Life of Pi: Believe...

Γεια σας, γεια σας!  Σήμερα και μετά τις χθεσινές υποψηφιότητες για τα Oscar, θα τσεκάρουμε και εμείς μια εκ των προτεινόμενων ταινιών και συγκεκριμένα του "Life of Pi".  Αν και σε γενικές γραμμές οι υποψηφιότητες ήταν ικανοποιητικές, εντούτοις, σίγουρα έλειψε ο Ben Affleck από την κατηγορία Σκηνοθεσίας, με το εξαιρετικό του "Argo", όπως ακούω κι η Bigelow, η οποία πρέπει να έχει κάνει ένα πραγματικό αριστούργημα με το "Zero Dark Thirty", το οποίο έχει σαρώσει τα πάντα.  Στα υπόλοιπα, έκπληξη ήταν η έντονη παρουσία του "Amour" στις υποψηφιότητες, όπως και αυτή του "The Beasts of Southern Wild", η οποία όμως φόρεσε ένα τεράααστιο χαμόγελο στο πρόσωπό μου (θα μιλήσουμε σύντομα και γι' αυτή τη ταινία).  Κατά τα άλλα, στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας, αναμένεται να γίνει μεγάλο πατιρντί, καθώς όλες οι υποψηφιότητες είναι εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, σε είδος και προσέγγιση, οπότε σίγουρα θα υπάρχει ένα ενδιαφέρον να δούμε, ποια, θα καταφέρει τελικά να αποσπάσει το χρυσό αγαλματάκι.  Στα δικά μας τώρα, θα δούμε μια ακόμη ταινία που προκάλεσε αίσθηση όσον αφορά το θέαμα και την...ψηφιακή τίγρη που προσέφερε.  "Life of Pi" it is.

O Pi Patel (Suraj Sharma), είναι ένα παιδί που μεγάλωσε με την οικογένειά του στο Podicherry της Ινδίας.  Η ζωή του ήταν αρκετά διαφορετική και περισσότερο καλότυχη, θα τολμούσε να πει κανείς, απ'οτι οι ζωές άλλων συνομηλίκων του, μιας που εκ των πραγμάτων ήταν τουλάχιστον περισσότερο συναρπαστική.  Ο λόγος είναι πως η οικογένεια διέθετε στην περιοχή έναν ζωολογικό κήπο, με κάθε λογής ζώα, γεγονός που σίγουρα έδινε μια διαφορετική πινελιά στην καθημερινότητα του μικρού Pi.  Παράλληλα τόσο εκείνος όσο και ο μεγαλύτερος αδελφός του, είχαν την τύχη να μεγαλώσουν σε ένα περιβάλλον αποδεσμευμένο από αυστηρά περιορισμένα όρια, με γονείς οι οποίο διέθεταν ανοιχτό μυαλό και πνεύμα, μεταλαμπδεύοντας έτσι τη γνώση και τη σοφία των χρόνων τους, στους δυο τους γιους.  Ο Pi, ανήσυχο πιτσιρίκι καθώς ήταν, αρεσκόταν να μαθαίνει για τα πάντα, και κυρίως για όλες τις διαφορετικές θρησκείες που υπάρχουν, "ασπαζόμενος" κάθε φορά και από μια καινούρια (με τον Ang Lee να θέτει επί τάπητος από νωρίς το θέμα της πνευματικότητας, όπως θα δούμε παρακάτω).
Όταν μια μέρα ο πατέρας του αποφασίσει να τα μαζέψει όλα και να πακετάρουν για Αμερική, ο Pi θα φέρει αντιρρήσεις, μιας που ο έρωτας του έχει μόλις χτυπήσει την πόρτα.  Μη μπορώντας όμως να κάνει αλλιώς, θα ακολουθήσει την οικογένειά του και όλα τα ζώα τους στην Αμερική, προκειμένου να κάνουν εκεί ένα νέο ξεκίνημα.  Ένα βράδυ το ιαπωνέζικο πλοίο που τους μεταφέρει, θα πέσει πάνω σε μια τεράστια καταιγίδα, με αποτέλεσμα να βουλιάξει.  Οι μόνοι που θα σωθούν είναι ο Pi, ένας ουρακοτάγκος, μια ζέβρα, μια ύαινα και μια τίγρη.  Τώρα ο νεαρός θα πρέπει να επιβιώσει έχοντας για βοήθεια ένα μάτσο προμήθειες και μια...μοβόρικη τίγρη που τον απειλεί μέρα με τη μέρα...

Ο ταϊβανέζος σκηνοθέτης Ang Lee, επιστρέφει μετά από τρία χρόνια, με ένα δημιούργημα μεγαλεπήβολο και θαυμαστό.  Αφήνοντας στην άκρη την απογοήτευση που προκάλεσε με την τελευταία του ταινία, "Taking Woodstock" (κάτι που δεν κατάλαβα μιας που τη βρήκα αρκετά συμπαθητική), ο Lee επανέρχεται με το κλασικά στομφώδες ύφος του, ένα ύφος που παραπέμπει σε "Crouching Tiger, Hidden Dragon" υπερθέαμα και το οποίο στην προκειμένη περίπτωση σε αιχμαλωτίζει από την πρώτη κιόλας στιγμή.
Αν και ο διάσημος σκηνοθέτης είχε προκαλέσει τη μεγαλύτερη αίσθηση στην μέχρι τώρα καριέρα του, βάζοντας δυο cowboys να ερωτευθούν, στο σπαρακτικό του δράμα, "Brokeback Mountain", εντούτοις το "Life of Pi", είναι σίγουρα η επόμενη καλύτερη ταινία που έχει κάνει μέχρι σήμερα (και για πολλούς Η καλύτερή του ταινία).
Είναι γεγονός οτι πέρα από το εντυπωσιακό της περιτύλιγμα, η ταινία αυτή βρίθει εσωτερικών νοημάτων και κοσμικών διδαχών, ακριβώς όπως κάνει και η ταινία του Kim ki Duk, "Spring, Summer, Fall, Winter and....Spring", σε μια όμως, πιο ανελεύθερη βάση και μη-εμπορική διάσταση.  Εδώ ο Lee, πραγματεύεται κοινά θέματα, με μια όμως πιο mainstream και εμπορική ματιά, καταφέρνοντας πρόλα αυτά να συνδυάσει τόσο αρμονικά τα δικά του θέλω, και αυτά των θεατών, ώστε σε καμία περίπτωση να μην θυσιαστεί η μια πλευρά, για χάρη της άλλης και τούμπαλιν.

Συνοδοιπόρος του Lee σε αυτό το συναρπαστικό του ταξίδι, υπήρξε το ομώνυμο βιβλίο του Yann Martel, πάνω στο οποίο στηρίχτηκε ολόκληρη η ταινία του.  Και αν κάποιοι διαβάζοντάς το (προσωπικά δε το έχω τσεκάρει ακόμη, αλλά έχει ήδη μπει στη λίστα μου), είπαν οτι τέτοια βιβλία, είναι αδύνατον να μεταφερθούν στον κινηματογράφο (βλ. και το "Cloud Atlas", το οποίο ίσως ήταν τελικά, υπερβολικά φιλόδοξο στην μεταφορά του), μάλλον άλλαξαν γνώμη μετά και το τελευταίο πλάνο του "Life of Pi".
Αν και η ταινία αποτελεί από μόνη της ένα πανέμορφο, οπτικοακουστικό υπερθέαμα, εντούτοις, όταν είχα ακούσει οτι προβάλλεται σε 3D είχα πει, "ωχ...".  Γενικώς το 3D είναι κάτι που δεν αγαπώ καθόλου, καθώς πιστεύω οτι έχει τη φάση του να το δεις σε ένα animation για παράδειγμα, αλλά για ποιον λόγο να το χρησιμοποιήσει κανείς σε μια live-action ταινία;  Ακόμα και όταν βλέπω σκηνοθέτες όπως ο Jan Luc Godard και ο Martin Scorsese να δηλώνουν εκστασιασμένοι με αυτή την-καθόλου νέα-σκηνοθετική τεχνική, αναρωτιέμαι τι πάει λάθος μ' εμένα.  Και κάπου εκεί καταλήγω σε δυο πράγματα.  Πρώτον, οτι tο 3D που πρέπει να προβάλλεται στο εξωτερικό, ουδεμία σχέση θα έχει με αυτό που βλέπουμε εμείς εδώ.  Θες οτι δεν έχουμε τις κατάλληλες αίθουσες, θες οτι κοστίζει, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν γίνεται σύσσωμο το αμερικάνικο cinema (και οχι μόνο), να δηλώνει οτι το 3D (αυτό που βλέπουμε εμείς στην Ελλάδα, θες να μου πεις;), αποτελεί το μέλλον του κινηματογράφου.  Και δεύτερον πως αν πρόκειται να δω τελικά μια ταινία-3D δε θα με πείραζε να βλέπω ξανά και ξανά και ξανά το "Life of Pi".  Γιατί στην τελική, αυτή η τεχνική, όταν χρησιμοποιηθεί σωστά, μπορεί να σου αποκαλύψει όλη την αρχέγονη, μυστηριακή πάστα, από την οποία είναι φτιαγμένος ο ίδιος ο κινηματογράφος.  Ψευδαίσθηση, ομορφιά και κίνηση.

Εκτός από την χρωματική παλέτα που χρησιμοποιεί ο Lee, για να προκαλέσει τα πιο αγνά και ανόθευτα συναισθήματά σου, η φωτογραφική παρουσία του Claudio Miranda, είναι μαγική, δημιουργώντας στην ουσία (μαζί δηλαδή με την λυρική σκηνοθεσία του Lee), μια παραβολική ιστορία για έναν έφηβο, μια τίγρη και την απέραντη θάλασσα.  Η πρόθεση εξάλλου των συμμετεχόντων να κατασκευάσουν έναν κόσμο μεταφορικά πραγματικό (ή πραγματικά μεταφορικό, όπως θέλεις πες το), γίνεται πλέον απόλυτα κατανοητό στο τέλος της ταινίας, εκεί όπου η αυλαία σηκώνεται, μόνο για να αποκαλυφθεί το πραγματικό νόημα των όσων είχες παρακολουθήσει αποσβολωμένος, μέχρι πριν λίγο.
Είτε αποφασίσεις να "διαβάσεις" την ταινία του Lee ως ένα ταξίδι ενηλικίωσης, ως μια εμπειρία φαντασίας ή και ως μια απρόβλεπτη, αδύνατη και τελικά αληθινή ανάμνηση στο μυαλό του ώριμου πια Pi (πολύ καλός στον ρόλο ο Irrfan Khan του "Slumdog Millionaire"), σίγουρα θα συμφωνήσεις οτι ο σκηνοθέτης δεν έχει όρεξη για περιττές διδασκαλίες ή για μια εντυπωσιακή και καλοφτιαγμένη "περιπέτεια", που δεν έχει όμως τίποτα περισσότερο να σου πει.  Αντιθέτως, αυτό που γίνεται αμέσως αντιληπτό είναι πως ο Lee έχει διαποτίσει την ταινία του με νότες βαθιάς, θρησκευτικής πίστης, κοσμογονικής, ανθρώπινης προέλευσης και μιας ισχυρής αντίληψης αναφορικά με τα αιωνίως αναπάντητα ερωτήματα, που εξακολουθούν να βασανίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη.
O Martel-Lee-Pi, ασπάζεται τον Χριστιανισμό, τον Ισλαμισμό και τον Ινδουισμό, επειδή όπως λέει, το μόνο που θέλει είναι "να αγαπάει τον Θεό".  Εντοπίζοντας τα πλεονεκτήματα των τριών θρησκειών, αποδέχεται την ύπαρξη του υπέρτατου Όντος, όπως και αν αυτό εκφράζεται, καθιστώντας ταυτόχρονα τον εαυτό του "παγκόσμιο πολίτη", αποδεσμευμένο από τους περιορισμούς και τις αυστηρές υποδείξεις μιας και μόνο θρησκευτικής πίστης.  Χωρίς να φλυαρεί, αλλά σκιαγραφώντας περισσότερο το πορτραίτο μιας ιδιαιτέρως ευφυούς προσωπικότητας, η πίστη της οποίας απέναντι στους νόμους τους σύμπαντος, τον Κρίσνα, τον Χριστό και τον Μωάμεθ (που κάτω από την κοινή σκεπή του μυαλού του, ανήκουν όλοι στην μια και μοναδική, παντοδύναμη και πανταχού παρούσα Θεότητα), έρχεται αντιμέτωπη με την ύψιστη δοκιμασία σώματος, πνεύματος και ψυχής, ο Martel (και κατ' επέκταση ο Lee), δημιουργούν ένα σύμπαν μέσα στο οποίο όλα είναι πιθανά και τα πάντα εξαρτώνται από την εσωτερική δύναμη, την πνευματική εκπαίδευση και τον σεβασμό απέναντι στην Φύση.  Ακόμα και αν αυτή βρίσκεται, στο "στιλπνό" τρίχωμα και τα ερευνητικά μάτια, μιας ψηφιακής, τίγρης της Βεγγάλης.

"Πνιγμένο" στις αποχρώσεις του μπλε και του ζεστού κίτρινου της ανατολής και του ηλιοβασιλέματος, το "Life of Pi" είναι ένα τρομερό ταξίδι με προορισμό, την ίδια τη ζωή.  Έχοντας για πρωταγωνιστή τον πρωτοεμφανιζόμενο Suraj Sharma, ο οποίος δίνει αναμφίβολα το δικό του, ερμηνευτικό ρεσιτάλ, είναι σίγουρα μια από τις καλύτερες ταινίες για φέτος.  Μια ταινία που μας ταξίδεψε, μας μάγεψε και μας έκανε να πιστέψουμε λίγο ακόμη στα θαύματα.  Στα συν βεβαίως, και το υπέροχο soundtrack (υποψήφιο για Oscar), όπως και η γλαφυρή σκηνοθεσία του Lee, με επίκεντρο πάντα τους δυο αντίζηλους: άνθρωπο και ζώο.  Κ. Lee, σας ευχαριστούμε γι' αυτή την μοναδική εμπειρία.

Τι έμαθα από την ταινία:  Οτι το γέλιο μιας ύαινας είναι creepy (καλά, αυτό μπορεί αν το ήξερα και από το "Lion King", οτι οι Ινδές είναι τόσο όμορφες γυναίκες, και οτι όλη η σεκάνς με το νησί θα μείνει στο μυαλό μου, ως μια από τις πιο όμορφες που έχω δει τελευταία.


TRIVIA

• Σε κάποιο σημείο η ταινία προοριζόταν να γραφτεί και να σκηνοθετηθεί από τον...Shyamalan.  No comment.
• Το σαρκοφάγο νησί έχει το σχήμα μιας ινδουιστικής θεότητας (lying Vishnu), κάτι που γίνεται αντιληπτό όταν το νησί φαίνεται από μια μακρινή λήψη.
• Ο συγγραφέας του βιβλίου έχει ισχυριστεί οτι η έμπνευση για το βιβλίο του ήρθε αφού διάβασε το βιβλίο "Max and the Cats" (1981), του Βραζιλιάνου συγγραφέα Moacyr Scliar, σχετικά με έναν Γερμανοεβραίο που διέσχισε τον Ατλαντικό Ωκεανό, με μια βάρκα και παρέα, έναν ιαγουάρο.

(ΠΗΓΗ IMDB)