O Noah Arkwright (Peter Howitt) είναι ένας σκηνοθέτης ο οποίος ζει στην Αγγλία έναν μάλλον έκκλητο βίο, αν κρίνει κανείς από τις αχαλίνωτες νύχτες (και μέρες) γεμάτες από ναρκωτικά, μπόλικο sex και άφθονο αλκοόλ. Την ίδια στιγμή ο Noah πατώντας πάνω στο cult status που έχει δημιουργηθεί γύρω από τις indie ταινίες του, εξακολουθεί να υποστηρίζει αυτό το πρότυπο ζωής θεωρώντας οτι αυτό καθορίζεται και προδιαγράφεται ως ένα μεγάλο ποσοστό από τη δουλειά και τον τρόπο με τον οποίο αυτός τη κάνει. Παρά το γεγονός οτι η κατανάλωση αλκοόλ τον έχει ήδη οδηγήσει στα αλκοολικά μονοπάτια, ο ίδιος δε φαίνεται να το έχει καταλάβει και συνεχίζει την αυτοκαταστροφική του πορεία. Τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο όταν εμφανιστεί η Kirstin (Rachael Stirling) μια νεαρή γυναίκα, πρώην αλκοολική, η οποία θα του ανοίξει τα μάτια και με τη βοήθεια του συνεργάτη του Noah, Ray (Sean Pertwee) θα τον στείλουν κατευθείαν για αποτοξίνωση. Ο Noah φαίνεται πως έχει αρχίσει να βάζει μυαλό, και τη ζωή του σε τάξη. Όταν μάλιστα γνωρίσει και την όμορφη Claire (Saffron Burrows) τότε η δημιουργία οικογένειας θα αρχίσει να φαντάζει ως μια πολύ καλή πιθανότητα, για τη μέχρι τότε ατίθαση ζωή του. Παρόλα αυτά η Μοίρα δεν έχει παίξει ακόμα το τελευταίο της χαρτί. Και αυτό το τελευταία θα είναι και το πιο σκληρό για τον Noah...
Αν έχω πει κι αν έχω πει οτι ο ασιατικός και ανεξάρτητος, βρετανικός κινηματογράφος είναι από τους αγαπημένους μου, και τέτοιες ταινίες όπως το "Dangerous Parking" με κάνουν να στηρίζω την άποψή μου αυτή, κάθε φορά και περισσότερο.
Η ταινία ακολουθεί την κλασική, indie μορφή ανάλογων βρετανικών film η οποία επηρεάζει κάθε τι μέσα της: από τις ερμηνείες και την απόδοση του story, μέχρι την πρόζα, τη φωτογραφία, τη μουσική και κυρίως τη σκηνοθεσία. Στη προκειμένη περίπτωση σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής είναι το ένα και το αυτό πρόσωπο.
Το γεγονός οτι ο Peter Howitt σκηνοθετεί παράλληλα την ταινία στην οποία κρατά τον κεντρικό ρόλο, σίγουρα δεν είναι κάτι το πρωτότυπο, καθώς έχει γίνει πλέον πανάκεια αυτή η πολλαπλή δράση των σκηνοθετών. Εκεί όμως που έγκειται η πρωτοτυπία είναι πως η ιστορία η οποία πραγματεύεται μπροστά μας, αφορά τη ζωή και την προσωπικότητα ενός χαρακτήρα, τονίζοντας ακόμη περισσότερο την αυτοαναφορικότητα του ίδιου του κινηματογράφου, όπως τουλάχιστον τον συναντούσαμε παλιά, την εποχή δηλαδή των μεγάλων σκηνοθετών.
Η δημιουργία κινηματογράφου για τον κινηματογράφο, αποτελούσε από πάντα στοιχείο σπουδαίων σκηνοθετών όπως ο Godard ο οποίος έβαζε τους ηθοποιούς του να μιλούν κατευθείαν στην κάμερα, προκειμένου να καταστήσει σαφές οτι τελικά αυτό που βλέπουμε, είναι μια μυθοπλασία. Στα ίδια χνάρια έχουν πατήσει και πιο σύγχρονοι όπως ο Kiarostami και ο Bella Tar. Μπορεί ο Howitt να μην διαθέτει το εύρος ή και το 'βαρύ' καλλιτεχνικό (εάν μπορώ να το θέσω έτσι) προφίλ των παραπάνω σκηνοθετών, παρόλα αυτά με έναν πολύ έξυπνο και σύγχρονο τρόπο, κατόρθωσε να χτίσει την ταινία του πάνω σε αυτή ακριβώς τη βάση: να κάνει μια κινηματογραφική ταινία για το έμψυχο υλικό της. Τον σκηνοθέτη.
Αν δε θυμάστε το όνομα του Howitt να σας φρεσκάρω λιγάκι τη μνήμα και να σας υπενθυμίσω πως είναι ο δημιουργός της ταινίας "Sliding Doors" (1998) της μοναδικής για εμένα ταινίας στην οποία βρήκα έστω αφηρημένα καλή την Gwyneth Paltrow, ενώ στο ενεργητικό του μετράει και το πρώτο "Johnny English" (2001) με τον Rowan Atkinson. Αν δει κανείς το "Dangerous Parking" καταλαβαίνει δυο πράγματα: 1) οτι βρίσκεται σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο με οτι είχε μέχρι στιγμής κάνει και 2) οτι είναι σίγουρα η καλύτερη μέχρι τώρα, δουλειά της καριέρας του.
Η ταινία βασίζεται στην ομώνυμη νουβέλα του συγγραφέα Stuart Browne και παρουσιάζει με τρόπο δραματουργικό, χιουμοριστικό και σε πολλές στιγμές σουρεαλιστικό, μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής αυτού του ιδιόμορφου χαρακτήρα που ακούει στο όνομα Noah Arkwright.
Δε θα ήθελα να κάνω spoil μια σημαντική στιγμή στη πορεία της ταινίας, για τον λόγο αυτό θα περιοριστώ σε μια γενική εικόνα που αποκόμισα από το σύνολο της ταινίας.
Αρχικά όλη η αίσθηση που αποπνέει είναι αυτή της 'ζήσε τη κάθε στιγμή της ζωής σου, σαν να μην υπάρχει αύριο', γεγονός που μόνο γοητευτική μπορεί να είναι, ιδιαίτερα όταν λειτουργεί στα πλαίσια μιας βρετανικής παραγωγής. Εκεί στη μουντή Αγγλία έχουν την ικανότητα οι σκηνοθέτες να κάνουν το βροχερό και κρύο καιρό, κομμάτι της ταινίας τους. Ο γκρίζος ουρανός, οι νοτισμένοι δρόμοι και η ρουφηγμένη από χρώματα ατμόσφαιρα, έρχεται από την άλλη πλευρά σε έντονη αντίθεση με τη πολύβουη ζωή του πρωταγωνιστή, ο οποίος κάνει οτι γουστάρει και δε δίνει και λογαριασμό σε κανέναν. Πίνει, μεθάει (ξερνάει επίσης), πηδάει, και πάλι από την αρχή, δίνοντας αφενός την εντύπωση μιας πραγματικά cult, δημιουργικής φυσιογνωμίας, αφετέρου όμως μια προσωπικότητας που μπορεί να έχει οδηγηθεί και σε καλλιτεχνικό (πέρα δηλαδή από το εμφανώς υπαρξιακό) τέλμα.
Ο Noah είναι ένας κλασικός τύπος, ο οποίος δεν δέχεται το γεγονός οτι βρίσκεται και σε μια ηλικία που πλέον τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι περισσότερο γραφικές, παρά γοητευτικές. Το γεγονός οτι ο Ray, ο πιο κοντινός του ίσως άνθρωπος, βρίσκεται στο πλευρό του ευθύς εξαρχής δεν είναι τυχαίο, καθώς αποτελεί έναν από τους βασικούς ήρωες που βοηθούν στην εξέλιξη της πλοκής, η οποία από το δεύτερο μισό της ταινία και μετά πάει να γίνει πολύ δραματική, αλλά σώζεται. Σώζεται χάρη στην ειλικρίνεια, την ωμότητα και την πραγματική ρεαλιστικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται οι αναπόφευκτες καταστάσεις από τους ήρωες.
Όλες έτσι κι αλλιώς οι ερμηνείες στη συγκεκριμένη ταινία διαπνέονται από τη φλεγματική γοητεία που διαθέτουν παρόμοια films και την ανάλογη τρέλα που περιμένει κανείς από το cast.
Η σκηνοθεσία είναι νομίζω από τα καλύτερα πράγματα που έχω δει τελευταία, καθώς καταφέρνει και δένει τον παραληρηματικό κόσμο (ο οποίος βρίσκεται συνήθως στο πιωμένο μυαλό του Noah) με τον πραγματικό. Μέσα από πολλαπλά cuts, σουρεαλιστικά σκηνικά, ταπετσαρίες που...τραγουδάνε και έτερες ιδιάζουσες προσωπικότητες, η πλοκή ξεδιπλώνεται εύκολα χάρη στην αφηγηματικότητα του κεντρικού ήρωα, αλλά και τον κατακερματισμό του χωροχρονικού πλαισίου μέσα στο οποίο αυτή λαμβάνει χώρα.
Για να το εξηγήσω λιγάκι καλύτερα αυτό, εννοώ πως η σκηνοθεσία έχει μια ιδιαιτερότητα ως προς την ακολουθία μιας συγκεκριμένης πορείας και αυτό γιατί παρουσιάζει διαφορετικές πτυχές από τη ζωή του χαρακτήρα, οι οποίες πολλές φορές προέρχονται ακόμα και από γεγονότα τα οποία όμως εμείς δεν έχουμε δει ακόμα να συμβαίνουν. Παρόλα αυτά παρουσιάζονται σαν μια βιωμένη πραγματικότητα, μόνο για να έρθει το επόμενο πλάνο και να επιβεβαιώσει αυτό που είχαμε δει πριν λίγο. Παρελθόν, παρόν και μέλλον (το οποίο για εμάς είναι ακόμα μέλλον, για τον ήρωα έχει ήδη γίνει παρελθόν) εμπλέκονται με ένα έξυπνο τρόπο, καθιστώντας την σκηνοθεσία απολαυστική και την εξέλιξη της υπόθεσης ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, από την κλασική, απλή παράθεση των γεγονότων.
Συνοψίζοντας θα έλεγα οτι το "Dangerous Parking" είναι μια ταινία με τα όλα της: καυστικό χιούμορ, αθυροστομία, ευτράπελα, αλλά και δράμα, συγκίνηση και ομορφιά. Ή αλλιώς British cinema at its best. Ναι ναι και αυτό. Όσοι έχετε δει το "Cashback" είμαι σίγουρη οτι θα την εκτιμήσετε. Δείτε την σαν ένα "Cashback" ενηλίκων. Πολύ καλή ταινία, με τη πρώτη ευκαιρία δείτε την.
Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι ο Noah μου θύμιζε ολοένα και περισσότερο τον Gary Oldman, o οποίος νομίζω θα ήταν επίσης εξαιρετικός στο ρόλο, οτι είναι κλασικός, indie κινηματογράφος και τον αγαπώ και οτι απλά...δείτε την ρε παιδί μου!
No trivia
ΤΟ ΤΑΙΝΙΑΚΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Invention of Love, by Andrey Sushkov
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου