Ο γενικός manager των Okland A's, Billy Beane (Brad Pitt) αποφασίζει να ακολουθήσει μια νέα μέθοδο προκειμένου να καταστήσει την ομάδα του πιο αποδοτική και με μεγαλύτερη δυναμική. Εν μέσω λοιπόν μπουκωμένων, παλαιότερων μυαλών και συμπαθειών, ενός τοπίου που επικρατούσε μέχρι τότε ανάμεσα στους baseball-ικούς παράγοντες, ο Beane φαίνεται πως ακολουθεί δική του πορεία, ρισκάροντας πολλά και προσλαμβάνοντας για βοηθό του τον ντροπαλό, αλλά μυαλό ξουράφι Peter Brand (Jonah Hill). O Peter ειδικεύεται στον προγραμματισμό και τα computer statistics με την βοήθεια των οποίων ερμηνεύει την μακροπρόθεσμη απόδοση των εκάστοτε παικτών. Ο Bean θα βρει σε αυτή την τακτική προσέγγισης αθλητών, μια αστείρευτη πηγή ταλέντων με τα οποία είναι αποφασισμένος να θωρακίσει την παραπαίουσα ομάδα του. Παρόλα αυτά οι αντιδράσεις από τους υπόλοιπους παράγοντες θα είναι αναπόφευκτες και πολλαπλές, καθώς όπως είναι λογικό αδυνατούν να πιστέψουν οτι ένας υπολογιστής και ένας αριθμητικός τρόπος σκέψης είναι ικανά να ανεβάσουν το επίπεδο της ομάδας. Και σαν να μη φτάνει μόνο αυτό, δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται ούτε καν την τρομακτική οικονομία που τους εξασφαλίζουν οι Beane-Brand, μια οικονομία πολύτιμη καθώς η ηγεσία των Okland δε διαθέτει και κανένα μεγάλο budget για την αγορά παικτών. Όσο όμως η νέα πατέντα δεν αποδίδει καρπούς, τόσο οι γηραιότεροι επιμένουν οτι ο Beane ακολουθεί λανθασμένη πορεία. Όταν τα πρώτα θετικά αποτελέσματα αρχίσουν να φαίνονται, όλα θα έρθουν τούμπα...
Ο σκηνοθέτης Bennet Miller, έχει καταφέρει με τις μόλις δυο του ταινίες, να καταστήσει τους πρωταγωνιστές του υποψήφιους για Oscar 'Α Ανδρικού Ρόλου, με τον έναν μάλιστα να το κερδίζει πανηγυρικά. Το 2005 ο Philip Seymour Hoffman είχε κερδίσει, χάρη στην εκπληκτική του ερμηνεία στο "Capote" το οποίο βασιζόταν στο ομώνυμο βιβλίο του Gerald Clark. Έτσι λοιπόν και φέτος με το "Moneyball" ο Pitt κέρδισε μια ακόμη υποψηφιότητα, ερμηνεύοντας μεστά και ώριμα τον χαρακτήρα του Billy Beane. Παράλληλα στο πλευρό του έλαμψε για πρώτη φορά πραγματικά, ο τροφαντούλης Jonah Hill σε έναν δραματικό ρόλο, πολύ διαφορετικό από τη κωμική του δράση στην οποία τον είχαμε συνηθίσει μέχρι σήμερα. Για την ερμηνεία του αυτή και ο Hill εξασφάλισε την πρώτη του υποψηφιότητα για τον Oscar 'Β Ανδρικού Ρόλου.
Το "Moneyball" αποτέλεσε μια από τις πιο 'ήσυχες' φετινές υποψηφιότητες, κάνοντας παρεούλα στο υπέροχο "Tinker Tailor Soldier Spy" και αποτελώντας κατά τη γνώμη μου το ταινιακό δίδυμο που αδικήθηκε κατάφωρα σε έναν θεσμό που απ'οτι φαίνεται έχει αρχίσει να χάνει για τα καλά το αξιοκρατικό του νόημα.
Κατά τα άλλα τις έξι υποψηφιότητές του τις μάζεψε (από Καλύτερη Ταινία, και ανδρικούς ρόλους, μέχρι Προσαρμοσμένου Σεναρίου), χωρίς όμως να κερδίζει σε καμία κατηγορία. Και ειλικρινά φέτος ήθελα διακαώς το Oscaraki να πάει είτε στον Oldman, είτε στον Pitt, ο οποίος έδωσε απλά υποκριτικά ρέστα.
Βασισμένη στο βιογραφικό βιβλίο του Michael Lewis "Moneyball: The Art of Winning an Unfair Game",η ταινία εξιστορεί στην ουσία την εκ των έσω αλλαγή μιας ομάδας, και το πως αυτό είναι δυνατόν να συμβεί, όταν κάποιος πιστέψει σε αυτή. Πόσο μάλλον όταν αυτή είναι και η δουλειά του: το καλό της ομάδας, ακόμα και όταν οι αθλητές 'απολύονται' με συνοπτικές διαδικασίες...
Ο Pitt υποδύεται με μαεστρία τον μάνατζερ που κάνει αυτό που ξέρει, όσο καλύτερα μπορεί, με επαγγελματισμό και πίστη δηλαδή, μακριά από φανατισμούς και παιχνίδια προσωπικών συμφερόντων. Το μόνο που φαίνεται να τον νοιάζει είναι η πρόοδος της ομάδας και είναι διατεθειμένος να το πετύχει με κάθε κόστος (όπως δηλαδή αυτό εκφράζεται σε χρόνο και σκληρή δουλειά από την πλευρά αυτού, και του βοηθού του).
Εδώ και αρκετά χρόνια ο Pitt έχει καταφέρει να ερμηνεύει ιδιαίτερες και ενδιαφέρουσες περσόνες, διαφορετική η μια από την άλλη κάθε φορά. Και επειδή μόνο ένα pretty face βοηθάει να κάνεις καριέρα, αλλά οχι αυτή που ονειρεύτηκες, ο Pitt φάνηκε να το κατάλαβε αυτό από νωρίς, επιλέγοντας κάθε φορά χαρακτήρες με προσωπικότητα. Είτε υποδύεται ένα σκοτεινό και ψυχωτικό alter ego, είτε έναν εβραιοαμερικανό που αρέσκεται να ξεσκίζει γερμανικά scalps, είτε έναν συμπαθή παππού που πάει κόντρα στην φυσική πορεία της ζωής καθώς γίνεται νέος, ο Pitt αφήνει πάντα το στίγμα του σε καλές παραγωγές και αξιόλογες ταινίες. Το "Moneyball" είναι μια από τις περιπτώσεις αυτές οπού ο πρωταγωνιστής αβίαστα και φυσικά, κερδίζει τις εντυπώσεις χάρη σε μια καθαρά ρεαλιστική ερμηνεία, που δε διαφέρει σε τίποτα από τον πραγματικό τύπο που θα συναντήσεις σε ένα γήπεδο. Οχι τα δικά μας εδώ. Προφανώς.
Η απρόσμενη χημεία του με τον Hill αποτέλεσε το κερασάκι στην τούρτα σε αυτή τη ταινία που είναι όσο πιο κοντά γίνεται στις παλιές απαιτήσεις του κλασικού κινηματογράφου. Η δε συνεργασία τους φαίνεται πως πήγε τόσο καλά, ώστε ο Pitt αποφάσισε να εκτελέσει και χρέη παραγωγού στην επόμενη ταινία του Hill με τίτλο "True Story".
Η σχεδόν γιάνκικη παραστατικότητα του Pitt (δε ξέρω γιατί γιάνκικη, μάλλον επειδή έχω συνδυάσει τη συγκεκριμένη ομάδα με τους κατεξοχήν προπονητές που μασούν αδιάκοπα ταμπάκο, φτύνουν και μιλούν έντονα) κοντράρεται ιδανικά με τη παλιομοδίτικη συμπεριφορά του υπόλοιπου cast (ανάμεσα στους οποίος και ο Seymour Hoffman), μόνο για να τονίσει ακόμα περισσότερο το one man show στο οποίο επιδίδεται ο πρωταγωνιστής για την σωτηρία της ομάδας. Η δε σκηνοθεσία ακολουθεί κλασικά, αφηγηματικά πρότυπα, παραθέτοντας γεγονότα με τρόπο απλό και κατανοητό, αν και κάποιες φορές δυσνόητο για εμάς τους μη-αθλόφιλους. Παρόλα αυτά ακόμα και για άτομα που δεν αρέσκονται να παρακολουθούν 'αθλητικές ταινίες' (όπως εγώ δηλαδή), το "Moneyball" είναι μια περίπτωση που μπορεί να τους κάνει να αλλάξουν γνώμη.
Η αλήθεια και η παραστατικότητα έχουν τον πρώτο λόγο, με την επαγγελματική αποκατάσταση κρυμμένων, wannabe ταλέντων να αποτελούν τις διαρκείς εκπλήξεις. Η διορατικότητα του Brand και η πίστη σε αυτή του Beane είναι δεδομένη από την αρχή, βρισκόμενη σε απόλυτη αντιδιαστολή με τα αποτελέσματα της 'αγοράς' του Brand η αποδοτικότητα του οποίου όσον αφορά τη μελέτη των στατιστικών στοιχείων, έρχεται σε διαρκή σύγκρουση με τη γερουσία και ίσως κάπου βαθιά μέσα του και με τον Beane.
Γήινες ερμηνείες, εις βάθος αναπαράσταση χαρακτήρων, χαλαρή σκηνοθεσία και γνήσια, αμερικάνικη ατμόσφαιρα παράδοσης, συνθέτουν μια ταινία που πολλοί θα εκτιμήσουν και πολλοί επίσης θα τη βαρεθούνε. Αν νομίζετε οτι ανήκετε στην πρώτη κατηγορία, τσεκάρετέ τη, διαφορετικά μη μπείτε καν στον κόπο γιατί είναι και δυο ωρίτσες full.
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι ο Pitt αγαπάει τα σποράκια, οτι ο Hill περνάει άνετα για οικονομο/πληροφορικοτέτοιος και οτι είναι πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπεις πως ολόκληρη η απόδοση μιας ομάδας μπορεί να προβλεφθεί με βάση τους αριθμούς. Και μου έλεγε η μαμά μου οτι τα μαθηματικά θα είναι χρήσιμα στη ζωή μου. Πάει η μεγάλη καριέρα μου στα γήπεδα...
No trivia
ΤΟ ΤΑΙΝΙΑΚΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Happy Camper, by Happy Camper
Εγώ μάλλον ανήκω στην δεύτερη κατηγορία. Καλός ο Πιτ αλλά δεν θεωρώ ότι ήταν κάτι το σπουδαίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκεκριμένα, όπως είχα γράψει παλιότερα σε άλλο μπλογκ:
"Εγώ αντιθέτως την θεωρώ υπερεκτιμημένη κυρίως στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Κάτι που είναι απολύτως λογικό βέβαια από την στιγμή που πρόκειται για μια ταινία με θέμα ένα άθλημα που αποτελεί στην ουσία μέρος της κουλτούρας των Αμερικανών. Εξού και οι αποθεωτικές κριτικές. Σίγουρα έχει κινηματογραφικές αρετές αλλά είναι κομμένες και ραμμένες για τα γούστα της Ακαδημίας.
Ένα πράγμα που με "χάλασε" είναι τα φλασμπακ της ιστορίας. Μου φάνηκε πολύ κλισέ και κάτι που είναι χιλιοπαιγμένο σε τέτοιου είδους ταινίες όπου αναπόφευκτα πολλές φορές οδηγούνται σε έναν έμμεσο διδακτισμό (τα λάθη του παρελθόντος όπου γίνονται μάθημα). Κι αυτό στο “Moneyball“ θεωρώ ότι έγινε με τον πλέον ακαδημαϊκό τρόπο.
Για μένα είναι το "The Blind Side" της φετινής χρονιάς, αλλά βέβαια σαφώς ανώτερο από την μετριότατη εκείνη ταινία με τον απίστευτα εκνευριστικό συντηρητισμό της.
Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις αναπολώ τις εποχές του “Jerry Maguire” και του “Any Given Sunday”."
Αυτά! :)
2/5: Έτσι κι έτσι
Καλά για το "The Blind Side" δε το συζητώ καν. Τυχερή η Bullock εκείνη τη χρονιά. Αυτό που πραγματικά εκτίμησα παρόλα αυτά, είναι οτι ο Pitt έπαιζε στο mute. Γενικά μου αρέσουν πολύ τέτοιου είδους ερμηνίες, όπως για παράδειγμα και του Gosling στο Drive (άλλης δυναμικής βέβαια, συμφωνώ) αλλά θυμάμαι είχα χαζέψει μέσα στην αίθουσα. Εάν ήταν κλασικά θερμόαιμος, όπς απαιτήται από το συγκεκριμένο άθλημα, νομίζω θα με ξένιζε. Και ο Hill-έκπληξη. Το θέμα με το άθλημα είναι σίγουρα στο πετσί τους, σε αυτό συμφωνούμε :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Bullock είχε φάει πολύ κράξιμο εκείνη την χρονιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως η ερμηνεία του Pitt ήταν, όπως χαρακτηριστηκά είπες, στο "mute" κι αυτό ήταν κάτι απρόσμενα καλό. Και ο Hill όντως ήταν έκπληξη.