#blogoscars: Καλύτερη Ταινία (θέσεις 20-11)

Φτάσαμε λοιπόν και στο τέλος για φέτος, και ιδού οι αγαπημένες μου ταινίες, για τις θέσεις 20-11.  Η καλλιτεχνική επιμέλεια, δική μου : ).  Για πάμε then!

20.

Ευχάριστη και όμορφη έκπληξη για εμένα, αυτό το μουσικό ντοκιμαντέρ, μιας που γενικώς δεν σκαμπάζω και πολύ από μουσική.  Όμορφη σκηνοθεσία και μια πραγματικά πολύ ανθρώπινη ιστορία, της δίνουν εύκολα την 20η μου θέση.  Α, και φυσικά τέλεια τραγούδια!

19.

Αν και τις 3D ταινίες τις αποφεύγω, μιας που δεν τις αγαπώ ιδιαίτερα, χαίρομαι που τελικά είδα το "Life of Pi" σε 3D, μιας που η πραγματική του μαγεία μπορούσε νομίζω να αποκαλυφθεί μόνο έτσι.  Τρομερά εφέ, εξαίρετος ο νεαρός, αλλά κακά τα ψέματα όλους μας άρεσε περισσότερο ο CGI, Richard Parker.  Και καλά κάναμε.

18.

Ποιος να μου το έλεγε οτι μια μεσημεριανή προβολή από τις Νύχτες Πρεμιέρας (μπορεί και πρωινή τώρα που τα λέμε μεταξύ μας), θα με οδηγούσε στο να απολαύσω μια από τις πιο fun και σίγουρα, feel good ταινίες της χρονιάς;  Κανείς.  Κι όμως, το "Fat Kid Rules the World", είναι αυτό ακριβώς.  Super!

17.

Η λίστα μου θα ήταν σαφέστατα ελλιπής, χωρίς την παρουσία του "Frankenweenie", μια ταινία που με έκανε να θυμηθώ και πάλι, γιατί αγαπώ τόσο πολύ τον κλασικό κινηματογράφο του τρόμου, χάρη στον σωρό από gags, με τα οποία φρόντισε να μας κακομάθει. Ο Burton παραδίδει και πάλι μαθήματα, stop-motion animation, με την χαρακτηριστική του πεσιμιστική (και ασπρόμαυρη παρακαλώ) ματιά του, να επιστρέφει.  Και αυτός ο σκυλάκος, αξιολάτρευτος!

16.

Επιτέλους μια young adult ταινία, χωρίς τις χαζομάρες που έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα.  Φρέσκια, δροσερή και αναζωογονητική, ήταν μια ερμηνευτική ανάσα και για τους πρωταγωνιστές της, οι οποίοι έδωσαν όλοι τον καλύτερό τους εαυτό, με τον Miller φυσικά να ξεχωρίζει με χαρακτηριστική άνεση.  Μουσική, ωραίο story και πολύ καλή σκηνοθεσία, δίνουν στο Perks, την 16η θέση μου.  Σε καλή μεριά!

15.

Γιατί ήταν απλά η καλύτερη sci-fi ταινία της χρονιάς, με τέλειο theme, χωροχρονικών ταξιδιών και άψογη σκηνοθεσία.  Θα αγαπάμε για πάντα την "μεταμόρφωση" του Levitt, σε Willis, και την άπειρη κακία της Emily Blunt.  Για το άλλο το σκασμένο, δεν το συζητάμε καν.

14.

Ταινία-εθισμός.  Απρόβλεπτη, ανόσια και τόσο ξεκαρδιστικά καλοφτιαγμένη, που είμαι σχεδόν σίγουρη οτι θα βρίσκεται με άνεση σε όλες τις λίστες.  Τι να πρωτοπείς;  Για το "πιο κλισέ πεθαίνεις", πρωταγωνιστικό cast;  Για τα....οτινανικά τέρατα;  Για τον λόγο, για τον οποίο γίνεται όλο αυτό, ή για τις κρικατουρίστικες ερμηνείες;  Για οτι και να μιλήσεις, το "Cabin in the Woods", είναι σίγουρα, μια από τις καλύτερες ταινίες για φέτος.

13.

Ομολογώ πως δεν περίμενα να βρίσκεται η McCord, ούτε στις καλύτερές μου ερμηνείες για φέτος, αλλά ούτε και η ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε, στις αγαπημένες μου.  Κι όμως, βρήκα το "Excision" αρκούντως disturbing, άρρωστο και σε φάσεις, εφιαλτικά και ονειροπαρμένα σκηνοθετημένο.  Μια ταινία που σίγουρα δεν μου πέρασε απαρατήρητη, και αν δεν υπήρχαν ακόμη τόσες ταινίες που μου άρεσαν, σίγουρα θα βρισκόταν ψηλότερα.

 12.

Μελόδραμα στο φουλ, οχι και τόσο feel good όσο είχαν σπεύσει να πουν μερικοί, αλλά παρόλα αυτά προσεγμένο και με ισορροπίες.  Οι κεντρικοί ρόλοι εξαιρετική (θεά η Marion), και γενικώς μια ταινία που μπορεί να μην χαρακτηρίζεται από καμιά τρομερή, υποθεσιακή πρωτοτυπία, σου μένει όμως στο μυαλό, χάρη στην άλλοτε ήπια, και άλλοτε δυναμική του σκηνοθεσία, και τους καλογραμμένους της χαρακτήρες.   Πολύ καλή.

11.

Ταινία γροθιά στο στομάχι, το "Compliance", κατάφερε να με ταρακουνήσει, όσο καμία άλλη.  Λιτή στην σκηνοθεσία της, αλλά τόσο σαρωτική στο περιεχόμενό της, είναι μια ταινία που εύκολα βλέπεται, αλλά δύσκολα χωνεύεται.  Όπως ακριβώς πρέπει...