To Die For: Ambition and looks. A killer combination

Hello, hello!  Εν μέσω τρεξίματος και τηλεοπτικού διαβάσματος, επανέρχομαι αν και Παρασκευή και παρά το γεγονός πως την Τετάρτη δεν κατάφερα να ανεβάσω κάτι.  Δεν πειράζει όμως, όπως σας είπα θα προσπαθώ να επιστρέφω στο blog όταν μου το επιτρέπει ο χρόνος μου οπότε here i am.
Περίεργη εβδομάδα αυτή, με το κλείσιμο της ΕΡΤ να μονοπωλεί το ενδιαφέρον για όλους τους λάθος λόγους αν με ρωτάτε, την ίδια στιγμή που η πρεμιέρα του "Before Midnight" στην χώρα μας, θα μπορούσε να είχε στρέψει τα φώτα της δημοσιότητας πάνω της, όπως της άρμοζε.  Μια ακόμη χαμένη ευκαιρία, και ένα κυβερνητικό "αποφασίζομεν και διατάζομεν", ήταν τα χαρακτηριστικά της εβδομάδας που φεύγει.  Η αλήθεια είναι πως σε τέτοιους καιρούς, το μαχαίρι είναι πιο δίκοπο από ποτέ: θες να κάνεις πράγματα, αλλά ίσως η όρεξη που έχεις (και που κυρίως δεν έχεις), να αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα.  Προσωπικά τώρα τελευταία στο blog, νοιώθω πως κάπου έχω χάσει την έμπνευσή μου και το πράγμα έχει γίνει πολύ πιο μηχανικό απ'οτι επιτάσσει μια κατά τα άλλα φυσιολογική εξέλιξη.  Nope, καθόλου φυσιολογικά πράγματα.  Θα ανοίξω πάντως ένα μέτωπο με τον εαυτό μου, και θα επανέλθω δυναμικά.  That's a promise.
Και μετά τον μονόλογο της τρέλας, ας ελαφρύνουμε λιγάκι το κλίμα με την μαύρη κωμωδία του Gus Van Sant, "To Die For".

H Suzanne Stone (Nicole Kidman), είναι μια γοητευτική, φιλόδοξη ύπαρξη που από μικρή ήθελε να ασχοληθεί με τον ονειρικό κατά τα άλλα κόσμο της τηλεόρασης.  Ήδη από όταν ήταν πιτσιρίκι, αρεσκόταν να βλέπει τον εαυτό της στην κάμερα του μπαμπά που ήταν συνδεδεμένη με την TV, φαντασιωνόμενη αργότερα, τι ωραία που θα ήταν να μπορούσε να αποτελεί τμήμα της αυτού του τεράστιου, επιδραστικού μέσου.
Μεγαλώνοντας η Suzanne έγινε μια σαγηνευτική ύπαρξη που είχε την δυνατότητα να σέρνει τους άντρες από την μύτη-ναι και από κάτι άλλο-αποφασίζοντας να χρησιμοποιήσει αυτό το ταλέντο, προς όφελός της και ως βασικό εισιτήριο που θα την οδηγούσε στα στουντιακά φώτα και την διασημότητα.
Παρά το γεγονός οτι παντρεύτηκε τον κανακάρη (Matt Dillon) του Joe Maretto (Dan Hedaya), ενός από τους κυρίαρχους κοινωνικούς πυλώνες των αμερικανο-ιταλικών σχέσεων της τοπικής κοινωνίας, η ίδια είχε μάλλον πιο "larger than life" όνειρα, τα οποία δεν περιελάμβαναν ούτε ορδές από κουτσούβελα να βολοδέρνουν μέσα στο σπίτι, ούτε και φυσικά την ίδια σε ρόλο χαρωπής νοικοκυράς.
Όταν τα πράγματα αρχίσουν να γίνονται λίγο πιο πιεστικά (όταν όμως λέμε λίγο, πιο λίγο δεν το φαντάζεσαι), η Suzanne θα καταλήξει στην μια και μοναδική διέξοδο που βλέπει: να σκοτώσει τον άντρα της.  Επειδή όμως είναι και καπάτσα θα βάλει άλλους να κάνουν την βρομοδουλειά, ανάμεσα στους οποίους και έναν horny έφηβο, τον Jimmy Emmet (Joaquin Phoenix), ο οποίος θα πήγαινε ακόμα και στην Κόλαση για χάρη της...

O Gus Van Sant είναι ένας σκηνοθέτης ή του ύψους ή του βάθους, μιας που είτε θα καταφέρνει να δημιουργεί ενδιαφέροντα και ετερόκλητα η αλήθεια είναι ταινιάκια, είτε θα καταβαραθρώνει τον εαυτό του μέσα στην ανοησία και την πλήρη κινηματογραφική αδιαφορία.
Ξεκινώντας την καριέρα του από την δεκαετία του ΄80 με το πρώτο, μεγάλου μήκους ταινιάκι του, "Mala Noche", ο Van Sant έδειξε πως μπορούσε να σταθεί μέσα στο χολιγουντιανό στερέωμα, σκηνοθετώντας στυλιζαρισμένα ταινιάκια, γεμάτα από την νεανική ορμή των εξίσου νεανίζοντων χρόνων μερικών πασίγνωστων ηθοποιών, όπως ο Keanu Reeves και ο River Phoenix, τους οποίους χρησιμοποίησε για την μεταφορά του Σαιξπηρικού "My Own Private Idaho" στην ομώνυμη ταινία του.
Από τις αρχές του '90 και μετά, η καριέρα του σημείωσε μια σημαντική άνοδο τόσο με το "To Die For" το οποίο τσεκάρουμε σήμερα (και το οποίο χαιρετίστηκε από τους κριτικούς ως μια απόλυτα fun, μαύρη κωμωδία), όσο και με το "Good Will Hunting", σε σενάριο Ben Affleck και Matt Damon, το οποίο τσίμπησε και τα δυο του Οσκαράκια, αυτό για την ερμηνεία του Robin Williams, και για το σενάριο των δυο νεαρών τότε, αμούστακων ηθοποιών.
Έκτοτε η φιλμογραφία του Van Sant χαρακτηρίζεται πραγματικά από διαρκή σκαμπανεβάσματα, καθώς είτε θα μιλάμε για αξιόλογα δημιουργήματα, όπως το σοκαριστικό "Elephant" (έχουμε μιλήσει παλαιότερα και γι' αυτό), και το "Milk", είτε για γελοιότητες τύπου "Psycho" (...), και oh so boring νέες εμφανίσεις, όπως το πιο πρόσφατο "Promised Land" το οποίο ήταν κάτι παραπάνω από παγερά αδιάφορο.
Ευτυχώς κάπου εκεί έχουμε να βλέπουμε τις πιο παλιές του ταινίες και να χαιρόμαστε μέχρι την επόμενη-ευχόμαστε καλή-προσπάθεια.  Εν προκειμένω το "To Die For" είναι μια απολαυστικότατη σάτιρα την οποία πρέπει να δεις.  Και θα περάσεις καλά.

Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Joyce Maynard, το "To Die For" είναι ένα σατιρικό διαμαντάκι που ακολουθεί την κατεύθυνση της μαύρης κωμωδίας, χωρίς να παίρνει ποτέ στα σοβαρά τον εαυτό του, ακόμα και στις πιο κρίσιμες στιγμές.
Όλος ο λαμπερός κόσμος του θεάματος, της τηλεοπτικής αυταπάτης και των success stories, γίνεται αφορμή για μια πρώτης τάξεως αποκαθήλωσης του συστήματος και τερματισμού του αμερικάνικου ονείρου, μέσα από την κοσμοθεωρία μιας ξανθιάς bitch που θα πατήσει επί πτωμάτων (αφού πρώτα τα πηδήξει), προκειμένου να πάρει αυτό που θέλει: ένα κομμάτι από την απαστράπτουσα πίτα που ακούει στο όνομα, τηλεόραση.
Βεβαίως τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα, καθώς μπορεί ο χαρακτήρας της Suzanne (ο οποίος βασίζεται στην πραγματική ιστορία της Pamela Smart που παρέσυρε έναν 15χρονο προκειμένου αυτός να δολοφονήσει τον σύζυγό της), να περιτριγυρίζεται από άτομα στα οποία η επίδρασή της είναι καθοριστικής σημασίας για την περαιτέρω δράση αυτών, παρόλα αυτά όλοι πληρώνουν τελικά το τίμημα με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.
Το "πρόβλημα" του χαρακτήρα που υποδύεται με right to the point πειστικότητα η Nicole Kidman, έγκειται στο γεγονός της παραναγνώρισης της όποιας εξυπνάδας, και κυρίως στην λανθασμένη εντύπωση πως το να είσαι πονηρή, σημαίνει βασικά πως είσαι και έξυπνη.  Λειτουργώντας με ύφος πολλών καρδιναλιών, τουπέ μεγαλοστελέχους και την εντύπωση πως όλοι χορεύουν στον δικό της ρυθμό, η Suzanne κάνει το μοιραίο λάθος να πιστέψει πως η γοητεία της θα καταφέρει να την ξελασπώσει από κάθε δύσκολη περίσταση, με την δυσκολότερη να έγκειται φυσικά στο σχέδιο εξόντωσης του συζύγου της.
Κάτω φυσικά από το προσωπείο μιας κατά τα άλλα ισχυρής ύπαρξης, κρύβεται τελικά μια ανόητη γυναίκα, γεμάτη πραγματική γνώση για τον εαυτό της, για έναν εαυτό δηλαδή από τον οποίο αν αφερέσεις το περιτύλιγμα δεν μένει τίποτε με το οποίο αξίζει κανείς να ασχοληθεί.  Στην ουσία εκεί ακριβώς έγκειται και το κωμικό στοιχείο της ταινίας, στο οτι βλέποντας την Suzanne αντιλαμβάνεσαι πως αποτελεί κλασική περίπτωση θηλυκού το οποίο αργά ή γρήγορα θα φάει το κεφάλι του.  Με τον ίδιο τρόπο που και εκείνη ήξερε να τρώει άλλα (censored).

Η σκηνοθετική προσέγγιση του Van Sant ταιριάζει γάντι στην διάθεση για σάτυρα και την διαμόρφωση ενός "δράματος" το οποίο είναι περισσότερο κωμωδία, απ'οτι δράμα.  Ντύνοντας με hardcore μουσική τα εφημεριδικά στιγμιότυπα του σκανδάλου, εστιάζοντας την κάμερά του κατευεθείαν πάνω στους ήρωες οι οποίοι μιλούν κοιτάζοντας τους θεατές, σαν να πρόκειται για ντοκιμαντέρ και φροντίζοντας να ντύνει με κομμάτια εννοιολογικής προσέγγισης ορισμένα από τα πλάνα του, ο σκηνοθέτης δημιουργεί ένα witty και καθόλα ποπ συνονθύλευμα, το οποίο έρχεται και απογειώνεται από τα χρωματιστά, παρδαλά συνολάκια της κ.Stone-Maretto, της σχεδόν μπαφιάρικης συμπεριφόρας του Phoenix και του χαρακτηριστικού ρόλου της Kidman η οποία ξέρει να ισορροπεί με ακρίβεια ανάμεσα στο πονηρό (κουτοπόνηρο βασικά) και το αφελώς χιουμοριστικό, το οποίο και χαρακτηρίζει όλο το φάσμα της ταινίας.
Φυσικά ο Van Sant δεν χάνει ευκαιρία να ανάγει την ταινία σε μια κριτική-καταπέλτη, απέναντι στα πρότυπα που καλλιεργεί η Αμερική αναφορικά με την αξία της ύπαρξης μόνο μέσα από μια τηλεοπτική οθόνη, της καταστροφικής της χειραγώγησης και της ικανότητας να κάνει, να δείξει και να πει τα πάντα, προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει.  Δεν θα ήταν μάλιστα υπερβολή αν λέγαμε πως και η ίδια η Suzanne αποτελεί την μετουσίωση όλων των κακώς κειμένων της τηλεόρασης: είναι γοητευτική, χειραγωγική στο φουλ, λέει μόνο αυτά που θέλει ο άλλος να ακούσει (τουλάχιστον μέχρι να πετύχει τους σκοπούς της), είναι επιθετική, ξεχνάει εύκολα, παραπλανεί και πείθει με τεράστια ευκολία.  Ναι, η Suzanne Stone είναι η τηλεόραση.

Γενικώς αν έχεις όρεξη για μια απολαυστική ταινιούλα, καλοπαιγμένη και fun, τσέκαρε το "To Die For" και είναι σίγουρο πως θα δεις παντού ψήγματα σατιρικής διάθεσης και σαφέστατου κοινωνικού σχολιασμού.  Προσωπική, αγαπημένη μου στιγμή, όταν ένας αστυνομικός παίρνει αποτυπώματα πάνω από την τηλεόραση που εκείνη την στιγμή προβάλει την αμερικάνικη σημαία.  Πως απλά μπορεί να χωρέσει μια ολόκληρη συζήτηση και μια ολόκληρη κατάσταση σε ένα μόνο πλάνο...

Τι έμαθα από την ταινία: Οτι η χαίτη είναι καταστροφικό κούρεμα, οτι o Casey Affleck έχει επίσης τόσο λάθος μαλλί και οτι η ψυχρή παρουσία της Kidman επιβεβαιώνεται σε όλη την ταινία.  Από την αρχή μέχρι και το τέλος.


Το trailer δείχνει πολλά.  Σας προειδοποιώ!

Νo trivia