Margaret: When nothing else matters...

Γεια σας, γεια σας!  Τι κάνουμε;  Μετά από απουσία μιας εβδομάδας-καλά δε το λες και απουσία, μιας που όλο εδώ τριγύρω βολόδερνα-, επιστρέφουμε και πάλι στις παλιές, γνώριμες συνήθειες και τις κριτικές ταινιών.  Φαντάζομαι πως αρκετοί μείνατε ξύπνιοι χθες, προκειμένου να παρακολουθήσετε την απολαυστική απονομή των Oscars.  Απολαυστική, μιας που μπορώ μόνο να φανταστώ οτι τα tweets, και τα comments στο fb, έδιναν και έπαιρναν.  Μακάρι να είχα μπορέσει να τα δω και εγώ, αλλά όπως και να το κάνουμε, τα αποτελέσματα τα τσεκάραμε, έστω και ετεροχρονισμένα.  Αναμενόμενος λοιπόν, νικητής Α' ρόλου, ο Daniel Day Lewis, για την εξαίσια ερμηνεία του στο "Lincoln", αναμενόμενη και η Hathaway για το Oscar Β' ρόλου.  Αυτό που ίσως δεν περιμέναμε, ήταν η βράβευση της Lawrence-η οποία έφαγε και μια μικρούλα τούμπα στα σκαλιά-με το βραβείο A' Γυναικείου, για την τρελιάρικη ερμηνεία της στο "Silver Linings Playbook", αφήνοντας εκτός την εορτάζουσα χθες, Emannuelle Riva.  Έκπληξη όμως είχαμε και στην κατηγορία καλύτερης σκηνοθεσίας, εκεί όπου ο Ang Lee, άρπαξε μέσα από τα χέρια του Spielberg, το χρυσό αγαλματίδιο.  Πολύ το χάρηκα.  Στα υπόλοιπα, Καλύτερη Ταινία, αναδείχθηκε το "Argo" του Ben Affleck, (ο λα λα!), ενώ στον Β' Αντρικό, ο Waltz τσίμπησε για δεύτερη φορά το αγαλματίδιο, πρωταγωνιστώντας και πάλι σε ταινία του Tarantino, ο οποίος παρεμπιπτόντως, κέρδισε το Oscar, Πρωτότυπου Σεναρίου.  Όσον αφορά τα animation, εκεί είχαμε νικητή το "Brave" (κακώς αν με ρωτάτε), ενώ στα ντοκιμαντέρ δικαιολογημένα το "Searching for Sugar Man", τιμήθηκε με τον θείο Oscar.
Εκτός βέβαια από τα Oscars, στο τέλος τους έφτασαν και τα αγαπημένα μας Blogoscars, τα αποτελέσματα των οποίων θα αρχίσουν να ανακοινώνονται από αύριο.  Μέχρι φυσικά και το πάρτι, τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμη, οπότε, ας κρατήσουν οι χοροί λίγο ακόμα.
Στα δικά μας τώρα, σήμερα θα ρίξουμε μια ματιά σε μια ταινία, που προσωπικά την ανακάλυψα μέσα από τα Blogoscars, και τις λίστες των έτερων σινεματόπληκτων.  Το "Margaret" ομολογώ πως μου κίνησε την περιέργεια, μιας που όλοι μιλούσαν για την τρομερή ερμηνείας της Anna Paquin.  Και ήταν όντως.  Τρομερή....

Η Lisa Cohen (Anna Paquin), είναι μια έφηβη, η οποία αποτελεί το ένα εκ των τριών μελών της μονογονεϊκής οικογένειας στην οποία ανήκει, μιας που οι γονείς της είναι χωρισμένοι, και ζει πλέον μαζί με την μητέρα της Joan (J. Smith-Cameron), και τον μικρό της αδελφό.  Περίεργη προσωπικότητα, κυκλοθυμική και απρόβλεπτη, φαίνεται πως αποτελεί κλασικό δείγμα μεγαλοπολικού εφήβου, με εξάρσεις drama-queen-ικών mood swings.
Μια μέρα η Lisa, θα αποτελέσει τον βασικό, αυτόπτη μάρτυρα, σε ένα τραγικό δυστύχημα, το οποίο περιλαμβάνει έναν οδηγό λεωφορείου και μια πεζή.  Ο οδηγός θα χτυπήσει την άτυχη γυναίκα, και η Lisa, θα αποτελέσει το μοναδικό άτομο που θα μπορέσει να ρίξει λίγο φως στην υπόθεση, τα αίτια της οποίας θα κληθεί να εξιχνιάσει λίγο αργότερα, η αστυνομία.  Σύντομα όμως η πρωταγωνίστρια θα βρεθεί στο μέσο ενός κυκεώνα ενοχών και αντιδράσεων, οι οποίες μοιάζουν να πυροδοτούνται από την δική της κατάθεση αναφορικά με το πως συνέβη το τραγικό αυτό περιστατικό.  H Lisa θα συνειδητοποιήσει οτι οι συνέπειες μιας πράξης, μπορεί να φτάνουν πολύ πιο μακριά, απ'οτι ενδεχομένως, να είχε αρχικά υπολογίσει, ενώ και η εμπλοκή διαφόρων ακόμα ατόμων (με τον δικό του τρόπο ο καθένας), θα περιπλέξουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα, για την νεαρή γυναίκα.

Πριν από δυο χρόνια, είχα το "Kokuhaku" ως βασικό μου μπούσουλα από τα Blogoscars, μια ταινία που με χτύπησε κατακέφαλα και με άφησε ξερή, τόσο εξαιτίας της αφηγηματικής της απόδοσης και της σκηνοθεσίας της, όσο και της κεντρικής, γυναικείας ερμηνείας.  Κάτι παρόμοιο έγινε και φέτος με το "Margaret" και μάλιστα για τους ίδιους, ακριβώς λόγους.
Αν και η ταινία του Kenneth Lonergan, έχει τόση σχέση με το "Kokuhaku", όση εγώ με την Chastain, εντούτοις, δεν μπόρεσα παρά να παραδεχτώ οτι ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης/σεναριογράφος, τον οποίο δεν είχα ξανακούσει (ντροπή μου το ξέρω), έχει κάνει μια ταινία-εγχείρηση καρδιάς, υφαίνοντας σιγά σιγά το κατά τα άλλα, απλό του story, και οδηγώντας βαθμιαία πρωταγωνιστές και θεατές, σε μια απροκάλυπτη αποδοχή αλήθειας και μοιρολατρικής αποδοχής, τόσο δυνατής, και τόσο σοκαριστικής, που ακόμα και αν κάποιος γνωρίζει τις αχανείς τρύπες του συστήματος, μπορεί να πέσει τελικά μέσα, να κουλουριαστεί σε μια γωνιά και μπήξει τα κλάματα στην εμβρυακή του στάση, εξαιτίας μιας ακόμη σκληρής παραδοχής, οτι ο ανθρώπινος κόσμος μας και οι σχέσεις που εμπεριέχονται μέσα σε αυτών, είναι πολλές φορές σκατά.  Ή επίσης, μπορεί και να μην το κάνει...
O Lonergan, υποθέτω πως είναι ένας χαρακτηρόπληκτος σκηνοθέτης, και υποστηρίζω την υπόθεσή μου από το γεγονός πως, αφενός δεν έχω δει την πρώτη του ταινία ονόματι, "You Can Count On Me" (η οποία μάλιστα, βρίσκεται αρκετά ψηλά σε προτιμήσεις κοινού και κριτικών), αλλά αφετέρου, πρόσεξα πως και αυτή βασίζεται σε μια υπόθεση καθαρής πλάσης και αποτύπωσης προσώπων, καταστάσεων και συνεπειών.  Χωρίς να ξέρω κάτι παραπάνω γι' αυτόν, μπορώ να πω σίγουρα οτι το "Margaret" είναι ένα δράμα-δυναμίτης, που βασίζεται στην ουσία και σχεδόν εξ-ολοκλήρου, σε ένα πράγμα: στο ψευδο-δράμα της νεαρής ηρωίδας.

Εκτός από τα δυο μέχρι τώρα, σκηνοθετικά επιτεύγματα, ο Lonergan, μετράει και την συγγραφή σεναρίων, όπως αυτό για το "Analyze This", καθώς και το σενάριο για την ταινία του Scorsese, "Gangs of New York".   Και επειδή ο Lonergan τα κάνει όλα και συμφέρει, αποφάσισε να γράψει το σενάριο για το "Margaret" μόνος του, και να μας παραδώσει τελικώς μια ταινία, η οποία φτάνει σε έκταση τις δυόμιση ώρες!  Είναι όμως ύπουλος ο φίλος σκηνοθέτης, μιας που σου πετάει ως πρωταγωνίστρια την Paquin, και σε αφήνει κάπου στους τίτλους τέλους να αναρωτιέσαι, πότε στον διάολο πέρασε τόση ώρα.  Ατιμούτσικο!
Το τι πρόκειται να ακολουθήσει στην ταινία, αλλά και την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία πρόκειται να κινηθεί, σου δίνεται από τα πρώτα πλάνα της, εκεί όπου ένα μεγάλης διάρκειας slow motion, σου δίνει την πιο χαρακτηριστική όψη μιας πόλης που δεν κοιμάται ποτέ: το αδιάφορο και άγνωστο πλήθος.  Δεν είναι εξάλλου τυχαίο οτι ο Lonergan, εγκλωβίζει σε έναν βαθμό τους ήρωές του, μέσα ακριβώς σε αυτή την αναπνέουσα και πολύβουη μάζα (βλ. και φωτο παραπάνω), προκειμένου να τονίσει ακόμα πιο έντονα την προοδευτική εντύπωση, πως η ζωή, οτι κι αν συμβεί, θα συνεχίσει να προχωρά με τους δικούς της ρυθμούς, να ανανεώνεται, να σταματά ή να ξεκινά και πάλι από την αρχή.  Επειδή όμως οι χαρακτήρες, αλλά και οι πράξεις τους σε αυτή την ταινία, έχουν ως επί το πλείστον μια κάποια διττή σημασία, ο Lonergan, δε σου πασάρει μόνο την αμπελοφιλοσοφία περί ρέουσας ζωής, με την τοποθέτηση εντός του πλαισίου της κάμεράς του, ενός άγνωστου κοινού, αλλά μοιάζει να καθιστά αυτούς τους άγνωστους, και ως μια μόνιμη, διαρκή "απειλή" που θαρρείς πως κρέμεται πάνω από το κεφάλι όλων των εμπλεκομένων, τόσο της Lisa, όσο για παράδειγμα και του οδηγού του λεωφορείου, τον οποίο υποδύεται ο Mark Ruffalo και που αν το καλοσκεφτεί κανείς, τι είναι για εκείνον η Lisa;  Ακριβώς, μια άγνωστη η οποία μετατρέπεται για τον ίδιο, σε εν δυνάμει εφιάλτη...

To ασφυκτικό περιβάλλον του σκηνοθέτη, λειτουργεί σαν ποντικοπαγίδα για τους ήρωές του, οι οποίοι αναγκάζονται να ακολουθήσουν μια πορεία, η οποία μοιάζει να καθορίζεται από την ίδια την μοίρα, ή από τον "Θεό (στην συγκεκριμένη περίπτωση, τον ίδιο τον Lonergan), ο οποίος έχει ξαμολίσει μέσα στον κατασκευασμένο του κόσμο, μερικούς ετερόκλητους ανθρώπους, στους οποίους επιτρέπει να πράξουν, αφού έχουν υποστεί την τραγωδία.  Θα έλεγε κανείς οτι το "Margaret" παραπέμπει και σε αρχαία, ελληνική τραγωδία, μιας που το πρωταγωνιστικό cast παθαίνει-μαθαίνει(;)-λυτρώνεται.  Όπως δηλαδή αντιλαμβάνεται ο καθένας την λύτρωση...
Εκτός από την προσεκτικά δραματική διάσταση, η ταινία, παίρνει μια προσωποκεντρική μορφή, περιστρεφόμενη γύρω από τις αντιδράσεις της Lisa, η οποία είναι μια τυπική έφηβη, με συναισθηματικές εξάρσεις και την ιδεαλιστική πεποίθηση οτι μπορεί να σώσει τον κόσμο.
Το ενδιαφέρον εδώ, έγκειται στο κομμάτι του χαρακτήρα της Lisa, η οποία μοιάζει να απαρτίζεται από δυο διαφορετικές προσωπικότητες.  Μια που παλεύει για το δίκαιο και την απόδοση της δικαιοσύνης, και μια λιγότερο ηρωική, πιο σκοτεινή και αδιόρατα ύπουλη, η οποία απειλεί να καρπωθεί το δράμα του ατυχήματος, και να το καταστήσει την ιδανική, θεατρική σκηνή, πάνω στην οποία θα χτίσει το προσωπικό της δράμα, το έργο του μήνα, το οποίο "ανεβαίνει", στην διαταραγμένη της συνείδηση.  Το γεγονός οτι η μητέρα της, υποδύεται μια θεατρική ηθοποιό, μάλλον κάνει τα πράγματα περισσότερο ξεκάθαρα, περνώντας ενδεχομένως στην συνείδηση των θεατών (εμάς δηλαδή), οτι η Lisa, βρίσκει και τα κάνει, είναι "εκπαιδευμένη", από την καλύτερη πρωταγωνίστρια της πόλης.  Κι όμως, εκεί που οι κριτικές είναι διθυραμβικές για την ερμηνεία της μητέρας της, η Lisa φαίνεται πως διεκδικεί τις δάφνες, ενός original, αληθινού δράματος, όπως αυτό παίχτηκε στους δρόμους της Νέας Υόρκης.

Αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στην προσωπική της, φαντασιακή εκδοχή και αυτή της καθεαυτής πραγματικότητας, η Paquin, δίνει μια συγκλονιστικότατη ερμηνεία.  Μακριά-μιλάμε έτη φωτός-από τον χαρακτήρα της που έχουμε συνηθίσει στο βαμπυροσεξάτο, "True Blood", η Paquin αποδεικνύει πως είναι μια ηθοποιός, που επιβεβαιώνει εκείνο εκεί το Oscar, που είχε κερδίσει στην τρυφερή ηλικία των 11 ετών, για την ερμηνεία της στην ταινία, "The Piano".
Εδώ ο ρόλος της διαταραγμένης έφηβης, της ταιριάζει γάντι, με την ίδια να υψώνει φωνή, να καταριέται και να απελπίζεται για το σάπιο σύστημα, από το οποίο όλοι επιδιώκουν το κέρδος, καταπατώντας ξεδιάντροπα τις όποιες ηθικές τους, αξίες.  Από την άλλη πλευρά, ο κατά έναν περίεργο τρόπο "διπλός" χαρακτήρας της, την καθιστά την ιδανική βορά, τόσο στην σκληρή καθημερινότητα της μεγαλούπολης, όσο και στο παιχνίδισμα του δικού της μυαλού, το οποίο πασχίζει να βρει μια ιστορία, ένα δράμα από το οποίο να μπορέσει να πιαστεί και συνεπώς, να συνεχίσει να υπάρχει μέσα σε μια τεράστια φωλιά, άγνωστων, ανθρωπόμορφων πλασμάτων.
Στο πλευρό της, θα δούμε τον Matt Damon, ο οποίος κρατάει τον ρόλο του φλωρογλυκούλη καθηγητή (τον οποίο μπανίζει διακριτικώς η Lisa, με την Paquin να φέρνει στο μυαλό μας, τον ρόλο της στην ταινία του Spike Lee, "25th Hour"), καθώς και τον Mark Ruffalo, στον ρόλο του μήλον της έριδος-οδηγό λεωφορείου.
Το "Margaret" είναι ένα περίεργο δράμα, μια σύνθεση καθημερινών χαρακτήρων, οι οποίοι έχουν ανάγκη κάτι να νοιώσουν, κάπου να πρωταγωνιστήσουν.  Και τι καλύτερο από το να αποτελέσεις τον κεντρικό ήρωα, με τον πιο αναπάντεχο τρόπο, στην "ζωή" μιας άτυχης γυναίκας;
Δυνατό, με εξαιρετικά καλοφτιαγμένους διαλόγους και ηθοποιϊκό πάθος από την Paquin, είναι μια ταινία που αξίζει να δείτε.  Πιστέψτε με, δεν θα καταλάβετε πως θα περάσει η ώρα...

Τι έμαθα από την ταινία: Οτι το ξέσπασμα της Lisa, το οποίο αφορά τα πράγματα που έχουν σημασία, και όλα τα άλλα που δυστυχώς καταναλώνουν τον χρόνο μας, αλλά δεν έχουν το παραμικρό ψήγμα ουσίας, είναι κάτι με το οποίο τρώγομαι καθημερινώς, οτι η παρτολίαση της Paquin, παραμένει παρτολίαση και οτι καιρό είχα να δω τον Jean Reno.  Και τον είδα.


No trivia