The Big Lebowski: Μια απολαυστική 'pop' κωμωδία των αδελφών Coen

Μετα απο μια σειρά ελαφρώς ψυχοπλακωτικών ταινιών, ήρθε επιτέλους η πολυπόθητη στιγμή (να ηρεμήσω λίγο!) να σας παρουσιάσω μια κωμωδία που αποτελεί απλά, μια αυθεντική κωμωδία, χωρίς το τρίπτυχο που περιλαμβάνουν πλέον οι περισσότερες- ο θεος να τις κάνει!- κωμωδίες: sex, sex και...sex.

Το The Big Lebowski είναι μια περιπετειώδης κωμωδία (δικο μου είδος!), με θεότρελους χαρακτήρες και ατάκες που σπάνε κόκκαλα!  Ο John Goodman και ο Steve Buscemi, αποτελούν τους ιδανικούς κολλητούς και αυτό που λέμε ' οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται', απο τη στιγμή που ο Bridges, ως "Dude" (looool) Lebowski , μπλέκει σε μια απίστευτη περιπέτεια με απρόβλεπτες καταστάσεις.
Ο Jeff Lebowski ή αλλιως όπως τον φωνάζουν όλοι Dude, αποτελεί την προσωποποίηση του cool τεμπέλη τύπου που βαριέται ακόμα και να αλλάξει για να πάει στο super market για γάλα (η σκηνή κατα την οποία σκάει μύτη στο μαγαζί με την παντόφλα, το μποξεράκι και μια παμπάλαια ρόμπα, είναι μια απο τις αγαπημένες μου:) ).  Οι φίλοι του Walter (Goodman) και Theodore (Buscemi) δε πάνε πίσω.  O Walter απόμαχος του Βιετνάμ ζει σε εναν δικό του κόσμο, ενω ο Theodore είναι αφελής, καλότροπος και το τρίτο μέλος της ομάδας τους στο bowling.
Η ιστορία ξεκινάει οταν λόγο συνωνυμίας, ο Dude γίνεται στόχος ανθώπων της νύχτας οι οποίοι τον μπερδεύουν με έναν εκατομμυριούχο που τυγχάνει να έχει το ίδιο όνομα, δηλαδή Lebowski.  Μετά απο ενα ατυχές συμβάν στο σπίτι του Dude (που είναι απλά για γέλια), οι δυο τους έρχονται σε επαφή και με τα πολλά ο Dude προσλάμβάνεται απο τον " Big Lebowski", προκειμένου να βρει την εξαφανισμένη, νεαρή και ολίγον lolita, γυναίκα του (η Tara Reid που παίζει τον ρόλο αυτό θα πρέπει σίγουρα να ευγνομωνεί τους θεούς αιώνια που της δόθηκε η ευκαιρία να παίξει σε μια τέτοια ταινία!!)
Η ταινία σίγουρα δε θα αρέσει σε όσους προτιμούν το πιο 'χοντροκομένο' είδος γέλιου, όπως ανέφερα και παραπάνω.  Για όλους τους υπόλοιπους που προτιμούν τις πιο έξυπνες κωμωδίες, σίγουρα αυτή θα σας κάνει εντύπωση.  Η πλοκή αν και στην αρχή είναι λίγο αργή, στην συνέχεια επιταχύνει και σταδιακά κλιμακώνεται.  Οι πρωταγωνιστές κεντάνε, ο καθένας στο δικό του ρόλο και οι σκηνές που δίνουν γέλιο, το δίνουν απλόχερα.  Μια κωμωδία must-see που δεν θα αρέσει σε όλους, σε αυτούς όμως που θα αρέσει, θα αρέσει πολυ.
Πληροφοριακά αναφέρω οτι η σκηνή με τον θεοοοο John Turturro ως Jesus ενω παίζει bowling με εκείνη την φανταστική μωβ, ολόσωμη φόρμα (yeahhhhhh), έχει κοπιαριστεί με απίστευτα τραγικό τρόπο, σε διαφήμιση μεγάλης αλυσίδας κινηματογράφων.  Ξέρετε εσείς...:)

The Virgin Suicides: Η μουσική κάνει τη διαφορά

Σήμερα ήθελα να ακόυσω κάτι για να χαλαρώσω μετα την πολύωρη φασίνα που έκανα στο σπίτι (ναι κάνω και τέτοια!) και ψάχνοντας στη μουσική μου αποφάσισα να βάλω δυνατά, Air (εντάξει δεν έψαξα και πολύ αφού αρχίζουν απο Α, αλλά τέεελος πάντων).  Ακόυγοντας λοιπόν τις μελωδίες τους μου ήρθε στο μυαλό (πέρα απο ενα καυτό μεσημέρι στα Χανία, οπού έπαιζα το ρόλο του dj κρατώντας και ενα τόσο δα φαναράκι στις φιλεναδίτσες μου :) ) η παραπάνω ταινία, η οποία είναι και μια απο τις αγαπημένες μου πλεόν.
Για να είμαι ειλικρινής τη σκηνοθέτη Sofia Coppola, την έμαθα απο το "Χαμένοι στη Μετάφραση" και αργότερα όταν είδα το "The Virgin Suicides", πληροφορήθηκα οτι το έχει σκηνοθετήσει η ίδια.
Η ταινία αυτή έχει μια πολυ όμορφη ιδιαιτερότητα: η μουσική που την επενδύει καθ'ολη τη διάρκειά της, δε θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστή και πιο "σωστή".  Απο τον τίτλο και μόνο της ταινίας, μπορείτε βασικά να καταλάβετε ολο το story.  Εάν δε σε αυτόν προσθέσετε δυο εξαιρετικά υπερπροστατευτικούς γονείς και πέντε πανέμορφες, παρθένες κόρες, τότε έχετε μια σχεδόν ολοκληρωμένη εικόνα σχετικά με το τι πρόκειται να παρακολουθήσετε.  Η ιστορία είναι γλυκόπικρη και μελαγχολική, οχι όμως σε σημείο να βάλεις τα κλάματα, απλά ίσως να αισθανθείς μια μικρή στεναχώρια για τη ζωη των κοριτσιών αυτών
Εδώ ακριβώς έρχεται η μουσική των Air που πιστεύω οτι απογειώνει την ταινία.  Δημιουργεί μια πράξενη ατμόσφαιρα, μια ατμόσφαιρα ονειροπόλησης και θύμησης αναμνήσεων, ενω μέχρι το τέλος της διαπνέεται απο μια γλυκιά μελαγχολία.  Η ταινία σίγουρα δε θα ήταν η ίδια εαν απουσίαζαν οι Air.  Ο συδυασμός εικόνας- ήχου έχει πετύχει απόλυτα, τόσο που ενω στο τέλος θα έπρεπε να αισθάνεσαι ενα σφίξιμο, τελικά βρίσκεσαι να χαμογελάς και κατα κάποιον τρόπο να νοιώθεις μια περίεργη ευφορία (πείτε μου αν δεν σας έχει συμβεί αυτό, γιατί τότε πρέπει να εχω κάποιο σοβαρό πρόβλημα!).
Γενικά η ταινία αξίζει, ακόμα και για τα συναισθήματα που θα σας δημιουργήσει....
Προς το παρον....adios!!!

Τσεκάρετε και εδω ενα απο τα πολυ όμορφα songs των Air που περιλαμβάνονται στη ταινία, για να καταλάβετε καλύτερα γιατί σας πρήζω τόση ωρα:)

http://www.youtube.com/watch?v=aCm7K9j6O00

Martyrs: Μια απο τις πιο άγριες ταινίες....εμμ...ever!

Είπα σήμερα να παρουσιάσω μια ταινία την οποία έμαθα και είδα τον τελευταίο χρόνο και αυτό τελείως τυχαία.  Απο τη στιγμή που την είδα, έμεινε εκεί, καρφωμένη στο μυαλό μου.  Έτσι και αλλιώς αυτή είναι και η προσωπική μου ευχαρίστηση, να αναφέρομαι σε ταινίες που σου μένουν για τον ένα ή τον άλλο λόγο.  Η σημερινή λοιπόν λέγεται Martyrs

και είναι μια ταινία την οποία ηδη έχω προτείνει σε δικούς μου ανθρώπους να την δουν και οφείλω να ομολογήσω οτι με εξέπληξε η θετική τους άποψη σχετικά με αυτήν (οσοι αποφασίσουνα να την δουν, θα καταλάβουν το γιατί).
Πρώτα απ'ολα η ταινία είναι γαλλική, το λέω απο την αρχή γιατί γνωρίζω οτι ίσως κάποιους να τους ξενίσει το γεγονός αυτό, αλλά σας εγγυόμαι οτι η γλώσσα θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα προσέξετε βλέποντάς την.  Το story φαίνεται απλό αρχικά: μια κοπέλα ζητά εκδίκηση απο εκείνους οι οποίοι την είχαν απαγάγει και την είχαν βασανίσει, οσο ήταν ακόμα παιδί.  Θα μου πείτε μέχρι εδω ok, τι το περίεργο;  Το περίεργο είναι οτι ουσιαστικά ενω στα πρώτα δέκα με δεκαπέντε λεπτά βλέπουμε αυτό ακριβώς, στη συνέχεια η ταινία παίρνει μια εξωφρενικά διαφορετική τροπή την οποία κανείς δε μπορεί να φανταστεί....μα κανείς όμως!
Τα πάντα σε αυτή τη ταινία είναι παραπλανητικά, απο το αρχικό της story, το ρόλο των δυο πρωταγωνιστριών, ακόμα και τον ίδιο της τον τίτλο, καθώς το μόνο που μπορώ να σας πω είναι το εξής:  απλά μη πιστεύετε οτι λέει ο τίτλος ή αν το πιστέψετε, πιστέψτε το με έναν διαφορετικό τρόπο.  Σας μπέρδεψα ε;  Δε πειράζει, ένας παραπάνω λόγος για να την δείτε.
'Εχω διαβάσει να την αποκαλούν θρίλερ, αλλά νομίζω οτι δεν είναι ακριβώς αυτό.  Είναι περισσότερο σαν εκείνες τις ταινίες που παρακολουθόντας τες, νοιώθεις σα να σου χώνουν μια γερή γροθιά στο στομάχι.  Σίγουρα θα περάσει απο το μυαλό σας η σκέψη "Ο Θεε μου, τι κάθομαι και βλέπω τώρα;" (το ξέρω, γιατί απλά και εγω δε σκεφτόμουν τίποτα άλλο καθ'ολη τη διάρκειά της!), ΟΜΩΣ δείτε την, γιατί πέρα απο την όλη δύσκολη, σκληρή, αιματηρή και απίστευτα άγρια εικόνα που παρουσιάζει, προσπαθεί και τελικά πετυχαίνει να περάσει μηνύματα τα οποία είναι στην διακριτική ευχαίρια του καθενός, να τα ερμηνεύσει όπως εκείνος θέλει.
Το λογικό με το παράλογο, έρχονται σε σύγκρουση μέχρι το τέλος και ενα απο τα αιώνια ερωτήματα του ανθρώπου, σε σχέση με την ζωη και τον θάνατο μπορεί να παίρνει απάντηση...λεω τώρα εγω...μπορεί....
Πολλά είπα, δείτε και πείτε, απλά να είστε προετοιμασμένοι γιατί υπάρχουν πράγματα στο Martyrs που σε άλλη ταινία δεν είχα ξαναδεί....Farewell!!

Mysterious Skin: Σοκαριστικό και απόλυτα αληθινό

Ok λοιπόν αυτός είναι ο Joseph Gordon Levitt για τον οποίο αναφέρθηκα και πιο πριν, στην ταινία Inception.

Και αυτή είναι η ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε το 2004, Mysterious Skin

την οποία έτυχε να δω προχτές καθώς βρισκόμουν alone στο σπίτι.  Η ταινία μιλάει για τις παράλληλες ζωές δυο εφήβων, οι οποίες κατα τη διάρκεια της ταινίας κάποια στιγμή συγκλίνουν.  O Neil (Gordon Levitt) παίζει έναν ομοφυλόφιλο έφηβο ο οποίος συνηθίζει να κάνει "χάρες" σε ηλικιωμένους και οχι μόνο προκειμένου να εξασφαλίζει το χαρτζιλίκι του, ενώ ο Brian (Brady Corbet, τον οποίο σίγουρα θα θυμάστε απο την αμερικανική version του Funny Games) υποδύεται έναν περίεργο νεαρό κολλημένο με τις απαγωγές απο εξωγήινους και τις θεωρίες συνομωσίας.
Η ταινία αναπτύσεται κλιμακωτά και αφήνει την ιστορία των 2 παιδιών και των οικογενειών τους, να μιλήσει απο μόνη της.  Στη πορεία, ή για να είμαι πιο σωστή, απο την αρχή κιόλας της ταινίας, θα βρείτε τον εαυτό σας σε μια λίγο περίεργη και άβολη θέση, του να παρακολουθείτε αυτά που θα εξελίσονται μπροστά στα μάτια σας, αλλά θα σας έλεγα να το φτάσετε μέχρι τέρμα.  Προσωπικά υπήρχαν κάνα δυο σημεία στα οποία ήμουν έτοιμη να κλείσω την ταινία- και ιδιαίτερα ενα προς το τέλος- αλλά τελικά την είδα όλη παρά το δύσκολο θέμα που πραγματεύεται της παιδικής, σεξουαλικής κακοποίησης και τον αντίκτοιπό της στα πρόσωπα που εμπλέκονται, αλλά και στο κοντινό τους περιβάλλον.
Οι εμηνείες χωρίς να είναι συγκλονιστικές (εκτός ίσως απο αυτή του Levitt) είναι πολύ καλές, το περιβάλλον απόλυτα καταθλιπτικό, όπως θα έπρεπε να είνα,  και η ιστορία τόσο τραγική, που απλά αποτελεί την καθημερινότητα εκατοντάδων παιδιών και στην εκτός οθόνης ζωή.
Ουσιαστικά το Mysterious Skin αποτελεί μια αργή και βασανιστική πορεία των χαρακτήρων μέσα σε εναν βρώμικο, εξαθλιωμένο και καταστροφικό περιβάλλον.  Ένα ταξίδι των νεαρών πρωταγωνιστών απο την σκληρή πραγματικότητα των καθημερινών τους ζωών, σε αυτή, της ακόμα σκληρότερης συνειδητοποίησης, οτι το παιδικό-νεανικό μερίδιο της ανεμελιάς και της αθωώτητας, είναι κάτι που οι ίδιοι ποτέ δε θα ζήσουν, βουτώντας απο την αρχή στα βαθιά και πασχίζοντας να φτάσουν στη λύτρωσή τους.  Πρέπει να τη δείτε...

INCEPTION Not another summer blockbuster

Ναι ήμουν και εγω εκεί, στη πρεμιέρα αυτής της ταινιάρας!  Είμαι τόσο συγκινημένη (ναι και όμως είμαι!) που κατάφερα να δω μια τόσο καλογυρισμένη και "γρήγορη" ταινία, μια περιπέτεια φαντασίας ουσιαστικά.  Ο Νόλαν κάνει για μια ακόμη φορά τα μαγικά του επι της οθόνης και δε μπορεί παρα να...μαγέψει (τι άλλο;) τους θεατές για μια ακόμη φορά.
Μετά από το ιδιαίτερο Memento, το εξαιρετικό The Prestige, και τις 2 καταιγιστικές ταινίες του αγαπημένου σε όλους Batman (που μεταξύ μας κατάφερε με πολυ μαεστρία να ξεβαλτώσει...ακόμα θυμάμαι τον Clooney σαν Batman, αχαχαχαχα, συγνώμη δε μπόρεσα να κρατηθώ!!), έρχεται τώρα και το τελευταίο του αριστούργημα.  Το Inception είναι μια ταινία κινηματογραφικά άρτια, με γρήγορη πλοκή, πανέξυπνο σενάριο, φοβερές ερμηνείες, σκηνές που πάνε κόντρα στο νόμο της βαρύτητας και μια εξέλιξη που σε κρατάει με τα μάτια κολλημένα στη οθόνη, για όλη τη διάρκεια των κοντά δυομιση ωρών που κρατάει η ταινία.  Είναι μια ταινία για τον κόσμο των ονείρων και την σχέση τους με την πραγματικότητα, μιας σχέσης που διαχωρίζεται απο μια τόση δα γραμμή,  που οταν εξαφανιστεί ακόμα και η πιο αληθινή πραγματικότητα μοιάζει με το πιο αληθινό όνειρο και τότε δε ξέρεις τι πρέπει να ευχηθείς, να ξυπνήσεις ή να πεθάνεις;
Ο Di Caprio έχει μάλλον αποτρελαθεί και θα αποτρελάνει και εμάς, γιατί απλά δε γίνεται να παίζει σερί σε τόοοοσες καλες ταινίες (ας είναι καλά ο Όσιος Scorsese), αλλά οφείλω να παραδεχτώ οτι απλά είναι πολύ καλός και το Inception αποτελεί μια ακόμη απόδειξη γι'αυτό.  Όσο για το υπόλοιπο cast είναι όλοι ενας και ενας, με δυο να ξεχωρίζουν.  Τον Βρετανό Eames (Tom Hardy) το βρετανικό φλέγμα του οποίου (φλέγμα, οχι φλεμα! τσσσ...) κολλάει απόλυτα με την αμερικανική "ψυχρότητα" των υπολοίπων, καθώς και τον μετρημένο Arthur (Joseph Gordon Levvit) ο οποίος κατά εναν περίεργο τρόπο που θύμισε πολύ έντονα τον αδικοχαμένο Heath Ledger. Καλό θα ήταν να του δώσετε λίγη προσοχή διότι το ένστικτό μου μου λέει οτι τον περιμένουν μεγάααλα πράγματα (αύριο θα αναφερθώ σε μια ταινία του που είδα χτές και απλά με συγκλόνισε).
Εν κατακλείδι λοιπόν οσοι δεν έχετε δει ακόμα το Inception τρέξτε! (τρέχουμε τώρα!!).  Η πολυπλοκότητα, η εφευρετικότητα, η γρήγορη εξέλιξη, τα εκπληκτικά πλάνα, the acting (τσσσσ και παλι) και το βάθος στο οποίο έχει φτάσει αυτή τη φορά ο Christofer Nolan θα σας χαρίσουν μια μοναδική εμπειρία την οποία σίγουρα θα συζητάτε για μέρες αφού βγήτε απο την αίθουσα.  Εξάλλου το περιεχόμενο που πραγματέυεται η ταινία είναι τόσο απίθανο και εξωπραγματικό (κυριολεκτικά) που φαίνεται σχεδόν αδύνατο να μπορέσει να συμβεί κάτι τέτοιο στον δικό μας κόσμο.....ή μήπως οχι και τόσο αδύνατο πια; Χμμμ...