Καλημέρα καλημέρα! Οι όμορφες μέρες συνεχίζονται και απ'οτι φαίνεται έχουμε μπει για τα καλά σε mood καλοκαιρινό. Λοιπόν επειδή χθες δεν ανεβάσαμε ταινιάκι, είπα να βάλω κάτι σήμερα μιας που το έχω και πρόσφατο στο μυαλό μου. Σε εμάς αναμένεται μέσα στον Μάϊο και είναι κάτι μεταξύ αστυνομικού δράματος και ανθρώπινου ψυχογραφήματος. Η αλήθεια είναι πως εγώ τη ταινιούλα ξεκίνησα να η βλέπω γιατί βασικά ήθελα να δω έναν συγκεκριμένο ηθοποιό με τον οποίο έχω φάει τελευταία μια πετριά (γενικά όποτε πετροβολούμαι με κάποιον, πρέπει να δω οπωσδήποτε όσο το δυνατόν περισσότερες από τις ταινίες που βρίσκονται στη φιλμογραφία του. Tragic i know, αλλά πολλές φορές έχω οδηγηθεί σε κρυμμένα διαμαντάκι χάρη σε αυτή την εμμονή μου). Το "Rampart" δεν είναι αυτό ακριβώς που λες διαμάντι, καθώς το story κάπου το έχεις ξαναδεί, όπως και τις γενικότερες καταστάσεις του είδους. Παρόλα αυτά είναι μια καλή ταινία. "Rampart" λοιπόν.
Ο Dave Brown (Woody Harrelson) είναι ένας από τους τελευταίους διεφθαρμένους μπάτσους με τους οποίους ασχολείται το αστυνομικό τμήμα του Los Angeles. Ο Dave εργάζεται στο Rampart Division του αστυνομικού τμήματος, το οποίο έπειτα από τον ξυλοδαρμό ενός άνδρα από τον Brown, αντιμετωπίζει την κοινωνική κατακραυγή, αλλά και τις πιέσεις των ανωτέρων που θέλουν να τον θέσουν σε διαθεσιμότητά. Ο Dave δεν είναι και τόσο συνηθισμένος αστυνομικός, καθώς πέρα από το γεγονός οτι είναι διεφθαρμένος μέχρι το μεδούλι, έχει και μερικά ακόμη χαρακτηριστικά που τον κάνουν το λιγότερο αρεστό άτομο του τμήματος. Ρατσιστής, μισογύνης, βίαιος, επηρμένος και γυναικάς (ναι όσο κι αν φαίνεται περίεργο από την στιγμή που είναι μισογύνης, είναι και ένας αθεράπευτος γυναικάς, ο οποίος αφού πηδήξει την εκάστοτε γκόμενα, την παρατάει στα κρύα του λουτρού), είναι το κλασικό καθίκι με στολή που δεν είναι και τόσο δύσκολο να συναντήσει κανείς στις μέρες μας. Το story βέβαια εκτυλίσσεται το 1999, και περιστρέφεται γύρω από τον Brown ο οποίος παρά το γεγονός οτι αποτελεί ένα ανθρώπινο κατακάθι, προσπαθεί εντούτοις να κρατήσει την οικογένειά του ενωμένη και να σώσει όπως όπως το τομάρι του. Πικάντικη λεπτομέρεια: ο ίδιος έχει ήδη δυο διαζύγια στην κατοχή του, όταν κατά το παρελθόν είχε παντρευτεί με τη σειρά δυο..αδελφές, χαρίζοντας στη κάθε μια και από μια κόρη. Έτσι λοιπόν τώρα μένουν όλοι μαζί, σαν μια χαρούμενη οικογένεια, την οποία βέβαια φροντίζει τελικά να καταστρέφει μέρα με τη μέρα. Όπως ακριβώς την καριέρα και τη ζωή του.
Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Oren Moverman, δημιουργεί ένα κλασικό, αστυνομικό δράμα το οποίο περιορίζει τη δράση, για χάρη του ήρωα, τοποθετόντας τον στο μάτι του κυκλώνα τον οποίο έτσι κι αλλιώς ο ίδιος δημιούργησε.
Έπειτα από το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με τη ταινία "The Messenger" (2009) η οποία ήταν και υποψήφια για δυο Oscars ('Β Καλύτερου Ανδρικού για τον Harrelson και πρωτότυπου σεναρίου για τους Moverman-Camon), το "Rampart" αποτελεί τη δεύτερη δουλεία του, και αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, είναι μια ταινία που μιλάει για τους ήρωες. Δε μας αφορούν και τόσο οι αυτές καθεαυτές ενέργειες του ήρωα, αλλά κυρίως ο αντίκτυπος που έχουν αυτές στον ίδιο και τον κοινωνικό του περίγυρο. Συγγενείς, φίλοι και συνεργάτες τον τοποθετούν στο περιθώριο και τον αφήνουν μόνο, προκειμένου να αναλογιστεί τις συνέπειες των πράξεών του. Παρόλα αυτά ο Dave σαν χαρακτήρας μοιάζει περισσότερο σαν κακομαθημένο 5χρονο, παρά σαν ενήλικας ο οποίος έχει χάσει τον έλεγχο εδώ και καιρό. Εξακολουθεί να μη δίνει δεκάρα για τους νόμους (τους οποίους πρώτοι απ' όλους πρέπει να υπακούσουν αυτοί που τους προστατεύουν) και έχει κάνει καραμέλα το ποιηματάκι σχετικά με την συμμετοχή του στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Αν και στις περισσότερες ταινίες το θέμα του Βιετνάμ έχει μια καθαρά δικαιολογητική χροιά, όσον αφορά τα ψυχολογικά προβλήματα ή τα πάσης φύσεως προβλήματα υγείας του ήρωα, εδώ ο πρωταγωνιστής χρησιμοποιεί με τρόπο απροκάλυπτο και ολίγον ξεδιάντροπο, αυτή του την εμπειρία προκειμένου 1) να αποδείξει την αγάπη του για την πατρίδα και κατ' επέκταση τον σεβασμό απέναντι σε οτιδήποτε εκπροσωπεί το αμερικάνικο ιδεώδες και 2) για να του δοθεί κατά κάποιον τρόπο μια άφεση αμαρτιών, επειδή ακριβώς είναι βετεράνος, ήρωας πολέμου.
Ένα στοιχείο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι το cast της ταινίας, το οποίο περιλαμβάνει μερικά μεγάλα ονόματα, τα οποία από την άλλη πλευρά, κρατάνε έναν μικρό ρόλο. Για παράδειγμα ο Steve Bucsemi εμφανίζεται το πολύ για πέντε λεπτάκια, ενώ η Robin Wright κρατάει ένα μεγαλύτερο ρολάκι, στο ρόλο της next fuckable τύπισσας. Άλλα ονόματα που συναντάμε είναι αυτό της Cynthia Nixon (η κατά κόσμον Miranda από το "Sex and the City") η οποία υποδύεται τη μια, πρώην γυναίκα του Dave, καθώς και την Anne Heche, η οποία υποδύεται την άλλη. Επίσης συναντάμε και το Ben Foster, έναν ηθοποιό με τον οποίο ο Moverman συνεργάστηκε και στο "The Messenger", αλλά και τη Sigourney Wiver στον ρόλο της υπεύθυνης για τον εκδιωγμό του Dave από το Σώμα.
Η αρχική μου έκπληξη σχετικά με το διάσημο cast, έδωσε τη θέση της στην ικανοποίηση μερικών αξιοπρεπέστατων ρόλων από ηθοποιούς όπως η Nixon και ο Foster, οι ρόλοι των οποίων αν και δεν ήταν μεγάλοι, ήταν παρόλα αυτά σημαντικοί για την διαμόρφωση της προσωπικότητας του αδιαφιλονίκητου πρωταγωνιστή, Woody Harrelson.
O Harrelson αποτελούσε νομίζω από πάντα, μια ιδιαίτερη περίπτωση ηθοποιού που ή θα έπαιζε σε ενδιαφέρουσες ταινίες (με τις περισσότερες από αυτές να ακολουθούν μια cult πορεία), ή θα πρωταγωνιστούσε σε αδιάφορες παραγωγές, αρκετές εκ των οποίων, κακές. Παρόλα αυτά το "Rampart" θα έλεγα πως είναι μια από τις ταινίες του που βρίσκονται κάπου στη μέση: ούτε κακή, αλλά ούτε και κάτι το εξαιρετικό. Πρέπει όμως να παραδεχτώ οτι αποτελεί έναν από τους πιο πειστικούς, κακούς μπάτσους που έχω δει σε ταινία.
Σίγουρα θα σκεφτείτε σε κάποια στιγμή και εσείς, οτι με τη στολή και το ημικουρούπα κεφάλι του, ο Harrelson θυμίζει έντονα τον-καλό εκεί-αστυνομικό του "Robocop", Peter Weller. Βέβαια στη προκειμένη περίπτωση ο πρωταγωνιστής μας έχει να κάνει με ξαφρίσματα χρημάτων, βιαιοπραγία εναντίον πολιτών και μια fucked up life, την οποία υποτίθεται πς προσπαθεί να διορθώσει ίσα για τα μάτια του κόσμου.
Ο Harrelson πετυχαίνει διάνα όσον αφορά την ερμηνεία του, καθώς κακά τα ψέματα οι ρόλοι του παρελθόντος τον έχουν βοηθήσει να διατηρεί ένα συγκεκριμένο status απέναντι σε ανάλογες ταινίες. Από το "Natural Born Killers" (1994), μέχρι το "No Country for Old Men" (2007) και το "Zombieland" (2009), έχει χτίσει καριέρα πάνω σε ειρωνικούς χαρακτήρες, με στραβό χαμόγελο και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Το διεφθαρμένο του alter ego στο "Rampart" έχει πολλά δάνεια τόσο από τους παλιούς του ρόλους, όσο και από σύγχρονες αστυνομικές περιπέτειες/δράματα, όπως το "Pride and Glory" (2008) και το "The Bad Lieutenant" (2009) με έναν σάπιο, αλλά απολαυστικότατο Nicolas Cage. Δυναμικός όπως πάντα, με επικίνδυνο βλέμμα και έναν αυτάρεσκο προγναθισμό, ο Harrelson είναι για ακόμη μια φορά πιστός στον ρόλο του.
Η σκηνοθεσία ως επί το πλείστον θυμίζει κάμερα στο χέρι, με θολά, μακρινά πλάνα και φλου backgrounds που θέτουν στο κέντρο της εικόνας τους πρωταγωνιστές και τα πάθη τους. Δεν έχει κάποια ιδιαιτερότητα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι καλή. Ίσα ίσα σε ανάλογες ταινίες, η αποστασιοποίηση των σκηνοθετικών τρικ βοηθάει ακόμα περισσότερο στην φυσικότητα της δράσης και καθιστά τον θεατή άμεσο δέκτη μιας καθημερινότητας που μπορεί σχεδόν να την αισθανθεί στο πετσί του.
Το "Rampart" είναι μια αναπαράσταση του κλασικού θέματος του μαύρου πρόβατου, που και αυτή τη φορά επιλέγεται στα πλαίσια ενός αστυνομικού τμήματος. Ενδιαφέρουσα, αν και χωρίς κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία, μπορεί να σε 'κρατήσει' αν αυτό που ψάχνεις δεν είναι η δράση, αλλά η προβληματική προσωπικότητα ενός οργάνου της τάξεως και ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται τη φύση του ο ίδιος, αλλά και οι άλλοι.
No trivia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου