Take This Waltz: An indie drama full of color

NEW ARRIVAL

Γεια σας και πάλι, καλή εβδομάδα και καλό μήνα να έχουμε!  Σήμερα θα ασχοληθούμε με ένα ταινιάκι που εδώ στην Ελλάδα, μάλλον πήγε λιγάκι άπατο, οχι μόνο λόγω περιεχομένου και αισθητικής, αλλά και γιατί την εβδομάδα κυκλοφορίας του, όλοι μας, είχαμε στραμμένη τη προσοχή στο τελευταίο, μπατμανικό μέρος, της τριλογίας του Nolan, "The Dark Knight Rises".  Έτσι ήρθε η στιγμή να αποκατασταθεί αυτή η αδικία, και να δούμε τη Michelle Williams να λάμπει, σε έναν ακόμη ρόλο.  Για πάμε.

H Margot (Michelle Williams) είναι μια νεαρή, freelance δημοσιογράφος η οποία γράφει μικρά κειμενάκια για ταξιδιωτικά και τουριστικά φυλλάδια, και που μαζί με τον σύζυγό της, Lou (Seth Rogen), ο οποίος είναι συγγραφέας μαγειρικών συνταγών που αφορούν μόνο κοτόπουλο, ζουν σε μια πορτογαλίζουσα κοινότητα στο Τoronto του Καναδά, μακριά από την πολύβουη και ταραχώδη ζωή της πόλης.
Η Margot περνάει τη μέρα της μεταξύ σπιτιού (οπού ο Lou διαρκώς μαγειρεύει κοτόπουλο, υπό τη μορφή διαφόρων παραλλαγών), κολυμβητηρίου, στο οποίο συνηθίζει να πηγαίνει και με την κουνιάδα της Geraldine (Sarah Silverman), μια αλκοολική οικογενιάρχη σε αποτοξίνωση και...βεράντας, μοιάζοντας με πιτσιρίκι παγιδευμένο σε μια βαρετή καθημερινότητα, χωρίς καμία έξοδο διαφυγής.
Όλα αυτά πρόκειται να αλλάξουν, όταν έπειτα από ένα επαγγελματικό της ταξίδι, θα γνωρίσει τον γοητευτικό και μυστηριώδη Daniel (Luce Kirby), με τον οποίο η σπίθα του φλερτ θα ανάψει στη στιγμή, κάνοντας αν μη τι άλλο την επιστροφή στη πατρίδα πιο παιχνιδιάρικη και ανεκτή.
Και εκεί που η Margot αποφασίζει τελικά να του πει οτι είναι παντρεμένη, ο Daniel με ένα νεύμα κατανόησης, παίρνει τα μπογαλάκια του και πάει σπίτι.  Το πρόβλημα;  Το σπίτι του, βρίσκεται ακριβώς απέναντι από αυτό της Margot και του συζύγου της, μιας που βλέπετε, από ένα παιχνίδι (διόλου τυχαίο για κινηματογραφικά δεδομένα) της μοίρας, ο Daniel καταλήγει ως ο καινούριος γείτονας.  Και τώρα η καθημερινότητα της πρωταγωνίστριας, πρόκειται σίγουρα να γίνει πολύ πιο ενδιαφέρουσα.  Οχι όμως και πιο εύκολη...

Το 2002 η Sarah Polley έκανε το κινηματογραφικό της, full length ντεμπούτο, με τη ταινία "All I Want From Christmas", μόνο για να έρθει τέσσερα χρόνια αργότερα με το διθυραμβικό, "Αway From Her" και να γίνει χαμός.  Η ιστορία του περιστρέφεται γύρω από ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, όταν η σύζυγος (μια εκπληκτική Julie Christie) αναγκάζεται να νοσηλευτεί σε ένα γηροκομείο, από τη στιγμή που το Αlzheimer τη χτυπήσει βαριά.  Τότε ο άντρας της θα ζήσει μια πρωτοφανή κατάσταση, όταν η Fiona αρχίσει να εκδηλώνει αισθήματα για έναν άλλον άντρα ο οποίος είναι επίσης τρόφιμος του γηροκομείου.
Δυο υποψηφιότητες για Oscar ('Α Γυναικείου Ρόλου και Καλύτερου, προσαρμοσμένου σεναρίου για την Polley), σαράντα ακόμη νίκες στα απανταχού κινηματογραφικά φεστιβάλ, και κριτικές που εκθείαζαν τόσο την ηθοποιία, όσο και τη σκηνοθεσία της συγκεκριμένης ταινίας, ήταν ο απολογισμός της καλύτερης-για τους περισσότερους- μέχρι σήμερα δουλειάς, της κατά τα άλλα ηθοποιού (κάπου θα την έχει πάρει το μάτι σου στο "Dawn of the Dead" του 2004, το "Mr. Nobody" και το πιο πρόσφατο, "Splice"), Sarah Polley.
Έχοντας λοιπόν θέσει από την αρχή τον πήχη ψηλά, πολλοί έσπευσαν να πουν οτι η νέα της ταινία, "Take This Waltz" επρόκειτο (και βασικά έπρεπε) να είναι τόσο καλή, όσο η προηγούμενη.  Όταν λοιπόν έφτασε η στιγμή που η ταινία έκανε την εμφάνισή της στις αίθουσες, ο πέλεκυς των κριτικών έπεσε τόσο βαρύς πάνω της, που μάλλον ούτε η ίδια η Polley το περίμενε.  Δεν ήταν εξάλλου λίγοι αυτοί που την κατηγόρησαν για μια συγκεκριμένη σκηνή σεξ (δε σας λέω ποια), την οποία και καθόλου ερωτική δε βρήκαν, και χωρίς τη παραμικρή χημεία των συμμετεχόντων και στην τελική, εντελώς φτηνή.
Παρά το δριμύ κατηγορώ και τις δηλητηριώδεις κριτικές (σε βαθμό που να καταντούν τουλάχιστον γελοίες και υποκριτικές) εγώ μπορώ να σας πω ένα πράγμα: η ταινία είναι οτι πιο ζεστό, πιο ανθρώπινο και πιο αληθινό έχω δει από πλευράς story, τώρα τελευταία.  Και αν σας τρώει να μάθετε και για τη σκηνή του σεξ, μπορώ να σας βεβαιώσω οτι ήταν επίτηδες 'χαλασμένη'.  Τα υπόλοιπα παρακάτω.

Η υπόθεση του "Take This Waltz" σίγουρα δεν είναι κάτι που βλέπεις για πρώτη φορά, οπότε αν περιμένεις κάτι ολοκληρωτικά καινούριο, καλή τύχη και όταν το βρεις, πες το και σε εμένα.
Παρά το γεγονός όμως οτι μιλάμε για μια δραματική, αισθηματική ιστορία που έχεις δει και πάλι σε ένα σωρό ταινίες, εντούτοις, η φωτεινή σκηνοθεσία της Polley, τα εντυπωσιακά, πολύχρωμα σκηνικά, η όμορφη μουσική και οι πολύ καλές ερμηνείες, είναι αναμφίβολα αυτά που σε κερδίζουν.
Σε πρώτη φάση η ερμηνεία της Williams εδώ, είναι μια από τις καλύτερές της.
Με μια συμπεριφορά που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε αυτή της παιδικής αφέλειας και αυτή της κεκαλυμμένα, σεξουαλικής ύπαρξης, δίνει πνοή σε έναν ρόλο, ο οποίος πολύ εύκολα θα μπορούσε να έχει καταλήξει σε καταστροφή, αν είχε πέσει στα λάθος χέρια.
Εδώ τη Williams τη λες και ολίγον καταθλιπτική, και ολίγον στο κόσμο της και ολίγον να ασφυκτιά από μια πραγματικότητα, στην οποία όμως η ίδια δεν έχει καμία ουσιαστική συμμετοχή.  Είναι σαν η ζωή της να περνάει μέρα με τη μέρα, με την ίδια να αποτελεί απλό μάρτυρα αυτής της φριχτής συνειδητοποίησης και χωρίς βέβαια μπορεί να κάνει τίποτα για να το αλλάξει αυτό.
Φαινομενικά η ζωή της είναι αξιοζήλευτη.  Έχει έναν σύζυγο που την αγαπά, ένα υπέροχο μποέμ σπιτικό και μια φυσιολογική καθημερινότητα, που πολλοί θα ήθελαν να έχουν.  Οχι όμως η Margot.  Για εκείνη, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.  Παγιδευμένη ανάμεσα σε μπαχαριασμένα κοτόπουλα, με έναν άνδρα με τον οποίο δε μιλούν ούτε στην έξοδο της επετείου τους ('μα μωρό μου, είμαστε παντρεμένοι, τι θες να πούμε;), καλό, χρυσό και άγιο, αλλά απίστευτα βαρετό, χωρίς καμία πρόκληση και κανένα σασπένς, αναλώνεται σε τόσο μικρά πράγματα που το κεφάλι της πάει να εκραγεί από την ασημαντότητα, το βλέμμα της παραμένει θλιμμένο και οι επιλογές της, τρομακτικά περιορισμένες.  Παντού χρώματα-ζωηρό πορφυρό, έντονο μπλε, φωτεινό πορτοκαλί, αποχρώσεις του πράσινου και του ζεστού κίτρινου-κοτόπουλο, ύπνος, βόλτα στην αγορά, κοτόπουλο, μουσική, οχι sex, ύπνος, παιδαριώδη παιχνιδάκια, γέλια, μηχανικο sex, βαρεμάρα, ύπνος και πάλι από την αρχή.  'Δεν έχεις ιδέα πόσο δύσκολο μου είναι να σε σαγηνεύσω Lou'.  Οχι, δεν έχει.

Στην ουσία η έλευση του νέου, ωραίου και αρτιστίκ γείτονα, μετουσιώνεται σε μια ευκαιρία της Margot, να γλυτώσει από την εξοντωτικά βαρετή λούπα στην οποία έχει πέσει.

Σίγουρα η σεξουαλική τους χημεία είναι έκδηλη (σε μια σκηνή ο Daniel της εξιστορεί αργά και βασανιστικά, τι ακριβώς θα της έκανε αν μπορούσε τελικά το θέμα να προχωρήσει πιο πέρα, και είναι εμφανές οτι η Margot τον ποθεί κολασμένα), αυτό όμως που ίσως έχει μεγαλύτερη αξία, είναι οτι εκείνη ποθεί την ιδέα του να είναι μαζί με κάποιον τόσο διαφορετικό, τόσο προκλητικό, τόσο παθιασμένο.

Η μάχη της να ξεφύγει πάση θυσία, είναι μια μάχη υπόγεια, που τη θέλει, και δε τη θέλει, την έχει ανάγκη, αλλά ταυτόχρονα αναγκάζεται να την αποθήσει για χάρη του πεντάχρονου γάμου της.  Δεν είναι εύκολο να διεκδικεί κανείς αυτό που θέλει, και στη προκειμένη περίπτωση αυτό είναι μια πικρή αλήθεια.  Όσα όμορφα, vintage φορεματάκια κι αν φοράει, όσο κι αν το βλέμμα της υπόσχεται ένα σωρό πράγματα στον Daniel (και τούμπαλιν), όσο και αν θέλει να ζήσει σαν ένα ελεύθερο, ανεξάρτητο πλάσμα, κατά βάθος είναι μια ενοχική ύπαρξη που έχει ανάγκη περισσότερα, έχει ανάγκη να ζει διαρκώς για το καινούριο και για το διαφορετικό, όμως με μια χαρακτηριστική ατάκα της ταινίας, "new gets old", η Margot βρίσκεται και πάλι στο σημείο μηδέν: να αφήσω την συνηθισμένη, αλλά σίγουρη ζωή με τον άντρα μου, για να κυνηγήσω κάτι καινούριο, ή και αυτό θα καταλήξει σύντομα παλιό και δεδομένο;

Η sexy σκηνή προς το τέλος της ταινίας (γυρισμένη εντυπωσιακά με μια 360 μοιρών σκηνοθεσία), υπό τις αισθαντικές νότες και την βαθιά φωνή του Leonard Cohen, στο ομώνυμο τραγούδι (ναι, ναι Take this Waltz λέγεται) αποδεικνύει περίτρανα την παραπάνω σοφή επισήμανση, και δε λέω τίποτα περισσότερο γι' αυτό.

Όπως ανέφερα και πριν, η σκηνοθεσία της Polley είναι εντυπωσιακά ζεστή, με χρώματα που παραπέμπουν σε instagram-ισμένο καλοκαίρι, προσδίδοντας στη ταινία μια εύκολα εναλλακτική και indie διάθεση.  

Σε γενικότερο επίπεδο, η σκηνοθεσία της ακολουθεί την κλασική, αφηγηματική, με την προσθήκη μερικών εξαίσιων πλάνων που θαρρείς οτι φωτοβολούν.

Οι ερμηνείες είναι από όλους καλές, με εξαίρεση ίσως τον Kirby ο οποίος φαινόταν αρκετά αμήχανος και στημένος, ίσως εξαιτίας του διαρκούς γυμνού της Williams στη ταινία.  Who knows?

Αντιθέτως ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσαν οι Rogen-Silverman, δυο κατεξοχήν κωμικοί ηθοποιοί, οι οποίοι κράτησαν εντυπωσιακά τους δραματικούς ρόλους που τους δόθηκαν, και ιδιαίτερα η Silverman η οποία ήταν έως και συγκινητική.  Ο Rogen με το always φαφλατάδικο ύφος του, ήταν καλή επιλογή για τον ρόλο του συζύγου, και η χημεία του με την Williams, ανέλπιστα καλή.

Βέβαια όπως και να το κάνουμε αυτή που κράτησε τη προσοχή πάνω της ήταν η Williams, η οποία φαίνεται να λάμπει ταινία με ταινία.  Εύθραυστη, όμορφη και τόσο καλή σε τέτοιους ρόλους, όσο μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, μπορεί πλέον να στεφθεί με επιτυχία 'Queen of Indie'. Congratulations!

Όμορφη, ξεχωριστή και απόλυτα αληθινή, το "Take This Waltz" είναι μια ταινία για τις προσωπικές μας επιλογές και την αναζήτηση κάθε φορά αυτού που δεν έχουμε.  Το οποίο τις περισσότερες φορές καταλήγει τελικά σαν αυτό που είχαμε.  Τι κρίμα...

Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι η Williams έχει υπάρξει κινηματογραφική σύζυγος μπόλικων hot names, συμπεριλαμβανομένων του Ryan Gosling, Leonardo di Caprio και Gael Garcia Bernal, οτι θέλω όοοοολη τη γκαρνταρόμπα που φοράει στο film και οτι το γυμνό, γυναικείο σώμα έχει πολύ καιρό να εκθιαστεί, όπως εκθιάζεται οπτικά εδώ από την Polley.

No trivia