Μια ομάδα μικροαπατεώνων της κακιάς ώρας αποφασίζουν να παραβιάσουν και να κλέψουν το τοπικό ενεχυροδανειστήριο, χρησιμοποιώντας το διπλανό σπίτι ως πέρασμα για τις-ο Θεός να τις κάνει-βρωμοδουλειές τους. Τα πράγματα βέβαια δε πάνε όπως ακριβώς τα υπολόγιζαν, και θα βρεθούν όλοι μαζί μπλεγμένοι σε μια απόλυτα κωμικοτραγική κατάσταση, με απρόσμενα αποτελέσματα!
Το "Big Deal on Madonna Street" (ναι ναι λέγεται και έτσι, απλά εγω επέλεξα να βάλω τον original ιταλικό τίτλο, καθώς και τον ελληνικό με τον οποίο η ταινία είναι πολύ γνωστή) είναι μια καθαρόαιμη κωμωδία εποχής, και συγκεκριμένα όταν ο ιταλικός κινηματογράφος ήταν ακόμα στις μεγάλες δόξες του. Επηρεασμένος από άλλες ταινίες όπως το "The Ladykillers" (1955) με τον Peter Sellers και τον Alec Guinness, που επίσης πραγματεύεται την ιστορία μιας συμμορίας απατεώνων που κανονίζουν μια ληστεία τράπεζας, ο σκηνοθέτης Mario Monicelli δημιουργεί την ιστορία μερικών ετερόκλητων και μάλλον λιγάκι χαζούληδων ανδρών, οι οποίοι επιχειρούν να αρπάξουν τα χρήματα από το χρηματοκιβώτιο του ενεχυροδανειστηρίου. Παρά τις εμφανέστατατες επιρροές που άσκησε η ταινία του '55 στον Monicelli, θεωρείται από πολλούς οτι ουσιαστικά αυτός αποτέλεσε την απαρχή ενός ταινιακού είδους που ονομάστηκε "Commedia all'italiana". Μέχρι και σήμερα η συγκεκριμένη ταινία φαίνεται πως έχει και αυτή με τη σειρά της επιρρεάσει αμέτρητες άλλες όπως το "Ocean's Eleven" (1960) με τον Frank Sinatra και το "The Score" (2001) με τους Robert de Niro, Edward Norton και Marlon Brand.
Σε μια συνέντευξή του ο Monicelli είχε ερωτηθεί, τι σημαίνει για εκείνον το "ιταλικό είδος κωμωδίας". Ο ίδιος είχε απαντήσει: "Η ιταλική κωμωδία περιστρέφεται γύρω από θέματα που είναι πολύ δραματικά, και μερικές φορές ακόμη και τραγικά. Συνεπώς το θέμα είναι τραγικό, αλλά η οπτική γωνία με την οποία παρουσιάζεται είναι κωμική και χιουμοριστική. Αυτό πηγάζει κυρίως από τον τρόπο με τον οποίο οι Ιταλοί αντιμετωπίζουν γενικότερα και στην πραγματικότητα, την ίδια την ζωή. Πάντοτε τα κωμικά στοιχεία σε μια ιταλική κωμωδία είχαν να κάνουν με τα γηρατειά, την πείνα, την φτώχια, την αρρώστια και τον θάνατο. Σήμερα τα πράγματα διαφέρουν πολύ με τότε".
Ουσιαστικά όλη η θεματική και το νόημα της σημερινής ταινίας μας, προκύπτει μέσα από τα λόγια αυτά, του ίδιου του δημιουργού. Ολόκληρη η συμμορία απαρτίζεται από διαφορετικούς ανθρώπους, οι οποίοι όμως παλεύουν με τα δικά τους προβλήματα. Ένας παππούς, ένας αποτυχημένος καλλιτέχνης, ένας αδελφός προσκολλημένος στο να διατηρήσει την τιμή της αδελφής του ακέραια, όλοι αυτοί αποτελούν τις διαφορετικές προσωπικότητες μιας φτωχοκοινωνίας που παλεύει για ένα καλύτερο παρόν και ει δυνατόν, για ένα καλύτερο μέλλον.
Ο Mastroianni στον ρόλο του Tiberio, του εκλεπτυσμένου ζωγράφου/πατέρα που κρατάει διαρκώς ένα μυξιάρικο πιτσιρίκι που κλαίει, είναι εξαιρετικός και μαζί με τον Vittorio Gassman στον ρόλο του γόη και ερωτοχτυπημένου Peppe, προσδίδουν ένα star quality που δε θα περίμενες από μια τέτοια ταινία. Βέβαια υπάρχει εκεί ανάμεσα σε αυτούς τους καρικατουρίστικους απατεωνίσκους, ένας που κλέβει πραγματικά την παράσταση. Αυτός δεν είναι άλλος από τον γηραιότερο της παρέας ο οποίος με τις μοναδικές του εκφράσεις, την αφέλεια την τρίτης ηλικίας και τα διαρκή, κωμικά του τερτίπια προκαλεί αβίαστα το γέλιο και την συμπάθεια των θεατών. Φυσικά ας μη ξεχνάμε και την Claudia Cardinale στον ρόλο της κλειδαμπαρωμένης στο σπίτι αδελφής, η οποία προσθέτει τον απαραίτητο τόνο σεξοβομβικής διάθεσης, που κάθε ιταλική ταινία που σέβεται τον εαυτό της (ειδικότερα τότε) περιελάμβανε.
Η αλήθεια είναι πως ενώ όλη υπόθεση διαδραματίζεταιι σε φτωχογειτονιές, με πρωταγωνιστές, ταλαιπωρημένους από την δύσκολη και μίζερη καθημερινότητα, ο θεατής δεν επικεντρώνεται καθόλου σε αυτό, εξαιτίας της ξεκάθαρης χιουμοριστικής διάθεσης, που χαρακτηρίζει την ταινία μέχρι και το τέλος της. Δε νοιώθουμε λύπη και οίκτο για τα δεινά των ηρώων, επειδή ακριβώς αποφεύγεται μια τέτοια προσπάθεια και επικεντρώνεται στο γέλιο (και το γελοίο) της όλης ιστορίας. Μηχανοραφούν, καταστρώνουν σχέδια που δεν αποδίδουν, σκαρφαλώνουν σε στέγες και κουβαλούν ολόκληρο εξοπλισμό και όλα αυτά για να κάνουν-κυριολεκτικά-μια τρύπα στο νερό.
Η σκηνοθεσία αποδίδεται ρεαλιστικά και ακολουθεί βήμα-βήμα τις προσπάθειες των πρωταγωνιστών να βρούν και να ανοίξουν επιτέλους, ένα ρημαδο-χρηματοκιβώτιο. Διαπνεόμενη από όλη την άσχημη κοινωνική διάσταση της εποχής, αλλά προκαλώντας το χαμόγελο μέσα από την μεγάλη περιπέτεια της πιο goofy συμμορίας ever, σε κάνει να καταλάβεις τι πάει να πει ιταλική κωμωδία σε μεγάλα κέφια! Εντύπωση μου έκαναν κάποιες σκηνές της ταινίας, που μοιάζουν να έχουν αντιγραφεί επακριβώς σε σύγχρονες παραγωγές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στιγμή που ένας 'ειδικός' παρουσιάζει το μοντέλο του χρηματοκιβωτιού που πρέπει να διαρήξουν και η οποία μου θύμισε έντονα την σκηνή από το "The Score", όταν de Niro και Norton κάθονται και εξετάζουν ενδελεχώς το μοντέλο το οποίο πρόκειται και εκείνοι να ανοίξουν.
Την προτίνω ανεπιφύλακτα, εάν ψάχνετε για μια κωμωδία που θα σας φτιάξει πραγματικά την διάθεση και θα σας κάνει αυθορμήτως να γελάσετε. Περασμένα μεγαλεία ιταλικής κωμωδίας και μεγάλοι ηθοποιοί συνδυάζονται σε ένα επιτυχημένο και κλασσικό έργο, που έγραψε ιστορία και αποτέλεσε την αρχή ενός νέου είδους ταινίας.
http://www.youtube.com/watch?v=fEyQoDVKvRY
TRIVIA
- Στην αρχή της ταινίας ο παραγωγός Grimaldi δεν ήθελε τον Vittorio Gassman να παίξει τον ρόλο του αποτυχημένου μποξέρ, καθώς θεωρούσε οτι ήταν πολύ όμορφος και κομψός για έναν τέτοιο ρόλο. Τελικά ο Gassman έπαιξε με τη βοήθεια έντονου μακιγιαζ και...ψεύτικης μύτης, προκειμένου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του παραγωγού.
- Έχει ψηφιστεί ως μια από τις 50 καλύτερες κωμωδίες που έγιναν ποτέ.
- Αρχικά ο Monicelli ήθελε να ονομάσει την ταινία του " La Madame", που στην ιταλική αργκό σημαίνει "αστυνομία".
(Πηγή IMDB)
Tίποτα στην tv σήμερα...
Χαιρετώ!
