Μάλιστα. Λοιπόν, είναι λιγάκι δύσκολο να περιγράψω την επακριβή ιστορία της συγκεκριμένης ταινίας, αλλά θα προσπαθήσω. Και οτι καταλάβατε, καταλάβατε.
Η ταινία μας ξεκινά με την γνωριμία ενός καροτομάλλη πιτσιρικά, με φούξια σατέν παντελονάκι, και λαχανί πουλόβερ, ο οποίος ζει μια μοναχική και ανέμελα καρτουνίστικη ζωή, στο ταπεινό, πλήν σουρεαλιστικό (αρχίσαμε) σπιτικό του. Μια μέρα ο γλυκούλης Ovreneli Vreneligare (ναι αυτό είναι το όνομά του, και ετοιμαστείτε να το ακούσετε στην ταινία γύρω στις εκατό φορές), θα πέσει ξερός από την ομορφιά της 30αρας Mirokuroze, με την οποία θα αποφασίσουν να...συζήσουν! Και ο Ovreneli Vreneligare είναι τόσο ευτυχισμένος...
Από το σημείο εκείνο και μετά, αρχίζουν να μπλέκονται στην υπόθεση (ποια υπόθεση;) της ταινίας, ένα σωρό χαρακτήρες, ο καθένας από τους οποίους ακολουθεί την δική του story-κή πορεία, δημιουργώντας το προσωπικό του, υποθεσιακό γαϊτανάκι. Η πιο ενδιαφέρουσα χωρίς αμφιβολία, ιστορία, είναι αυτή του καλοσυνάτου Tamon, ο οποίος ερωτεύεται μια ανθοπώλη, και αποφασίζει να την κάνει κορίτσι του. Ο Tamon βέβαια είναι και ολίγον κινητή καταστροφή, μιας που όπου πάει, η γκαντεμιά τον ακολουθεί. Έτσι λοιπόν θα πρέπει να περάσει από τα σαράντα κύματα (και κάτι παραπάνω), προκειμένου να καταφέρει να ζήσει την ζωή που επιθυμεί, στο πλευρό της όμορφης Yuri. Και εν το μεταξύ ο Ovreneli Vreneligare, έχει μεγαλώσει και βλέπουμε την συνέχεια, και της δικής του ιστορίας αγάπης, διότι όπως λέει και ο τίτλος, αν αυτή η ταινία μιλάει για κάτι, αυτή είναι η αγάπη. Μμμμ, όπως κι αν τη δεις δηλαδή.
Λοιπόν που λέτε, τον σκηνοθέτη, Yoshimasa Ishibashi, προφανέστατα και δεν τον ήξερα. Οχι οτι έχει κάνει και πολλές, κινηματογραφικές δουλειές, αλλά αυτό μάλλον δεν έχει και μεγάλη σημασία, μιας που ο Ishibashi φαίνεται πως αποτελεί έτσι κι αλλιώς, καλλιτεχνική και τρελιάρικη προσωπικότητα εκεί στην Ιαπωνία.
Πιο συγκεκριμένα, είναι ένας καλλιτέχνης ο οποίος ασχολείται με το video, τις experimental ταινιούλες (κάτι καταλάβαμε) και την performance, ανήκοντας παράλληλα σε μια τοπική κολεκτίβα του Kyoto, την 'Kyupi Kyupi'. Παράλληλα, έχει σκηνοθετήσει δουλειές για μουσεία τέχνης, και γενικότερα μάλλον τον λες ανήσυχη και εφευρετική φύση.
Το "Milocrorze", είναι μια ταινία που σαφέστατα δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στην κινηματογραφική ζήτηση του κοινού, μιας που τα πάντα σε αυτήν την παραγωγή ουρλιάζουν σουρεαλισμό, κιτς αισθητική, εναλλακτική πραγματικότητα και τέλος πάντων όλα αυτά που μπορεί να κάνουν μια ταινία να ξεχωρίζει έτη φωτός από άλλες.
Η αλήθεια είναι, πως αποφάσισα να την συμπεριλάβω στο blog μου, διότι πέρα από μια εντελώς διαφορετική πρόταση, είναι μια ταινία την οποία προσωπικά απόλαυσα στο έπακρο, για τον βασικό λόγο οτι λατρεύω οτιδήποτε έχει να κάνει με τα anime. Το "Μilocrorze", έχει μια παιχνιδιάρικη διάθεση, και μια σεναριακή διάθεση που δύσκολα την εγκλωβίζεις σε καθημερινά, στερεοτυπικά καλούπια, ακριβώς όπως συμβαίνει σε εκατοντάδες anime, τα οποία μπορεί να μην ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα όπως την ξέρουμε, καταφέρνουν να δημιουργήσουν όμως το δικό τους σύμπαν, μέσα στο οποίο κάθε λέξη και κάθε πράξη, είναι απολύτως αποδεκτές και στην τελική, συμβατικές. Σκεφτείτε το λοιπόν, σαν ένα live action anime. Και μετά απολαύστε το.
Η αισθητική του "Milocrorze" νομίζεις πως είναι βγαλμένη από το μυαλό ενός τύπου, ο οποίος έχει αγαπημένο alter ego, τον μαυροπάνθηρα "Shaft", εμπνέεται από τις pulp μουσικές γέφυρες των ταινιών της δεκαετίας του '70, και λατρεύει παράφορα την pop art ματιά του Andy Warhol. Αν τα πάρετε όλα αυτά και τα ρίξετε σε ένα δυνατό μπλέντερ, προσθέτοντας κάτι από καρακιτσάτο, τηλεοπτικό παιχνίδι του ΄80, σαμουραϊκή, eastern παράδοση και φαντεζί κοστούμια εποχής Ρένας Βλαχοπούλου, τότε έχετε πιάσει το νόημα του "Milocrorze". Ένα μικρό δηλαδή, μη φανταστείτε.
Μακριά από οτι σας έχω προτείνει μέχρι τώρα, αναφορικά με την ασιατική κουλτούρα, η ταινία του Ishibashi, είναι ένα ξέφρενο, οπτικοακουστικό υπερθέαμα, το οποίο σίγουρα θα σας προσφέρει στιγμές απόλυτου fun, αλλά και σαφέστατου εντυπωσιασμού. Σε στιγμές, ίσως μάλιστα σας θυμίσει και το "I'm a Cyborg but that's OK", ένα-κατά την γνώμη μου-underrated διαμαντάκι του Chan-wook Park, το οποίο εξετάζει το θέμα της ψυχικής νόσου, μέσα από ένα νέο, σουρεαλιστικό πρίσμα, το οποίο προσωπικά, δεν είχα εντοπίσει ποτέ άλλοτε σε ταινία, με παρόμοια θεματική. Οι ομοιότητες ανάμεσα στις δυο ταινίες, εντοπίζονται στις πρωτότυπες, σκηνοθετικές τεχνικές και την δόμηση της κατάλληλης ατμόσφαιρας, προκειμένου ο σκηνοθέτης να καθοδηγήσει μαεστρικά τον θεατή, στο απελευθερωτικό του τέλος: είτε αυτό πρόκειται να χτιστεί μέσα σε μια ψυχιατρική πτέρυγα, είτε να οδηγηθεί σε ένα τελικό κρεσέντο, μέσα στο "παλάτι", μιας πόλης βυθισμένης στη σήψη και την παρακμή, όπως γίνεται στο "Milocrorze".
Φυσικά, προκειμένου να μπορέσει να στηθεί το όλο εγχείρημα του Ishibashi, είναι απαραίτητη η ύπαρξη ενός ορισμένου, σεναριακού μοτίβου, το οποίο όπως καταλαβαίνετε, είναι το πολυφορεμένο θέμα της αγάπης. Ακόμα και έτσι όμως, ο δημιουργός, αποφασίζει να το χρησιμοποιήσει μόνο ως μια αφορμή, προκειμένου να μας διηγηθεί το παραμύθι-εξτραβαγκάντζα του, χωρίς να υποπέσει στο ολίσθημα της ανίας και των συμβατικών, χαζοβιολέ ρομάντζων. Αντιθέτως, ακόμα και το υποτυπώδες "love story" που εκτυλίσσεται ανάμεσα στο πιτσιρίκι, και την 30αρα, είναι φτιαγμένο από μια αθώα και εντελώς έξω από τα πλαίσια της παρεξήγησης, κατάσταση. Βέβαια θεωρούμε και έξυπνο από μέρους του, πως το πράγμα δεν παίζει ανάποδα, να έχουμε δηλαδή έναν 30αρη, που σπιτώνει ένα ανήλικο κοριτσάκι. Αυτό μάλλον δεν θα θέλαμε να το δούμε, ακόμα και στα πλαίσια μιας αλληγορίζουσας αναπαράστασης τύπου, "ο έρως χρόνια δεν κοιτά".
Επιστρέφοντας πάλι στο βασικό μας θέμα, ο Ishibashi, κάνει αυτό που βλέπουμε σε πολλές σύγχρονες, χολιγουντιανές χαζομάρες του σωρού, ενδεχομένως με καυστική διάθεση απέναντί τους (ή και οχι, δεν το γνωρίζω αυτό), μιας που αποφασίζει και ο ίδιος να πλέξει διαφορετικές μεταξύ τους ιστορίες, μέσα στα ίδια κάδρα, με κατά κάποιον τρόπο, η μια, να μας οδηγεί οπτικά στην έναρξη της άλλης, και πάει λέγοντας. Ακόμα και έτσι όμως, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την διάθεσή του, για πολύχρωμες, ζαχαρούχες σεκάνς, slow motion που προσδίδει κάτι από το extra ηρωικό στον πρωταγωνιστή, και μια ανάγκη να μπλέξει πολλά και διάφορα στοιχεία κουβάρι, προκειμένου να απογειώσει τις-έστω-εμπλεκόμενες, ιστορίες αγάπης, οι οποίες στην τελική δεν μπλέκονται ουσιαστικά μεταξύ τους, αλλά μόνο κατ' εικόνα. Και μάλιστα σύντομη.
Η τελική σεκάνς, είναι πραγματικά από τα πιο εντυπωσιακά στιγμιότυπα που έχω δει τελευταία σε ταινία, διότι παραπέμπει εύκολα, ακόμα και σε graphic novel δημιούργημα, γεμάτο αίμα, θάνατο και πόρνες. Και πωρωτική μουσική, έτσι για να γίνει ακόμα πιο νόστιμο.
Όσον αφορά ερμηνείες και τα συναφή, τι να πω και εγώ η κοινή θνητή; Αν διάβαζα το σενάριο, θα ήθελα και εγώ να παίξω, ακόμα και αν έκανα κάποια που περπατάει στο βάθος του δρόμου και παίζει σε φλου. Οι υποκριτικές ικανότητες των συμμετεχόντων, δεν τίθεται αμφιβολία οτι είναι καλές, επειδή ακριβώς τα βγάζουν υπέροχα πέρα, σε αυτό το φαντασιόπληκτο κατασκεύασμα, που περιλαμβάνει ούτε λίγο, ούτε πολύ, ότι μπορείς να φανταστείς. Ιδιαίτερα kudos, αξίζουν φυσικά στον ταλαίπωρο κεντρικό ήρωα, και το φραουλένιο αγοράκι (φραουλένιο γιατί έχει πορτοκαλί μαλλί, ακριβώς όπως και ο Ichigo στο "Bleach", το οποίο "ichigo", σημαίνει φράουλα. Ε τι σκατά μάθαμε τόσα χρόνια που το βλέπαμε;), ο οποίος κερδίζει τις εντυπώσεις. Κυρίως επειδή είναι τόσο φραουλένιος.
Το "Milocrorze" είναι για αυτούς που αγαπούν τις περίεργες και παράδοξες ταινίες, αυτούς που αρέσκονται στο οτινανικό παραλήρημα του σύγχρονου, ασιατικού κινηματογράφου και γι' αυτούς που τολμούν στην τελική να δουν, κάτι διαφορετικό. Δεν πρόκειται να την ξεχάσετε αυτήν την ταινία. Με τίποτα.
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι η αγάπη μακραίνει το μαλλί, οτι το καπάκι της κατσαρόλας, έχει και άλλη χρήση και οτι στην φαντασίωση ενός αρσενικού, η ποθητή γυναίκα, μένει για πάντα νέα.
