Αυτή η εβδομάδα, είναι ίσως μια από τις καλύτερες, κινηματογραφικά, μιας που κυκλοφόρησαν στις αίθουσες δυο, από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες της φετινής χρονιάς. Έχουμε από την μια πλευρά, την νέα ταινία του David O. Russell, "American Hustle" με ένα cast-βόμβα και από την άλλη έχουμε το φολκ thing των αδελφών Κοέν, "Ιnside Llweyn Davis", το οποίο έσπασε καρδιές χάρη στο μελωδικό του soundtrack και την υπέροχη σκηνοθεσία.
Εμείς σήμερα θα πούμε μερικά πράγματα για μια ταινία η οποία παίχτηκε και στις περασμένες Νύχτες Πρεμιέρας, με όσους την είδαν να κάνουν λόγο για ένα πραγματικά αξιόλογο film. Και έτσι ακριβώς είναι. "Short Term 12".
Η Grace (Brie Larson) είναι μια νεαρή η οποία εργάζεται σε ένα foster care facility, για παιδιά που αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα στο σπίτι τους, με το φαινόμενο της σεξουαλικής ή της γενικότερης κακοποίησης, να αποτελεί και το πιο σύνηθες.
Όταν μια μέρα φτάσει στις εγκαταστάσεις του Short Term 12 (έτσι ονομάζεται η εγκατάσταση η οποία φιλοξενεί τα παιδιά) η Jayden, μια πιτσιρίκα που κουβαλάει τα δικά της προβλήματα, η Grace θα προσπαθήσει να την προσεγγίσει, προκειμένου να την βγάλει όσο γίνεται από το μοναχικό της καβούκι. Στην πορεία όμως θα συνειδητοποιήσει πως μοιράζεται μαζί της, πολλά περισσότερα κοινά απ'οτι θα μπορούσε να φανταστεί. Τα φαντάσματα του παρελθόντος θα επιστρέψουν για ακόμη μια φορά, "τρομάζοντας" το τώρα και την ζωή που προσπαθεί να φτιάξει η Grace, δίπλα στον αγαπημένο της Mason (John Gallagher Jr.) ο οποίος εργάζεται μαζί της. Η ίδια θα κληθεί να αντιμετωπίσει μια και καλή το φριχτό της παρελθόν, αν τουλάχιστον θέλει να ελπίζει σε ένα μέλλον οριστικά αποδεσμευμένο από όλα όσα συνεχίζουν να την στοιχειώνουν...
Το "Short Term 12" αποτελεί την πρώτη, μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη Destin Cretton και βασίζεται στο ομώνυμο, short film του.
Αν θα έπρεπε να μιλήσουμε για τα καλύτερα, indie films της χρονιάς, σίγουρα αυτή η ταινία θα βρισκόταν μέσα στο top 5, επειδή διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που καθιστούν τον ανεξάρτητο κινηματογράφο τόσο δύσκολο να του αντισταθείς.
Καταρχάς η ταινία πραγματεύεται ένα σκληρό θέμα, με τον πλέον διακριτικό τρόπο, επιλέγοντας την έμμεση οδό προκειμένου να καταστήσει κατανοητή στους θεατές μια θεματική, την οποία σε άλλες ταινίες έχουμε δει ουκ ολίγες φορές να γίνεται αφορμή για ακραιφνή βία και επίπονες σκηνές. Έτσι κι αλλιώς η ανάλαφρη σκηνοθεσία του Cretton, βοηθάει ακόμα περισσότερο στην δημιουργία ενός γενικού, "προβληματικού" υπόβαθρου, μέσα στο οποίο ο κάθε χαρακτήρας αντιμετωπίζει και αντιμετωπίζεται ως μια ακόμη σπασμένη, ανθρώπινη κούκλα. Γνωρίζουμε εξάλλου πως πολλές φορές η δημιουργία μια υπονοητικής, καταστασιακής βάσης, μπορεί να λειτουργήσει πολύ πιο αποτελεσματικά, από την πιο δύσκολη, την πιο γλαφυρή αποτύπωση βίας στο κινηματογραφικό πανί. Και αυτό επιλέγει να κάνει εδώ ο δημιουργός, παρουσιάζοντας μεν μια ζοφερή πραγματικότητα, εγκλωβισμένη δε, μέσα σε ένα indie, χρωματικό σύμπαν.
Οι ερμηνείες αποτελούν μια ακόμη ένδειξη πως ο ανεξάρτητος, αμερικάνικος κινηματογράφος είναι γεμάτος από νεαρά ταλέντα, κάτι το οποίο η Brie Larson αποδεικνύει εδώ, με τον καλύτερο τρόπο.
Το πρόσωπό της-από τα πιο εκφραστικά που κυκλοφορούν εκεί έξω αυτή την περίοδο-είναι γεμάτο αμηχανία, κεκαλυμμένο φόβο και ανησυχία, γεγονός που αντικατοπτρίζεται τόσο πάνω στα παιδιά τα οποία βρίσκονται υπό την επίβλεψή της, όσο και στην σχέση της η οποία δοκιμάζεται καθημερινά, εξαιτίας του φορτίου που έχει επωμιστεί και η ίδια στην ζωή της.
Η Larson αποτελεί μια ταχύτατα ανερχόμενη indie queen, παίζοντας επίσης και στο φετινό "The Spectacular Now", μια ακόμη ταινία την οποία θα φιλοξενήσουμε εδώ, γιατί αποτελεί κλασική περίπτωση pretty, little movie, από αυτές που ταιριάζουν, αν μη τι άλλο, στο προσωπικό μου γούστο.
Εκτός από την Larson, όλοι κινούνται σε ρυθμούς ρεαλιστικής υποκριτικής, δημιουργώντας ένα σύνολο ατόμων που ζουν και υπάρχουν, αντιμέτωποι με τις καθημερινές δυσκολίες, τις χαρές και τις λύπες. Ο Cretton δεν επιλέγει να ωραιοποιήσει καταστάσεις ή να προβεί σε μια ηρωοποίηση των χαρακτήρων του, επιλέγει απλά να παρουσιάσει την εσωτερική πάλη του καθενός, μέσα από μια όμορφη σκηνοθεσία, μερικές αξιοπρόσεκτες ερμηνείες (όπως αυτή της Jayden/Kaitlyn Dever) και καλογραμμένους διαλόγους που δεν λένε πολλά, λένε όμως τα απολύτως απαραίτητα και ουσιώδη.
Η ταινία λειτουργεί ως μια μιουταρισμένη γροθιά στο στομάχι, στήνοντας ένα γαϊτανάκι διαρκούς χαρμολύπης στο οποίο συμμετέχουν όλοι. Η μετάβαση από το ευτυχές στο δυστυχές και τούμπαλιν γίνεται ξαφνικά, αποδεικνύοντας πάλι πως η ζωή είναι γεμάτη σκαμπανεβάσματα και συνεπώς το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι είτε να ορθώσεις ανάστημα, είτε να την αφήσεις να σε παρασύρει και να σε καταπιεί.
Το "Short Term 12" είναι μια ταινία που παρουσιάζει με τα πιο απλά μέσα, την αλήθεια του να είσαι άνθρωπος. Εύθραυστη, συγκλονιστική και πάνω απ'ολα βαθιά λυτρωτική. Αναζητήστε την.
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι ένα ρόπαλο του baseball πάντα είναι χρήσιμο σε ένα σπίτι, οτι πάντα θα υπάρχει κάποιος που δεν βλέπει τι συμβαίνει, επειδή έτσι τον συμφέρει και οτι θέλουμε κι άλλες τέτοιες ταινίες.
No trivia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου