Καλημέρα καλημέρα! Όπως σας είχα πει ήδη από Δευτέρα, αυτή θα είναι η μπλοκμπαστερική μας εβδομάδα, μιας που εκτός από το "Oblivion" που δεν το λες και κακό, αλλά το λες σπαστικό αναφορικά με το περιττό του δράμα, σας είχα πει πως θα αναφερθούμε και στο νέο Iron Man. Και πως δεν θα μπορούσαμε άλλωστε από την στιγμή που έχει γίνει talk of the town, για διάφορους λόγους. Από εσάς θέλω μόνο δυο πράγματα: πρώτον, να μην υπάρξει ο οποιοσδήποτε παραλληλισμός ανάμεσα στα νολανικά δημιουργήματα, και την popcorn απήχηση των ηρώων της Marvel και δεύτερον, να μην προσπαθήσετε να δείτε αυτή την νέα ταινία, μέσα από το πρίσμα της πιστής του μεταφοράς από το comic, γιατί τότε και εσείς θα απογοητευθείτε, και την καημένη την ταινία θα αδικήσετε η οποία μια χαρά καλοφτιαγμένη σουπερηρωική περιπέτεια είναι. Αυτά και συνεχίζω.
Μετά την δευτερολεπτικά εξωγήινη αποστολή του στους Avengers, να μεταφέρει εκτός Γης τους πυρηνικούς πυραύλους που οι ανώτεροι του Nick Fury διέταξαν να ρίξουν στο Manhatan προκειμένου να λήξει η εισβολή των Chitauri (και μαζί τους δηλαδή να εξαφανιστεί και η παραμικρή αμερικάνικη τρίχα), ο Tony Stark (Robert Downey Jr.) έχει αποσυρθεί στο άβατό του, μαστορεύοντας ολημερίς τις iron man-ικές του στολές και βιώνοντας κάθε τόσο έντονες κρίσεις πανικού, μιας που η εμπειρία του στο πλευρό των Εκδικητών, μόνο προβλήματα φαίνεται να του προκάλεσε. Έχοντας απομακρυνθεί από την Pepper (Gwyneth Paltrow) και εφιστώντας όλη του την προσοχή στην κατασκευή ενός εν δυνάμει στρατού, ο Stark είναι αποφασισμένος να μην αφήσει κανέναν άλλο να διαταράξει ξανά την "ησυχία" της χώρας του. Εξωγήινο ή γήινο.
Βέβαια επειδή ως συνήθως οι ήρωες υπολογίζουν χωρίς τους ξενοδόχους (πόσο μάλλον ο Stark ο οποίος έχει έναν εγωισμό και μια ματαιοδοξία ΝΑ με το συμπάθιο), το παρελθόν θα του χτυπήσει την πόρτα, μεταμφιεσμένο σε Aldrich Killian (Guy Pearce), ενός ταπεινού ανθρωπάκου με μεγάλες ιδέες, ο οποίος φαίνεται πως έχει βρει την φόρμουλα του επόμενου κρίκου της ανθρώπινης εξέλιξης και ο οποίος δεν φαντάζει και τόσο ανθρωπάκος πια. Την ίδια στιγμή ο αρχηγός μιας εξτρεμιστικής οργάνωσης γνωστός ως Mandarin (Ben Kingsley), θέτει σε εφαρμογή το δικό του τρομοκρατικό σχέδιο, απειλώντας την ευημερία ολόκληρου του έθνους. Και όσο συμβαίνουν αυτά, o Stark θα πρέπει πρώτα να συμβιβαστεί με τον άνθρωπο μέσα στην στολή...
Για πρώτη φορά μετά τις δυο πρώτες ταινίες του Iron Man, ο σκηνοθέτης/ηθοποιός Jon Favreau (και κολλητός του Stark στην ταινία), αφήνει κατά μέρος την σκηνοθεσία και κρατάει απλά τα μπόσικα σε έναν ρόλο που δεν φαίνεται και πολύ, αρκεί όμως για να αποτελέσει την αφορμή προκειμένου ο Iron Man να αναλάβει και πάλι δράση.
Σε αυτό το τρίτο-και καλύτερο-installment του μαρβελικού ήρωα η σκηνοθεσία αφήνεται στα χέρια ενός κατεξοχήν περιπετειώδους τύπου, του Shane Black, του οποίου το όνομα μπορεί να μη σου λέει κάτι, θα σου πει όμως το σενάριο που έχει γράψει για το franchise του "Lethal Weapon", καθώς και το σενάριο μιας εκ των καλυτέρων ταινιών της δεκαετίας του '80, του "The Monster Squad". Ταινίες όπως αυτή, το "Goonies" και το "Stand by Me", αποτελούν βασικούς λόγους για μαζώξεις στο σπίτι με καλή παρέα, σνακς και αναψυκτικά, έτσι για να μαθαίνουμε και εμείς οι "νεότεροι γέροι", και να θυμούνται τα original ραμολιμέντα (μαμά σ'αγαπώ).
Βέβαια, ο Black εκτός από την επιστροφή του στα σκηνοθετικά τεκταινόμενα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και με τον Robert Downey στο πλευρό του, είχε γυρίσει το 2005 το εντελώς underrated ταινιάκι, "Kiss Kiss Bang Bang", ένα νεο-noir δημιούργημα, με σύγχρονη ατμόσφαιρα, καλογραμμένο σενάριο και πρωταγωνιστή έναν Robert Downey (το "Iron Man" αποτελεί την δεύτερη συνεργασία τους), σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του. Λέγοντας αυτά, δεν νομίζω να έχετε ακόμα αμφιβολίες αναφορικά με το story της ταινίας. Ακόμα κι αν είχατε όμως, είμαι σίγουρη πως θα τις ξεχνούσατε μετά το τέλος του φιλμ.
Βέβαια για να λέμε και τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, το σενάριο του τρίτου Iron Man, χαρακτηρίζεται από μερικές ιδιαιτερότητες, για τις οποίες όμως δεν μπορώ να κάνω λόγο καθότι αυτό θα οδηγούσε σε φοβερά και τρομερά spoilers και αυτό δεν το θέλει κανείς. Μπορώ και πάλι απλώς να σας θυμίσω πως πρέπει να κρατάτε στο πίσω μέρος του μυαλού σας (όλοι εσείς βασικά οι οποίοι έτσι κι αλλιώς διαβάζετε τα comic), οτι η ιστορία δεν εκτυλίσσεται όπως ακριβώς συμβαίνει στο χαρτί, αλλά με κάποιες μικρές, μα ζωτικές για τον χαρακτήρα της ταινίας, αλλαγές. And that's that.
Όσον αφορά το θέμα της σκηνοθεσίας τώρα, πραγματικά δεν θα μπορούσαμε να ζητήσουμε κάτι παραπάνω, μιας που το θέαμα είναι εντυπωσιακό: καταιγιστική δράση, εφέ all over the place, ανατροπές και άφθονο γέλιο, αποτελούν βασικά χαρακτηριστικά μια περιπέτειας που θα σε αφήσει ικανοποιημένο από κάθε άποψη, αρκεί και εσύ να μην είσαι από εκείνους τους ψείρες που επί μονίμου βάσεως ψάχνουν τα αρνητικά (ιδιαίτερα σε τέτοιου είδους εφετζίδικες περιπέτειες), σχετικά με το κατά πόσο ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα το όλο θέμα, πως μπόρεσε ο Stark να πηδήξει από' δω, πως μπόρεσε να πηδήξει απο'κει και πόσο ανυπέρβλητος πατριωτισμός χωράει σε έναν σούπερ ήρωα. Εμμ ναι, καταρχάς μόνος σου χαλάς όλο το fun της υπόθεσης, μιας που κανείς δεν είπε οτι θα παρακολουθήσεις υπαρξιακές, ταρκοφσκικές παπάτζες. Πάρε για πράδειγμα μια από τις στολές του Iron Man και πιο συγκεκριμένα την παραπάνω. Η οποία έχει τα χρώματα της αμερικάνικης σημαίας. Έχει και ένα αστέρι στο στήθος. Και μια σημαία να κυματίζει από πίσω της. Φυσικά και ενέχει το στοιχείο του φλογερού πατριωτισμού, όπως ακριβώς και της εμπλοκής του Προέδρου. Το καλό όμως είναι πως αυτό αποτελεί μόνο ένα μικρό λιθαράκι στην ιστορία του Iron Man επιτελώντας περισσότερο σκοπούς γεμίσματος των 130 λεπτών που διαρκεί, παρά μια καθεαυτή πατριωτίζουσα πλοκή. Γι' αυτά έχουμε τον Will Smith στην Ημέρα Ανεξαρτησίας και τον Captain America. Αρκούν.
Αφού το λύσαμε και αυτό, να πω πως πρόκειται επίσης να δείτε τον Iron Man πιο ανθρώπινο από ποτέ, μιας που ο ρόλος του Robert Downey μέσα στην στολή, είναι αρκετά πιο περιορισμένος απ'οτι στις προηγούμενες ταινίες. Βέβαια αυτό καθόλου δεν μας χαλάει μιας που και οι σούπερ ήρωες έχουν τις στιγμές ενδοσκόπησής τους τύπου "που πάω, ποιος είμαι και τι κάνω", με αποτέλεσμα εδώ ο Tony Stark να βγαίνει τελικά πολύ πιο "ρεαλιστικός" και θνητός. Φυσικά στο background παίζουν ένα σωρό θέματα που αφορούν την σχέση του με την Pepper, (η οποία εδώ αποκτάει πλέον καίρια θέση και υπόσταση, φεύγοντας μακριά από το ξενερουά παρουσιαστικό των πρώτων μεταφορών), με τον αμερικάνικο λαό, με την θέση του ως πολεμική μηχανή, την στάση του απέναντι στην νέα τρομοκρατική απειλή, αλλά και τα χαμένα όνειρα μιας πιο ιδεαλιστικής εποχής που έχει όμως περάσει ανεπιστρεπτί, θέματα τα οποία όπως θα αντιληφθείς, εμπλουτίζουν το σενάριο και δεν το αφήνουν να βαλτώσει σε μια ενδεχόμενη απλή δράση του ήρωα. Γιατί όπως και να το κάνουμε όση δράση κι αν υπάρχει, όσο χρήμα κι αν έχει πέσει πάνω στο εφέ (και εδώ μιλάμε για 200$ εκατομμύρια), αν δεν υπάρχει και μια στοιχειώδεις πλοκή που να ξεχωρίζει αυτές τις ταινίες από τα εξαμβλώματα για παράδειγμα του Michael Bay, ε τότε θα μιλάμε για οπτικό περιεχόμενο χωρίς όμως καμία ουσία. Γιατί αν οι ήρωες χαρακτηρίζονται έτσι, είναι πρωτίστως για τις επιλογές και τις συνθήκες που τους ανάγκασαν να σηκώσουν το βάρος ενός έθνους ή και ενός ολόκληρου πλανήτη στις πλάτες τους.
Όσον αφορά τις ερμηνείες, όλοι κάνουν την δουλεία τους καλά, με τον Downey να αποτελεί χιουμοριστικό χείμαρρο και άκρως γοητευτική, πληθωρική παρουσία, ενώ εξίσου καλή και κλασική πλέον (if you know what i mean) δουλειά κάνει και ο Guy Pearce, με εκείνη την περήφανη φάτσα του που θες να γυρίσεις και να του χώσεις καμιά ξανάστροφη. Βέβαια τα εύσημα δεν θα μπορούσαν να πάνε σε κανέναν άλλον εκτός του Ben Kingsley, ο οποίος είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος, ενώ είναι σίγουρο πως δίνει και μια από τις καλύτερες ερμηνείες που θα δεις τελευταία.
Επειδή λοιπόν αυτόν τον καιρό we need a hero περισσότερο από ποτέ, και αφού φαίνεται πως στην πραγματική ζωή το πράγμα κάπου κολλάει, ας απολαύσουμε τουλάχιστον τον "Iron Man 3", μια ταινία τέρμα τα γκάζια, με φουλ δράση, άκρως εντυπωσιακές σκηνές και εξαιρετικό cast, και ας χαθούμε για λίγο στην εκτυφλωτική μαγεία του μπλοκμπαστερικού cinema. Γιατί το έχουμε κι αυτό ανάγκη. Α, μην ξεχάσετε να παραμείνετε στην αίθουσα μετά το τέλος της ταινίας για ένα απολαυστικό, μαρβελικό "σφηνάκι".
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι οι κοιλιακοί της Paltrow είναι φέτες, οτι παίζει και η Rebecca Hall και οτι το τραγούδι "Im Blue" των Eifel 65 θα γίνει και πάλι μόδα.
No trivia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου