Ένας περίεργος άνδρας που είναι απλά γνωστός ως "the metal fetishist" καθώς αρέσκεται να 'κολλάει' στο σώμα του διάφορα μεταλλικά αντικείμενα (πολλές φορές τα βάζει ακόμα και....μέσα του, κυριολεκτικά) έχει ένα ατύχημα όταν ένα διερχόμενο αυτοκίνητο τον χτυπήσει. Όταν λίγο αργότερα το ζευγάρι που τον χτύπησε, τον αρπάξει και τον πετάξει σε ένα δάσος, θεωρώντας οτι το τραύμα του είναι θανατηφόρο, ο metal fetishist θα αποφασίσει να πάρει την δική του εκδίκηση αρχίζοντας να επηρεάζει το μυαλό του άντρα που βρισκόταν πίσω από το τιμόνι, και μετατρέποντάς τον και αυτόν σιγά σιγά σε μια μεταλλική μάζα, από την οποία δε φαίνεται να υπάρχει καμία σωτηρία...
Στον ρόλο του 'φετιχιστή' συναντάμε τον ίδιο τον σκηνοθέτη της ταινίας Shinya Tsukamoto, ο οποίος συνηθίζει τις περισσότερες φορές να κάνει όλη τη δουλειά μόνος του, γράφοντας, σκηνοθετώντας και παίζοντας επίσης στις ταινίες. Δεν έχω δει προς το παρόν κάποιο άλλο έργο του και ούτε είμαι σίγουρη οτι θέλω να δω άμεσα, μετά από την προβολή του "Tetsuo". Ξέρω όμως πως ήταν για εμένα μια κινηματογραφική εμπειρία όπως και να' χει. Η αλήθεια είναι οτι έχουμε δει πολλές ταινίες που χρησιμοποιούν μεταφορικές εικόνες και αλληγορικές σημασίες, προκειμένου να πουν αυτό που θέλουν και κυρίως αυτό που θέλει ο σκηνοθέτης. Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν πρέπει να το έχετε αυτό κατά νου από την αρχή μέχρι και το τέλος της. Και αν πιάσετε τον εαυτό σας να μην αντέχει και πολύ με αυτά που θα δει, τουλάχιστον βασιστείτε στο γεγονός οτι η διάρκειά της είναι γύρω στην 1 ώρα και κάτι λεπτά. Λέω τώρα εγώ...
Μη προσπαθήσετε σε καμία περίπτωση να βρείτε κάποια λογική εξέλιξη στην υπόθεση(;) ή οποιαδήποτε συνοχή. Ο Tsukamoto θέλει να δηλώσει απερίφραστα αυτό που πιστεύει και το κάνει με λίγα χρηματικά μέσα (θεωρείται ως ένα από τα πιο γνωστά low budget, cult έργα τις γιαπωνέζικης κινηματογραφίας) και γυρισμένη εξολοκλήρου με 16mm φιλμ (συνηθιζόταν για ταινίες που δεν οδηγούνταν σε theatrical releases). Το "Tetsuo"οδήγησε ένα βήμα πιο πέρα ένα είδος ταινιών που χαρακτηρίζεται ως japanese cyberpunk, αν και οι ομοιότητες με τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιείται ο όρος cyberpunk στην Δύση, δεν είναι πολλές. Αναφέρεται βασικά σε ένα βιομηχανικό, εργοστασιακό περιβάλλον σε πολύβουες πόλεις, στις οποίες το άτομο δε παίζει πια τον βασικό ρόλο, αλλά μάλλον 'καταπίνεται' (με όλη τη σημασία της λέξης) από το αστικό του περιβάλλον. Το κοινωνικό σχόλιο εν προκειμένου του σκηνοθέτη έχει να κάνει με την απανθρωποποίση του ατόμου μέσα σε ένα διαρκές μεταλλάξιμο και απειλητικό περιβάλλον, από αυτά που συναντάει κανείς σε μεγάλες πόλεις. Παράλληλα οι δυσκολίες στην ανθρώπινη επαφή και σχέσεις, αλλά της αποξένωσης, θεωρούνται χαρακτηριστικά θέματα των ταινιών του, τα οποία συναντάμε και εδώ. Ο τρόπος που επιλέγει να αποδώσει τον εγκλεισμό της ανθρώπινης φύσης, μέσα σε ένα διαρκές εξελισσόμενο, βιομηχανοποιημένο σύστημα, είναι ακραίος, εφιαλτικός και-μην ξεχνιόμαστε-μεταφορικός.
Η σκηνοθεσία είναι φρενήρης και θυμίζει εύκολα βιντεοκλίπ της δεκαετίας του '80, με καπνούς, ψυχεδελικές αλλαγές πλάνων, ξαφνιάσματα λευκού φωτός και διαπεραστικούς ήχους (εδώ ο όρος ΄μεταλλικός ήχος΄ περνάει σε άλλο επίπεδο), που δε σε αφήνουν σε ησυχία. Σε κάποιες στιγμές μπορεί να σας πιάσει ακόμα και το κεφάλι σας ή να πονέσουν τα μάτια σας, αλλά θα έχετε δει κάτι το οποίο αποτελεί μεγάλη πρόκληση. Με πολλαπλά fast forward, διπλοτυπίες στο φουλ (να μπαίνει η μια εικόνα πάνω στην άλλη, παραμένοντας όμως και οι δυο σε ένα ποσοστό εμφανείς), άπειρο stop motion σε βαθμό που να σκέφτεσαι οτι θα μπορούσες να το βλέπεις και σαν animation και μια εσκεμμένα ερασιτεχνικού τύπου, χρήση της κάμερας, καθώς η εικόνα 'παίζει' συνέχεια, ο Tsukamoto δημιουργεί ένα τέλεια εφιαλτικό περιβάλλον, που αγχώνει και προκαλεί νευρώσεις (στομάχου, ματιών κ.λ.π), όπως ακριβώς δηλαδή και η γρήγορη, σύγχρονη ζωή των πόλεων. Για να μην αρχίσω για τα κοστούμια και την fucked up αισθητική της ταινίας...Αλλά επειδή θα αρχίσω έτσι κι αλλιώς ομολογώ οτι τα κοστούμια ήταν παρανοϊκά και ευφυώς κατασκευασμένα. Η αίσθηση του 'δεύτερου' περνάει αβίαστα, αλλά καθιστά την ταινία ακόμα πιο επιτυχημένη γι'αυτό που θέλει να πει. Βίδες, μπουλόνια, άπειρα μέτρα καλωδίων και συνθετικοί σωλήνες, είναι μόνο μερικά από τα πράγματα που αρχίζουν εν τέλει να εμφανίζονται στα σώματα των δυο ανδρών της ταινίας. Σε μια από τις πιο 'πειραγμένες' σεξουαλικές σκηνές που έχω δει ποτέ μου, μια γυναίκα με ένα τεράστιο σωληνοειδές πράγμα να βγαίνει από μέσα της, οδηγείται σε...περιπτύξεις ας πούμε με τον γκόμενό της ο οποίος στη θέση του πέους του έχει πλέον ένα τεράστιο, ηλεκτρικό τρυπάνι! Περαιτέρω σχόλια είναι απλά περιττά...
Σαν άλλη "Μεταμόρφωση" του Κάφκα (μόνο που εκεί ο ήρωας μεταμορφώνεται σε ένα τεράστιο έντομο, και οχι σε ένα μεταλλικό πράγμα που θα μπορούσε να άνετα να είναι ο αντίπαλος των Power Rangers) από την οποία σαφέστατα η ταινία έχει επηρεαστεί σε μεγάλο ποσοστό, οι σκηνοθετικές παντιέρες του Tsukamoto έχουν με τη σειρά τους επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό πολλούς σκηνοθέτες και αντιστοίχως πολλές ταινίες τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Aronofsky οπού στο "Pi" (1998) όλο το σκηνικό του κλειστοφοβικού δωματίου και της σταδιακής τρέλας που επέρχεται στον πρωταγωνιστή, μοιάζει σαν ένα πρώτης τάξεως rip off του διαμερίσματος και της γενικότερης αισθητικής και ατμόσφαιρας που βλέπουμε στο "Tetsuo". Ας μην ξεχνάμε εξάλλου και το ασπρόμαυρο της υπόθεσης που παίζει και στις δυο ταινίες. Οθόνες, καλώδια, υπολογιστές και πολλά ακόμη εξαρτήματα αποτελούν πραγματικότητα του πρωταγωνιστή στο "Pi", όπως ακριβώς γίνεται και εδώ. Όσο την παρακολουθούσα έσκαγαν στο μυαλό μου μερικές ακόμα ταινίες οι οποίες έχουν κάποιες μυστήριες ομοιότητες μαζί της, όπως το "The Fly" του Cronenberg, που αν και προϋπάρχει του "Tetsuo" από το 1986, πραγματεύεται παρόμοια θέματα όπως η μεταμόρφωση του ατόμου, τα side effects της επιστήμης, η απομόνωση και η ατομική τρέλα. Η σκηνή στην οποία 'η μύγα-άνθρωπος' έχει κάνει fuse με την μηχανή μεταφοράς, με τα καλώδια και τα εξαρτήματα τα εξέχουν από παντού, είναι χαρακτηριστική και την βλέπουμε να επαναλαμβάνεται σε αυτή την ασιατική εκδοχή. Άλλες ταινίες είναι το "Pi" όπως σας είπα, αλλά και το "Species" (1995), και συγκεκριμένα στην σκηνή του ζευγαρώματος.
Αν θα μπορούσαν δυο μόνο λέξεις να χαρακτηρίσουν την ταινία αυτή, τότε είναι οι εξής: mind-fucking και disturbing. Παρόλα αυτά αρκεί να την εκτιμήσει κανείς, εάν την αντιμετωπίσει ως μια βαθιά, αλληγορική προσπάθεια του σκηνοθέτη να μας κάνει τα δικά του παράπονα για έναν κόσμο που πάει κατά διαόλου, ήδη από την εποχή του '80. Ενδεχομένως να είναι ένα από τα πιο σύγχρονα και προφητικά φιλμ που έχω δει. Πάντως μη το ψάχνετε, εάν μιλάμε με σημερινούς όρους του 2011, μάλλον θα βλέπαμε κανα τύπο να μεταμορφώνεται σε δίπορτη ΒΜW ή τεράστιο, πράσινο δολάριο.
So much for human evolution...
Δεν έχουμε traileraki, οπότε ψάξτε το λίγο ακόμα αν θέλετε και ο Tetsuo μαζί σας.
No trivia.
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
ET1: 22:00, Calendar Girls, με τους Helen Mirren, Linda Basset. Ιστορία που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και θέλει μια ομάδα από ηλικιωμένες κυρίες να φωτογραφίζονται σε λίγο πιο τολμηρές πόζες, προκειμένου να μαζέψουν χρήματα από την πώληση ενός ημερολογίου, για το νοσοκομείο της πόλης τους.
Τα λέμε και πάλι αύριο, με το πολυπόθητο new arrival των ημερών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου