Γεια σας γεια σας και πάλι! Επιστρέφουμε σιγά σιγά στο blog αυτή την ημέρα, κατά την οποία δεν έχω ρεύμα στο σπίτι για δέκα μόνο ώρες (δε τις λες και πολλές) με αποτέλεσμα να έχω μεταφερθεί στην γιαγιά για internet (πόσο μπροστά δηλαδή;). Σήμερα το λοιπόν το menu έχει μια ταινία την οποία πριν την δω περίμενα ωσάν τρελή. Όταν άρχισαν να κυκλοφορούν οι πρώτες κριτικές οι οποίες δεν μιλούσαν και με τα πιο κολακευτικά λόγια γι'αυτήν, ήθελα να την δω ακόμα περισσότερο προκειμένου να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι τι στο καλό έτρεχε. Ε λοιπόν τρέχουν πολλά σε αυτή την ταινία. Το μόνο ίσως που μένει σταθερό είναι ο Ryan Gosling. Απλά και μόνο επειδή είναι ο Ryan Gosling βασικά.
O Julian (Ryan Gosling) είναι ένας λαθρέμπορος ναρκωτικών ο οποίος κυριαρχεί στην εγκληματική ζωή της Bangkok, διατηρώντας παράλληλα μια βιτρινάτο boxing club, μέσα στo οποίo "ανθούν" τα ξυλίκικα ταλέντα του μέλλοντος.
Όταν μια μέρα μάθει τα απρόσμενα μαντάτα του θανάτου του αδελφού του, θα προσπαθήσει να βρει τον δράστη που τόλμησε να τον σκοτώσει, ξεκινώντας ένα σκοτεινό ταξίδι στις πιο βρώμικες γωνιές της ανθρώπινης ύπαρξης. Την αρχηγία στην όλη υπόθεση αναλαμβάνει η μητέρα του Crystal (Kristin Scott Thomas) η οποία ωθεί τον μοναχογιό της πια, στον βίαιο γκρεμό, σε μια προσπάθεια να εκδικηθεί την άδικη(;) δολοφονία του αδελφού του και γιου της. Οι δυο τους όμως μοιάζουν να υπολογίζουν χωρίς τον ξενοδόχο ο οποίος ακούει στο όνομα Chang (Vithaya Pansringarm) και που σαν άλλος Θεός τιμωρός τριγυρνάει τις νύχτες δίνοντας τέλος στην μιασματική ζωή των ανθρώπινων κατακαθιών της πόλης. Και ο Chang ξέρει από πρώτο χέρι ποιος σκότωσε τον αδελφό του Julian...
Δυο χρόνια πριν ο Δανός σκηνοθέτης Nicolas Winding Refn κατάφερε πολλούς να ταχθούν στο σκηνοθετικό του πλευρό, οχι μόνο επειδή έκανε την έκπληξη κερδίζοντας το βραβείο Σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ των Καννών με το εξαιρετικό-για εμένα τουλάχιστον-"Drive", αλλά και γιατί η ταινία αποτέλεσε για πολλούς λόγους αφορμή, για έναν επαναπροσδιορισμό του crime είδους, με σωρό αναφορές σε άλλα ταινιακά δείγματα: από τον μοναχικό ήρωα των γουέστερν του John Ford, μέχρι το χαρακτηριστικό στιλιζάρισμα των noir και από την χρήση του slow motion για καθαρά εικαστικούς λόγους της στιγμής (και οχι για την ενίσχυση της όποιας δράσης όπως χρησιμοποιείται συνήθως στις σύγχρονες περιπέτειες), μέχρι την οικουμενικότητα του ήρωα χωρίς όνομα (ή απλώς του ομηρικού Κανένα/Οδυσσέα κάτι το οποίο θα ταίριαζε ιδανικά με το εδώ "ταξίδι" του πρωταγωνιστή), το "Drive" ήταν μια ταινία που προκάλεσε αίσθηση και αγαπήθηκε πολύ από το κοινό, ενδεχομένως επειδή χαρακτηρίζεται και από ψήγματα exploitation ταινιών της δεκαετίας του ΄70 με κακούς, macho πρωταγωνιστές και extra ταχύτητες.
Φυσικά ο Refn μετρούσε στο ενεργητικό ήδη μερικές αξιοπρόσεκτες ταινίες, όπως το "Βronson" με τον θηριώδη Tom Hardy, αλλά και το ιδιαίτερο "Valhalla Rising" με την έτερη ένοχη απόλαυση, τον Mads Mikkelsen.
Και κάπου εδώ θα με ρωτήσετε, "γιατί τα λέμε όλα αυτά αφού τα έχουμε ξαναπεί;". Διότι κάτι καλό πρέπει να θυμηθούμε κι εμείς, αν είναι στην συνέχεια να μιλήσουμε για το "Only God Forgives".
Καταρχάς να δηλώσω οτι αν μη τι άλλο τα posters της ταινίας μου άρεσαν (κάτι είναι και αυτό), όπως και η χρωματική παλέτα που αποφάσισε να χρησιμοποιήσει ο σκηνοθέτης, προκειμένου να προσδώσει στην ατμόσφαιρα του φιλμ όλη την αίγλη της φωτεινής εγκληματικής ζωής της Bangkok, μέσα από τις παρακμιακές νέον πινελιές του φλούο μπλε, του αιμάτινου κόκκινου, του ζωηρού πορτοκαλί και του σκληρού κίτρινου. Σίγουρα η ταινία θα υστερούσε πολύ περισσότερο αν η σκηνοθεσία δεν ήταν αυτό που τελικά είναι και που ας μη γελιόμαστε αποτελεί και μια σαφέστατη αναφορά στον παρανοϊκά βίαιο κινηματογράφο του Gaspar Noe (ο οποίος μετέβη μάλιστα στην Bangkok κατά την διάρκεια των γυρισμάτων και χαιρετίζεται έτσι κι αλλιώς στα τελικά credits) και που μαζί με την εκστατική τρέλα του Refn για την βία γενικότερα (γεγονός το οποίο έχει παρόλα αυτά καταντήσει άκρως γραφικό), δημιουργούν ένα καθόλα προκλητικό αποτέλεσμα το οποίο όμως δεν είναι και τόσο δύσκολο να διαπιστώσεις πως το κάνει απλά και μόνο για να προκαλέσει.
Στον αντίποδα του "Drive" το οποίο ήταν πιο ανθρωποκεντρικό ως προς την ανάδειξη του κεντρικού προσώπου σε τραγικό ήρωα του σήμερα, το "Only God Forgives" μοιάζει με το σατανικό δίδυμο αδελφάκι, υπερβολικά στιλιζαρισμένο και ματαιόδοξο για να το πάρεις στα σοβαρά.
Ο Refn, ενδεχομένως πιο υπερφίαλος από ποτέ, εμποτίζει την ταινία του με βάρβαρες εξάρσεις βίας, λίγα λόγια και πολλά κενά βλέμματα, τοποθετώντας σε στην θέση του ενοχικού ηδονοβλεψία που δύσκολα μπορεί να πάρει τη ματιά του απ'οτι συμβαίνει, παρά το γεγονός πως στον πυρήνα αυτού του δημιουργήματος δεν μοιάζει να υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από την μονομανή ανάγκη και αφορμή για μια ωδή στην ωμή βία.
Μη νομίζεις πως η σκληρότητα της ταινίας βασίζεται μόνο στον σωματικό πόνο. Κάθε άλλο. Η ψυχολογική και κυρίως η λεκτική βία που χρησιμοποιείται (η λέξη "cum dumpster" όπως ξεστομίζεται από την σκύλα-Thomas είναι ενδεικτική) αποτελούν τις βάσεις μιας ταινίας που δεν έχει και πολλά να πει, προσφέρεται όμως με ένα κάποιο γοητευτικό αμπαλάρισμα οπότε ίσως και να ξεπεράσεις το γεγονός πως παρά την φιλία του με τον σκηνοθέτη, ο Gosling δέχτηκε να παίξει με το συγκεκριμένο σενάριο (είπαμε το "Gangser Squad" θα κάνουμε πως απλά δεν υπήρξε γιατί στην τελική το αντιμετώπιζες και ως μια ένοχη, pulp απόλαυση).
Το ουσιαστικό πρόβλημα του "Only God Forgives", έγκειται στο οτι δεν έχει κάποιον σαφή υποθεσιακό προσανατολισμό, προσπαθώντας παράλληλα να πλασάρει αυτή την φορά τα slow πλάνα, τα close-ups στον κεντρικό ήρωα, ακόμα και την εξωδιηγηματική μουσική ως στοιχεία ενός κόσμου που ζει και αναπνέει πατώντας πάνω σε αυτές ακριβώς τις νόρμες. Η πραγματικότητα του Julian είναι ζοφερή και αποσαθρωτική για την ανθρώπινη υπόσταση, με τον Gosling να υποδύεται στην τελική έναν άνδρα που επιδιώκει την υπέρτατη λύτρωση από τα μητρικά/οιδιποδειακά δεσμά. Εξάλλου αυτές ακριβώς οι φροϋδικές πινελιές φαίνονται τόσο στο τέλος της ταινίας (η σκηνή είναι ολοκληρωτικά παράταιρη με οτι έχεις δει πριν και ενδεχομένως να λειτουργούσε αποτελεσματικά εάν η προοπτική του Refn δεν ήταν να κάνει μια ταινία με όλα τα γνώριμα στοιχεία του, σε στιλ "κάντο και οτι βγει"), όσο και στην αντιμετώπιση του θηλυκού στοιχείου το οποίο ο Julian απεχθάνεται και ποθεί την ίδια στιγμή.
Ως προς τις ερμηνείες ο Gosling είναι ο τύπος από το "Drive", στο πολύ πιο αφηρημένο και μουγκό, ενώ η Thomas μπαίνει άνετα στην λίστα των πιο μισητών γυναικών που έχεις δει σε ταινία. Από την άλλη το γεγονός πως ο Refn ήθελε ο Pansringarm να αποτελεί τον επίγειο Θεό που αποδίδει δικαιοσύνη, αποτελεί μόνο έναν από τους τρόπους με τους οποίους μπορείς να "διαβάσεις" αυτή την ταινία,η οποία παραμένει ενεργειακά χαοτική μέχρι το τέλος της.
Βεβιασμένο, χωρίς συνοχή και ξεκάθαρο στόχο, το "Only God Forgives" είναι το χαμένο στοίχημα της μέχρι τώρα χρονιάς. Κρίμα.
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι μπορεί να είσαι ιδιοκτήτης boxing club, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν θα φας και της χρονιάς σου, οτι η φωνή του Gosling όταν πιάνει οκτάβα είναι αστεία (καλά αυτό το είχα προσέξει από το "The Place Beyond the Pines" και οτι η μασέτα είναι το νέο trend.
TRIVIA
- Ο Refn είχε την ιδέα για την ταινία στην δεύτερη εγκυμοσύνη της γυναίκας του. Βίωνε τότε διάφορα υπαρξιακά και ένοιωθε πολύ θυμό και βία να βρίσκονται μέσα του, αλλά δεν ήξερε πως να τα εξωτερικεύσει. Ξαφνικά είχε την ιδέα πως το μοναδικό ον που έχει όλες τις απαντήσεις για τα υπαρξιακά ερωτήματα, είναι ο ίδιος ο Θεός, φαντάζοντας τον εαυτό του να βρίσκεται σε μια σωματική πάλη μαζί του. Eεεμ....αχα.
- Η λέξεις "Cum Dumpster" μπήκαν στο σενάριο όταν ο Refn ρώτησε τον Gosling ποια θεωρεί πως είναι η πιο απεχθής λέξη που μπορεί να πει κάποιος σε μια γυναίκα. Και ο Gosling απάντησε το παραπάνω.
- Σε πρώτη φάση για την ταινία προοριζόταν ο Luke Evans, ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον Gosling. I could see it working.
- Ο τρόπος με τον οποίο ο Refn αντιμετώπιζε την ταινία του άλλαξε, όταν η μεγαλύτερη κόρη του δήλωσε πως είδε ένα...φάντασμα στο δωμάτιό της στην Ταϊλάνδη. Είπε οτι στην Δύση θα τον είχαν βάλει στο τρελάδικο αν έλεγε σε κάποιον πως υπάρχουν φαντάσματα, αλλά στην Ανατολή κάλεσαν έναν σαμάνο προκειμένου να διώξει το φάντασμα. Υποστήριξε πως αυτή η εμπειρία τον έκανε να αντιληφθεί πως η πνευματικότητα έχει και άλλη πλευρά στην Ασία και πως ήθελε να κάνει μια ταινία με αυτού του είδους τον μυστικισμό. Ok...
- Σύμφωνα με τον Refn η ταινία πρόκειται για ένα θρίλερ παραγόμενο υπό την μορφή ενός γουέστερν και όλο αυτό στην Άπω Ανατολή, με έναν σύγχρονη cowboy ήρωα. Refn ομολόγα, τι παίρνεις;
(ΠΗΓΗ IMDB)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου