The Good, the Bad, the Weird: The Good, the Bad and the Ugly korean style

Γεια σας γεια σας! Έπειτα από απουσία μιας εβδομάδας, είπα να κάνω ένα mini comeback μέχρι τις επόμενες μέρες ανάπαυλας (οχι από τίποτα άλλο, από το blog μόνο, μιας που πολύ θα ήθελα να κάνω ανάπαυλα από καμιά δουλειά αλλά, δε βαριέσαι...).  Την αλήθεια μου θα την πω: αυτές τις μέρες δεν είδα πολλές ταινίες, αλλά ξεκίνησα επιτέλους "Breaking Bad" με το οποίο έχω πάθει και εγώ μια μικρή ψύχωση, so κάποια στιγμή τις επόμενες μέρες θα πούμε δυο λογάκια και γι' αυτό.  Προς το παρόν σήμερα θα τσεκάρουμε ένα ακόμη ταινιάκι από τον πολυγαπημένο μου ασιατικό κινηματογράφο.  Τρελό, φασαριόζικο και πολύχρωμο το "The Good, the Bad, the Weird" είναι μια υπερπαραγωγή α λα South Korean φάση, την οποία πρέπει να δείτε για μια fun βραδιά με καλή παρέα.  Για να ξεκινήσουμε.

Ένας χάρτης ο οποίος δίνει το στίγμα ενός αμύθητου θησαυρού που είναι θαμμένος κάπου στα σύνορα της Μαντζουρίας, αποτελεί αφορμή προκειμένου να ξεκινήσει ένα ξέφρενο κυνηγητό ανάμεσα σε πολλές και διαφορετικές δυνάμεις που θέλουν να τον καρπωθούν για προσωπικά, αλλά και πατριωτικά οφέλη.  Ο Weird (Kang-ho Song) είναι ένας πανούργος, περιπλανώμενος πλιατσικολόγος (κι ας έχει την όψη χαζού κλέφτη) ο οποίος μπλέκεται στην ιστορία από σπόντα, όταν αποφασίζει να κατακλέψει ένα τρένο στο οποίο βρίσκεται ο πολυπόθητος-χωρίς να το ξέρει-χάρτης.  Όταν σε αυτό επιβιβαστεί και ο Bad (Byung-hun Lee) ο οποίος 'εργάζεται' ως επαγγελματίας δολοφόνος και έχει αναλάβει την επανάκτηση του χάρτη από τον διευθυντή των Τραπεζών, τότε η κατάσταση θα ξεφύγει από κάθε έλεγχο καθώς αυτός και τα τσιράκια του θα σπείρουν τον όλεθρο και τον θάνατο προκειμένου να πάρουν το πολύτιμο κομμάτι χαρτιού πίσω.  Την τελειωτική πινελιά θα δώσει ο Good (Woo-sung Jung) ένας κυνηγός επικηρυγμένων ο οποίος θα βρεθεί με τη σειρά του μπλεγμένος, εξαιτίας της προσπάθειάς του να συλλάβει τους δυο παραπάνω κακοποιούς και να τσεπώσει την ανταμοιβή.  Και σαν να μην έφταναν αυτοί, προσθέστε στο story τον ιαπωνικό στρατό και ένα μάτσο φαντεζί Κινέζους ληστές, και έχετε ένα εκρηκτικό, περιπετειώδες μείγμα το οποίο αν ήταν μυρωδιά θα ήταν μονάχα μια: αυτή του μπαρουτοκαπνισμένου όπλου.

Είναι πολύ πιθανό τη συγκεκριμένη ταινία να μην την έχεις ξανακούσει ποτέ στη ζωή σου, αλλά πρώτον, εάν είσαι fun του ασιατικού κινηματογράφου θα την έχεις ήδη δει και δεύτερον, ακόμα και αν δεν έχεις ιδέα σχετικά με αυτή, θα έχεις σίγουρα κάτι να πεις για όλες τις υπόλοιπες ταινίες του Κορεάτη σκηνοθέτη, Jee-woon Kim.  Κι αν ακόμα δε πάει το μυαλό σου στο ποιος είναι αυτός ο τύπος τέλος πάντων, θα σου πω πως είναι ο σκηνοθέτης δυο εκ των καλυτέρων ταινιών σύγχρονου, Asian cinema τις οποίες έχω δει (και για τις οποίες έχουμε επίσης μιλήσει στο blog): το εμμονικό "I Saw the Devil" (2010) και το τρομερό "A Tale of Two Sisters" (2003).
Εν προκειμένω μπορούμε να κάνουμε λόγο για έναν σκηνοθέτη που δε διστάζει να τολμήσει, κινούμενος από το ένα κινηματογραφικό είδος στο άλλο.  Από τη μαύρη κωμωδία "The Quiet Family", μέχρι την...αθλητική κωμωδία "The Foul King", και από το horror "Α Tale of two Sisters", και το δραματικό "Α Bitersweet Life" (για το οποίο έχω ακούσει εξαιρετικά πράγματα αν και ακόμα δε το έχω δει), μέχρι το Χολιγουντιανό breakthrough του σκηνοθέτη με την περιπέτεια "The Last Stand" που αναμένεται μέσα στο 2013 (και για να μη ξεχνιόμαστε πρωταγωνιστούν οι Arnold Schwarzenegger(!), Peter Stormare, Forest Whitaker και Rodrigo Santoro), ο Jee-woon φαίνεται πως αποτελεί ακόμα μια εξαιρετική κινηματογραφική πηγή, η οποία αν δεν καταποντιστεί από το αδηφάγο Hollywood, τότε μπορεί και να συνεχίσει τη πορεία της στην κατά Δύση μεριάκαι οχι μόνο.  Για να δούμε...

Όπως γίνεται εμφανές από τον τίτλο ακόμη, η ταινία αποτελεί στην ουσία ένα χαλαρό remake του μεγάλου, spaghetti western "The Good , the Band and the Ugly" του εξίσου τιτανομέγιστου, Sergio Leone ή για να το πούμε ακόμα καλύτερα βασίζεται σε αυτό.  Αν και κάποιος λιγότερο fun θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάτι τέτοιο ως ιεροσυλία, εντούτοις δεν πρόκειται επ'ουδενί για περίπτωση κατά την οποία ο σκηνοθέτης καβαλάει το αυθεντικό, κλασικό πράγμα, προκειμένου να παράγει κάτι δικό του.  Κάθε άλλο.  Ο Jee-woon με απόλυτο σεβασμό απέναντι στο καουμποϊλίκικο αριστούργημα του Leone, τοποθετεί τους ήρωές του την εποχή του 1940, και τους βάζει να αλληλοσπαραχθούν μεν, με μια εσάνς μαύρης κωμωδίας δε.  Οι χαρακτήρες του δεν είναι αυθεντικοί, μοιραίοι ήρωες, αλλά παραπέμπουν περισσότερο σε καρικατούρες η κάθε μια από τις οποίες υπάρχει για τον δικό της προσωπικό σκοπό και τίποτε άλλο.  Δεν υπακούουν σε κανέναν κώδικα τιμής, και κανένα υψηλό αγαθό (βλ. υπερηφάνεια, θάρρος ή ασπίλωτη τιμή), καθώς το μόνο πράγμα που τους υποκινεί είναι ένα: το χρήμα.
Αν δει κανείς την ταινία μπορεί εντούτοις να προσέξει οτι στην τελική ο σκηνοθέτης αποτίει τον δικό του φόρο τιμής στον Ιταλό δημιουργό, καθώς ιδιαίτερα προς το τέλος τα πλάνα του καταλήγουν να αποτελούν καρμπόν, των αντίστοιχων της original ταινίας.  SPOILER!!  Ιδιαίτερα στις τελευταίες σκηνές ο Jee-woon αποφασίζει να μας κεράσει ένα ταυτόσημο, εικονικό σφηνάκι χρησιμοποιώντας το ίδιο στυλ στη σκηνή των βλεμμάτων ανάμεσα στους τρεις ήρωες, καθώς και στο γενικότερο στήσιμο της τελικής τους αναμέτρησης.  Οι δε γωνίες λήψεις, σε κάνουν απλά να πιστεύεις οτι πραγματικά παρακολουθείς το western του 1966, και οχι μια ταινία του 2008.  Και αυτό τιμά τόσο τον σκηνοθέτη, όσο και την ιδέα του να κάνει κάτι τέτοιο.

Εκτός όμως από τη σκηνοθετική του ομοιότητα με την ταινία του Leone, το "The Good, the Bad, The Ugly" ίσως και να παίρνει ένα ακόμη δάνειο, θεματικό αυτή τη φορά, από τη ταινία του John Huston, "Τhe Treasure of the Sierra Madre" (1948) στην οποία τρεις άνδρες αναζητούν χρυσάφι στις παρυφές των βουνών της Sierra Madre, μόνο για να δούμε στην συνέχεια τη σταδιακή αποδόμηση των χαρακτήρων τους (και κυρίως αυτού του Hamphrey Boggart) καθώς αρχίζουν να ανακαλύπτουν τα πρώτα κοιτάσματα.  Αν και η ταινία του Huston αποτελεί μια ωδή πάνω στη σκοτεινή ανθρώπινη πλευρά όταν το κέρδος και η δίψα για δύναμη κυριεύουν την ψυχή, εντούτοις ο Jee-woon προτιμά να αποδώσει στο κινηματογραφικό πανί την πιο ανάλαφρη πλευρά της υπόθεσης, δημιουργώντας τρεις εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες με έναν όμως κοινό στόχο.  Το γεγονός πως ακόμα και τα επίθετα που τους ακολουθούν-good, bad, weird-μας προϊδεάζει από τη πρώτη στιγμή για την ταυτότητα και το ποιόν τους, δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο στην σκονισμένη, δραματική περιπέτεια του Huston, στην οποία οι αντιδράσεις, η συμπεριφορά και η διαμόρφωση της τελικής προσωπικότητας αποτελούν πράγματα με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι καθ όλη τη διάρκεια της ταινίας.  Δε γνωρίζουμε ούτε πως θα καταλήξουν αυτοί οι άνθρωποι, ούτε τι θα κάνουν για να διεκδικήσουν το χρυσό τους μερίδιο, ούτε και μέχρι σε ποιό βαθμό μπορούν να διαβρωθούν (αν μπορούν δηλαδή).  Το μόνο που έχουμε είναι μια κατανόηση ψηγμάτων των χαρακτήρων τους και τίποτε άλλο.  Αντιθέτως σε αυτή την κορεατική υπερπαραγωγή εκτός από το γεγονός οτι οι χαρακτήρες μοιάζουν βγαλμένοι από τις σελίδες του πιο bad ass manga, αποτελούν ταυτόχρονα τρεις ξεκάθαρες, ανθρώπινες καταστάσεις: ο περισσότερο καλός, ο απόλυτα κακός και ο περίεργος τύπος που βρίσκεται κάπου στη μέση.

Αν και το story αποτελεί στην ουσία μια υπόθεση την οποία έχουμε δει σε αρκετές ταινίες, εντούτοις η σκηνοθεσία της αποτελεί μια από τις καλύτερες που έχω δει εδώ και καιρό.  Ζωηρή φωτογραφία (τα υπέρλαμπρα χρώματα νομίζεις πως θα σε καταπιούν), εντυπωσιακά σκηνικά, μοντέρνα κινηματογράφηση με sliding πλάνα που φεύγουν από τα αριστερά, επικά slow motions και σκηνές σε στιγμιαία fast forward (αν μιλούσαμε για το φιλμ ως υλικό, τότε σχεδόν σίγουρα αυτά τα πλάνα θα είχαν γυριστεί με ταχύτητα μικρότερη των 24 καρέ το δευτερόλεπτο), αποτελούν μόνο μερικά από τα στοιχεία που καθιστούν την ταινία κάτι το πραγματικά εντυπωσιακό να το βλέπεις.  Σε όλα αυτά βάλτε και τις υπέροχα γυρισμένες σκηνές, με άπειρους κομπάρσους και stuntmen να κάνουν κόλπα τρελά, άπειρο κυνηγητό σε καυτές ερήμους, ξύλινες, παραπηγματικές αγορές και σπίτια, καθώς και το διαρκές πιστολίδι, μαχαιρίδι, σπαθίδι που πέφτει σχεδόν σε κάθε πλάνο της, και έχετε ένα μείγμα επικίνδυνο, προκλητικό και ολοκληρωτικά διασκεδαστικό.
Πέρα από όλα αυτά, μιλάμε και για μερικές απολαυστικότατες ερμηνείες, με τον weird να ξεχωρίζει, καθώς τον Kang-ho Sang τον έχουμε ξαναδεί σε μερικές εξαιρετικές παραγωγές όπως τα "Memories of Murder", "The Host" και "Thirst".  Γοητευτικός και απόλυτα κακός και ο μούσος του Jee-woon, Byung-hun Lee, ο οποίος έχει επίσης παίξει στα "A Bitersweet Life" και "I Saw the Devil" στον ρόλο του οργισμένου αρραβωνιαστικού.
Αν δε σας φτάνουν όλα αυτά, ε να σας πω τότε οτι το soundtrack της ταινίας είναι από τα καλύτερα που έχετε ακούσει, αφού θυμίζει εντονότατα Quentin Tarantino (ο οποίος με τη σειρά του δανείζεται με τρόπο τις OST-ικές του λίστες, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, από ένα σωρό άλλες ταινίες), ενώ περιλαμβάνει και το ξεσηκωτικό "Don't let me be misunderstood" στην πιο εντυπωσιακή σεκάνς της ταινίας.
Το "The Good, the Bad, the Weird" αποτελεί ένα oriental western που βρίθει από ομορφιά, στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία, εντυπωσιακά κοστούμια και ένα OST που παίζει στο μυαλό σε λούπα.  Και όπως ακριβώς οι περισσότερες ταινίες που μας προέρχονται από εκεί, έχει μια καρδιά αυθεντική σε στυλ, παράδοση και γοητεία.  Δείτε τη άμεσα.

Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι δε περίμενα ποτέ πως θα έβρισκα έναν Κορεάτη sexy.  Αλλά τον βρήκα.  Είναι ο κακός της υπόθεσης και ο πιο καλοντυμένος επίσης της ταινίας.  Oh God.  Οτι στο Hollywood μια τέτοια ταινία θα ήταν καταστροφή και οτι πρέπει να την δείτε σε full ανάλυση για να την εκτιμήσετε δεόντως.  Believe me.



No trivia

 

Τσιμπήστε και ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια από τη ταινία και καλή σας προβολή!