Alloha και πάλι! Καταρχάς να πω ένα "welcome" βρε αδελφέ, στα καινούργια μέλη της κινηματογραφικής μας ομάδας! Ελπίζω να περάσετε καλά και εσείς μαζί με εμάς : ) Have fun!
Πέμπτη σήμερα και φυσικά έχουμε νέες ταινιούλες στις αίθουσες και μάλιστα για όλα τα γούστα, έτσι για να διαλέξεις. Έχουμε και λέμε λοιπόν: "Βρέχει Κεφτέδες 2" για animation κατάσταση, οσκαρικό-όπως όλα δείχνουν-Tom Hanks στο "Captain Phillips", χαριτωμενιές του Levitt στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο "Don Jon", κάτι από τα παλιά με "Meet Don Joe", ανάλαφρη Audrey Tautou στο "L'Ecume Des Jours" και φυσικά την ταινία που διάλεξα να μοιραστώ μαζί σας, το "Ain't Them Bodies Saints" του David Lowery για κοινωνικοδραματικές καταστάσεις.
H Ruth (Rooney Mara) και ο Bob (Cassey Afleck) είναι ένα νεαρό ζευγάρι full ερωτευμένο, προορισμένο σε τούτη την ζωή να μείνουν για πάντα ο ένας δίπλα στον άλλο. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως οι λάθος επιλογές αποτελούν μονόδρομο γι' αυτούς, με την "Bonnie and Clyde" ατμόσφαιρα να διαχέεται στην οθόνη από τα πρώτα κιόλας λεπτά της ταινίας.
Όταν ο Bob πληρώσει το τίμημα της παρανομιακής τους ζωής με την φυλάκισή του για κάμποσα χρόνια, η Ruth θα κληθεί να μεγαλώσει μόνη της την κορούλα τους, προσπαθώντας να σταθεί στα πόδια της, χωρίς όμως και να ξεχνά ποτέ τον μεγάλο της έρωτα, τον οποίο περιμένει καρτερικά να γυρίσει πίσω. Και ενώ η ζωή μοιάζει να έχει δρομολογηθεί για την ίδια, τα μαντάτα της δραπέτευσης του Bob γίνονται το νούμερο ένα θέμα στην μικρή πόλη των περιχώρων του Τέξας. Η Ruth αρχίζει να ζει και πάλι με την ελπίδα οτι ο Bob θα επιστρέψει για να "σώσει" εκείνη και το παιδί τους από μια καθημερινότητα σε αναμονή, μια πραγματικότητα δίχως νόημα και οικογενειακή ουσία. Ο Bob όμως έχει και μερικούς ανοιχτούς λογαριασμούς εκεί έξω, λογαριασμούς που μοιάζουν να μην είναι διατεθειμένοι να τον αφήσουν να βρεθεί και πάλι στο πλευρό της μοναδικής του αγάπης...
Αν η παραπάνω περίληψη της ταινίας σου φάνηκε περισσότερο μελιστάλαχτη απ'οτι θα ήθελες, είναι επειδή και η ταινία αν χαρακτηρίζεται από μερικά οροθετημένα στοιχεία αυτά είναι μεταξύ άλλων η ήπιων τόνων σκηνοθεσία, οι μπόλικοι διάλογοι και ο τεράστιος, άσβεστος έρωτας του ζευγαριού ο οποίος βρίσκεται στο κέντρο όλης της ταινιακής υπόθεσης, ωθώντας το σενάριο προς την τετελεσμένη του κατάληξη.
Ο σκηνοθέτης David Lowery στο τρίτο μεγάλου μήκους δημιούργημά του (έχουν προηγηθεί τα "Deadroom" και "St. Nick"), επιστρέφει στην καρδιά του αμερικάνικου, ανεξάρτητου κινηματογράφου, βουτώντας την ταινία του βαθιά μέσα στα ηλιοκαμένα, αγροτικά χρώματα του Τέξας και στρέφοντας την προσοχή του στην θεματική της αιώνιας, πεπρωμενικής αγάπης, πασπαλισμένης με δόσεις γήινου μελοδράματος.
Το concept μάλλον παραβολικό μοιάζει με τους Mara και Affleck να κρατούν καλά τους ρόλους των πρωτόπλαστων που υπέπεσαν εν προκειμένω στο ολέθριο αμάρτημα της redneck-ικής ανυποταγής απέναντι στους πολιτειακούς νόμους. Φυσικά η "τιμωρία" είναι σκληρή και για τους δυο μιας που εμπεριέχει περισσότερο την σκληρότητα του αποχωρισμού, παρά την αυτή καθεαυτή τιμωρία της φυλάκισης για τον Bob και της μοναξιάς για την Ruth. Ακόμα και έτσι όμως ο Lowery (ο οποίος υπογράφει και το σενάριο) φροντίζει να κοσμήσει την ιστορία του με περιρρέον συναίσθημα το οποίο αν μη τι άλλο πυροδοτεί τις αντιδράσεις των πρωταγωνιστών, μεταγγίζοντας πρέπουσες ποσότητες και στο κοινό, το οποίο αντιλαμβάνεται και αποδέχεται την κινηματογραφική αυτή σχέση ως την νούμερο ένα ανάγκη.
Η ταινία προβλήθηκε σε εμάς για πρώτη φορά, στο πρόσφατο κινηματογραφικό φεστιβάλ "Νύχτες Πρεμιέρας" και η αλήθεια είναι πως από τα διάφορα σχόλια που έπιασαν τα αυτιά μου, δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι οποίοι την θεώρησαν βαρετή και κάπως μια από τα ίδια. Ως προς το δεύτερο συμφωνούμε κάπου. Ως προς το πρώτο, οχι και τόσο.
Η αλήθεια είναι πως το "Ain't Them Bodies Saints" ακολουθεί μια δική μου, αγαπημένη πορεία και συγκεκριμένα αυτή της ενασχόλησης με τα θέματα και το περιβάλλον του αμερικάνικου νότου. Καταλαβαίνω πως η διαρκής προώθηση των νεο-indie ταινιών με ράθυμο περιεχόμενο, γοητευτικά πλάνα φυσιολατρικής αισθητικής και δράματα καθημερινών, απλών ανθρώπων, μπορεί και να ξενίσει ορισμένους καθώς όλο το παραπάνω ίσως και να παρερμηνευτεί ως "βαρετό", παρόλα αυτά θεωρώ πως η ατμόσφαιρα των συγκεκριμένων ταινιών, μπορεί να προσφέρει μια πρώτης τάξεως βάση για την ανάδειξη, κατά κύριο λόγο, σπουδαίων ψυχογραφημάτων της κάθε ατομικής υπόστασης. Αυτό ακριβώς το γεγονός έρχεται και κουμπώνει ιδανικά ως προς το αμιγώς κινηματογραφικό του κομμάτι, με τις πλούσιες εικόνες (ακόμη και μιας εν δυνάμει ντεκαντανς) του νότου.
Η ταινία σίγουρα δεν είναι για όσους αναζητούν το σασπένς και την περιπέτεια, καθώς αποτελεί ένα καθαρόαιμο κοινωνικοδραματικό κατασκεύασμα, που ενδυναμώνεται από την όμορφη σκηνοθεσία και την εξαίσια χημεία του πρωταγωνιστικού διδύμου.
Φυσικά και δεν πρέπει να περιμένεις κάτι το εξαιρετικά διαφορετικό (και ποιος περιμένει δηλαδή πια από τον κινηματογράφο και οχι μόνο;) τόσο ως προς την υπόθεση, όσο και ως προς την σκηνοθεσία, όπως και να το κάνουμε όμως, το "Ain't Them Bodies Saints", είναι ένα γοητευτικό, μικρό ταινιάκι γεμάτο χρωματική "ζεστασιά" και υπέροχα πλάνα, με τις-όπως αναφέραμε και παραπάνω-εξαιρετικές ερμηνείες των Mara και Affleck να κυριαρχούν. H Rooney Mara έχει αποδείξει εξάλλου την δυνατότητά της να μεταμορφώνεται και να καταλήγει από το ένα ερμηνευτικό άκρο στο άλλο, υποδυόμενη εδώ την εύθραυστη, αλλά δυναμική Ruth. Από την άλλη και ο Affleck μοιάζει να έχει αποκτήσει το απαιτούμενο ηθοποιϊκό τσαγανό, κάνοντας καλές επιλογές και δίνοντας μια χαμηλών τόνων, αλλά ενδιαφέρουσα ερμηνεία στο πλευρό της Mara με την οποία διαθέτουν μάλιστα και μια απρόσμενα καλή χημεία.
Το "Ain't Them Bodies Saints" είναι μια ταινία που αγγίζει τα όρια της λυρικότητας σε σημεία, τοποθετημένη όμως τόσο απόλυτα και τόσο ολοκληρωτικά μέσα στην μοναχική καθημερινότητα, ώστε η πλανική ποίηση και η ρεαλιστικότητα της σκηνοθεσίας να γίνονται ένα και το αυτό. Αν ψάχνεις για κάτι ήρεμο και καλό, τότε έχεις βρει την ταινία που ψάχνεις.
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι παίζει και ο Lundy από τον "Dexter" (και είναι καλός), οτι βλέπουμε και το Ben Foster (το σεριφιλίκι του πάει) και οτι μη ψάχνεις να βρεις νόημα στον τίτλο, κατά τύχη τους έσκασε.
No trivia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου