The Impossible: Nothing is...

NEW ARRIVAL

Γεια σας και πάλι!  Καλημέρα και καλή χρονιά σε όλους, με υγεία πάνω απ'ολα, αγάπη και όσο μπορούμε χαρά.  Σήμερα λοιπόν, και μετά από απουσία δυο εβδομάδων, είπα να ξεκινήσουμε και πάλι το blogaki με μια ταινία, η οποία φαίνεται πραγματικά "αδύνατη".  Το "The Impossible" είναι μια ταινία που θα λατρέψει το κοινό, κυρίως, επειδή πατάει πάνω σε ένα κλασικό, δραματικό μοτίβο, προκαλώντας συγκίνηση και μπόλικο κλάμα.  Και οχι πάντα με την καλή έννοια.  Για να δούμε λοιπόν τι μπορεί και τι οχι, να μας προσφέρει το "The Impossible".

Η οικογένεια Belon, αποφασίζει να περάσει τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές της, σε ένα ταϋλανδέζικο, παραθαλάσσιο θέρετρο, που το λες και Παράδεισο επί Γης.  Εκεί η γιατρός που δεν εξασκεί το επάγγελμα αλλά μεγαλώνει τα τρία τους παιδιά, Maria (Naomi Watts), και ο σύζυγός της Henry (Ewan McCregor), απολαμβάνουν ξέγνοιαστες στιγμές με τα αγοροπιτσιρίκια τους, παίζοντας μπάλα, κάνοντας ηλιοθεραπεία και στέλνοντας φωτεινά αερόστατα στον ουρανό, το βράδυ του ερχομού τον Χριστουγέννων.
Μια μόλις μέρα μετά τη γιορτινή ατμόσφαιρα, κανείς δεν είναι έτοιμος γι' αυτό που θα επακολουθήσει (και πως θα μπορούσε δηλαδή να είναι;).  Το πρωί της 26ης Δεκεμβρίου του 2004, ένα τεράστιο, φονικό τσουνάμι, θα χτυπήσει τις ακτές της Ao Nang, αφήνοντας στο πέρασμά του θάνατο και ανυπολόγιστη καταστροφή.  Εκεί η οικογένεια Belon, θα είναι μόνο μια από τις πολλές που θα προσπαθήσει να επανενωθεί, αντιμετωπίζοντας κακουχίες, πείνα, σκληρούς τραυματισμούς και εξαθλίωση, στην κοπιώδη αναζήτηση της πολυπόθητης επανα-συνύπαρξης των μελών της.  Αυτό που για πολλούς είναι αδύνατο, εδώ, γίνεται τελικά δυνατό.

Η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία (σε περίπτωση δηλαδή που υπάρξουν κάποιοι σκεπτικιστές οι οποίοι βρουν εντελώς απίθανο το σενάριό της), και συγκεκριμένα σε αυτή της ισπανικής καταγωγής, οικογένειας Belon.  Και αν αναρωτιέστε για ποιον λόγο ο σκηνοθέτης, Juan Antonio Bayona δεν τήρησε την αυθεντικότητα του θέματος, ρίχνοντας στα κινηματογραφικά τσουναμο-λιοντάρια, μια ομάδα ισπανόφωνων ηθοποιών, μάλλον η αιτία δεν είναι και τόσο δύσκολη στην ερμηνεία της.
Η Naomi Watts και ο Ewan McCregor, είναι δυο ηθοποιοί της γενιάς τους, με βαρύ κινηματογραφικό φορτίο στις πλάτες τους, αποτελώντας μέγιστη εγγύηση για κάθε (ή τουλάχιστον για τις περισσότερες) ταινία στην οποία εμφανίζονται.  Συνεπώς μπορούμε να αντιληφθούμε το γεγονός οτι ο Bayona, δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να ρισκάρει την κόστους $30 εκατομμυρίων ταινία του, να χαντακωθεί ή να πάει και άπατη, δίνοντας τους πρωταγωνιστικούς ρόλους οχι απλά σε ξενόφωνους ηθοποιούς (γιατί γι' αυτόν τον λόγο υπάρχουν στην τελική οι Banderas, Penelope Cruz και Bardem και μια χαρά είναι από άποψη ταλέντου τα παιδιά), αλλά και επικεντρώνοντας το όλο feeling της ταινίας του, ακόμα και την γλώσσα, στα ισπανικά.  Ως ένα βαθμό μπορούμε να το αντιληφθούμε αυτό.  Από την άλλη βέβαια το να μη δίνεις την ευκαιρία σε μια συγκλονιστική εκ των πραγμάτων ιστορία, να μιλήσει με τα πραγματικά της χρώματα, δε ξέρω αν βοηθάει έτσι κι αλλιώς.  Το να βλέπεις ας πούμε την κατάξανθη Watts να λέγεται Maria, και τo ολίγον φλεγματικό, βρετανόπουλο αγόρι της, Lucas, ε σου κλωτσάει κάπου, ακόμα κι αν δε το θες.  Και αυτό είναι το πρώτο ολίσθημα το οποίο μπορεί να εντοπίσει κανείς, στη νέα ταινία του σκηνοθέτη του, "The Orphanage".

Και τώρα που τα λέμε έτσι μεταξύ μας, τι ταινιάρα ήταν αυτό το Orphanage ρε παιδί μου;  Τι τρομερή ατμόσφαιρα, ερμηνείες, σενάριο και τρομοκρατική διάθεση;  Το κακό με το "The Impossible" είναι πως όταν προσπαθήσεις να το συγκρίνεις με το ισπανικό Ορφανοτροφείο, αντιλαμβάνεσαι οτι μπάζει τόσο πολύ από κάθε άποψη, ώστε τελικά παρατάς τις συγκρίσεις, και προσπαθείς να παρακολουθήσεις την δραματίζουσα, κταστροφολογία του Bayona, αποδεσμευμένος από το προηγούμενο, κινηματογραφικό του κομψοτέχνημα.
Για να μην είμαστε βέβαια και υπερβολικοί, το "The Impossible" έχει πράγματα να σου δώσει, τα οποία περιστρέφονται κυρίως γύρω από την σπαρακτική ερμηνεία της Watts, την εντυπωσιακή αποτύπωση της μανίας του τσουνάμι και του ολέθρου που άφησε πίσω του (αν και δε ξέρουμε κατά πόσο είναι εύκολο για κάποιον που βρέθηκε εκεί, να "ξαναζήσει" αυτή την εμπειρία, έστω και υπό τη μορφή ταινίας), καθώς και μερικές καλές σκηνοθετικές πινελιές (ιδιαίτερα κάπου στο τέλος), εκεί που ο Bayona δίνει το κάτι παραπάνω, εμπνευσμένος θαρρείς από τις καλύτερες στιγμές του Guillermo del Toro, στο ανατριχιαστικά καλό, "The Devil's Backbone".
Αν σε αυτά προσθέσουμε το συντομότατο πέρασμα της Geraldine Chaplin που κάνει λίγο spice up τα πράγματα, καθώς και την χημεία των ηθοποιών οι οποίοι πραγματικά δένουν ωραία μεταξύ τους (τα δυο μικρότερα πιτσιρίκια κλέβουν εύκολα την παράσταση), τότε το "The Impossible" γίνεται μια ταινία που μπορείς να της δώσεις μια ευκαιρία.  Το πρόβλημα βέβαια, το οποίο βρίσκεται στον αντίποδα, μπορεί να καταστήσει ξαφνικά όλα τα παραπάνω, άνευ σημασίας, μειώνοντας το ενδιαφέρον της προσπάθειας κατακόρυφα.  Και αυτό είναι ένα βασικό θέμα το οποίο ταλανίζει σκηνοθέτες και σκηνοθέτες που τυγχάνει να πέσουν στην παγίδα του:  οι εύκολοι συναισθηματισμοί/δράμα/συγκίνηση, όπως θες πες το.

Καταρχάς ένα σοβαρό φάουλ μπορώ να εντοπίσω απευθείας, όσον αφορά την χρήση της μουσικής επένδυσης στην ταινία.  Πέρα από το γεγονός οτι δεν αποτελεί επουδενί ενδοαφηγηματικό κομμάτι του φιλμ, αλλά χρησιμεύει καθαρά ως στοιχείο δημιουργίας ατμόσφαιρας (nothing wrong there), εντούτοις η μουσική είναι τόσο τραβηγμένη από τα μαλλιά και προσπαθεί τόσο πολύ να δημιουργήσει και να εκβιάσει το συναίσθημα, μέσα από ορχηστρικά κρεσέντα και βιολιά που κλαίνε, ώστε προσωπικά που δημιουργήθηκε εντόνως η ανάγκη να δοθεί ένα τέλος στο δράμα της οικογένειας, μπας και σταματήσει επιτέλους, αυτό το μουσικό μαρτύριο.  Πραγματικά, αν η μουσική δεν χρησίμευε ως ένα τόσο απροκάλυπτα υποκινούμενο για ψευδή συγκίνηση, όχημα, τα πράγματα θα ήταν σαφώς καλύτερα.  Δεν ήταν όμως.
Κάτι άλλο που με ξενίσει αρκετά επίσης, ήταν το γεγονός οτι στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, ο Bayona, φάνηκε να χάνει κάπου το μέτρο της ειλικρινούς αναπαράστασης για χάρη ενός μαζικού συναισθηματισμού, και αν κάτι απεχθάνομαι στις ταινίες, είναι ακριβώς αυτό.  Όταν ο άλλος προσπαθεί να εκμαιεύσει από εμένα συναισθήματα με τρόπο ετσιθελικό, αρχίζω να χτίζω και εγώ μια αμυντική στάση σαν να του δηλώνω οτι, ξέρεις κάτι φίλε, σαν θεατή με έχεις χάσει.  Αυτό ήταν και το βασικό μου πρόβλημα με τo "Amour" του Haneke, μια άποψη που φαίνεται να συμμερίζομαι μόνο εγώ, αλλά δεν βαριέσαι.  Αισθάνθηκα οτι ο σκηνοθέτης με είχε στήσει σε έναν τοίχο, και μου πετούσε θάνατο, γηρατειά, απομόνωση και αποξένωση, γελώντας παράλληλα χαιρέκακα, τη στιγμή που εγώ προσπαθούσα να εντοπίσω το νόημα της "πραγματικής αγάπης".  Για εμένα τόσο ο Bayona, όσο και ο Haneke υπέπεσαν στο λάθος της πρόκλησης εύκολης συγκίνησης.  Και γιατί όλο αυτό;
Το "The Impossible" χάνει την ευκαιρία να αποτελέσει έναν αληθινό, επιβιωτικό γολγοθά, αναμασώντας κραυγές, δάκρυα και επιθανάτια βλέμματα, προκειμένου να σε κάνει να πειστείς για το πραγματικό δράμα όλων αυτών των ανθρώπων που έζησαν και είδαν τις οικογένειες τους να χάνονται στα βρώμικα, θαλασσινά νερά.  Το κύμα που καταπίνει τα πάντα, ήταν αρκετό κ. Bayona, γιατί κατάπιε και εμάς μαζί.

Είναι τελικά το "The Impossible" μια εμπορική ταινία του σωρού;  Και ναι και οχι.  Η διάθεση του σκηνοθέτη για εντυπωσιασμό και εισιτήρια είναι προφανής, όπως δηλαδή και η διάθεση για κλαψιάρικη συγκίνηση και σοκ των θεατών.  Κι όμως, μέσα σε αυτό το καθαρά εμπορεύσιμο παραπέτασμα της ταινίας, μπορεί κανείς να εντοπίσει μια προσπάθεια διαμόρφωσης ενός προσωπικού στυλ, μιας δικής του μανιέρας ολίγον φαντασιακής και κοσμογονικής, η οποία μαρτυρά οτι ο Bayona, σίγουρα μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα αν αποφασίσει να ξεφύγει από τις αμερικανίζουσες παρωπίδες του, και σκεφτεί πάλι σαν Ισπανός.  Ενδεχομένως εκεί ακριβώς (στην καταγωγή του δηλαδή), να τοποθετείται και η απόφαση να ασχοληθεί με τον εφιάλτη, τον οποίο έζησε μια οικογένεια συμπατριωτών του. 
Δεν ήθελε πολύ για να καταστεί η ταινία του ένα ενθύμημα της ανθρώπινης ψυχής και δύναμης.  Δυστυχώς η προσπάθεια κάπου λοξοδρόμησε, προς αναζήτηση ενός βαριού και ασήκωτου οικογενειακού δράματος, που δεν ήταν στην τελική το ζητούμενο.  Κρίμα όμως γιατί μέσα από μια τέτοια, πραγματικά απίστευτη ιστορία, θα μπορούσε να βγει ένα αποτέλεσμα-δυναμίτης.  Oh well, next time Mr. Bayona, next time.

Τι έμαθα από την ταινία:  Οτι αυτά τα παιδάκια ικανοποιούνται με τα πιο απλά δώρα, οτι η γυναίκα που έζησε αυτή την εμπειρία, είναι κάτι παραπάνω από ήρωας και οτι Ewan είναι κομματάκι χαλβάς εδώ.  Με το μπαρδόν.


No trivia