Έτσι λοιπόν, στο πλαίσιο μιας πιο χαλαρής εβδομάδας, θα ξεκινήσουμε σήμερα με το "Jeff, Who Lives at Home", και θα συνεχίσουμε την Τετάρτη με "Django Uncahined". Yeah!
O Jeff (Jason Segel), είναι ένας τριαντάρης μεγαλομπεμπές τεμπέλης, ο οποίος ζει ακόμη στο υπόγειο του πατρικού του σπιτιού, παρέα με την μητέρα του Sharon (Susan Sarandon). Ο ίδιος δεν κάνει τίποτα άλλο όλη την μέρα, από το να διερωτάται σχετικά με τη συμπαντική κατεύθυνση των πραγμάτων και τις καρμικές σχέσεις των ανθρώπων, οι οποίες μπορεί να προκύψουν από εκεί που δεν το περιμένεις. Βέβαια ο παλιόφιλος ο Jeff, δεν πιστεύει ακράδαντα στο νομοτελιακό σύμπαν τυχαία, μιας που το στριφτό τσιγάρο, σίγουρα βοηθάει την κατάσταση (if you know what i mean. You know, you know...). Ο θεόρατος όμως Jeff, έχει και έναν αδελφό, τον Pat (Ed Helms), έναν ειρωνικό καραγκιόζη, που περνιέται για πραγματικά σπουδαίος την στιγμή που η ο γάμος και κατ' επέκταση και η ζωή του, μοιάζουν να έχουν φτάσει στο οριστικό τέλμα, λίγο πριν την ολοκληρωτική καταστροφή. Ο λόγος; Φαίνεται πως η γυναίκα του Linda (Judy Grier), τον απατά. Έτσι λοιπόν τα δυο αδέλφια, θα ξεκινήσουν μια περιδιάβαση στους δρόμους της πόλης με στόχο, να εξακριβώσουν τι ακριβώς τρέχει με την Linda. Και στην πορεία να βρουν λίγο χρόνο να δουλέψουν την δική τους, προβληματική σχέση και να αυτοπροσδιοριστούν, μέσα από αμοιβαίες...προσβολές, χαζοξύλο και φουντικές θυμοσοφίες δια στόματος Jeff.
Το "JWLAH", είναι μια ταινία κατά βάση ανεξάρτητη, γεγονός που εντοπίζεται οχι μόνο στην επιλογή των πρωταγωνιστών, αλλά και στο σκηνοθετικό ζευγάρι, δημιούργημα του οποίου είναι αυτό, αλλά κι άλλα, αναλόγου ύφους φιλμάκια.
Τα αδέλφια Duplass (Jay και Mark), εκτελούν χρέη σεναριογράφων και τους σκηνοθετών των ταινιών τους, οι οποίες καταφέρνουν να γίνουν talk of the town, χάρη στην ανεξάρτητη πάστα τους και το ύφος της εναλλακτικής dramedy που έχουν υιοθετήσει.
Η αρχή δεν μετράει και πολλά χρόνια πριν, μιας που το 2008 έκαναν το ντεμπούτο τους με την ταινία "Baghead", μια ανάμειξη κωμωδίας και ολίγον ταινίας τρόμου, που θέλει μια παρέα φιλόδοξων, νεαρών σεναριογράφων, να αρχίζει να βιώνει το τρομακτικό της story, στο οποίο πρωταγωνιστεί ένας δολοφόνος με μια...χαρτοσακούλα στο κεφάλι. Το 2010 μάλλον ήταν και η χρονιά που τα δυο αδέλφια έκαναν ηχηρή την εδραίωσή τους στον σύγχρονο, indie κινηματογράφο, παίρνοντας τους John C. Reilly, Marisa Tomei και Jonah Hill, και βάζοντάς τους να παίξουν σε ένα χορτάτο, κωμικό ταινιάκι, το "Cyrus". Εκεί ο Hill, υποδύεται τον γιο της Tomei, ο οποίος αποφασίζει να κάνει κόλαση την ζωή του νέου της γκόμενου (ναι, για τον Reily μιλάμε). Επόμενη στάση ήταν η σημερινή μας ταινία, η οποία μάλλον αποτελεί και την πιο ξεκάθαρη εικόνα για το κινηματογραφικό στυλ στο οποίο τα δυο αδέλφια αποφάσισαν να μυηθούν. Οικογενειακά δράματα, χιουμοριστικές στιγμές και μια "φέτα" από πραγματική, γλυκόπικρη ζωή, αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά της ταινίας, οπότε αν αρέσκεστε και εσείς σε αυτού του είδους τα indie εργάκια, τότε είναι μια καλή επιλογή να ξεκινήσετε την εβδομάδα σας. Αν οχι, αφήστε το καλύτερα.
Τον Mark Duplass πάντως, σίγουρα θα τον έχει πάρει το μάτι σας και ως πρωταγωνιστή σε διάφορες ταινίες όπως το φετινό, ήσυχο κομψοτέχνημα, "Safety Not Guaranteed" (για το οποίο έχουμε μιλήσει στο blog), αλλά και με το πέρασμά του από το πιο μπλοκμπαστερικό, "Zero Dark Thirty", που αναμένουμε στην Ελλάδα από τις 21 Φεβρουαρίου.
Ταλέντα τις εποχής τους και τα δυο αδέλφια, μοιάζουν να έχουν μαντέψει την συνταγή της επιτυχίας, αλλά και αυτό που θέλει το κοινό, παραμένοντας πιστοί (εκ των πραγμάτων δηλαδή, μιας που βρίσκονται ακόμη στα πρώτα τους βήματα), σε μια ανάλαφρη, κινηματογραφική ματιά, η οποία θέτει ταυτόχρονα προβληματικές της σημερινής εποχής και οι οποίες μπορούν να αναζητηθούν τόσο στην ιδέα της κοινωνίας, όσο και στο κάθε άτομο ξεχωριστά. Καταφέρνουν να καταστήσουν θέματα σοβαρά και καθημερινά, ως αντικείμενα και αφορμές για εσωτερικό "ψάξιμο" και ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό μιας ζωή ολόκληρης, γεγονός που αν μη τι άλλο, αποτελεί χαρακτηριστικό των indie ταινιών. Το γεγονός οτι χρησιμοποιούν θέματα όπως η αποξένωση, η μοναξιά, η ρουτίνα της καθημερινότητας και η έλλειψη επαφής, ως κινητήριες δυνάμεις προκειμένου οι ήρωες να αφυπνισθούν και να αναζητήσουν το πραγματικό νόημα της ζωής (βρε μπας και έχει δίκαιο ο Jeff), δημιουργούν ένα μεστό κλίμα μέσα στο οποίο μπορεί να χτιστεί ένα κάποιο story. Αυτή βέβαια ακριβώς η δημιουργική ματιά, μπορεί να αποτελέσει δίκοπο μαχαίρι μιας που, καλή η φιλοσοφία, αλλά τι γίνεται όταν τελικά αυτή χρησιμοποιείται στις ταινίες εκ του ασφαλούς;
Και τι εννοούμε. Για παράδειγμα στο "JWLAH", ο Pat εργάζεται σε κάποια εταιρεία. Παρόλα αυτά είναι όλη μέρα στους δρόμους με τον Jeff, και κανείς δεν φαίνεται να έχει ενδιαφερθεί για την απουσία του από την εργασία. Και ρωτώ. Πως πρέπει να αντιληφθώ εγώ, ως θεατής αυτό το γεγονός; Πρέπει να σκεφτώ οτι αποτελεί απλώς μια σύμβαση και να μην της δώσω σημασία, ή πρέπει να "σκαλώσω" στη σεναριακή τρύπα και να απαιτήσω τον λόγο από τους δημιουργούς, για τον οποίο ο Pat δεν έχει ζητηθεί στην δουλειά του; Εν ολίγοις αυτό που προσπαθώ να εξηγήσω είναι πως, ωραία η ανεξάρτητη διάθεση, ωραία και η χιουμοριστική προσέγγιση καταστάσεων που κατά τα άλλα θα απαιτούσαν φουλ δάκρυ για να αποσπάσουν από τον θεατή την πολυπόθητη συγκίνηση, αλλά όταν βλέπεις πως η πρωταγωνιστική σου ομάδα μάλλον εξυπηρετεί σκοπούς που στην τελική βρίσκονται μακριά από την πραγματικότητα, ε είναι λιγάκι οξύμωρο. Από την μια οι ήρωες πασχίζουν μέσα σε μια καθημερινότητα βαριά και στεγνή, και από την άλλη οι δράσεις τους μοιάζουν να μην καθορίζονται καθόλου από αυτή την πραγματικότητα, η οποία όμως ισχύει για όλους τους μη εμπλεκόμενους.
Αν κάποιος λοιπόν, αποφασίσει να δεχτεί το "JWLAH" ως μιας μορφής παραμυθατζίδικης, διδακτικής ιστορίας, θα περάσει σίγουρα καλύτερα από εκείνον που θα θέλει τα γεγονότα με αποδείξεις και μεγαλύτερη αληθοφάνεια. Στην προκειμένη περίπτωση η ταινία, μάλλον ακροβατεί ανάμεσα στο χαλαρά σουρεαλιστικό, με μπόλικες δόσεις ξενέρωτης καθημερινότητας και το τελικό, ηθικό της δίδαγμα (όπως κι αν μεταφράζεται αυτό), παρά σαν μια γειωμένη απόδοση της περίεργης μέρας, μιας οικογένειας. Δεν είναι κακό δηλαδή, αρκεί να αποφασίσεις πως θα το διαβάσεις.
Η σκηνοθεσία είναι απλοϊκή και εξυπηρετεί καθαρά αφηγηματικούς σκοπούς, με τους Duplass brothers να αναλαμβάνουν παράλληλα και το σενάριο.
Η επιλογή του cast, μπορεί να φαίνεται εκ πρώτης όψεως αρκετά ετερόκλητη, τελικά όμως το γλυκό δένει και η χημεία των ηθοποιών φτάνει μέχρι το κινηματογραφικό πανί. Αν και προσωπικά ο Segels δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, εντούτοις εδώ είναι πολύ καλός (σίγουρα θα ξεχώριζε ακόμα και με το ανάστημά του δηλαδή), πετυχαίνοντας απόλυτα τον χαρακτήρα του "φτιαγμένου" looser (oops!), και πείθοντας με το αγελαδινό του βλέμμα και την αργή ομιλία. Και ο Helms όμως είναι καλός στον ρόλο του εν δυνάμει, απατημένου συζύγου, υποδυόμενος τέλεια το εγωπαθές καθίκι, κρατώντας όμως παράλληλα την κωμική του φλέβα, την οποία είχαμε αντιληφθεί-και με το παραπάνω-ήδη, από το πρώτο "Hnagover". Μπαλαντέρ της υπόθεσης η Sarandon στον ρόλο της μοναχικής μαμάς, η οποία έχει και την πιο οτι να' ναι μεταστροφή μέσα στην ταινία.
Το "Jeff Who Lives at Home", είναι μια ταινία με την οποία θα περάσεις ένα ήσυχο βράδυ, χωρίς προκλήσεις και σαματά, στο σπίτι. Μια καλή αρχή για την εβδομάδα, αν αναλογιστεί κανείς οτι με το "Django Uncahined", θα θέλεις να γκρεμίσεις και τους τοίχους. Άραξε λοιπόν, και δες τον Segel να κυνηγάει ένα πεπρωμένο που το λένε Kevin. Γιατί, ποτέ δεν ξέρεις τον τρόπο με τον οποίο η μοίρα θα σου χτυπήσει την πόρτα. Ούτε και το όνομα δηλαδή...
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι η Sarandon είναι αγέραστη, οτι το να επισκευάσεις ένα ξύλινο ντουλάπι είναι τόσο "δύσκολο" και οτι υπάρχουν ακόμη εκείνες οι καμένες πλατφόρμες για chat/instant mails στον υπολογιστή. Oh the horror!
No trivia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου