#Blogoscars Unofficial: The Red Window

Only God Forgives, Insidious: Chapter 2, Smashed

#Blogoscars Unofficial: Βench Solitude

O φιλοξενούμενός μου Παναγιώτης Μήτσικας, κάνει την αρχή των φετινών μας, unofficial συμμετοχών!

Blue Jasmine, Dallas Buyers Club, Blue is the Warmest Color/La Vie d'Adele

Nebraska: A road trip

NEW ARRIVAL

Επιστροφή και πάλι μετά από καιρό απουσίας, λόγω άπειρου φόρτου εργασίας.  Ευτυχώς να λέμε που υπάρχουν και τα blogoscrars και θα ξε-αραχνιάσει λιγάκι ο blog.  Όσοι δεν έχετε ακόμα δηλώσει συμμετοχή, μη περιμένετε.  Μπείτε εδώ και ετοιμαστείτε για μια πραγματικά δύσκολη, μπλογκοσκαρική χρονιά.
Btw φέτος θα φιλοξενήσω στο blog μου και έναν καινούριο, καλό φίλο (εξού και το μερεμετάκι στην εμφάνιση, μη μας περάσει και για τίποτα 'βλαχάρες, τελευταίες'), οπότε σύντομα θα μας δείτε με το καλό να ετοιμάζουμε πυρετωδώς official και unofficial λίστες, posters, OSTs, καλύτερες ταινίες, ερμηνείες και τα σχετικά.  Φρενίτιδα...
Όσον αφορά την ταινία για την οποία αποφάσισα να αναρτήσω το κατιτίς μου, πρόκειται αναμφίβολα για την ταινία της εβδομάδας και σίγουρα για μια από τις καλύτερες για φέτος.  Το "Nebraska" του Alexander Payne, αποτελεί ένα υπέροχο δείγμα road trip, τόσο λιτό και απέριττο, όσο εν προκειμένω, μια νωχελική μέρα στην αμερικάνικη πολιτεία της Νebraska.

Ο Woody (Bruce Dern) είναι ένας σύζυγος και πατέρας που ποτέ δεν φάνηκε να τα καταφέρνει ιδιαίτερα καλά, σε καμία από αυτές τις δυο του ιδιότητες.
Με τον χρόνο να αφήνει σταδιακά τα σημάδια του στο μυαλό του, η οικογενειακή κατάσταση της καθημερινής πραγματικότητας των πρωταγωνιστών πρόκειται να αλλάξει, όταν ο ίδιος αποφασίσει να ταξιδέψει μέχρι την Nebraska, ξεκινώντας μάλιστα το μακρύ του ταξίδι με τα...πόδια.  Την απρόβλεπτη απόφαση του πατέρα του, θα προσπαθήσει να αλλάξει ο David (Will Forte), o οποίος θα κάνει οτι μπορεί προκειμένου να τον σταματήσει και να τον "επαναφέρει" στην, κατά τα άλλα, δίχως νόημα, πραγματικότητά του.  Ο Woody, ανένδοτος, επιμένει πως πρέπει να φτάσει μέχρι την Nebraska, προκειμένου να εισπράξει ένα εκατομμύριο δολάρια, τα οποία κληρώθηκαν στο όνομά του, στα πλαίσια μιας διαφημιστικής προώθησης προϊόντων.  Ο David, θα αναγκαστεί να ακολουθήσει τον πατέρα του σε ένα ταξίδι που είναι τελικά κάτι περισσότερο από αυτό που φαίνεται...

Ο Alexander Payne επιστρέφει δυο χρόνια μετά τους "Απογόνους" του, υπογράφοντας ένα γλυκόπικρο, οικογενειακό δράμα, με μπόλικες δόσεις χιούμορ και κεντρικό πυλώνα, την ερμηνευτική πληθωρικότητα του Bruce Dern, ο οποίος λειτουργεί εδώ ως νούμερο ένα, συναισθηματικός οδοστρωτήρας.
Αν και το "Nebraska" αποτελεί την έβδομη, μόλις, ταινία του Payne, καταφέρνει να αποτελέσει και αυτή τμήμα, της εντελώς ανθρωποκεντρικής δουλειάς του σκηνοθέτη, ο οποίος επιλέγει εδώ το ασπρόμαυρο φορμάτ, αφενός για να ενισχύσει την αισθητική της ταινίας του, και αφετέρου για να καταστήσει ενδεχομένως σαφή, την απόλυτη φύση του-επί της αρχής-γεροπερίεργου Woody: άσπρο ή μαύρο.  Τίποτα ενδιάμεσο.
Φυσικά ο υποψήφιος για 'Best Achievement in Cinematography' Oscar, ελληνικής καταγωγής, Phedon Papamichael, αποτελεί έτσι κι αλλιώς μια από τις καλύτερες αφορμές για να δει κανείς το "Nebraska", μιας που η καλλιτεχνική, φωτογραφική του συμβολή στο οπτικό αποτέλεσμα της ταινίας, προσδίδει στο σενάριο του Bob Nelson, το ιδανικό πάτημα προκειμένου να αναπτυχθεί μέσα σε ένα καθόλα λυρικό πλαίσιο.

Όπως γίνεται πάντως σαφές, αυτή ακριβώς η ποιητική εικόνα των συντελεστών, έρχεται σε έντονη αντιδιαστολή με τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τόσες και τόσες οικογένειες, με μια εξ' αυτών να αποτελεί στην συγκεκριμένη περίπτωση, τους κεντρικούς ήρωες της υπόθεσης.
Φυσικά η αφορμή για το αυτοκινητικό ταξίδι πατέρα/γιου, δεν είναι καθόλου τυχαία, μιας που αποτελεί την καταλληλότερη ευκαιρία για προσωπικές ενδοσκοπήσεις, αλλά και φαμιλιακό bonding μεταξύ πάλαι ποτέ αδιάφορου πατέρα και συναισθηματικά στιγματισμένου γιου.  Ο ανεξάρτητος, αμερικάνικος κινηματογράφος άλλωστε, πάντα χρησιμοποιούσε την δυναμική του "road trip film" προκειμένου να μεταβιβάσει σε μεταφορικό/αλληγορικό επίπεδο στην συνείδηση του θεατή, όλα όσα βλέπει εκείνος να συμβαίνουν στην μεγάλη οθόνη.  Από το ελευθεριακό "Easy Rider" του Dennis Hopper, ύμνο στην αμερικάνικη ιδεολογία των 'ανοιχτών οριζόντων' και το εμβληματικό "Bandlands" του Terrence Mallick, μέχρι το φεμινιστικό γκάζι των "Thelma and Louise", ακόμη και την επαναπόκτηση της ταυτότητας του ήρωα στο "Paris, Texas" του Wim Weders, ο κινηματογράφος του δρόμου, του ταξιδιού και της ερημικής σκόνης, αποτελούσε, αποτελεί και θα συνεχίσει να αποτελεί την καλύτερη ευκαιρία για έναν ήρωα να διεκδικήσει τον δικό του 'τελικό προορισμό'.

Το "Nebraska" αποτελεί σεναριακά την επιτομή της προσπάθειας επανασύνδεσης (και κυρίως, της προσπάθειας επικοινωνίας) πατέρα/γιου, υπό το πρίσμα μιας αφορμής η οποία συμπυκνώνεται στην πεποίθηση του Woody πως πράγματι έχει γίνει πλούσιος.  Εκτός όμως από το κεντρικό μοτίβο της ταινίας, η υπόθεση διανθίζεται παράλληλα και από την εμπλοκή ενός σωρού άλλων χαρακτήρων, ο καθένας από τους οποίους δίνει και το δικό του, προσωπικό στίγμα.
Την προσοχή παρόλα αυτά κλέβει ο Bruce Dern, ο οποίος υποδύεται συγκλονιστικά τον ηλικιωμένο πατέρα με όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός ανθρώπου που αισθάνεται παραγκωνισμένος, δίχως λόγο να ζει, μακριά από τις δραστηριότητες που τον κατέτασσαν κάποτε στα ενεργά μέλη της κοινωνίας.  Το ενδιαφέρον μάλιστα του σεναρίου έχει να κάνει ιδιαίτερα, με τον τρόπο με τον οποίο χτίζεται από την αρχή η παρουσία του Woody, ως αλκοολικού, πεισματάρη, γεροξεκούτη, μόνο για να αποκαλυφθεί στην συνέχεια πως τα πράγματα, ίσως και να μην είναι ακριβώς έτσι.  Τον ρόλο της αποκατάστασης της "φήμης" του, αναλαμβάνει η αθυρόστομη και ξύπνια σύζυγος Kate (ένα όνειρο η Squibb), που κάπου ανατρέπει τα δεδομένα και δίνει το πραγματικό στίγμα του ήρωα Woody.
Το "Nebraska" είναι μια ταινία γεμάτη ζεστασιά, χιούμορ και αληθινούς ανθρώπους, μια ταινία που ασχολείται με μια φέτα πραγματικής ζωής, θέτοντας ως προβληματική τους οικογενειακούς δεσμούς, την σχέση πατέρα/γιου και την ανάγκη των ανθρώπων να συνεχίσουν να ζουν και να πορεύονται κυνηγώντας πάντα τον επόμενό τους προορισμό.

Τι έμαθα από την ταινία: Oτι ο ξάδερφος Cole, είναι ο αδελφός του Macaulay Culkin στο "Home Alone", οτι η μουσική του Mark Orton είναι υπέροχη και οτι το τέλος της είναι αυτό που ταιριάζει σε κάθε τέτοιου είδους ταινία.




TRIVIA

• Για τον ρόλο του David πέρασαν από οντισιόν οι Bryan Cranston, Matthew Modine, Paul Rudd και Casey Affleck.
• Για τον ρόλο του Woody πέρασαν επίσης απο οντισιόν οι Gene Huckman, Robert Forster, Jack Nicholson (!) και Robert Duvall.
• H Paramount είχε αντιδράσει όταν ο Payne αποφάσισε να σκηνοθετήσει την ταινία του σε ασπρόμαυρο.  Όταν βέβαια οι πρώτες διθυραμβικές κριτικές ξεκίνησαν, άλλαξαν γνώμη...

(ΠΗΓΗ IMDB)

Short Term 12: Everyone needs a short term pause from life

Hello!  Επιστρέψαμε και πάλι, αν και όπως όλα δείχνουν, μάλλον θα τα λέμε όλο και πιο αραιά, μιας που όντας και πάλι φοιτήτρια, ο χρόνος μου θα είναι πλέον μηδαμινός.  Υπόσχομαι όμως στην πρώτη ευκαιρία, να επιστρέφω εδώ, προκειμένου να μιλάμε για αγαπημένες ταινίες, σύγχρονες αλλά και παλιές.
Αυτή η εβδομάδα, είναι ίσως μια από τις καλύτερες, κινηματογραφικά, μιας που κυκλοφόρησαν στις αίθουσες δυο, από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες της φετινής χρονιάς.  Έχουμε από την μια πλευρά, την νέα ταινία του David O. Russell, "American Hustle" με ένα cast-βόμβα και από την άλλη έχουμε το φολκ thing των αδελφών Κοέν, "Ιnside Llweyn Davis", το οποίο έσπασε καρδιές χάρη στο μελωδικό του soundtrack και την υπέροχη σκηνοθεσία.
Εμείς σήμερα θα πούμε μερικά πράγματα για μια ταινία η οποία παίχτηκε και στις περασμένες Νύχτες Πρεμιέρας, με όσους την είδαν να κάνουν λόγο για ένα πραγματικά αξιόλογο film.  Και έτσι ακριβώς είναι.  "Short Term 12".

Η Grace (Brie Larson) είναι μια νεαρή η οποία εργάζεται σε ένα foster care facility, για παιδιά που αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα στο σπίτι τους, με το φαινόμενο της σεξουαλικής ή της γενικότερης κακοποίησης, να αποτελεί και το πιο σύνηθες.
Όταν μια μέρα φτάσει στις εγκαταστάσεις του Short Term 12 (έτσι ονομάζεται η εγκατάσταση η οποία φιλοξενεί τα παιδιά) η Jayden, μια πιτσιρίκα που κουβαλάει τα δικά της προβλήματα, η Grace θα προσπαθήσει να την προσεγγίσει, προκειμένου να την βγάλει όσο γίνεται από το μοναχικό της καβούκι.  Στην πορεία όμως θα συνειδητοποιήσει πως μοιράζεται μαζί της, πολλά περισσότερα κοινά απ'οτι θα μπορούσε να φανταστεί.  Τα φαντάσματα του παρελθόντος θα επιστρέψουν για ακόμη μια φορά, "τρομάζοντας" το τώρα και την ζωή που προσπαθεί να φτιάξει η Grace, δίπλα στον αγαπημένο της Mason (John Gallagher Jr.) ο οποίος εργάζεται μαζί της.  Η ίδια θα κληθεί να αντιμετωπίσει μια και καλή το φριχτό της παρελθόν, αν τουλάχιστον θέλει να ελπίζει σε ένα μέλλον οριστικά αποδεσμευμένο από όλα όσα συνεχίζουν να την στοιχειώνουν...

Το "Short Term 12" αποτελεί την πρώτη, μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη Destin Cretton και βασίζεται στο ομώνυμο, short film του.
Αν θα έπρεπε να μιλήσουμε για τα καλύτερα, indie films της χρονιάς, σίγουρα αυτή η ταινία θα βρισκόταν μέσα στο top 5, επειδή διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που καθιστούν τον ανεξάρτητο κινηματογράφο τόσο δύσκολο να του αντισταθείς.
Καταρχάς η ταινία πραγματεύεται ένα σκληρό θέμα, με τον πλέον διακριτικό τρόπο, επιλέγοντας την έμμεση οδό προκειμένου να καταστήσει κατανοητή στους θεατές μια θεματική, την οποία σε άλλες ταινίες έχουμε δει ουκ ολίγες φορές να γίνεται αφορμή για ακραιφνή βία και επίπονες σκηνές.  Έτσι κι αλλιώς η ανάλαφρη σκηνοθεσία του Cretton, βοηθάει ακόμα περισσότερο στην δημιουργία ενός γενικού, "προβληματικού" υπόβαθρου, μέσα στο οποίο ο κάθε χαρακτήρας αντιμετωπίζει και αντιμετωπίζεται ως μια ακόμη σπασμένη, ανθρώπινη κούκλα.  Γνωρίζουμε εξάλλου πως πολλές φορές η δημιουργία μια υπονοητικής, καταστασιακής βάσης, μπορεί να λειτουργήσει πολύ πιο αποτελεσματικά, από την πιο δύσκολη, την πιο γλαφυρή αποτύπωση βίας στο κινηματογραφικό πανί.  Και αυτό επιλέγει να κάνει εδώ ο δημιουργός, παρουσιάζοντας μεν μια ζοφερή πραγματικότητα, εγκλωβισμένη δε, μέσα σε ένα indie, χρωματικό σύμπαν.

Οι ερμηνείες αποτελούν μια ακόμη ένδειξη πως ο ανεξάρτητος, αμερικάνικος κινηματογράφος είναι γεμάτος από νεαρά ταλέντα, κάτι το οποίο η Brie Larson αποδεικνύει εδώ, με τον καλύτερο τρόπο.
Το πρόσωπό της-από τα πιο εκφραστικά που κυκλοφορούν εκεί έξω αυτή την περίοδο-είναι γεμάτο αμηχανία, κεκαλυμμένο φόβο και ανησυχία, γεγονός που αντικατοπτρίζεται τόσο πάνω στα παιδιά τα οποία βρίσκονται υπό την επίβλεψή της, όσο και στην σχέση της η οποία δοκιμάζεται καθημερινά, εξαιτίας του φορτίου που έχει επωμιστεί και η ίδια στην ζωή της.
Η Larson αποτελεί μια ταχύτατα ανερχόμενη indie queen, παίζοντας επίσης και στο φετινό "The Spectacular Now", μια ακόμη ταινία την οποία θα φιλοξενήσουμε εδώ, γιατί αποτελεί κλασική περίπτωση pretty, little movie, από αυτές που ταιριάζουν, αν μη τι άλλο, στο προσωπικό μου γούστο.
Εκτός από την Larson, όλοι κινούνται σε ρυθμούς ρεαλιστικής υποκριτικής, δημιουργώντας ένα σύνολο ατόμων που ζουν και υπάρχουν, αντιμέτωποι με τις καθημερινές δυσκολίες, τις χαρές και τις λύπες.  Ο Cretton δεν επιλέγει να ωραιοποιήσει καταστάσεις ή να προβεί σε μια ηρωοποίηση των χαρακτήρων του, επιλέγει απλά να παρουσιάσει την εσωτερική πάλη του καθενός, μέσα από μια όμορφη σκηνοθεσία, μερικές αξιοπρόσεκτες ερμηνείες (όπως αυτή της Jayden/Kaitlyn Dever) και καλογραμμένους διαλόγους που δεν λένε πολλά, λένε όμως τα απολύτως απαραίτητα και ουσιώδη.

Η ταινία λειτουργεί ως μια μιουταρισμένη γροθιά στο στομάχι, στήνοντας ένα γαϊτανάκι διαρκούς χαρμολύπης στο οποίο συμμετέχουν όλοι.  Η μετάβαση από το ευτυχές στο δυστυχές και τούμπαλιν γίνεται ξαφνικά, αποδεικνύοντας πάλι πως η ζωή είναι γεμάτη σκαμπανεβάσματα και συνεπώς το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι είτε να ορθώσεις ανάστημα, είτε να την αφήσεις να σε παρασύρει και να σε καταπιεί.  
Το "Short Term 12" είναι μια ταινία που παρουσιάζει με τα πιο απλά μέσα, την αλήθεια του να είσαι άνθρωπος.  Εύθραυστη, συγκλονιστική και πάνω απ'ολα βαθιά λυτρωτική.  Αναζητήστε την.

Τι έμαθα από την ταινία: Οτι ένα ρόπαλο του baseball πάντα είναι χρήσιμο σε ένα σπίτι, οτι πάντα θα υπάρχει κάποιος που δεν βλέπει τι συμβαίνει, επειδή έτσι τον συμφέρει και οτι θέλουμε κι άλλες τέτοιες ταινίες.


No trivia

Happy New Year!

Καλή χρονιά σε όλους με αγάπη και υγεία για εμάς, και όλα τα αγαπημένα μας πρόσωπα.  Μακάρι και το 2014 να συνεχίσουμε να κρατάμε την δική μας κινηματογραφική συντροφιά, μέσα από όμορφες ταινίες, δημιουργικές συζητήσεις και μπόλικη αγάπη για τον μαγικό κόσμο του κινηματογράφου!

Να είστε όλοι καλά και μακάρι να συνεχίσουμε μέσα από αυτό εδώ το blog την δική μας, ταπεινή πορεία στον χώρο της κινηματογραφικής κριτικής και ανάλυσης!  Χρόνια Πολλά!