10. "Teddy Bear" (Mads Matthiesen)
Η ταινία που κέρδισε τις εντυπώσεις (όπως δηλαδή και το βραβείο Κοινού), στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, έχει ένα story λιτό και απέριττο, το οποίο μάλλον θα αποτελούσε μια από τα ίδια, αν έλειπε ο θηριώδης και καλόκαρδος μποντιμπιλντεράς Dennis, καθώς και το εντελώς αντισυμβατικό love story του, με την ταπεινή Toi. A pretty little story, που δεν θα μπορούσε να λείπει από την λίστα μου.
9. "Τhe Imposter" (Bart Layton)
Όσο imposter της Barbie, ήταν από πάντα η Sindy, άλλο τόσο-μη σου πω και περισσότερο δηλαδή-ήταν και ο πρωταγωνιστής του ντοκιμαντέρ του Bart Layton, Frederic Bourdain, ο οποίος άλλαζε τις ταυτότητες σαν τα πουκάμισα. Ακόμα και αν από καραμελάχρινος ενήλικας, έπεισε μια οικογένεια στο Τέξας, οτι πρόκειται για τον γαλανομάτη, ξανθό, έφηβο γιο τους Nicholas, ο οποίος ήταν εξαφανισμένος για τρία χρόνια. Απίστευτο σενάριο, που βασίζεται σε μια εξίσου απίστευτη, πραγματική ιστορία, από εκείνες που σε κάνουν να πιστεύεις οτι ο άνθρωπος είναι τελικά ένα πλάσμα με πολύ κρυφά μυστικά. Και τεράστια προβλήματα. Από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ της χρονιάς.
8. "Looper" (Rian Johnson)
Πάντα μου άρεσαν οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας, οι οποίες πραγματεύονται ταξίδια στον χρόνο. Πάντα όμως είχα ένα θέμα αναφορικά με το κατά πόσο θα καταφέρουν να με πείσουν οτι, α) ένα τέτοιο ταξίδι είναι όντως δυνατόν να υπάρξει και β) οτι το οπτικό και ιστορικό του δέσιμο θα είναι τόσο καλό, ώστε να μην υπάρξουν κραυγαλέα, υποθεσιακά κενά. Το "Looper" με έπεισε και για τα δυο. Όπως επίσης και για την σκηνοθεσία του, αλλά αυτά θα τα πούμε όταν έρθει η σειρά της...
7. "Searching for Sugar Man" (Malik Bendjelloul)
Πέρα από την προφανή μου έκπληξη, οτι το παραπάνω, τερατούργημα ακούει όντως στο όνομα Sugar Man, εξίσου μεγάλη-και απόλυτα ευχάριστη, να τα λέμε αυτά- ήταν και η έκπληξη, όταν παρακολούθησα αυτό το απολαυστικά έξω καρδιά, αληθινό και τόσο συγκινητικό ντοκιμαντέρ, με πρωταγωνιστή έναν pure artist. Φουλ της μουσικής, μια απίθανη ιστορία πραγματικής, "φέτας" ζωής και ένας uber cool τύπος, με τραγούδια που σε ταξιδεύουν και σου θυμίζουν τι πάει να πει να παραμένεις σοφός και τίμιος, όπως και αν στα φέρει το μέλλον. Well done mr. Sugar Man!
6. "Safety Not Guaranteed" (Derek Connolly)
Αυτό το indie ταινιάκι, αποτέλεσε μια από τις πιο όμορφες και κατά έναν περίεργο τρόπο, μελαγχολικές, ταινιακές μου επιλογές για φέτος. Και μόνο ο Duplass στον ρόλο του επικού εϊτίλα Kenneth, με την μπαντάνα στο κεφάλι και το μαλλί Σταμάτης Γαρδέλης, θα ήταν αρκετό. Το γεγονός οτι ψάχνει σύντροφο για την πραγματοποίηση ενός ταξιδιού στον χρόνο, κάνει το "Safety Not Guaranteed", απλά ακαταμάχητο.
5. "Django Unchained" (Quentin Tarantino)
Ο Tarantino έκανε και πάλι το θαύμα του, παραδίδοντας στο ταραντινόφρον κοινό, έναν φόρο τιμής στο σπαγγέτι western των '70s, και θυμίζοντάς μας για ακόμη μια φορά, γιατί θεωρείται ο πιο σεβάσμιος "αντιγραφέας" του κινηματογράφου. Τι να μη σου αρέσει από αυτό το σενάριο; Τα πασιφανή gags που σε περιμένουν; Οι αιματηρές σκηνές, που τραβούν την ανηφόρα; Οι τόσο καρικατουρίστικοι χαρακτήρες ή το στοιχειώδες, εκδικητικό story, αναπόσπαστο κομμάτι της μεγάλης ασιατικής κουλτουροπώρωσης του Quentin; Ακριβώς. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, να μη σου αρέσει, αυτό το σενάριο.
4. "Argo" (Chris Terrio)
Το γεγονός οτι πολλές από τις επιλογές μου βασίζονται σε πραγματικές καταστάσεις, δεν με εκπλήσσει, μιας που οι περισσότερες από αυτές, αποτέλεσαν τροφή για μερικές, από τις καλύτερες ταινίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Argo" του Ben, το οποίο παρά το κράξιμο που έχει φάει από άτομα που απλά δεν τον πάνε ως ηθοποιό-αλήθεια, πόσο παίζει να εθελοτυφλείτε τέλος πάντων;-έχει ήδη σαρώσει τα πάντα. Καλογραμμένο, ιντριγκαδόρικο και απίστευτο μέσα στην αλήθεια του, το σενάριο του "Argo" έχει μια δόση από "Inception" που δεν γίνεται να σε αφήσει ατάραχο. Στην τελική μιλάμε για μια ταινία, μέσα σε μια ταινία...
3. "Beasts of the Southern Wild" (Lucy Alibar, Benh Zeitlin)
Αγαπάμε Beasts. Αγαπάμε Χασπάπι. Αγαπάμε σενάριο. Συνδυασμός φαντασίας, πραγματικότητας, οικολογικής συνείδησης, και φυσιολατρικής διάθεσης, το ντεμπουταριστό "παιδί" του Benh Zeitlin, είναι μια από τις καλύτερες φετινές, κινηματογραφικές εμπειρίες. Σενάριο από τα λίγα, αξιοζήλευτο, ζεστό, με το ένα νόημα να παίζει κρυφτό με το άλλο, και το μάτι μας να γεμίζει από ψυχή και δάκρυ. Zeitlin μας κέρδισες ρε φίλε. Μαγκιά σου.
2. "Compliance" (Craig Zobel)
Τελευταία πραγματική ιστορία, i promise! Πως θα μπορέσει να λείψει αυτή η ταινία, από κάθε λίστα, δεν ξέρω. Ξέρω μόνο οτι θα συμβεί και οτι εγώ πρέπει να την υποστηρίξω. Σαδιστής φαρσέρ καλεί αλυσίδες φαστφουντάδικων, εξαναγκάζοντας άτυχες νεαρές σε...σωματικό έλεγχο και εκμηδενισμό αξιοπρέπειας, με την κατηγορία κλοπής. Ένα σενάριο-ταφόπλακα πάνω σε κάθε ανθρώπινη συνείδηση και μια ταινία-μπόμπα, για όλους τους δικούς της λόγους. Που είναι ως επί το πλείστον και τόσο λάθος...
1. "Cabin in the Woods" (Joss Whedon, Drew Goddard)
Κλασική, κολεγιακή παρέα, επισκέπτεται απομονωμένο σπιτάκι στο δάσος, διαβάζει κάτι λατινικά μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, στο σαπιο-υπόγειο της καμπίνας και το κακό ξεχύνεται να τους κατασπαράξει. Boring; HELL NO!! Αυτό που κάπου φάνηκε να οδεύει προς μια από τα ξενέρωτα ίδια, μετατράπηκε σε ένα ευφυέστατο, παρωδικό σενάριο δια χειρός οσίου Whedon, δημιουργώντας ένα από τα πιο fun, και ανελέητα τρομολαγνικά ταινιάκια που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Ευφάνταστη πλοκή, που θα άξιζε μια ειδική προειδοποίηση για το τέλος της, παρόμοια με αυτή που είχε δώσει στους πάντες ο Hitchcock για την αυλαία του "Psycho". Το πιο απρόσμενα καλό σενάριο της χρονιάς. Yeah.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου