The Exterminating Angel: Punishment is the same for everyone...

Χαιρετώ και σήμερα.  Μετά από το χθεσινό μακελειό στο Σύνταγμα δεν είχα και πολύ όρεξη να ανεβάσω ταινιούλα σήμερα.  Σιγά την απώλεια θα μου πείτε, δίκαιο θα έχετε.  Έχω βαρεθεί πλέον να βλέπω τα ίδια και τα ίδια: κλέψιμο, δολοπλοκίες, ξύλο, βανδαλισμούς και, και, και....Μέχρι να μπορέσω να φύγω από αυτή τη κωλοχώρα πάντως, θα προσπαθώ να κάνω αυτό που γουστάρω, όπως γουστάρω και εκεί που πάει να με πάρει από κάτω, θα μου δίνω ένα χαστούκι και θα συνέρχομαι και πάλι...So θα κάνω και πάλι αυτό που μου αρέσει και απολαμβάνω: θα γράψω και σήμερα για μια ταινία που προσωπικά την βρήκα άξια 'ανεβάσματος' και θα αφήσω για 2 ωρίτσες όλα τα υπόλοιπα έξω από το μυαλό μου.  2 ωρίτσες μόνο ζητώ...

Μια παρέα πλουσίων καταφθάνουν σε μια τεράστια και λουσάτη έπαυλη, οπού πρόκειται να δοθεί ένα εξαιρετικού γούστου δείπνο.  Λίγο μετά το τέλος του φαγητού όλοι οι παρευρισκόμενοι θα αποφασίσουν χωρίς καμιά προφανή αιτία να περάσουν το βράδυ στο σπίτι της οικοδέσποινας, κατασκηνώνοντας στην ουσία μέσα στο σαλόνι με τους μισούς να κοιμούνται στο πάτωμα και τους υπόλοιπους σε πολυθρόνες, καναπέδες και καρέκλες.  Το επόμενο πρωί θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια πολύ περίεργη κατάσταση, όταν συνειδητοποιήσουν οτι δε μπορούν να περάσουν το κατώφλι του δωματίου και οτι είναι παγιδευμένοι μέσα σε αυτό.  Χωρίς κανένα ορατό εμπόδιο και την παραμικρή νύξη ως προς το ποιά είναι η αιτία αυτής της κατάστασης, μια ολόκληρη ομάδα αριστοκρατών θα βρεθεί εγκλωβισμένη μέσα στο σπίτι και θα αναγκαστεί να έρθει αντιμέτωπη με τα πιο πρωτόγονα ένστικτα της ανθρώπινης φύσης....
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Luis Bunuel υπήρξε μια από τις σημαντικότερες, και πιο ιδιόρρυθμες φυσιογνωμίες της κινηματογραφικής ιστορίας.  Ο Bunuel υπήρξε ένθερμος εκφραστής του ρεύματος του σουρεαλισμού, γεγονός που φαίνεται σε πολλές από τις ταινίες του που άφησαν και αυτές με τη σειρά τους, το δικό τους στίγμα στον παγκόσμιο κινηματογράφο.  Ανήσυχη φύση από τα πρώτα του δημιουργικά χρόνια, συνεργάστηκε με εξέχουσες προσωπικότητες των τεχνών, όπως με τον εξίσου ιδιόρρυθμο Salvador Dali για τις ανάγκες μιας από τις πρώτες του ταινίες: τον "Ανδαλουσιανό Σκύλο", μια μικρής διάρκειας ταινία, που ταρακούνησε από νωρίς (μόλις το 1929) τον κόσμο της σκηνοθετικής προσέγγισης και των τολμηρών θεμάτων που παρουσίαζε, καθώς σεξουαλικότητα και θρησκεία μπλέκονταν μεταξύ τους με έναν προκλητικό τρόπο που έκανε αίσθηση.

 
Ο Bunuel δεν έμενε πάντα πιστός στην σουρεαλιστική του δουλειά, αλλά τόλμησε να δοκιμάσει και άλλα είδη, όπως αυτό του νεορεαλισμού με ταινίες όπως το "Los Olvidados" (1950) οπού παρακολουθούμε τη ζωή των εξαθλιωμένων παιδιών στο Μεξικό, αλλά και το "Nazarin" (1959) οπού επικεντρώνεται στην παρουσίαση της πορείας ενός ιερέα προς την υπέρτατη, προσωπική του αρετή.  Προσωπική μου άποψη μιας που έτυχε να παρακολουθήσω τις ταινίες αυτές στο φεστιβάλ είναι οτι χάνουν πολύ από την ιδιαίτερη φύση του σκηνοθέτη και περιορίζονται στην απεικόνιση ρεαλιστικών, καθημερινών καταστάσεων.  Εξαιρετικά παραδείγματα ρεαλιστικού κινηματογράφου και σκηνοθεσίας, αλλά χωρίς καμιά περαιτέρω διάσταση.  Αντιθέτως τα σουρεαλιστικά του διαμάντια όπως το "Viridiana" (1961) με ρεαλιστική μεν ιστορία, εφευρετικά στοιχεία δε που την κατατάσσουν στις καλύτερές του, το "Belle de Jour" (1967) και κυρίως το καλύτερό του κατά πολλούς "L'Ange Exterminateur" (1962), αποτελούν εξαιρετικά καλλιτεχνικά δημιουργήματα, πολυεπίπεδα και ουσιώδη.

Πολλές από τις ταινίες του έχουν ως χαρακτηριστικό την έντονη κριτική που ασκούσε (τις περισσότερες φορές σε δεύτερη ανάγνωση) στην κοινωνία της μπουρζουαζίας, αλλά και στην θρησκεία και κυρίως στον Καθολικισμό.  Αυτά είναι τα βασικά χαρακτηριστικά που συναντάμε και στην σημερινή ταινία.  Ο Bunuel θέλοντας να κριτικάρει έντονα την τάξη των μεγαλοαστών και των κτηματιών, επιλέγει εδώ έναν αλληγορικό τρόπο προκειμένου να παρουσιάσει την ματαιοδοξία και το βόλεμα στην καλοπέραση αυτών των ανδρών και των γυναικών.  Τους βάζει λοιπόν σε ένα χλιδάτο σαλόνι και θέτει κάποια αόρατα όρια, τα οποία τα άτομα αυτά δεν μπορούν να ξεπεράσουν, χωρίς όμως να καταλαβαίνουν το γιατί.  Οι πόρτες είναι ανοιχτές, η ζωή έξω από το σπίτι συνεχίζεται και όμως εκείνοι απλά δεν μπορούν να κάνουν το σωτήριο βήμα προς τον διάδρομο του σπιτιού.  Αυτό ο κατά κάποιον τρόπο αυτοπεριορισμός τους θα έχει σαν αποτέλεσμα να αναζητήσουν το θηρίο που ο καθένας κρύβει μέσα του.  Η έλλειψη φαγητού και νερού θα τους οδηγήσει στα όρια της παράνοιας και όσοι είναι τυχεροί στον θάνατο.  Οι εντάσεις, οι καυγάδες και οι γκρίνιες θα αποτελούν πλέον την ζοφερή καθημερινότητα τους και θα μάθουν με τον πιο σκληρό τρόπο πως είναι να ζεις μέσα στην εξαθλίωση, την πείνα και την φτώχεια.  Πως μπορούν τώρα να βοηθήσουν τα λεφτά;
Θα μπορούσαμε να κάνουμε λόγο για μια σκηνοθεσία δωματίου, καθώς ελάχιστα ξεφεύγει συνολικά η κάμερα από την κατάσταση των εγκλωβισμένων στο σαλόνι.  Η διαρκής εναλλαγή από πρόσωπο σε πρόσωπο δημιουργεί σύγχυση και αποτελεί και προκαλεί μια έντονη ανησυχία επικείμενων κακών μαντάτων.  Ο Bunuel πολύ επιτυχημένα κάνει το δικό του σχόλια για μια ακόμη φορά απέναντι στη ζωή της αστικής τάξης και τους βάζει να το πληρώσουν με τον χειρότερο τρόπο.  Το γεγονός μάλιστα οτι φαίνεται ουσιαστικά να περιορίζονται από τους ίδιους τους τους εαυτούς, παραπέμπει σε μια κατάσταση εσωτερικής διεργασίας που έχουν ίσως αρχίσει να πραγματοποιούν μέσα τους, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ξεφύγουν από τον κόσμο των κρυστάλλινων ποτηριών και του ακριβού χαβιαριού, και να φτάσουν σε μια πολυπόθητη εξιλέωση.  Ή μήπως οχι;

Ένα από τα χαρακτηριστικά των ταινιών του είναι ηα παρουσία ζώων που δεν έχουν καμία σχέση με την πλοκή της ταινίας.  Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια τα πρόβατα ίσως να παίζουν και τον δικό τους αγνό ρόλο, αλλά σίγουρα η χαριτωμένη...αρκουδίτσα που κάνει την εμφάνιση της, δεν έχει καμία λογική.  Όταν μάλιστα είχε ερωτηθεί ο Bunuel γιατί την είχε βάλει είχε απαντήσει απλά: "επειδή στον πατέρα μου άρεσαν οι αρκούδες"...


Υ.Γ1: Χλευασμός υπάρχει και για την Εκκλησία.  Ο τρόπος με τον οποίο επιτυγχάνεται είναι εμφανής στο τέλος της ταινίας.  Και έχει τόσο δίκαιο...

Υ.Γ2: Ο τίτλος της ταινίας δικαιολογείται απόλυτα σε περίπτωση που αναρωτιέστε, και μάλιστα εάν είστε λίγο προσεκτικοί θα καταλάβετε και το γιατί μιας που θα το δείτε με τα μάτια σας ; )

Traileraki δε βάζω γιατί αυτά που υπάρχουν δε τα λες ακριβώς trailer....


TRIVIA

• O Bunuel αργότερα δήλωσε σε μια συνέντευξή του οτι θεωρεί την ταινία μια αποτυχία και οτι εάν την είχε γυρίσει αργότερα στο Παρίσι θα είχε ωθήσει τα όρια ακόμα παραπέρα, οδηγώντας τους ήρωές του σε κανιβαλισμό!
• Η προβολή της είχε απαγορευτεί στην Ρωσία, στην οποία θεωρήθηκε οτι η ιστορία για κάποια άτομα που δεν μπορούν να φύγουν από ένα πάρτυ είναι προσβλητική και...αντι-κυβερνητική.  (οτι να'ναι επίσης...)

(Πηγή IMDB)

Nothing στην tv... 

Αύριο έχουμε και πάλι ψηφοφορία, αυτή τη φορά με favorite music biography.  Πολλές και καλές ταινίες θα παίξουν αύριο, οπότε σας θέλω εδώ παρακαλώ as always! 

Bye...

Cars 2: McQueen. Lightning McQueen.

NEW ARRIVAL


Hey παιδιά! Λοιπόν σήμερα είπα να αφήσω και πάλι λίγο στην άκρη την...υψηλή κουλτούρα και να γράψω για κάτι καινούργιο και κατά την προσωπική μου άποψη, πολύ καλό. Την περασμένη Παρασκευή λοιπόν αποφάσισα να δω τα πολυαγαπημένα αυτοκίνητα με την αδελφή μου και το διασκέδασα πολύ. Πολύχρωμη και γρήγορη, βρήκα ότι είναι ένα πολύ καλό sequel, αν και μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Εντύπωση παρόλα αυτά μου έκαναν οι κριτικές που πήρε, καθώς οι περισσότεροι την θεωρούν ως την χειρότερη ταινία της Pixar! Περίεργα πράγματα...

Στο sequel των Αυτοκινήτων, πρωταγωνιστική θέση έχει ο Mater (κατά κόσμον Μπάρμπας) αφού μπλέκει σε μια απίστευτη περιπέτεια James Βondiκών διαστάσεων. O McQueen αποφασίζει να δεχτεί την πρόσκληση ενός άλλου αυτοκινήτου, για την συμμετοχή σε 3 αγώνες οι οποίοι θα αποδείξουν την αποτελεσματικότητα ενός νέου βιοκαύσιμου που ανακάλυψε κατά την περιπλάνησή του σε ολόκληρο τον πλανήτη. Την ίδια στιγμή δυο μυστικοί κατάσκοποι θα παρακολουθούν στενά τις ενέργειες του 'Καθηγητή', ενός αυτοκινήτου που φαίνεται να κινεί τα νήματα μιας μεγάλης κομπίνας, που συνδέεται στενά με τους επικείμενους αγώνες σε Τόκιο, Μιλάνο και Λονδίνο. Ο Μπάρμπας θα βρεθεί κατα λάθος μπλεγμένος σε μια φρενήρη καταδίωξη ανά τον πλανήτη, και θα πρέπει να δώσει τον καλύτερό του εαυτό προκειμένου να σώσει τον καλύτερό του φίλο: τον Κεραυνό McQueen...
Καταρχάς συμφωνώ με όσους το έκριναν αυστηρά οτι το "Cars 2" δεν είναι μια ταινία για μικρά παιδιά. Οχι για την υποτιθέμενη βία που όλοι υποστηρίζουν οτι περιέχει (μιλάμε για αυτοκίνητα, που άντε το πολύ πολύ να πάθουν μια γρατζουνιά ή ένα βαθούλωμα, έλεος δηλαδή!), αλλά για την δυσνόητη και πολύπλοκη ιστορία που πραγματεύεται. Τονίζω και πάλι, δυσνόητη για 2χρονα και 4χρονα παιδάκια. Η ταινία περιλαμβάνει μια πληθώρα χαρακτήρων, γρήγορη εξέλιξη που γκαζώνει αναλόγως και πολλούς διαλόγους ανάμεσα στα χαριτωμένα, τετράτροχα οχήματα. Κάποιες φορές βρήκα και την 10χρονη αδελφή μου να δυσκολεύεται να ακολουθήσει την πλοκή, αλλά σε καμία περίπτωση δε μπορώ να χαρακτηρίσω ως κακή μια ταινία που έχει ξεκάθαρη αρχή, μέση και τέλος, καθώς και μια ολοκληρωμένη υπόθεση που φτάνει σε ένα ομολογουμένως ενήλικο (ως προς την αντίληψη) τέλος. Σίγουρα μια ταινία για μεγαλύτερα παιδιά...

Το έξυπνο της ιστορίας στην προκειμένη περίπτωση είναι οτι το κλασσικό μοτίβο του υπερκατάσκοπου με τα άπειρα γκατζετάκια, τις πολλαπλές μεταμορφώσεις και το ανελέητο κυνηγητό, όλα βρίσκουν την θέση που τους ταιριάζει στην νεα ταινία της Pixar. Οτιδήποτε είναι πιθανό στα πλαίσια ενός ανθρώπου με σάρκα και οστά, γίνεται εξίσου πιθανό σε ένα αυτοκίνητο που μιλάει, σκέφτεται και σκαρφαλώνει κτίρια με μεγάλη ευκολία. Χρησιμοποιώντας προφανέστατα ως πρότυπο τις ταινίες του James Bond και οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτόν τον ήρωα, από τα όπλα του, τις συσκευές που χρησιμοποιεί, ακόμα και τις...γυναίκες που έχει στο πλάι του, χρησιμοποιούνται με μεγάλη επιτυχία και εδώ και μάλιστα σε έναν χαρακτήρα που κανείς δε θα το περίμενε: τον Μπάρμπα. Συνεπώς θα ήταν πιο ταιριαστό να λέγαμε οτι ο χαρακτήρα του Μπάρμπα κολλάει περισσότερο με τον χαρακτήρα που υποδύεται και ο Jackie Chan στην ταινία "The Accidental Spy" (2001) οπού γίνεται κατάσκοπος από σπόντα, παρά στον αρεννωπό και φλεγματικό James Bond. Προσωπικά βρήκα πολύ έξυπνη αυτή τη μετάβαση του super κατασκόπου από live action ταινία, σε cartoon καθώς οι χαρακτήρες είναι απείρως πιο ελεύθεροι για να κάνουν τα δικά του κόλπα!

Εξίσου ενδιαφέρον είναι και το γεγονός οτι η παρουσία του 'πρωταγωνιστή' McQueen εδώ είναι αρκετά πιο περιορισμένη, καθώς τον πρώτο λόγο έχει ο αξιαγάπητος, και συμπαθητικά αφελής Μπάρμπας. Σαν χαρακτήρας εκφράζει μια ολόκληρη σειρά χαρακτήρων που έχουμε δει πολλές φορές σε ταινίες. Τον κλασσικό χαζούλη που κανείς δε παίρνει στα σοβαρά, που όλοι πιστεύουν οτι δε μπορεί να κάνει τίποτα στη ζωή του και που τις περισσότερες φορές τον θεωρούν ανάξιο για οτιδήποτε άλλο, πέρα από το να χαζοπερνάει την ώρα του με πλάκες και γκάφες. Έτσι και εδώ ο Μπάρμπας καταλήγει διαρκώς να προκαλεί προβλήματα και να γίνεται ένα ντροπιαστικό φόρτωμα στην φίρμα της παρέας, τον McQueen. Όπως όμως επίσης γίνεται και κάθε φορά, σύντομα βρίσκει την δικαίωσή του, ανατρέποντας τα δεδομένα και αποδεικνύοντας σε όλους οτι τελικά τα φαινόμενα ίσως και να απατούν. Νομίζω οτι αποτελεί ένα πολύ καλό παράδειγμα για όλη την πιτσιρικαρία που πρόκειται να παρακολουθήσει την ταινία, καθώς τους περνάει το 'ηθικό δίδαγμα' οτι ο καθένας μας είναι ικανός για τα πάντα, αρκεί να έχει γύρω του καλούς φίλους και να πιστέψει στον εαυτό του.

Μπορεί η υπόθεση να είναι λιγάκι too much για τα παιδικά μυαλουδάκια, αλλά σίγουρα είναι μια ταινία που σε κρατάει στη θέση σου μέχρι το τέλος της. Έχει γρήγορη πλοκή, ζωηρά και έντονα χρώματα (η πόλη του Τόκιο έχει αποδοθεί με μια σχεδόν φλουο διάθεση και είναι πραγματικά εντυπωσιακή) και πολλούς και διαφορετικούς χαρακτήρες που προκαλούν το ενδιαφέρον. Η νεαρή πρωτάρα κατάσκοπος, η έμπειρος συνάδελφός της (με τον Michael Kane να δανίζει την χαρακτηριστική του φωνή), ο ωραιοπαθής, αλλά ανασφαλής Ιταλός ανταγωνιστής του McQueen, αλλά και οι evil χαρακτήρες όπως ο 'καθηγητής' και τα τσιράκια του. Όλοι παίζουν τον δικό τους ρόλο και είναι αποτελεσματικοί στην animation διάσταση που τους βλέπουμε μεν, φροντίζοντας όμως να παρέχουν στους θεατές ένα φαντασμαγορικό show δε.
Το "Cars 2" είναι μια ταινία που αν την αντιμετωπίσετε απλά ως ένα cartoon, σίγουρα θα βρεθείτε μπερδεμένοι ως προς το τι στο καλό συμβαίνει. Δείτε την καλύτερα ως μια άλλη version του καρδιοκατακτητή James Bond, πιο χαριτωμένη και με πολύ πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες ; )
Κυνηγητό, αγωνία, δολοπλοκίες και ήρωες της τελευταίας στιγμής; Ka-chow!!!

http://www.youtube.com/watch?v=oFTfAdauCOo

TRIVIA

• Από σεβασμό απέναντι στον θάνατο του Paul Newman το 2008, ο χαρακτήρας στον οποίο δάνειζε την φωνή του, ο Doc Hudson, δεν περιλαμβάνεται σε αυτή την ταινία.
• Ο κατάσκοπος-αυτοκίνητο Finn McMissile είναι μια 'στυλιζαρισμένη' Aston Martin DB5, το χαρακτηριστικό όχημα που χρησιμοποιεί ο James Bond στις ταινίες του. Αν και το όχημα εδώ χρησιμοποιεί ενσωματωμένους πυραύλους, ο Bond δεν διέθετε κάτι τέτοιο. Παρόλα αυτά στην ταινία "Goldfinger" στη θέση των πυραύλων που υπάρχουν εδώ, εκεί υπήρχαν όπλα.
• Ο σκηνοθέτης John Lasseter συνέλαβε το story της του sequel, όταν προωθούσε ακόμα το πρώτο "Cars" στην Ευρώπη.

(Πηγή IMDB)

Τίποτα και σήμερα η tv...

Αdios μέχρι αύριο!

La Grande Bouffe (a.k.a The Big Feast): Κάποιος έφαγε μέχρι σκασμού...

Καλημέρα to all!  Σήμερα έχουμε κάτι από ιταλική σάτιρα στο menu, και σίγουρα από τις πιο περίεργες και ιδιαίτερες ταινίες που θα δείτε, εάν φυσικά αποφασίσετε να το τολμήσετε.  Εγώ θα σας έλεγα πάντως να το κάνετε καθώς αποτελεί σίγουρα μια από τις πιο καυστικές και μαύρες κωμωδίες που έχω δει.  Here we go then....

Τέσσερις φίλοι αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν κάτι σαν mini ταξιδάκι αναψυχής;  Ο Marcello (Marcello Mastroianni), o Michel (Michel Picoli), o Philippe (Philippe Noiret) και ο Ugo (Ugo Tognazzi) με την συνοδεία μερικών πορνών στην αρχή, θα επισκεφθούν την τεράστια και μεγαλοπρεπή έπαυλη του Philipe προκειμένου να επιδοθούν σε σεξουαλικά όργια (λιγάκι) και να φάνε κυριολεκτικά μέχρι σκασμού.  Και όταν μιλάμε για φαΐ στην συγκεκριμένη ταινία, δεν αστειευόμαστε καθόλου...
Οι Ιταλοί είναι γνωστοί για την δημιουργία των πλέον κλασσικών, σατιρικών ταινιών τους.  Όπως ακριβώς είχε πει και ο σκηνοθέτης Mario Monicelli, οι Ιταλοί ήταν αυτοί που δημιούργησαν το είδος της κωμωδίας/φαρσοκωμωδίας που επικεντρώνεται γύρω από τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα της χώρας.  Πολλές φορές μέσα από τραγικές καταστάσεις βγαίνει το γέλιο, μέσα από τραγελαφικά γεγονότα και εξαθλιωμένους ήρωες, που η αφέλεια και η κουτοπονηριά τους, τους φέρνει αντιμέτωπους με κάθε λογής κωμικές συνέπειες.  Παρόλα αυτά στην σάτιρα φαίνεται πως τα πράγματα λειτουργούν κάπως ανάποδα.  Για παράδειγμα στην συγκεκριμένη περίπτωση οι ήρωες μας δεν είναι φτωχοί (όσον αφορά το χρηματικό κομμάτι, γιατί στην τελική φαίνεται να υστερούν ψυχικά κατά κάποιον τρόπο), ούτε αντιμετωπίζουν κοινωνικά προβλήματα.  Αυτό κάνει και στην τελική ενδιαφέρουσα την ιστορία μας εδώ.  Το πως ουσιαστικά κάποια άτομα τα οποία φαινομενικά δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης και βρίσκονται σε μια πολύ καλή, χρηματική κατάσταση, πως φτάνουν στο σημείο να δώσουν τέλος στη ζωή τους με έναν πρωτοφανή τρόπο.  Τι τους οδήγησε εδώ; Γιατί αποφάσισαν να το κάνουν και τι σημαίνει αυτό για τους ομοίους τους και την κοινωνική τάξη την οποία εκπροσωπούν;

Όπως ακριβώς και στο "Divorzio all'italiana" του Pietro Germi οπού διακωμωδείται ο θεσμός του γάμου μέσα από απιστίες και δολοπλοκίες του συζύγου, ο οποίος φτάνει μέχρι και σε έγκλημα πάθους προκειμένου να γλυτώσει από την γυναίκα του, έτσι και εδώ δίνεται ένα γλυκόπικρο twist σε μια ταινία που θα μπορούσε να προκαλέσει απλά ακραία αποστροφή ή τεράστια απορία στους θεατές.  Οι χαρακτήρες είναι καρικατουρίστικοι και κάθε άλλο παρά χαμηλού κοινωνικού στρώματος.  Ο Marcello είναι ένας γοητευτικός αν και αρκετά άξεστος πιλότος που θέλει να κάνει sex διαρκώς και παντού.  Ο Philippe είναι ένα ένας πλούσιος δικαστής, βολεμένος στην καλοπέραση του και περνώντας τον χρόνο του στο κρεβάτι του και ενίοτε ανάμεσα στα βυζιά της μεγαλονταντάς που μόνο που δε τον βυζαίνει ακόμα.  Από την άλλη ο Ugo είναι υπεύθυνος ενόσ delicatessen και πρώην μάγειρας και είναι αυτός που στην ουσία προετοιμάζει κάθε φορά τα λουκούλλεια γεύματα στο τεράστιο σπίτι.  Τέλος ο Michel εργάζεται ως τηλεοπτικός παραγωγός και αποτελεί το τελευταίο μέλος αυτής της ιδιόρρυθμης παρέας, με τα πολλά (πάρα πολλά) ψυχαναγκαστικά προβλήματα.
O σκηνοθέτης της ταινίας Marco Ferreri θέλοντας να κάνει το δικό του κοινωνικό σχόλιο πάνω στην σύγχρονη μόδα του υπερκαταναλωτισμού, τοποθετεί τους τέσσερις αυτούς άνδρες σε ένα αρχοντικό και τους βομβαρδίζει με άπειρα γουρουνόπουλα, αρνιά, οστρακοειδή, μακαρονάδες, συκώτια πατέ και αφράτες πουτίγκες.  Προφανώς θέλοντας να υπερτονίσει το γεγονός οτι ο άνθρωπος της νέας εποχής διακατέχεται από μια ακόρεστη όρεξη για διαρκή κατανάλωση οχι μόνο φαγητού, αλλά και υλικών αγαθών, χρήματος και πάει λέγοντας, αποφασίζει στην ταινία του να ωθήσει τα πράγματα στα όρια και αρκετές φορές να τα ξεπεράσει.  Στο πλαίσιο αυτό της διαρκούς λαιμαργίας που τους χαρακτηρίζει, καθώς τρώνε ακόμα και όταν έχουν ήδη φάει, τοποθετούνται και μερικές πόρνες για να κατανοήσει ο θεατής οτι δεν πρόκειται μόνο για ένα μεγάλο φαγοπότι, αλλά οτι τα όρια εκτείνονται και πέρα από το πλαίσιο του φαγητού.  Φυσικά όταν δεν είναι πλέον χρήσιμες και τα αγόρια μας έχουν επιστρέψει και πάλι στα πιάτα τους, απλά αποχωρούν...

Άξιο προσοχής είναι το γεγονός οτι στο σπίτι παραμένει μόνο μια ευτραφής γυναίκα, η δασκάλα.  Η μεταμόρφωσή της από συμπαθητική δασκάλα δημοτικού, σε άνευ αναστολών γυναίκα που πηδιέται με όλους μέσα στο σπίτι, είναι ένα ακόμα καυστικό σχόλιο στο πόσο πολύ μπορεί τελικά να αλλάξει ο άνθρωπος όταν βομβαρδίζεται διαρκώς από τα καταναλωτικά προϊόντα.
Η παρέα αυτή των ηθοποιών δεν διστάζει να τσαλακωθεί και να αυτοχλευαστεί, προκειμένου να περάσουν με έναν αρκετά σοκαριστικό τρόπο την σταδιακή αποξένωση και την πορεία προς τον θάνατο μιας κοινωνίας που αυτοπροσδιορίζεται από το πόσα λεφτά έχει στην τσέπη και την ποσότητα των-τελικά- άχρηστων πραγμάτων που μπορεί να αγοράσει με αυτά.  Ο θάνατος των ηρώων επέρχεται τμηματικά και είναι τραγικά χιουμοριστικός, αφού άλλος πάει από χέσιμο, άλλος από πέσιμο και ούτο καθεξής...
Η γλαφυρότητα της σκηνοθεσίας ίσως και να ξενίσει πολλούς, αλλά στην προκειμένη περίπτωση ο σκηνοθέτης αυτό ακριβώς επιθυμεί.  Να ταρακουνήσει και να κατακρίνει έναν ολόκληρο τρόπο ζωής.  Οι λόγοι για τους οποίους αυτοί οι άνδρες αποφασίζουν να πεθάνουν δεν γίνεται απόλυτα κατανοητός, αλλά δεν έχει και τόση σημασία.  Το πραγματικά υποκριτικό της υπόθεσης είναι οτι επιλέγουν να σκάσουν κυριολεκτικά στο φαγητό, κι οχι κάποιον άλλον τρόπο αυτοκτονίας.  Αυτό και μόνο κάνει την ταινία να ξεχωρίζει κυρίως λόγω της εξωφρενικής (ή ίσως οχι και τόσο) ωμότητας και ειλικρίνειας της.  Και μιλάμε βασικά για το 1973...

Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές και σου δημιουργούν ανάμικτα συναισθήματα.  Άλλοτε συμπάθεια, άλλοτε λύπη και άλλοτε αναπόφευκτα το γέλιο.  Οι ατάκες ανάμεσα στην παρέα δίνουν και παίρνουν, ενώ ακόμα και οι διαδοχικοί θάνατοι των πρωταγωνιστούν είναι τόσο προσποιητοί και εξυπηρετούν τόσο ξεκάθαρα τον κριτικό τους σκοπό, ώστε δε γίνεται να νοιώσεις στεναχώρια, αλλά μάλλον να σε κάνουν να κουνήσεις περιφρονητικά το κεφάλι σου για την θλιβερή αυτή κατάντια.
Αρκετό γυμνό, άπειρο φαγητό που εκεί που πάνε να σου τρέξουν τα σάλια σε ξενερώνει και άνθρωποι που πηδάνε και τρώνε (μερικοί κλάνουν κιόλας) όοοολη μέρα ασταμάτητα, είναι οι βασικές εικόνες που θα εμποτιστούν σε όποιον δει αυτή τη ταινία.  Όπως όμως είπα είναι μια ταινία που πρέπει να την δείτε οχι τόσο γι'αυτό που φαίνεται, όσο γι'αυτό που δεν φαίνεται αλλά υπονοείται ξεκάθαρα: ο υπερκαταναλωτισμός βλάπτει σοβαρά την υγεία.

Υ.Γ: Η μουσική δένει τέλεια με την παρηκμασμένη γενιά των ανδρών.  Μελαγχολική και θυμίζοντας περασμένα μεγαλεία, είναι το μόνο που μένει να θυμίζει την αριστοκρατία μιας άλλης εποχής...


http://www.youtube.com/watch?v=uZz3Nh2pJfs
(με γερμανικό voice over, το οποίο είναι εκνευριστικό οπότε απλά χαμηλώστε το και ο θεός μαζί σας)

No trivia for this movie...

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

STAR: 22:00 Jarhead, με τους Jake Gyllenhaal, Jamie Fox.  Μια ταινία για τα στίγματα που αφήνει ο πόλεμος στους στρατιώτες και την ζωή μετά...

Αυτά απο εμένα, αύριο πάλι εδώ με new arrival "Cars 2"!

Cya!

The Silence of the Lambs: I'm having a friend for dinner...

Hello hello!  Πάει και αυτό το σουκού και μια ακόμη ψηφοφορία που μεταξύ μας νομίζω πως ήταν από τις αγαπημένες μου, καθώς όλοι αυτοί οι δολοφόνοι αποτελούν πλέον cult φυσιογνωμίες του κινηματογράφου και αρκετοί από αυτοί έχουν χτίσει ολόκληρες καριέρες πάνω στον ρόλο του ψυχασθενή και επικίνδυνου εγκληματία.  Όπως ακριβώς δηλαδή και ο σημερινός μας νικητής: ο dr. Hannibal Lecter.  Φαινόταν από την αρχή εξάλλου οτι η επικράτησή του έναντι των υπολοίπων ήταν ξεκάθαρη από την πρώτη μέρα που βγήκε μπροστά και έμεινε τελικά στην πρώτη θέση-με τέτοια σαγόνια εγω δεν έχω κανένα πρόβλημα αγαπητέ δόκτορα αν και την αμαρτία μου θα την πω, την ψήφο μου την έδωσα στον ψυχωτικό γιάπη, Patrick Bateman.  But, let's see...

Mini Bio

Όνομα: Hannibal Lecter
Also known as: Hannibal the Canibal
Επάγγελμα: Ψυχίατρος, νυν τρόφιμος φυλακής
Χόμπι: Βιβλία, μουσική, manipulating people in killing themselves
Αγαπημένο χρώμα: Το κόκκινο το 'σκοτωμένο'
Lifestyle: ωμοφαγία και ξερό ψωμί
Αγαπημένο φαγητό: συκωτάκι φλαμπέ, κατά προτίμηση του γείτονα και lamb chops με extra αιματάκι
Αγαπημένο συγκρότημα: Dead man's bones
Αγαπημένο τραγούδι: "Cannibal" (VAST)
Αγαπημένη ταινία: Canibal Holocaust
Favorite quote: I ate his liver with some fava beans and a nice Chianti

Η Clarice Starling (Jodie Foster) είναι μια εκπαιδευόμενη υποψήφια του FBI στην οποία σύντομα θα ανατεθεί μια πολύ σημαντική αποστολή από τον προϊστάμενό της John Crawford (Scott Glenn).  Αυτό που θα πρέπει να κάνει είναι να επισκεφθεί στην υψίστης ασφαλείας φυλακή, τον dr. Hannibal Lecter (Antony Hopkins), έναν διαβόητο και ιδιαίτερα ευφυή δολοφόνο ο οποίος αρέσκεται να..τρώει τα θύματά του.  Ο σκοπός της επίσκεψής της θα είναι να την βοηθήσει προκειμένου το FBI να καταφέρει να συλλάβει έναν άλλο, διαβόητο serial killer που κυκλοφορεί ελεύθερος και φέρει το ψευδώνυμο "Buffalo Bill", εξαιτίας της 'τεχνικής' του να σκοτώνει και στη συνέχεια να γδέρνει τις άτυχες κοπέλες που πέφτουν στα χέρια του...
Η ταινία είναι βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Thomas Harris, η οποία αποτέλεσε το εφαλτήριο για την μεταφορά της στην μεγάλη οθόνη, κάνοντας έτσι την ταινία μόλις την τρίτη που κατάφερε να αποσπάσει Oscar σε όλες τις μεγάλες κατηγορίες.  Συγκεκριμένα κατάφερε να κερδίσει 5, ανάμεσα στα οποία αυτό του 'Α Ανδρικού και Γυναικείου ρόλου για τις ερμηνείες των Hopkins και Foster αντίστοιχα, καθώς και αυτό της καλύτερης σκηνοθεσίας.

Δε θα ήταν υπερβολή εάν λέγαμε οτι ολόκληρη η ταινία είναι ο ίδιος ο Hopkins.  Έχει καταφέρει να αποδώσει τέλεια την φύση ενός εξαιρετικά επικίνδυνου ανθρώπου, διατηρώντας όμως την εξυπνάδα και την αιχμηρότητα ενός διαβασμένου ανθρώπου και ουσιαστικά ενός επιστήμονα.  Τις περισσότερες φορές χωρίς να λέει τίποτα (αφού το βλέμμα του είναι αρκούντως διαπεραστικό και με μια ιδιαίτερη 'δίψα' να το χαρακτηρίζει), ή άλλοτε μιλώντας κοφτά και περιεκτικά (ενίοτε και με γρίφους) δίνει στον χαρακτήρα που υποδύεται μια μυστήρια και σχεδόν σαγηνευτική διάσταση, που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να διεγείρει ακόμα και...σεξουαλικά (μη με κοιτάτε εμένα, δε νομίζω να ήταν στη φαντασία μου το γεγονός οτι σαν να υπέβοσκε μια ερωτική αύρα ανάμεσα σε αυτόν και την Clarice!).  O Hannibal είναι ένα διανοητικά πανίσχυρο άτομο που μπορεί να διεισδύσει στον μυαλό σου, κάνοντάς σε υποχείριό του και έχοντας την δύναμη να σε γεμίσει με ενοχές, τύψεις, δυσάρεστες αναμνήσεις και μπόλικη τρέλα.  Σκοτώνει κυρίως γιατί έτσι θέλει και γιατί μπορεί, και επειδή υπάρχει κάτι το αλλόκοτα ερεθιστικό για εκείνον στον τρόπο με τον οποίο γεύεται την 'δουλειά' του.  Δεν είναι τυχαίο οτι από την αρχή μέχρι το τέλος, είναι δύσκολο για τον θεατή να τον δεχτεί απλά και μόνο ως έναν κανίβαλο, καθώς η αυξημένη του ευφυΐα, η βαθιά φωνή και το σχεδόν λάγνο βλέμμα του, παραπέμπουν περισσότερο σε άνδρα με έντονη σεξουαλικότητα, παρά σε κάποιον παράφρονα δολοφόνο που δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει, όπως ακριβώς ο "Buffalo Bill".  Ακόμα και το γεγονός οτι σε κάθε διάλογό του με την Clarice την τοποθετεί σε μια εξομολογητική θέση απέναντί του, επιβεβαιώνει αυτή την 'δεύτερη' φύση του, καθώς αυτό λειτουργεί σαν μια απογύμνωση της ίδιας.  Συναισθηματική και εσωτερική απογύμνωση μεν, απογύμνωση δε.  Και αυτό για τον Hannibal είναι κάτι παραπάνω από αρκετό δεδομένης της κατάστασής του, αφού λειτουργεί τέλεια προκειμένου-ας πούμε- να την 'βρεί' (προσέξτε τον τρόπο που κλείνει τα μάτια του, μετά την ιστορία με τα ουρλιαχτά των προβάτων που του εξομολογείται η Clarice, και τι απόλαυση και ηδονή φαίνεται να βιώνει τη συγκεκριμένη στιγμή).

Η Jodie Foster απόμακρη και άχαρη στην αρχή, αναπτύσσει με τον διαβόητο κανίβαλο μια ξεχωριστή σχέση, η οποία επιβεβαιώνεται στο τέλος.  Μέντορας, τέρας ή αντικείμενο πόθου;  Φαίνεται οτι όλα αυτά (και άλλα περισσότερα) αποτελεί ο Lecter για την ίδια.  Αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας, το πως δυο εκ διαμέτρου αντίθετοι κόσμοι μπορούν να βρουν έναν κώδικα επικοινωνίας, το πως μπορεί ένας άνθρωπος που βασικά τρώει άλλους ανθρώπους, να συμπαθήσει και να καθοδηγήσει μια νεαρή γυναίκα (που σε διαφορετική περίπτωση θα αποτελούσε έναν πρώτης τάξεως μεζέ).  Κι όμως αυτή η ιδιάζουσα σχέση δεν ξενίζει, αλλά χωρίς παράλληλα και να δίνεται μια ξεκάθαρη απάντηση ως προς το γιατί είναι έτσι, δημιουργεί ένα ευχάριστο παιχνίδι γάτας-ποντικού εν μέρει που βοηθάει στην προώθηση του δεύτερου μισού της ταινίας, μιας που για αρκετά λεπτά τον Hnnibal δε τον βλέπουμε στην οθόνη.  Κατά πάσα πιθανότητα η ταινία να αποτελούσε μια ακόμη ιστορία με ξερακιανούς ντετεκτιβ και σαδιστές δολοφόνους, εάν δεν υπήρχε η καθηλωτική και αξιομνημόνευτη πλέον ερμηνεία του Antony Hopkins, και της Jodie Foster στον ρόλο της νευρωτικής μαθητευόμενης ντετεκτιβ, με το μαύρο κι άραχνο παιδικό παρελθόν.

Ευχάριστη έκπληξη για εμένα αποτέλεσε και η σκηνοθεσία του Jonathan Demme ("Philadelphia", "The Manchurian Candidate") η οποία κατά το μεγαλύτερό της μέρος ήταν αφοπλιστική και ενέτεινε την ψυχολογική ένταση της υπόθεσης.  Πολλά τα κοντινά οχι μόνο στους πρωταγωνιστές, αλλά και σε πιο δευτερεύοντες χαρακτήρες της ταινίας, επιτυγχάνοντας έτσι μια πιο άμεση επαφή του θεατή με το τι γίνεται και συνεπώς και με τον αντίκτυπο που η κάθε πράξη είχε στο κάθε άτομο της ιστορίας.  Οι ηθοποιοί έμοιαζαν να μιλάνε (και να κοιτάνε επίσης) ακριβώς μπροστά στην κάμερα, σαν να απηύθυναν τον λόγο τους κατευθείαν στο κοινό.  Λένε οτι τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής και στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Demme έπαιξε πολύ καλά το κινηματογραφικό παιχνίδι, καθώς μπορούσες να πεις εύκολα τι σκεφτόταν ο καθένας τους, όταν η κάμερα ζούμαρε πολύ στο πρόσωπό τους.  Ακόμα και η παρουσία του γδάρτη-δολοφόνου και όλο το ψυχολογικό του πορτραίτο αποδόθηκαν πολύ καλά μέσα από τις γωνίες λήψεις που αποκάλυπταν αρχικά, μόνο όσα έπρεπε να αποκαλυφθούν, αλλά και από τον σκοτεινό φωτισμό.
Στο σύνολό της το "Τhe Silence of the Lambs" είναι μια ταινία που επιβεβαιώνει απόλυτα τον τίτλο της, αν και πιο μικρή δε καταλάβαινα ούτε στο ελάχιστο για ποιον λόγο μια ταινία με έναν κύριο που τρώει άλλους κύριους και κυρίες λεγόταν έτσι :P  Δυνατή και σοκαριστική (για να ένδοξα 90's τουλάχιστον, γιατί τώρα που διανύουμε τις δεκαετίες των "Saw", "Hostel" και πάει λέγοντας, τι άλλο να μας σοκάρει πια;).  Μια ταινία που βασίζεται σε εκρηκτικές ερμηνείες και ένα story που άνοιξε δρόμους για αμέτρητα άλλες προσπάθειες, άλλοτε επιτυχημένες και άλλοτε οχι και τόσο...
"Hello Clarice...."

http://www.youtube.com/watch?v=lQKs169Sl0I


TRIVIA

• Οι πεταλούδες που χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία έλαβαν περιποιήσεις...αστεριών πρώτου μεγέθους από τους παραγωγούς.  Έφταναν πρώτες στο γύρισμα, έμεναν σε συγκεκριμένα δωμάτια με την κατάλληλη θερμοκρασία και φορούσαν ειδικά σχεδιασμένες στολές, οι οποίες έφεραν πάνω τους την κλασσική νεκροκεφαλή και τα κόκαλα!!
• Φυσικά η εικόνα αυτή της νεκροκεφαλής δεν είναι το φυσικό σχέδιο της πεταλούδας, αλλά το διάσημο σχέδιο του Salvator Dali, "In Voluptas Mors", στο οποίο απεικονίζονται επτά γυμνές γυναίκες που έχουν φωτογραφηθεί με έναν τρόπο ωστέ να θυμίζει νεκροκεφαλή.
• Για την προετοιμασία του ρόλου του ο Hopkins μελέτησε την ιστορία πολλών serial killer και επισκέφθηκε στη φυλακή άλλους τόσους για να μπορέσει να αποδώσει καλύτερα τον χαρακτήρα του.
• Το πρώτο κουκούλι εντόμου που βλέπουμε φτιάχτηκε από έναν συνδυασμό καραμέλας και jelly bear, προκειμένου σε περίπτωση κατάποσης να είναι μαλακό και να μην υπάρχει πρόβλημα.
• Ο ηθοποιός που υποδυόταν τον Bill (Ted Levine) και το τελευταίο θύμα που είχε απαγάγει η Catherine (Brooke Smith) ήταν πολύ 'κοντά' στα γυρίσματα, με αποτέλεσμα η Foster να την αποκαλεί Patrisia Hearst, εννοώντας τη γυναίκα που είναι συνδεδεμένη με τον απαγωγέα της.

(Πηγή IMDB)

Τίποτα και σήμερα στην tv...

Have fun!

Who is your favorite movie killer?

Υπενθυμίζω οτι λόγω καθυστέρησης, οι ψήφοι θα αρχίσουν να εμφανίζονται πολύ αργότερα και μάλλον αύριο.  Σε περίπτωση που αναρωτηθείτε γιατί δε μπήκαν killers όπως για παράδειγμα o Leon, είναι γιατί θα μπούν σε ξεχωριστή κατηγορία assassins, γιατί είμαστε και πολύ επαγγελματίες σε αυτό το blog πάνω απ'όλα! So enjoy μια ακόμη ψηφοφορία και περιμένω μεγάλο πανικό παρακαλώ!

Τσιου τσιου

Ghost World: Stay true to your self....

Χαίρετε χαίρετε!  Μας πήρε λίγο το βράδυ σήμερα, αλλά ας όψεται η τρομερή δουλειά που έχω (μετάφραση: βαριόμουν πολύ το πρωί και έκανε ζέστη), so κάλλιο αργά που λέμε.  Welcome στα νέα μέλη μας, φτάσαμε αισίως τα 70 άτομα, yeah!  Thanx και για τα comments, και τις απόψεις και τα σχολιάκια σας που είναι πάντα καλοδεχούμενα και τα διαβάζω με μεγάλη ευχαρίστηση.  Και μετά και από το απαραίτητο γλυψιματάκι, πάμε να περάσουμε στην σημερινή μας ταινιούλα.  Και αυτή την παρακολούθησα στο Φεστιβαλ του ΑΣΤΥ (καλά να'ναι βλέπουμε και καμιά καλή ταινία) και νομίζω οτι θα αρέσει και σε εσάς όσο άρεσε και σε έμενα.  Here we go...

H Enid (Thora Birch) και η Rebecca (Scarlett Johansson) είναι δυο φίλες που μόλις αποφοίτησαν από το Λύκειο και είναι έτοιμες να απολαύσουν όσο μπορούν τις καλοκαιρινές τους διακοπές, μιας που έχουν ως στόχο να δουλέψουν, προκειμένου να ζήσουν μαζί σε ένα σπίτι (ελάτε Ελλάδα θα φάτε καλά).  Παρόλα αυτά δεν είναι και τόσο κοινωνικά άτομα, και προτιμούν να περνούν την ώρα τους κάνοντας φάρσες σε άλλους, γράφοντας τους πάντες στα μαύρα χοντροπάπουτσά τους και γενικότερα λειτουργώντας με έναν τελείως δικό τους διαφορετικό και ξεκαλούπωτο τρόπο σκέψης.  Κάπου εκεί θα αποφασίσουν να κάνουν μια γερή πλάκα σε έναν μεσήλικα συλλέκτη, παλιών δίσκων βινυλίου τον Seymour (Steve Buscemi).  Σύντομα όμως η Enid η πιο alternative από τις δυο τους, θα επηρεαστεί από τον Seymour και θα δεί οτι τελικά δεν είναι και τόσο αξιολύπητος όσο αυτή νόμιζε...
Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο comic το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά υπό την μορφή βιβλίου το 1997.  Ουσιαστικά αποτέλεσε την βάση πάνω στην οποία γυρίστηκε η συγκεκριμένη ταινία και περιγράφει ακριβώς την εφηβική ζωή δυο κοριτσιών και τελικά την μεταβίβασή τους στην ενήλικη φύση τους.  Θυμάμαι πως όταν είχα βάλει την ψηφοφορία για favorite movie based on a comic, είχα βάλει και το "Ghost World" χωρίς όμως να το γνωρίζω, ούτε ως comic, πόσο μάλλον ως ταινία.  Έτυχε τελικά να το δω στον κινηματογράφο (επίσημο release στην Ελλάδα έγινε το 2002) και ομολογώ οτι είναι μια από αυτές τις ταινίες που όταν βγαίνεις από την αίθουσα σε κάνουν να αισθάνεσαι λίγο καλύτερα, και νομίζεις οτι η κοσμοθεωρία σου για τα πράγματα, ίσως και να μπορεί να αλλάξει...

Ανήκοντας στην κατηγορία των "indie films" (ταινίες με πιο περιορισμένο budget και συνήθως έχοντας παραχθεί από θυγατρικές των μεγάλων στούντιο παραγωγής) έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας τέτοιας ταινίας.  Αν και ομολογουμένως το ποσό στην προκειμένη περίπτωση δεν ήταν αμεληταίο, καθώς μιλάμε για $7 εκατομμύρια, οι εισπράξεις το πρώτο σαββατοκύριακο στην Αμερική ήταν κάτι παραπάνω από απογοητευτικές, αφού μετά βίας ανήλθαν στις $98.000 δολλάρια!  Ανάλογη ήταν και η πορεία του στο παγκόσμιο box-office οπού με το ζόρι έφτασε τελικά τα $8,5 εκατομμύρια, καταλήγοντας σε ένα μάλλον ελάχιστο κέρδος για το team της παραγωγής.  Όλα αυτά δεν είναι καθόλου τυχαία, καθώς είναι πολλές οι indie ταινίες οι οποίες καταλήγουν κάπως έτσι: να αποτελούν μέγιστες 'καυτές' πατάτες στις αίθουσες (πολλές φορές δεν προλαβαίνουν καν να βγούν σε αυτές) και στη συνέχεια να θεωρούνται μικρά, ανεξάρτητα διαμαντάκια που πιάνουν χώρο στα σκονισμένα ράφια των video-club.
Aνεξάρτητα πάντως από αυτά τα άχαρα τεχνικά κομμάτια, οι συγκεκριμένες ταινίες αποτελούν μια προσωπική μου προτίμηση που δύσκολα αλλάζω.  Κυρίως γιατί τις περισσότερες φορές πραγματεύονται καταστάσεις με έναν τρόπο απόλυτα ρεαλιστικό και ειλικρινή, σαν να βλέπουμε την καθημερινότητα των φίλων μας ή και του ίδιου μας του εαυτού.  Νεανικές ανησυχίες, εφηβικά προβλήματα, σχολικοί έρωτες, nerds, cool τύποι, alternative γκόμενες και ανήσυχοι γονείς αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των indie films και ομολουγμένως το καθένα από αυτά όλο και κάτι έχει να δώσει (για παράδειγμα το Juno έφτασε μέχρι και τα Oscar).

Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ένα αξιοπρεπές cast, κυρίως λόγο του Buscemi ο οποίος δίνει κάτι από τον εαυτό του σε κάθε ρόλο που ερμηνεύει, αλλά και της Thora Birch η οποία συνήθιζε να υποδύεται στις ταινίες της την αντικοινωνική bitch, με τα αρβυλάκια και το goth μακιγιάζ ("The Hole", "American Beauty").  Οι δυο τους αποτελούν ένα τέλειο δίδυμο στην ταινία, τόσο οπτικά όσο και στον τρόπο σκέψης και η αλήθεια είναι οτι αν και η Scarlett ήταν από τότε πληθωρική (και οχι δεν εννοώ ερμηνευτικά, αν και η Birch δε πήγαινε πίσω) μένει μόνο εκεί, καθώς σύντομα μπορεί και να την ξεχάσεις αφού όλη η προσοχή στρέφεται στον ιδιόμορφο Seymour και την εξίσου περίεργη Enid.
Το ηθικό δίδαγμα της ταινίας είναι οτι πρέπει να μένεις πιστός στα πιστεύω σου και σε αυτά που γουστάρεις να κάνεις, ανεξάρτητα από το τι λένε οι άλλοι και τι πιστεύουν για σένα, who gives a fuck?  Παράλληλα πρέπει να κυνηγάς τα όνειρά σου και αυτό που θέλεις να κάνεις πραγματικά στη ζωή σου, αφού πρώτα-βασικό βήμα- τα βρεις με τον εαυτό σου.  Η ζωή είναι γεμάτη εμπειρίες, ενδιαφέροντες ανθρώπους και δημιουργικά χρόνια, αρκεί να μείνεις πιστός στον εαυτό σου.
Ο Buscemi είναι πολύ καλός και σχεδόν συγκινητικός στον ρόλο του μοναχικού συλλέκτη.  Ένας άνθρωπος με απίστευτες μουσικές γνώσεις, αγάπη για την τέχνη και έντονη ανασφάλεια απάναντι στο γυναικείο φύλλο, συνοψίζει τα χαρακτηριστικά μιας γενιάς έξυπνων και witty ανδρών που για κάποιον λόγο δε μπορούν να στεριώσουν σε σχέση.  Από την άλλη πλευρά η Birch στον ρόλο της προχωρημένης πιτσιρίκας που έχει artistic ανησυχίες και απολαμβάνει τους παλιούς, καλούς, κλασσικούς δίσκους είναι το ιδανικό δόλωμα, προκειμένου ο βαλτωμένος Seymour να ξυπνήσει από τον κοινωνικό του λήθαργο και να βγει και πάλι στον κόσμο.  Περίεργο αν αναλογιστεί κανείς οτι και η ίδια δεν είναι και πολύ του κόσμου.  Ανάμεσα τους εννοείται οτι υποβόσκει ένας διακαής πόθος, αλλά ακόμα και αν η διαφορά ηλικίας τους είναι πρόδηλη, αυτό σε καμία περίπτωση δεν ευτελίζει την ιδιαίτερη σχέση τους.  Η Johansson που κάπου περισεύει είναι στον κόσμο της, βρίσκει δουλειά, κάνει στροφή 360 μοιρών και καταλήγει να αποτελεί μικρογραφία μελλοντικής νοικοκυράς σε απόγνωση, φαγωμένη νωρίς από το 'σύστημα'.

Σκηνοθετικά η ταινία είναι όπως είπαμε, ρεαλιστική και στα πλαίσια μιας ordinary life κάθε τυπικής, επαναστάτριας έφηβης.  Πέρα από τους κεντρικούς ήρωες η ταινία διανθίζεται και μια άλλη πλοιάδα περίεργων ατόμων: την εκκεντρική, indie δασκάλα τέχνης, το ανθρωπάκι-πατέρα που μάλλον έχει μεταμορφωθεί σε μητέρα με ποδιά και κουτάλα στο χέρι, τον ινδό μαγαζάτορα και τον μόνιμο πελάτη με μαλλί χαίτη ξεχασμένη από τα '80ς, μαύρισμα στο σχέδιο του t-shirt που φοράει και ένα ζευγάρι "nunchaku" για καρατερίστικες ασκήσεις.  Όλοι επιτελούν τον δικό τους ξεχωριστό ρόλο και δείχνουν την πολυμορφία της ανθρώπινης φύσης και το δικαίωμα του καθενός στις προσωπικές του επιλογές.
Το "Ghost World" είναι μια ταινία για το πέρασμα από την εφηβική, στην ενήλικη ζωή, τον ανοιχτό ορίζοντα που περιμένει πίσω από κάθε κλειστή πόρτα και την ανάγκη να τολμάς, να ρισκάρεις και να ζεις την κάθε στιγμή με τον τρόπο που ταιριάζει στο δικό σου εγω.

http://www.youtube.com/watch?v=4WmCBRkWJ54


TRIVIA

• Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη της ταινίας Terry Zwigoff ο Buscemi ένοιωθε τόσο άβολα να υποδύεται έναν τέτοιο ρόλο, που κάθε φορά που τέλειωνε το γύρισμα έβαζε αμέσως τα κανονικά του ρούχα, προκειμένου να νοιώθει και πάλι ο εαυτός του.  Δηλαδή να υποθέσω οτι στο "Reservoir Dogs" ήταν στα νερά του?
• Ήταν η πρώτη ταινία που προτάθηκε για Oscar Καλύτερου Προσαρμοσμένου Σεναρίου βασισμένο σε graphic novel/comic book.
• Το όνομα της πρωταγωνίστριας Enid Coleslaw είναι αναγραμματισμός του ονόματος του συγγραφέα του comic, αλλά και της ταινίας Daniel Clowes.

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ET1: 22:00 A Bronx Tale, με τους Robert de Niro, Chaz Palminteri.  Σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον de Niro σε συγγραφή σεναρίου από τον Palminteri, σε μια γκανγκστερική ταινία με πρωταγωνιστή έναν 9χρονο που αποτελεί το μήλον της έριδος ανάμεσα στον πατέρα του και έναν γκανγκστερ που επιθυμεί να του μάθει τα κόλπα της δουλειάς...

Αύριο μη ξεχαστείτε έχουμε την ψηφοφορία μας, αυτή τη φορά με favorite killer in a movie.  Μιλάμε για killer χαρακτήρες ; )  Stay around!

Till tommorow...

Citizen Kane: Η άνοδος και η πτώση ενός 'πολίτη'...

Καλημέρα σας και πάλι. Ελπίζω να σας άρεσε το χθεσινό animation, γιατί βασικά θα ακολουθήσει σίγουρα άλλο ένα, οπότε σας παρακαλώ μη με παρατήσετε και φύγετε! Είναι ωραία believe me! :P Today θα πάμε πάλι στα πιο παλιά, και συγκεκριμένα το 1941. To "Citizen Kane" υπήρξε ενδεχομένως το πιο εντυπωσιακό κινηματογραφικό ντεμπούτο που έγινε ποτέ. O Orson Welles ήταν μόλις 25 χρόνων όταν γύρισε την-κατά πολλούς-καλύτερη ταινία που έχει δημιουργηθεί ποτέ. Αυτό σημαίνει οτι έχω μόλις δυο χρόνια στη διάθεση μου για να κάνω το καλλιτεχνικό μου ντεμπούτο κι εγώ;; Μμμ δε τα βλέπω καλά τα πράγματα...Αϊ παράτα μας κιόλας Orson, pff...

Η ταινία παρουσιάζει την ζωή ενός κολλοσού του Τύπου, μετά τον θάνατό του και μέσα από τις μαρτυρίες και τις αναμνήσεις συγγενών και φίλων. Μια ομάδα δημοσιογράφων αναλαμβάνει να εξιχνιάσει το μυστήριο που κρύβεται πίσω από την τελευταία λέξη του Kane (Orson Welles) λίγο πριν από τον θάνατό του. Ψάχνοντας λοιπόν την ερμηνεία της λέξης "Rosebud", ένας δημοσιογράφος θα ξετυλίξει το κουβάρι της ζωής αυτού του πολυμήχανου και επιτυχημένου άνδρα, μιας ζωής γεμάτης δόξα, χρήμα, απιστίες, προδοσίες, μίση και παντώς είδους πάθη, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο στον θεατή να παρακολουθήσει την πορεία του 'μεγάλου' αυτού άνδρα, από την κορυφή του στην οδυνηρή πτώση του...
Το μεγάλου μήκους, φιλμικό ντεμπούτο του Welles έγραψε ιστορία εξαιτίας της απόλυτα πρωτότυπης μορφής με την οποία σκηνοθέτησε την ταινία, αλλά και του τρόπου με τον οποίο παρουσιάσε ουσιαστικά την ιστορία ενός πανίσχυρου άνδρα των media. Ο ίδιος ο Welles κρατώντας την κεντρική θέση πίσω από τις κάμερες ως σκηνοθέτης, αλλά και μπροστά από αυτές στον ρόλο του Kane, δημιούργησε μια άρτια δομημένη ως προς την τεχνική της μορφή ταινία, εισήγαγε νέες κινηματογραφικές τεχνικές και αποτέλεσε την έμπνευση για αμέτρητους σκηνοθέτες, δημιουργώντας σκηνοθετικό ρεύμα το οποίο έχεο γίνει στις μέρες μας αναπόσπαστο κομμάτι κάθε ταινίας. Μιλώντας βέβαια για την εποχή του '41 μόλις δέκα χρόνια μετά από τις πρώτες απόπειρες ομιλούντα κινηματογράφου, μπορεί να καταλάβει κανείς γιατί το "Citizen Kane" θεωρήθηκε μεγάλο κινηματογραφικό επίτευγμα.


Η σημαντικότερη τεχνική την οποία εισήγαγε για πρώτη φορά εδώ ο Welles ήταν αυτή του "βάθος πεδίου". Σύμφωνα με την τεχνική αυτή, ήταν πλέον δυνατό για τα αντικείμενα που βρίσκονταν στο βάθος, και οχι μπροστά ακριβώς από την κάμερα, να κινηματογραφηθούν με μια πρώης τάξεως ευκρίνεια. Τα προηγούμενα χρόνια, κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον, καθώς το φιλμ και οι περιορισμένου οπτικού βάθους φακοί, δεν επέτρεπαν την σκηνοθέτηση των πραγμάτων που βρίσκονταν σε κάποιο βάθος. Συνήθως για να μπορέσουν να παρουσιάζονται τα αντικείμενα αυτά (σε περίπτωση που κάτι τέτοιο ήταν απαραίτητο για την υπόθεση της ταινία) έπρεπε να τοποθετούνται όλα μαζί σε μια συγκεκριμένη σειρά μπροστά από την κάμερα. Αυτό όμως είχε σαν αποτέλεσμα το πλάνο να μη χωράει όλα τα αντικείμενα και έτσι να δημιουργούνται δυσκολίες στην κατανόηση αυτού που θέλει να περάσει ο σκηνοθέτης στον θεατή. Η εισαγωγή του βάθους πεδίου από τον Welles έλυσε τα χέρια των σκηνοθετών, καθώς μπορούσαν πλέον να τραβούν με την κάμερά τους χώρους και αντικείμενα, χωρίς κανέναν περιορισμό και κυρίως χωρίς να φαίνεται το background φλου (θυμηθείτε για παράδειγμα ταινίες του Hitchcock στις οποίες τα πρόσωπα μπροστά είναι 'καθαρά' (νετ) και φωτισμένα, ενό το background θολό (φλου) ). Η συγκεκριμένη τεχνική επαναλαμβάνεται σε πολλές σκηνές της ταινίας και κάθε φορά δημιουργεί ένα ενδιαφέρον οπτικό παιχνίδι, που κεντρίζει το μάτι του θεατή και εκπλήσει. (βλ. παρακάτω φωτογραφία).



Πέρα από αυτό όλη η σκηνοθεσία του Welles είναι εντυπωσιακή και παρά το ασπρόμαυρο της ταινίας. Οι γωνίες λήψεις του έχουν αφήσει εποχής, αφού με αυτές καταφέρνει να δίνει το στίγμα του κάθε ήρωα με ένα μόνο πλάνο. Για παράδειγμα ο Kane παρουσιάζεται με την κάμερα να τον δείχνει από κάτω, προσδίδοντας του σχεδόν μια τιτάνια διάσταση όταν βρίσκεται στην εποχή της μεγάλης του επιτυχίας, ενώ αντιθέτως όταν αρχίζει και φθείνει τα πλάνα από ψηλά τον παρουσιάζουν μικρό και αδύναμο. Εξίσου έξυπνη και η εξέλιξη της πλοκής μέσα από την αφήγηση διαφόρων προσώπων, σαν ένα τεράστιο flashback το οποίο αποτελεί στην ουσία όλο το έργο. Εξαιρετικά και τα κοντινά πλάνα σε αντικείμενα που θα αποτελέσουν τελικά βασικά κλειδιά του μύθου του Kane, όπως η χιονόμπαλα που πέφτει από τα χέρια του και σπάει. Η κάμερα αιχμαλωτίζει υπέροχα τις εικόνες όπως αυτές προβάλονται πάνω στα γυάλινα θρύψαλα της μπάλας, ή τις πολλαπλές εικόνες του Kane όταν αυτός περνάει από έναν γιγάντιο καθρέφτη και το είδωλό του αντικατροπτρίζεται σε αυτόν επ' άπειρον. Ο φωτισμός δίνει και αυτός τα μέγιστα στην ιστορία, με σκοτεινές φιγούρες, μαύρους χώρους και εξάρσεις φωτός που κάνουν ένα υπέροχο contrast μεταξύ τους και δημιουργούν ατμόσφαιρα.



Ο Welles είναι εξαιρετικός και στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Καταφέρνει και δίνει το στίγμα ενός δυναμικού και αγαπητού άνδρα, για να περάσει λίγο αργότερα σε μια μοναχική και εγωιστική φυσιογνωμία. Προσωπική μου άποψη είναι πως η συγκεκριμένη ταινία είναι δυο πράγματα: ο Welles και η κάμερά του. Αυτό που σε κάνει να χαζεύεις με την ταινία αυτή είναι οτι ένα προσέξεις καλά, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο παραμικρός φωτισμός, το κάθε ζουμ ή η κάθε οπτική από την οποία βλέπει τα πράγματα η κάμερα, προοικονομούν κάτι το οποίο θα γίνει στη συνέχεια. Χωρίς να περνάει σε δεύτερη μοίρα, αλλά καλύτερα προχωρόντας χέρι-χέρι, σκηνοθεσία και υπόθεση δένουν απόλυτα μεταξύ τους και καταφέρνουν να παρουσιάσουν ένα αποτέλεσμα ενδεχομένως αξεπέραστο ακόμα και μέχρι σήμερα. Ιδιαίτερη πινελιά σε όλα αυτά είναι και ο τρόπος με τον οποίο ο Welles φαίνεται να χωροποιεί τον χρόνο παρουσιάζοντας διαφορετικές χρονικές περιόδους, μέσα στην ίδια σκηνή. Υπάρχουν σκηνές στις οποίες τα υποτιθέμενα 20 ή 30 χρόνια που έχουν περάσει δίδονται με ένα πολύ απλό, αλλά έξυπνο τρόπο μέσα μόνο από μια φράση και μια σκηνή. Είναι σαν η κάμερα να ρέει και να συλλαμβάνει διαφορετικές χρονικές μεταπηδήσεις, που στον θεατή περνούν σαν μια φυσική συνέχεια.



Εάν είστε από αυτούς που αγαπούν τον κινηματογράφο, σίγουρα πρέπει να δείτε το "Citizen Kane". Δε θα την συνέστηνα σε όσους ψάχνουν κάτι πιο ιντριγκαδόρικο και γρήγορο, αν και πλέον θεωρώ οτι είναι μια ταινία που συνιστά άνετα ένα γερό θεμέλιο της κινηματογραφικής ιστορίας μέχρι και σήμερα. Όσοι επιλέξετε να την δείτε πάντως, μόνο κερδισμένοι να βγείτε...

http://www.youtube.com/watch?v=zyv19bg0scg


TRIVIA

• Ο τρόπος με τον οποίο φίλμαρε τα πρόσωπα ο Welles (από πάνω για τους ισχυρούς-από κάτω για τους αδύναμους) ήταν επιρεασμένος από την ταινία του Ford "Stagecoach" (1939), την οποία σύμφωνα με τον ίδιο είχε δει περίπου...40 φορές για να σκηνοθετήσει τον πολίτη Kane.
• Παρά την μεγάλη του δημοσιότητα, το φιλμ ήταν μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες στο box-office τότε. Μάλιστα σε κάθε μια από τις 9 υποψηφιότητες που πήρε συνολικά στα Oscar, γιουχαϊστηκε εντόνως από πολλούς...
• Για τις σκηνές ως ηλικιωμένος Kane, ο Welles καθόταν στην καρέκλα για το μακιγιαζ από τις 2:30 το βράδυ προκειμένου να είναι έτοιμος στις 9:00 το πρωί που ξεκινούσε στο γύρισμα!
• Σε μια σκηνή που ο Welles τα κάνει όλα ρημαδιό σπάζοντας πράγματα, καταλήγει να λέει στο συνεργείο του με ματωμένα χέρια: "Πραγματικά το ένιωσα"! Κι εμείς το ίδιο...

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

NET: 1:15, Wonderful Town. Ταϊλανδέζικη παραγωγή του 2006, που πραγματεύεται τον έρωτα ανάμεσε σε δυο ανθρώπους, υπό την σκιά του φονικού τσουνάμι που είχε πλήξει το 2004 την Ταϊλάνδη. Εξαιρετική μουσική και φωτογραφία.

Adios!

Perfect Blue: Who are you?

Hey guyz, τι κάνουμε;  Λοιπόν την Κυριακή το βράδυ και μετά από ένα εξαντλητικό πρωινό (εντάξει για μπάνιο πήγα, αλλά η κίνηση που φάγαμε ήταν uber) και μη μπορώντας να με πάρει ο ύπνος από νωρίς, είπα κι εγώ σαν παιδί να δω καμιά ταινιούλα σπίτι μπας και περάσει η ώρα.  Είχα στο laptop μια ταινία εδω και μερικές μέρες που λέγεται "Perfect Blue".  Animation γιαπωνέζικης παραγωγής του 1998.  Με δυο λόγια: το "Black Swan" του Aronofsky αποτελεί σε ένα μεγάααλο βαθμό rip-off της συγκεκριμένης ταινίας.  Σε συνδυασμό με την έτερη ταινία του-οποία σύμπτωσης!-1998, "Audition" και πιο συγκεκριμένα με την φράση που ακούγεται σε αυτήν "The ballet used to purify my dark side", (υποθέτω εγω με το αθώο μου μυαλό) κατάφερε και μας έδωσε μια από τις καλύτερες ταινίες και τις πιο δυνατές ερμηνείες των τελευταίων ετών.  Με λίγη βοήθεια βεβαίως βεβαίως...

Η Mima αποτελεί το βασικότερο και πιο αγαπητό μέλος ενός pop συγκροτήματος, των CHAM.  Όταν η ίδια αποφασίσει να τερματίσει την καριέρα της σαν τραγουδίστρια και να ασχοληθεί με την υποκριτική, θα διαπιστώσει οτι ο δρόμος δεν είναι ακριβώς στρωμένος με ροδοπέταλα.  Χάνοντας σιγά σιγά την αγάπη των θαυμαστών της, παρακολουθούμενη από έναν creepy stalker, και βλέποντας την νέα της επαγγελματική σταδιοδρομία να μην ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς, η Mima θα αρχίσει να χάνει σταδιακά τα λογικά της και σύντομα ο φανταστικός και ο πραγματικός κόσμος θα συγχωνευτούν σε έναν στον μυαλό της.  Η πτώση ενός former pop idol έχει μόλις ξεκινήσει και δε φαίνεται να σταματάει με τίποτα...

Το "Perfect Blue" είναι μια πολυδιάστατη ταινία και πρέπει να την παρακολουθήσεις αρκετά προσεκτικά για να την κατλάβεις.  Οχι τόσο γιατί είναι δύσκολη στην κατανόηση, όσο εξαιτίας των πολλών πραγμάτων που συμβαίνουν την ίδια στιγμή και που θα σε φτάσουν στο σημείο να αναρωτηθείς αν αυτό που παρακολουθείς την δεδομένη στιγμή είναι η βιωμένη πραγματικότητα της ηρωίδας ή μια ακόμη φαντασιωσή της.  Πολλοί έχουν πει οτι ο τρόπος με τον οποίο είναι σκηνοθετημένη, έστω κι αν μιλάμε για animation μοιάζει πολύ με αυτόν του Hitchcock.  Ως ένα βαθμό θα έρθω να συμφωνήσω.  Το χτίσιμο του χαρακτήρα από την αρχή μέχρι τα μέσα περίπου, είναι σχεδόν όμοιο με τον τρόπο που λειτουργούσε ο μεγάλος σκηνοθέτης, ακόμα και στο "Psycho".  Εντύπωση μου έκαναν τα πλάνα και το πως θεωρητικά θα κινούνταν η κάμερα, σε περίπτωση που μιλούσαμε για μια live action ταινία.  Τα cut είναι εκπληκτικά και το πέρασμα από την μια σκηνή στην άλλη σου προκαλεί τεράστιο ενδιαφέρον.  Όλη αυτή η αγχωτική κίνηση της 'υποτιθέμενης' κάμερας, δημιουργεί φυσικά και το κατάλληλο περιβάλλον μέσα στο οποίο θέλει ο σκηνοθέτης Satoshi Kon να εντάξει την ηρωίδα του και το πετυχαίνει με ομολογουμένως μεγάλη μαεστρία.  Ο κόσμος που δημιουργείται είναι εφιαλτικός, επικίνδυνος και γεμάτος παραισθήσεις.  Μερικές στιγμές βρήκα και εγω δύσκολο να ξεχωρίσω την πραγματική...πραγματικότητα από την επίπλαστη, πόσο μάλλον η ηρωίδα της ταινίας.  Τα όνειρα της μπλέκονται με τους εφιάλτες της, ζει διαρκώς με μια 'σκιά' να την παρολουθεί, και φτάνει στα όρια της παραφροσύνης.  Τα ξεπερνάει, δε τα ξεπερνάει ακόμα και αυτό είναι δυσδιάκριτο κάποιες φορές...

Ο τίτλος της ταινίας δε θα μπορούσε να είναι καταλληλότερος.  "Perfect Blue" σύμφωνα με την γιαπωνέζικη παράδοση είναι το χρώμα της ψευδαίσθησης, συνεπώς τι καλύτερο για ένα animation βασισμένο στην ανθρώπινη ψυχολογία και τα παιχνίδια ενός (ή και περισσοτέρων) ταραγμένου μυαλού;  Φυσικά ένα τέτοιο θέμα παίζει πολύ σήμερα σε διάφορες ταινίες.  Άνθρωποι με σύνδρομο πολλαπλής προσωπικότητας, εμμονές, βίαιες συμπεριφορές και σκοτεινά alter ego είναι κάτι το πλέον σύνηθες.  Δε χρειάζεται για μια ακόμη φορά να πω πόσο μάστορες είναι σε κάτι τέτοια οι Ασιάτες, αφού καταφέρνουν με οποιοδήποτε θέμα καταπιάνονται, να του δίνουν ένα σοκαρισιτκό twist και να σε προκαλούν από την πρώτη στιγμή.  Δεν είναι τυχαίο το γεγονός οτι ο Arronofsky αγόρασε τα δικαιώματα του "Perfect Blue" έναντι $59 χιλιαδών μόνο, προκειμένου να συμπεριλάβει μια σκηνή του στο "Requeim for a Dream".  Και όταν λέμε να συμπεριλάβει εννοούμε να το κοπιάρει βήμα βήμα.  Και για του λόγου το αληθές:

http://www.youtube.com/watch?v=anlHmGA-Bvs

Συνηθισμένα τα δανείσματα και οι επαναλήψεις θα μου πείτε, αλλά έτσι κι αλλιώς όταν μιλάμε και για τον Aronofsky στην προκειμένη περίπτωση, ξέρουμε τουλάχιστον οτι το αποτέλεσμα θα είναι καλό.  Για τον λόγο αυτό τα δανείσματα του δεν σταμάτησαν εκεί.  Για παράδειγμα κατά την σκηνή οπού η Mima βιάζεται για τις ανάγκες της σειράς στην οποία πλέον παίζει, τριγύρω της βρίσκονται σε κύκλο διάφοροι άντρες οι οποίοι επικροτούν αυτόν που την 'βιάζει', φωνάζουν και φτιάχνονται.  Ακριβώς δηλαδή οτι είδαμε και προς το τέλος του requiem με την Connely και μια άλλη να το κάνουν πάνω στο τραπέζι, με διάφορους σιχαμένους τριγύρω να ζητωκραυγάζουν.  Ακόμα και η σκηνοθεσία με την κάμερα να γυρνάει γύρω γύρω είναι πανομοιότυπη...

Από τη στιγμή λοιπόν που έχει έτσι κι αλλιώς τα δικαιώματα ο φίλτατος Darren, γιατί να μη χρησιμοποιήσει το μέγιστο δυνατό υλικό και για την πιο πρόσφατη ταινία του, "Black Swan"?  Έτσι κι έκανε.  Σαν γενική εικόνα πήρε όλη την διαταραγμένη προσωπικότητα ενός pop idol και την ενέταξε στο πλαίσιο μια εξίσου διαταραγμένης μπαλαρίνας.  Όσο αγχωτική είναι η ζωή ενός ατόμου που βρίσκεται διαρκώς στα φώτα της δημοσιότητας, άλλο τόσο είναι και μιας χορεύτριας μπαλέτου που βρίσκεται κάτω από διαρκή πίεση και αυστηρή πειθαρχία.  Ο Aronofsky έχει αποδώσει και αυτός τέλεια όλη την ψυχοσύνθεση της Portman στην ταινία του, όπως ακριβώς δηλαδή συμβαίνει και στο "Perfect Blue".  Δεν είναι καθόλου τυχαίο οτι κανα δυο ακόμα σκηνές έχουν κοπιαριστεί και για το "Black Swan" αν και οχι τόσο πιστά όσο αυτή στο requiem.  Για παράδειγμα η σκηνή με τις ζωγραφιές που αρχίζουν να 'μιλάνε' στην Portman είναι όμοια με μια σκηνή από το "Perfect Blue" στην οποία ο φανατικός θαυμαστής μέσα στην δική του τρέλα κι αυτός, φαντάζεται οτι οι άπειρες φωτογραφίες της Mima που έχει στο δωμάτιό του του μιλάνε.  Ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο η Mima βλέπει τον άλλο της εαυτό, αυτόν που κάποτε ανήκε στο γκρουπ και ήταν αθώος και γλυκός, και ο οποίος είναι αυτός που την τυραννάει τώρα και την έχει οδηγήσει στην παράνοϊα, έχει μεταφερθεί με άρτιο τρόπο στο "Black Swan".  Καθρέφτες, τζαμαρίες μαγαζιών, βιτρίνες και παράθυρα του metro γίνονται τα μέσα για την εξωτερίκευση και την υλική σχεδόν υπόσταση που πέρνουν οι σκοτεινοί εαυτοί και των δυο ηρωίδων.  Βασανίζονται, λυγίζουν, σπάνε στα δυο και τελικά με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο και οι δυο αναγεννιούνται...
Το "Perfect Blue" είναι μια ταινία για την ανθρώπινη φύση και την μάχη που πολλές φορές πρέπει να δίνουμε με τον κρυμμένο μας, πρωτόγονο εαυτό.  Γεμάτη αγωνία και σασπενς που σε κρατάει μέχρι και τέλος, είναι ενα φιλμ που όπως λέγεται χαρακτηριστικά θα μπορούσε να έχει σκηνοθετήσει ο Hitchcock εάν επέλεγε να φτιάξει μια ταινία animation στις μέρες μας.  Τραυματισμένοι ήρωες, πολλαπλές πραγματικότητες και υποβλητική ατμόσφαιρα, δημιουργούν ένα άψογο αποτέλεσμα αντάξιο της ομόνυμης νουβέλας από τον Yoshikazu Takeuchi πάνω στην οποία βασίστηκε η ταινία.
Απλά εξαιρετικό.

Traileraki δε βάζω καθώς 1) τα περισσότερα είναι ντουμλαρισμένα στα αγγλικά, πράγμα τελείως ηλίθιο καθώς θα πρέπει οπωσδήποτε να το προτιμήσετε στα γιαπωνέζικα, με αγγλικούς υπότιτλους.  Σε διαφορετική περίπτωση ένα μεγάλο μέρος του όλου κλίματος θα χαθεί εντελώς και 2) το trailer είναι εντελώς χαζοβιόλικο και μόνο καλό δε κάνει στην ταινία.

No more trivia for the movie...

Τίποτα και η tv.  Πάνετε καμιά βόλτα και πιείτε και τίποτα στην υγειά μου! ; )

Τα λέμε αύριο, τσιου!

Silent Hill: Welcome to the eternal burning city...

Hello again.  Πάει και αυτή η ψηφοφορία με favorite game based movie.  Κινηθήκαμε όλοι λίγο πολύ σε κλασσικές επιλογές όσον αφορά το συγκεκριμένο ας πούμε είδος.  Υπήρχαν διαρκώς 2-3 ταινίες που βρίσκονταν σε ισοψηφία.  Συγκεκριμένα το "Silent Hill", το "Prince of Persia" και το "Resident Evil" ήταν από την αρχή πολύ κοντά το ένα με το άλλο, μέχρι και χτες που είχαν κολλήσει στις 6 ψήφους η καθεμιά.  Σήμερα κατέλειξαν λίγο πριν το κλείσιμο του poll στις 7 ψήφους η καθεμιά, so τώρα πρέπει να αποφασίσω ποια από αυτές να ανεβάσω στο blogaki.  Τελικά αποφάσισα να ανέβει το "Silent Hill" για διάφορους λόγους.  Νομίζω οτι σε σχέση με τα υπόλοιπα θα μπορούσε άνετα να τοποθετηθεί και στην κατηγορία των horror movies και συνεπώς είναι πιο εύκολο για εμένα να εντοπίσω τους λόγους που ανήκει εκεί.  Τα trivia του είναι πολύ ενδιαφέροντα, έχει μερικές από τις καλύτερες, φρικιαστικές φυσιογνωμίες ever σε horror movie, cheeling soundtack και creepy ατμόσφαιρα.  Το "Resident Evil" ήταν πολύ καλό, αλλά όλα τα επόμενα sequels το παράκαναν νομίζω.  Το story βέβαια είναι από τα αγαπημένα μου σίγουρα.  Τέλος το "Prince of Persia" το βρήκα πέρα για πέρα βαρετό και ανούσιο, αν και το pc game το λάτρευα όταν ήμουν μικρή.  Βέβαια το να δω πόσες μέρες έμεινε αξύριστος ο Jake για να παίξει, ή πόσο καιρό γυμναζόταν για να γίνει φέτες, δε με ενδιαφέρει και τόσο so "Silent Hill" it is...

Η Rose (Radha Mitchell) είναι μια γυναίκα που ξεκινάει ένα ταξίδι προκειμένου να βρεί την χαμένη της κορούλα την Sharon (Jodelle Ferland), σε μια εγκατελειμένη και περίεργη πόλη, το Silent Hill.  Εκεί θα έρθει αντιμέτωπη με ένα σωρό φρικιαστικά όντα στην προσπάθεια να σώσει την κόρη της από μια ομάδα προσυλητισμένων αιρετικών που έχουν ξεμείνει στην πόλη και επιδιώκουν να την θυσιάσουν θεωρόντας οτι είναι μάγισσα...
Ενδεχομένως και να αποτελεί την καλύτερη μεταφορά video game στην μεγάλη οθόνη.  Όλη η σκοτεινή, ζωφερή ατμόσφαιρα που επικρατεί και στο παιχνίδι, έχει μεταφερθεί με μεγάλη επιτυχία στην ταινία.  Η πόλη έχει αποδοθεί με τέτοιον τρόπο που σε κάνει πραγματικά να αντριχιάζεις στην σκέψη του οτι είσαι μόνος σου εκεί.  Ή μάλλον πολύ θα χαιρόσουν εάν ήσουν εκεί μόνος σου, μιας που τα αναρίθμητα πλάσματα που αρχίζουν να εμφανίζονται από παντού προκαλούν το λιγότερο φρίκη.  Η αλήθεια είναι οτι υπάρχουν όντα εδω τα οποία στο παιχνίδι δεν υπήρχαν, όπως για παράδειγμα ο απόκοσμος Χάρος να τον πω; ο οποίος σπέρνει τον πανικό και κυρίως τον θάνατο με την τεράστια μαχαίρα που κρατάει.  Μακράν μια από τις πιο απειλητικές και καλοφτιαγμένες, τρομακτικές φυσιογνωμίες σε horror movie, της δεκαετίας που μας πέρασε.

Η σκηνοθετική ματιά του Christophe Gans ο οποίος είναι μάλλον περισσότερο γνωστός γι'αυτήν την ταινία παρά για οποιαδήποτε άλλη, είναι προς μεγάλη μου έκπληξη πολύ καλή.  Προσπαθώντας να μείνει όσο το δυνατόν πιο πιστός στην ατμόσφαιρα του παιχνιδιού, καταφέρνει να περάσει την πρέπουσα ανατριχίλα στον θεατή και την αίσθηση οτι το κακό ελοχεύει σε κάθε γωνιά αυτής της από καιρό ξεχασμένης πόλης.  Το σκοτάδι, η ομίχλη, οι τρομακτικοί θόρυβοι και γενικότερα η αδιόρατη αίσθηση οτι η πρωταγωνίστρια παρακολουθείται, αποτελούν το δυνατό χαρτί της ταινίας.  Το story είναι λίγο πολύ γνωστό και αρκετά φορεμένο.  Μητέρα που αναγκάζεται να αναζητήσει το παιδί της και είναι αποφασισμένη να αντιμετωπίσει θεούς και δαίμονες προκειμένου να το σώσει.  Εδώ δίνεται με την πιο γκροτέσκα μορφή του.  Τα παιδάκια που την στοιχειώνουν, ο άνδρας στην τουαλέτα και οι νοσοκόμες με τις φριχτά σπασμωδικές κινήσεις, είναι όλα αποκυήματα μιας νοσηρής φαντασίας, που εδω παίρνουν σάρκα και οστά.

To 1962 στην πόλη Centralia της Pennsylvania των Η.Π.Α, ξέσπασε μια μεγάλη φωτιά στα ορυχεία της η οποία είχε σαν αποτέλεσμα η ίδια φωτιά να καίει διατκώς μέχρι και σήμερα!  Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα επίσης την δραματική μείωση του πληθυσμού της, και έτσι από χίλιους κάτοικους που αριθμούσε το 1981, να έχει φτάσει μέχρι το 2010 να αριθμεί μόλις 10, μετατρέποντας την περιοχή σε μια από τις πιο φημισμένες πόλεις φαντάσματα της Αμερικής.  Πάνω ακριβώς σε αυτή τη πραγματική ιστορία βασίστηκε και ο σκηνοθέτης του "Silent Hill" και δημιούργησε έτσι τον μύθο της πόλης η οποία έχει εγκαταλειφθεί εξαιτίας της 40ης πυρκαγιάς που καίει ανελέητα από κάτω της και που απ'οτι φαίνεται δεν είναι τελικά και τόσο μύθος.
Οι ερμηνείες στην ταινία είναι καλές, χωρίς παρόλα αυτά να είναι και κάτι το ιδιαίτερο.  Είπαμε οτι το καλύτερο και το δυνατότερο χαρτί της είναι η απόδοση της ιστορίας και ο τρόπος με τον οποίο έχει χτιστεί αυτός ο εφιαλτικός κόσμος.  Η Mitchell στον ρόλο της πανικόβλητης μητέρας είναι καλή και φαίνεται οτι έχει τρέξει χιλιόμετρα στην ταινία.  Ουρλιάζει, κλαίει, ψάχνει και γενικότερα είναι πολύ δραστήρια μιας που το εργάκι δεν απαιτεί και κανένα τεράστιο υποκριτικό ταλέντο για την απόδωση ενός τέτοιου ρόλου.  Στον ρόλο του πατέρα ο Sean Bean είναι και κάπως αδιάφορος, αφού δεν του δίνεται περιθώριο και χώρος για να κάνει κάτι καλύτερο, μιας που είναι αρκετά περιορισμένος ερμηνευτικά από την αρχή.  Στα ίδια πλαίσια κυμαίνεται και ο Kim Coates στον ρόλο του αστυνομικού ο οποίος είναι χαρακτηριστική, ηθοποιϊκή φυσιογνωμία, αλλά και αυτός κάπου χάνεται μέσα στην ομιχλώδη πόλη.  Αντίθετα η αρχηγός της αιρετικής ομάδας, η Alice Krige δίνει μια ερμηνεία στα μέτρα που πρέπει, με ένα πρόσωπο αντιπαθητικό και κακιασμένο και πετυχαίνει τον σκοπό της: να γίνει ο χαρακτήρας τον οποίο από την πρώτη ματιά θα μισήσεις απόλυτα και ολοκληρωτικά.  Η μικρούλα Jodelle είναι καλή, αλλά είναι παιδάκι και συνεπώς δε μπορώ να είμαι κακιά μαζί της, γιατί κάνει οτι μπορεί με έναν ρόλο που άλλα πιτσιρίκια θα είχαν εφιάλτες και μόνο να τον έβλεπαν.

Eeerie ατμόσφαιρα, αρκετές και διαδοχικές δόσεις τρόμου, μουσική που κάνει τις τρίχες στον σβέρκο σου να σηκώνονται όρθιες και πλάσματα βγαλμένα κατευθείαν από τους χειρότερους εφιάλτες σου, το "Silent Hill" είναι αν οχι η καλύτερη, σίγουρα μια από τις καλύτερες μεταφορές video game στην οθόνη.  Έτσι κι αλλιώς δεν είναι και πολλές, αυτή όμως οι fan των horror movies την αγαπούν και την έχουν σίγουρα στην κορυφή της λίστας τους.

Υ.Γ: Λίγο πριν ανέβει η ταινία, σε ισοψηφία βρέθηκε και το "Mortal Kombat" με τις άλλες τρεις.

http://www.youtube.com/watch?v=f5mT5LhbRJw

TRIVIA

• Πολλά από τα πλάσματα της ταινίας παίζονται από επαγγελματίες χορευτές προκειμένου να υπάρχει μεγαλύτερη πλαστικότητα στις κινήσεις τους και φυσικά να αποδίδεται καλύτερα αυτή η φρικιαστική κινησιολογία που είχαν τα συγκεκριμένα όντα.
• Πέρα από το τραγούδι "Ring of Fire" του Johnny Cash που ακούγεται, όλα τα υπόλοιπα κομμάτια έχουν παρθεί αυτούσια από το παιχνίδι.
• H Rahda Mitchell έφαγε πραγματικά μια μπουνιά στο πρόσωπο από μια από τις νοσοκόμες στο υπόγειο.
• Στην σκηνή του καψίματος της μάγισσας, μέλη από το συνεργείο...ζωγραφίστηκαν τριγύρω ως θεατές της τελετής αυτής.
• Ο σπασμωδικός τρόπος που κινούνταν οι νοσοκόμες αποδώθηκε με τις κοπέλες να περπατούν προς τα πίσω και με το φιλμ στην συνέχεια να παίζει ανάποδα, προκειμένου να επιτευχθεί αυτή η περίεργη κίνησή τους.
• Μερικοί τύποι που κυκλοφορούν στην πόλη φορούν στολές ανθρακορύχων, βασισμένοι στην αληθινή ιστορία της πόλης Centralia, μέρη της οποίας περιλαμβάνονται και στην ταινία.
• Αυτοί ακριβώς οι χαρακτήρες κρατούν στα χέρια τους μεταλλικούς σωλήνες ως όπλα.  Οι σωλήνες αυτοί αποτελούν ένα από τα πρώτα όπλα του video game.

(Πηγή IMDB)

Τίποτα στην tv σήμερα....

Adios λοιπόν!

What is your favorite movie based on a video game?

Ξέρω ξέρω, υπάρχουν πολλές 'ταινιάρες' στη λίστα, αλλά όπως έχω πει πρέπει να μπαίνουν όλες αν γίνεται από το κάθε είδος που βάζω, so....καλά γέλια! :P 
Τα τεχνικά προβλήματα παραμένουν οπότε οι ψήφοι σας μάλλον θα αρχίσουν να φαίνονται από αργά το βράδυ, αλλά εσείς συνεχίστε να ψηφίζετε!

Water for Elephants: A circus love story....

NEW ARRIVAL

Καλημέρα σε όλους! Τι ζήσαμε πάλι και χθες...επικές στιγμές.  Κατέβηκα και εγω να δω καμιά ταινία στο φεστιβάλ μπας και το παίξω λίγο ακόμα χαζή, οτι δε καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου, αλλά και να'θελα κάτι τέτοιο ήταν μάλλον ακατόρθωτο.  Ερημιά, σκουπίδια, τρελοί και μια ξεγυρισμένη ακύρωση της ταινίας λόγω τεχνικών προβλημάτων με ανάγκασαν τελικά να κάτσω να παρακολουθώ τον κόσμο γύρω μου να μιλάει για τα πολιτικά τεκτενόμενα και την κατάσταση της χώρας για εκατομμυριοστή φορά...Κάπου ανάμεσα σε Γιωργάκη, εκλογές και σύσταση κυβέρνησης εθνικής ενότητας εγώ κλωθογύριζα στο μυαλό μου τη σημερινή ταινία για το blog.  Πάλι καλά που μας έχει μείνει και ένα απατηλό εν μέρει ψήγμα 'καλλιτεχνικής' δημιουργίας μέσα στα σκατά που ζούμε...Και μετά από αυτόν τον παντελώς άσχετο πρόλογο (θα έσκαγα λίγο να με συγχωρείτε) περνάμε στην ταινία της ημέρας, "Water for Elephants".

Ο Jacob Jankowski (Robert Pattinson) είναι ένας Πολωνός σπουδαστής της κτηνιατρικής.  Όταν μετά τον τραγικό θάνατο των γονιών του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα μείνει μόνος του με μπόλικα χρέη από τον αποθανόντα μπαμπά, θα αποφασίσει να παρατήσει τις σπουδές του και όπου τον βγάλει.  Τελικά ο δρόμος θα τον οδηγήσει σε ένα περιπλανώμενο τσίρκο, στο οποίο και θα αρχίσει να εργάζεται άτυπα ως υπεύθυνος για τα ζώα, έχοντας την ιδιότητα του κτηνιάτρου χωρίς πτυχίο.  Εκεί θα γνωρίσει την Marlena (Reese Witherspoon), μια όμορφη γυναίκα που αποτελεί το λαμπρό αστέρι του προγράμματος και που τυγχάνει να είναι η σύζυγος του αυταρχικού αφεντικού August (Christoph Waltz).  Η άφιξη μιας νέας ατραξιον στο τσίρκο, ενός τεράστιου θηλυκού ελέφαντα που ακούει στο όνομα Rosie, θα αποτελέσει και την αφετηρία προκειμένου να ξεκινήσει ένα δυνατό, αλλά επικίνδυνο ειδύλλιο ανάμεσα στον νεαρό Jacob και την εντυπωσιακή Marlena...
Την αμαρτία μου θα την πω.  Δε περίμενα οτι η ταινία θα έλεγε και πολλά πράγματα, καθώς η παρουσία του Pattinson με ανησυχούσε λιγάκι μιας που δεν είναι και ακριβώς μεγάλο υποκριτικό ταλέντο.  Παρόλα αυτά με εξέπληξε ευχάριστα.  Είναι η δεύτερη φορά (μετά το "Remember Me") που βλέπω μια υποψία ερμηνευτικής ποικιλίας, πέρα από το βρυλοκακίστικο "Twilight" και αυτό είναι θετικό.  Τουλάχιστον στην ταινία τον βλέπεις να γελάει, να συγκινείται, να τσαντίζεται και να έχει μια γενικότερη όρεξη για αυτό που κάνει.  Σίγουρα τον δικό του ρόλο θα έπαιξε και η παρουσία στο πλευρό του οχι μονο της Witherspoon που υποδύεται την μοιραία γυναίκα, αλλά κυρίως του Christoph Waltz (απλά δε γίνεται να μη τον θυμάστε από το "Ingloourious Basterds" ως Col. Hans Landa).  Ο Waltz είναι ορμητικός, τρομακτικός, βίαιος.  Το τέλειο big boss που τους έχει όλους σούζα σε οτι κι αν πει, οτι κι αν κάνει.

Η ταινία βασίζεται στην ομόνυμη νουβέλα της συγγραφέως Sara Gruen όπως συνηθίζεται τώρα τελευταία.  Χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο μπορώ σχεδόν να επιβεβαιώσω το γεγονός οτι πρόκειται για μια πολύ καλή μεταφορά, από τα τριγύρω σχόλια αναγνωστών που έπιασε το μάτι μου.  Αν και το story τοποθετείται στην εποχή της 'Μεγάλης Ύφεσης' της Αμερικής περί το 1929 περίπου, όλη η δύσκολη οικονομική κυρίως κατάσταση περνάει με έναν σχεδόν ανεπαίσθητο τρόπο μέσα στην ταινία.  Φαίνεται σε πολλές περιπτώσεις οτι ο πιεστικός και περίεργος χαρακτήρας του August είναι αποτέλεσμα σε ένα ποσοστό, των δύσκολων οικονομικών συνθηκών που επικρατούν, πόσο μάλιστα όταν πρόκειται για ένα τσίρκο που βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση, με πολυάριθμο προσωπικό και την ανάγκη προσέλκυσης κοινού.  Παρόλα αυτά ο σκηνοθέτης Francis Lawrence δεν μένει εκεί.  Επιθυμεί να δώσει το κοινωνικοπολιτικό στίγμα της εποχής μεν, χωρίς να υπερπροβάλεται δε.  Φέρνοντας σε πρώτο πλάνο-όπως άλλωστε προβλέπεται και βάσει βιβλίου- το αισθηματικό κομμάτι και αφήνοντας λίγο πιο πίσω την ρεαλιστικά δομημένη πραγματικότητα, δημιουργεί ουσιαστικά ένα love story που το έχουμε δει πολλές φορές και που θα μπορούσαμε να το δούμε άλλες τόσες σε διάφορες version.  Εκεί όμως που θα μπορούσε να έχει χάσει το παιχνίδι έχοντας πιάσει πάτο, μας σερβίρει ένα γοητευτικό κοκτέϊλ old glamorous ατμόσφαιρας, υπέροχων κοστουμιών και γκροτέσκας circus παρουσιάσης, κάνοντας έτσι το love story να 'δείξει' και να μη χαθεί κάτω από επαναλαμβανόμενες καταστάσεις που κουράζουν.

Η σκηνοθεσία είναι όμορφη και εντυπωσιακή χωρίς να είναι παραφορτωμένη, ενώ και οι ερμηνείες είναι τίμια καλές.  Ξεχωρίζει βεβαίως βεβαίως ο Waltz (μεταξύ μας παίζει και να ξεχωρίζει οπουδήποτε κι αν παίζει), χωρίς να σημαίνει οτι και οι αλλοι δυο δεν είναι καλοί.  Κατά κάποιον τρόπο νομίζω οτι η Witherspoon δίνει την καλύτερή της ερμηνεία εδώ και πολύ καιρό, μιας που ο ρόλος της εύθραυστης Marlena της πάει γάντι, ενώ για τον Pattinson τα'παμε.  Καλός και μετρημένος, δε μοιάζει σε τίποτα με τον χρυσομάτη Edward Cullen και πάνω απ'ολα μοιάζει να διαθέτει κάποια Α χημεία με την Witherspoon πράγμα καλό-και βασικό- μιας που το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας περιστρέφεται γύρω από την αισθηματική τους περιπέτεια.  Βέβαια τείνω να πιστεύω οτι τελικά την παράσταση ίσως και να έκλεψε τελικά η Rosie την οποία θέλω για κατοικίδιο άμεσα.  Εκπαιδευμένη σε τρομερό βαθμό κάποιες φορές έμοιαζε να βγάζει περισσότερο συναίσθημα και από τους άλλους τρεις μαζί.
Εξαιρετικά συμπαθητικό story κυρίως λόγω του τρόπου με τον οποίο είναι δομημένο, όμορφη σκηνοθεσία από τον σκηνοθέτη του "I am Legend" (2007) και "Constantine" (2005) και ολοκληρωμένες ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό cast, το "Water for Elephants" είναι μια ταινία που κινείται σε κλασσικά αφηγηματικά μονοπάτια (όλη η ταινία παρουσιάζεται ως οι αναμνήσεις του ηλικιωμένου πλέον Jacob, τις οποίες αφηγείται στο παρόν), αλλά σώζεται άνετα από την εξαιρετική του φωτογραφία και την αίσθηση της παλιάς, καλής; εποχής.
Από σήμερα στους κινηματογράφους.

http://www.youtube.com/watch?v=_6b2XhXkPpg


TRIVIA

• O Sean Penn πέρασε από casting, αλλά σύντομα παράτησε τον ρόλο με αποτέλεσμα να αντικατασταθεί από τον Christoph Waltz.  Μάλλον θα έκανε humpilates με την Scarlett...
• Και δεν έλεγα τίποτα άλλο;  Η Johansson είπε να δοκιμάσει κι αυτή μπας και πάρει τον ρόλο της Marlena.  Πόσο γαμάτο θα ήταν να έπαιζαν τα δυο τους;  Αwww how cute!!
• Και για να κλείσουμε ο Andrew Garfield πέρασε και αυτός από casting για τον ρόλο του Jacob.  Penn, Johansson και Garfield?  Oh Lord...

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

STAR: 22:00, Yes Man, με τους Jim Carrey, Jooey Deschanel, Bradley Cooper.  Πάρτε να δείτε καμιά κωμωδιούλα να γελάσετε.  O Carl παίρνει την μεγάλη απόφαση μετά από έναν δύσκολο χωρισμό να ξεχάσει το 'οχι' και να λέει στα πάντα 'ναι'.  Φυσικά αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βρεθεί αντιμέτωπος με ένα σωρό ευτράπελα και πως δε θα μπορούσε άλλωστε, αφού μιλάμε για τον Jim Carrey...

Νέα ψηφοφορία αύριο για favorite movie based on a video game.  Για να είμαι ειλικρινής δε ξέρω καν αν θα συμπληρώσουν 10αδα, αλλά όσες είναι θα τις βάλω, so be ready! ; )

Cya tommorow!