Σήμερα λοιπόν θα πούμε κατιτίς για μια ταινιούλα που είδα μόλις πρόσφατα, και η οποία στο μεγαλύτερο μέρος της είναι δυστυχώς πιο επίκαιρη από ποτέ. Το "This Is England" είναι μια ταινία που αξίζει να προσέξεις πάνω απ'ολα επειδή είναι τόσο επίπονα αληθινή. Ακόμα και σήμερα.
Ο Shaun (Thomas Turgoose) είναι ένας προβληματικός πιτσιρικάς ο οποίος έχει χάσει σχετικά πρόσφατα τον πατέρα του στο πόλεμο. Μοναχικός και χωρίς την παραμικρή λειτουργική επικοινωνία με τους γύρω του, μπλέκει διαρκώς σε καβγάδες, βρίζει και μοιάζει γεμάτος οργή για την απουσία του αρσενικού προτύπου από το σπίτι.
Γυρνώντας μια μέρα από το σχολείο, θα γνωρίσει μια παρέα από skinheads (οχι ως προς την πολιτική τους στάση, μόνο ως προς την επιταγή της μόδας και το ξυρισμένο τους κεφάλι), με τους οποίους θα αναπτύξει μια ξεχωριστή φιλική σχέση, νοιώθοντας για πρώτη φορά πως ανήκει πραγματικά κάπου. Όλα αυτά μέχρι την στιγμή που το μαύρο πρόβατο της παρέας, ο μέχρι πρότινος φυλακισμένος Combo (Stephen Graham) αποφυλακίζεται και επιστρέφει στα παλιά του λημέρια. Μαζί όμως με την επιστροφή του κουβαλάει και μια ολόκληρη κοσμοθεωρία περί Θατσερικής πολιτικής, του πολέμου στα Falklands (στον οποίο και έχασε την ζωή του ο πατέρας του Shaun) και ενός καρκινογόνου ρατσισμού ο οποίος είναι έτοιμος να μπολιαστεί στις πιο νεαρές καρδιές, ξεκινώντας φυσικά από τον μικρό πρωταγωνιστή...
Ο βρετανικός κινηματογράφος έβρισκε ανέκαθεν πρόσφορο έδαφος στην ιστορία του, και πως δεν θα μπορούσε άλλωστε αφού οι επιδραστικές τάσεις της πολιτικής, της μουσικής, της μόδας και του γενικότερου κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι, κατάφερναν τις περισσότερες φορές να βρίσκουν ιδανική διέξοδο στην κινηματογραφική οθόνη, μέσα από την δράση σημαντικών και σπουδαίων δημιουργών.
Ίσως ο πιο γνωστός και πιο πιστός στο είδος του είναι ο Ken Loach, ένας σκηνοθέτης που μετράει πολλά χρόνια εμπειρία στις πλάτες του, και που έχει καταφέρει να παρουσιάσει ένα αρκετά ετερόκλητο φιλμάρισμα, παρά το γεγονός πως στην βάση των περισσοτέρων ταινιών του βρίσκεται η Βρετανία (και οχι μόνο κατ'αποκλειστικότητα) με όλα τα κακώς/καλώς κείμενά της.
Ταινίες όπως το "The Wind That Shakes the Barley" και "Sweet Sixteen", μοιράζονται κοινές θεματικές παρά την προφανέστατα διαφορετική χρονικά τοποθέτησή τους στο 1920 και στην σύγχρονη εποχή αντίστοιχα. Παρά το γεγονός πως το μεν "The Wind..." αφορά την ιστορία δυο αδελφών που καταλήγουν εχθροί εξαιτίας των τεταμένων πολιτικών καταστάσεων που ήθελαν τον έναν να στρατολογείται από τον IRA εις το όνομα της πλήρους ανεξαρτητοποίησης της Ιρλανδίας από την Μ. Βρετανία, και τον άλλον να υποφέρει από τις επιλογές του αδελφού του, ενώ το "Sweet Sixteen" περιστρέφεται γύρω από την παραβατικότητα ενός νεαρού ο οποίος προσπαθεί να μαζέψει χρήματα για να αγοράσει στην μητέρα του ένα σπίτι, όταν εκείνη αποφυλακίζεται, εντούτοις και οι δυο ταινίες (και όλες οι υπόλοιπες δηλαδή του Loach στην πλειοψηφία τους), χαρακτηρίζονται από την συγκεκριμένη σκηνοθετική του ματιά, ψήγματα της οποίας μπορούν να αναζητηθούν και σε έναν σωρό άλλους σκηνοθέτες. Αρχής γενομένης του δημιουργού του "This is England", Shane Meadows.
Γράφοντας παράλληλα και το σενάριο, φαίνεται πως ο Shane Meadows έχει επηρεαστεί άμεσα από τον ρεαλισμό της βρετανικής σχολής του σύγχρονου κινηματογράφου, ντύνοντας το film του με μια σειρά από καθόλα ρεαλιστικά πλάνα, αλλά κρατώντας παράλληλα και τις ποιητικές του στιγμές για εκείνα τα λεπτά τα οποία τόσο οι πρωταγωνιστές του, όσο και εμείς οι θεατές, χρειαζόμαστε για να ξεφύγουμε λίγο από το ζοφερό της ατμόσφαιρας.
Το "This is England" πατάει σίγουρα πάνω στα χνάρια ενός πολιτικού κινηματογράφου, δεν τον αφήνει όμως να την παρασύρει ολοκληρωτικά, επιλέγοντας να τον αφομοιώσει μόνο ψηγματικά και ενισχύοντας την παρουσία του μέσα από την καθαρά κοινωνική ματιά της κυριαρχούσας νεολαίας. Εξάλλου θέτοντας στο προσκήνιο έναν πιτσιρικά, γνωρίζει πως δεν μπορείς έτσι κι αλλιώς να του επιβάλεις τον πολιτικό τρόπο σκέψης (και άρα ματιά), για τον απλό λόγο πως δεν είναι σε θέση να κατανοήσει ακόμη τέτοιου είδους φαινόμενα, γεγονός που γίνεται ακόμα πιο αντιληπτό από την καθόλα πρέπουσα για την ηλικία του αντίδραση, όταν ο Combo χαρακτηρίζει όλους εκείνους που χάθηκαν στον πόλεμο ως "ηλίθιους".
Φυσικά η παρουσία του Shaun είναι υψίστης σημασίας προκειμένου να θιγούν τελικά ένα σωρό κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, και πάλι όμως ιδωμένα από την δική του πλευρά, και στην τελική με αφορμή την δική του παρουσία. Ο Shaun αποτελεί το φρέσκο αίμα, το αθώο μυαλό, το ατσαλάκωτο ακόμη πνεύμα και εξαιτίας αυτού η επίδραση των λόγων του Combo είναι τόσο καταλυτική πάνω του. "Ο πατέρας σου δεν ήταν ηλίθιος, αλλά λυπάμαι που στο λέω, αγωνίστηκε για το τίποτα. Δεν θες να κάνεις τίποτα γι' αυτό;". Και ο Shaun ήθελε.
Το θέμα του ρατσισμού όπως το πραγματεύεται η ταινία, χτίζεται αργά αλλά αρκούντως σταθερά και επικίνδυνα κυρίως μέσα στο μυαλό του Combo και αναφορικά με το πως θα καταφέρει να χώσει όλη αυτή την λανθασμένη, σαπισμένη κοινωνική άποψη μέσα στο μυαλό του παιδιού. Ενδιαφέρον είναι πως ο μικρός δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει, βρισκόμενος στην άκρως αντίθετη πλευρά του νεαρού από το "American History X", ο οποίος είχε πλήρη επίγνωση της εκολαπτόμενης φιλοναζιστικής του πλευράς.
Στην ουσία το "This is England" παίζει σε έναν βαθμό πολύ πιο ύπουλα το παιχνίδι του φασισμού και της ξενοφοβίας, επειδή ακριβώς στρώνει το πάτημά του πάνω στην οργή, και κυρίως τον φόβο ενός αγοριού που έχασε τον πατέρα του. Δεν μιλάμε πια για μια συνειδητή κατάσταση, αλλά για την καλλιέργεια ενός ασυνείδητου τρόμου και μιας απολαυστικής κυριαρχίας (η οποία έγκειται στο κλέψιμο ενός τοπικού αλλοδαπού μπακάλη, χωρίς τις ακρότητες της αντίστοιχης σκηνής με τον Edward Norton, αλλά και με αυτή να εγείρει τα δικά της ερωτήματα σχετικά με το fun της υπόθεσης, την στιγμή που ο Combo απειλείτον ιδιοκτήτη με μια...ματσέτα!).
Τα πράγματα είναι απλά στην ταινία του Meadows: η στρατολόγηση "γενιτσάρων" ήταν, είναι και θα είναι πάγια πολιτική για τέτοιου είδους φασιστικές πραγματικότητες. Τι καλύτερο και αποτελεσματικότερο από το να πάρεις ένα παιδί και να το πλάσεις κατ' εικόνα και ομοίωση σου; Μια εικόνα που αρέσκεται να καταστρέφει, να απειλεί και να κακοποιεί φορτώνοντας τις προσωπικές αποτυχίες και την απουσία μιας ταυτότητας σε άλλους; Ακριβώς, τίποτα.
Το "This is England" είναι μια ταινία το story της οποίας σίγουρα το έχεις συναντήσει ξανά και ξανά. Παρόλα αυτά καλά θα κάνεις να της ρίξεις μια ματιά εξαιτίας της παραδοσιακής βρετανικής συνταγής ρεαλισμού και λυρικών στιγμών που την κάνουν τόσο σκληρή και ελκυστική ταυτόχρονα.
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι ο Stephen Graham είναι εξαιρετικός ηθοποιός, οτι το style Madonna/Marilyn Manson δεν ταιριάζει σε όλες και οτι αυτά τα καρό πουκαμισάκια και τα αρβυλάκια τα θέλω κι εγώ.
TRIVIA
- Η ταινία είναι αφιερωμένη στην μητέρα του Thomas Turgoose η οποία πέθανε το 2005.
- O Thomas δεν είχε ξαναπαίξει ποτέ στην ζωή του, καθώς τον είχαν διώξει από το θεατρικό στο σχολείο του, εξαιτίας κακής διαγωγής. Το καλύτερο απ' όλα είναι πως ζήτησε να τον πληρώσουν προκειμένου να εμφανιστεί για τις auditions της ταινίας.
(ΠΗΓΗ IMDB)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου