Όπως είπα και παραπάνω, η συγκεκριμένη σειρά απαρτίζεται από αυτοτελή επεισόδια, τα οποία όμως χαρακτηρίζονται από αρκετές κοινές προεκτάσεις, οι οποίες έχουν να κάνουν κυρίως με την εποχή, την τεχνολογία και την κοινωνία του σήμερα. Το καθένα από αυτά, επικεντρώνεται και διηγείται και από μια διαφορετική ιστορία, κινητοποιώντας όλες τις αισθήσεις του θεατή, μέχρι το τελικό "χτύπημα" το οποίο είναι αμετάκλητο.
Η διαφορετικότητα του "Black Mirror", είναι οτι ξεφεύγει από μια καθαρή, τρομολαγνική κατάσταση, όπως αυτή του "American Horror" για παράδειγμα (το οποίο βεβαίως αγαπάμε για την ολούθε σαπίλα του), αναζητώντας περισσότερο διεισδυτικούς μηχανισμούς, προκειμένου να εισβάλει στο μυαλό σου, να σου πατήσει μια ξεγυρισμένη αναισθησία και έπειτα να σε αφήσει μόνο, να κατανοήσεις αυτό που μόλις είδες στην οθόνη σου. Είναι μια σειρά, η οποία δεν ακολουθεί εύκολες τρομάρες, ουρλιαχτά και αιμάτινους πίδακες, προκειμένου να πετύχει τον στόχο της, αλλά το κάνει αυτό, μέσω μιας πιο εγκεφαλικής κατάστασης, η οποία βασίζεται καταρχάς στις ιστορίες που χαρακτηρίζουν το κάθε επεισόδιο. Δείτε την αν θέλετε ως μια σειρά από ετερόκλητα σφηνάκια, που ενώ ξέρεις πως θα στην κάνουν την ζημιά, εντούτοις, δεν μπορείς να αντισταθείς. Έτσι κι αλλιώς το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και στις δυο περιπτώσεις: το κεφάλι μένει θολό και η τάση για έμετο κυριαρχεί. Στην μια περίπτωση, από τις τοξικές ουσίες στις οποίες έχεις υποβάλει τον εαυτό σου, και στην άλλη από την συνειδητοποίηση της τοξικότητας που ο καθένας από εμάς φέρει μέσα του, έτσι κι αλλιώς...
Το "Black Mirror" δεν είναι μια σειρά με την οποία μπορείς απλώς να περάσεις την ώρα σου, καθώς θέτει μερικά πολύ σοβαρά ζητήματα τα οποία όπως θα δεις, είναι πιο σύγχρονα από ποτέ.
Ο δημιουργός της σειράς, Charlie Brooker, εξάλλου, λες πως είναι και πολυσχιδής προσωπικότητα, μιας που είναι δημοσιογράφος, κριτικός, συγγραφέας, παραγωγός, και παρουσιαστής αγγλικών εκπομπών, δουλεύοντας ταυτόχρονα στην τηλεόραση, τον Τύπο, στο ραδιόφωνο και τα online media. Αν και το πιθανότερο είναι πως δεν τον είχες ακούσει μέχρι σήμερα, η αλήθεια είναι πως μετράει στο ενεργητικό του μπόλικες δουλειές, παρουσιάζοντας μάλλον ψήγματα, μιας διερωτώμενης καθημερινότητας ήδη από το 2008, όταν και δημιούργησε μια mini σειρούλα που λεγόταν, "Dead Set", και απαρτιζόταν από ζομπιακό περιεχόμενο, από αυτά δηλαδή που αρέσκομαι να "καταναλώνω". Η ευφάνταστη κυριολεκτικά (αλλά οχι και μεταφορικά, δυστυχώς, για τις τεχνολογικά προηγμένες κοινωνίες μας), ήθελε τους παίκτες ενός reality show, τύπου Big Brother, να αποτελούν τους τυχερούς, ζωντανούς εναπομείναντες, όταν ξεσπά ένα zombie apocalypse, με το σπίτι του Μεγάλου Αδελφού να μετατρέπεται σε καταφύγιο, από τον θάνατο και τον ορυμαγδό, που επικρατεί έξω. Οχι για πολύ όμως...
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο την σειρά, δεν την είχα τελικά ξεκινήσει, αν και θυμάμαι ακόμα την θετική εντύπωση που μου είχε προκαλέσει τόσο η φρέσκια ιδέα του νεκροζώντανου θέματος, όσο και ο σαφέστατος, κοινωνικός σχολιασμός του Brooker: "εσείς εκεί μέσα, δεν αντιλαμβάνεστε το κατασπάραγμα στο οποίο σας υποβάλουν καθημερινώς τα media, μέχρι την στιγμή που όταν το αντιληφθείτε, είναι πια πολύ αργά".
Μπορεί λοιπόν στο "Black Mirror" να μην έχουμε ζόμπι (αν και κατά κάποιον τρόπο οι άνθρωποι, τείνουμε να μετατραπούμε σε τέτοια, minus τις κυριολεκτικά, σαρκοβόρες ορέξεις), έχουμε όμως ανθρώπους, οι οποίοι μοιάζουν τις περισσότερες φορές να ξεχνούν τι είναι αυτό που τους κάνει να διαφέρουν από πρωτόγονες συμπεριφορές ζώων (και ζόμπι): η λογική.
Η λογική σε αυτή την σειρά, δεν κρατάει τα μπόσικα στις συνειδήσεις των πρωταγωνιστών, οι οποίοι διαμορφώνουν καταστάσεις, διαμορφώνουν και κοινωνίες, γεγονός που αποτελεί στην τελική, και το πιο επικίνδυνο κομμάτι όλης αυτής της περιρρέουσας τεχνολογικής "ανωμαλίας", όπως αυτή εκφράζεται στις καταβραθρωμένες συμπεριφορές και την απουσία της όποιας ηθικής.
Ο Brooker εμφανίζεται πεσιμιστής και ενδεχομένως, σκληρά ρεαλιστής, παρουσιάζοντας κάθε φορά τις διαφορετικές πτυχές μιας καθημερινότητας μίζερης, ζοφερής και δυστοπικής, μέσα στην οποία το κάθε άτομο αποτελεί έρμαιο των πιο αποτρόπαιων πνευματικών, ψυχολογικών και ηθικών καταστάσεων.
Το περιεχόμενο της σειράς του, περιστρέφεται γύρω από τις προκλήσεις ενός αφενός, τεχνολογικά προηγμένου κόσμου, αφετέρου βυθισμένου μέσα σε μια μεγαλύτερη άγνοια της ουσίας της πραγματικής ζωής, με τον άνθρωπο χαμένο κάπου μέσα στον ίδιο του τον εαυτό και πιο μόνο από ποτέ.
Τα θέματα της τείνει τρόπο, κλωνοποίησης, της τρομοκρατίας, των μουδιασμένων κοινωνικών συνειδήσεων, της απομόνωσης, της χειραγώγησης, της απονομής δικαιοσύνης, των social media, της τηλεοπτικής πλύσης εγκεφάλου, της πολιτικής αποχαύνωσης και του μαριονετίστικου ελέγχου από όσους διαθέτουν δύναμη (εν προκειμένω, από όσους κάθονται σε ένα πάνελ και ορίζουν τις ζωές χιλιάδων), αυτά και πολλά ακόμη, αναπαριστώνται μέσα από μια εκπληκτική σκηνοθεσία, και μερικές, εξίσου εκπληκτικές ερμηνείες των συμμετεχόντων ηθοποιών, περιγράφοντας στην ουσία μια πραγματικότητα, η οποία δεν απέχει και πολύ από τα δικά μας μέτρα και σταθμά. Αν κάτι είναι εξοργιστικά αληθινό σε αυτά τα επεισόδια, είναι πως τις όποιες τσιμπημένες κατευθύνσεις τους, αποτελούν τμήματα της υπάρχουσας ζωής μας, γεγονός που καθιστά την ανάγκη για αφύπνιση, επιτακτική. Ποιος μας λέει πως την επόμενη φορά, που μια ομάδα τρομοκρατών απαιτήσει λύτρα για την απελευθέρωση ενός ομήρου, αυτά, θα περιορίζονται στα χρήματα και οχι σε κάποια άλλη, παράλογη απαίτηση; Τι θα έκανες αν είχες την δυνατότητα να συνομιλήσεις μέσω υπολογιστή, με ένα αγαπημένο σου πρόσωπο που έχει πεθάνει, και που στην στην ουσία θα πρόκειται για μια μηχανή που "μιμείται" την φωνή του; Πως θα ήταν άραγε αν ζούσαμε σε έναν κόσμο, όπου η παραγόμενη ενέργεια, θα εξαρτιόταν αποκλειστικά από την δική μας άθληση;
Σε αυτά και σε άλλα τόσα ερωτήματα, το "Black Mirror" δίνει τις δικές του απαντήσεις. Απαντήσεις που ίσως να μην θες να μάθεις...
Σαν αποτέλεσμα βρήκα αυτή την μινι-σειρούλα, κάτι περισσότερο από ικανοποιητικό, μιας που η στιλιζαρισμένη σκηνοθεσία του, η βρετανική μουντάδα και το τακτ της παρουσίασης ακόμα και τον χειρότερων καταστάσεων, μέσα από υπονοούμενα και έμμεσες αναφορές (πολύ καλύτερα δηλαδή, από το να στο δίνει στο πιάτο), καθιστά το "Black Mirror", μια πραγματικά μαύρη απεικόνιση της σύγχρονης ζωής.
Όλοι οι πρωταγωνιστές παραδίδουν μερικές ξεγυρισμένα καλές ερμηνείες, η ατμόσφαιρα είναι ολοκληρωτικά στοιχειωτική, ενώ και η κάθε ιστορία, έχει τα δικά της νοήματα να σου περάσει. Αν λοιπόν, τώρα που έρχεται και το σαββατοκύριακο, θες κάτι δυνατό να δεις, το οποίο όμως δεν θα σε δεσμεύσει κιόλας (μιας που μέχρι να το δεις, θα έχει τελειώσει), επέλεξε το "Black Mirror" και δεν θα χάσεις. Αρκεί να ετοιμαστείς για μερικές φέτες, σκληρής αλήθειας...
Τι έμαθα από την σειρά: Οτι μάλλον ήξερα ήδη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου