. Στο πλευρό του μπασμένου Paul, πίσω από τη φωνή του οποίου κρύβεται ένας άλλος γνωστός, νεαρός κωμικός των ημερών μας, ο Seth Rogen, κάνουν και πάλι το θαύμα τους και προσφέρουν ένα τρελιάρικο ταξίδι, με ευφάνταστους χαρακτήρες και καταστάσεις.
Στη σκηνοθεσία της ταινίας συναντάμε τον Greg Mottola που εάν δε σας λέει κάτι εκ πρώτης αναφοράς, ίσως σας πει εκ δευτέρας, καθώς είναι υπεύθυνος για την νεανική καφροκωμωδία "Superdbad" (2007) που έκανε διάσημους τον Michael Cera και τον Jonah Hill. Στο ενεργητικό του μετράει επίσης και το indie κωμωδιάκι "Adventureland" (2009) με τον Jesse Eisenberg πριν σηκώσει αμανέ και γίνει σταρ πρώτου μεγέθους στο facebook-ικό "The Social Network" (2010) του Fincher.
Εδώ σκηνοθετεί ένα ακόμη χιουμοριστικό ταινιάκι, αυτή τη φορά για έναν εξωγήινο που έχει ξεμείνει στη Γη και έχει αναπτύξει όλες τις ανθρώπινες συνήθειες, από το να μιλάει Αγγλικά βεβαίως βεβαίως, μέχρι το να οδηγάει (θυμίζοντας ελληνική σκοτώστρα όσον αφορά το τιμόνι) και φυσικά να καπνίζει και κάνα στριφτό, έτσι για να κάνει κέφι! Ohhhh yeah...
Απ' οτι φαίνεται εκεί στη Βρετανία αρέσκονται στις σταθερές συνεργασίες, καθώς στο σενάριο του "Paul" συναντούμε και πάλι τους Pegg-Frost. Η αλήθεια είναι οτι από το αλησμόνητο "Shaun of the Dead" (2004) και την επική μαύρη κωμωδία "Hot Fuzz" (2007), οι δυο τους επιλέγουν να συνεργάζονται όποτε μπορούν. Ο Pegg μάλιστα έχει συνυπογράψει και τα σενάρια των παραπάνω ταινιών στο πλευρό του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Edgar Wright, τον οποίο σίγουρα έχετε πλέον μάθει από το αρκετά υποτιμημένο indie ταινιάκι, "Scott Pilgrim vs. the World" (2010).
Όπως είναι αναμενόμενο και φυσικό, τα παλικάρια μας δε παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά για ακόμη μια φορά, αλλά επιλέγουν να τα κάνουν όλα ρημαδιό γιατί αυτό ξέρουν, αυτό εμπιστεύονται. Ακόμα και το Mission Improssible 4 εάν αποφασίσετε να δείτε (που μεταξύ μας δεν είναι καθόλου κακό) θα διαπιστώσετε πως ακόμα και εκεί ο Pegg κρατάει το ρόλο του καραγκιοζάκου της παρέας. Well if you've got it, flaunt it!
Το πραγματικά ενδιαφέρον με το "Paul" είναι οτι πέρα από το story της καταδίωξης του εξωγήινου που παίζει σε πρώτη φάση, αποτελεί στην ουσία ένα φόρο τιμής σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας, συγγραφείς του φανταστικού και πολλά ακόμη. Το παιχνίδι με τους θεατές λειτουργεί καλά, εάν έχεις δει τις αντίστοιχες ταινίες ή εάν έχεις διαβάσει αντίστοιχα βιβλία, καθώς είσαι σε θέση να 'πιάσεις' το αστείο και να γελάσεις με τη καρδιά σου. Από την άλλη πλευρά βέβαια είναι λίγο παρακινδυνευμένο, καθώς σε περίπτωση που δεν αρέσκεσαι σε αυτού του είδους τις ταινίες, τότε το πιθανότερο είναι οτι πολλές από τις έξυπνες ατάκες θα σου ξεφύγουν και θα αναρωτιέσαι που είναι το αστείο, την ίδια στιγμή που ο διπλανός σου θα έχει κατουρηθεί πάνω του από τα γέλια. Βέβαια εάν this is your thing τότε θα το εκτιμήσεις στον υπέρτατο βαθμό, και να είσαι σίγουρος οτι θα απολαύσεις μια καλή και χαλαρή κωμωδία για όλες τις ώρες (ακόμα και για τις 3 το πρωί όπως την είδα εγώ!).
Star Wars, "Blade" (1998) και..."Lorenzo's Oil" (1992) είναι μόνο μερικές από τις έμμεσες αναφορές σε άλλες ταινίες, και καλό θα είναι να έχετε το νου σας για τις κεκαλυμμένες ατάκες που αναφέρονται σε αυτές.
Εκτός όμως από τη προφανέστατη αναφορά σε άλλα έργα, το "Paul" έχει και κάτι ακόμα ενδιαφέρον να δώσει σε όσους το δουν. Για ακόμη μια φορά πίσω από τη χιουμοριστική υπόθεση, κρύβεται ίσως ο πιο επιτυχημένος υπαρξιακός σχολιασμός που έχω δει τελευταία σε ταινία, καθώς οι σεναριογράφοι επιλέγουν έναν υποδόριο τρόπο προκειμένου να προβάλουν τη δική τους σκέψη πάνω στην δημιουργία του Κόσμου.
Με αφορμή την εμφάνιση ενός εξωγήινου πλάσματος, επιλέγεται να έρθει σε διακριτική σύγκρουση η θεωρία του Δαρβίνου σχετικά με την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, με αυτή της Θεολογικής προέλευσης του ανθρώπου και κατ΄επέκταση και του Κόσμου ολόκληρου.
Σε όλη τη διάρκεια της ταινία αντιπαραβάλλονται αυτές οι δυο αντιθετικές απόψεις και εικόνες, με τους πρωταγωνιστές από την μια πλευρά, που όπως χαρακτηριστικά λένε "we believe in science" και τους θρησκόληπτους βλάχους με την καραμπίνα και τη Βίβλο ανα χείρας από την άλλη. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ούτε το γεγονός οτι ο Paul αναφέρετε διαρκώς στην έννοια της evolution προκειμένου να καταφέρει να πείσει την φανατική Χριστιανή Ruth Buggr (Kristen Wiig), σχετικά με την φυσική και φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων βάση λογικών γεγονότων, και οχι παραμυθατζίδικων φαντασιώσεων.
Η σκηνοθεσία είναι γρήγορη, όπως και η εξέλιξη της δράσης και δε θα σας κουράσουν καθόλου. Το καλό με τις ταινίες road trip είναι πως επειδή εκ των πραγμάτων μιλάμε για μια δράση πάνω σε τέσσερις τροχούς, συνεπώς είναι σχετικά αδύνατον να βαρεθείς (εκτός κι αν μιλάμε για καμιά τύπου υπαρξιακού ρομάντζου ή τίποτα τέτοιο, οπού εκεί ναι το μαξιλάρι σου θα το θες).
Στα συν πρέπει να βάλεις και την παρουσία ηθοποιών όπως ο Jason Bateman στον ρόλο του κακού πράκτορα Zoil, οπού εδώ είναι καλός και πραγματικά αστείος συγκριτικά με άλλες του ταινίες όπως το πρόσφατο χείριστο " TheChange-Up" (2011), καθώς και μια κυρία που αρέσκεται στη παρέα με εξωγήινους και αναλαμβάνει τον ρόλο του κακού επικεφαλή Big Guy (δε κάνω spoiler για το ποιά πρόκειται, αν και μπορείτε να δείτε και στο IMDB : P )
Ο Simmon Pegg και ο Nick Frost είναι όπως ακριβώς τους έχουμε συνηθίσει. Τρελοί και αλλοπαρμένοι, με τέλεια κωμική χημεία μεταξύ τους που δε γίνεται να σε αφήσει ασυγκίνητο. Αν και μόνο με τη μορφή του Paul ο Rogen είναι εξίσου καλός καθώς η ανταλλαγή σπιντάτων ατακών ανάμεσα τους, είναι διαρκής. Και η Wiig όμως είναι πολύ καλή και δένει τέλεια με το υπόλοιπο τρελό cast, μοιράζοντας γέλιο και μικρές, συναισθηματικές δόσεις.
Το "Paul" είναι μια από τις πολύ καλές κωμωδίες που κυκλοφορούν στη γύρα εδώ και καιρό, και καλά θα κάνετε να την επιλέξετε ένα θέλετε να περάσετε ένα βράδυ γεμάτων fun και ανησυχίες τύπου 'the thruth is out there'. Μη παίρνετε και όρκο, καθώς the truth μπορεί να είναι να είναι και στην άκρη του δρόμου σας ; )
Υ.Γ: Έχει επίσης τέλεια end credits! Δείτε τα κι αυτά : )
Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι το μπλουζάκι της πρωταγωνίστριας που έχει τον Χριστό να πυροβολεί τον Δαρβίνο με τη λεζάντα από κάτω EVOLVE THIS είναι οτι πιο cool έχω δει τελευταία, οτι θέλω κι εγώ το bumper sticker που λέει 'Alien on Board' για το αυτοκίνητο που δεν έχω και οτι τα τρία...στήθη σε μια γυναίκα είναι hot για όλους. Τα τέσσερα πάλι θεωρούνται ανωμαλία...Σωστό.
TRIVIA
- H Tara Walton καλείται από τον Paul να μπει στο διαστημόπλοιο και να την πάρει μαζί του. Μια ξεκάθαρη αναφορά στη ταινία του Spielbergh "Close Encountrs of the Third Kind" (1977).
- Οι ήρωες οδηγούν ένα RV και συγκεκριμένο το μοντέλο Beagle. To HMS Beagle ήταν το διάσημο σκάφος του Charles Darwin.
- Η περίεργη και παράταιρη παρουσία των ναυτών μέσα στο μπαρ οπού ξεσπάει ο καυγάς, είναι κάτι σαν inside joke των συντελεστών και μια αναφορά στην ταινία του Spielbergh "1941" (1979). Η αναφορά αυτή έγινε εξαιτίας της συχνής παρουσίας ναυτών σε Χολιγουντιανές ταινίες, τη στιγμή που ξεσπά κάποιος τρικούβερτος καυγάς.
- Η ονομασία ενός katana σπαθιού που κρατάει ο Frost στην αρχή της ταινίας, ως Black Vampire είναι άμεση παραπομπή στον χαρακτήρα του Wesley Snipes στο "Blade".
- Και μια λίγον παρατραβηγμένη δική μου σκέψη πάνω στο όνομα του Nick Frost στην ταινία ως Clive Gollings. Υποθέτω οτι έχει πάρει το όνομά του από τον συγγραφέα του φαντασιακού Clive Barker.
(Πηγή IMDB)
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
ΕΤ1: I'm a Cyborg but that's Ok, του Chan-woo Park. Πρεμιέρα για μια ταινιούλα που έχουμε μιλήσει και εδώ. Μια νεαρή κοπέλα που νομίζει οτι είναι cyborg μεταβαίνει σε ψυχιατρική κλινική, οπού γνωρίζει έναν νεαρό που νομίζει οτι έχει την ικανότητα να κλέβει τις ιδιότητες των άλλων. Εκεί θα αναπτύξουν μια ιδιότυπη συναισθηματική σχέση, με τον νεαρό να προσπαθεί να τη κρατήσει με νύχια και με δόντια στη ζωή, καθώς η γλυκιά Su αρνείται οποιαδήποτε φυσιολογική τροφή με τον φόβο οτι μπορεί να...βραχυκυκλώσει.
Αύριο έχουμε new arrival με "My Week with Marilyn". Stay tuned!
Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011
Jodaeiye Nader az Simin (a.k.a A Separation): Modern Iranian cinema at its best
Καλημερούδια και πάλι. Μμμ από χθες ήρθε νομίζω το Λονδίνο στην Αθήνα. Τέλειος καιρός, εντελώς στο στοιχείο μου και πολύ πολύ μ' αρέσει! Σήμερα για να περάσουμε στα δικά μας, θα ασχοληθούμε με μια ταινία που προκάλεσε αίσθηση φέτος, και απ'οτι φαίνεται θα θέσει και σοβαρή υποψηφιότητα για Oscar Καλύτερης Ξενόγλωσσης. Το "A Separation" είναι ένα δυνατό δράμα, με κορυφαίες ερμηνείες και μια υπόθεση που ξετυλίγεται σιγά σιγά, σαν κουβάρι, αποκαλύπτοντας μυστικά, ψέματα και καλά κρυμμένες αλήθειες. Και θα σας το πω από τώρα. Εάν δε την έχετε δει ακόμα, φροντίστε να το κάνετε σύντομα...
Ένα παντρεμένο ζευγάρι στο σύγχρονο Ιράν αντιμετωπίζει μια δύσκολη απόφαση ζωής. Από τη μια πλευρά η Simin (Leila Hatami) θέλει να φύγει μακριά από τη χώρα, μαζί με την 11χρονη κόρη της, προκειμένου να καταφέρει να της εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον. Από την άλλη πλευρά ο σύζυγός της Nader (Peyman Moaadi) αδυνατεί να μοιραστεί τις φιλοδοξίες της για μια ζωή στο εξωτερικό, καθώς πρέπει να φροντίζει τον άρρωστο, ηλικιωμένο πατέρα του ο οποίος υποφέρει από Alzheimer. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και το ζευγάρι χωρίζει, με την Simin να μετακομίζει στο σπίτι της μητέρας της τελικά, χωρίς την κόρη της, η οποία παραμένει με τον πατέρα. Στην ήδη τεταμένη κατάσταση θα έρθει να προστεθεί λίγο αργότερα και η κατηγορία του Nader από τη Razieh (Sareh Bayat), τη γυναίκα που είχε αναλάβει την φύλαξη του κατάκοιτου σχεδόν πατέρα του, σχετικά με την ευθύνη που φέρει απέναντί της, όσον αφορά τον τρόπο που της συμπεριφέρεται. Όταν στη συνέχει στηθεί ένα γαϊτανάκι ψεμάτων, αποφυγής της αλήθειας και εικασιών, όλοι θα βρεθούν μπλεγμένοι σε μια περίεργη ιστορία. Ο αντίκτυπος θα είναι σκληρός για όλους, αλλά κυρίως για την μικρή κόρη του ζευγαριού Termeh (Sarina Farhadi) η οποία θα χάσει τη γη κάτω από τα πόδια της, βλέποντας την οικογένειά της να καταστρέφεται...
Ο Ιρανός σκηνοθέτης Asghar Farhadi επιστρέφει φέτος με μια ταινία που από πολλούς θεωρείται μια εκ των καλυτέρων της τελευταίας 5ετίας τουλάχιστον! Με επίσημη συμμετοχή σε πολλά κινηματογραφικά φεστιβάλ, και την συλλογή μπόλικων βραβείων, το "A Separation" αποτελεί έναν ύμνο στη σύγχρονη ιρανική ζωή, ιδωμένη όμως από μια διαφορετική πλευρά από αυτή που έχουμε συνηθίσει από τον γενικότερο, εθνικό, ιρανικό κινηματογράφο.
Φεύγοντας νικήτρια από το φεστιβάλ του Βερολίνου, με τη Χρυσή Άρκτο στη πλάτη, ο Farhadi μας μεταφέρει για ακόμη μια φορά στην ιδιόμορφη (για εμάς τους Δυτικούς) οικογενειακή μορφή των Ανατολικών χωρών,όπως αυτή υπόκειται σε αυστηρά θρησκευτικές βάσεις και τον απόλυτο διαχωρισμό αρσενικού-θηλυκού.
Ανεξάρτητα με το τι επιβάλλεται από τον παραδοσιακό, ιρανικό κινηματογράφο σχετικά με την απεικόνιση της κοινωνίας και μακριά από τα φιλοσοφικά και υπαρξιακά ζητήματα που θέτουν στις ταινίες τους άλλοι σπουδαίοι Ιρανοί σκηνοθέτες, όπως ο Αμπάς Κιαροστάμι ("Through the Olive Trees"-1994, "Taste of Cherry"-1997), o Farhadi διαφοροποιείται καθώς δεν μένει εγκλωβισμένος στα καθαρά κοινωνικοπολιτικά πλαίσια της χώρας αλλά κάνει ένα βήμα πιο πέρα, παρουσιάζοντας μια δραματική ιστορία, χτισμένη κυριολεκτικά πάνω σε δυο πράγματα: το λόγο, και κατ' επέκταση το ψέμα. Το λόγο του πατέρα, το λόγο της μητέρας, της κόρης κ.ο.κ. Και για να το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον, αποφασίζει να δομήσει στη συνέχεια και ένα ιδιοφυές παιχνίδι ψέματος πάνω στο οποίο στηρίζει τελικά την ιστορία του. Ένα παιχνίδι με αρχή, μέση και τέλος που λειτουργεί στην ουσία καθαρτικά για τους εμπλεκόμενους, με διαφορετικό για τον καθένα τρόπο.
Μπορεί μέχρι σήμερα οι δουλειές του Farhadi να είναι μετρημένες στα δάχτυλα, όλες όμως διέπονται από την βαθιά επίδραση που έχει ασκήσει πάνω του ο πολιτισμός και η ζωή της χώρας του. Από το "Low Heights" του 2002 στο ρόλο του σεναριογράφου, μέχρι το εξαιρετικό "The Beautiful City" (2004) και το πιο πρόσφατο "About Elly" (2009), όλες του οι ταινίες είναι διαποτισμένες από το ιρανικό background και την εξιστόρηση των καταστάσεων έτσι όπως τις βιώνουν οι ήρωές του, οι οποίοι με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, έρχονται πάντα αντιμέτωποι με την ηθική και εθιμική τους 'κληρονομιά'.
Αυτή τη φορά ο Farhadi κάνει την υπέρβαση και μας προσφέρει ένα πλούσιο οπτικά και συναισθηματικά φιλμ, το οποίο πίσω από το προφανές, κοινωνικό του παραπέτασμα, κρύβει ένα θέμα το οποίο ενυπάρχει σε κάθε χώρα, εθνικότητα και λαό ετούτου του κόσμου: αυτό του ψέματος και της μοιραίας ύπαρξής του που συνεπάγεται η παρουσία του ανθρώπου πάνω στη Γη. Όσο το άτομο ζει και αναπνέει, το ψέμα θα αποτελεί πάντα μια αναπόφευκτη μοίρα, ένα αγκάθι στην καθημερινότητα, που άλλοτε μπορεί να απλά να τσιμπήσει και άλλοτε να ματώσει για τα καλά. Ακριβώς όπως εδώ.
Η ενασχόληση του ιρανικού κινηματογράφου με τις βαθιά, ανθρώπινες καταστάσεις, τις σχέσεις και την δραματικότητά τους (που πολλές φορές φτάνει σε υπερβολικό βαθμό), δεν είναι καθόλου τυχαίο γεγονός, αφού φαίνεται πως ο εθνικός κινηματογράφος της χώρας, έχει στοιχεία που βασίζονται σε ένα άλλο πολύ γνωστό ρεύμα το οποίο μεσουράνησε κυρίως από τα μέσα της δεκαετία του '40: αυτό του ιταλικού νεορεαλισμού.
Η ταινία του Kiarostami, "Where is the Friend's Home?" (1987), αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της αναβίωσης του νεορεαλιστικού στύλ ταινίας, το οποίο είχαμε συναντήσει στα έργα μερικών από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες, όπως των Luchino Visconti, Roberto Rossellini και Federico Fellini.
Το γύρισμα σε φυσικούς χώρους, η απουσία τεχνιτών φώτων, οι ερασιτέχνες ηθοποιοί και η ενασχόληση με γνωστά θέματα όπως η φτώχεια και η πείνα (τα οποία βέβαια εδώ παίζουν δευτερεύοντα ρόλο) αποτελούν χαρακτηριστικά που συναντάει κανείς στην παραπάνω ταινία του Kiarostami. Η διαφοροποίησή του από τους Ιταλούς νεορεαλιστές, είναι οτι ως ανανεωτής του είδους αποφασίζει και αυτός με τη σειρά του να μεταφέρει τα όρια του νεορεαλισμού, λίγο πιο μακριά. Πιο συγκεκριμένα τον 'σκηνοθετημένο ρεαλισμό' του de Sica για παράδειγμα, τον παίρνει και τον επαναπλάθει από την αρχή, επιλέγοντας να κρατήσει στην ταινία του πλάνα, που ο Ιταλός σκηνοθέτης θα είχε βρει περιττά και θα είχε πετάξει στον 'κάλαθο των αχρήστων'. Τα πλάνα αυτά θα μπορούσαν να αποτελούν διάφορες σφήνες (πλάνα που αποφασίζουν να γυρίσουν οι σκηνοθέτες σε περίπτωση που τα χρειαστούν για να 'γεμίσουν' την ιστορία, εάν το απαιτήσει το μοντάζ) ή απλά περιττό υλικό.
Στη πορεία του Ιρανικού κινηματογράφου μπορεί να δει κανείς πολλά τέτοια παραδείγματα ταινιών, που κάνουν κάτι παραπάνω από εμφανές οτι οι Ιρανοί δημιουργοί κατόρθωσαν όχι μόνο να ακολουθήσουν με επιτυχία ένα πασίγνωστο (αν και αρκετά περιορισμένο χρονικά όσον αφορά τον καθαρόαιμο ιταλικό νεορεαλισμό) κινηματογραφικά ρεύμα, αλλά και να τον αφομοιώσουν στη δική τους κουλτούρα και το σημαντικότερο, να τον αναβιώσουν. Η αναγέννηση του νεορεαλισμού αποτελεί τη βάση κάθε σύγχρονης δραματικής, ιρανικής δημιουργίας.
Το "A Separation" αποτελεί μια δραματική μεν ταινία, με πολυεπίπεδο δε υπόβαθρο που σε πρώτη ανάγνωση μπορεί και να μη φαίνεται.
Αναμφίβολα το πρώτο επίπεδο της ταινίας έχει να κάνει με το κομμάτι που αφορά τα κοινωνικά στερεότυπα και γενικότερα τη φύση του ίδιου του Ιράν. Η θέση της γυναίκας και η θέση του άντρα είναι δυο τελείως διαφορετικές καταστάσεις, αλλά ακόμα και εδώ οι διαφορές των φύλων μεταξύ τους περιορίζονται αισθητά. Η γυναίκα έχει τη δυνατότητα να αντιδρά, να αγωνίζεται, ακόμα και να εγκαταλείπει την οικογενειακή εστία, πράγμα ανήκουστο στις χώρες της Ανατολής. Ο Farhadi διαφοροποιείται αισθητά ακόμα και σε αυτό το κομμάτι της ταινίας.
Το δεύτερο επίπεδο έχει να κάνει με ένα, κλασικού τύπου, οικογενειακό δράμα στο οποίο γινόμαστε μάρτυρες των προβλημάτων και της κρίσης που βιώνει στο γάμο του ένα νεαρό ζευγάρι. Και πάλι όμως ο σκηνοθέτης επιλέγει να κάνει τον δικό του, έμμεσο σχολιασμό πάνω στη παλιά και τη νέα εικόνα του Ιράν, αντιπαραβάλλοντας την νεαρή κόρη και την ανάγκη ενός διαφορετικού μέλλοντος (που συμβολίζει φυσικά το νέο), με τον άρρωστο πατέρα του πρωταγωνιστή, ο οποίος αποτελεί την αιτία που τον κρατάει πίσω, προσκολλημένο σε ένα περασμένο προ πολλού παρελθόν.
Στο τρίτο και τελευταίο επίπεδο ο Farhadi στοχάζεται την έννοια του ψέματος, των αλυσιδωτών αντιδράσεων και του αντίκτυπου που έχει πάνω στα άτομα.
Η σκηνοθεσία μέσω της οποίας ο Farhadi πετυχαίνει την τμηματική κορύφωση του δράματος, είναι εντυπωσιακά απλή και λειτουργική. Με 'μπουκωμένα' πλάνα γεμάτα διαρκή κίνηση και πολλά πρόσωπα, και με μια κάμερα ανά χείρας (όπως είναι και στην τελική γυρισμένη η ταινία), δίνει έναν σύγχρονο τόνο, πάνω σε αυτό το ηθικολογικό/ελαφρώς φιλοσοφικό του δράμα. Παράλληλα η παρουσία πολλών διάφανων επιφανειών, όπως τα τζάμια στα παράθυρα ή το χοντρό γυαλί της πόρτας, αποτελούν και αυτά στοιχεία που προσδίδουν στην ταινία την αίσθηση της απομόνωσης, την ίδια στιγμή που το πλάνο απαρτίζεται από την ύπαρξη πολλών ατόμων (το τελευταίο πλάνο της ταινίας είναι ενδεικτικό, όσον αφορά τη χρήση των τζαμιών και το πως καθίσταται στιγμιαία κοινωνός μηνυμάτων).
Εκτός από την ρεαλιστική κατά τα άλλα απόδοση της ιστορίας, μέσω της σκηνοθεσίας, οι ερμηνείες είναι ένα ακόμα στοιχείο που κλέβει την παράσταση, καθώς ανεξαιρέτως όλοι είναι διαμάντια. Η προσοχή ίσως και να πέσει στις μικρές πρωταγωνίστριες (δικαιολογημένα εάν με ρωτάτε). Διόλου τυχαίο γεγονός, μιας που τα παιδιά στο Ιράν 'εκπαιδεύονται' από νωρίς στα του κινηματογράφου, μέσω του εθνικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου για παιδιά. Στην ταινία όλοι φέρνουν σε πέρας το ρόλο τους ιδανικά, και χαρίζουν μερικές από τις δυνατότερες ερμηνείες της χρονιάς.
Το "Α Separation" είναι μια από τις καλύτερες ταινιακές επιλογές της χρονιάς, και όσοι δε την έχετε δει ακόμα, επιλέξτε να το κάνετε. Με έντονα στοιχεία δράματος, αλλά και μοντέρνου (ο μοντερνισμός είναι χαρακτηριστικός στη ταινία) θρίλερ, είναι σίγουρα ένα φιλμ που δε θα σας αφήσει αδιάφορους, μέχρι και το εξαιρετικό του φινάλε.
Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι η θρησκεία μπορεί να μπει στη μέση ακόμα κι αν έχει να κάνει με το άλλαγμα ενός αρρώστου, ηλικιωμένου άνδρα, οτι ο πρωταγωνιστής είναι ωραίος άντρας (κοίτα να δεις!) και οτι εντάξει κι οι γυναίκες καλές είναι. Τςςςς...
TRIVIA
Ένα παντρεμένο ζευγάρι στο σύγχρονο Ιράν αντιμετωπίζει μια δύσκολη απόφαση ζωής. Από τη μια πλευρά η Simin (Leila Hatami) θέλει να φύγει μακριά από τη χώρα, μαζί με την 11χρονη κόρη της, προκειμένου να καταφέρει να της εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον. Από την άλλη πλευρά ο σύζυγός της Nader (Peyman Moaadi) αδυνατεί να μοιραστεί τις φιλοδοξίες της για μια ζωή στο εξωτερικό, καθώς πρέπει να φροντίζει τον άρρωστο, ηλικιωμένο πατέρα του ο οποίος υποφέρει από Alzheimer. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και το ζευγάρι χωρίζει, με την Simin να μετακομίζει στο σπίτι της μητέρας της τελικά, χωρίς την κόρη της, η οποία παραμένει με τον πατέρα. Στην ήδη τεταμένη κατάσταση θα έρθει να προστεθεί λίγο αργότερα και η κατηγορία του Nader από τη Razieh (Sareh Bayat), τη γυναίκα που είχε αναλάβει την φύλαξη του κατάκοιτου σχεδόν πατέρα του, σχετικά με την ευθύνη που φέρει απέναντί της, όσον αφορά τον τρόπο που της συμπεριφέρεται. Όταν στη συνέχει στηθεί ένα γαϊτανάκι ψεμάτων, αποφυγής της αλήθειας και εικασιών, όλοι θα βρεθούν μπλεγμένοι σε μια περίεργη ιστορία. Ο αντίκτυπος θα είναι σκληρός για όλους, αλλά κυρίως για την μικρή κόρη του ζευγαριού Termeh (Sarina Farhadi) η οποία θα χάσει τη γη κάτω από τα πόδια της, βλέποντας την οικογένειά της να καταστρέφεται...
Ο Ιρανός σκηνοθέτης Asghar Farhadi επιστρέφει φέτος με μια ταινία που από πολλούς θεωρείται μια εκ των καλυτέρων της τελευταίας 5ετίας τουλάχιστον! Με επίσημη συμμετοχή σε πολλά κινηματογραφικά φεστιβάλ, και την συλλογή μπόλικων βραβείων, το "A Separation" αποτελεί έναν ύμνο στη σύγχρονη ιρανική ζωή, ιδωμένη όμως από μια διαφορετική πλευρά από αυτή που έχουμε συνηθίσει από τον γενικότερο, εθνικό, ιρανικό κινηματογράφο.
Φεύγοντας νικήτρια από το φεστιβάλ του Βερολίνου, με τη Χρυσή Άρκτο στη πλάτη, ο Farhadi μας μεταφέρει για ακόμη μια φορά στην ιδιόμορφη (για εμάς τους Δυτικούς) οικογενειακή μορφή των Ανατολικών χωρών,όπως αυτή υπόκειται σε αυστηρά θρησκευτικές βάσεις και τον απόλυτο διαχωρισμό αρσενικού-θηλυκού.
Ανεξάρτητα με το τι επιβάλλεται από τον παραδοσιακό, ιρανικό κινηματογράφο σχετικά με την απεικόνιση της κοινωνίας και μακριά από τα φιλοσοφικά και υπαρξιακά ζητήματα που θέτουν στις ταινίες τους άλλοι σπουδαίοι Ιρανοί σκηνοθέτες, όπως ο Αμπάς Κιαροστάμι ("Through the Olive Trees"-1994, "Taste of Cherry"-1997), o Farhadi διαφοροποιείται καθώς δεν μένει εγκλωβισμένος στα καθαρά κοινωνικοπολιτικά πλαίσια της χώρας αλλά κάνει ένα βήμα πιο πέρα, παρουσιάζοντας μια δραματική ιστορία, χτισμένη κυριολεκτικά πάνω σε δυο πράγματα: το λόγο, και κατ' επέκταση το ψέμα. Το λόγο του πατέρα, το λόγο της μητέρας, της κόρης κ.ο.κ. Και για να το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον, αποφασίζει να δομήσει στη συνέχεια και ένα ιδιοφυές παιχνίδι ψέματος πάνω στο οποίο στηρίζει τελικά την ιστορία του. Ένα παιχνίδι με αρχή, μέση και τέλος που λειτουργεί στην ουσία καθαρτικά για τους εμπλεκόμενους, με διαφορετικό για τον καθένα τρόπο.
Μπορεί μέχρι σήμερα οι δουλειές του Farhadi να είναι μετρημένες στα δάχτυλα, όλες όμως διέπονται από την βαθιά επίδραση που έχει ασκήσει πάνω του ο πολιτισμός και η ζωή της χώρας του. Από το "Low Heights" του 2002 στο ρόλο του σεναριογράφου, μέχρι το εξαιρετικό "The Beautiful City" (2004) και το πιο πρόσφατο "About Elly" (2009), όλες του οι ταινίες είναι διαποτισμένες από το ιρανικό background και την εξιστόρηση των καταστάσεων έτσι όπως τις βιώνουν οι ήρωές του, οι οποίοι με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, έρχονται πάντα αντιμέτωποι με την ηθική και εθιμική τους 'κληρονομιά'.
Αυτή τη φορά ο Farhadi κάνει την υπέρβαση και μας προσφέρει ένα πλούσιο οπτικά και συναισθηματικά φιλμ, το οποίο πίσω από το προφανές, κοινωνικό του παραπέτασμα, κρύβει ένα θέμα το οποίο ενυπάρχει σε κάθε χώρα, εθνικότητα και λαό ετούτου του κόσμου: αυτό του ψέματος και της μοιραίας ύπαρξής του που συνεπάγεται η παρουσία του ανθρώπου πάνω στη Γη. Όσο το άτομο ζει και αναπνέει, το ψέμα θα αποτελεί πάντα μια αναπόφευκτη μοίρα, ένα αγκάθι στην καθημερινότητα, που άλλοτε μπορεί να απλά να τσιμπήσει και άλλοτε να ματώσει για τα καλά. Ακριβώς όπως εδώ.
Η ενασχόληση του ιρανικού κινηματογράφου με τις βαθιά, ανθρώπινες καταστάσεις, τις σχέσεις και την δραματικότητά τους (που πολλές φορές φτάνει σε υπερβολικό βαθμό), δεν είναι καθόλου τυχαίο γεγονός, αφού φαίνεται πως ο εθνικός κινηματογράφος της χώρας, έχει στοιχεία που βασίζονται σε ένα άλλο πολύ γνωστό ρεύμα το οποίο μεσουράνησε κυρίως από τα μέσα της δεκαετία του '40: αυτό του ιταλικού νεορεαλισμού.
Η ταινία του Kiarostami, "Where is the Friend's Home?" (1987), αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της αναβίωσης του νεορεαλιστικού στύλ ταινίας, το οποίο είχαμε συναντήσει στα έργα μερικών από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες, όπως των Luchino Visconti, Roberto Rossellini και Federico Fellini.
Το γύρισμα σε φυσικούς χώρους, η απουσία τεχνιτών φώτων, οι ερασιτέχνες ηθοποιοί και η ενασχόληση με γνωστά θέματα όπως η φτώχεια και η πείνα (τα οποία βέβαια εδώ παίζουν δευτερεύοντα ρόλο) αποτελούν χαρακτηριστικά που συναντάει κανείς στην παραπάνω ταινία του Kiarostami. Η διαφοροποίησή του από τους Ιταλούς νεορεαλιστές, είναι οτι ως ανανεωτής του είδους αποφασίζει και αυτός με τη σειρά του να μεταφέρει τα όρια του νεορεαλισμού, λίγο πιο μακριά. Πιο συγκεκριμένα τον 'σκηνοθετημένο ρεαλισμό' του de Sica για παράδειγμα, τον παίρνει και τον επαναπλάθει από την αρχή, επιλέγοντας να κρατήσει στην ταινία του πλάνα, που ο Ιταλός σκηνοθέτης θα είχε βρει περιττά και θα είχε πετάξει στον 'κάλαθο των αχρήστων'. Τα πλάνα αυτά θα μπορούσαν να αποτελούν διάφορες σφήνες (πλάνα που αποφασίζουν να γυρίσουν οι σκηνοθέτες σε περίπτωση που τα χρειαστούν για να 'γεμίσουν' την ιστορία, εάν το απαιτήσει το μοντάζ) ή απλά περιττό υλικό.
Στη πορεία του Ιρανικού κινηματογράφου μπορεί να δει κανείς πολλά τέτοια παραδείγματα ταινιών, που κάνουν κάτι παραπάνω από εμφανές οτι οι Ιρανοί δημιουργοί κατόρθωσαν όχι μόνο να ακολουθήσουν με επιτυχία ένα πασίγνωστο (αν και αρκετά περιορισμένο χρονικά όσον αφορά τον καθαρόαιμο ιταλικό νεορεαλισμό) κινηματογραφικά ρεύμα, αλλά και να τον αφομοιώσουν στη δική τους κουλτούρα και το σημαντικότερο, να τον αναβιώσουν. Η αναγέννηση του νεορεαλισμού αποτελεί τη βάση κάθε σύγχρονης δραματικής, ιρανικής δημιουργίας.
Το "A Separation" αποτελεί μια δραματική μεν ταινία, με πολυεπίπεδο δε υπόβαθρο που σε πρώτη ανάγνωση μπορεί και να μη φαίνεται.
Αναμφίβολα το πρώτο επίπεδο της ταινίας έχει να κάνει με το κομμάτι που αφορά τα κοινωνικά στερεότυπα και γενικότερα τη φύση του ίδιου του Ιράν. Η θέση της γυναίκας και η θέση του άντρα είναι δυο τελείως διαφορετικές καταστάσεις, αλλά ακόμα και εδώ οι διαφορές των φύλων μεταξύ τους περιορίζονται αισθητά. Η γυναίκα έχει τη δυνατότητα να αντιδρά, να αγωνίζεται, ακόμα και να εγκαταλείπει την οικογενειακή εστία, πράγμα ανήκουστο στις χώρες της Ανατολής. Ο Farhadi διαφοροποιείται αισθητά ακόμα και σε αυτό το κομμάτι της ταινίας.
Το δεύτερο επίπεδο έχει να κάνει με ένα, κλασικού τύπου, οικογενειακό δράμα στο οποίο γινόμαστε μάρτυρες των προβλημάτων και της κρίσης που βιώνει στο γάμο του ένα νεαρό ζευγάρι. Και πάλι όμως ο σκηνοθέτης επιλέγει να κάνει τον δικό του, έμμεσο σχολιασμό πάνω στη παλιά και τη νέα εικόνα του Ιράν, αντιπαραβάλλοντας την νεαρή κόρη και την ανάγκη ενός διαφορετικού μέλλοντος (που συμβολίζει φυσικά το νέο), με τον άρρωστο πατέρα του πρωταγωνιστή, ο οποίος αποτελεί την αιτία που τον κρατάει πίσω, προσκολλημένο σε ένα περασμένο προ πολλού παρελθόν.
Στο τρίτο και τελευταίο επίπεδο ο Farhadi στοχάζεται την έννοια του ψέματος, των αλυσιδωτών αντιδράσεων και του αντίκτυπου που έχει πάνω στα άτομα.
Η σκηνοθεσία μέσω της οποίας ο Farhadi πετυχαίνει την τμηματική κορύφωση του δράματος, είναι εντυπωσιακά απλή και λειτουργική. Με 'μπουκωμένα' πλάνα γεμάτα διαρκή κίνηση και πολλά πρόσωπα, και με μια κάμερα ανά χείρας (όπως είναι και στην τελική γυρισμένη η ταινία), δίνει έναν σύγχρονο τόνο, πάνω σε αυτό το ηθικολογικό/ελαφρώς φιλοσοφικό του δράμα. Παράλληλα η παρουσία πολλών διάφανων επιφανειών, όπως τα τζάμια στα παράθυρα ή το χοντρό γυαλί της πόρτας, αποτελούν και αυτά στοιχεία που προσδίδουν στην ταινία την αίσθηση της απομόνωσης, την ίδια στιγμή που το πλάνο απαρτίζεται από την ύπαρξη πολλών ατόμων (το τελευταίο πλάνο της ταινίας είναι ενδεικτικό, όσον αφορά τη χρήση των τζαμιών και το πως καθίσταται στιγμιαία κοινωνός μηνυμάτων).
Εκτός από την ρεαλιστική κατά τα άλλα απόδοση της ιστορίας, μέσω της σκηνοθεσίας, οι ερμηνείες είναι ένα ακόμα στοιχείο που κλέβει την παράσταση, καθώς ανεξαιρέτως όλοι είναι διαμάντια. Η προσοχή ίσως και να πέσει στις μικρές πρωταγωνίστριες (δικαιολογημένα εάν με ρωτάτε). Διόλου τυχαίο γεγονός, μιας που τα παιδιά στο Ιράν 'εκπαιδεύονται' από νωρίς στα του κινηματογράφου, μέσω του εθνικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου για παιδιά. Στην ταινία όλοι φέρνουν σε πέρας το ρόλο τους ιδανικά, και χαρίζουν μερικές από τις δυνατότερες ερμηνείες της χρονιάς.
Το "Α Separation" είναι μια από τις καλύτερες ταινιακές επιλογές της χρονιάς, και όσοι δε την έχετε δει ακόμα, επιλέξτε να το κάνετε. Με έντονα στοιχεία δράματος, αλλά και μοντέρνου (ο μοντερνισμός είναι χαρακτηριστικός στη ταινία) θρίλερ, είναι σίγουρα ένα φιλμ που δε θα σας αφήσει αδιάφορους, μέχρι και το εξαιρετικό του φινάλε.
Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι η θρησκεία μπορεί να μπει στη μέση ακόμα κι αν έχει να κάνει με το άλλαγμα ενός αρρώστου, ηλικιωμένου άνδρα, οτι ο πρωταγωνιστής είναι ωραίος άντρας (κοίτα να δεις!) και οτι εντάξει κι οι γυναίκες καλές είναι. Τςςςς...
TRIVIA
- Είναι η πρώτη ταινία ever που έφυγε από το φεστιβάλ του Βερολίνου με 3 Άρκτους.
- Η 11χρονη Termeh είναι στη πραγματικότητα κόρη του Farhadi.
- Αποτελεί την επίσημη συμμετοχή του Ιράν, για το Oscar Ξενόγλωσσης τη φετινή χρονιά.
(Πηγή IMDB)
Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011
Home Alone: It's the most wonderful time of the year? Not for them!
Hello, και καλή εβδομάδα σε όλους! Νομίζω μπήκαμε για τα καλά πλέον στο Πνεύμα των Χριστουγέννων (είμαι σίγουρη οτι περιμένατε το poll μου για να γίνει αυτό :P) και η αλήθεια είναι οτι ανυπομονώ να κάτσω σπίτι μου μια από αυτές τις μέρες και να απολαύσω Χριστουγεννιάτικες ταινιούλες! Σας ευχαριστώ για μια ακόμη φορά για την συμμετοχή σας, αν και πάνω κάτω φαινόταν πια εργάκια θα επικρατήσουν. Οι παλιές συνήθειες δεν ξεχνιούνται, και κάπως έτσι το "Home Alone" (1990) βρέθηκε στην κορυφή, μαζεύοντας 12 ψήφους. Mια ψήφο πιο πίσω βρέθηκε ο "Edward Scissorhands" ενώ στην τρίτη θέση έμεινε το άλλο, κλασικό, μπαρτονικό ταινιάκι "A Nightmare Before Christmas", με δέκα ψήφους. Ετοιμαστείτε για μπόλικη δόση χριστουγεννιάτικης τρέλας με μια αγαπημένη ταινία μικρών και μεγάλων. Home Alone here we go!
Τα Χριστούγεννα έχουν φτάσει. Η πιο όμορφη και γιορτινή περίοδος του χρόνου, και η οικογένεια McCallister ετοιμάζεται πυρετωδώς για την αναχώρησή της προς Παρίσι μεριά. Θείοι, ξαδέλφια, ανίψια, βαλίτσες μες τη μέση, ρούχα παντού, άνθρωποι να ανεβοκατεβαίνουν σαν τρελοί τις σκάλες και να φτιάχνουν μανιωδώς τα πράγματα για το ταξίδι. Και κάπου ανάμεσά τους ο μικρός, ξανθός Kevin (Macaulay Culkin) να παρατηρεί ατάραχος τον πανζουρλισμό. Όταν έπειτα από έναν μικροκαυγά με τα ανιψοξαδέρφια/αδελφούς, πάει τιμωρία στην σοφίτα τα πράγματα θα πάνε oh so bad! Η οικογένεια η οποία παρακοιμήθηκε και λίγο θα τρέξει να προλάβει το αεροπλάνο, και από το πολύ τρεχαλητό θα ξεχάσουν ένα μικρό πραγματάκι μωρέ: τον Kevin στο σπίτι μόνο του! Αν και η ιδέα της μοναξιάς θα φανεί αρχικά στον Kevin υπέροχη καθώς μπορεί να κάνει οτι γουστάρει, σύντομα θα συνειδητοποιήσει οτι τελικά δεν είναι ο μόνος που έχει μείνει στη γειτονιά. Η έτερη 'παρέα' αποτελείται από δυο θρασύτατους-και πανηλίθιους- διαρρήκτες τον Harry (Joe Pesci) και τον Marv (Daniel Stern) οι οποίοι έχουν βάλει στο μάτι το πλουσιοπάροχο σπίτι των McCallister. Βέβαια οι δυο τους θα υπολογίσουν χωρίς τον ξενοδόχο, καθώς υποθέτουν οτι το σπίτι είναι άδειο. Ακόμα και όταν δουν τον πιτσιρικά όμως, απλά θα καγχάσουν συνωμοτικά και θα αποφασίσουν να εισβάλουν έτσι κι αλλιώς. Τι απειλή μπορεί να αποτελεί ένα μικρό, χαριτωμένο αγοράκι; Το καμένο κεφάλι του ενός, και η στραπατσαρισμένη από σίδερο μούρη του άλλου, μαρτυρούν μεγάλη!
Ο σκηνοθέτης Chris Columbus θα μπορούσε εύκολα να διεκδικήσει το τίτλο του σκηνοθέτη των Χριστουγέννων, καθώς πέρα από το Home Alone που έχει εντυπωθεί στους περισσότερούς μας ως η απόλυτη γιορτινή κωμωδία, είναι υπεύθυνος και για το σενάριο μιας ακόμα καθαρά χριστουγεννιάτικης ταινίας, των "Gremlins".
Με μια καριέρα που υπήρξε πιο έντονη (σκηνοθετικά τουλάχιστον) στις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90, ο Columbus έχει φτιάξει ένα πασίγνωστο όνομα εκεί στο Hollywood που έχει γίνει γνωστό σε παγκόσμιο επίπεδο, κυρίως εξαιτίας των οικογενειακών του ταινιών. Ανάμεσα τους το "Home Alone 2: Lost in New York" (1992) η οποία πήγε κόντρα στην συνήθως λιγότερο επιτυχημένη (ή και αποτυχημένη το λες) εικόνα των sequels, καθώς κράτησε την τρέλα και την επεισοδιακότητα του πρώτου, και το "Mrs. Doubtfire" (1993) με τον Robin Williams στον ρόλο μιας ευτραφούς νταντάς. Βεβαίως έχει σκηνοθετήσει και τα δραματάκια του ("Stepmom"-1998), τις χαζοκομεντί του ("Nine Months"-1995) αλλά και brand new πατάτες όπως το "I Love You, Beth Cooper" (2009) με την αταλάντου Hayden Panettiere, καθώς και την επική, Ολυμπιακή περιπέτεια που μάλλον κατέληξε σε κωμωδία, "Percy Jackson & the Olympians: The Lightning Thief" (2010), βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του συγγραφέα Rick Riordan. Εμείς θα επιλέξουμε πάντως να τον θυμόμαστε για τα "Home Alone", το σενάριο των "The Goonies" (1985) και τις πολύ καλές μεταφορές των δυο πρώτων harrypotteri-κών βιβλίων, του "Harry Potter ans the Sorcerer's Stone" (2001) και του "Harry Potter and the Chamber of Secrets" (2002), που αποτελεί ίσως την καλύτερη μεταφορά και από τα επτά βιβλία του μάγου-φαινόμενο.
Το Home Alone είναι μια ξεκαρδιστική κωμωδία από αυτές που δεν βαριέσαι να βλέπεις ξανά και ξανά, καθώς κακά τα ψέματα, έχει αυτή τη νοσταλγική διάσταση που αφενός προκύπτει λόγο Χριστουγέννων, και αφετέρου από την θύμηση των παιδικών μας χρόνων.
Η ταινία αποτέλεσε τεράστια εισπρακτική επιτυχία και απέφερε στα ταμεία γύρω στο μισό δις. δολάρια(!!), με ένα budjet της τάξεως των $10-15 εκατομμυρίων. Ο Columbus έγινε το νέο hot όνομα και ο πανζουρλισμός γύρω από καθετί που είχε να κάνει με το φιλμ ήταν τεράστιος. Παρόλα αυτά τίποτα από τα παραπάνω δε συγκρίνεται με τον αντίκτυπο της παρουσίας του χαριτωμένου Macaulay Culkin στο ρόλο του πανέξυπνου και πολυμήχανου Kevin.
Ο Culkin είχε ξεκινήσει την καριέρα του στον κινηματογράφο από νωρίς, καθώς το 'αγγελικό' του παρουσιαστικό, τον έκανε πρώτης τάξεως αναλώσιμο; υλικό για το Hollywood. Πριν το γκραντ σουξέ του στα Home Alone, είχε πρωταγωνιστήσει στο πλευρό του John Candy (ο οποίος κάνει και το περασματάκι του από εδώ), στην ταινία "Uncle Buck" (1989) στην οποία υποδύεται τον συμπαθή ανιψιό τον οποίο (μαζί με τα αδέλφια του) πρέπει να νταντέψει ο θείος Buck, με απρόσμενες όπως είναι φυσικό, εξελίξεις. Τον επόμενο χρόνο έγινε το πιο αναγνωρισμένο πιτσιρίκι σε όλο τον κόσμο, και θεωρήθηκε αμέσως το παιδί-θαύμα που θα βάδιζε στα χνάρια της Shirley Temple. Αν και οι επόμενες του ταινίες δεν είχαν την σαρωτική επιτυχία του Home Alone, εντούτοις ο Culkin συνέχισε να επιλέγει ρόλους που βασίζονταν πολύ στην γλυκιά και χαριτωμένη του παρουσία, όπως στο όμορφο "My Girl" (1991), αλλά και στο "The Good Son" (1993) στο οποίο χρησιμοποίησε την εμφάνισή του για κακούς σκοπούς, υποδυόμενος ένα διαβολικό παιδί στο πλευρό του μικρούλη τότε (οχι οτι έχουν αλλάξει και πολλά μέχρι σήμερα) Elijah Wood.
Η κινηματογραφική του πορεία βέβαια δεν ήταν ανάλογη των προσδοκιών που είχαν όλοι από αυτόν (και μάλλον αυτή ήταν και η μεγάλη παγίδα) καθώς ο Culkin κάπου χάθηκε, κάπου έμπλεξε με ναρκωτικά και αλκοόλ και τελικά έγινε και παράδειγμα αναφοράς σε νεαρά αστέρια που είχαν ανάλογη κατάληξη: "Πωπω κοίτα τον! Κατέληξε σα τον Macaulay Culkin". Not cool at all.
Επειδή όμως ο Culkin δε μασάει, ακόμα και αν οι αδελφοί του έχτιζαν την δική τους καριέρα, όσο χρόνια εκείνος βρισκόταν στην αφάνεια, το 2004 κάνει μια πανηγυρική επανεμφάνιση πρωταγωνιστώντας στη πολύ καλή και καυστική νεανική κωμωδία "Saved!" μαζεύοντας θετικές κριτικές, και έκτοτε τον βλέπουμε με συμμετοχές σε τηλεοπτικές σειρές και μικρά ταινιάκια. Κι αν ακόμα δε έχετε τίποτα να του ζηλέψετε, μάθετε οτι από το 2002 μέχρι και πριν λίγο καιρό, ήταν ζευγάρι με την Mila Kunis. Ναι με αυτή που έκανε τα λεσβιακά με την Portman στο "Black Swan". Α μπα σα να σας βλέπω να ξυπνήσατε τώρα : )
Στο Home Alone ο εύστροφος χαρακτήρας του Kevin δεν ήταν ο μόνος που κέρδισε τους θεατές, καθώς το δίδυμο Pesci-Stern ήταν απλά αξεπέραστο. Σαν άλλος Ηλίθιος και Πανηλίθιος (ποντάρω τον πανηλίθιο στον Stern) ήταν εξαιρετικοί και προκαλούσαν άφθονο το γέλιο με τα παθήματα, που απ'οτι φαίνεται δε τους έγιναν μαθήματα καθώς οι δυο τους επέστρεψαν για έναν ακόμη γύρο τραυματικών εμπειριών στο Home Alone 2.
Οι αυτοσχέδιες παγίδες, το τσαγανό του μικρού διαβολάκου και η απύθμενη χαζομάρα των επίδοξων κλεφτών, αποτελούν τα βασικά υλικά αυτής της εκρηκτικής (κυριολεκτικά ορισμένες φορές) κωμωδίας. Και όλο αυτό με background τα πολύχρωμα Χριστούγεννα? Hell yeah!!
Εκτός από το έξυπνο σενάριο και τις cult ερμηνείες, το Home Alone έχει ένα ακόμα στοιχείο που καθιστά την ταινία ζωντανή μέχρι και σήμερα στο μυαλό μας: το υπέροχο soundtrack της!
Ο συνθέτης John Williams είναι υπεύθυνος για μερικά από τα καλύτερα μουσικά themes που έχουν γραφτεί ποτέ για ταινίες, κάτι που εύκολα μαρτυρούν τα...5 Oscar που έχει κερδίσει (ανάμεσα στα οποία αυτό για το πασίγνωστο theme του "Jaws"-1975, του "Star Wars"-1977 και του "Ε.Τ-1982).
Η μαγική, χριστουγεννιάτικη μουσική σε προδιαθέτει οτι ο συνθέτης θα μπορούσε να είναι ο Danny Elfman, καθώς το στυλ θυμίζει έντονα αυτό του μόνιμου πλέον συνεργάτη του Tim Burton. Κι όμως αυτή η σκανδαλιάρικη μουσική, που στη συνέχεια μεταλλάσσεται σε ζεστό άκουσμα χορωδιακών, παιδικών φωνών ανήκει στον Williams και φυσικά στα all-time favorite music themes.
Από πλευράς σκηνοθεσίας δεν έχουμε να πούμε κάτι, καθώς χαρακτηρίζεται από καθαρή, σκηνοθετική οπτική χωρίς τεχνάσματα και βαθύτερα νοήματα, γιατί στην τελική πολλές φορές θες απλά να παρακολουθήσεις μια ταινία για να γελάσεις και να περάσεις καλά βρε αδελφέ!
Ήδη έκανε το ετήσιο πέρασμά της από την τηλεόραση, αλλά σίγουρα και το 2ο ταινιάκι θα εμφανιστεί μέσα στις επόμενες μέρες, οπότε προετοιμαστείτε και πάλι για πολλά ευτράπελα και γέλιο. Κι αν ακούσετε τον Marv να αναφωνεί με μάτια αλλήθωρα "Harryyyyy" εσείς απλά γελάστε πιο δυνατά : )
Καλά Χριστούγεννα!
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι το να ξεχνάς ένα παιδί μόνο του στο σπίτι, είναι το ίδιο με το να ξεχνάς τα γυαλιά σου, οτι ο creepy παππούς της γειτονιάς, μπορεί να μην είναι και τόσο creepy after all, και οτι με απλά υλικά μπορείς να φτιάξεις τις καλύτερες παγίδες. Ο ναι ναι και να πετύχουν όλες!
TRIVIA
Τα Χριστούγεννα έχουν φτάσει. Η πιο όμορφη και γιορτινή περίοδος του χρόνου, και η οικογένεια McCallister ετοιμάζεται πυρετωδώς για την αναχώρησή της προς Παρίσι μεριά. Θείοι, ξαδέλφια, ανίψια, βαλίτσες μες τη μέση, ρούχα παντού, άνθρωποι να ανεβοκατεβαίνουν σαν τρελοί τις σκάλες και να φτιάχνουν μανιωδώς τα πράγματα για το ταξίδι. Και κάπου ανάμεσά τους ο μικρός, ξανθός Kevin (Macaulay Culkin) να παρατηρεί ατάραχος τον πανζουρλισμό. Όταν έπειτα από έναν μικροκαυγά με τα ανιψοξαδέρφια/αδελφούς, πάει τιμωρία στην σοφίτα τα πράγματα θα πάνε oh so bad! Η οικογένεια η οποία παρακοιμήθηκε και λίγο θα τρέξει να προλάβει το αεροπλάνο, και από το πολύ τρεχαλητό θα ξεχάσουν ένα μικρό πραγματάκι μωρέ: τον Kevin στο σπίτι μόνο του! Αν και η ιδέα της μοναξιάς θα φανεί αρχικά στον Kevin υπέροχη καθώς μπορεί να κάνει οτι γουστάρει, σύντομα θα συνειδητοποιήσει οτι τελικά δεν είναι ο μόνος που έχει μείνει στη γειτονιά. Η έτερη 'παρέα' αποτελείται από δυο θρασύτατους-και πανηλίθιους- διαρρήκτες τον Harry (Joe Pesci) και τον Marv (Daniel Stern) οι οποίοι έχουν βάλει στο μάτι το πλουσιοπάροχο σπίτι των McCallister. Βέβαια οι δυο τους θα υπολογίσουν χωρίς τον ξενοδόχο, καθώς υποθέτουν οτι το σπίτι είναι άδειο. Ακόμα και όταν δουν τον πιτσιρικά όμως, απλά θα καγχάσουν συνωμοτικά και θα αποφασίσουν να εισβάλουν έτσι κι αλλιώς. Τι απειλή μπορεί να αποτελεί ένα μικρό, χαριτωμένο αγοράκι; Το καμένο κεφάλι του ενός, και η στραπατσαρισμένη από σίδερο μούρη του άλλου, μαρτυρούν μεγάλη!
Ο σκηνοθέτης Chris Columbus θα μπορούσε εύκολα να διεκδικήσει το τίτλο του σκηνοθέτη των Χριστουγέννων, καθώς πέρα από το Home Alone που έχει εντυπωθεί στους περισσότερούς μας ως η απόλυτη γιορτινή κωμωδία, είναι υπεύθυνος και για το σενάριο μιας ακόμα καθαρά χριστουγεννιάτικης ταινίας, των "Gremlins".
Με μια καριέρα που υπήρξε πιο έντονη (σκηνοθετικά τουλάχιστον) στις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90, ο Columbus έχει φτιάξει ένα πασίγνωστο όνομα εκεί στο Hollywood που έχει γίνει γνωστό σε παγκόσμιο επίπεδο, κυρίως εξαιτίας των οικογενειακών του ταινιών. Ανάμεσα τους το "Home Alone 2: Lost in New York" (1992) η οποία πήγε κόντρα στην συνήθως λιγότερο επιτυχημένη (ή και αποτυχημένη το λες) εικόνα των sequels, καθώς κράτησε την τρέλα και την επεισοδιακότητα του πρώτου, και το "Mrs. Doubtfire" (1993) με τον Robin Williams στον ρόλο μιας ευτραφούς νταντάς. Βεβαίως έχει σκηνοθετήσει και τα δραματάκια του ("Stepmom"-1998), τις χαζοκομεντί του ("Nine Months"-1995) αλλά και brand new πατάτες όπως το "I Love You, Beth Cooper" (2009) με την αταλάντου Hayden Panettiere, καθώς και την επική, Ολυμπιακή περιπέτεια που μάλλον κατέληξε σε κωμωδία, "Percy Jackson & the Olympians: The Lightning Thief" (2010), βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του συγγραφέα Rick Riordan. Εμείς θα επιλέξουμε πάντως να τον θυμόμαστε για τα "Home Alone", το σενάριο των "The Goonies" (1985) και τις πολύ καλές μεταφορές των δυο πρώτων harrypotteri-κών βιβλίων, του "Harry Potter ans the Sorcerer's Stone" (2001) και του "Harry Potter and the Chamber of Secrets" (2002), που αποτελεί ίσως την καλύτερη μεταφορά και από τα επτά βιβλία του μάγου-φαινόμενο.
Το Home Alone είναι μια ξεκαρδιστική κωμωδία από αυτές που δεν βαριέσαι να βλέπεις ξανά και ξανά, καθώς κακά τα ψέματα, έχει αυτή τη νοσταλγική διάσταση που αφενός προκύπτει λόγο Χριστουγέννων, και αφετέρου από την θύμηση των παιδικών μας χρόνων.
Η ταινία αποτέλεσε τεράστια εισπρακτική επιτυχία και απέφερε στα ταμεία γύρω στο μισό δις. δολάρια(!!), με ένα budjet της τάξεως των $10-15 εκατομμυρίων. Ο Columbus έγινε το νέο hot όνομα και ο πανζουρλισμός γύρω από καθετί που είχε να κάνει με το φιλμ ήταν τεράστιος. Παρόλα αυτά τίποτα από τα παραπάνω δε συγκρίνεται με τον αντίκτυπο της παρουσίας του χαριτωμένου Macaulay Culkin στο ρόλο του πανέξυπνου και πολυμήχανου Kevin.
Ο Culkin είχε ξεκινήσει την καριέρα του στον κινηματογράφο από νωρίς, καθώς το 'αγγελικό' του παρουσιαστικό, τον έκανε πρώτης τάξεως αναλώσιμο; υλικό για το Hollywood. Πριν το γκραντ σουξέ του στα Home Alone, είχε πρωταγωνιστήσει στο πλευρό του John Candy (ο οποίος κάνει και το περασματάκι του από εδώ), στην ταινία "Uncle Buck" (1989) στην οποία υποδύεται τον συμπαθή ανιψιό τον οποίο (μαζί με τα αδέλφια του) πρέπει να νταντέψει ο θείος Buck, με απρόσμενες όπως είναι φυσικό, εξελίξεις. Τον επόμενο χρόνο έγινε το πιο αναγνωρισμένο πιτσιρίκι σε όλο τον κόσμο, και θεωρήθηκε αμέσως το παιδί-θαύμα που θα βάδιζε στα χνάρια της Shirley Temple. Αν και οι επόμενες του ταινίες δεν είχαν την σαρωτική επιτυχία του Home Alone, εντούτοις ο Culkin συνέχισε να επιλέγει ρόλους που βασίζονταν πολύ στην γλυκιά και χαριτωμένη του παρουσία, όπως στο όμορφο "My Girl" (1991), αλλά και στο "The Good Son" (1993) στο οποίο χρησιμοποίησε την εμφάνισή του για κακούς σκοπούς, υποδυόμενος ένα διαβολικό παιδί στο πλευρό του μικρούλη τότε (οχι οτι έχουν αλλάξει και πολλά μέχρι σήμερα) Elijah Wood.
Η κινηματογραφική του πορεία βέβαια δεν ήταν ανάλογη των προσδοκιών που είχαν όλοι από αυτόν (και μάλλον αυτή ήταν και η μεγάλη παγίδα) καθώς ο Culkin κάπου χάθηκε, κάπου έμπλεξε με ναρκωτικά και αλκοόλ και τελικά έγινε και παράδειγμα αναφοράς σε νεαρά αστέρια που είχαν ανάλογη κατάληξη: "Πωπω κοίτα τον! Κατέληξε σα τον Macaulay Culkin". Not cool at all.
Επειδή όμως ο Culkin δε μασάει, ακόμα και αν οι αδελφοί του έχτιζαν την δική τους καριέρα, όσο χρόνια εκείνος βρισκόταν στην αφάνεια, το 2004 κάνει μια πανηγυρική επανεμφάνιση πρωταγωνιστώντας στη πολύ καλή και καυστική νεανική κωμωδία "Saved!" μαζεύοντας θετικές κριτικές, και έκτοτε τον βλέπουμε με συμμετοχές σε τηλεοπτικές σειρές και μικρά ταινιάκια. Κι αν ακόμα δε έχετε τίποτα να του ζηλέψετε, μάθετε οτι από το 2002 μέχρι και πριν λίγο καιρό, ήταν ζευγάρι με την Mila Kunis. Ναι με αυτή που έκανε τα λεσβιακά με την Portman στο "Black Swan". Α μπα σα να σας βλέπω να ξυπνήσατε τώρα : )
Στο Home Alone ο εύστροφος χαρακτήρας του Kevin δεν ήταν ο μόνος που κέρδισε τους θεατές, καθώς το δίδυμο Pesci-Stern ήταν απλά αξεπέραστο. Σαν άλλος Ηλίθιος και Πανηλίθιος (ποντάρω τον πανηλίθιο στον Stern) ήταν εξαιρετικοί και προκαλούσαν άφθονο το γέλιο με τα παθήματα, που απ'οτι φαίνεται δε τους έγιναν μαθήματα καθώς οι δυο τους επέστρεψαν για έναν ακόμη γύρο τραυματικών εμπειριών στο Home Alone 2.
Οι αυτοσχέδιες παγίδες, το τσαγανό του μικρού διαβολάκου και η απύθμενη χαζομάρα των επίδοξων κλεφτών, αποτελούν τα βασικά υλικά αυτής της εκρηκτικής (κυριολεκτικά ορισμένες φορές) κωμωδίας. Και όλο αυτό με background τα πολύχρωμα Χριστούγεννα? Hell yeah!!
Εκτός από το έξυπνο σενάριο και τις cult ερμηνείες, το Home Alone έχει ένα ακόμα στοιχείο που καθιστά την ταινία ζωντανή μέχρι και σήμερα στο μυαλό μας: το υπέροχο soundtrack της!
Ο συνθέτης John Williams είναι υπεύθυνος για μερικά από τα καλύτερα μουσικά themes που έχουν γραφτεί ποτέ για ταινίες, κάτι που εύκολα μαρτυρούν τα...5 Oscar που έχει κερδίσει (ανάμεσα στα οποία αυτό για το πασίγνωστο theme του "Jaws"-1975, του "Star Wars"-1977 και του "Ε.Τ-1982).
Η μαγική, χριστουγεννιάτικη μουσική σε προδιαθέτει οτι ο συνθέτης θα μπορούσε να είναι ο Danny Elfman, καθώς το στυλ θυμίζει έντονα αυτό του μόνιμου πλέον συνεργάτη του Tim Burton. Κι όμως αυτή η σκανδαλιάρικη μουσική, που στη συνέχεια μεταλλάσσεται σε ζεστό άκουσμα χορωδιακών, παιδικών φωνών ανήκει στον Williams και φυσικά στα all-time favorite music themes.
Από πλευράς σκηνοθεσίας δεν έχουμε να πούμε κάτι, καθώς χαρακτηρίζεται από καθαρή, σκηνοθετική οπτική χωρίς τεχνάσματα και βαθύτερα νοήματα, γιατί στην τελική πολλές φορές θες απλά να παρακολουθήσεις μια ταινία για να γελάσεις και να περάσεις καλά βρε αδελφέ!
Ήδη έκανε το ετήσιο πέρασμά της από την τηλεόραση, αλλά σίγουρα και το 2ο ταινιάκι θα εμφανιστεί μέσα στις επόμενες μέρες, οπότε προετοιμαστείτε και πάλι για πολλά ευτράπελα και γέλιο. Κι αν ακούσετε τον Marv να αναφωνεί με μάτια αλλήθωρα "Harryyyyy" εσείς απλά γελάστε πιο δυνατά : )
Καλά Χριστούγεννα!
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι το να ξεχνάς ένα παιδί μόνο του στο σπίτι, είναι το ίδιο με το να ξεχνάς τα γυαλιά σου, οτι ο creepy παππούς της γειτονιάς, μπορεί να μην είναι και τόσο creepy after all, και οτι με απλά υλικά μπορείς να φτιάξεις τις καλύτερες παγίδες. Ο ναι ναι και να πετύχουν όλες!
TRIVIA
- O χαρακτήρας του Pesci έχει πάρει τον όνομά του, από την ταινία του Orson Welles, "The Third Man" στην οποία ο ίδιος ο Welles ως πρωταγωνιστής ονομαζόταν Harry Lime.
- Στο poster της ταινίας ο Culkin είναι με τα χέρια στο πρόσωπο και κάνει οτι ουρλιάζει. Αυτό το στήσιμο είναι εμπνευσμένο από τον διάσημο πίνακα του Edvart Munch, The Scream.
- Ο Pesci είχε ξεχάσει κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων οτι πρόκειται για οικογενειακή ταινία, με αποτέλεσμα να λέει συνεχώς τη λέξη fuck. Στο τέλος ο Columbus του είπε οτι αντί γι'αυτή τη λέξη θα μπορούσε να χρησιμοποιεί τη λέξη fridge!
- O ρόλος του Harry προτάθηκε στον Rober de Niro αλλά δε τον δέχτηκε. Η αλήθεια είναι οτι το Little Fockers είναι καλύτερο.
- O Stern δέχτηκε να βάλει την ταραντούλα στο πρόσωπό του μόνο για μια λήψη. Το ουρλιαχτό του ντουμπλαρίστηκε αργότερα, γιατί εκείνη τη στιγμή λογικό θα ήταν η ταραντούλα να...ανησυχήσει από τις κραυγές.
- Υπάρχει ένας θρύλος που λέει οτι ο Elvis Presley (ο οποίος έχει πεθάνει από το 1977) έπαιζε σε μια σκηνή του Home Alone. Όσοι υποστηρίζουν οτι ο Elvis ζει ακόμα, θεωρούν οτι ένας τύπος που βρίσκεται πίσω από τη μητέρα του Kevin, όταν αυτή ουρλιάζει στον τύπο στο αεροδρόμιο, είναι στην πραγματικότητα ο βασιλιάς της rock'n'roll. Ok...
- Στη σκηνή που ο Kevin ανακαλύπτει στο μπαούλο του αδελφού του τη φωτογραφία της κοπέλας του, παίρνει ένα βλέμμα αποστροφής και βγάζει έναν αποδοκιμαστικό ήχο. Στη πραγματικότητα στην φωτογραφία απεικονιζόταν ένα...αγόρι ντυμένο κορίτσι, επειδή ο Columbus είχε πει οτι θα ήταν πολύ βάρβαρο να αντιμετωπιστεί ένα κορίτσι με τέτοιο τρόπο! Cute!
(Πηγή IMDB)
Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011
What are your favorite Christmas movies? (special edition)
- Αρχικά ήθελα να σας βάλω να ψηφίζετε μια ταινία μόνο, αλλά επειδή θέλω να μου φέρει ο Αϊ-Βασίλης δώρο, είπα να είμαι καλό κορίτσι και να σας αφήσω να ψηφίσετε όσες θέλετε! So here we go, and let's all have a happy Christmas time : )
- Μην ακούσω γιατί είναι το "Die Hard" στη λίστα, γιατί μου έχουν πρήξει τα σκώτια οτι είναι ταινία που εκτυλίσσεται μέσα στο Χριστούγεννο, κι έπρεπε να μπει!
Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011
Take Shelter: The storm is coming...
NEW ARRIVAL
Καλημέρες καλημέρες! Όπως σας υποσχέθηκα και τις προηγούμενες ημέρες, σήμερα θα έγραφα δυο λόγια για το "Take Shelter" μια από τις ταινίες που σίγουρα αξίζουν τη προσοχή σας, και αποτελεί την δική μου πρόταση για αυτή την εβδομάδα. Για τους πιο περιπετειώδεις βγαίνει στις αίθουσες από σήμερα και το "Mission: Impossible-Ghost Protocol" το οποίο δε το λες κακό, αλλά μάλλον βλέπεται άνετα, καθώς και το "Margin Call" με τον Kevin Spacey που όμως δεν έχω την παραμικρή ιδέα εάν πρόκειται για κάτι που αξίζει τον κόπο σας, καθώς είχα τα μάτια μου και την προσοχή μου στραμμένα στο "Take Shelter". So ας μη καθυστερούμε άλλο, ξεκινάμε...
O Curtis (Michael Shannon) είναι ένας ήσυχος και σκληρά εργαζόμενος οικογενειάρχης που ζει με την γυναίκα του Samantha (Jessica Chastain) και την μικρή τους κορούλα Hannah σε μια κωμόπολη του Ohio. Η Hannah είναι κωφάλαλη και η οικογένεια αντιμετωπίζει αρκετά οικονομικά προβλήματα, σε μια προσπάθεια συγκέντρωσης των απαιτούμενων χρημάτων που χρειάζονται για μια εγχείρηση της μικρούλας. Στην ήδη δύσκολη κατάσταση θα έρθουν να προστεθούν οι εφιάλτες από τους οποίους αρχίζει να βασανίζεται ο Curtis, και στους οποίους πρωταγωνιστεί μια επικών διαστάσεων καταιγίδα που μοιάζει να απειλεί τους πάντες και πρωτίστως την οικογένειά του. Ο Curtis υποκινούμενος από την έντονη ανησυχία και τον φόβο σχετικά με την ακεραιότητα των δικών του ανθρώπων, θα αποφασίσει να επισκευάσει το παλιό καταφύγιο που βρίσκεται στην αυλή του, σε μια προσπάθεια προετοιμασίας για το επικείμενο-όπως το βλέπει εκείνος-κακό. Οι σχέσεις με την γυναίκα του, τους φίλους και όλη την κοινότητα της περιοχής, θα φτάσουν στα όρια από τη στιγμή που αυτό το καταφύγιο θα γίνει η εμμονή του παραληρηματικού πλέον Curtis ο οποίος μοιάζει να χάνει σταδιακά την επαφή με την πραγματικότητα. Και τότε το μεγάλο ερώτημα τίθεται: από τι πρέπει να προστατέψει τελικά την οικογένειά του; Από μια επερχόμενη καταιγίδα που μόνο εκείνος 'βλέπει' και διαισθάνεται ή από τον ίδιο του τον εαυτό;
Πρόκειται για την δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη Jeff Nichols, τον οποίο όσο καλά τον ξέρατε εσείς, άλλο τόσο τον ήξερα κι εγώ. Βέβαια τσεκάροντας τριγύρω το βιογραφικό του και την ελαχιστότατη μέχρι τώρα φιλμογραφία του, έχω εύκολα καταλήξει στο συμπέρασμα οτι και ο Nichols είναι από τους σκηνοθέτες που αρέσκονται να έχουν έναν συγκεκριμένο ηθοποιό να πρωταγωνιστεί στις ταινίες τους (έναν μούσο όπως μου αρέσει να λέω) και στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται βεβαίως για τον Michael Shannon. Εκτός από το "Take Shelter" ο Nichols επέλεξε τον Shannon και για την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, το "Shotgun Stories" (2007- που ακούω οτι είναι και πολύ καλό), αλλά και για το "Mud", μια δραματική ταινία που έχει στα σκαριά και αναμένεται μέσα στο 2013. Κάτι μου λέει οτι ο Shannon ήρθε για να μείνει. Και άργησε κιόλας...
Η ταινία έχει μέχρι στιγμής κάνει ένα μεγάλο πέρασμα από τα διεθνή φεστιβάλ και έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο hype γύρω της, γεγονός που την καθιστά μια από τις πιο πολυσυζητημένες, ανεξάρτητες παραγωγές για την φετινή χρονιά. Οι σημαντικότεροι από τους σταθμούς της περιοδίας της υπήρξαν αναμφίβολα πρώτον, το φεστιβάλ των Καννών στο οποίο μάλιστα κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο Κοινού καθώς και το βραβείο SACD το οποίο απονέμεται κάθε χρόνο για την κατηγορία Best Feature το οποίο και τσίμπησε ο Nichols. Έτερος σημαντικός σταθμός και ιδιαίτερα αναγνωρισμένος για τις συμμετοχές αξιόλογων ανεξάρτητων ταινιών, είναι και το Sundance Festival από το οποίο το φιλμάκι έφυγε με ένα ακόμα βραβείο 'ανά χείρας', το Grand Jury Prize.
Η αλήθεια είναι οτι πρόκειται για ένα αρκετά ιδιαίτερο ταινιάκι, και ως ένα βαθμό είναι απόλυτα δικαιολογημένη η ως επί το πλείστον θετική αποδοχή που έχει τύχει από τους κριτικούς, αλλά και από το απαιτητικό κοινό των παραπάνω-και οχι μόνο-φεστιβάλ. Ο λόγος είναι απλός: έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που καθιστούν μια ταινία indie. Και τι εννοώ με αυτό. Εννοώ οτι τόσο από πλευράς budjet (κόστισε $5 εκατομμύρια τη στιγμή που η πλειονότητα των παραγωγών κοστίζει πολλά περισσότερα), όσο και από πλευράς χώρου φιλμαρίσματος, πρωταγωνιστικού cast (η Chastain που αποτελεί φέτος σίγουρα το πιο hot γυναικείο όνομα, συμμετείχε στην ταινία πριν κάνει το μεγάλο μπαμ και γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό), αλλά και σκηνοθετικής αισθητικής. Εξίσου μεγάλης σημασίας (αν οχι και μεγαλύτερης από τους προαναφερθέντες λόγους) είναι το γεγονός οτι ταινίες όπως αυτή, δεν έχουν από πίσω τους το πουσάρισμα μεγάλων, κινηματογραφικών στούντιο, αλλά μικρότερων εταιριών παραγωγής και συνήθως λαμβάνουν περιορισμένη διανομή, σε σχέση με μεγαθηριακές Χολιγουντιανές ταινίες. Συνεπώς γίνεται κατανοητό οτι οι λάτρεις του indie είδους (take me as an example :) ) θα την εκτιμήσουν στον μέγιστο βαθμό, ενώ όσοι δεν αρέσκονται σε τέτοια films, κάτι μου λέει οτι θα βρουν στο "Take Shelter" αυτό το λίγο διαφορετικό και πολύ όμορφο το οποίο μπορεί να προσφέρει ο κινηματογράφος. And it's so good...
Αν και το βασικό story της ταινίας είναι καθαρά δραματικό, εντούτοις καταφέρνει με έναν πολύ νατουραλιστικό τρόπο να ξεφύγει και λίγο, συνδυάζοντας στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ και μιας sci-fi/μεταφυσικής διάστασης που του ταιριάζουν πολύ. Στην ουσία πρόκειται για μια ταινία πάνω στην πίστη, τις πολύπλοκες ανθρώπινες σχέσεις και την δύναμη του να συνεχίζεις. Η διαφορά της από άλλα αναλόγου ύφους φιλμ, είναι οτι εδώ οι εφιάλτες του πρωταγωνιστή είναι αυτοί που θέτουν σε κίνδυνο την οικογενειακή ένωση και γαλήνη. Ούτε κάποια ερωμένη, ούτε κάποιο θανατηφόρο πρόβλημα υγείας (κωφάλαλη μεν η κορούλα, χωρίς δε καταληκτική ασθένεια), ούτε καν κάποιος άλλος από τους πολλούς και τετριμμένους λόγους που δημιουργούν προβλήματα σε ένα ζευγάρι. Απλά οι εφιάλτες και οι φαινομενικές παραισθήσεις του ήρωα.
Ο Curtis βιώνει μια δύσκολη κατάσταση, καθώς αυτά τα 'αποκαλυπτικά' όνειρα λειτουργούν ως κινητήρας προκειμένου να ξεκινήσει η κάθοδός του στη παράνοια. Στην διάρκεια της ταινίας, μας προσφέρονται αρκετά στοιχεία για μια πιθανή αρχή σχιζοφρένειας την οποία θα μπορούσε να έχει κληρονομήσει από τη μητέρα του (δεν κάνω spoiler καθώς αυτό το δείχνει και το trailer), αλλά και πάλι δεν είναι απολύτως ξεκάθαρο εάν αυτό είναι αλήθεια. Στην ουσία ο Curtis υποκινείται από τη τεράστια αγάπη για την οικογένειά του και από την ανάγκη του να την προστατέψει, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην μια και μοναδική απόφαση που θα προκαλέσει τριγμούς και θα αποτελέσει την κορυφή του παγόβουνου: την κατασκευή του καταφύγιου. Από εκεί και πέρα θα οδηγηθούμε σε μια σειρά αλυσιδωτών, συναισθηματικών αντιδράσεων με τυφλή κατάληξη.
Η υπόνοια οτι αυτά τα οράματα μπορεί να αποτελούν προειδοποίηση για μια πραγματική, θανατηφόρα καταιγίδα, παίζουν επίσης στο background και γίνεται ξεκάθαρο οτι ο ήρωας είναι παγιδευμένος σε έναν κυκεώνα αμφιβολίας, φόβου και έντονης ανησυχίας από τον οποίο δεν υπάρχει διαφυγή. Κι όμως. Μπορεί η ταινία να κουράσει κάπου με τη μεγάλη της διάρκεια (2 ώρες και κάτι ψιλά), το story όμως είναι τόσο αριστοτεχνικά δεμένο και δομημένο, με μια έντονη χιτσκοκική διάσταση σε στιγμές, που δε γίνεται παρά να αντιληφθεί κανείς οτι πρόκειται για μια σύγχρονη παραβολή, μια αλληγορία με υποβόσκουσες θρησκευτικές, τελολογικές και ψυχολογικές προεκτάσεις, ιδωμένες μέσα από το πρίσμα μιας απλής, βιοπαλαιστικής οικογένειας.
Η αμφιβολία που διαποτίζει την ταινία από την αρχή κιόλας, δε σε αφήνει στιγμή να ηρεμήσεις, αλλά σε βάζει στο τρυπάκι του να ψάχνεις συνεχώς μια χειροπιαστή απάντηση σχετικά με το τι συμβαίνει. Αυτό δεν επιτυγχάνεται μόνο μέσα από το τόσο απλοϊκό, αλλά και ευφυές σενάριο, αλλά και από την υπέροχη σκηνοθεσία του Nichols, η οποία εξωτερικεύει τον ψυχισμό του Curtis με μαεστρικό τρόπο. Τα πλάνα με τα απέραντα, πράσινα χωράφια, τον καθάριο, γαλάζιο ουρανό και την λιτή αγροτική ζωή είναι ενδεικτικά της πριν και της μετά ζωής του ήρωα, ο οποίος παγιδεύεται μέσα στην προφητολογική του μανία, ξοδεύοντας χρόνο και πολύτιμο χρήμα, μόνο για να ικανοποιήσει την ανάγκη του και να σώσει-υποτίθεται- την οικογένειά του όταν χτυπήσει η καταστροφή. Δεν υπάρχει εάν για εκείνον, μόνο όταν. Το έντονο contrast μουντό και φωτεινών χρωμάτων, καθώς και η ανατριχιαστική μουσική που ακολουθεί την ταινία, προσδίδουν ακόμα περισσότερα σε αυτό το εξαίρετο φετινό διαμάντι, όπως επίσης και κάτι ακόμα. Η top notch ερμηνεία του Shannon.
Μετά την υποψηφιότητά του για το Oscar Β΄ Ανδρικού Ρόλου το 2009 και την ερμηνεία του στο "Revolutionary Road", ο Michael Shannon ακολουθεί μια ανοδική πορεία στο star system της άλλης πλευράς του Ατλαντικού και φαίνεται πως φέτος βάζει πλώρη για μια ακόμη υποψηφιότητα, αυτή τη φορά 'Α Ανδρικού. Αν και μετράει ήδη συμμετοχή σε περισσότερες από πενήντα ταινίες, δεν ήταν παρά τα τελευταία χρόνια που η παρουσία του έγινε αισθητή. Με έναν βασικό ρόλο (και μια ερμηνεία στα μέτρα του) στην πολύ καλή και επιτυχημένη σειρά "Boardwalk Empire" (οπού συμπρωταγωνιστεί με τον Shea Whigham τον οποίο βλέπουμε και στο Take Shelter) και ένα πλούσιο κινηματογραφικό παρελθόν, ήταν πλέον η ώρα να σηκώσει στη πλάτη του έναν στιβαρό, πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως κάνει εδώ με εκπληκτικό τρόπο. Υποδυόμενος τον προβληματικό; Curtis δίνει ρεσιτάλ, αναμφίβολα την καλύτερη ερμηνεία της μέχρι τώρα καριέρας του και βάζει πλώρη για σπουδαία πράγματα. Λιγομίλητος και με τις εκφράσεις του προσώπου του να κυριαρχούν σε κάθε πλάνο, είναι απλά σπουδαίος. Στο πλευρό του η Chastain είναι το ιδανικό του ταίρι και πολύ καλή ηθοποιός επίσης, ενώ η μικρή Tova Stewart που υποδύεται την κόρη τους είναι απλά αξιολάτρευτη.
Το "Take Shelter" είναι δικαιολογημένα μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς, καθώς θα το θυμάστε για πολύ καιρό εξαιτίας της πρωτότυπης υπόθεσης, των υψηλών προδιαγραφών ερμηνειών και ενός τέλους που χωράει πολλαπλές ερμηνείες. Επιλέξτε την και δε θα χάσετε ; )
Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι ο Shannon είναι πολύ καλός γαμώτο!, οτι οι εφιάλτες του Curtis είναι πολύ εφιαλτικοί και οτι η μουσική είναι από τα πιο ανατριχιαστικά και στοιχειωτικά πράγματα που έχω ακούσει τελευταία.
No trivia
Καλημέρες καλημέρες! Όπως σας υποσχέθηκα και τις προηγούμενες ημέρες, σήμερα θα έγραφα δυο λόγια για το "Take Shelter" μια από τις ταινίες που σίγουρα αξίζουν τη προσοχή σας, και αποτελεί την δική μου πρόταση για αυτή την εβδομάδα. Για τους πιο περιπετειώδεις βγαίνει στις αίθουσες από σήμερα και το "Mission: Impossible-Ghost Protocol" το οποίο δε το λες κακό, αλλά μάλλον βλέπεται άνετα, καθώς και το "Margin Call" με τον Kevin Spacey που όμως δεν έχω την παραμικρή ιδέα εάν πρόκειται για κάτι που αξίζει τον κόπο σας, καθώς είχα τα μάτια μου και την προσοχή μου στραμμένα στο "Take Shelter". So ας μη καθυστερούμε άλλο, ξεκινάμε...
O Curtis (Michael Shannon) είναι ένας ήσυχος και σκληρά εργαζόμενος οικογενειάρχης που ζει με την γυναίκα του Samantha (Jessica Chastain) και την μικρή τους κορούλα Hannah σε μια κωμόπολη του Ohio. Η Hannah είναι κωφάλαλη και η οικογένεια αντιμετωπίζει αρκετά οικονομικά προβλήματα, σε μια προσπάθεια συγκέντρωσης των απαιτούμενων χρημάτων που χρειάζονται για μια εγχείρηση της μικρούλας. Στην ήδη δύσκολη κατάσταση θα έρθουν να προστεθούν οι εφιάλτες από τους οποίους αρχίζει να βασανίζεται ο Curtis, και στους οποίους πρωταγωνιστεί μια επικών διαστάσεων καταιγίδα που μοιάζει να απειλεί τους πάντες και πρωτίστως την οικογένειά του. Ο Curtis υποκινούμενος από την έντονη ανησυχία και τον φόβο σχετικά με την ακεραιότητα των δικών του ανθρώπων, θα αποφασίσει να επισκευάσει το παλιό καταφύγιο που βρίσκεται στην αυλή του, σε μια προσπάθεια προετοιμασίας για το επικείμενο-όπως το βλέπει εκείνος-κακό. Οι σχέσεις με την γυναίκα του, τους φίλους και όλη την κοινότητα της περιοχής, θα φτάσουν στα όρια από τη στιγμή που αυτό το καταφύγιο θα γίνει η εμμονή του παραληρηματικού πλέον Curtis ο οποίος μοιάζει να χάνει σταδιακά την επαφή με την πραγματικότητα. Και τότε το μεγάλο ερώτημα τίθεται: από τι πρέπει να προστατέψει τελικά την οικογένειά του; Από μια επερχόμενη καταιγίδα που μόνο εκείνος 'βλέπει' και διαισθάνεται ή από τον ίδιο του τον εαυτό;
Πρόκειται για την δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη Jeff Nichols, τον οποίο όσο καλά τον ξέρατε εσείς, άλλο τόσο τον ήξερα κι εγώ. Βέβαια τσεκάροντας τριγύρω το βιογραφικό του και την ελαχιστότατη μέχρι τώρα φιλμογραφία του, έχω εύκολα καταλήξει στο συμπέρασμα οτι και ο Nichols είναι από τους σκηνοθέτες που αρέσκονται να έχουν έναν συγκεκριμένο ηθοποιό να πρωταγωνιστεί στις ταινίες τους (έναν μούσο όπως μου αρέσει να λέω) και στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται βεβαίως για τον Michael Shannon. Εκτός από το "Take Shelter" ο Nichols επέλεξε τον Shannon και για την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, το "Shotgun Stories" (2007- που ακούω οτι είναι και πολύ καλό), αλλά και για το "Mud", μια δραματική ταινία που έχει στα σκαριά και αναμένεται μέσα στο 2013. Κάτι μου λέει οτι ο Shannon ήρθε για να μείνει. Και άργησε κιόλας...
Η ταινία έχει μέχρι στιγμής κάνει ένα μεγάλο πέρασμα από τα διεθνή φεστιβάλ και έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο hype γύρω της, γεγονός που την καθιστά μια από τις πιο πολυσυζητημένες, ανεξάρτητες παραγωγές για την φετινή χρονιά. Οι σημαντικότεροι από τους σταθμούς της περιοδίας της υπήρξαν αναμφίβολα πρώτον, το φεστιβάλ των Καννών στο οποίο μάλιστα κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο Κοινού καθώς και το βραβείο SACD το οποίο απονέμεται κάθε χρόνο για την κατηγορία Best Feature το οποίο και τσίμπησε ο Nichols. Έτερος σημαντικός σταθμός και ιδιαίτερα αναγνωρισμένος για τις συμμετοχές αξιόλογων ανεξάρτητων ταινιών, είναι και το Sundance Festival από το οποίο το φιλμάκι έφυγε με ένα ακόμα βραβείο 'ανά χείρας', το Grand Jury Prize.
Η αλήθεια είναι οτι πρόκειται για ένα αρκετά ιδιαίτερο ταινιάκι, και ως ένα βαθμό είναι απόλυτα δικαιολογημένη η ως επί το πλείστον θετική αποδοχή που έχει τύχει από τους κριτικούς, αλλά και από το απαιτητικό κοινό των παραπάνω-και οχι μόνο-φεστιβάλ. Ο λόγος είναι απλός: έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που καθιστούν μια ταινία indie. Και τι εννοώ με αυτό. Εννοώ οτι τόσο από πλευράς budjet (κόστισε $5 εκατομμύρια τη στιγμή που η πλειονότητα των παραγωγών κοστίζει πολλά περισσότερα), όσο και από πλευράς χώρου φιλμαρίσματος, πρωταγωνιστικού cast (η Chastain που αποτελεί φέτος σίγουρα το πιο hot γυναικείο όνομα, συμμετείχε στην ταινία πριν κάνει το μεγάλο μπαμ και γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό), αλλά και σκηνοθετικής αισθητικής. Εξίσου μεγάλης σημασίας (αν οχι και μεγαλύτερης από τους προαναφερθέντες λόγους) είναι το γεγονός οτι ταινίες όπως αυτή, δεν έχουν από πίσω τους το πουσάρισμα μεγάλων, κινηματογραφικών στούντιο, αλλά μικρότερων εταιριών παραγωγής και συνήθως λαμβάνουν περιορισμένη διανομή, σε σχέση με μεγαθηριακές Χολιγουντιανές ταινίες. Συνεπώς γίνεται κατανοητό οτι οι λάτρεις του indie είδους (take me as an example :) ) θα την εκτιμήσουν στον μέγιστο βαθμό, ενώ όσοι δεν αρέσκονται σε τέτοια films, κάτι μου λέει οτι θα βρουν στο "Take Shelter" αυτό το λίγο διαφορετικό και πολύ όμορφο το οποίο μπορεί να προσφέρει ο κινηματογράφος. And it's so good...
Αν και το βασικό story της ταινίας είναι καθαρά δραματικό, εντούτοις καταφέρνει με έναν πολύ νατουραλιστικό τρόπο να ξεφύγει και λίγο, συνδυάζοντας στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ και μιας sci-fi/μεταφυσικής διάστασης που του ταιριάζουν πολύ. Στην ουσία πρόκειται για μια ταινία πάνω στην πίστη, τις πολύπλοκες ανθρώπινες σχέσεις και την δύναμη του να συνεχίζεις. Η διαφορά της από άλλα αναλόγου ύφους φιλμ, είναι οτι εδώ οι εφιάλτες του πρωταγωνιστή είναι αυτοί που θέτουν σε κίνδυνο την οικογενειακή ένωση και γαλήνη. Ούτε κάποια ερωμένη, ούτε κάποιο θανατηφόρο πρόβλημα υγείας (κωφάλαλη μεν η κορούλα, χωρίς δε καταληκτική ασθένεια), ούτε καν κάποιος άλλος από τους πολλούς και τετριμμένους λόγους που δημιουργούν προβλήματα σε ένα ζευγάρι. Απλά οι εφιάλτες και οι φαινομενικές παραισθήσεις του ήρωα.
Ο Curtis βιώνει μια δύσκολη κατάσταση, καθώς αυτά τα 'αποκαλυπτικά' όνειρα λειτουργούν ως κινητήρας προκειμένου να ξεκινήσει η κάθοδός του στη παράνοια. Στην διάρκεια της ταινίας, μας προσφέρονται αρκετά στοιχεία για μια πιθανή αρχή σχιζοφρένειας την οποία θα μπορούσε να έχει κληρονομήσει από τη μητέρα του (δεν κάνω spoiler καθώς αυτό το δείχνει και το trailer), αλλά και πάλι δεν είναι απολύτως ξεκάθαρο εάν αυτό είναι αλήθεια. Στην ουσία ο Curtis υποκινείται από τη τεράστια αγάπη για την οικογένειά του και από την ανάγκη του να την προστατέψει, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην μια και μοναδική απόφαση που θα προκαλέσει τριγμούς και θα αποτελέσει την κορυφή του παγόβουνου: την κατασκευή του καταφύγιου. Από εκεί και πέρα θα οδηγηθούμε σε μια σειρά αλυσιδωτών, συναισθηματικών αντιδράσεων με τυφλή κατάληξη.
Η υπόνοια οτι αυτά τα οράματα μπορεί να αποτελούν προειδοποίηση για μια πραγματική, θανατηφόρα καταιγίδα, παίζουν επίσης στο background και γίνεται ξεκάθαρο οτι ο ήρωας είναι παγιδευμένος σε έναν κυκεώνα αμφιβολίας, φόβου και έντονης ανησυχίας από τον οποίο δεν υπάρχει διαφυγή. Κι όμως. Μπορεί η ταινία να κουράσει κάπου με τη μεγάλη της διάρκεια (2 ώρες και κάτι ψιλά), το story όμως είναι τόσο αριστοτεχνικά δεμένο και δομημένο, με μια έντονη χιτσκοκική διάσταση σε στιγμές, που δε γίνεται παρά να αντιληφθεί κανείς οτι πρόκειται για μια σύγχρονη παραβολή, μια αλληγορία με υποβόσκουσες θρησκευτικές, τελολογικές και ψυχολογικές προεκτάσεις, ιδωμένες μέσα από το πρίσμα μιας απλής, βιοπαλαιστικής οικογένειας.
Η αμφιβολία που διαποτίζει την ταινία από την αρχή κιόλας, δε σε αφήνει στιγμή να ηρεμήσεις, αλλά σε βάζει στο τρυπάκι του να ψάχνεις συνεχώς μια χειροπιαστή απάντηση σχετικά με το τι συμβαίνει. Αυτό δεν επιτυγχάνεται μόνο μέσα από το τόσο απλοϊκό, αλλά και ευφυές σενάριο, αλλά και από την υπέροχη σκηνοθεσία του Nichols, η οποία εξωτερικεύει τον ψυχισμό του Curtis με μαεστρικό τρόπο. Τα πλάνα με τα απέραντα, πράσινα χωράφια, τον καθάριο, γαλάζιο ουρανό και την λιτή αγροτική ζωή είναι ενδεικτικά της πριν και της μετά ζωής του ήρωα, ο οποίος παγιδεύεται μέσα στην προφητολογική του μανία, ξοδεύοντας χρόνο και πολύτιμο χρήμα, μόνο για να ικανοποιήσει την ανάγκη του και να σώσει-υποτίθεται- την οικογένειά του όταν χτυπήσει η καταστροφή. Δεν υπάρχει εάν για εκείνον, μόνο όταν. Το έντονο contrast μουντό και φωτεινών χρωμάτων, καθώς και η ανατριχιαστική μουσική που ακολουθεί την ταινία, προσδίδουν ακόμα περισσότερα σε αυτό το εξαίρετο φετινό διαμάντι, όπως επίσης και κάτι ακόμα. Η top notch ερμηνεία του Shannon.
Μετά την υποψηφιότητά του για το Oscar Β΄ Ανδρικού Ρόλου το 2009 και την ερμηνεία του στο "Revolutionary Road", ο Michael Shannon ακολουθεί μια ανοδική πορεία στο star system της άλλης πλευράς του Ατλαντικού και φαίνεται πως φέτος βάζει πλώρη για μια ακόμη υποψηφιότητα, αυτή τη φορά 'Α Ανδρικού. Αν και μετράει ήδη συμμετοχή σε περισσότερες από πενήντα ταινίες, δεν ήταν παρά τα τελευταία χρόνια που η παρουσία του έγινε αισθητή. Με έναν βασικό ρόλο (και μια ερμηνεία στα μέτρα του) στην πολύ καλή και επιτυχημένη σειρά "Boardwalk Empire" (οπού συμπρωταγωνιστεί με τον Shea Whigham τον οποίο βλέπουμε και στο Take Shelter) και ένα πλούσιο κινηματογραφικό παρελθόν, ήταν πλέον η ώρα να σηκώσει στη πλάτη του έναν στιβαρό, πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως κάνει εδώ με εκπληκτικό τρόπο. Υποδυόμενος τον προβληματικό; Curtis δίνει ρεσιτάλ, αναμφίβολα την καλύτερη ερμηνεία της μέχρι τώρα καριέρας του και βάζει πλώρη για σπουδαία πράγματα. Λιγομίλητος και με τις εκφράσεις του προσώπου του να κυριαρχούν σε κάθε πλάνο, είναι απλά σπουδαίος. Στο πλευρό του η Chastain είναι το ιδανικό του ταίρι και πολύ καλή ηθοποιός επίσης, ενώ η μικρή Tova Stewart που υποδύεται την κόρη τους είναι απλά αξιολάτρευτη.
Το "Take Shelter" είναι δικαιολογημένα μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς, καθώς θα το θυμάστε για πολύ καιρό εξαιτίας της πρωτότυπης υπόθεσης, των υψηλών προδιαγραφών ερμηνειών και ενός τέλους που χωράει πολλαπλές ερμηνείες. Επιλέξτε την και δε θα χάσετε ; )
Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι ο Shannon είναι πολύ καλός γαμώτο!, οτι οι εφιάλτες του Curtis είναι πολύ εφιαλτικοί και οτι η μουσική είναι από τα πιο ανατριχιαστικά και στοιχειωτικά πράγματα που έχω ακούσει τελευταία.
No trivia
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
ΝΕΤ: 00:45, Cashback. Σε πρώτη μετάδοση ένα ταινιάκι για το οποίο μόλις πρόσφατα μιλήσαμε στο blog. Ο Ben είναι ένας νεαρός που μετά τον οδυνηρό χωρισμό από την κοπέλα του, αποφασίζει να πιάσει στη νυχτερινή βάρδια ενός supermarket, προκειμένου να καταπολεμήσει την αϋπνία που τον βασανίζει. Εκεί θα αφήσει τη φαντασία του ελεύθερη, σκεπτόμενος την έννοια του χρόνου και πως τα πράγματα περιστρέφονται γύρω από αυτόν. Ο έρωτας δε θα αργήσει να του χτυπήσει τη πόρτα και πάλι...
Αύριο σας περιμένω με καινούριο poll και συγκεκριμένα favorite Christmas movie, για να μπούμε για τα καλά στο κλίμα! : )
Χαιρετώ!
Αύριο σας περιμένω με καινούριο poll και συγκεκριμένα favorite Christmas movie, για να μπούμε για τα καλά στο κλίμα! : )
Χαιρετώ!
Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011
Ran: One of the final classics of master Akira Kurosawa
Χαιρετώ και σήμερα! Λοιπόν λοιπόν ήταν και πάλι μια από τις μέρες που προσπαθούσα να σκεφτώ τι θα μπορούσα να γράψω σήμερα, καθώς κακά τα ψέματα υπάρχουν φορές που νομίζω οτι έχω στερέψει από ταινιούλες. Και δώστου να στύβω και να ξαναστύβω το μυαλό μου μπας και καταλήξω κάπου. Ευτυχώς κατέληξε και για σήμερα : ). Μιας λοιπόν που τον τελευταίο καιρό έχουμε κυρίως νεότερες ή brand new ταινιούλες, είπα σήμερα να ασχοληθούμε λίγο με υπέρτατο Kurosawa μιας που νομίζω πως δεν έχω γράψει μέχρι τώρα. Ήρθε η ώρα λοιπόν για επικό "Ran". Για την Πέμπτη έχουμε καινούρια ταινία στις αίθουσες, το "Take Shelter" που πολύ καλά θα κάνετε να δείτε, καθώς κατά την ταπεινή μου άποψη είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς! So time to start...
Στην φεουδαρχική Ιαπωνία ο γηραιός άρχοντας Hidetora (Tatsuya Nakadai) αποφασίζει πως έχει πια φτάσει η στιγμή να αποσυρθεί από την ενεργό δράση και την διαχείριση του τεράστιου βασιλείου του. Αποφασίζει λοιπόν να μοιράσει την περιουσία του στους τρεις γιους του και να παραχωρήσει την θέση του άρχοντα στον έναν από αυτούς. Όταν ο ένας από τους υπόλοιπους δυο αντιδράσει έντονα για την προτίμηση του πατέρα του, αποδίδοντάς του βαρείς χαρακτηρισμούς, ο Hidetora θα τον αποκληρώσει για την αναίδειά του και θα παραχωρήσει τα βασιλικά του προνόμια στους εναπομείναντες γιους. Ο απόκληρος θα φύγει από την περιοχή του πατέρα του και τα πράγματα μοιάζουν να παίρνουν το δρόμο τους. Σύντομα όμως η ανθρώπινη δίψα για εξουσία και πλούτη θα στρέψει τους δυο γιους εναντίον του πατέρα τους, την ίδια στιγμή που πολλαπλά συμφέροντα θα αρχίσουν να 'τρέχουν' από το οικείο τους περιβάλλον. Δολοπλόκες γυναίκες, άμυαλοι άνδρες και παιχνίδια εξουσίας θα οδηγήσουν τα βασίλεια σε σύρραξη, και τον Hidetora αυτή τη φορά 'εξόριστο' από τα ίδια του τα σπλάχνα που αλληλοσπαράζονται. Οι ρόλοι αντιστρέφονται και οι ο εξόριστος γιος φαντάζει ως η μοναδική όαση, απέναντι στους διαβολικούς του σπόρους που αρχίζουν να ποτίζουν το χώμα με αίμα. Η ανθρώπινη φύση σε όλο το φριχτό της μεγαλείο...
Ο Ιάπωνας Akira Kurosawa υπήρξε ένας δημιουργός που δε χρειάζεται και πολλές συστάσεις. Με μια καριέρα που μετρούσε 40 χρόνια τουλάχιστον (σκηνοθέτησε το πρώτο του φιλμ το 1943!), μετρώντας στο ενεργητικό του πάνω από τριάντα ταινίες ως σκηνοθέτης και πάνω από εβδομήντα σενάρια τα οποία έγραψε ο ίδιος, είχε την τύχη το όνομά του να γίνει ευρέως γνωστό οχι μόνο μέσα στα όρια της Ιαπωνίας, αλλά και έξω από αυτή, σε ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο. Το peak της καριέρας του το οποίο εντοπίζεται τη περίοδο της Χρυσής Εποχής του ιαπωνικού κινηματογράφου (από τα μέσα της δεκαετίας του '50) και η συνεργασία με ένα από τα πιο επιτυχημένα στούντιο παραγωγής, το Toho αποτέλεσαν πρώτης τάξεως εφαλτήρια προκειμένου οι ιαπωνικές ταινίες να καταφέρουν να βρουν μια πολυπόθητη διέξοδο προς τη Δύση. Το γεγονός οτι αυτό ξεκίνησε με το "Rashomon" (1950) του ίδιου, που θεωρείται μια εκ των καλυτέρων ταινιών του, σίγουρα παίζει τον δικό του σημαντικό ρόλο.
"Ikiru" (1952), "Seven Samurai" (1954) και "Throne of Blood" (1957) είναι από τις πιο γνωστές σε παγκόσμιο επίπεδο ταινίες του Ιάπωνα σκηνοθέτη, ο οποίος καθ'όλη τη διάρκεια της καριέρας του δε δίστασε να δοκιμάσει πολλές και διαφορετικές ταινιακές φόρμες, σκηνοθετικά στυλ και φυσικά ποικίλες θεματικές. Αν και η αναγνώριση που έτυχε εκτός Ιαπωνίας, ήταν μεγαλύτερη από αυτή εντός της χώρας του, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί το δημιουργικό μεγαλείο αυτού του ανθρώπου. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός οτι επηρεάστηκε έντονα από ξένα ρεύματα και σκηνοθέτες, όπως για παράδειγμα τον John Ford, τον Σοβιετικό σκηνοθέτη Sergei Eisenstein και τη γενικότερη εποχή του βωβού κινηματογράφου. Έξω από την κινηματογραφική του αναπαράσταση δε θα μπορούσε να μείνει ούτε ο Shakespeare, στα έργα του οποίου έχει βασίσει το σενάριο ορισμένων ταινιών του, όπως το "Throne of Blood" στο οποίο έχει μεταφέρει την ιστορία του Macbeth στην Edo period της Ιαπωνική Ιστορίας, αλλά και το σημερινό μας "Ran" στο οποίο έχει ενστερνιστεί την ιστορία του King Lear και την έχει προσαρμόσει στο δικό του μοναδικό στυλ.
Αν και οι τελευταίες του ταινίες (κυρίως από τη δεκαετία του '70 και μέχρι τις αρχές του '90) χαρακτηρίζονταν από μια έντονη σκηνοθετική διαφοροποίηση του Kurosawa η οποία εκτεινόταν μέχρι και την αντίληψη που είχε πλέον διαμορφώσει για τον κόσμο, όλοι θα συμφωνήσουν οτι το στυλ του εξακολουθούσε να είναι δυναμικό, στιβαρό, πλούσιο και επικών διαστάσεων, που ορισμένες φορές θύμιζε τις εξίσου επικές (με την κυριολεκτική σημασία της λέξης) ταινίες του old time, classic Hollywood. Αν και ο ίδιος εμπεριείχε στις ταινίες του το στοιχείο της αφηγηματικότητας, εντούτοις η απαξίωση της 180 μοιρών κάμερας (όταν οι ηθοποιοί φιλμάρονται μέσα σε ένα νοητό ημικύκλιο και επουδενί έξω από αυτό), η στατικότητα και τα κενά πλάνα που γεμίζουν ξαφνικά από κίνηση (χαρακτηριστικά τα πλάνα του "Ran") τον διαφοροποίησαν αισθητά από τους συναδέλφους του στην Αμερική.
Το "Ran" αποτελεί μια από τις τελευταίες ταινίες του Kurosawa, και μέχρι το 1985 αποτελούσε την πιο ακριβή Ιαπωνική παραγωγή με budjet....$12 εκατομμύρια! Τα περισσότερα γυρίσματα ήταν εξωτερικά και πραγματοποιήθηκαν ανάμεσα στις πεδιάδες του μεγαλύτερου ενεργού ηφαιστείου της Ιαπωνίας, του Mount Aso. Τα σκηνικά και τα κοστούμια (η σχεδιάστρια κοστουμιών Emi Wada κέρδισε και το αντίστοιχο Oscar) εξέπεμπαν χλιδή και επική καταγωγή, αφού το καθένα από τα 1.400 κοστούμια(!) είχε επιμεληθεί με μοναδικό τρόπο.
Η θεματική αυτής της ταινίας δεν ήταν κάτι καινούριο για τον Kurosawa καθώς το "Ran" τοποθετείται στην κατηγορία των jidaigeki films, έναν όρο που χρησιμοποιείται για να περιγράφει τα δράματα εποχής που τοποθετούνταν στην Ιαπωνική Ιστορία κάπου ανάμεσα στο 1603 και το 1868 (Edo Period). Αν και τα έργα του χαρακτηρίζονται από μια μεγάλη γκάμα ιστοριών, όπως αυτή της σχέσης δασκάλου-μαθυτευόμενου ("Sanshiro Sugata"- 1943), του ηρωικού ιδεώδους ("Seven Samurai"- 1954) και της ορμητικής Φύσης που παίζει στο background κάθε σχεδόν ταινίας του (τα σύννεφα στο "Ran" κρέμονται πάνω από τα κεφάλια των πρωταγωνιστών σαν μαύρη κατάρα, υπονοώντας την συσσωρευμένη βία η οποία οπτικοποιείται με την τρομακτική καταιγίδα που ξεσπάει παράλληλα με τις αιματηρές συγκρούσεις). Εδώ το θέμα είναι λίγο πιο γενικό και πραγματεύεται την ίδια την έννοια της βίας-της ανθρώπινης ψυχής κυρίως- και του αντίκτυπου που έχει στα πάντα γύρω της.
Από τον τίτλο ακόμα της ταινίας καταλαβαίνουμε τι πρόκειται να επακολουθήσει, καθώς στα ιαπωνικά η λέξη έχει τη σημασία του χάους και της 'επανάστασης'. Και πραγματικά η διομισάωρη ταινία, είναι αυτό ακριβώς.
Όταν η πρωτόγονη φύση που κρύβουμε μέσα μας, βγαίνει στην επιφάνεια και η οργή, το μίσος, τα συμφέροντα και η τυφλή ανάγκη για εξουσία έρχονται και υπερισχύουν απέναντι σε αξίες όπως η οικογένεια και οι δεσμοί αίματος, τότε είναι ξεκάθαρο οτι η κατάληξη μπορεί να είναι μόνο μία: η ίδια η Κόλαση επί της Γης. Και εδώ ο Kurosawa δε μασάει τα λόγια του, αλλά παρουσιάζει την ζοφερή εικόνα μια παραπαίουσας ανθρωπότητας, και ενός πιθανού τέλους του κόσμου. Η ταινία διακρίνεται από μια έντονη αίσθηση ματαιότητας και νιχιλισμού, όχι μόνο εξαιτίας της αδυναμίας-τελικά-του ατόμου να εναντιωθεί απέναντι στην φύση του, αλλά και εξαιτίας της απουσίας ενός από μηχανής Θεού που θα μπορούσε να αποκαταστήσει την τάξη των πραγμάτων. Φωτιά και θάνατος περιμένει τους αντιφρονούντες, και σύντομα η μπάλα τους παίρνει όλους, αθώους και ένοχους. Η ύβρις απέναντι στον πατέρα έχει γίνει, αλλά και η τραγικά λανθασμένη απόφαση του πατέρα έχει και αυτή τις συνέπειές της. Η όποια δύναμη μπορεί να κρύβεται εκεί ψηλά είναι αδρανής, και αφήνει τα ανθρώπινα πιόνια να αλληλοκαταστραφούν δίχως έλεος.
Εκτός από τα επικών διαστάσεων σκηνικά, τους αμέτρητους κομπάρσους, την φρενήρη σκηνοθεσία που φέρνει διαρκώς στο προσκήνιο καταστάσεις και μυστικά, οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές (όπως πάντα άλλωστε) με τον Tatsuya Nakadai ο οποίος στον ρόλο του Hidetora και με μακιγιάζ που παραπέμπει στο κλασικό, ιαπωνικό θέατρο Noh, να είναι απλά συγκλονιστικός. Η προοδευτική του μεταμόρφωση και η τρέλα στην οποία σταδιακά βυθίζεται λόγω των αποφάσεών του, είναι κάτι το υπέροχο να το βλέπεις, και την ίδια στιγμή τραγικό. Η απωανατολική σχολή παρέδιδε, παραδίδει και θα συνεχίσει να παραδίδει και με τον σύγχρονο κινηματογράφο της, μαθήματα σκηνοθεσίας και ερμηνείας.
Το "Ran" είναι μια ταινία με βαθιά υπαρξιακή υπόσταση και συγκαταλέγεται ανάμεσα σε αυτές που πρέπει οπωσδήποτε να δει κανείς στη ζωή του. Τα χρώματα, η ατμόσφαιρα και μια ιστορία πιο παλιά και από τον ίδιο τον κόσμο, την καθιστούν ένα άρτιο δείγμα εξέχουσας ιαπωνικής αισθητικής.
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι είναι αξεπέραστοι, ναι ντε οι Ιάπωνες!, οτι οι γυναίκες ήταν δολοφονικές και οτι μοιάζει με την ιστορία του Ασώτου Υιου στο ανάποδο.
TRIVIA
Στην φεουδαρχική Ιαπωνία ο γηραιός άρχοντας Hidetora (Tatsuya Nakadai) αποφασίζει πως έχει πια φτάσει η στιγμή να αποσυρθεί από την ενεργό δράση και την διαχείριση του τεράστιου βασιλείου του. Αποφασίζει λοιπόν να μοιράσει την περιουσία του στους τρεις γιους του και να παραχωρήσει την θέση του άρχοντα στον έναν από αυτούς. Όταν ο ένας από τους υπόλοιπους δυο αντιδράσει έντονα για την προτίμηση του πατέρα του, αποδίδοντάς του βαρείς χαρακτηρισμούς, ο Hidetora θα τον αποκληρώσει για την αναίδειά του και θα παραχωρήσει τα βασιλικά του προνόμια στους εναπομείναντες γιους. Ο απόκληρος θα φύγει από την περιοχή του πατέρα του και τα πράγματα μοιάζουν να παίρνουν το δρόμο τους. Σύντομα όμως η ανθρώπινη δίψα για εξουσία και πλούτη θα στρέψει τους δυο γιους εναντίον του πατέρα τους, την ίδια στιγμή που πολλαπλά συμφέροντα θα αρχίσουν να 'τρέχουν' από το οικείο τους περιβάλλον. Δολοπλόκες γυναίκες, άμυαλοι άνδρες και παιχνίδια εξουσίας θα οδηγήσουν τα βασίλεια σε σύρραξη, και τον Hidetora αυτή τη φορά 'εξόριστο' από τα ίδια του τα σπλάχνα που αλληλοσπαράζονται. Οι ρόλοι αντιστρέφονται και οι ο εξόριστος γιος φαντάζει ως η μοναδική όαση, απέναντι στους διαβολικούς του σπόρους που αρχίζουν να ποτίζουν το χώμα με αίμα. Η ανθρώπινη φύση σε όλο το φριχτό της μεγαλείο...
Ο Ιάπωνας Akira Kurosawa υπήρξε ένας δημιουργός που δε χρειάζεται και πολλές συστάσεις. Με μια καριέρα που μετρούσε 40 χρόνια τουλάχιστον (σκηνοθέτησε το πρώτο του φιλμ το 1943!), μετρώντας στο ενεργητικό του πάνω από τριάντα ταινίες ως σκηνοθέτης και πάνω από εβδομήντα σενάρια τα οποία έγραψε ο ίδιος, είχε την τύχη το όνομά του να γίνει ευρέως γνωστό οχι μόνο μέσα στα όρια της Ιαπωνίας, αλλά και έξω από αυτή, σε ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο. Το peak της καριέρας του το οποίο εντοπίζεται τη περίοδο της Χρυσής Εποχής του ιαπωνικού κινηματογράφου (από τα μέσα της δεκαετίας του '50) και η συνεργασία με ένα από τα πιο επιτυχημένα στούντιο παραγωγής, το Toho αποτέλεσαν πρώτης τάξεως εφαλτήρια προκειμένου οι ιαπωνικές ταινίες να καταφέρουν να βρουν μια πολυπόθητη διέξοδο προς τη Δύση. Το γεγονός οτι αυτό ξεκίνησε με το "Rashomon" (1950) του ίδιου, που θεωρείται μια εκ των καλυτέρων ταινιών του, σίγουρα παίζει τον δικό του σημαντικό ρόλο.
"Ikiru" (1952), "Seven Samurai" (1954) και "Throne of Blood" (1957) είναι από τις πιο γνωστές σε παγκόσμιο επίπεδο ταινίες του Ιάπωνα σκηνοθέτη, ο οποίος καθ'όλη τη διάρκεια της καριέρας του δε δίστασε να δοκιμάσει πολλές και διαφορετικές ταινιακές φόρμες, σκηνοθετικά στυλ και φυσικά ποικίλες θεματικές. Αν και η αναγνώριση που έτυχε εκτός Ιαπωνίας, ήταν μεγαλύτερη από αυτή εντός της χώρας του, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί το δημιουργικό μεγαλείο αυτού του ανθρώπου. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός οτι επηρεάστηκε έντονα από ξένα ρεύματα και σκηνοθέτες, όπως για παράδειγμα τον John Ford, τον Σοβιετικό σκηνοθέτη Sergei Eisenstein και τη γενικότερη εποχή του βωβού κινηματογράφου. Έξω από την κινηματογραφική του αναπαράσταση δε θα μπορούσε να μείνει ούτε ο Shakespeare, στα έργα του οποίου έχει βασίσει το σενάριο ορισμένων ταινιών του, όπως το "Throne of Blood" στο οποίο έχει μεταφέρει την ιστορία του Macbeth στην Edo period της Ιαπωνική Ιστορίας, αλλά και το σημερινό μας "Ran" στο οποίο έχει ενστερνιστεί την ιστορία του King Lear και την έχει προσαρμόσει στο δικό του μοναδικό στυλ.
Αν και οι τελευταίες του ταινίες (κυρίως από τη δεκαετία του '70 και μέχρι τις αρχές του '90) χαρακτηρίζονταν από μια έντονη σκηνοθετική διαφοροποίηση του Kurosawa η οποία εκτεινόταν μέχρι και την αντίληψη που είχε πλέον διαμορφώσει για τον κόσμο, όλοι θα συμφωνήσουν οτι το στυλ του εξακολουθούσε να είναι δυναμικό, στιβαρό, πλούσιο και επικών διαστάσεων, που ορισμένες φορές θύμιζε τις εξίσου επικές (με την κυριολεκτική σημασία της λέξης) ταινίες του old time, classic Hollywood. Αν και ο ίδιος εμπεριείχε στις ταινίες του το στοιχείο της αφηγηματικότητας, εντούτοις η απαξίωση της 180 μοιρών κάμερας (όταν οι ηθοποιοί φιλμάρονται μέσα σε ένα νοητό ημικύκλιο και επουδενί έξω από αυτό), η στατικότητα και τα κενά πλάνα που γεμίζουν ξαφνικά από κίνηση (χαρακτηριστικά τα πλάνα του "Ran") τον διαφοροποίησαν αισθητά από τους συναδέλφους του στην Αμερική.
Το "Ran" αποτελεί μια από τις τελευταίες ταινίες του Kurosawa, και μέχρι το 1985 αποτελούσε την πιο ακριβή Ιαπωνική παραγωγή με budjet....$12 εκατομμύρια! Τα περισσότερα γυρίσματα ήταν εξωτερικά και πραγματοποιήθηκαν ανάμεσα στις πεδιάδες του μεγαλύτερου ενεργού ηφαιστείου της Ιαπωνίας, του Mount Aso. Τα σκηνικά και τα κοστούμια (η σχεδιάστρια κοστουμιών Emi Wada κέρδισε και το αντίστοιχο Oscar) εξέπεμπαν χλιδή και επική καταγωγή, αφού το καθένα από τα 1.400 κοστούμια(!) είχε επιμεληθεί με μοναδικό τρόπο.
Η θεματική αυτής της ταινίας δεν ήταν κάτι καινούριο για τον Kurosawa καθώς το "Ran" τοποθετείται στην κατηγορία των jidaigeki films, έναν όρο που χρησιμοποιείται για να περιγράφει τα δράματα εποχής που τοποθετούνταν στην Ιαπωνική Ιστορία κάπου ανάμεσα στο 1603 και το 1868 (Edo Period). Αν και τα έργα του χαρακτηρίζονται από μια μεγάλη γκάμα ιστοριών, όπως αυτή της σχέσης δασκάλου-μαθυτευόμενου ("Sanshiro Sugata"- 1943), του ηρωικού ιδεώδους ("Seven Samurai"- 1954) και της ορμητικής Φύσης που παίζει στο background κάθε σχεδόν ταινίας του (τα σύννεφα στο "Ran" κρέμονται πάνω από τα κεφάλια των πρωταγωνιστών σαν μαύρη κατάρα, υπονοώντας την συσσωρευμένη βία η οποία οπτικοποιείται με την τρομακτική καταιγίδα που ξεσπάει παράλληλα με τις αιματηρές συγκρούσεις). Εδώ το θέμα είναι λίγο πιο γενικό και πραγματεύεται την ίδια την έννοια της βίας-της ανθρώπινης ψυχής κυρίως- και του αντίκτυπου που έχει στα πάντα γύρω της.
Από τον τίτλο ακόμα της ταινίας καταλαβαίνουμε τι πρόκειται να επακολουθήσει, καθώς στα ιαπωνικά η λέξη έχει τη σημασία του χάους και της 'επανάστασης'. Και πραγματικά η διομισάωρη ταινία, είναι αυτό ακριβώς.
Όταν η πρωτόγονη φύση που κρύβουμε μέσα μας, βγαίνει στην επιφάνεια και η οργή, το μίσος, τα συμφέροντα και η τυφλή ανάγκη για εξουσία έρχονται και υπερισχύουν απέναντι σε αξίες όπως η οικογένεια και οι δεσμοί αίματος, τότε είναι ξεκάθαρο οτι η κατάληξη μπορεί να είναι μόνο μία: η ίδια η Κόλαση επί της Γης. Και εδώ ο Kurosawa δε μασάει τα λόγια του, αλλά παρουσιάζει την ζοφερή εικόνα μια παραπαίουσας ανθρωπότητας, και ενός πιθανού τέλους του κόσμου. Η ταινία διακρίνεται από μια έντονη αίσθηση ματαιότητας και νιχιλισμού, όχι μόνο εξαιτίας της αδυναμίας-τελικά-του ατόμου να εναντιωθεί απέναντι στην φύση του, αλλά και εξαιτίας της απουσίας ενός από μηχανής Θεού που θα μπορούσε να αποκαταστήσει την τάξη των πραγμάτων. Φωτιά και θάνατος περιμένει τους αντιφρονούντες, και σύντομα η μπάλα τους παίρνει όλους, αθώους και ένοχους. Η ύβρις απέναντι στον πατέρα έχει γίνει, αλλά και η τραγικά λανθασμένη απόφαση του πατέρα έχει και αυτή τις συνέπειές της. Η όποια δύναμη μπορεί να κρύβεται εκεί ψηλά είναι αδρανής, και αφήνει τα ανθρώπινα πιόνια να αλληλοκαταστραφούν δίχως έλεος.
Εκτός από τα επικών διαστάσεων σκηνικά, τους αμέτρητους κομπάρσους, την φρενήρη σκηνοθεσία που φέρνει διαρκώς στο προσκήνιο καταστάσεις και μυστικά, οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές (όπως πάντα άλλωστε) με τον Tatsuya Nakadai ο οποίος στον ρόλο του Hidetora και με μακιγιάζ που παραπέμπει στο κλασικό, ιαπωνικό θέατρο Noh, να είναι απλά συγκλονιστικός. Η προοδευτική του μεταμόρφωση και η τρέλα στην οποία σταδιακά βυθίζεται λόγω των αποφάσεών του, είναι κάτι το υπέροχο να το βλέπεις, και την ίδια στιγμή τραγικό. Η απωανατολική σχολή παρέδιδε, παραδίδει και θα συνεχίσει να παραδίδει και με τον σύγχρονο κινηματογράφο της, μαθήματα σκηνοθεσίας και ερμηνείας.
Το "Ran" είναι μια ταινία με βαθιά υπαρξιακή υπόσταση και συγκαταλέγεται ανάμεσα σε αυτές που πρέπει οπωσδήποτε να δει κανείς στη ζωή του. Τα χρώματα, η ατμόσφαιρα και μια ιστορία πιο παλιά και από τον ίδιο τον κόσμο, την καθιστούν ένα άρτιο δείγμα εξέχουσας ιαπωνικής αισθητικής.
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι είναι αξεπέραστοι, ναι ντε οι Ιάπωνες!, οτι οι γυναίκες ήταν δολοφονικές και οτι μοιάζει με την ιστορία του Ασώτου Υιου στο ανάποδο.
TRIVIA
- Η διαδικασία δημιουργίας των κοστουμιών διήρκεσε 2 χρόνια καθώς το καθένα είχε φτιαχτεί στο χέρι!
- Εκτός από τον Shakespear, το story βασίστηκε και σε παλιούς μύθους με samurai της ιαπωνικής παράδοσης.
- Η γυναίκα του Kurosawa πέθανε σε ηλικία 39 ετών στα γυρίσματα της ταινίας. O Kurosawa σταμάτησε μόνο για μια ημέρα τα γυρίσματα προκειμένου να θρηνήσει και στη συνέχεια το φιλμάρισμα άρχισε και πάλι.
- Μια σκηνή απαιτούσε το βάψιμο ενός ολόκληρου χωραφιού...χρυσού, αλλά τελικά η σκηνή κόπηκε κατά τη διάρκεια του μοντάζ!
- Σχεδόν όλη η ταινία είναι γυρισμένη με μακρινές λήψεις, εκτός μόνο από ένα πλάνα οπού υπάρχει κοντινό.
- Το μακιγιάζ του Nakadai χρειαζόταν 4 ώρες για να φτιαχτεί!
(Πηγή IMDB)
Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011
Corpse Bride: She is "dying" to get married...
Hello guyz!! Μετά από απουσία μιας εβδομάδας επέστρεψα και πάλι στο πολυαγαπημένο μου blogaki για λίγο γράψιμο και ξεμούδιασμα. Ωραίο το Λονδίνο, καλές και οι βολτούλες, αλλά η αλήθεια είναι οτι μου έλειψε πολύ αυτό το καθημερινό γράψιμο-που μπορεί μερικές φορές να κουράζει, αλλά δε παύει να είναι μια ασχολία που λατρεύω! So σήμερα θα συνεχίσουμε απο'κει που είχαμε αφήσει το τελευταίο poll και συγκεκριμένα με μια κριτικούλα για το poster που εσείς αναδείξατε ως favorite: το "Corpse Bride" βεβαίως βεβαίως! Ξεκινάμε λοιπόν και προετοιμαζόμαστε και για την κινηματογραφική συνέχεια που προβλέπεται άκρως ενδιαφέρουσα. Here we go!
TRIVIA
Ο ντροπαλός Victor Van Dort (με τη φωνή του Johnny Depp) θέλει να ζητήσει σε γάμο την καλή του Victoria Everglot (με τη φωνή της Emily Mortimer). Όταν αποφασίσει να κάνει μια δοκιμή της επίσημης του πρότασης, τα πράγματα θα πάνε πολύ πολύ στραβά, καθώς εκεί τριγύρω βρίσκεται το πτώμα της Corpse Bride (με την φωνή της Hellena Bonham Carter). Το τραγικό-χιουμοριστικό της υπόθεσης είναι πως η Νεκρή Νύφη δεν πρόλαβε ποτέ να παντρευτεί τον δικό της καλό όσο βρισκόταν στη ζωή, με αποτέλεσμα η πρόταση του Victor να την επαναφέρει στον κόσμο των ζωντανών, μόνο για να την κάνει να πιστέψει ακράδαντα οτι ο νεαρός άνδρας θέλει να παντρευτεί την ίδια! Η Νύφη θα προσπαθήσει με νύχια και με δόντια να τον κρατήσει κοντά της, χωρίς να δίνει καμία σημασία-αρχικά-στον αγνό έρωτα που βασανίζει τον Victor και την Victoria. Όταν όμως γίνει μάρτυρας της δυνατής τους αγάπης, τότε μάλλον θα 'βάλει' μυαλό. Και ύστερα σου λένε οτι οι νεκροί, δεν έχουν καρδιά!
Μπορεί ο Tim Burton να είναι εξίσου γνωστός και για το επίκαιρο τώρα λόγω Χριστουγέννων, "The Nightmare Before Christmas" (1993), προκαλεί όμως μια κάποια έκπληξη το γεγονός οτι ο τρελιάρης δημιουργός μετράει στην σκηνοθετική του καριέρα, μόνο το "Corpse Bride" (2005), καθώς στο Nightmare εκτέλεσε μόνο χρέη συγγραφέα γράφοντας το βασικό story, αφού τη σκηνοθεσία είχε αναλάβει ο φίλος του Henry Selick. Βέβαια η επίδραση του Burton σε αυτού του είδους το stop-motion animation, δεν περιορίστηκε μόνο σε αυτό. Το 2009 ο Selick επέστρεψε με την μεταφορά επί της οθόνης, ενός παιδικού βιβλίου του Neil Gaiman, με τίτλο "Coraline". Πολλοί έσπευσαν να υποστηρίξουν οτι επρόκειτο για το καινούριο φιλμ του Burton...και έπεσαν έξω! Οι ομοιότητες τόσο όσον αφορά την αισθητική της ταινίας, όσο και το σκοτεινό της story οδήγησαν στο λαθεμένο συμπέρασμα οτι ο γοτθικός σκηνοθέτης είχε κάνει πάλι το θαύμα του. Μπορεί τελικά να μη το είχε κάνει ακριβώς αυτός, όμως η σφραγίδα του είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.
Την ίδια χρονιά ένα ακόμη animation κυκλοφόρησε, αυτή τη φορά με τον Burton στον ρόλο του παραγωγού. Το "9" πραγματευόταν την ιστορία μιας ομάδας πάνινων κούκλων, που προσπαθούσαν να σώσουν το είδος τους σε ένα post-apocalyptic περιβάλλον, στο οποίο απειλούνταν από φονικές μηχανές και από μια διαρκώς εκβιομηχανιζόμενη πρόοδο.
Σε παρόμοια χνάρια μοιάζει να κινείται και ο Chris Butler, ένας ακόμη μαθητευόμενος φίλος του Burton, ο οποίος έχει έτοιμο για τον Ιούνιο του 2012 το δίδυμο αδελφάκι της "Coraline" (συμμετείχε εξάλλου τόσο σε αυτό, όσο και στο "Corpse Bride), αυτή τη φορά με έναν αρσενικό πρωταγωνιστή εν ονόματι, Norman. To "ParaNorman" αναμένεται να προσελκύσει για ακόμη μια φορά το φανατικό κοινό του Burton στις αίθουσες, καθώς διαπνέεται από την ανάλογη ατμόσφαιρα, και την ολίγον ανατριχιαστική υποθεσούλα. Και να φανταστεί κανείς πως όλα αυτά ξεκίνησαν λίγο πολύ, από τα πολυάριθμα και ζοφερά σκιτσάκια, και κυρίως από την καλπάζουσα φαντασία του ser Burton!
Είναι γνωστό οτι ο Burton οραματίζεται τα δημιουργήματά του πρώτα πάνω στο χαρτί (γνωστό και ως storyboard) και στη συνέχεια τα μεταφέρει και στο κινηματογραφικό πανί. Η αρχή έγινε το 1982 όταν ο Burton σκηνοθέτησε το πρώτο μικρού μήκους animation του, με τίτλο "Vincent". Σε αυτό το 6λεπτο, ασπρόμαυρο φιλμάκι, ένας πιτσιρικάς φαντασιώνεται οτι είναι ο αγαπημένος του ήρωας, και συγκεκριμένα ο Vincent Price (αγαπημένος και του Tim). Αυτή η πρώτη απόπειρα βασίστηκε σε ένα ποίημα που έγραψε ο σκηνοθέτης και το οποίο μάλιστα διηγήθηκε ο ίδιος ο Price κατά την διάρκεια του animation.
Αν και από τότε έχουν περάσει μπόλικα χρόνια, ο Burton δεν έχει εγκαταλείψει το αγαπημένο του μαύρο στιλιζάρισμα στις ταινίες του (είτε πρόκειται για live action, είτε για animation). Ετοιμάζοντας ήδη μια ακόμη παραγωγή (το βαμπυρίστικο "Dark Shadows")με πρωταγωνιστή για εκατομμυριοστή φορά τον Johnny Depp, βρήκε τον χρόνο να ασχοληθεί και με την full length version ενός ακόμα short film που είχε σκηνοθετήσει το 1984, το "Frankweenie". Σε αυτό ο Victor (κλασικά) αποφασίζει να πραγματοποιήσει ένα πείραμα προκειμένου να ξαναφέρει στη ζωή τον νεκρό του σκύλο Sparky. Όπως όμως είναι αναμενόμενο κάτι θα πάει στραβά, και τα αποτελέσματα θα είναι απρόσμενα, όπως ακριβώς και οι συνέπειες. Δε μπορούμε παρά να αναμένουμε με προσμονή και αυτό το εργάκι, μέχρι το επίσημο release του τον ερχόμενο χειμώνα.
Γενικά όλοι εμείς οι πιστοί ακόλουθοι του Tim Burton φαίνεται τον αγαπάμε επειδή καταφέρνει να ανανεώνει διαρκώς ένα πεσιμιστικό και κατά κάποιον τρόπο θέματα ταμπού, όπως αυτά της φυσικής φθοράς και του θανάτου. Είτε πρόκειται για μια έμμεση αναφορά τους που αφήνεται να αιωρηθεί στην ατμόσφαιρα ("Edward Scissorhands"-1990, "Big Fish"-2003), είτε για μια απροκάλυπτη ενασχόληση μαζί τους, καθώς παίζουν ως κεντρικά μοτίβα σε άλλες ταινίες του ("Sleepy Hollow"1999, "Corpse Bride"-2005), ο Burton είναι ένας παραμυθάς που του αρέσει να διηγείται τις ιστορίες του με άλλοτε λιγότερη και άλλοτε περισσότερη θανατίλικη εσάνς.
Στην προκειμένη περίπτωση το πράγμα δε θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρο. Η Νύφη είναι νεκρή ντε. Κι όμως, αν και σε κάποιο επίπεδο αυτό το λες και κάπως τραγικό, μέσα από τα τραγούδια, τους χορούς και τα πανηγύρια καταφέρνει να τουμπάρει το θέμα, και τελικά να μας κάνει να πούμε ένα γλυκό "awwww...." όταν η Νύφη παίρνει-άκουσον άκουσον-μαθήματα ζωής από τον Victor!
Αναμφισβήτιτα πρόκειται για ένα animation με διάφορες διαστάσεις ζωής και θανάτου, που καταφέρνει να περάσει τα μηνυματάκι του με απλό, αλλά κατά τα άλλα αρκετά μακάβριο τρόπο. Ο θάνατος δεν είναι πλέον κάτι το καταραμένο, αλλά αποτελεί μια δεύτερη ευκαιρία για την κατανόηση μερικών εκ των σημαντικότερων νοημάτων της ζωής: της αγάπης, της συγχώρεσης, της κατανόησης.
Δύσκολη δουλειά το stop-motion, θέλει υπομονή και επιμονή, και απ'οτι φαίνεται υπήρχαν περίσσιες στην περίπτωση του "Corpse Bride". Πολύχρωμο, μουσικόφιλο, με ηθικά διδάγματα, σκοτεινό χιούμορ και κλασικά ωχρούς χαρακτήρες με μεσαιωνικό, γοτθικό παρουσιαστικό, αποτελούν σίγουρη συνταγή για επιτυχία και ο Burton το ξέρει πλέον πολύ καλά. Και το πετυχαίνει ακόμα καλύτερα. Pure burtonistik movie! Ενδείκνυται ιδιαιτέρως για τις Απόκριες, ακόμα και αν αποφασίσετε να ντυθείτε ως ένας από τους χαρακτήρες. Εγώ πάντως ως Νεκρή Νύφη είχα δεχτεί πολλές προτάσεις γάμου ; )
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι το να βγαίνουν σκουλήκια από τα μάτια σου, δεν είναι τόσο σιχαμερό όσο ακούγεται, οτι η ταινία θα μπορούσε να είναι μιούζικαλ του Δαλιανίδη και οτι ο μερικά πράγματα είναι διαχρονικά όπως ο Depp, η Carter και ο Christopher Lee.
Μπορεί ο Tim Burton να είναι εξίσου γνωστός και για το επίκαιρο τώρα λόγω Χριστουγέννων, "The Nightmare Before Christmas" (1993), προκαλεί όμως μια κάποια έκπληξη το γεγονός οτι ο τρελιάρης δημιουργός μετράει στην σκηνοθετική του καριέρα, μόνο το "Corpse Bride" (2005), καθώς στο Nightmare εκτέλεσε μόνο χρέη συγγραφέα γράφοντας το βασικό story, αφού τη σκηνοθεσία είχε αναλάβει ο φίλος του Henry Selick. Βέβαια η επίδραση του Burton σε αυτού του είδους το stop-motion animation, δεν περιορίστηκε μόνο σε αυτό. Το 2009 ο Selick επέστρεψε με την μεταφορά επί της οθόνης, ενός παιδικού βιβλίου του Neil Gaiman, με τίτλο "Coraline". Πολλοί έσπευσαν να υποστηρίξουν οτι επρόκειτο για το καινούριο φιλμ του Burton...και έπεσαν έξω! Οι ομοιότητες τόσο όσον αφορά την αισθητική της ταινίας, όσο και το σκοτεινό της story οδήγησαν στο λαθεμένο συμπέρασμα οτι ο γοτθικός σκηνοθέτης είχε κάνει πάλι το θαύμα του. Μπορεί τελικά να μη το είχε κάνει ακριβώς αυτός, όμως η σφραγίδα του είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.
Την ίδια χρονιά ένα ακόμη animation κυκλοφόρησε, αυτή τη φορά με τον Burton στον ρόλο του παραγωγού. Το "9" πραγματευόταν την ιστορία μιας ομάδας πάνινων κούκλων, που προσπαθούσαν να σώσουν το είδος τους σε ένα post-apocalyptic περιβάλλον, στο οποίο απειλούνταν από φονικές μηχανές και από μια διαρκώς εκβιομηχανιζόμενη πρόοδο.
Σε παρόμοια χνάρια μοιάζει να κινείται και ο Chris Butler, ένας ακόμη μαθητευόμενος φίλος του Burton, ο οποίος έχει έτοιμο για τον Ιούνιο του 2012 το δίδυμο αδελφάκι της "Coraline" (συμμετείχε εξάλλου τόσο σε αυτό, όσο και στο "Corpse Bride), αυτή τη φορά με έναν αρσενικό πρωταγωνιστή εν ονόματι, Norman. To "ParaNorman" αναμένεται να προσελκύσει για ακόμη μια φορά το φανατικό κοινό του Burton στις αίθουσες, καθώς διαπνέεται από την ανάλογη ατμόσφαιρα, και την ολίγον ανατριχιαστική υποθεσούλα. Και να φανταστεί κανείς πως όλα αυτά ξεκίνησαν λίγο πολύ, από τα πολυάριθμα και ζοφερά σκιτσάκια, και κυρίως από την καλπάζουσα φαντασία του ser Burton!
Είναι γνωστό οτι ο Burton οραματίζεται τα δημιουργήματά του πρώτα πάνω στο χαρτί (γνωστό και ως storyboard) και στη συνέχεια τα μεταφέρει και στο κινηματογραφικό πανί. Η αρχή έγινε το 1982 όταν ο Burton σκηνοθέτησε το πρώτο μικρού μήκους animation του, με τίτλο "Vincent". Σε αυτό το 6λεπτο, ασπρόμαυρο φιλμάκι, ένας πιτσιρικάς φαντασιώνεται οτι είναι ο αγαπημένος του ήρωας, και συγκεκριμένα ο Vincent Price (αγαπημένος και του Tim). Αυτή η πρώτη απόπειρα βασίστηκε σε ένα ποίημα που έγραψε ο σκηνοθέτης και το οποίο μάλιστα διηγήθηκε ο ίδιος ο Price κατά την διάρκεια του animation.
Αν και από τότε έχουν περάσει μπόλικα χρόνια, ο Burton δεν έχει εγκαταλείψει το αγαπημένο του μαύρο στιλιζάρισμα στις ταινίες του (είτε πρόκειται για live action, είτε για animation). Ετοιμάζοντας ήδη μια ακόμη παραγωγή (το βαμπυρίστικο "Dark Shadows")με πρωταγωνιστή για εκατομμυριοστή φορά τον Johnny Depp, βρήκε τον χρόνο να ασχοληθεί και με την full length version ενός ακόμα short film που είχε σκηνοθετήσει το 1984, το "Frankweenie". Σε αυτό ο Victor (κλασικά) αποφασίζει να πραγματοποιήσει ένα πείραμα προκειμένου να ξαναφέρει στη ζωή τον νεκρό του σκύλο Sparky. Όπως όμως είναι αναμενόμενο κάτι θα πάει στραβά, και τα αποτελέσματα θα είναι απρόσμενα, όπως ακριβώς και οι συνέπειες. Δε μπορούμε παρά να αναμένουμε με προσμονή και αυτό το εργάκι, μέχρι το επίσημο release του τον ερχόμενο χειμώνα.
Γενικά όλοι εμείς οι πιστοί ακόλουθοι του Tim Burton φαίνεται τον αγαπάμε επειδή καταφέρνει να ανανεώνει διαρκώς ένα πεσιμιστικό και κατά κάποιον τρόπο θέματα ταμπού, όπως αυτά της φυσικής φθοράς και του θανάτου. Είτε πρόκειται για μια έμμεση αναφορά τους που αφήνεται να αιωρηθεί στην ατμόσφαιρα ("Edward Scissorhands"-1990, "Big Fish"-2003), είτε για μια απροκάλυπτη ενασχόληση μαζί τους, καθώς παίζουν ως κεντρικά μοτίβα σε άλλες ταινίες του ("Sleepy Hollow"1999, "Corpse Bride"-2005), ο Burton είναι ένας παραμυθάς που του αρέσει να διηγείται τις ιστορίες του με άλλοτε λιγότερη και άλλοτε περισσότερη θανατίλικη εσάνς.
Στην προκειμένη περίπτωση το πράγμα δε θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρο. Η Νύφη είναι νεκρή ντε. Κι όμως, αν και σε κάποιο επίπεδο αυτό το λες και κάπως τραγικό, μέσα από τα τραγούδια, τους χορούς και τα πανηγύρια καταφέρνει να τουμπάρει το θέμα, και τελικά να μας κάνει να πούμε ένα γλυκό "awwww...." όταν η Νύφη παίρνει-άκουσον άκουσον-μαθήματα ζωής από τον Victor!
Αναμφισβήτιτα πρόκειται για ένα animation με διάφορες διαστάσεις ζωής και θανάτου, που καταφέρνει να περάσει τα μηνυματάκι του με απλό, αλλά κατά τα άλλα αρκετά μακάβριο τρόπο. Ο θάνατος δεν είναι πλέον κάτι το καταραμένο, αλλά αποτελεί μια δεύτερη ευκαιρία για την κατανόηση μερικών εκ των σημαντικότερων νοημάτων της ζωής: της αγάπης, της συγχώρεσης, της κατανόησης.
Δύσκολη δουλειά το stop-motion, θέλει υπομονή και επιμονή, και απ'οτι φαίνεται υπήρχαν περίσσιες στην περίπτωση του "Corpse Bride". Πολύχρωμο, μουσικόφιλο, με ηθικά διδάγματα, σκοτεινό χιούμορ και κλασικά ωχρούς χαρακτήρες με μεσαιωνικό, γοτθικό παρουσιαστικό, αποτελούν σίγουρη συνταγή για επιτυχία και ο Burton το ξέρει πλέον πολύ καλά. Και το πετυχαίνει ακόμα καλύτερα. Pure burtonistik movie! Ενδείκνυται ιδιαιτέρως για τις Απόκριες, ακόμα και αν αποφασίσετε να ντυθείτε ως ένας από τους χαρακτήρες. Εγώ πάντως ως Νεκρή Νύφη είχα δεχτεί πολλές προτάσεις γάμου ; )
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι το να βγαίνουν σκουλήκια από τα μάτια σου, δεν είναι τόσο σιχαμερό όσο ακούγεται, οτι η ταινία θα μπορούσε να είναι μιούζικαλ του Δαλιανίδη και οτι ο μερικά πράγματα είναι διαχρονικά όπως ο Depp, η Carter και ο Christopher Lee.
TRIVIA
- Η φωνή, η εμφάνιση και οι εκφράσεις στο πρόσωπο του σκουληκιού, είναι δημιουργημένα με τέτοιο τρόπο ώστε να παραπέμπουν στον Peter Lorre!
- Γυρίστηκε μέσα σε 55 εβδομάδες!
- Υπάρχει ένας χαρακτήρας που ονομάζεται Elder Gutknecht. Μεταφρασμένο από τα Γερμανικά στα Αγγλικά, το όνομά του σημαίνει Elder Good Servant.
(Πηγή IMDB)
Happy being back : )
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
STAR: 02:15, It του Stephen King. Για όσους έχουν αϋπνίες, να μια ταινία (ή καλύτερα μια tv σειρά) που θα σας κάνει να έχετε ακόμα περισσότερες. Δολοφονικός κλόουν ahead. Watch out!
Happy being back : )
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)