The Sessions: Sex for everyone

Καλημέρα καλημέρα και πάλι σε όλους!  Βρισκόμαστε μια εβδομάδα ακριβώς πριν από τα φετινά Blogoscars, και την αλήθεια μου θα την πω.  Καλά, είναι δυνατόν να έχουν μόνο 81 συμμετοχές, την εποχή που πέρσι συγκεντρώθηκαν 130 άτομα;  Για παρακαλώ μπείτε στην official σελίδα και δηλώστε συμμετοχή, γιατί μου φαίνεται πως το παραφορτώσαμε στον κόκκορα το event, και κρίμα είναι τέλος πάντων.
Στα δικά μας λοιπόν, σήμερα, θα ασχοληθούμε με μια ταινιούλα που προκάλεσε αίσθηση στις περασμένες, Νύχτες Πρεμιέρας και οχι άδικα, αφού αποτέλεσε μια από τις πιο fun επιλογές, ανεξάρτητα από το θέμα της, το οποίο και σοβαρό είναι και θα μπορούσε να καταλήξει σε βαρύ και ασήκωτο δράμα.  Κι όμως, το "The Sessions" είναι στην τελική μια από τις πιο feel good ταινίες της χρονιάς.  Και με το δίκιο του.  Για να δούμε...

Ο 38χρονος Mark O'Brien (John Hawkes), είναι ένας σπιρτόζος δημοσιογράφος και ποιητής, με καυστικό χιούμορ και ατακαδόρικη διάθεση, που ζει μια φιλήσυχη ζωή.  Θα έλεγε κανείς δηλαδή οτι ο Mark, αποτελεί τον τύπο της διπλανής πόρτας.  Σωστό.  Αποτελεί όμως και τον τύπο ο οποίος είναι καθηλωμένος από την ηλικία των έξι ετών, σε ένα ένα ογκώδες μεταλλικό κουτί, το οποίο τον κρατάει στην ζωή.  Ο Mark έχοντας προσβληθεί από πολιομυελίτιδα στην τρυφερή, παιδική του ηλικία, έχει στην ουσία περάσει όλα του τα χρόνια, υποστηριζόμενος από το μηχάνημα και με την βοήθεια πάντα μιας νοσοκόμας, η οποία είναι υπεύθυνη για την διαρκή φροντίδα του.  Αν και στην περίπτωσή του το σώμα είναι ασθενές, το πνεύμα δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο ζωηρό, μιας που έχοντας αποδεχτεί την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, δεν παύει στιγμή να αστειεύται και να περνάει καλά όπως μπορεί.  Βέβαια οδεύοντας πλέον ολοταχώς προς τα 40, ο Mark έχει έναν κάποιον καημό και συγκεκριμένα έναν, ο οποίος ταυτίζεται με μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής: το σεξ.  Βλέπετε ο ίδιος δεν έχει κάνει ποτέ στην ζωή του σεξ, μιας που η καθηλωτική του κατάσταση δεν του το επιτρέπει.  Παρόλα αυτά, ενεργητικός όπως είναι, θα αποφασίσει πως ποτέ δεν είναι αργά, θα συμβουλευτεί τον χιουμορίστα, φίλο του παπά, Father Brendan (William H. Macy), καθώς και την ατσάλινη βοηθό του, Vera (Moon Bloodgood), και θα προσλάβει μια sex surrogate, την Cheryl (Helen Hunt), η οποία θα τον βοηθήσει να γνωρίσει τις χαρές της σεξουαλικής συνεύρεσης.  Όπως είναι όμως φυσικό τα πράγματα δεν θα είναι και τόσο εύκολα, είτε μιλάμε για πρακτικούς, είτε για συναισθηματικούς λόγους...

Το "The Sessions" αποτελεί μια από εκείνες τις περιπτώσεις ταινιών, η οποία, όπως ανέφερα και πιο πάνω, παρά το γεγονός οτι έχει στο κέντρο της ένα θέμα-και δη υγείας-το οποίο και σοβαρό είναι και απειλητικό για την ίδια την ύπαρξη ενός ατόμου (απλό παράδειγμα το οποίο βλέπουμε σε κάποια φάση και εδώ, είναι τι γίνεται όταν κοπεί το ρεύμα), μοιάζει εντούτοις να λειτουργεί περισσότερο προσδιοριστικά, όσον αφορά την ταυτότητα και την προσωπικότητα του χαρακτήρα, παρά σαν αφορμή για κλάματα και δράματα.  Ο ίδιος μάλιστα ο σκηνοθέτης, δεν έχει ως στόχο την πρόκληση και του παραμικρού οίκτου του θεατή, απέναντι στον πρωταγωνιστή του.  Αντιθέτως, τον τοποθετεί σε μια θέση απόλυτου εναρμονισμού με την κατάστασή του, ανάγοντάς τον στην τελική σε έναν πραγματικό αγωνιστή της ζωής, χωρίς όμως τις περιττές υπερβολές και τις μελοδραματικές εξάρσεις που θα περίμενε κανείς.  Εξάλλου το γεγονός οτι η ταινία κέρδισε στο περσινό φεστιβάλ του Sundance, το Βραβείο Κοινού, καθώς και το Special Jury Prize, αποδεικνύει εκτός των άλλων, πως είναι και μια ταινία από τις χαρακτηριστικά ανεξάρτητες, από αυτές δηλαδή που κάθε χρονιά κερδίζουν ένα κομμάτι από την κινηματογραφική πίτα και καλά κάνουν.  Έτσι γιατί τις περισσότερες φορές το αξίζουν, ακριβώς όπως και εδώ.

Ο Αυστραλο-αμερικανός σκηνοθέτης, Ben Lewin, είχε θα λέγαμε και έναν παραπάνω, περισσότερο βιωματικό λόγο για τον οποίο ασχολήθηκε τόσο με την συγγραφή του σεναρίου, όσο και με την σκηνοθεσία του "The Sessions".  Ο λόγος είναι πως και ο ίδιος στην ηλικία των έξι ετών, 'χτυπήθηκε' από την πολιομυελίτιδα, με αποτέλεσμα έκτοτε οι πατερίτσες, να γίνουν η προέκταση του εαυτού του.
Βλέποντας δημιουργούς να αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας ταινίες, οι οποίες περιλαμβάνουν μια εσάνς από δικά τους, προσωπικά θέματα και προβλήματα, θα έλεγε κανείς πως στην συγκεκριμένη περίπτωση, η αντικειμενική ματιά του σκηνοθέτη, μάλλον βρίσκεται κάπου στο μηδέν, με την υποκειμενική διάσταση του πράγματος να είναι αυτή που κυριαρχεί.  Και όμως, σε περιπτώσεις όπως αυτές του Levin, (αλλά και του εξίσου πρόσφατου David O. Russell, ο οποίος στην νέα του ταινία "Silver Linings Playbook", θέτει σε μια βάση το θέμα της διπολικής διαταραχής, από την οποία πάσχει και ο γιος του), αντικειμενικότητα και υποκειμενικότητα μοιάζουν να βαδίζουν χέρι-χέρι, και αυτό γιατί αφενός οι δημιουργοί δεν θέλουν να καταστεί το αποτέλεσμά τους ολοκληρωτικά προσωπικό, και αφετέρου γιατί όντας γνώστες της εκάστοτε θεματικής τους, ίσως και να αντιλαμβάνονται καλύτερα και πιο αποτελεσματικά τον τρόπο απόδοσης της ιστορίας τους.
Ο λόγος λοιπόν για τον οποίο αυτό το ταινιάκι μοιάζει τόσο απίστευτα αισιόδοξο, μάλλον θα πρέπει να αναζητηθεί εκτός από την διάθεση του σκηνοθέτη, και στην ειλικρινή αγάπη για ζωή του πραγματικού Mark O'Brien, μιας που η ταινία βασίζεται στην αληθινή του ιστορία και πιο συγκεκριμένα στην έκθεση που είχε γράψει ο ίδιος ο O'Brien με τίτλο, "On Seeing a Sex Surrogate". 

Η επιλογή του σωστού cast σε τέτοιου είδους ταινίες, οι οποίες βασίζονται ουσιαστικά στις ερμηνείες τους, είναι φυσικά καίριας σημασίας, μιας που είτε θα χαντακώσουν το όποιο εγχείρημα, είτε θα το απογειώσουν.  Στην περίπτωση του Sessions, το πράγμα μάλλον κλείνει περισσότερο προς το δεύτερο, αφού όλες οι ερμηνείες χαρακτηρίζονται από μια υπέροχα φρέσκια και αισιόδοξη αντιμετώπιση ενός θέματος που παίζει στο background και που η ερμηνεία του Hawkes, σε κάνει σχεδόν να ξεχνάς οτι πρόκειται για έναν άνθρωπο καθηλωμένο από πάντα, σε μια οδυνηρή, οριζόντια στάση.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της ταινίας, είναι οτι αντιμετωπίζει το σεξ, ως μιας μορφής κινητήρια δύναμη, ως ένα γεγονός που μπορεί να αλλάξει εντελώς την κοσμοθεωρία ενός ατόμου, όσο μη τελετουργικό και καθαρά συμβατικό κι αν είναι.  Είναι σαν ο ρομαντικός ποιητής Mark, να εμποτίζει λίγο αργότερα την ποίησή του με "βρώμικα" στιχάκια και πονηριά, τα οποία πηγάζουν απευθείας από την "δουλειά" που γίνεται, με την ευγενική Cheryl.
Η ταινία δεν μασάει τα λόγια της, αλλά αντιθέτως αποκτά από ένα σημείο και μετά, ένα καθαρό και επαναλαμβανόμενο, σεξουαλικό λεξιλόγιο, το οποίο μέσα στην αίθουσα, ίσως και να φέρει μερικούς πουριτανούς θεατές, σε δύσκολη θέση.  Άσχετα αν το σεξ είναι κάτι που-οποία έκπληξις!-κάνουν και αυτοί.
Ακριβώς λοιπόν επειδή οι shocking διάλογοι δίνουν και παίρνουν, είτε ως μορφή απλής συζήτησης, είτε κατά την διάρκεια των υποδείξεων από την Cheryl για το...τι πάει και που, ο Levin τους τοποθετεί στην υπόθεσή τους, ως ένα απόλυτα φυσιολογικό κομμάτι της καθημερινότητας ενός 40αρη παρθένου, χωρίς μυξοπαρθενικές αντιδράσεις και αποτροπιασμό.  Και ακριβώς για τον λόγο αυτό, η σεξουαλική απελευθέρωση του ήρωα γίνεται θέμα κοινό, ανάμεσα στον πνευματικό του, την βοηθό του και ένα σωρό ακόμη άτομα (πολλά από τα οποία αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα υγείας, αν και σε μικρότερο βαθμό) τα οποία σπεύδουν προς βοήθεια.  Καμία ντροπή δεν έχει θέση εδώ.  Μόνο η ανθρώπινη περιέργεια, το ένστικτο και η βιωματική διαδικασία του σεξέρωτα.

Εκτός από την αφηγηματική μορφή της σκηνοθεσίας, οι ερμηνείες έχουν βεβαίως τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.  Ο John Hawkes αποτελεί το αστέρι που λάμπει, και παρά το γεγονός οτι η καριέρα του ως ηθοποιός είχε ήδη ξεκινήσει από την δεκαετία του ΄80, η πραγματική αναγνώριση ήρθε μόλις τα τελευταία χρόνια.  Από το "Winter's Bone" και μετά, το όνομά του έγινε συνώνυμο αξιόλογων, indie ως επί το πλείστον παραγωγών, συνεχίζοντας να μας εκπλήσσει με την άγρια, ερμηνευτική του ικανότητα, και στο περσινό "Martha Marcy Mae Marlene".  Εδώ καταλήγοντας στο άλλο άκρο, αυτό ενός ευαίσθητου και τσαχπίνη άνδρα, δίνει ρέστα με την προσήλωση στον ρόλο του παράλυτου, αναπαριστώντας με τρομακτική ομοιότητα άτομα, που πάσχουν από την ίδια ασθένεια.  Και επειδή εξαιτίας της σωματικής του κατάστασης, η κάμερα επικεντρώνεται στο πρόσωπό του, δεν χρειαζόμαστε και άλλες υποδείξεις, αναφορικά με το μεγαλείο του Hawkes: βαθιά ανθρώπινος και γεμάτος θετική διάθεση, είναι πραγματικά υπέροχο να τον βλέπεις να επικοινωνεί, οχι μόνο με το στόμα, αλλά και με το βλέμμα του, σαρώνοντας ερμηνευτικά και αποτελώντας την μέγιστη αδικία που δεν προτάθηκε φέτος για Oscar.  Εξίσου καλός είναι και ο Macy, στον ρόλο του πάτερ, ο οποίος αποδεικνύει οτι το θρησκευτικό πνεύμα, μπορεί να συμβαδίζει άψογα με τις συζητήσεις περί ερωτικής πράξης, αποτελώντας τον τέλειο, χιουμοριστικό (ω ναι, ναι) παρτενέρ του Hawkes και δίνοντας μια απολαυστική ερμηνεία, ακομπλεξάριστη και χαλαρή.  Και η Hunt όμως, είναι όπως πάντα βράχος στον ρόλο που τις ανατίθεται.  Είτε ντυμένη, είτε γυμνή, αποκτά μια απρόσμενη χημεία με τον Hawkes, γίνεται μούσα του σεξ και αποδεικνύει οτι οι 50αρες ίσον με δυο 25αρες.
Το "The Sessions" είναι μια ταινία αισιόδοξη και απόλυτα feel good, με καλογραμμένος διαλόγους, σπιρτάδα και γλυκόπικρη ομορφιά.  Αν δεν την έχετε ήδη δει, ρίξτε μια ματιά και δεν θα απογοητευτείτε.

Τι έμαθα από την ταινία: Οτι αυτά τα πουκάμισα των '80s, είναι σκέτα έργα τέχνης, οτι το όνομα Moon Bloodgood είναι απλά τέλειο και οτι ένας πάτερ με αμφίεση σπορ και μπαντάνα στο κεφάλι, είναι must.


Νo trivia