Another Earth: What if....

Hello again!  Επανήλθαμε πλήρως πλέον, με καινούρια σχετικά ταινιούλα και ψηφοφορία που θα μπεί αύριο Παρασκευή.  Σήμερα λοιπόν θα ασχοληθούμε με ένα εργάκι το οποίο προκάλεσε αίσθηση στο φετινό indie κοινό, καθώς βασίζεται σε ένα αρκετά πρωτότυπο σενάριο και πολύ καλές ερμηνείες.  Πολλοί ίσως είχατε και τη δυνατότητα να το δείτε στις Νύχτες Πρεμιέρας (εμένα δε μου έβγαιναν οι μέρες με τις ταινίες, οπότε δε την είχα παρακολουθήσει τότε).  Το "Another Earth" είναι ένα όμορφο, αν και βαρύ ταινιάκι, που σίγουρα θα σας εκπλήξει ευχάριστα.  So let's start...

H Rhoda (Brit Marling) είναι μια νεαρή, όμορφη κοπέλα η οποία έχει κάθε λόγο να είναι χαρούμενη.  Έχει περάσει στο Πανεπιστήμιο της αρεσκείας της και είναι έτοιμη να σπουδάσει και να κάνει όλα τα όνειρά της πραγματικότητα.  Ανυπομονώντας να κάνει μια νέα αρχή και να γυρίσει σελίδα στη μάλλον βαρετή ζωή της πόλης της, η Rhoda επιστρέφει σπίτι μετά το ξέφρενο πάρτι που έγινε προς τιμήν της.  Στο δρόμο θα μάθει πρώτη φορά για την εμφάνιση ενός μυστηριώδους πλανήτη, ο οποίος μοιάζει ακριβώς όπως η Γη (θα μπορούσαμε να πούμε οτι αποτελεί το δίδυμο αδελφάκι της) και για ελάχιστα δευτερόλεπτα η προσοχή της αποσπάται.  Αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα όμως θα αλλάξουν τη ζωή της για πάντα.  Όλα όσα είχε ευχηθεί μέχρι τότε η Rhoda θα γκρεμιστούν μπροστά στα μάτια της.  Μια φοιτητική ζωή, ένας έρωτας, επιτυχίες και σκληρή δουλειά, πετάγονται στο κάλαθο των αχρήστων.  Η σκληρή παραγματικότητα απαρτίζεται από τρεις νεκρούς και έναν ακόμη σε κώμα, έπειτα από το φοβερό τροχαίο που προκάλεσε.  Μοναδικό της μέλημα πια;  Να κάνει τη ζωή του μοναδικού επιζώντα John (William Mapother) λιγάκι καλύτερη.  Και η 'άλλη Γη' όλο και πλησιάζει.  Όπως και οι αναπόφευκτες αλήθειες...

Ακόμα ένα κινηματογραφικό ντεμπουτάρισμα που πραγματοποιείται με ανεξάρτητο ταινιάκι, είναι αυτό του κινηματογραφιστή και υπεύθυνου visual effects, Mike Cahill.  Το "Another Earth" αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη full length ταινία του, κι αν κρίνω από τη γεύση που μου άφησε από την αρχή μέχρι και το τέλος, μάλλον μιλάμε για μια καολοδουλεμένη και πολύ πρωτότυπη πρώτη προσπάθεια.
Ο Cahill μετράει στο ενεργητικό του λίγα πράγματα μέχρι τώρα, και συγκεκριμένα ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο "Boxers and Ballerinas" (2004), καθώς και άλλες ποικίλες δουλειές, ως συντάκτης, συγγραφέας και παραγωγός.
Στο "Another Earth" το σενάριο έχει συνυπογράψει μαζί με τη πρωταγωνίστρια του Brit Marling, η οποία αποτελεί και η ίδια ανήσυχη, καλλιτεχνική φύση εάν αναλογιστεί κανείς τις...οικονομικές της σπουδές, που φυσικά ουδεμία σχέση έχουν με το χώρο.  Αν και παράτησε το κόσμο των αριθμών προκειμένου να γίνει ηθοποιός, εντούτοις ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, καθώς η καλή ευκαιρία άργησε να έρθει.  Μέχρι τότε η Marling είχε δεχθεί μπόλικες προτάσεις προκειμένου να ερμηνεύσει τον ρόλο της κλασσικής χαζής, πλην όμορφης ξανθιάς σε ταινίες τρόμου, αλλά φρόντιζε πάντα να τους απορρίπτει με την ελπίδα οτι ο καλός ρόλος ήταν στη γωνία.  Τελικά επειδή είδε κι απόειδε, αποφάσισε οτι προκειμένου να υποδυθεί έναν καλό ρόλο, έπρεπε να τον γράψει μόνη της.  Έτσι ξεκίνησε δειλά δειλά να γράφει, και απ'οτι φάνηκε η μοίρα της το ανταπέδωσε με την πρώτη της συνεργασία με τον Cahill στο πιο πάνω ντοκιμαντέρ, τον πρώτο ρόλο της στην ταινία "Sound of my Voice" (2011) της οποίας το σενάριο έγραψε η ίδια, καθώς και την ηθοποιϊκή/σεναριακή της συμμετοχή στο σημερινό μας ταινιάκι, το οποίο προκάλεσε αίσθηση και έστρεψε τα καλλιτεχνικά φώτα πάνω της.

Από πλευράς σεναρίου το "Another Earth" καταλαμβάνει επάξια μια θέση στην φετινή μου δεκάδα, και μάλιστα μια θέση πολύ ψηλά.  Το συγκλονιστικό αυτής της ταινίας (γιατί περί συγκλονιστικού πρόκειται) είναι οτι δεν εμμένει τόσο πολύ στη sci-fi φύση της, αλλά επιλέγει να επικεντρωθεί σε μια δραματική υπόθεση που περιστρέφεται γύρω από έναν θύτη και ένα θύμα.  Το γεγονός της ύπαρξης της δεύτερης Γης λειτουργεί κατά κύριο λόγο σαν καταλύτης, σαν από μηχανής Θεός ο οποίος ωθεί την πλοκή λίγο πιο μακριά, και την κρίσιμη στιγμή λυτρώνει.
Ενδεχομένως και να μιλούσαμε για μια πολύ  καλή ιδέα, που όμως χαντακώθηκε στην εκτέλεση, σε περίπτωση που ο σκηνοθέτης επέλεγε να τοποθετήσει σε πρώτο πλάνο την επιστημονική φαντασία του πράγματος, και να αφήσει στα μετόπισθεν ένα δραματικό background που θα χώλαινε, όπως σε τόσες και τόσες αναλόγου ύφους ταινίες όπως το "Deep impact" (1998) και το "Armageddon" (1998- κι εμένα με είχαν πάρει τα ζουμιά το ομολογώ, αλλά δε μπορώ να μην αναγνωρίσω τη κλασική ηρωοποίηση και αυτοθυσία του Αμερικανού πολίτη, απέναντι στο μετεωριτικό κακό που πλησιάζει). Με μινιμαλιστική μαεστρία και έναν σύγχρονο ρομαντισμό, οι Cahill-Marling δημιουργούν ένα ανεξάρτητο πετράδι (μαζί με το "Take Shelter" είναι για εμένα οι επιλογές της χρονιάς) που λαμπυρίζει δυνατά στο Χολιγουντιανό στερέωμα.
Η ιδέα της ύπαρξης ζωής σε κάποιον άλλο, μακρινό πλανήτη είναι από μόνη της ιντριγκαδόρικη και εν μέρει τρομακτική.  Η ύπαρξη όμως του εαυτού σου σε μια ακόμη Γη την οποία μπορείς και βλέπεις από τη 'δική' σου Γη, είναι ανατριχιαστικό όσο δε πάει.  Και πάλι όμως, ενώ κάπου το πράγμα θα μπορούσε να ξεφύγει, εντούτοις η ιστορία της Rodha και του John παρουσιάζεται με τέτοια σπαρακτική ευαισθησία, που κάποιες στιγμές μπορεί και να ξεχάσεις οτι η 'ουσία' της ταινίας έχει να κάνει με μια άγνωστη, γήινη ρέπλικα.

Εκτός από το εξαιρετικό-φιλοσοφικού/υπαρξιακού σε μεγάλο βαθμό-σεναρίου, η σκηνοθεσία του Cahill είναι απλά μαγεία.  Η κάμερα του χαρακτηρίζεται από μια φυσική ροή και αιχμαλωτίζει τοπία, βλέμματα και συναισθήματα.  Παίζοντας με τα μουντά χρώματα (το γκρι, τις παγωμένες αποχρώσεις του μπλε που κυριαρχούν και το μαύρο) ο Cahill δημιουργεί ένα δυσοίωνο περιβάλλον μέσα στο οποίο οι πρωταγωνιστές δοκιμάζονται θαρρείς από την περιβαλλοντολογική αλλαγή που προκαλεί στη Γη η εμφάνιση της 'άλλης' Γης.
Δεν είναι ασυνήθιστη η περίεργη συμπεριφορά που αρχίζει να χαρακτηρίζει τους ανθρώπους όταν συμβαίνουν διάφορα διαπλανητικά φαινόμενα, πόσο μάλιστα από τη τόσο κοντινή εμφάνιση ενός μεγάλου πλανήτη όπως η Γη.  Στην ουσία πρόκειται για μια πιο εσωτερική αντίδραση και έναν ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα που είναι διάχυτος και προκαλεί εμπλοκή στις σχέσεις, ακόμα και όταν τελικά αυτές γίνονται με τις αγνότερες των προθέσεων.
Αυτός ακριβώς ο ηλεκτρισμός είναι σχεδόν χειροπιαστός μέσα από τα εκπληκτικά πλάνα του σκηνοθέτη, τα κοντινά στα πρόσωπα των ηθοποιών και το γενικότερο χτίσιμο μια ατμόσφαιρας που είναι την ίδια στιγμή παραμυθένια και επικίνδυνα άγνωστη.
Το υπαρξιακό δράμα αναμφίβολα κορυφώνεται μέσα από ονειρικές εικόνες που θυμίζουν ξενάγηση στο πλανητάριο, από τον γαλανόλευκο γίγαντα που κρέμεται φωτεινός πάνω από τα κεφάλια όλων, και από την σταδιακή δημιουργία ενός κλίματος επερχόμενης αλλαγής και τελικά ελπίδας.  Και όλα αυτά σημειώστε, με ένα budjet της τάξεως των $200 χιλιάδων!  Ανεξάρτητη μαγεία...

Για να πούμε και δυο λογάκια για τις ερμηνείες, νομίζω οτι είναι όπως ακριβώς τις περίμενα.  Άλλοτε υποτονικές, και άλλοτε χαλαρά δυναμικές όταν χρειάζεται.  Η δραματικότητά τους δε φαίνεται να ξεπερνάει ποτέ τα όρια, αλλά παραμένουν πάντα πιστές σε μια ρεαλιστική και πραγματική παρουσίαση χαρακτήρων και συμπεριφορών.
O William Mapother (που τυγχάνει να είναι και ξάδελφος του Tom Cruise) είναι εξαιρετικός και δίνει μια αξιόλογη ερμηνεία, υποδυόμενος τη τραγική φιγούρα του John.  Μια ερμηνεία μάλιστα για την οποία λάμβανε καθημερινώς το ποσό των $100 δολαρίων!
Πολύ καλή και η Marling η οποία έτσι κι αλλιώς έβαλε το χεράκι της σε όλο το υπόλοιπο project, οπότε γιατί οχι και στο ερμηνευτικό κομμάτι, στο οποίο στόχευε από πάντα;  Ωραία λιτή ερμηνεία και ίσως ένα από τα πιο αταίριαστα, αλλά παράξενα ωραία ερμηνευτικά ζευγάρια για φέτος, η Marling και ο Mapother σε κερδίζουν αφού χτυπάνε κατευθείαν στο συναίσθημα, χωρίς να το παρακάνουν.
Το "Another Earth" είναι ένα σπουδαίο μικρό ταινιάκι, με νόημα που δομείται από την αρχή και καταλήγει σε ένα ενδιαφέρον τέλος.  Με μια σχεδόν συμπαντική μουσική υπόκρουση από τους Fall On Your Sword και ένα Grand Jury Prize από το Sundance Festival, αποτελεί μια εναλλακτική επιλογή στο sci-fi είδος, τόσο καλή που πρέπει να τη δείτε.

Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι ο κόσμος είναι όμορφος ακόμα και μέσα στην απλότητά του, οτι η δεύτερη Γη κατά έναν περίεργο τρόπο, μοιάζει ακόμα μεγαλύτερη όταν τη βλέπεις από την original Γη και οτι πρέπει πάντα-πάντα!- να κοιτάς μπροστά σου όταν οδηγάς.



No trivia


Αύριο έχουμε poll με αγαπημένα κινηματογραφικά τέρατα! Be here! Grrrrrr!!

Eastern Promises: Not your average driver...

Καλημέρα σε όλους επιτέλους και μετά από απουσία δυο εβδομάδων περίπου!  Καλή χρονιά να έχουμε, με υγεία και χαρά πάνω απ' όλα (κλισέ αλλά πλέον τα πιο σημαντικά τα βρίσκουμε στα πιο απλά πράγματα).  Άργησα λιγάκι να ξανάρθω, να με συγχωράτε, αλλά πέρασα μια υπέροχη εβδομάδα και ξεκινάω και πάλι το blogaki με όμορφες αναμνήσεις και κάποια μικρή πίκρα για αυτά που πέρασαν...Παρόλα αυτά είμαι σίγουρη πως είστε έτοιμοι να δούμε πολλές πολλές καλές ταινιούλες και πάλι, είτε πιο παλιές, είτε πιο καινούριες και να περάσουμε για ακόμη μια φορά super!  Χωρίς να πω περισσότερα λοιπόν, σας εύχομαι και πάλι μια καλή και δημιουργική χρονιά, με μπόλικη αγάπη και χαρά : )  Here we go!

Στο σύγχρονο πολυπολιτισμικό ψηφιδωτό του Λονδίνου, όλοι διεκδικούν μια θέση στη ζωή.  Νοσοκόμες, Ρώσοι μαφιόζοι, εγκυμονούσες πιτσιρίκες, νέοι και ηλικιωμένοι, όλοι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ρουτίνας αυτής της μεγαλούπολης.  Ανάμεσα στις καθημερινές ιστορίες που λαμβάνουν χώρα, είναι και αυτή της νεαρής νοσοκόμας Anna (Naomi Watts) η οποία αναλαμβάνει τη φροντίδα ενός νεογέννητου μωρού, για το οποίο αρχίζει να αναπτύσσει μια ιδιαίτερη αγάπη όταν αυτό μένει ορφανό.  Όταν μάλιστα πέσει στα χέρια της το ημερολόγιο της νεκρής, ανήλικης μητέρας, η Anna θα προσπαθήσει να βρει μια άκρη σε αυτή την ιστορία, καθώς και τους πιθανούς, εναπομείναντες συγγενείς του παιδιού.  Όταν η ίδια ανακαλύψει οτι η ανήλικη Tatiana ενδεχομένως να είχει πέσει θύμα βιασμού από κάποιο μέλος της ρώσικης μαφίας, τότε θα καταλάβει οτι τα έχει βάλει με τους λάθος ανθρώπους.  Μεταξύ αυτών βρίσκεται και ο Nikolai (Viggo Mortensen), ένας μυστηριώδης άνδρας ο οποίος εργάζεται πρωτίστως ως ο 'οδηγός' του Kirill (Vincent Cassel), γιο του αρχηγού της μαφίας.  Η Anna μοιάζει να εμπλέκεται όλο και πιο πολύ σε ένα επικίνδυνο και θανάσιμο παιχνίδι και η μόνη βοήθεια που φαίνεται να διαθέτει, προέρχεται από τον Nikolai.  Πόση όμως εμπιστοσύνη μπορεί να δείξει στο πρόσωπο του τύπου που αναλαμβάνει τις παντός τύπου 'εξαφανίσεις' που του αναθέτει η μαφία;

O Cronenberg επέστρεψε και πάλι στα κινηματογραφικά πράγματα φέτος με το "Α Dangerous Method" (2011) και απουσία τεσσάρων ετών, μιας που το "Eastern Promises" αποτελούσε μέχρι πρότινος την τελευταία του ταινία.
Με την Επικίνδυνή του Μέθοδο, καταφέρνει και δημιουργεί για ακόμα μια φορά ένα νέο και εξαιρετικά ενδιαφέρον υποκριτικό πορτραίτο του ταλαντούχου απ'οτι φαίνεται πια Viggo Mortensen.  Για την ιστορία αυτός είναι και ο τρίτος πρωταγωνιστικός ρόλος του Mortensen σε ταινία του Cronenberg, καθώς η παρθενική του εμφάνιση έγινε με το "A History of Violence" (2005).
Αν και η παρουσία του στη τριλογία του Άρχοντα ήταν αυτή που τον έκανε διάσημο στα πέρατα της  Μέσης Γης-και οχι μόνο-και το αγριευτικό του παρουσιαστικό δημιουργούσε επικίνδυνες ορέξεις στα απανταχού θηλυκά, εντούτοις είναι εντυπωσιακό το πόσο μοιάζει να έχει ωριμάσει ερμηνευτικά από τότε μέχρι και σήμερα.  Μακριά από τα χνάρια του μακρυμάλλη και άπλυτου Aragorn, ο Mortensen έχει καταφέρει να ξεφύγει από μανιερίστικα ηθοποιϊκά καλούπια, και να δίνει κάθε φορά στο κοινό μια διαφορετική εικόνα που συνήθως μένει στο μυαλό των θεατών για πολύ καιρό.
Εάν εξαιρέσουμε κάποιες ανεκδιήγητα κακές επιλογές, όπως τη συμμετοχή του στην καρέ καρέ επανεκτέλεση του "Psycho" του Hitchcock, από τον εξίσου ανεκδιήγητο Gas Van Sant που αποφάσισε να κάνει κάτι τέτοιο, καθώς και κάποιες κομπαρσιλίστικες καοϋμποιδιές όπως το "Hidalgo" (2004) και το "Alatriste" (2006), μμμ ίσως και το "Appalloosa" (2008), τότε οι περισσότερες από τις υπόλοιπες επιλογές του είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσες.  Και δεν είναι λίγες.

Είτε ως φιλήσυχος άνδρας που αποφασίζει να πάρει τη δικαιοσύνη στα χέρια του στο "A History of Violence", είτε ως πατέρας που προσπαθεί να κρατήσει το γιο του ζωντανό με κάθε τρόπο στο post-apocalyptic ταινιάκι "The Road" (2009), είτε ως τίγκα στα τατουάζ, κακός Ρώσος στο "Eastern Promises", o Mortensen κατορθώνει κάτι που μοιάζει σε πολλές περιπτώσεις πλέον ακατόρθωτο: να μπει στο πετσί του ρόλου και να μείνει εκεί μέχρι τέλους.
Αν και η καριέρα του έχει εκτοξευθεί τα τελευταία χρόνια, εντούτοις η παρουσία του στον κινηματογράφο μετράει αρκετά χρονάκια και συγκεκριμένα από το 1985 οπού και κέρδισε ένα καλό ρολάκι στη βραβευμένη με Oscars ταινία "Wittness", του σκηνοθέτη των "Dead Poets Society" (1989) και "The Truman Show" (1998), Peter Weir.  Ακολούθησαν εμφανίσεις σε πασίγνωστες ταινίες όπως το "Carlito's Way" (1993) και "A Perfect Murder" (1998) οπού και πρωταγωνίστησε στο πλευρό του Michael Douglas.  Από εκεί και πέρα η μεγάλη αναγνώρισή του με τον Άρχοντα τέσσερα χρόνια αργότερα, ήταν απλά θέμα χρόνου.
Στο "Eastern Promises" είναι απλά το αλατοπίπερο της ταινίας.  Αν και στην ουσία μιλάμε για ένα σαφέστατα ενδιαφέρον, αλλά παρόλα αυτά λίγο πολύ γνωστό μαφιόζικο σενάριο, ο Mortensen είναι αυτός που απογειώνει τη ταινία με το άψογο στυλ, το ύφος πολλών Ρώσων καρδιναλίων και τη σκληράδα στο βλέμμα, που σε κάνει να λουφάζεις στην γωνία και να περιμένεις το μοιραίο.  Εάν δε τον έχεις απολαύσει σε πιο normal ρόλους και δε ξέρεις οτι πρόκειται για βέρο Αμερικάνο (με ολίγον από δανέζικο αίμα η αλήθεια είναι) τότε μπορεί να τον περάσεις εύκολα για Ρώσο gangsta καθώς η προφορά του είναι τέλεια.  Η δε ερμηνευτική του απόδοση αυτή ακριβώς που πρέπει: δυναμική, πληθωρική και dangerously smooth.

Όταν έχεις συνηθίσει σε σεξουαλικές ανωμαλίες και περίεργα σενάρια, η αλήθεια είναι οτι το "Eastern Promises" μπορεί και να σε εκπλήξει μιας που αποτελεί τελικά μια από τις πιο normal ταινίες του Cronenberg, αν και όπως είπαμε ο βασικός του πρωταγωνιστής κάθε άλλο παρά αυτό είναι.  Βέβαια στη προκειμένη περίπτωση ο τρόπος με τον οποίο αντιδρά σε κάθε περίσταση, συνδέεται άρρηκτα με τον κόσμο των mobsters και των ποικίλων καθαρμάτων που απαρτίζουν τη μαφία.  Σε αντίθεση με άλλα έργα του στα οποία οι πρωταγωνιστές διακατέχονται από περίεργες, εσωτερικές, σεξουαλικές ορμές (βλ. Crash) ή από-εξίσου σεξουαλικές-φαντασιακές καταστάσεις όπως στο "Videodrome", εδώ η γυναίκα ηρωίδα καλείται να αντιμετωπίσει μια πολύ απτή και επικίνδυνη κατάσταση, με πραγματικούς κακοποιούς και πραγματικά ρεαλιστικές καταστάσεις, όπως αυτές προκύπτουν από τη δράση των ατόμων αυτών.
Αν και όπως ανέφερα και παραπάνω το σενάριο δεν χαρακτηρίζεται από κάποια φοβερή πρωτοτυπία ή κάποια ιδιοφυή σκηνοθεσία, εντούτοις ο κόσμος του Cronenberg είναι ρεαλιστικά απειλητικός και ίσως τελικά αυτό να είναι χειρότερο και από την πιο εντυπωσιακή ταινία με ανθρωποφάγους εξωγήινους.  Το μήνυμα δε που κρύβεται πίσω από τον τίτλο της και στο οποίο καταλήγω (παραδέχομαι οτι μου το είπαν και οτι δε το σκέφτηκα μόνη μου, αλλά έτσι κι αλλιώς συμφωνώ απόλυτα) είναι πως αν και η νεαρή Tatiana είναι οπτικά απούσα από την ταινία, εντούτοις όλη η πλοκή περιστρέφεται γύρω από αυτή και τις eastern promises για μια καλύτερη ζωή και ένα καλύτερο μέλλον που κάποιοι της υποσχέθηκαν.  Μέχρι τη στιγμή βέβαια που οι ίδιοι κάποιοι την εκμεταλλεύτηκαν και την πέταξαν σα στημένη λεμονόκουπα.
Είναι πολύ ενδιαφέρον το πόσα άτομα τελικά αναζητούν τη δική τους Γη της Επαγγελίας, με την ελπίδα μιας αξιοπρεπούς ζωής, μόνο για να την πατήσουν τελικά πολύ άσχημα.  Όχι πως δεν υπάρχει και η αντίθετη πλευρά, αυτή που έχει σταθεί τυχερή, αλλά μάλλον αποτελεί και τη μειοψηφία.  Δεν είναι τυχαίο εξάλου οτι αυτές οι eastern promises θα μπορούσαν να είχαν προοριστεί και για τον Kirill, ο οποίος όντας γιος του αρχηγού, φαίνεται να διαβλέπει ένα ήδη προδιαγεγραμμένο μέλλον για τον εαυτό του.  Τι γίνεται όμως στη περίπτωση που ο ίδιος είναι κάπως...διαφορετικός; Μήπως τελικά όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι;

Εκτός από την εξαίρετη ερμηνεία του Mortensen για την οποία ήταν και υποψήφιος για Oscar 'A Ανδρικού Ρόλου, και ο Vincent Cassel αποτελεί αγαπημένη επιλογή του Cronenberg (τον είδαμε και στο "A Dangerous Method") και δικαιολογημένα θα μπορούσα να προσθέσω, καθώς ο αγαπημένος της Bellucci έχει αναδειχθεί σε ταλαντούχο ηθοποιό με το χαρακτηριστικό του physic που ενδείκνυται για τέτοιου είδους bad asses ταινίες.  Όσον αφορά τη Naomi Watts αν και είναι μετρημένη και σοβαρή στο ρόλο της, παρόλα αυτά δε με πείθει οτι ο χαρακτήρας της δε θα μπορούσε να ερμηνευτεί από καμιά δεκαριά ακόμα ηθοποιούς, οπότε θα αρκεστώ στο να πω οτι ήταν αρκετά καλή και με τη πρέπουσα φυσικότητα που απαιτούνταν από το ρόλο της.
Ώς προς τη σκηνοθεσία, το urban σκηνικό, η βαριά ρώσικη γλώσσα, τα μαφιοζιλίκια και η απαραίτητα εσάνς trafficking, κάνουν τη ταινία του Cronenberg μια πιστή αντιγραφή της ζοφερής πραγματικότητας, η οποία διανθίζεται από στιλιζαρισμένες εξάρσεις βίας και μερικούς σεναριακούς άσσους τους οποίους δε θα σας αποκαλύψω βεβαίως βεβαίως, αλλά θα σας αφήσω να τους απολαύσετε alone.
Σκληρή και ωμή ταινία, με βαριά ατμόσφαιρα, 'κακή' (με τη καλή την έννοια) σκηνοθεσία και έναν Mortensen ψηλά ψηλά στη κορυφή.  Δείτε την.

Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι το όνομα της μαφίας "Vory v Zakone" είναι τόσο τέλειο να το λες με τη σωστή ρώσικη προφορά, οτι η σάουνα είναι επικίνδυνη, και οτι το σωστό παίξιμο βιολιού πρέπει να κάνει 'το ξύλο να κλαίει'.  Εμ βέβαια...




TRIVIA

• O Mortensen είχε επισκεφθεί κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων μια pub, χωρίς να έχει βγάλει τα τατουάζ ή ακόμα και το κοστούμι από πάνω του.  Αργότερα παραδέχθηκε οτι πολλοί από τους θαμώνες φαίνοντας τρομοκρατημένοι καθώς υπέθεσαν οτι ήταν πραγματικό μέλος της Vory v Zakone.
• Το τατουάζ γύρω από τον ένα αστράγαλο του Mortensen μεταφραζόταν ως 'Where are you going?' ενώ στον άλλο αστράγαλο ως 'What the fuck do you care?'.  Λέγεται οτι ο Mortensen έβρισκε ξεκαρδιστικό το γεγονός οτι το 'ένα πόδι αυθαδίαζε στο άλλο'!
• Στη ταινία τα μέλη της μαφίας δε κρατούν όπλα καθώς σε μια αναζήτησή περισσότερων πληροφοριών ο Cronenberg είδε οτι τα μέλη προτιμούν να χειρίζονται μαχαίρια.  Η λογική αυτού ήταν πως σε περίπτωση που κάποιο μέλος συλλαμβάνονταν από την αστυνομία και ερωτόνταν για ποιό λόγο έχει πάνω του αυτά τα όπλα, θα μπορούσε απλά να απαντήσει πως τα χρησιμοποιεί για να σχεδιάζει πάνω στην επιφάνεια του...μουσαμά!

(Πηγή IMDB)