Σήμερα λοιπόν είπα να περάσουμε σε κάτι που ξέμεινε στα τεφτέρια μου από το καλοκαίρι και συγκεκριμένα στην ταινία η οποία για εμένα ήταν σίγουρα η καλύτερη του καλοκαιριού και ενδεχομένως μια από τις καλύτερες για την φετινή χρονιά. "Mud" λοιπόν.
Δυο φίλοι, ο Ellis (Tye Sheridan) και ο Neckbone (Jacob Lofland), ζουν μια καθημερινή και δίχως εκπλήξεις ζωή στην πόλη του Αρκάνσας. Η πραγματικότητά τους περιλαμβάνει περιπλανήσεις με την μοτοσυκλέτα του Neckbone, αγορίστικες εξορμήσεις δίπλα στο ποτάμι της περιοχής και έναν διακαή πόθο να μετατρέψουν μια βάρκα που έχει σφηνώσει πάνω σε ένα...δέντρο, στο δικό τους δεντρόσπιτο. Η προσπάθειά τους να δημιουργήσουν το δικό τους κρησφύγετο, θα τους οδηγήσει σε μια περίεργη συνάντηση με έναν εξίσου περίεργο άνδρα που ακούει στο όνομα "Mud" (Matthew McConauhgey). O μυστηριώδης Mud θα αναπτύξει από την αρχή μια ιδιάζουσα φιλία με τα παιδιά, υποσχόμενος να τους δώσει το όπλο που κουβαλά, εάν εκείνα τον βοηθήσουν να επισκευάσει την βάρκα προκειμένου να φύγει το συντομότερο δυνατόν από την πόλη. Τα παιδιά θα μπλεχτούν έτσι άθελά τους σε μια ιστορία αγάπης, προδοσίας και θανάτου, χωμένη καλά στα ελώδη μονοπάτια του αμερικάνικου νότου. Ο Mud θα αποτελέσει την αφορμή για την μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής τους...
Για τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Jeff Nichols τα έχουμε ξαναπεί όταν μας είχε δοθεί η αφορμή με το εξαιρετικό του ταινιάκι, "Take Shelter" το οποίο αν δεν έχεις δει ακόμη, καλά θα κάνεις να το τσεκάρεις.
Η αλήθεια είναι πως ο συγκεκριμένος δημιουργός μας έχει προσφέρει μέχρι στιγμής τρεις μόλις ταινίες, οι οποίες παρόλα αυτά αποτελούν τρανό παράδειγμα του οτι σημασία τις περισσότερες φορές έχει η ποιότητα και οχι η ποσότητα. Αν παρακολουθήσει κανείς και τα τρία του φιλμ εύκολα διαπιστώνει πως χαρακτηρίζονται από έναν κοινό παρονομαστή, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον αμερικάνικο νότο. Ξεκινώντας με ένα συναισθηματικό κενό από το "Shotgun Stories" του 2007 (για το οποίο επίσης θα τα πούμε), ο Nichols χτίζει σταδιακά έναν κόσμο τον οποίο χρησιμοποιεί μέχρι σήμερα σαν παντιέρα προκειμένου να παρουσιάσει καταστάσεις, πρόσωπα και ιστορίες. Το γεγονός πως όλοι του οι χαρακτήρες γεννιούνται και "πεθαίνουν" νότιοι αποτελεί το βασικότερό του μοτίβο, καθώς το φυσικό περιβάλλον του τόπου είναι εκείνο το οποίο πλάθει στην ουσία τους ήρωες και τις δράσεις/αντιδράσεις τους, κρατώντας τους έρμαια ενός κόσμου χωρίς ευκαιρίες και μέλλον, ενός κόσμου που βολεύεται σε ένα ταπεινό προγονικό παρελθόν γεμάτο εμπόδια του σήμερα και οικογενειακά ριζώματα. Εξαιρετικός χειριστής ενός τοπίου που μοιάζει να εκπέμπει από μια παράλληλη πραγματικότητα, ο Nichols εμποτίζει τον κινηματογραφικό του καμβά με κάθε πιθανό συναίσθημα (ή και απουσία αυτού), κατασκευάζοντας όμορφες παραβολές για την ίδια την ανθρώπινη φύση και το περαστικό μας ταξίδι από τούτον τον κόσμο.
Φυσικά από το "Mud" δεν λείπει και το πρωτοπλαστικό θαρρείς story της αγάπης και του έρωτα, με την ιστορία του Mud και της όμορφης Juniper (Reese Witherspoon) να αποτελεί (και να λειτουργεί στην τελική), ως η παρασκηνιακή υπόθεση που αποκαλύπτει και δίνει ώθηση στην προσωπική ιστορία του φυγά-Mud.
Το ενδιαφέρον με αυτή την ταινία είναι πως ο Nichols δεν αναλώνεται σε εύκολες, πρωταγωνιστικές καταστάσεις τις οποίες τσιμπάς από την αρχή, προτιμώντας να γνωρίσει στο κοινό αργά, αλλά σταθερά την κρυμμένη ζωή ενός άνδρα που θα μπορούσε από μόνη της να αποτελεί αφορμή για παραβολικές εξηγήσεις και προσωπική ενδοσκόπηση. Στην ουσία το "Mud" αποτελεί ένα φιλμ με διαφορετικά σεναριακά επίπεδα, στο οποίο η κάθε πράξη, ακόμα και αν προέρχεται από τους δεύτερους ή και τρίτους χαρακτήρες, κουβαλάει πάνω της ένα συγκεκριμένο τίμημα. Η οικογένεια του Ellis, ο θείος του Neckbone (τον οποίο υποδύεται για λίγα λεπτά ο μούσος του Nichols, Michael Shannon), το μυστικό του Mud, οι "κακοί" τύποι και τα προβλήματα της Juniper, αποκτούν μια φυσική λειτουργία εμπλουτίζοντας ένα κατά τα άλλα παραδοσιακά κοινωνικοδραματικό σενάριο. Εντούτοις η εκπληκτική φωτογραφία, η σχεδόν ρομαντική σκηνοθεσία και οι υπέροχες ερμηνείες απογειώνουν μια υπόθεση που στα λάθος χέρια θα ήταν απλώς προβλέψιμη και βαρετή.
Αν παρακολουθήσει κανείς την εξέλιξη των χαρακτήρων του Nichols θα εντοπίσει το κοινό παίξιμο και την εσωτερική πάλη των ηρώων που καθοδηγούνται οχι μόνο από τις προσωπικές τους επιλογές, αλλά και από εκείνες των άλλων και κυρίως, την πίστη του κοινωνικού περίγυρου στο άτομο. Τόσο ο Michael Shannon στα "Shotgun Stories" και "Take Shelter", όσο και ο McConaughey στο "Mud", χαρακτηρίζονται από μια σχεδόν οικουμενική τραγικότητα όσον αφορά τις αποφάσεις τους και την ταινιακή τους δράση, αποφάσεις που κρίνονται ολοκληρωτικά από την αντιμετώπισή τους από τις συντρόφους, τα παιδιά τους ή τους φίλους. Η εσωτερική μοναξιά και η απαραίτητη κοινωνικοποίηση του ατόμου αποτελούν το "ειρωνικό" ζευγάρι των ταινιών του νοτιοαναθρεμένου Nichols.
Οι ερμηνείες σίγουρα κλέβουν την παράσταση. Ο Matthew McConaughey έχει βρει επιτέλους τον υποκριτικό του εαυτό, δίνοντας μια πολύ όμορφη και σχεδόν συγκινητική ερμηνεία στον ρόλο του χαμένου Mud. Στο πλευρό του οι δυο πιτσιρικάδες είναι εξίσου εντυπωσιακοί, με τον Tye Sheridan παρόλα αυτά να βγαίνει εύκολα μπροστά χάρη στην απόλυτα ειλικρινή του ερμηνεία, η οποία φέρνει σε στιγμές στο μυαλό τον αδικοχαμένο River Phoenix του "Stay by Me" των αναμνησιακών μας, παιδικών χρόνων (στο οποίο παραπέμπει εξάλλου και η γενικότερη σκηνοθεσία και παρουσία των παιδιών). Αξιοπρόσεκτη στον ρόλο της και η Reese Witherspoon, ως ξεπλυμένη και ολίγον ξεπεσμένη Juniper, ενώ όπως πάντα και η παρουσία του Sam Shepard δίνει το κάτι παραπάνω σε ένα έτσι κι αλλιώς ιδανικό cast.
To "Μud" συγκεντρώνει μέσα του όλη την άγρια ομορφιά και την αποδομιστική φύση του αμερικάνικου νότου, τον οποίο τόσο καλά ξέρει να χειρίζεται ο Nichols. Λαμπρό δείγμα του ανεξάρτητου κινηματογράφου (όσο λαμπρό ήταν και το περσινό "Beasts of the Southern Wild"), καταφέρνει με την συνολική του παρουσία να σε κερδίσει, να σε συγκινήσει και να σε κάνει να πιστέψεις στις μικρές, καθημερινές ιστορίες του κόσμου, όπου κι αν εκτυλίσσονται αυτές. Plus, το soundtrack είναι από τα πιο ωραία πράγματα που θα ακούσεις φέτος.
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι ο McConaughey πρέπει απαραιτήτως να έχει μια σκηνή στην οποία να φαίνεται ο κοιλιακός-φέτα (κάποιες συνήθειες δεν ξεχνιούνται), οτι θα δεις έναν γνωστό από το "Boardwalk Empire" και οτι η γοητεία της συγκεκριμένης ταινίας φωνάζει από μακριά.
No trivia
Όμορφο, χαμηλών τόνων ταινιάκι που σε κερδίζει με την φυσικότητά του. Τέτοιες ταινίες θέλουμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή κινηματογραφική σεζόν να έχουμε! :)
3,5/5: Αρκετά καλή
Άντε να έχουμε λοιπόν! Welcome back :)
ΑπάντησηΔιαγραφή