Παρόλα αυτά για σήμερα, η πρότασή μας έρχεται από το 2009, και αποτελεί συγκεκριμένα μια ταινία η οποία είναι τόσο βαθιά χωμένη στην καθημερινότητά μας, ώστε είναι την ίδια στιγμή ρεαλιστική, αλλά και καθόλα απατηλή. Ιδιαίτερα δηλαδή ως προς την θεματική που πραγματεύεται. "Εasier with Practice" λοιπόν. Για να δούμε...
O Davy (Brian Geraghty), είναι ένας νεαρός συγγραφέας, ο οποίος ταξιδεύει μαζί με τον αδελφό του στις αμερικάνικες πολιτείες, προκειμένου να προωθήσει το μέχρι τώρα αδημοσίευτο βιβλίο του, "Things People Do to Each Other" (κρατήστε στο πίσω μέρος του μυαλού σας αυτόν τον τίτλο, ο οποίος όπως θα καταλάβετε και στην συνέχεια, δεν είναι διόλου τυχαίος). Και ενώ οι μέρες περνούν, και ο Davy παρέα με τον Sean, μπαίνουν στην ρουτίνα της απαγγελίας των short stories, του φαγητού, του ύπνου σε ένα φτηνό motel και φτου κι απ' την αρχή, ένα βράδυ ο Davy, θα δεχτεί ένα τηλεφώνημα στο δωμάτιό του. Στην άλλη γραμμή βρίσκεται η Nichole, μια νεαρή ύπαρξη η οποία είναι έτοιμη για όλα. Ο μοναχικός, επίδοξος συγγραφέας θα πιαστεί εξ' απροόπτου, μιας που οχι μόνο θα κάνει το καλύτερο τηλεφωνικό σεξ της ζωής του (φαίνεται έτσι κι αλλιώς να μην έχει κάνει και πολύ από αυτό), αλλά θα αναπτύξει και μια άτυπη στην ουσία σχέση, με την φωνή από την άλλη πλευρά. Σύντομα η ζωή του πρόκειται να μπερδευτεί ακόμη περισσότερο, όταν αποφασίσει να της ζητήσει να συναντηθούν από κοντά...
Στα φετινά Blogoscars μια από τις αγαπημένες μου ταινίες-και την οποία δεν είδα και σε πολλές λίστες, κλαψ-, ήταν το "Compliance", στο οποίο μια ταμίας βρίσκει τον μπελά της, όταν στο φαστφουντάδικο που εργάζεται, τηλεφωνεί ένας μυστήριος τύπος δηλώνοντας οτι είναι αστυνομικός, και πως πρόκειται να κάνει έναν...τηλεφωνικό έλεγχο, αναφορικά με κάποια χρήματα που εκλάπησαν από μια πελάτισσα. Ο τύπος είναι προφανέστατα φαρσέρ, μιας που ως θεατές εμείς γνωρίζουμε την αλήθεια, αλλά οι ήρωες οχι. Το τι βάζει να κάνει από εκεί και πέρα, την έρμη την κοπέλα, καλύτερα να το δείτε μόνοι σας.
Αν και η ταινία αποτελεί μια από τις πιο σκληρές φέτες πραγματικότητας που θα δεις, εντούτοις σίγουρα θα συμφωνήσεις και εσύ πως αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν. Κι όμως. Η συγκεκριμένη ταινία, όπως και η σημερινή μας, βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα...
Η αλήθεια είναι πως στην σύγχρονη εποχή των social media, των smart phones και των τεχνολογικών gadgets, τα οποία πλημμυρίζουν καθημερινώς την αγορά, ο όρος "ιδιωτική ζωή", τείνει να καταλήξει στα σκουπίδια, απαρχαιωμένος και άνευ σημασίας. Προφανώς και ο καθένας από εμάς φέρει και μια τεράστια ευθύνη απέναντι στις ίδιες του τις πράξεις, αφού το να αποφασίζεις για παράδειγμα να βομβαρδίσεις την τάδε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, με ένα σωρό φωτογραφίες, αποτελεί έτσι κι αλλιώς ένα κάποιο ρίσκο, από την στιγμή μάλιστα που δεν μπορείς να ξέρεις, που θα καταλήξουν αυτές οι εικονικές, προσωπικές σου στιγμές. Βέβαια, επειδή είμαστε και παιδιά των καιρών μας, θέλουμε να πηγαίνουμε και με το ρεύμα, χωρίς τελικά να δίνουμε και μεγάλη σημασία στους κίνδυνους που ελοχεύουν εκεί έξω. Μέχρι την στιγμή δηλαδή που θα δούμε κάποιον άλλον να χρησιμοποιεί το όνομά μας ή τις φωτογραφίες μας. Και τότε;
Η μοναξιά της σύγχρονης εποχής, οι γρήγοροι ρυθμοί της ζωής και η ανάγκη να προλάβουμε να τα ζήσουμε όλα σε τρομακτικές σχεδόν ταχύτητες, υπογραμμίζουν σε έναν μεγάλο βαθμό τις διαπροσωπικές σχέσεις, οι οποίες αρχίζουν και τελειώνουν πίσω από οθόνες υπολογιστών και κινητών τηλεφώνων (και σταθερών δηλαδή). Γιατί απλά στο σπίτι σου, εύκολα βολεμένος στην θέση σου, απολαμβάνεις τα προνόμια της κρυμμένης σου ταυτότητας, ζώντας την στιγμή όπως ακριβώς την θες. Δημιουργείς μια νέα ταυτότητα, λες οτι είσαι αστυνομικός, μπολιάζοντας την συνείδηση του συνομιλητή σου με τον φόβο της εξουσίας, και βάζοντας αθώες πιτσιρίκες να ξεγυμνωνθούν και να ξεμπροστιαστούν, χάνοντας κάθε ψήγμα αξιοπρέπειας, μόνο και μόνο για να κάνεις μια πλάκα, να γελάσεις και να ικανοποιήσεις προφανώς, τις μύχιες, σαδιστικές σου ορέξεις. Τα πραγματικά avatar-ικά προσωπεία από τα οποία μπορείς να διαλέξεις, είναι αμέτρητα. Μπορείς να είσαι όποιος θες, να επιλέξεις μέσα από ένα τεράστιο φάσμα χαρακτηριστικών και να δημιουργήσεις τον νέο σου εαυτό, την νέα σου προσωπικότητα, τον νέο χαρακτήρα, και να χαθείς μέσα σε αυτό, να τον πιστέψεις να γίνει δεύτερο πετσί σου, και να εξαπατήσεις ή να εξαπατηθείς, αλλά και οχι, γιατί έχοντας ταυτιστεί πλέον με τα καινούρια σου χαρακτηριστικά, αυτά τα κατά παραγγελίας, δεν ξεχωρίζεις τον νέο σου, από τον παλιό εαυτό, αποτελείτε ένα νέο κράμα, δημιουργημένο από την δική σου επίγνωση των πραγμάτων, της προσταγές της μόδας και των εκάστοτε προτύπων. Συνεχίζεις το θέατρο γιατί σου δίνει συντροφιά, είσαι πλέον κάποιος, κάποιος θελκτικός, ενδιαφέρον και συναρπαστικός, ακόμα κι αν ήσουν και πριν έτσι, αλλά τότε δεν το είχες καταλάβει. Όταν έρθει όμως η στιγμή να πετάξεις από πάνω σου την πλασματική ταυτότητα, όπως το φίδι πετάει το "πολυφορεμένο" δέρμα του, τότε τι μένει;
Μένει η μοναξιά, αυτή η ροκανιάρα φίλη, που εδώ, στην ταινία του Kyle Patrick Alvarez, παίρνει σάρκα και οστά στον συγκροτημένο και προβληματικό πρωταγωνιστή της.
Ο Davy είναι ένας άνθρωπος βαθιά μόνος, έρμαιο της υπεραπλουστευμένης του ζωής, και των ανεκπλήρωτων, συγγραφικών του επιθυμιών, ο οποίος αδυνατεί να επικοινωνήσει με το περιβάλλον του. Ακόμα και οι στιγμές με τον αδελφό του, αποτελούν μόνο τυπικές εκφάνσεις της μίζερης και βαρετής του καθημερινότητας, ανταλλάσσοντας μαζί του μόνο ελάχιστες κουβέντες, για να κλειστεί και πάλι μετά στο εργένικο καβούκι του.
Ο συγκεκριμένος ήρωας αποτελεί κλασικότατο παράδειγμα της προβληματικής, οχι μόνο της δικής μας, τεχνολογικά προηγμένης εποχής, αλλά μάλλον λειτουργεί ως κακή αρχή και εν δυνάμει, διορατική ματιά του σκηνοθέτη, καθώς παρά το γεγονός οτι η ταινία είναι του 2009, τοποθετείται χρονικά σε περασμένη δεκαετία, τότε που τα κινητά ήταν κοινώς μπακατέλες και διέθεταν κεραία που έπιανε εξωγήινα σήματα.
Αν και η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή είναι πιο επιτακτική από ποτέ, εντούτοις ο Alvarez δηλώνει απερίφραστα, οτι επειδή και η μοναξιά είναι κάτι το διαχρονικό, συνεπώς παρόμοια κοινωνικού σχολιασμού περιστατικά, συνέβαιναν βεβαίως και παλιότερα. Η μόνη διαφορά έγκειται στο χρησιμοποιούμενο προϊόν. Τίποτα άλλο.
Το "Easier with Practice", αποτελεί στην ουσία μια δραματική μελέτη, πάνω στην καμωμένη με τεχνολογική εξάρτηση, κοινωνία μας, διορατική και καθόλα αληθινή, που δίνει το ακριβές στίγμα των καιρών, χωρίς να καταλήγει υπερβολική ή ηθικολογικά διδακτίζουσα. Εξάλλου φαίνεται πως ο στόχος του σκηνοθέτη, δεν είναι να διδάξει, απλώς να υποδείξει. Τι ακριβώς; Μα μια κατάσταση που υπήρχε, υπάρχει και θα εξακολουθήσει να υπάρχει, για όσο αναπνέει ο άνθρωπος. Το μόνο που αλλάζει τελικά κάθε φορά, είναι τα μέσα. Περίεργο αν σκεφτεί κανείς, πως ακριβώς αυτά δημιουργούνται με γνώμονα την βελτίωση της ζωής του ατόμου...
Ο Brian Gerahty είναι εξαίσιος στον πρωταγωνιστικό του ρόλο, κρατώντας επί της ουσίας όλο το φιλμ στις πλάτες του, και χωρίς να παρουσιάζεται ούτε στιγμή, μακριά από τον αμήχανο και κάπως στραπατσαρισμένο του ήρωα.
Το τέλος της ταινίας, είναι και αυτό που περικλείει όλο το νόημα του ανέκδοτου βιβλίου του Davy, χτίζοντας μια έξυπνη μορφή τραγικής ειρωνείας, η οποία αποτελεί την ίδια στιγμή την κατάρα και την λύτρωση του κεντρικού χαρακτήρα.
Το "Easier with Practice", είναι ένα μικρό, ανεξάρτητο ταινιάκι, που καλά θα κάνεις να το αναζητήσεις, έτσι για να δεις σε μια συμπυκνωμένη μικρογραφία τον κόσμο, μέσα στον οποίο ζούμε. Με μιουταρισμένη πλοκή, ελάχιστες εξάρσεις και μια σκηνοθεσία που παραπέμπει σε χαλαρό road trip, θα μείνει στο μυαλό σου και σίγουρα θα σε προβληματίσει. Και καλά θα κάνει.
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι τα γένια προσδίδουν άλλο στυλ ρε παιδί μου, οτι ο πρωταγωνιστής έχει παίξει στα "The Hurt Locker", "Jarhead" και στο πιο πρόσφατο "Flight" και οτι αυτό με το στρώμα, θα προτιμούσα να με κάψουν, παρά να το κάνω...
No trivia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου