Stoker: It runs in the family

Hello again.  Όπως σας είπα για σήμερα Τετάρτη, ετοίμαζα να ανεβάσω το "Stoker", μια από τις πολύ καλές ταινίες που μπόρεσα να απολαύσω αυτή την περίοδο.  Με μερικά σκαμπανεβάσματα στην ψυχολογία, θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική και right to the point, αναφορικά με αυτά που πιστεύω πως ήθελε να περάσει ο Chan-wook Park, μέσω της ταινίας του.  Και επίσης να πως από τώρα, πως αν δεν την έχετε δει, καλά θα κάνετε να μην περιμένετε για πολύ ακόμη...

Μετά τον θάνατο του πατέρα της (Dermot Mulroney), η ιδιόρρυθμη India (Mia Wasikowska), κλονισμένη και βαθιά προβληματισμένη/προβληματική, θα κλειστεί ακόμα περισσότερο στον εαυτό της, κάνοντας οτι περνάει από το χέρι της, προκειμένου να αποφεύγει συστηματικά την παρουσία της ψυχρής της μητέρας, Evelyn (Nicole Kidman).  Και ενώ οι σχέσεις των δυο γυναικών πατούν σε τεντωμένο σκοινί, ιδιαίτερα μετά την ολοκληρωτική "αποχώρηση" της πατρικής/συζυγικής φιγούρας από το σπίτι, ένας άλλος γοητευτικός άνδρας, πρόκειται να κάνει την εμφάνισή του, στο σπίτι των Stoker, δηλώνοντας πως ορίζεται και ο ίδιος από το κοινό αίμα που τρέχει στις φλέβες του.  Ο νεοφερμένος δεν είναι άλλος, από τον μικρότερο αδελφό του πατέρα της India, Charlie (Matthew Goode).  Ο μυστηριώδης θείος Charlie, θα αρχίσει να κινείται μέσα στο σπίτι, γεμάτος αυτοπεποίθηση, σαγηνεύοντας την νέα χήρα, και προκαλώντας τις ματιές της νεαρής India.  Κοσμογυρισμένος και μοναχικός καθώς είναι, θα αποτελέσει τον αρσενικό πόλο έλξης για τις ηρωίδες του σπιτιού, οι οποίες θα τον δουν σαν το βάζο με το μέλι.  Για τελείως διαφορετικούς λόγους βεβαίως, η καθεμία.  Και φυσικά, όπως κάθε οικογένεια που σέβεται τον εαυτό της, έτσι και οι Stoker, θα εξακολουθήσουν να κρύβουν καλά τα μυστικά τους.  Μέχρι δηλαδή αυτά να βγουν στην επιφάνεια και οι αλήθειες τους να γκρεμίσουν τα πάντα...

Όπως έχεις ήδη ακούσει, το "Stoker", αποτελεί το αγγλόφωνο, κινηματογραφικό ντεμπούτο του νοτιοκεράτη Chan-wook Park, ο οποίος μεταφέρει στιλιζάρισμα, ατμόσφαιρα και-όπως αναμενόταν-εκπληκτική σκηνοθεσία, ακόμα και σε αυτή την πρώτη του, χολιγουντιανή απόπειρα.
Η αλήθεια είναι πως εδώ και καιρό βλέπαμε μια συγκεκριμένη κινητικότητα των Ασιατών δημιουργών, ως προς τον εμπορικό, αμερικανικό κινηματογράφο, μιας που όλοι αναζητούν μετά την καταξίωση, την αναγνώριση, και σε ένα μεγαλύτερο (ή μάλλον ΤΟ μεγαλύτερο) σινεματικό κοινό.  Και τι καλύτερο από το να ξεκινήσουν την προσπάθεια αυτή, από το Hollywood;
Όσον αφορά τον απόηχο της ταινίας του Park, τα πράγματα μάλλον δεν ήταν τελικά και τόσο ενδεικτικά του ταλέντου του, μιας που μπορεί το κοινό να αγκάλιασε το "Stoker", κριτικοί όμως, και σινεφιλίδικοι παντογνώστες, φάνηκε να τιμωρούν (υπέρ του δέοντος αν ρωτάτε εμένα), το κατά τα άλλα φτωχό σενάριο του πρωταγωνιστή του Prison Break, Wentworth Miller.  Αν είναι έτσι, τότε τι έχει να πει κανείς για το "The Last Stand", το αμερικάνικο ντεμπούτο του Jee-woon Kim, ενός δημιουργού μερικών, εκ των καλυτέρων σύγχρονων, νοτιοκορετικών ταινιών όπως οι "A Tale of two Sister", "Bitersweet Life" και "I Saw the Devil";  Ένας γερασμένος πλέον Arnie, πιστολίδι, τρεχαλητό και ένα όσο δεν πάει κλισεδιάρικο σενάριο, που όμως κάτι μας λέει πως όλο αυτό, μάλλον έγινε εξεπιτούτου από τον Kim, δεδομένης της ικανότητας των Ασιατών να μεταπηδούν από το ένα ταινιακό είδος στο άλλο, και να παραδίδουν μαθήματα κινηματογράφου, με όποιο κι αν καταπιάνονται.  Εν προκειμένω ο Kim πλήρωσε μάλλον "ακριβά" την επιθυμία μιας "επιστροφής στις παλιές ρίζες και ολίγον από b-movie crime", θεωρώντας προφανώς πως θα είχε ανάλογο αντίκτυπο με το...ασιατικό του western, "The Good, the Bad and the Weird".  Sorry Kim, εδώ είναι Αμέρικα, κι αν δεν είσαι ταραντινικός από γεννησιμιού σου, auteur, κλασικός, hip ή ένας ακόμη Ben Affleck, "stick to your own cinema style".  Δεν είδες και τον Park;  Μια γαμιστερή (με το μπαρδόν δηλαδή) ταινία είπε να κάνει, να πετάξει μέσα και τον αποφυλακισμένο πια Wentworth, και η ατάκα "ωραία ταινία, αλλά το σενάριο ok", έδωσε και πήρε.  Να υποθέσω πως αν είχε αναλάβει ο Park και αυτό το πόστο, όλα θα είχαν πάει κατ' ευχήν;

Δεν ξέρω γιατί προκλήθηκε ένα σχετικό θέμα, αναφορικά με τις αδυναμίες του σεναρίου, από την στιγμή που το ίδιο το σενάριο επέβαλε στην υπόθεση να αποτελέσει, μια ιστορία δωματίου.  Το γεγονός οτι υπάρχουν αρκετές σκηνές που διαδραματίζονται εκτός της εντυπωσιακής έπαυλης, δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο, εκτός από αυτό που μόλις έγραψα (ή ίσως και να έχει μια βαθύτερη έννοια, αλλά θα πρέπει να προχωρήσω σε spoilers για όσους δεν το έχουν δει και δεν θέλω).  Αντιθέτως όλο το ψυχολογικό παιχνίδι ανάμεσα σε αυτό το προκλητικό τρίγωνο, παίζεται μέσα στο σπίτι.  Με άλλα λόγια, ο κατεξοχήν πυρήνας της οικογενειακής γαλήνης, της ζεστασιάς και της ασφάλειας σπάει στην στιγμή, μόνο για να μεταμορφωθεί σε ένα τεράστιο παζλ, τα κομμάτια του οποίου θα αρχίσουν να μπαίνουν αργά, αλλά σταθερά στην θέση τους, αποκαλύπτοντας το πραγματικό, disturbing προσωπείο αυτού, που σίγουρα έχεις αρχίσει να ψυλλιάζεσαι.
Ο Park, έχοντας παράδοση στην εννοιολογική σκηνοθεσία και τις πρωτοποριακές τεχνικές, δεν διστάζει να φέρει μερικές από αυτές, στο "Stoker", το οποίο στο μεγαλύτερο μέρος της διάρκειάς του, μοιάζει με έναν ζωντανό, κινούμενο πίνακα, πολύ θελκτικό για να μην τον προσέξεις.  Από τους χρωματισμούς του εσωτερικού του σπιτιού (έντονα κόκκινα, βαθιά μπλε, ξεπλυμένα πράσινα και εκτυφλωτικά κίτρινα), και τις μυστηριώδεις γωνιές των κήπων, μέχρι το ντύσιμο των ηρώων που παραπέμπει σε άλλη εποχή, καθώς και τον συνδυασμό αυτού, με μια καθημερινότητα απτή και βαρετή (είναι εντυπωσιακό το πόσο κόντρα μοιάζει να έρχεται για παράδειγμα, ο συνηθισμένος χώρος του σχολείου, με το επιβλητικό κτίσμα στο οποίο ζει η India), o Park, καταφέρνει να δώσει το στίγμα μιας ταραχώδους ατμόσφαιρας, την οποία αντιλαμβάνεσαι κατά τρόπο υπόγειο, σαν να ξέρεις πως κάτι δεν πάει καλά, αλλά να μην μπορείς να εντοπίσεις και τι ακριβώς είναι αυτό.  Αυτό, είναι το ταλέντο του Park, να δημιουργεί καταστάσεις και κλίμα, από τις πιο καθημερινές πτυχές της ανθρώπινης ζωής, συνδυάζοντας παράλληλα υφές ετερόκλητες, χρώματα, αισθήσεις, στυλ, ακόμα και στοιχεία άλλων, θαρρείς, εποχών, πετυχαίνοντας πάντα ένα ραφιναρισμένο αποτέλεσμα που εντυπωσιάζει.  Οτι δηλαδή κάνει και στο "Stoker", με το αποτέλεσμα να είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό.

Η προβληματική ενός μυστικού, η οποία θέτει τα θεμέλια μιας γενικότερης δράσης, αποτελεί πάγια τακτική στις ταινίες του Park, είτε πρόκειται για ένα μυστικό το οποίο αποκρύπτεται από εμάς τους θεατές, είτε για ένα θέμα το οποίο ενδεχομένως να μην γνωρίζουν κάποιοι, από τους υπόλοιπους εμπλεκόμενους της ταινίας, όπως γίνεται για παράδειγμα στο "Thrist", στο οποίοι οι συμπρωταγωνιστές δεν γνωρίζουν οτι ο καλόκαρδος ιερέας, έχει μεταμορφωθεί σε βρικόλακα (κάτι στο οποίο εμείς γινόμαστε μάρτυρες, από τα πρώτα λεπτά).  Στην προκειμένη περίπτωση, το "Stoker", αποτελεί ένα γαϊτανάκι κρυμμένων σκέψεων και λόγων, από το οποίο μόνο οι επιθυμίες της Kidman, μοιάζουν να πλησιάζουν σε κάτι φαινομενικά λογικό και φυσικά απτό.  Η λαγνεία της εξάλλου, γίνεται εμφανής από την αρχή, μέσα από χαμογελάκια, πετάρισμα των βλεφάρων και προσεγμένη εμφάνιση, σε μια προφανή προσπάθεια να αποκαλύψει την δική της επιθυμία απέναντι στον θείο Charlie.  Αντιθέτως, οι μύχιες σκέψεις των Goode και Wasikoska, είναι αυτές που αφορούν, και αυτές που μέσα από ένα ολίγον μεταφυσικό πρίσμα (η India έχει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται πράγματα, τα οποία οι άλλοι δεν μπορούν), έρχονται και κλειδώνουν η μια με την άλλη, δημιουργώντας έναν αναπόφευκτα άρρηκτο δεσμό, ανάμεσα στους δυο τους.  Έτσι κι αλλιώς αυτό δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς, ήδη από την αρχή, και μέσα από το αυστηρά προσωπικό και μοναχικό περιβάλλον (αυτό του εαυτού της δηλαδή), με το οποίο πορεύεται η India.
Έχω την εντύπωση πως το όνομα της ηρωίδας, δεν είναι διόλου τυχαίο, μιας που όπως φαίνεται, θα αποτελέσει έναν ακόμη "προορισμό", για τον πολυταξιδεμένο Charlie, γεγονός που κάνει την σύνδεση/ταύτισή του, ακόμη πιο προφανή.  Κάπου εδώ, θα αρκεστώ να σας πως, πως όσοι έχετε παρακολουθήσει "Dexter", θα βρείτε και μια ξεκάθαρη σχέση ανάμεσα στην προσωπικότητα του Michael C. Hall, και της Mia Wasikoska, μια σχέση που εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την στάση και το ιδιαίτερο παίξιμό της στην ταινία.

Είτε το story μας παραπέμπει στην αποδόμηση της οικογενειακής εστίας, είτε σε πιο βαθιά, ψυχολογικά μυστικά στα οποί εμπλέκονται ζητήματα φροϊδικών αναφορών και δεν συμμαζεύεται, η αλήθεια είναι πως οτι κι αν θέλει να πει ο Miller, παρέα με τον Park, το κάνουν πολύ καλά.  Δεν χρειάζεται εξάλλου να πούμε και πολλά για την εκπληκτική σκηνοθεσία του νοτιοκορεάτη, πέρα από το οτι θα σας συνεπάρει και θα σας μαγέψει.  Και για εμένα που είμαι εμμονική με αυτά τα θέματα και τα ψάχνω, η τριχρωμία μπλε-κόκκινο-κίτρινο, είναι πάλι εκεί, για να μας υπενθυμίσει οτι βλέπουμε κάποιον που ξέρει από κινηματογράφο.
Οι ερμηνείες είναι αναμενόμενα εξαιρετικές (όπως και η φωτογραφία βεβαίως, βεβαίως).  Η Kidman είναι ταυτόχρονα ψυχρή, απόμακρη, σχεδόν κέρινη, αποτελώντας την ιδανική αποπροσωποποιημένη μητέρα και την wannabe ερωμένη.  Και ο Goode όμως, θυμίζει σε στιγμές τον χαρακτήρα του Christian Bale από το "American Psycho".  Εντελώς ψυχωτικός και με ένα παγωμένο χαμόγελο συνεχώς στα χείλη του, αποτελεί παρουσία διαβολικά ήρεμη, μέχρι την στιγμή της απαραίτητης ανατροπής.  Βέβαια, την παρουσία κλέβει εύκολα η Wasikowska η οποία υποδύεται τον ρόλο της με αλλοπρόσαλλη, ιδιάζουσα και σκοτεινή πίστη.  Με κορακί μαλλί, ντύσιμο καλόγριας και δολοφονικά βλέμματα, σίγουρα δεν είναι η τύπισσα με την οποία θες να έχεις και πολλά πάρε δώσε.  Καλύτερα, ούτε κι εκείνη θέλει...
Το "Stoker" στο σύνολό του, είναι μια ταινία που αξίζει να την δεις, για όλα τα παραπάνω και για ακόμη περισσότερα.  Ας προσθέσουμε λοιπόν σε αυτά και την υπέροχη μουσική του Clint Mansell, καθώς και το εξαίσιο τραγούδι της Emily Wells, "Becomes the Color", το οποίο ακούγεται στο τέλος.  Δείτε την.

Τι έμαθα από την ταινία: Οτι τα γυαλιά δεν έπαθαν τίποτα, οτι τα μαλλιά της Kidman είναι στάχυα και οτι ο οργασμός, μπορεί να επιτευχθεί και με άλλους τρόπους.


TRIVIA

• Πρώτη επιλογή για τους ρόλους ήταν η Jodie Foster και η Carey Mulligan.
• Το σενάριο ήταν στην "Βlack List" με τα καλύτερα σενάρια του 2010.  

(ΠΗΓΗ IMDB)