What are your favorite movie posters from the '50s?

Νέα, μεγάλη ψηφοφορία η σημερινή με αγαπημένα poster από τη δεκαετία του '50.  Να τονίσω οτι προσπάθησα να βρω διάφορα, οχι μόνο από Αμερική (στην οποία έτσι κι αλλιώς βρισκόταν σε άνθηση το cult, sci-fi είδος) αλλά και από άλλες χώρες όπως Γαλλία, Ιαπωνία, Κορέα κ.λ.π.  Φυσικά υπάρχουν και posters από films noir, αλλά και τις λεγόμενες b-movies, τα οποία διάλεξα να βάλω κυρίως λόγω προσωπικού γούστου και ανεξάρτητα από το πόσο καλή είναι η ταινία.  Μη ξεχνάτε εδώ αποφασίζουμε για poster που μας αρέσουν.  Και θυμίζω: μπορείτε να ψηφίσετε όοοοσα θέλετε!

Have fun! : )

1. "Anatomy of a Murder"

2. "The Big Heat"

3. "Vertigo"

4. "Rashomon"

5. "Attack of the 50 Ft. Woman"

6. "A Streetcar Named Desire"

7. "Throne of Blood"

8. "The Day the Earth Stood Still"

9. "Rififi"

10. "Les Diaboliques"

11. "Ikiru"

12. "Mr. Arkadin"

13. "Forbidden Planet"

14. "Diary of a Country Priest"

15. "Dial M for Murder"

16. "THEM"

17. "Ugetsu"

18. "The Seven Year Itch"

19. "The War of the Worlds"

20. "Mon Oncle"

21. "North by Northwest"

22. "Seven Samurai"

23. "Creature from the Black Lagoon"

24. "Guilty?"

25. "Ben Hur"

Les quatre cents coups (a.k.a The 400 Blows): The story of a misunderstood child...

Hello guyz!  Οκ σήμερα έχουμε μια καθαρά κοινωνικοδραματική ταινία από τα παλιά.  Οπότε μάλλον όσοι θέλετε καμιά περιπετειούλα, κωμωδία ή τίποτα τέτοιο, ίσως βαρεθείτε λιγάκι, αν και πρόκειται για μια πολύ καλή ταινία.  Ωραίο ήταν και το μέρος που την είδα, σε ένα θερινό κινηματογράφο στα Πετράλωνα, στον "ΖΕΦΥΡΟ".  Από σήμερα παίζεται η ταινία "M" (1931) του Fritz Lang για όσους ενδιαφέρονται. Η πρώτη ομιλούσα ταινία του, εκπληκτική και τρομερή (έχει ανέβει παλαιότερα στο blog, οπότε μπορείτε να την τσεκάρετε και να τρέξετε να την δείτε).  Στα δικά μας τώρα, πρόκειται για ένα έργο που μπορεί μεν να είναι δραματικό, έχει όμως και μια ανάλαφρη πλευρά για την οποία ευθύνονται οι πρωταγωνιστές του: τα παιδιά.  Εάν έχετε την ευκαιρία επιλέξτε να την δείτε και σίγουρα θα σας προκαλέσει τα ίδια γλυκόπικρα συναισθήματα που προκάλεσε και σε εμένα....

O Antoine είναι ένας πιτσιρικάς που ζει μαζί με τους γονείς του στο Παρίσι του '50.  Οι σχολικές πλάκες, οι κοπάνες, η αλητεία στους παρισινούς δρόμους και οι παντώς είδους παιδικές σκανταλιές αποτελούν την καθημερινότητα του φτωχού Antoine.  Ο μικρός μέσα από τη δύσκολη σχέση με τους αδιάφορους γονείς του, τον αυστηρό δάσκαλο και το γενικότερο κοινωνικό περιβάλλον που μοιάζει να μην ενδιαφέρεται καθόλου για τα άτομα της ηλικίας του, θα έρθει αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα ενός ζοφερού συστήματος που στερεί ευκαιρίες και διαιωνίζει την άποψη οτι τα παιδιά λένε πάντα ψέματα, ακόμα και όταν λένε την αλήθεια...
Γεννημένος στο Παρίσι τον Φεβρουάριο του  1932, ο Francois Truffaut έμελε να αποτελέσει έναν από τους σημαντικότερους κινηματογραφιστές του 20ου αιώνα.  Ο ίδιος αποτέλεσε τον εμπνευστή ενός νέου κινηματογραφικού ρεύματος/κινήματος το οποίο ονομάστηκε "French New Wave" και επηρέασε έμμεσα και άλλους μεγάλους σκηνοθέτες όπως τον Jean-Luc Godard και τον Claude Shabrol.  Οι ταινίες αυτού του είδους cinema ακολουθούσαν μια τελείως διαφορετική σκηνοθετική προοπτική από αυτή που μέχρι τότε ακολουθούνταν από τους υπόλοιπους.  Μεγάλης διάρκειας σκηνές, με λήψεις τράβελινγκ (η κάμερα κινείται πάνω σε ειδικές ράγες οι οποίες δίνουν την δυνατότητα στον σκηνοθέτη να μετακινεί μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο την κάμερά του, με μεγαλύτερη ευκολία και ρευστότητα), αυτοσχεδιασμένοι διάλογοι, γρήγορες εναλλαγές των σκηνικών, απότομα cuts, γωνίες λήψεις που ξεπερνούσαν το μέχρι τότε κλασσικό όριο των 180 μοιρών, καθώς και θέματα που πραγματεύονταν υπαρξιακές ιστορίες, αλλά και το άτομο ως μοναδική, ξεχωριστή προσωπικότητα υπήρξαν μόνο μερικές από τις μεγάλες αλλαγές που έφερε στην βιομηχανία του θεάματος αυτό το νέο ρεύμα.  Πιθανότατα όλα αυτά να μας φαίνονται σήμερα ξεπερασμένα και να τα αντιμετωπίζουμε ως απλές τεχνικές που βλέπουμε από την πιο ταπεινή, ερασιτεχνική προσπάθεια, μέχρι και το μεγαλύτερο χολιγουντιανό blockbuster, αλλά για εκείνη την εποχή αποτέλεσαν ρηξικέλευθες πατέντες, που άφηναν άφωνο το φιλοθεάμον κοινό.  Και για να το θέσουμε και αλλιώς, προφανώς και κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή για να μπορούμε εμείς σήμερα να λέμε οτι παρακολουθούμε μια κλασσικά σκηνοθετημένη ταινία.  Και όλα αυτά για τα τέλη της δεκαετίας του '50-αρχές '60, δημιούργησαν μια πραγματικά breaktrough κατάσταση.  Ας μην ξεχνάμε οτι μερικά χρόνια πριν, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ο Orson Welles είχε προκαλέσει τους απανταχού σκηνοθέτες, με την εξαιρετική (όσο και καινούρια) σκηνοθεσία του "Citizen Kane" και την χρησιμοποίηση μιας νέας τεχνικής, του 'βάθους πεδίου' το οποίο επηρέασε από τότε κάθε μεταγενέστερη ταινία.

Το "Τhe 400 Blows" αποτέλεσε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Truffaut, αν και ο αγγλικός της τίτλος είναι μάλλον παραπλανητικός, καθώς παραπέμπει στο ξύλο που ενδεχομένως έτρωγε ο μικρός από τους γονείς του (η ειρωνεία είναι οτι δε τρώει ούτε μια ξυλιά από αυτούς).  Ο original, γαλλικός τίτλος δίνει ξεκάθαρα την ουσία της ταινίας, καθώς μεταφράζεται αυτολεξεί ως " to do the 400 dirty tricks", αναφερόμενος προφανώς στην παιδική-εφηβική ζωή του νεαρού πρωταγωνιστή και τις μπόλικες σκανταλιές στις οποίες επιδίδονταν με τον σχολικό του φίλο Rene.  Εάν η ζωή του σκηνοθέτη μπορούσε να χαρακτηριστεί με κάποια ταινία, τότε καμία άλλη δε θα ήταν πιο ταιριαστή από αυτήν.  Ο Trauffaut έζησε και αυτός τα παιδικά του χρόνια με δυο γονείς ανάμεσα στους οποίους η αγάπη είχε από καιρό τελειώσει, ενώ και ο ίδιος ως πιτσιρικάς είχε κάνει διάφορα μικροεγληματάκια όπως για παράδειγμα κλοπές και διάφορα άλλα, ζώντας ουσιαστικά μια αλήτικη ζωή στους δρόμους του Παρισιού, όπως ακριβώς και ο ήρωάς μας.  Καθαρά αυτοβιογραφική ταινία λοιπόν, την οποία ο σκηνοθέτης δεν επιδιώκει λεπτό να την καταστήσει υπερβολικά συγκινητική, όμορφη ή και σκληρή, αλλά μάλλον επιλέγει να πει τα πράγματα με το όνομά τους, αποδίδοντας με τρόπο ρεαλιστικό και μινιμαλιστικό τα όσα συνέβαιναν στην ζωή ενός αγοριού, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο τα έβλεπε όλα αυτά ο πρωταγωνιστής/σκηνοθέτης.

Η επίδραση του ιταλικού Νεορεαλισμού (ταινίες με κοινωνικά ως επί το πλείστον θέματα και ήρωες φτωχούς βιοπαλαιστές) ήταν εμφανής στο γαλλικό "Νέο Κύμα" (a.k.a Nouvelle Vague), όπως επίσης και οι επιρροές από το κλασσικό, αμερικάνικο cinema.  Εδώ ο ιταλικός Νεορεαλισμός είναι κάτι παραπάνω από απτός.  Η δράση των παιδιών μέσα σε ένα δύσκολο κοινωνικά πλαίσιο, η ανάγκη μιας ανέμελης και ξένοιαστης ζωής που οδηγεί των ήρωα σε μια σειρά από παρεξηγήσεις, η 'κακούργα η κοινωνία' και η σκηνοθεσία της ταινίας, δεν αφήνουν περιθώρια για αμφισβητήσεις.  Τα πολλά εξωτερικά πλάνα στους δρόμους της πόλης (χαρακτηριστικό επίσης του ρεύματος), η ρεαλιστική απόδοση της καθημερινότητας χωρίς υπερβολές, οι κοινωνικές διαστρωματώσεις και η ατμόσφαιρα μιας δύσκολης εποχής, αποτελούσαν επιλογές και του ιταλικού κινηματογράφου.  Εδώ μέσα από την χρήση των νέων τεχνικών και την αυτοβιογραφική πνοή του σκηνοθέτη, η ταινία ανάγεται σε ένα καινούριο καλλιτεχνικό δημιούργημα το οποίο αποτέλεσε και την έναρξη μιας ολόκληρης σειράς ταινιών που ακολούθησαν (αν και πολλοί υποστηρίζουν οτι η δυναμική και η επιρροές της Nouvelle Vague είναι πιο εμφανείς στις ταινίες του Godard).

Αν και τελικά μιλάμε για μια καθαρά δραματική ταινία, αυτό το 'καθαρά' τίθεται υπό συζήτηση, καθώς τα πράγματα είναι πότε έτσι και πότε αλλιώς.  Ακολουθούμε τον Antoine στο εφηβικό του ταξίδι και την μετάβαση στην χωρίς γέλια και ξενοιασία, ενήλικη ζωή των μεγάλων.  Ο Truffaut φαίνεται να κάνει εμανή την παραδοχή πως όταν μεγαλώνει κανείς έχει την τάση να ξεχνά οτι ήταν και αυτός κάποτε παιδί.
Ο Jean-Pierre Leaud είναι εξαιρετικός στον ρόλο του Antoine.  Ανεπιτήδευτη ερμηνεία, γεμάτη συναίσθημα και με ένα μόνιμα μελαγχολικό βλέμμα που λέει αλήθεια, κατάφερε να συνεργαστεί ακόμα 4 φορές με τον Truffaut σε μια περίοδο 20 ετών, και να αποτελέσει από εκείνη την εποχή παιδί-θαύμα, το οποίο φυσικά ήταν προικισμένο με μια έμφυτη, ερμηνευτική δεινότητα.  Μόνος και χωρίς κανέναν να νοιάζεται (από την δική του οικογένεια τουλάχιστον), ο Antoine αναζητά την αγάπη, την αναγνώριση και την θάλασσα, που ποτέ δεν έχει δει...  
Όμορφη ταινία και αρκετά νοσταλγική την οποία σίγουρα θα εκτιμήσουν οι fan του είδους.  Εγώ πάντως την απόλαυσα πραγματικά, και συνιστώ και την προσοχή σας στο σχεδόν λυρικό της τέλος.

http://www.youtube.com/watch?v=i89oN8v7RdY


TRIVIA

• Όλοι οι νεαροί ηθοποιοί που δεν κατάφεραν να πάρουν τον ρόλο του Antoine, αποτέλεσαν τους μαθητές της τάξης του.
• Ο Truffaut ήταν τόσο ικανοποιημένος με τον Leaud ώστε χρησιμοποίησε το screen test που του έκανε (στα πλαίσια μιας off κάμερας συζήτησης που είχαν οι δυο τους) και στην ταινία, και βάζοντας στην θέση οπού θα έπρεπε να βρίσκεται η δική του φωνή, την φωνή μιας γυναίκας ψυχολόγου.
• Ο Truffaut κάνει και μια cameo εμφάνιση στο πλευρό του πιτσιρικά, στην σκηνή οπού ο μικρός βρίσκεται μέσα σε ένα παιχνίδι που γυρίζει γύρω γύρω στο luna park.

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

STAR: 22:00 Στέλλα, με τους Μελίνα Μερκούρη, Γιώργο Φούντα.  Τώρα εγώ δεν είμαι και υπερ που αποφάσισαν όλοι ξαφνικά να βάλουν τις ταινίες του Κακογιάννη επειδή πέθανε, αλλά τέλος πάντων.  H Μερκούρη στον ρόλο μιας ανεξάρτητης, λαϊκής τραγουδίστριας η οποία οδηγείται σε έναν παθιασμένο έρωτα με τον Φούντα, μόνο για να τον εγκαταλείψει λίγο αργότερα στην προοπτική ενός γάμου....Απέσπασε την Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

Αύριο σας περιμένω με νέο poll και favorite movie poster from the 50's.  Θα είναι μια σειρά ψηφοφοριών που θα γίνουν με αγαπημένα poster από κάθε δεκαετία, ξεκινώντας από αυτήν του '50.  Ελπίζω να σας αρέσει και να απολαύσετε τις άπειρες, sci-fi cultίλες εκείνης της εποχής : )

Bye bye!

The Birds: Beware of the flying terror...

Hello again!  Τις τελευταίες μέρες εδώ στον θαλασσινό Πειραιά που μένω έχω γίνει μάρτυρας μιας περίεργης κινητικότητας των απανταχού γλάρων, οι οποίοι κρώζουν διαρκώς, αράζουν σε μπαλκόνια πολυκατοικιών και τσιμπολογούν σκουπίδια από τους πράσινους και μπλε (εμείς εδώ είμαστε Πειραιώτες ρεεεε, δε κάνουμε ανακύκλωση, αυτά είναι για τους φλώρους!) κάδους.  Πολλές φορές είχα σκεφτεί οτι ξαφνικά οι γλάροι (οι οποίοι οι καημένοι βρίσκονται σε διαρκή υπερκινητικότητα λόγω ζέστης) μπουκάρουν μέσα από πόρτες και παράθυρα και τα κάνουν όλα ρημαδιό-μαζί και εμένα.  Δεν είχα όμως μέχρι τότε δει "Τα Πουλιά" του Hitchcock, μέχρι χτες δηλαδή.  Γιατί νομίζω πως απο'δω και πέρα η φαντασία μου θα οργιάζει πραγματικά κάθε φορά που θα ακούω τα κατά τα άλλα συμπαθητικότατα πτηνά να κρώζουν και να κάνουν βουτιές αέρος-αέρος με στόχο το κάγκελο του μπαλκονιού μου.  Τι;  Δε με πιστεύετε;  Δείτε την ταινία και τα λέμε μετά...

H Melanie Daniels (Tippi Hedren) είναι μια όμορφη, νεόπλουτη γυναίκα η οποία αποφασίζει να αφήσει το πολύβουο San Fransisco και να επισκεφτεί μια μικρή πόλη της νότιας Καλιφόρνιας, την Bodega Bay.  Υποκινούμενη από ένα εμφανές ενδιαφέρον για έναν άντρα που ζει εκεί με την μητέρα του και την αδελφή του, τον Mitch Brenner (Rod Taylor) η Melanie θα φτάσει στον προορισμό της σύντομα και ένα αμοιβαίο φλερτ θα ξεκινήσει ανάμεσα στους δυο τους, υπό το άγρυπνο βλέμμα της ηλικιωμένης μητέρας του Mitch.  Σύντομα όμως τα πράγματα θα πάρουν ανεξέλεγκτη τροπή όταν ολόκληρα σμήνη πουλιών θα αρχίσουν να επιτίθενται στους ανθρώπους της πόλης χωρίς κανέναν προφανή λόγο, σκορπίζοντας τον τρόμο και τον θάνατο...
Μετά από 41 ολόκληρα χρόνια στο κουρμπέτι, ο Hitchcock κατάφερε ακόμα και προς το τέλος της καριέρας του να δώσει στο κοινό αξιόλογες ταινίες που διατηρούσαν όλα εκείνα τα στοιχεία που τον έκαναν διάσημο και αδιαμφισβήτητα έναν από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες που πέρασαν ποτέ από την κινηματογραφική βιομηχανία.  Ταινίες όπως το "The Birds" (1963), το "Marnie" (1964) και το "Frenzy" (1972) αποτελούν τις περίτρανες αποδείξεις οτι ιδιοφυίες όπως ο Hitchcock μπορούν να είναι δημιουργικοί ακόμα και μερικά χρόνια πριν από τον θάνατό τους (πέθανε τον Αύγουστο του 1980).  Το έργο που άφησε πίσω του είναι τεράστιο και μνημονεύεται ως ο Άρχοντας του σασπένς, της αγωνίας και του καθαρόαιμου θρίλερ, όπως ο ίδιος το διαμόρφωσε.  Εντύπωση προκαλεί το γεγονός παρόλα αυτά οτι καθ'όλη την μακρά του καριέρα δεν κατάφερε να κερδίσει κάποιο 'Oscar, αν και οι ταινίες του είχαν λάβει πολλές υποψηφιότητες για το αντίστοιχο βραβείο...

Το "The Birds" αποτελούσε σύμφωνα με τον ίδιο την πιο τρομακτική ταινία που γύρισε ποτέ.  Και σίγουρα για την εποχή της αποτελούσε αυτό ακριβώς, μια από τις πιο σοκαριστικές ταινίες που είχε δει κανείς μέχρι τότε.  Το σασπένς που χτίζεται εδώ σκαλί σκαλί, η έκδηλη αγωνία των ηρώων να σωθούν από μια ανεξήγητη κατάσταση και η διαρκής και απειλητική παρουσία των πουλιών στην πόλη, εντείνουν την ένταση του θεατή και προκαλούν ένα μείγμα τρόμου και κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας που σε εγκλωβίζει και δε σε αφήνει να γνωρίσεις την λύτρωση ούτε καν στο τέλος της ταινίας.  Όπως και στο Μωρό της Ρόζμαρι, έτσι και εδώ η υποψία του τρόμου και οχι τόσο η εικονική του αναπαράσταση, είναι αυτό που κερδίζει τις εντυπώσεις και τελικά το χειροκρότημα του κοινού.  Σε περίπτωση που δεν την έχετε δει ακόμα, τότε μάλλον δε θα πρέπει να περιμένετε εφετζίδικα σπουργίτια, γλάρους και κοράκια, αν και πολλά από αυτά ήταν πράγματι αληθινά και τέλεια εκπαιδευμένα.  Η αλήθεια είναι οτι ίσως και να σας ξεφύγει ένα πνιχτό γελάκι εξαιτίας των πολύ απλών και εμφανώς ψεύτικων εφέ, αλλά να είστε σίγουροι οτι στις επόμενες σκηνές που θα δείτε άδειες κόγχες ματιών και αιμάτινες πληγές, το γέλιο θα κοπεί μαχαίρι.

Αναπόσπαστο κομμάτι και εδώ είναι φυσικά η προβληματική σχέση ανάμεσα στον άνδρα και την γυναίκα, με την οποία τόσο πολύ ασχολήθηκε ο Hitchcock σε αρκετές από τις ταινίες του.  Συνήθως η φροϋδική προσέγγιση τέτοιων θεμάτων περνούσε μέσα από τα έργα του σε δεύτερη μοίρα, θέτωντας πάντα στο προσκήνιο έναν φόνο, μια καταδίωξη, μια εμμονή ή μια απειλή όπως γίνεται εδώ.  Πάντα όμως σε δεύτερη ανάγνωση και πίσω απ'ολα ο Hitchcock έπαιζε το δικό του παιχνίδι, αφήνοντας κριτικούς, συγγραφείς και λοιπούς κινηματογραφιστές να προσπαθούν να δώσουν μια πιστευτή και λογική ερμηνεία στο story και την σκηνοθετική ματιά των ταινιών του.  Στην προκειμένη περίπτωση το πρόβλημα έγκειται στο Οιδιπόδοιο Σύμπλεγμα που διακρίνουμε ανάμεσα στον πρωταγωνιστή και την μητέρα του, η οποία βλέπει περίεργα την καινούρια 'φίλη' του γιου της.  Είναι ξεκάθαρο οτι η γυναίκα αυτή αποτελεί κλασσικό μοτίβο μάνας αγκιστρωμένης πάνω στο παιδί της, αφού μετά τον θάνατο του άντρας της, η μοναξιά αποτελεί τον μεγαλύτερο εχθρό της.  Και εδώ ακριβώς βρίσκεται και η ιδιοφυής σύλληψη του Hitchcock.  Οτι δηλαδή καταφέρνει να χτίσει ένα ολόκληρο τρομακτικό και θανατηφόρο story με φόντο μια μικρή ψαρούπολη, για να δώσει ουσιαστικά την λύση ανάμεσα στην ψυχρή σχέση που ξεκινάει να αναπτύσσεται ανάμεσα στην μητέρα και την πλούσια γκόμενα.  Είναι γεγονός οτι οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά και δένονται ο ένας με τον άλλον όταν έχουν να αντιμετωπίσουν δυσμενείς και πρωτόγνωρες καταστάσεις και τι πιο πρωτόγνωρο από ένα τσούρμο αφηνιασμένα πουλιά που επιτίθενται σε ανθρώπους και ραμφίζουν με την ίδια ευκολία ζωντανή σάρκα και ξύλινες πόρτες;

Η εμμονή του σκηνοθέτη για τις ξανθιές πρωταγωνίστριες επιβεβαιώνεται ακόμη μια φορά με τον πρωταγωνιστικό ρόλο να περνάει στα χέρια (και τα κατακίτρινα μαλλιά) της Tippi Hedren.  Η Grace Kelly ("Dial M for Murder", "Rear Window"), η Kim Novak ("Vertigo") και η Ingrid Bergman ("Spellbound", "Notorious") είναι μόνο μερικές από τις πολλές ξανθιές που προτιμούσε ο Hitchcock.  Από πελυράς ερμηνείας η Hedren δεν είναι αυτό που θα λέγαμε φοβερό ταλέντο, αλλά αρκείται στην ομορφιά και την ψυχρότητά της, για να κάνει τον ρόλο της πιστευτό.  Εξάλλου αρκετές φορές φαίνεται πως στις ταινίες του Hitchcock η σκηνοθεσία είναι αυτή που έχει τον πρώτο λόγο, ενώ οι ερμηνείες έπονται (βέβαια εδω η Jessica Tandy που υποδύεται την μητέρα μπορεί άνετα να θεωρηθεί η καλύτερη ερμηνεία της ταινίας).  Η γνωστή πλέον δόμηση της ιστορίας στην οποία αρεσκόταν ο μεγάλος αυτός σκηνοθέτης, αποτελεί πραγματική απόλαυση (η σκηνή οπού η πρωταγωνίστρια δεν έχει ακόμα αντιληφθεί το σμήνος από κοράκια που μαζεύεται από πίσω της, είναι από τις καλύτερες του φιλμ).  Με τα στριγκά κρωξίματα των πουλιών να γεμίζουν τον τόπο, τις σχεδόν αποκαλυπτικές εικόνες του τέλους με τους χιλιάδες φτερωτούς δολοφόνους να κουρνιάζουν όπου βρουν και τον ήλιο να ξεπροβάλει χλομός πίσω από τα σύννεφα, ο Hitchcock μας περνάει όλη την τρομακτική και στοιχειωτική ατμόσφαιρα, ενός επικείμενου τέλους που ίσως να μην είναι τελικά και τόσο μακριά, αφήνοντας όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά. 
Συγκλονιστική σκηνοθεσία, παραπλανητικό story και ήπιες ερμηνείες, για μια ταινία που άφησε εποχή και αποτέλεσε τον μπούσουλα για πολλές ακόμα προσπάθειες, που όμως δεν απέκτησαν ποτέ το original feeling τους μεγάλου αυτού δημιουργού.  Για τον Hitchcock η ανθρώπινη ψυχή ήταν ένα πολύτιμο 'αντικείμενο' εξερεύνησης εντός και εκτός οθόνης, κάτι το οποίο διαφεύγει πολλών σύγχρονων σκηνοθετών και εκεί ακριβώς χάνεται το παιχνίδι...
Δείτε την άμεσα.

http://www.youtube.com/watch?v=mPC_Mp0Y9WM&feature=related


TRIVIA

• Η σκηνή κατά την οποία η πρωταγωνίστρια δέχεται το μένος από ένα σμήνος πουλιά, πήρε γύρω στη μια βδομάδα για να σκηνοθετηθεί.  Τα πουλιά ήταν δεμένα πάνω της από naylon κορδόνια, έτσι ώστε να μην απομακρύνονται από κοντά της.
• Η ταινία δεν κλείνει με το κλασσικό "THE END" γιατί ο Hitchcock ήθελε να δώσει την εντύπωση ενός αέναου και ατέλειωτου τρόμου...
• Η κόρη της Hedren, η γνωστή Mellanie Grifith έλαβε ένα περίεργο δώρο από τον σκηνοθέτη κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων: μια κούκλα που έμοιαζε με την μητέρα της, κατά έναν ανατριχιαστικό τρόπο.  Το καλύτερο ήταν οτι η κούκλα ήταν μέσα σε ένα ξύλινο κουτί που έμοιαζε με φέρετρο!
• Οι γλάροι ταΐζονταν με ένα ειδικό μείγμα σταριού και...whiskey προκειμένου να μην πετάνε, αλλά να παραμένουν έστω και ζαλισμένοι γύρω από στο σκηνικό.
• Τα κρωξίματα των πουλιών επιτεύχθηκαν με το διαρκές forward και backward που γινόταν στο φιλμ, δημιουργόντας αυτόν τον ενοχλητικό και τρομακτικό ήχο.
• Πριν ξεκινήσει την σκηνοθεσία της σκηνής με τα πουλιά που επιτίθενται στην πρωταγωνίστρια, η Hedren είχε ρωτήσει: "Hitch, why would i do this?" και ο τρισμέγιστος της απάντησε: "Because i tell you to".  Προσκυνώ...

(Πηγή IMDB)

Τίποτα το ιδιαίτερο στην tv σήμερα... 

Till tommorow...

Υ.Γ: Μερικά ακόμη poster που βρήκα τριγύρω και μου άρεσαν πολύ, so είπα να τα μοιραστώ και μαζί σας : )

Horrible Bosses: How horrible is your boss?

NEW ARRIVAL

 
Γεια σας και σήμερα guyz!  Λοιπόν λοιπόν, είπα σήμερα μιας και το τραβάει ο καιρός το εργάκι, να σας προτείνω καινούρια κωμωδιούλα που έσκασε στις αίθουσες την προηγούμενη εβδομάδα.  Αν και οι κριτικές για το "Horrible Bosses" έχω δει οτι περιορίζονται σε 2 και 2,5/5 προσωπικά τείνω να πιστεύω οτι η συγκεκριμένη ταινιούλα παίζει και να είναι καλύτερη από το "Hangover 2", το οποίο παραδέχομαι όμως οτι δεν έχει δει ακόμα (και δε νομίζω να το δω και σύντομα).  Εάν του χρόνου κυκλοφορήσει και "Horrible Bosses 2" θα αναθεωρήσω πάραυτα....So για να δούμε και σήμερα τι λέει το εργάκι μας...

Τρεις φίλοι αντιμετωπίζουν από κοινού ένα τεράστιο πρόβλημα: έχουν αφεντικά που τους κάνουν τη ζωή κόλαση.  Ο Nick Hendricks (Jason Bateman) εργάζεται για τον κύριο David Harken (Kevin Spacey) έναν αυταρχικό και εγωπαθές τύπο που τον αναγκάζει να δουλεύει αδιάκοπα, από το πρωί μέχρι το βράδυ σχεδόν όλες τις μέρες της εβδομάδας χωρίς να του έχει προσφέρει εδώ και 8 χρόνια την πολυπόθητη προαγωγή.  O Dale Arbus (Charlie Day) είναι βοηθός μιας σεξουλιάρας αντροτραγανίστρας οδοντιάτρου, της Dr. Jullia Harris (Jennifer Anniston) η οποία είναι ολίγον σεξομανής και θέλει να τον ρίξει στο κρεβάτι (ή και την οδοντιατρική καρέκλα) προκειμένου να του 'βγάλει' τα μάτια λίγο πριν από τον γάμο του, πρενοχλόντας τον σεξουαλικά όλη μέρα.  Ο τρίτος της παρέας, ο Kurt Buckman (Jason Sudeikis) εργάζεται κάτω από το αφεντιλίκι ενός γλοιώδη και παντελώς ηλίθιου τύπου του Bobby Pellit (Colin Farell) ο οποίος δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για το προσωπικό του, θέλει μόνο να βγάζει λεφτά με τη σέσουλα και να σνιφάρει άπειρη κόκα έχοντας κατά προτίμηση το κεφάλι του χωμένο ανάμεσα σε γυναικεία βυζιά.  Όταν οι τρεις τους πάρουν την απόφαση να σκοτώσουν τελικά τα αφεντικά τους θα διαπιστώσουν οτι η πράξη απέχει πολύ από την θεωρία και μια σειρά από κωμικά ευτράπελα θα αρχίσουν να διαδέχονται το ένα το άλλο...

Ο σκηνοθέτης του "Freaconomics" (2010) σκηνοθετεί εδώ την πιο επιτυχημένη μέχρι τώρα ταινία του (αν και η αλήθεια είναι οτι δε μετράει και πολλές απόπειρες μέχρι σήμερα).  Η ταινία δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει άλλες παρόμοιες με αντρικές φιλίες, χοντροαστεία και καταστάσεις που αγγίζουν τα όρια του εξωφρενικού κάποιες φορές, αλλά το καλό είναι οτι εδώ όλα περνούν στην οθόνη μέσα από μια πιο ήπια και χαλαρή διάθεση.  Μπορεί οι ομοιότητές της με το "Hangover" συγκεκριμένα να είναι αρκετές (παρέα μαντραχαλάδων,  μπόλικα κωμικά gags, υπεραρκετή φρασεολογία με τις λέξεις "dick", "cock", "balls", "pussy" κ.α να χτυπάνε στα αυτιά σου σε κάθε σκηνή σχεδόν, αλλά και ένα τρακάρισμα με το αυτοκίνητο που είναι σχεδόν ξεπατικοσούρα του αντίστοιχου που είχε η άλλη παρέα στο Las Vegas είναι μόνο μερικά από αυτά), αλλά και πάλι το "Horrible Bosses" καταφέρνει να κρατήσει μια σχετικά πρωτότυπη στάση απέναντι σε ένα θέμα που στις μέρες μας πολύ σκέφτονται: πως να δολοφονήσεις το αφεντικό σου και να το κάνεις να φανεί σαν ατύχημα;  Εάν αποφασίσεις να βασιστείς σε αυτή τη ταινία για να πάρεις ιδέες, θα σου έλεγα να το ξανασκεφτείς...

Σε τέτοιου είδους ταινίες ένα από τα βασικά συστατικά της επιτυχίας είναι η χημεία που έχει το cast, και εδώ σίγουρα μιλάμε για μια επιτυχημένη επιλογή ηθοποιών.  Η παρέα έχει δέσει εξαιρετικά και ο καθένας έχει αναλάβει από έναν συγκεκριμένο ρόλο, όπως συνήθως γίνεται.  Ο Bateman υποδύεται τον σοβαρό της παρέας, έναν μετρημένο και πάντα εργατικό τύπο που υπολογίζει (κακώς φυσικά) στην προαγωγική του ανταμοιβή από το αφεντικό.  Ο Day είναι ο χαζοβιόλης τύπος, αυτός που κάνει διαρκώς καταστροφές και δεν αντιλαμβάνεται τον πανικό που σπέρνει τριγύρω του (κάπως σαν τον ρόλο του Γαλιφιανάκη δηλαδή στο "Hangover"), ενώ ο Sudeikis (οχι δεν είναι ελληνικής καταγωγής, αλλά λιθουανικής με μερικές γερμανικές ρίζες) είναι ο ερωτύλος της παρέας, που την πέφτει σε οτιδήποτε φοράει φούστα, ακόμα και όταν πρόκειται για την γυναίκα ενός ψυχάκια και επικίνδυνου αφεντικού...
Σε γενικές γραμμές οι ερμηνείες είναι κωμικά απολαυστικές και πραγματικά ο Day κλέβει την παράσταση με το ρεσιτάλ ηλιθιότητας που δίνει.  Εξίσου καλοί στον ρόλο τους είναι και τα 'άφεντικά' της ταινίας με τον Spacey να δίνει ρεσιτάλ κακίας και μοχθηρότητας, την Anniston να ξεγυμνώνεται και να κρατάει τα πρωτεία στα dirty words, αλλά παραδέχομαι οτι ο αγαπημένος που ήταν ο Farell, τον οποίο γενικά δεν έχω και σε μεγάλη υπόληψη, αλλά εδώ είναι απολαυστικότατος.  Η προσωποποίηση του όρου 'sleeze ball', είναι ιδανικός για τον ρόλο που υποδύεται, αν και το παράπονό μου είναι οτι θα ήθελα να τον δω λίγο περισσότερο στην ταινία.  Ευχάριστη και η παρουσία του Jamie Fox στον ρόλο του πληρωμένου δολοφόνου ο οποίος πρέπει να κάνει την βρομοδουλειά, και τους την 'φέρνει' καλά.

Η σκηνοθεσία αναμενόμενη και γεμάτη από μπόλικο κυνηγητό, παρεξηγήσεις που οδηγούν σε άλλες παρεξηγήσεις, πολλαπλές καφρίλες και ξέφρενες κωμικές στιγμές που κάνουν την ταινία την ιδανική επιλογή για μια ζεστή, καλοκαιρινή βραδιά.  Εάν την πετύχετε, δείτε την σε κάποιον θερινό κινηματογράφο και θα την απολαύσετε εις διπλούν.
Extra tip: Μετά το τέλος της μην φύγετε, καθώς ακολουθούν τα making off με πλάκες και γέλια από τα γυρίσματα (κάτι ανάλογο των αποκαλυπτικών φωτογραφιών που παρακολουθήσαμε και στο τέλος του "Hangover").  Have fun!

http://www.youtube.com/watch?v=mh9cG5dzs-U

TRIVIA

• H Anniston φόρεσε για τις ανάγκες της ταινίας μια μελαχρινή περούκα, ώστε να δίνει αποτελεσματικότερα την αίσθηση της σεξομανούς, horny γυναίκας που παρενοχλεί διαρκώς τον έρμο (ίσως οχι και τόσο) πρωταγωνιστή.
• Ενώ ο σκηνοθέτης Seth Gordon είχε αφήσει ελεύθερους τους ηθοποιούς του να αυτοσχεδιάσουν, η Anniston υποστήριξε οτι δεν ήθελε να κάνει κάτι τέτοιο, καθώς οι διάλογοί της ήταν "υπέροχα χορογραφημένοι" (ναι αν έλεγα και εγω διαρκώς τι περίεργα θέλω να κάνω στον τύπο που θέλω να μου 'κάτσει' προφανώς δε θα είχα λόγο να αυτοσχεδιάσω)

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

NET: 02:15, Paris je t'aime, με τους Natalie Portman, Maggie Gyllenhaal, Nick Nolte, Willem Dafoe κ.α  Μικρές, αυτοτελείς ιστορίες αγάπης σκηνοθετημένες από διάφορους, μεγάλους σκηνοθέτες όπως ο Alfonso Cuaron, ο Olivier Assayas, οι αδελφοί Coen κ.α

Adios...

Taxi Driver: You talkin' to me?

Hello hello και καλή σας εβδομάδα!  Καλή αρχή φαίνεται για το blogaki μιας που από οτι μυρίστηκα το poll μπορεί και να έφτιαξε, αν κρίνω από τις 40+ ψήφους που έχουν ήδη καταμετρηθεί.  Ευχαριστώ και πάλι για την αξιόπιστη συμμετοχή σας, και θα συγχωρέσω όσους δε κατάφεραν να ψηφίσουν λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων όπως βουτιές, κοκτέιλ στις παραλίες και φαγητό μέχρι σκασμού στις ταβέρνες!  Στα δικά μας τώρα ο ταξιτζής Robert de Niro πέρασε μπροστά από την πρώτη μέρα του poll και έμεινε εκεί μαζεύοντας 24 λαχταριστές ψήφους.  Αναμενόμενο το αποτέλεσμα με το "Star Wars" να μένει στην δεύτερη θέση με 18 ψήφους (not bad), ενώ στην τρίτη βρίσκουμε την κλασσική "Casablanca", και το "The Dark Knight" με 16.  Μπροστά και με διαφορά η ταινία του Scorsese και πως δε θα μπορούσε άλλωστε με τον de Niro σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του.

Ένας βετεράνος του πολέμου του Βιετνάμ, ο Travis Bickle (Robert de Niro) εργάζεται πλέον στην Νέα Υόρκη ως ταξιτζής βραδινής βάρδιας.  Το απειλητικό περιβάλλον της πόλης και η παρακμή που επικρατεί τριγύρω τον ωθούν σε βίαια ξεσπάσματα και εντείνουν το επικίνδυνο το χαρακτήρα του.  Όταν βάλει στι μάτι μια νεαρή, όμορφη γυναίκα την Betsy (Cybill Sheperd) θα κάνει τα πάντα προκειμένου να την προσεγγίσει.  Την ίδια στιγμή θέτει ως προτεραιότητα της μίζερης ζωή του τη σωτηρία μιας νεαρής πόρνης της Iris (Jodie Foster) από τα πλοκάμια του υποκόσμου, με απρόβλεπτα αποτελέσματα...
Ξεκινώντας με ενδεχομένως μια από τις καλύτερες σκηνές σύγχρονου κινηματογράφου και τον de Niro να εμφανίζεται με το ταξί του μέσα από ένα σύννεφο καπνού, η ταινία σε προδιαθέτει για την επικείμενη 'κοινωνική σαπίλα' στην οποία θα γίνεις σύντομα μάρτυρας.  Όπως ακριβώς βγαίνει σταδιακά μέσα από την καπνισμένη θολούρα, έτσι και στην συνέχεια ο Travis θα αναδυθεί ως ο απόλυτος κανένας μέσα από τα σκοτάδια και την κατάντια της Νέας Υόρκης, προσπαθώντας να γίνει κάποιος (η φράση "Οn every street in every city, there's a nobody who dreams of being somebody" αποτελεί το tagline της ταινίας).  Ο Travis είναι μια προσωπικότητα που βρίσκεται ταυτόχρονα στο περιθώριο (για τους ανθρώπους τριγύρω του, αλλά και για τον εαυτό του), αλλά και στο προσκήνιο για εμάς τους θεατές, και ο Scorsese φροντίζει να αποδώσει αυτή την αντιθετική κατάσταση μέσα από τον γνωστό, σκληρό και βίαιο τρόπο με τον οποία παρουσιάζει σχεδόν πάντα στις ταινίες του την απτή πραγματικότητα και τους ανθρώπους-θύματα που ζουν μέσα σε αυτήν.

Η μουσική επένδυση του Bernard Hermann (υπεύθυνου για μερικά από τα καλύτερα μουσικά score πασίγνωστων ταινιών, όπως το "Vertigo", "Citizen Kane", "North by Northwest" και άλλα πολλά) αποτελεί το ιδανικότερο ταίρι της σκηνοθετικής ματιάς του Scorsese, καθώς μέσα σε μόλις τρία λεπτά παρουσιάζεται ουσιαστικά όλο το feeling της ταινίας.  Η-σχεδόν- πολεμικές και ταραγμένες νότες, διαδέχονται μια απαλή και σε κάποια σημεία αισθησιακή, jazz μουσική και όλο αυτό παρουσιάζεται μέσα από τα μάτια του de Niro ως Travis.  Αντιλαμβανόμαστε σύντομα οτι το μυαλό αυτού του ανθρώπου είναι χωρισμένο στα δυο: πόλεμος/καθημερινότητα, φαντασία/πραγματικότητα.  Ακόμα και η χρήση του παρμπρίζ από το ταξί ως ιδανικό, παραμορφωτικό τζάμι αποδίδει με έναν θλιβερό τρόπο τα φώτα της αιώνιας πόλης που ποτέ δε κοιμάται, βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση και 'καταπίνει' τους πολίτες της μέσα στην ανωνυμία τους.
Το μοτίβο του πνευματικά ασταθούς, βετεράνου (τις περισσότερες φορές ως απόμαχου του Βιετνάμ) χρησιμοποιείται ξανά και ξανά σε χολιγουντιανές παραγωγές, με τον πρωταγωνιστή να καλείται να αντιμετωπίσει προσωπικούς δαίμονες ("Taxi Driver", "Βorn on the Fourth of July") ή πολύ απλά παρουσιάζοντας τις θηριωδίες και το παράλογο της ανθρώπινης φύσης σε όλο της το μεγαλείο ("Apocalypse Now" με έναν θρυλικό πλέον Marlon Brando).  Στην συγκεκριμένη περίπτωση το πολεμικό παρελθόν του ήρωα γίνεται η τέλεια δικαιολογία, στο όνομα της οποία μετατρέπεται σε έναν σύγχρονο τιμωρό, που είναι αποφασισμένος να σώσει (αφού τότε δε μπόρεσε) μια ανήλικη πιτσιρίκα που εργάζεται ως πόρνη.  Η εσωτερική διαμάχη καλού και κακού στην οποία γλιστράει διαρκώς ο Travis φαίνεται μέσα από την σταδιακή του αλλαγή από ασήμαντο, αδύναμο ανθρωπάκι, σε τουμπανισμένο, ξυρισμένο α λα μοϊκάνα τύπο, που κραδαίνει το όπλο του στους δρόμους έχοντας φτάσει ένα βήμα πριν από την ολοκληρωτική τρέλα, ρωτώντας τον εαυτό του "Υou talkin' to me?".

O Scorsese έχει στήσει ένα απόλυτα ζοφερό περιβάλλον, μέσα στο οποίο μόνο οι χειρότεροι μπορούν να επιβιώσουν (ακόμα και αυτό όμως δεν είναι πάντα αλήθεια).  Βρωμιά, μουντά κτίρια, παιδεραστές, δολοφόνοι, ναρκωτικά, μοναξιά, αποτελούν όλα αναπόσπαστα κομμάτια μιας επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας που υπόσχεται μόνο ένα πράγμα: έναν απύθμενο βούρκο στον οποίο όλοι έχουν μια θέση.  Ο Travis αποτελεί έναν μόνο από τους πολλούς χαμένους και μοναχικούς τύπους αυτής της πόλης.  Μετά από τον προσωπικό του ψυχικό βιασμό στο Βιετνάμ, και τις εξίσου προσωπικές βαναυσότητες στις οποίες είχε προβεί, επιστρέφει στην πατρίδα κατακερματισμένος πνευματικά και διανοητικά, μόνο για να βρεθεί σε ακόμα ένα εχθρικό και αφιλόξενο περιβάλλον.  Αυτή τη φορά αστικό και κατά μια έννοια πιο επικίνδυνο μιας που τώρα βρίσκεται στον ρόλο του θύματος...
Με μια ορισμένες φορές, ντοκυμαντερίστικη προοπτική και απόλυτα ρεαλιστικά σκηνοθεσία, το "Taxi Driver" αποδίδει ωμά και ξεκάθαρα την προβληματική προσπάθεια του πρωταγωνιστή που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στην ίδια του την πόλη, και παράλληλα να εξιλεωθεί ως ένα βαθμό για όσα έκανε, παίρνοντας υπό την προστασία του την ανήλικη τότε Jodie Foster.

Πέρα από την εξαιρετική σκηνοθεσία του Martin, οι ερμηνείες είναι μικρά διαμαντάκια.  Ο de Niro είναι τρομακτικός.  Το βλέμμα του τα λέει όλα, αλλοπρόσαλλο και σαλεμένο καθώς είναι, ενώ και η ριζική του μεταμόρφωση, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια σχετικά με το ποιο είναι το λάθος άτομο για να τα βάλεις μαζί του.  Δυναμικός και στιγματισμένος, αποτελεί την τέλεια ενσάρκωση του εξολοθρευτή αγγέλου.  Έκπληξη αποτελεί η 12χρονη τότε Jodie Foster η οποία με όλη την παιδική αθωότητα και γλυκύτητα που την χαρακτήριζε, ερμηνεύει υπέροχα έναν απαιτητικό και ιδιαίτερο ρόλο.  Στα μετόπισθεν συναντάμε και τον Harvey Keitel, ο οποίος υποδύεται τον νταβατζή της baby Iris, και όταν έρχεται η ώρα του καταλαβαίνει τι εστί βερίκοκο.
Ο "Tαξιτζής" είναι ένα βαρύ δράμα, οχι όμως με την αντικειμενική έννοια του κλάμματος και της στεναχώριας.  Είναι βαρύ γιατί είναι αληθινό, ειλικρινές και τόσο σκληρό όσο η ίδια η ζωή.  Plus είναι μια ταινία μαεστρικά σκηνοθετημένη, με στιβαρές ερμηνείες, από τις καλύτερες που έχει δώσει ο κινηματογράφος μέχρι και σήμερα, καθώς και μια υποβλητική μουσική, που ανατριχιάζει, σοκάρει και αποδομεί συναισθήματα και καταστάσεις.  Ένα must see για όλους.

http://www.youtube.com/watch?v=bqLyTdcMLhc


TRIVIA

• O de Niro οδηγούσε καθημερινά για 12 ώρες ταξί, για έναν μήνα προκειμένου να μπει στο πετσί του ρόλου, ενώ μελέτησε και τις διανοητικές ασθένειες.
• Η περιβόητη πλέον σκηνή με τον Travis να μιλάει στον εαυτό του, ήταν έμπνευση του de Niro, καθώς το σενάριο ελέγε μόνο οτι ο Travis κοιτάει στον καθρέφτη.  O de Niro υποστήριξε οτι βασίστηκε στην σκηνή του Marlon Brando από την ταινία "Reflections in a Golden Eye".
• H Foster ήταν μόλις 12 ετών και συνεπώς δε μπορούσε να έχει πολύ προκλητικές σκηνές στην ταινία.  Έτσι η 19χρονη τότε αδελφή της, Connie Foster ήταν η αντικαταστάτριά της στις πιο απαιτητικές σκηνές.
• Υποψήφιοι για τον πρωταγωνιστικό ρόλο ήταν και οι Jeff Bridges και Dustin Hoffman ο οποίος είχε αποκαλέσει τον Scorsese τρελό όταν του είχε προτείνει τον ρόλο.  Στη συνέχεια φυσικά το μετάνοιωσε.
• O Bernard Hermann ολοκλήρωσε τη μουσική για την ταινία, μια μέρα πριν πεθάνει.  To "Taxi Driver" ήταν η τελευταία του ταινία.
• Ο σεναριογράφος Paul Schrader έγραψε το σενάριο μέσα σε μόλις πέντε μέρες.  Ο ίδιος υποστήριξε οτι κατά την διάρκεια της συγγραφής κρατούσε πάνω στο γραφείο του ένα γεμάτο όπλο για έμπνευση και κίνητρο.

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

NET: 00:15, Sling Blade, με τους Billy Bob Thornton, Robert Duvall.  Σε σκηνοθεσία του ίδιου του Thornton μια ιστορία για έναν δολοφόνο και τη ζωή του μετά την αποφυλάκισή του.  Κέρδισε Oscar προσαρμοσμένου σεναρίου το 1996.

Τσιου!

Υ.Γ:  Έχω ανακαλύψει ένα site με μερικά από τα καλύτερα, fan made posters.  Εδώ είναι ένα που έφτιαξαν για την ταινία και το βρίσκω εξαιρετικό.

Posterocalypse.com.  Αναζητήστε το! : )

What are your favorite movie quotes? vol. 2

Υπενθυμίζω για μια ακόμη φορά οτι μπορείτε να ψηφίζετε όσα και όποια quotes θέλετε, καθώς έχετε την δυνατότητα πολλαπλής επιλογής.  Αυτή τη φορά έβαλα 20 ταινιούλες, προκειμένου να κλείσουμε αυτή τη ψηφοφορία με τις υπόλοιπες 20 στο volume 3.  Επίσης ελπίζω να μη γαμηθεί πάλι πολύ το πράγμα και να δούμε επιτέλους κάνα αξιόλογο αποτέλεσμα, από πλευράς εμφάνισης των ψήφων!

Ευχαριστώ!

Harry Potter and the Deathly Hallows, Part 2: An epic ending...

NEW ARRIVAL


Καλημέρα καλημέρα σε όλους!  Καιρός να βάλουμε και καμιά καινούρια ταινία, γιατί απ'ότι φαίνεται θα με κυνηγάτε στο τέλος και θα έχετε και δίκαιο.  Λοιπόν σήμερα δε θα μπορούσα να ανεβάσω άλλη ταινία από τον πολυαγαπημένο μας Harry, μιας που με το δεύτερο part κλείνει ουσιαστικά το φαινόμενο Harry Potter, το οποίο πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα και έσπασε κάθε ρεκόρ στο box-office, καθιστώντας την ταινιακή επταλογία, την πιο κερδοφόρα σειρά ταινιών που έγινε ποτέ.  Ένα ταιριαστό τέλος, σε μια καλοδουλεμένη, μαγική ιστορία που ξεκίνησε από το μηδέν και απέκτησε φανατικούς αναγνώστες και θεατές σε όλον τον κόσμο.  The end is here...

Το ταξίδι φτάνει στο τέλος του.  Ο Harry (Daniel Radcliffe), ο Ron (Rupert Grint) και η Ερμιόνη (Emma Watson) καλούνται να βρούν όλους τους εναπομείναντες Πεμπτουσιωτές που εμπεριέχουν τα θραύσματα της ψυχής του Voldemort (Ralph Fiennes) και να τα καταστρέψουν, πριν ο ΄Αρχοντας του Σκότους καταφέρει το θανάσιμο πλήγμα του στον Harry.  Το Hogwarts βρίσκεται μπροστά από την μεγαλύτερη απειλή, με τις ορδές των Θανατοφάγων να το περικλείουν και να απειλούν κάθε μαθητή και κάθε καθηγητή που βρίσκεται πλέον παγιδευμένος μέσα στο κάστρο.  Η παρέα του Harry θα πρέπει να πολεμήσει με όσα μέσα διαθέτει προκειμένου να σώσει τα αγαπημένα της πρόσωπα, αλλά και τις ίδιες τους τις ζωές...
Ο σκηνοθέτης David Yates επιστρέφει για μια ακόμη φορά με την τελευταία ταινία του Potter, μιας που έχει αναλάβει χρέη προσωπικού σκηνοθέτη, ήδη από το "Harry Potter and The Order of the Phoenix" (2007).  Εδώ στην τελευταία του δουλειά (η οποία δεν είναι ακριβώς τελευταία, μιας που το part 2 ήταν κομμάτι του part 1, απλά αποφασίστηκε να παιχτεί μόνο του προκειμένου να υπάρξει πιστότερη απόδοση των βιβλίων, περισσότερα κέρδη φυσικά και γενικότερο τζέρτζελο).  Παρόλα αυτά σίγουρα το κλείσιμο της σειράς αποτελεί ένα ιδανικό τέλος που κατά γενική ομολογία θα αρέσει στους αναγνώστες των βιβλίων, αλλά ίσως οχι και τόσο σε όσους έχουν δει απλά τις ταινίες.  Εάν δεν έχετε διαβάσει ακόμα τα επτά βιβλία του Harry, θα σας συνιστούσα να το κάνετε.  Αξίζει τον κόπο...

Από σκηνοθετικής πλευράς ο Yates έχει φτιάξει ένα ατμοσφαιρικό, γρήγορο και εντυπωσιακό αποτέλεσμα.  Οι ισορροπίες γλυκανάλατων, συναισθηματικών σκηνών και full δράσης, είναι πολύ καλές και ο θεατής απολαμβάνει ένα γεμάτο δυωράκι από εξοστρακιζόμενα ξόρκια, μπόλικες μάχες...ραβδί με ραβδί και αρκετή δόση μοχθηρίας από τον φιδομούρη μάγο.
Το πραγματικά διαφορετικό σε αυτή τη ταινία είναι οτι πλέον το Hogwarts αποτελεί έναν χώρο απειλητικό, σκοτεινό, έναν χώρο βίαιων θανάτων και αμέτρητων συγκρούσεων.  Τα πράγματα έχουν αλλάξει και πλέον το αγαπημένο σχολείο των μαθητών δεν προσφέρει καμία προστασία.  Όλα είναι μαύρα και η κατάσταση ολοένα δυσκολεύει.  Μέσα από χρυσαφιά ξόρκια προστασίας, αγαλμάτινους φρουρούς-πολεμιστές και το απαραίτητο πείσμα από τους καλούς μάγους, η ώρα για την υπέρτατη μάχη έχει φτάσει και ο θάνατος καραδοκεί σε κάθε γωνιά.

Μη περιμένετε πάλι φοβερές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό cast καθώς ο Radcliffe είναι χωρίς αμφιβολία από τους πιο ελαφρώς ατάλαντους, νέους ηθοποιούς που έχω δει, αν και οι υπόλοιποι στέκονται σχετικά αξιοπρεπώς στο πλευρό του.  Προσωπική μου προτίμηση από πλευράς ερμηνειών είναι η καθηγήτρια Mc. Gonagall (Magie Smith) η οποία είναι πάντα επιβλητική και συμπαθής, ο φυσικά θεός Alan Rickman ως Severus Snape, ο οποίος επιτέλους δικαιώνεται στο τελευταίο μέρος, αλλά βέβαια και ο Fiennes ως σατανικός Voldemort, στον πιο απολαυστικό ρόλο που πρέπει να είχε μέχρι τώρα στην καριέρα του.
Κάπου εδώ πρέπει να αναφερθώ σε ένα ακόμα θετικό γεγονός της ταινίας: κρατήθηκε όσο πιο κοντά μπορούσε στο original story του βιβλίου και αυτό είναι πολύ σημαντικό.  Σίγουρα μέσα σε ένα δύωρο κάποια πράγματα που με μεγάλη διεξοδικότητα παρουσιάζονται στον γραπτό λόγο, λείπουν από εδώ, όμως είναι χωρίς αμφιβολία από τις πιο ολοκληρωμένες προσπάθειες παρουσίασης του Harry Potter στην μεγάλη οθόνη και αυτό δυστυχώς είναι κάτι που μπορεί να αναγνωριστεί μόνο από όσους ξέρουν τα βιβλία.  Παρόλα αυτά αποτελεί όπως και να το κάνουμε ίσως την καλύτερη επιλογή για καλοκαιρινό, blockbuster σινεμαδάκι.

Εντύπωση μου έκανε (θετική πάντα) η επιστροφή σε σκηνικά παλαιότερων ταινιών όπως στην-καλύτερη κατ'εμέ- μεταφορά βιβλίου, αυτή της Κάμαρας με τα Μυστικά, αλλά και η επιστροφή έστω και για λίγο χαρακτήρων που είχαμε επίσης απολαύσει στις προηγούμενες ταινιούλες, όπως την περίεργης καθηγήτριας Τρελόνι.
Η ελπίδα, η αγάπη, η φιλία, η οικογένεια αποτελούν για μια ακόμη φορά τα πανίσχυρα όπλα που έχει στο πλευρό του ο νεαρός μάγος, και ουσιαστικά τα βιβλία και οι ταινίες φαίνεται να πραγματεύονται ακριβώς αυτό.  Πως δηλαδή κανείς είναι τελικά πανίσχυρος ακόμα και απέναντι στην πιο μαύρη μαγεία, όταν έχει πλάι του ανθρώπους που αγαπάει και τον αγαπούν.  Μπορεί να ακούγεται αρκετά γλυκανάλατο και κλισέ, αλλά ας μη ξεχνάμε οτι πρόκειται ουσιαστικά για μια παιδική ιστορία, με εφηβικές και τελικά ενήλικες προεκτάσεις.
Καλοφτιαγμένο αποτέλεσμα, μπόλικες στιγμές αγωνίας, θρήνος για τους νεκρούς, αλλά και κλασσικές Ρον-ίστικες ατάκες, αναμνησιακές εικόνες που δίνουν απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα και μια σειρά από ανατροπές συνθέτουν το επικό τέλος, μιας εξίσου επικής ιστορίας που είτε το θέλουμε, είτε οχι έγραψε την δική του ιστορία.  Αξιοσημείωτη στιγμή: τα 19 χρόνια μετά που βλέπουμε στο τέλος.  Αφορμή για πολλά γέλια ; )  Δείτε την και ετοιμαστείτε για δράση, φαντασμαγορικά σκηνικά και όσο πρέπει δόσεις από συναίσθημα και υπαρξιακές κουβέντες.

http://www.youtube.com/watch?v=_EC2tmFVNNE&feature=fvst

Δεν έχουμε triviakia όσο περίεργο κι αν φαίνεται!

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

STAR: 22:00, Michael Clayton, με τους George Clooney, Tilda Swinton, Tom Wilkinson, Sydney Pollack.  Ο Clayton-Clooney θα τρέχει και δε θα φτάνει...

Σας περιμένω αύριο για το volume 2 από favorite movie quotes!  

Υ.Γ:  Με πήρε λίγο το βράδυ σήμερα οπότε ξεχάστε το καλημέρα καλημέρα, και κρατήστε το καλησπέρα, καλησπέρα! Τσιουυυ

Tetsuo, The Iron Man: Cyberpunk madness...

Hello there.  Μετά το χθεσινό "Suspiria" σήμερα δε θα ξεφύγουμε και πολύ από την κατηγορία horror, fantasy.  Πιο συγκεκριμένα σήμερα θα ασχοληθούμε με μια εξαιρετικά ιδιαίτερη ταινία.  Για τον λόγο αυτό θα μου επιτρέψετε να βάλω ένα μεγάαααλο WARNING!!! (και με κόκκινα γράμματα), διότι δεν είναι μια ταινία για όλους.  Βασικά είναι μια ταινία σχεδόν για κανέναν, αλλά όπως και να το κάνουμε έχω πλέον αποφασίσει οτι θέλω να σας γνωστοποιώ (σε περίπτωση που δε τις ξέρετε ήδη φυσικά) και ταινίες που προκαλούν, σοκάρουν, αηδιάζουν κάποιες φορές και γενικά σου καρφώνονται στον εγκέφαλο για διάφορους λόγους.  Έτσι και η σημερινή επιλογή είναι είτε για fan, είτε για περιορισμένο κοινό.  Τα λέω για να μην έχουμε παρεξηγήσεις αργότερα.  You have been warned...

Ένας περίεργος άνδρας που είναι απλά γνωστός ως "the metal fetishist" καθώς αρέσκεται να 'κολλάει' στο σώμα του διάφορα μεταλλικά αντικείμενα (πολλές φορές τα βάζει ακόμα και....μέσα του, κυριολεκτικά) έχει ένα ατύχημα όταν ένα διερχόμενο αυτοκίνητο τον χτυπήσει.  Όταν λίγο αργότερα το ζευγάρι που τον χτύπησε, τον αρπάξει και τον πετάξει σε ένα δάσος, θεωρώντας οτι το τραύμα του είναι θανατηφόρο, ο metal fetishist θα αποφασίσει να πάρει την δική του εκδίκηση αρχίζοντας να επηρεάζει το μυαλό του άντρα που βρισκόταν πίσω από το τιμόνι, και μετατρέποντάς τον και αυτόν σιγά σιγά σε μια μεταλλική μάζα, από την οποία δε φαίνεται να υπάρχει καμία σωτηρία...
Στον ρόλο του 'φετιχιστή' συναντάμε τον ίδιο τον σκηνοθέτη της ταινίας Shinya Tsukamoto, ο οποίος συνηθίζει τις περισσότερες φορές να κάνει όλη τη δουλειά μόνος του, γράφοντας, σκηνοθετώντας και παίζοντας επίσης στις ταινίες.  Δεν έχω δει προς το παρόν κάποιο άλλο έργο του και ούτε είμαι σίγουρη οτι θέλω να δω άμεσα, μετά από την προβολή του "Tetsuo".  Ξέρω όμως πως ήταν για εμένα μια κινηματογραφική εμπειρία όπως και να' χει.  Η αλήθεια είναι οτι έχουμε δει πολλές ταινίες που χρησιμοποιούν μεταφορικές εικόνες και αλληγορικές σημασίες, προκειμένου να πουν αυτό που θέλουν και κυρίως αυτό που θέλει ο σκηνοθέτης.  Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν πρέπει να το έχετε αυτό κατά νου από την αρχή μέχρι και το τέλος της.  Και αν πιάσετε τον εαυτό σας να μην αντέχει και πολύ με αυτά που θα δει, τουλάχιστον βασιστείτε στο γεγονός οτι η διάρκειά της είναι γύρω στην 1 ώρα και κάτι λεπτά.  Λέω τώρα εγώ...

Μη προσπαθήσετε σε καμία περίπτωση να βρείτε κάποια λογική εξέλιξη στην υπόθεση(;) ή οποιαδήποτε συνοχή.  Ο Tsukamoto θέλει να δηλώσει απερίφραστα αυτό που πιστεύει και το κάνει με λίγα χρηματικά μέσα (θεωρείται ως ένα από τα πιο γνωστά low budget, cult έργα τις γιαπωνέζικης κινηματογραφίας) και γυρισμένη εξολοκλήρου με 16mm φιλμ (συνηθιζόταν για ταινίες που δεν οδηγούνταν σε theatrical releases).  Το "Tetsuo"οδήγησε ένα βήμα πιο πέρα ένα είδος ταινιών που χαρακτηρίζεται ως japanese cyberpunk, αν και οι ομοιότητες με τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιείται ο όρος cyberpunk στην Δύση, δεν είναι πολλές.  Αναφέρεται βασικά σε ένα βιομηχανικό, εργοστασιακό περιβάλλον σε πολύβουες πόλεις, στις οποίες το άτομο δε παίζει πια τον βασικό ρόλο, αλλά μάλλον 'καταπίνεται' (με όλη τη σημασία της λέξης) από το αστικό του περιβάλλον.  Το κοινωνικό σχόλιο εν προκειμένου του σκηνοθέτη έχει να κάνει με την απανθρωποποίση του ατόμου μέσα σε ένα διαρκές μεταλλάξιμο και απειλητικό περιβάλλον, από αυτά που συναντάει κανείς σε μεγάλες πόλεις.  Παράλληλα οι δυσκολίες στην ανθρώπινη επαφή και σχέσεις, αλλά της αποξένωσης, θεωρούνται χαρακτηριστικά θέματα των ταινιών του, τα οποία συναντάμε και εδώ.  Ο τρόπος που επιλέγει να αποδώσει τον εγκλεισμό της ανθρώπινης φύσης, μέσα σε ένα διαρκές εξελισσόμενο, βιομηχανοποιημένο σύστημα, είναι ακραίος, εφιαλτικός και-μην ξεχνιόμαστε-μεταφορικός.

Η σκηνοθεσία είναι φρενήρης και θυμίζει εύκολα βιντεοκλίπ της δεκαετίας του '80, με καπνούς, ψυχεδελικές αλλαγές πλάνων, ξαφνιάσματα λευκού φωτός και διαπεραστικούς ήχους (εδώ ο όρος ΄μεταλλικός ήχος΄ περνάει σε άλλο επίπεδο), που δε σε αφήνουν σε ησυχία.  Σε κάποιες στιγμές μπορεί να σας πιάσει ακόμα και το κεφάλι σας ή να πονέσουν τα μάτια σας, αλλά θα έχετε δει κάτι το οποίο αποτελεί μεγάλη πρόκληση.  Με πολλαπλά fast forward, διπλοτυπίες στο φουλ (να μπαίνει η μια εικόνα πάνω στην άλλη, παραμένοντας όμως και οι δυο σε ένα ποσοστό εμφανείς), άπειρο stop motion σε βαθμό που να σκέφτεσαι οτι θα μπορούσες να το βλέπεις και σαν animation και μια εσκεμμένα ερασιτεχνικού τύπου, χρήση της κάμερας, καθώς η εικόνα 'παίζει' συνέχεια, ο Tsukamoto δημιουργεί ένα τέλεια εφιαλτικό περιβάλλον, που αγχώνει και προκαλεί νευρώσεις (στομάχου, ματιών κ.λ.π), όπως ακριβώς δηλαδή και η γρήγορη, σύγχρονη ζωή των πόλεων.  Για να μην αρχίσω για τα κοστούμια και την fucked up αισθητική της ταινίας...Αλλά επειδή θα αρχίσω έτσι κι αλλιώς ομολογώ οτι τα κοστούμια ήταν παρανοϊκά και ευφυώς κατασκευασμένα.  Η αίσθηση του 'δεύτερου' περνάει αβίαστα, αλλά καθιστά την ταινία ακόμα πιο επιτυχημένη γι'αυτό που θέλει να πει.  Βίδες, μπουλόνια, άπειρα μέτρα καλωδίων και συνθετικοί σωλήνες, είναι μόνο μερικά από τα πράγματα που αρχίζουν εν τέλει να εμφανίζονται στα σώματα των δυο ανδρών της ταινίας.  Σε μια από τις πιο 'πειραγμένες' σεξουαλικές σκηνές που έχω δει ποτέ μου, μια γυναίκα με ένα τεράστιο σωληνοειδές πράγμα να βγαίνει από μέσα της, οδηγείται σε...περιπτύξεις ας πούμε με τον γκόμενό της ο οποίος στη θέση του πέους του έχει πλέον ένα τεράστιο, ηλεκτρικό τρυπάνι!  Περαιτέρω σχόλια είναι απλά περιττά...

Σαν άλλη "Μεταμόρφωση" του Κάφκα (μόνο που εκεί ο ήρωας μεταμορφώνεται σε ένα τεράστιο έντομο, και οχι σε ένα μεταλλικό πράγμα που θα μπορούσε να άνετα να είναι ο αντίπαλος των Power Rangers) από την οποία σαφέστατα η ταινία έχει επηρεαστεί σε μεγάλο ποσοστό, οι σκηνοθετικές παντιέρες του Tsukamoto έχουν με τη σειρά τους επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό πολλούς σκηνοθέτες και αντιστοίχως πολλές ταινίες τους.  Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Aronofsky οπού στο "Pi" (1998) όλο το σκηνικό του κλειστοφοβικού δωματίου και της σταδιακής τρέλας που επέρχεται στον πρωταγωνιστή, μοιάζει σαν ένα πρώτης τάξεως rip off του διαμερίσματος και της γενικότερης αισθητικής και ατμόσφαιρας που βλέπουμε στο "Tetsuo".  Ας μην ξεχνάμε εξάλλου και το ασπρόμαυρο της υπόθεσης που παίζει και στις δυο ταινίες.  Οθόνες, καλώδια, υπολογιστές και πολλά ακόμη εξαρτήματα αποτελούν πραγματικότητα του πρωταγωνιστή στο "Pi", όπως ακριβώς γίνεται και εδώ.  Όσο την παρακολουθούσα έσκαγαν στο μυαλό μου μερικές ακόμα ταινίες οι οποίες έχουν κάποιες μυστήριες ομοιότητες μαζί της, όπως το "The Fly" του Cronenberg, που αν και προϋπάρχει του "Tetsuo" από το 1986, πραγματεύεται παρόμοια θέματα όπως η μεταμόρφωση του ατόμου, τα side effects της επιστήμης, η απομόνωση και η ατομική τρέλα.  Η σκηνή στην οποία 'η μύγα-άνθρωπος' έχει κάνει fuse με την μηχανή μεταφοράς, με τα καλώδια και τα εξαρτήματα τα εξέχουν από παντού, είναι χαρακτηριστική και την βλέπουμε να επαναλαμβάνεται σε αυτή την ασιατική εκδοχή.  Άλλες ταινίες είναι το "Pi" όπως σας είπα, αλλά και το "Species" (1995), και συγκεκριμένα στην σκηνή του ζευγαρώματος.
Αν θα μπορούσαν δυο μόνο λέξεις να χαρακτηρίσουν την ταινία αυτή, τότε είναι οι εξής: mind-fucking και disturbing.  Παρόλα αυτά αρκεί να την εκτιμήσει κανείς, εάν την αντιμετωπίσει ως μια βαθιά, αλληγορική προσπάθεια του σκηνοθέτη να μας κάνει τα δικά του παράπονα για έναν κόσμο που πάει κατά διαόλου, ήδη από την εποχή του '80.  Ενδεχομένως να είναι ένα από τα πιο σύγχρονα και προφητικά φιλμ που έχω δει. Πάντως μη το ψάχνετε, εάν μιλάμε με σημερινούς όρους του 2011, μάλλον θα βλέπαμε κανα τύπο να μεταμορφώνεται σε δίπορτη ΒΜW ή τεράστιο, πράσινο δολάριο.
So much for human evolution...

Δεν έχουμε traileraki, οπότε ψάξτε το λίγο ακόμα αν θέλετε και ο Tetsuo μαζί σας.

No trivia.

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ET1: 22:00, Calendar Girls, με τους Helen Mirren, Linda Basset.  Ιστορία που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και θέλει μια ομάδα από ηλικιωμένες κυρίες να φωτογραφίζονται σε λίγο πιο τολμηρές πόζες, προκειμένου να μαζέψουν χρήματα από την πώληση ενός ημερολογίου, για το νοσοκομείο της πόλης τους.

Τα λέμε και πάλι αύριο, με το πολυπόθητο new arrival των ημερών...