O Django (Jamie Foxx), είναι ένας σκλαβωμένος έγχρωμος που ακολουθεί την ίδια μοίρα με εκατομμύρια άλλους δούλους, την εποχή των λευκών αφεντικών και των αχανών φυτειών που χρειάζονται τα δικά τους χέρια προκειμένου αυτά να ευδοκιμήσουν, αλλά και οι πλούσιοι να γίνουν πλουσιότεροι.
Όταν ένα βράδυ, ένας μυστήριος, Γερμανός κυνηγός επικηρυγμένων, ο οποίος περιδιαβαίνει τις πολιτείες δηλώνοντας...οδοντογιατρός, και συστηνόμενος με το όνομα Dr. King Schultz (Christoph Waltz), συναντήσει δυο αδέλφια που μεταφέρουν δούλους, θα αποφασίσει να εξαγοράσει τον Django, για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο. Αυτή θα είναι εξάλλου και η στιγμή που η ζωή του βαριόμοιρου σκλάβου θα πάρει νέα τροπή, ξεκινώντας από το βασικότερο όλων: θα αποκτήσει την ελευθερία του (και ένα τρε σικ επίθετο, Django Free-man), και θα "μαθητεύσει" στο πλευρό του δανδή και "σφάζοντας με το γάντι", Schultz, με τους δυο άνδρες να αναπτύσσουν μια ιδιάζουσα φιλία, αλλά και μιας πρώτης τάξεως επαγγελματική σχέση. Ο Django είναι έτοιμος πια να διεκδικήσει την γυναίκα του πίσω, και να την σώσει από την πλουμιστή έπαυλη του γοητευτικού, αλλά τρελαμένου ιδιοκτήτη μιας, εκ των μεγαλύτερων φυτειών του Μισισίπι με την ονομασία, CandyLand. Ποιος είδε όμως τον Calvin Candie (Leonardo di Caprio) και δεν τον φοβήθηκε; This is going to be a bloodbath...
Κάθε φορά που ο Tarantino σκηνοθετεί μια νέα ταινία, αυτή γίνεται αυτοστιγμεί talk of the town, και πως θα μπορούσε άλλωστε να μην γίνει;
Όπως κάθε φορά, έτσι και τώρα ο Tarantino επιστράτευσε αγαπημένα κινηματογραφικά είδη, υπόγειες αναφορές και μνείες σε ηθοποιούς-είδωλα της εποχής τους, προκειμένου να δημιουργήσει ένα "southern-ίζον" (ο Tarantino δήλωσε οτι παρά το γεγονός οτι η ταινία του είναι western, προτιμά τον όρο southern, εξαιτίας των νότιων περιοχών όπου έγιναν τα γυρίσματα) πανηγύρι βίας, ατακαδόρικων διαλόγων και κλασικού, προσωπικού στυλιζαρίσματος. Και έτσι όμως, για ακόμη μια φορά, τόσο το "Django Unchained", όσο και η ταινία της Bigelow, "Zero Dark Thirty", μπήκαν τελικά στο στόχαστρο πολλών, κατηγορώντας τες, ούτε λίγο, ούτε πολύ, οτι δεν εκφράζουν το γνήσιο αμερικανικό, πατριωτικό αίσθημα, προτιμώντας περισσότερο να μην χαϊδέψουν αυτιά, αλλά να φωνάξουν δυνατά μέσα σε αυτά, το πως έχουν τα πράγματα, όταν σηκώσεις το χαλάκι της Ιστορίας (είτε αυτή πρόκειται για το σύγχρονο τώρα, είτε για το δυτικό παρελθόν), και όλος ο κοινωνικοπολιτικός συρφετός κάνει την εμφάνισή του, χωρίς φόβο, αλλά με μπόλικες δόσεις πρόκλησης.
Μπορεί λοιπόν το απογυμνωμένο κυνηγητό του Bin Laden και τα νοσηρά παρελκόμενα της CIA για την επίτευξη του εκάστοτε στόχου, να μην αρέσουν, πάντα όμως θα βρίσκεται κάποιος που θα αποφασίζει να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα και να ανοίξει και το άλλο μάτι, που μέχρι τότε παρακολουθούσε γλαρό τις ηρωικές παπάτζες του-εν προκειμένω-αμερικανικού-όφιλου κοινού, το οποίο σαφέστατα γούσταρε με τον πατριώτη, τον θυσιαζόμενο, τον ήρωα. Η αλήθεια όμως είναι οτι με τα δυο μάτια, βλέπεις πάντα καλύτερα και γιατί οχι, μακρύτερα.
Και καλά, να το καταλάβω (που δεν τον καταλαβαίνω), όσον αφορά την Bigelow, η οποία μάλλον θα μπαίνει στο στόχαστρο, έχοντας αποφασίσει σε ένα cinema που μιλάει έξω από τα δόντια (ακριβώς δηλαδή όπως είχε κάνει και με το "The Hurt Locker", μερικά χρόνια πριν), τον Tarantino δεν τον έχουν πια καταλάβει; 21 χρόνια μετά και ακόμα συζητάμε για την βία στις ταινίες του και για την παντελή "σαςεχωολουςχεσμενοσύνη" του; Ε no way!
Οχι, οχι, εμείς εδώ δεν θα ασχοληθούμε με αυτά τα άνευ λόγου και ουσίας θέματα που αφορούν τα κινηματογραφικά δημιουργήματα ενός από τους καλύτερους, σύγχρονους δημιουργούς, γιατί στην τελική τον αγαπάμε και τον γουστάρουμε γι' αυτό το καθαρά αναφορικό και σε στιγμές, αυτοαναφορικό του cinema, αυτόν τον προς διδασκαλία, ακραιφνή μιμητισμό του, ο οποίος όμως γίνεται πάντα με σεβασμό, αυτοσυγκράτηση και πίστη σε όλους εκείνους, τους με τη σειρά τους μεγάλους, που τον έχουν εμπνεύσει και τον έχουν γαλουχήσει. Δεν θα αναζητήσουμε ούτε τους λόγους της βίας, ούτε και αν αυτό είναι political correct, ούτε τίποτα που δεν έχει να κάνει με αυτή την αναθεματισμένη χρυσή τομή που έχει καταφέρει να βρει ο Tarantino, ανάμεσα στο εμπορικό cinema και την auter διάθεση, πασπαλισμένη διαρκώς από τις δικές του, σκηνοθετικές εμπνεύσεις και τους μαγκιόρικους διαλόγους. Γιατί ξέρετε κάτι; Το "Django Unchained", είναι pure Tarantino. Και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα καλύτερο από αυτό.
Καταρχάς φέρνει και πάλι στο προσκήνιο τα αγαπημένα spaghetti western των ΄70s, τότε που τα ονόματα των Sergio Leone και Ennio Morricone ήταν οτι πιο hot κυκλοφορούσε στην πιάτσα, καθιστώντας τον Clint Eastwood στην συνείδηση του κοινού, ως τον πιο αντρουά Καλό του τελικού κύκλου των western, αυτών που βρίσκονταν μακριά από τα εντυπωσιακά καλοφτιαγμένα, αλλά καθόλα πατριωτικά κατασκευάσματα του John Ford και των άλλων μεγάλων Αμερικανών σκηνοθετών, επαναπροσδιορίζοντας ένα είδος για τελευταία φορά, πριν αυτό χαθεί οριστικά.
Στα western των Ιταλών, το βάρος είχε πλέον μετατοπιστεί στον περιθωριοποιημένο, μοναχικό καβαλάρη με το προσωπικό συμφέρον, που δεν έδινε δεκάρα τσακιστή για το κοινό καλό.
Τόσο το μοτίβο αυτών των ευρωπαϊκων δημιουργημάτων, όσο και η μουσική τους υπόκρουση, παίρνει και πάλι σάρκα και οστά στον Quentin, ο οποίος δεν διστάζει για ακόμη μια φορά να απλώσει τον ταινιακό του καμβά, και να μας καλέσει να μαντέψουμε τα gags, τις επιρροές και τα cameo του. Πόσο τυχαίο μπορεί να είναι δηλαδή που ο Franco Nero (βλ. παρακάτω φωτο), ο original "Django" (1966) της ταινίας του Sergio Corbucci, κάνει ένα μικρό πέρασμα από εδώ; Ακριβώς, καθόλου.
Εκτός βέβαια από την ξεκάθαρη παρουσία όλων εκείνων των στοιχείων επιρροής του σκηνοθέτη, ο Tarantino έχει δημιουργήσει και ένα άκρως ενδιαφέρον story, πάνω στο οποίο βρίσκουν αυτές οι αναφορές πρόσφορο έδαφος, με αποτέλεσμα να ανάγονται τελικά σε κάτι δικό του, κάτι εντελώς πρωτότυπο το οποίο έχει εμποτίσει με κάτι το ειλικρινά ξεδιάντροπο: έναν σαρδόνιο εμπαιγμό του τοπικού, "λευκού" δυνάστη.
Σε πρώτη φάση το ζεύγος Django-Dr. Schultz, είναι από μόνο του μια πρόκληση εποχής, μιας που το να βάζεις έναν Γερμανό να αποκτά κολλητιλίκια με έναν έγχρωμο, είναι κάτι που έρχεται στην πρώτη γραμμή πυρός, ήδη από την αρχή, μιας που από την μια πλευρά οι υπόλοιποι λευκοί εχθρεύονται τον Django, ενώ από την άλλη, οι υπόλοιποι έγχρωμοι τον αντιμετωπίζουν σαν να έχει φιλήσει κατουρημένες ποδιές για να αποκτήσει την ελευθερία και το προνόμιο να καβαλάει το δικό του άλογο. Ο Django ανάγεται σταδιακά στον μοναχικό ήρωα των spaghetti, αφού οι δικοί του τον κοιτούν με μισό μάτι, οι λευκοί τον βασανίζουν και η μοναδική σκέψη που τρέφει την καρδιά του, είναι η δίψα για εκδίκηση και η σωτηρία της καλής του, η σωτηρία της...γερμανόφωνης Broomhilda (Kerry Washington).
Ταυτόχρονα ο Tarantino κλείνει υπονομευτικά το μάτι, και στην περίπτωση του σαδιστή Candie, ο οποίος μπορεί εξωτερικά να αποτελεί το απαύγασμα της αριστοκρατικής ομορφιάς (minus τα σαπίοδοντα), παρόλα αυτά δεν λες οτι διαθέτει και το μυαλό ξουράφι, μιας που όπως γίνεται κατανοητό, το δεξί του χέρι που τον ενημερώνει και τον συμβουλεύει για τα πάντα είναι ένας...ηλικιωμένος νέγρος, και συγκεκριμένα ο Samuel L. Jackson, υπό το όνομα Stephen, και μια ερμηνεία για πολλά γέλια και χειροκροτήματα.
Ο Tarantino όμως, επειδή όταν πάρει φόρα δεν σταματάει με τίποτα, καταφέρνει μέσα από την ταινία του, οχι μόνο να κάνει έναν σχολιασμό πάνω στην αιώνια, φυλετική διαμάχη λευκών και έγχρωμων (μαντέψτε ποιανού το μέρος παίρνει) αλλά και μια αναφορά στο πολιτιστικό χάσμα που χωρίζει τον Ευρωπαίο, από τον Αμερικάνο. O Dr. Schultz είναι μορφωμένος, μιλάει σαν ευγενής άλλης εποχής και διαθέτει ένα καυστικό χιούμορ που σπάει κόκαλα. Αντιθέτως, ο Candie είναι ένα άξεστο πλουσιόπαιδο, κοντόφθαλμο και κουτοπόνηρο, που αρέσκεται να βλέπει άντρες να σκοτώνονται στο ξύλο, δίνοντας ξόφαλτσα φιλιά στην ασχημομούρα αδελφή του. U mad America?
Για την σκηνοθεσία τι μπορούμε εμείς οι ταπεινοί, κοινοί θνητοί να πούμε; Τίγκα στην υπερβολική σπλατεριά (όταν η δράση το επιτρέπει, μιας που μιλάμε και για μια δυομισάωρη ταινία!), σώματα να πέφτουν σακατεμένα από τα άλογα, το βαμβάκι (και οχι το χώμα) να βάφεται κόκκινο, ζελατινώδη αιματίλα να εκτοξεύεται από στομάχια, κεφάλια και οτι άλλο θες, και όλα αυτά πάντα με απαράμιλλο στυλ. Η κάμερα του Tarantino ακολουθεί από κοντά τις περιπέτειες των ηρώων, αφήνοντας χώρο και χρόνο προκειμένου αυτοί να αναπνεύσουν και να εξελιχθούν κατά το δοκούν, αφήνοντας παράλληλα χρόνο και στον θεατή να ταυτιστεί με τον έναν, να μισήσει τον άλλον και να ξεσηκωθεί για χατίρι του πολύ κακού πια, Django. Σκηνοθεσία εν ολίγοις που τα έχει όλα: φρενήρεις στιγμές, cool σκηνές και τέρμα τα γκάζια σεκάνς. Extra bonus οι διάλογοι-λουκούμι και ολόκληρο το OST, όπου το ένα κομμάτι είναι καλύτερο από το άλλο, και θες να το ακούς σε μια ατέρμονη λούπα, ξανά και ξανά και ξανά...
Οι ερμηνείες είναι το πιο γλυκό κερασάκι σε τούρτα που θα γευτείς τελευταίως. Ο Jamie Foxx είναι "πιο cool πεθαίνεις". Μάθε οτι η cool-οσύνη του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε στην ταινία χρησιμοποίησε το δικό του άλογο, το οποίο έχει ονομάσει Cheetah. Πςςςςςςςς! Φάτσα, στήσιμο και ατάκες τύπου "i like the way you die boy", απλά θα μείνουν στην ιστορία. Ο di Caprio είναι μια σάπια παρουσία από μόνος του, έντονα αντιθετικός με τον καθωσπρέπει Waltz, φουριόζος και τσαντίλας, σίγουρα ο ρόλος του Candie αποτελεί μια από τις πιο προκλητικές ερμηνείες της καριέρας του και είναι τόσο καλός κακός, που τον γουστάρεις τρελά, ακόμα και όταν είναι τόσο καθίκι. Βέβαια αν έπρεπε να βραβεύσω κάποιον για την ερμηνεία του, αυτός θα ήταν αναμφίβολα ο Waltz. Υπέροχος, ανυπέρβλητος, κάνει την υποκριτική να φαίνεται τόσο εύκολη και αβίαστη, είτε κάθεται και απολαμβάνει μια μπύρα, είτε κάνει παζάρια, είτε εκτελεί εν ψυχρώ διάφορους άτυχους που θα βρεθούν στο πέρασμά του. Εξαιρετικοί οι διάλογοί του, σχεδόν όλη η ταινία ριγμένη στην πλάτη του, εκφραστικότητα στο φουλ και ευτυχώς που έχουμε και τα blogoscars, για να πάρει μια τιμητική θέση στην κατηγορία του Α' Ανδρικού. Ε μα!
Γενικώς το "Django Unchained" είναι καθαρόαιμος Tarantino, και από τους καλούς μάλιστα (έχει κάνει βασικά ποτέ κακή ταινία;). Δράση, χιούμορ, αίμα, badass μουσική και ένα western υπερθέαμα, συνθέτουν μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Hands down. Μη την χάσεις!
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι το μαλλί του Jackson είναι οτι καλύτερο έχω δει, έπειτα από εκείνο του Bardem στο "No Country for Old Men", οτι το μπλε συνολάκι του Django είναι τέλειο, και οτι ο Tarantino έχει γίνει λίγο σαπιοκοιλιάς. Να τα λέμε αυτά.
TRIVIA
- Ο ρόλος του Django είχε γραφτεί αρχικά από τον Tarantino για τον Will Smith. Όταν ο Will αρνήθηκε, τον τσίμπησε ο Foxx. Μπράβο Will, άλλη μια επιτυχημένη επιλογή στην τρομερή καριέρα σου.
- Ενώ η ταινία γυριζόταν στο Wyoming, ο Tarantino νοίκιασε έναν τοπικό κινηματογράφο και πρόβαλε ταινίες samurai και western από την προσωπική του συλλογή. Και εγώ ήμουν εδώ. Μάλιστα...
- O Tarantino αποκάλυψε στο Comic-Con οτι ο Foxx και η Washington, υποδύονται εδώ τους προ προ προ πάππους του χαρακτήρα John Saft, από τις ταινίες "Shaft", γεγονός που επιβεβαιώνεται από το πλήρες όνομα της Washington στην ταινία: Broomhilda Von Shaft. Τελειότητα.
- Η Lady Gaga ήταν υποψήφια για τον ρόλο της αδελφής του di Caprio.
- O Russ Tumblyn, είχε παίξει το 1965 σε μια ταινία στην οποία ο χαρακτήρας του λεγόταν 'Son of a Gunfighter' και ο τίτλος της οποίας ήταν αυτός ακριβώς. Ο Tarantino χρησιμοποίησε στο Django την ηθοποιό-κόρη του Tumblyn, Amber Tumblyn, προκειμένου να υποδυθεί έναν χαρακτήρα με το όνομα 'Daughter of a Son of Gunfighter".
- O di Caprio είχε νοιώσει πολύ άβολα που υποδυόταν έναν τόσο κακό χαρακτήρα και επιπλέον ρατσιστή. Ο Tarantino τότε του είπε οτι έπρεπε να είναι οσο το δυνατόν πειστικότερος και να φτάσει στα άκρα, διαφορετικά το κοινό, δε θα του το συγχωρούσε.
- Στη σκηνή που ο di Caprio χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι, όντως το κόβει, αλλά συνεχίζει να παίζει. Αργότερα ο Tarantino χαρακτήρισε τη στιγμή αυτή "mesmerizing".
- Tο μπλε κοστούμι του Django βασίζεται στον διάσημο πίνακα, "The Blue Boy". Αυτός ο πίνακας ενέπνευσε τον κλασικό σκηνοθέτη του βωβού κινηματογράφου, F.W Murnau, να γυρίσει την ταινία του, "Τhe Boy in Blue". O Μurnau έχει μείνει γνωστός για την δημιουργία της σκηνοθετικής τεχνικής γνωστής ως "unchained" camera technique. My mind has just been blown away...
- Μετά το ατύχημα με το άλογο που είχε ο Waltz, και στο οποίο έσπασε την κλείδα του, ο Foxx αποφάσισε να του κάνει ένα δώρο για να αισθανθεί καλύτερα την επόμενη φορά που θα πρέπει να ιππεύσει: μια σέλα με ζώνη ασφαλείας!
(ΠΗΓΗ IMDB)
Τέλειο, τι να λέμε τώρα!!?? Ο Waltz μπαίνει στην κατηγορία του Α' ανδρικού; όχι του Β';
ΑπάντησηΔιαγραφήYeap, Α' τον έβαλαν τα παιδιά! Να'ναι καλά! :P
ΑπάντησηΔιαγραφή