The Green Mile: Dead man walking...

And we have a winner!  Με χαρά είδα οτι αυτή η ψηφοφορία μάζεψε τις περισσότερες ψήφους (55 παρακαλώ) τώρα που ξεκινήσαμε και πάλι μετά το καλοκαιράκι.  Ευχαριστώ όλους και πάλι για τη συμμετοχή σας (ελπίζω να μην έχω γίνει ακόμα πολύ γραφική) και προχωρώ με την απαρίθμηση των συνολικών ψήφων που μάζεψαν οι τρεις ταινιούλες που ξεχώρισαν από τις υπόλοιπες.  Ομολογώ οτι με κάποια μικρή έκπληξη είδα οτι το "The Green Mile" πέρασε μπροστά με 32, μιας που περίμενα το "Shawsank Redemption" να έρθει πρώτο και το οποίο έμεινε τελικά στην δεύτερη θέση με 29.  Στην τρίτη βρέθηκε το "The Shining" με 28, που έχει σαρώσει σε πολλές ψηφοφορίες μέχρι τώρα.  Παρόλα αυτά δε μπορώ παρά να παραδεχτώ οτι το "The Green Mile" είναι μια ταινία που έχει μεταφερθεί αυτούσια από το βιβλίο στον κινηματογράφο και μάλιστα ανήκει σίγουρα στα καλύτερα adaptation από έργα του Stephen King.  Πρέπει να την έχω δει γύρω στις 5 φορές, οπότε ξεκινώ ευθύς αμέσως για την κριτική μας!

O Paul Edgecomb (Tom Hanks) εργάζεται ως φρουρός σε μια πτέρυγα θανατοποινιτών στην Louisiana, την δεκαετία του '30.  Μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους του, τον 'brutal' Brutus Howell (David Morse), τον νεαρό Dean Stanton (Barry Pepper) και τον πιο ώριμο και σοβαρό Hary Terwilliger (Jeffrey DeMunn) είναι υπεύθυνος για την ομαλή λειτουργία της πτέρυγάς τους, κρατώντας τους μελλοθάνατους ήρεμους και μακριά από μεταξύ τους κόντρες.  Όταν μια μέρα καταφτάσει ο θηριώδης John Coffey (Michael Clarke Duncan) κατηγορούμενος για τον βιασμό και τον θάνατο δυο μικρών κοριτσιών (που ήταν και αδελφάκια), τότε όλοι-τρόφιμοι και φύλακες-θα αρχίσουν να κάνουν λόγο για τον χειρότερο, ανάμεσα στους χειρότερους.  Σύντομα όμως θα διαπιστώσουν οτι ο Coffey κρύβει ένα μεγάλο μυστικό, ένα χάρισμα που τον κάνει μοναδικό: μπορεί και γιατρεύει με το άγγιγμα.  Ο Paul θα κλονιστεί συθέμελα από τα γεγονότα που πρόκειται να ακολουθήσουν στο Πράσινο Μίλι και θα έρθει αντιμέτωπος με την ίδια του την πίστη: αυτός ο άνθρωπος είναι ο Διάβολος προσωποποιημένος ή μήπως ένας Άγγελος Κυρίου;
Ο σκηνοθέτης Frank Drabont που είναι υπεύθυνος για αυτή την υπέροχη μεταφορά, έχει μια μικρή μανία με τα έργα του πολυαγαπημένου μου King.  Εκτός από το Πράσινο Μίλι (1999) ανέλαβε να σκηνοθετήσει το 1994 το "Shawsahnk Redemption" το οποίο αποτέλεσε και την πρώτη του ολοκληρωμένη δουλειά.  Ακολούθησε το 1999 η ταινία με τον Tom Hanks, ενώ το 2007 μας χάρισε ανατριχίλες και ίσως ένα από τα πιο σοκαριστικά τέλη του εμπορικού κινηματογράφου, με το "The Mist".  Τώρα εκτελεί χρέη executive producer στη ζομπίστικη σειρά, "The Walking Dead" η οποία έχει αγαπηθεί από πολλούς όπου κι αν προβάλλεται, αποτελώντας ότι καλύτερο για τους fan του είδους.  Την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους δε την έχουν δει και επιφυλάσσομαι να γράψω γι' αυτήν στο blog λίαν συντόμως.

Φαντάζομαι οτι έχετε πάθει και εσείς πολλές φορές αυτό που όταν διαβάζεις ένα βιβλίο και έπειτα βλέπεις την ταινία, τις περισσότερες φορές αυτή δεν ανταποκρίνεται στον τρόπο με τον οποίο η φαντασία σου είχε χτίσει τους ήρωες και το γενικότερο περιβάλλον.  Από την άλλη πλευρά όταν έχεις ήδη παρακολουθήσει ένα φιλμ, και στη συνέχεια διαβάζεις το βιβλίο, οι χαρακτήρες έχουν την μορφή των ηθοποιών που έχεις μόλις δει, καθιστώντας το μάλλον αδύνατον να φανταστείς πλέον την ιστορία αποκομμένη από την κινηματογραφική της απόδοση.  Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στην δική μου περίπτωση.  Όταν ξεκίνησα να διαβάζω το μυθιστόρημα του King, έπιασα τον εαυτό μου να φέρνει στο μυαλό εικόνες από την ταινία.  Και αυτό δε με ξένισε καθόλου, διότι με ευχαρίστηση διαπίστωσα οτι μου ήταν πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω ποιο ήταν καλύτερο: το βιβλίο ή η ταινία;  Και εκεί ακριβώς εντοπίζω την επιτυχία του Darabont, στο πόσο πιστά κατάφερε δηλαδή να παρουσιάσει μια ιστορία με όλες τις δραματικές της εκφάνσεις, τις ανάλαφρες, χιουμοριστικές στιγμές και την ολοκληρωμένη και οριοθετημένη παρουσία των ηρώων.

Όσοι έχουν διαβάσει Stephen King σίγουρα θα έχουν εντοπίσει το πάντρεμα θρησκείας/πίστης, είτε με το μεταφυσικό, είτε με το πραγματικό που πολλές φορές είναι πολύ πιο τρομακτικό.  O King αρέσκεται να συνδυάζει πάντα στα βιβλία του την υπόνοια ή την ξεκάθαρη παρουσία ενός κακού που προσωποποιείται όπως ο λυσσασμένος σκύλος στο "Cujo", τα στοιχειωμένα ορυχεία στο "Desperation" και ο μικρούλης νεκροζώντανος Cage Creed στο "Pet Sematary".  Τις περισσότερες φορές η εξιλέωση θα έρθει μέσα από την παρέμβαση ενός ανθρώπου, που όμως δε μοιάζει με τους υπόλοιπους εξαιτίας των 'ιδιαίτερων' χαρισμάτων που έχει.  Αυτά ακριβώς τα χαρίσματα είναι που συνδέονται με θέματα κρυφών δυνάμεων που μπορούν να θεραπεύσουν, να γλυτώσουν τους πρωταγωνιστές από θανατηφόρες καταστάσεις και να επαναφέρουν την τάξη.  Εκτός από το Πράσινο Μίλι στο οποίο η παρουσία της Θείας δύναμης είναι εμφανέστατη στον κεντρικό μας ήρωα, υπάρχουν και άλλα βιβλία/ταινίες του King που μπερδεύουν ωραία αυτά τα δυο ξεχωριστά συστατικά και δημιουργούν ένα ισορροπημένο αποτέλεσμα που μένει μακριά από υπερβολές (εκτός κι αν αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός του).  Από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα είναι το "Hearts in Atlantis", οπού ο πρωταγωνιστής διακατέχεται από special powers, το "Dreamcatcher" (ένα εκπληκτικό βιβλίο που χαντακώθηκε άσχημα στον κινηματογράφο) στο οποίο ένα παιδί με διανοητική υστέρηση προωθεί την πλοκή παραπέρα, αλλά και το "The Mist" στο οποίο η θρησκόληπτη Ms. Carmody λειτουργεί ως η αρνητική πλευρά της πίστης.  Έτσι και εδώ το καλό και το κακό προχωρούν σε παράλληλους δρόμους και ενσαρκώνονται τέλεια στα πρόσωπα των ηρώων.

Ο Tom Hanks είναι ο καλόκαρδος φύλακας, με την πολύ κακή ουρολοίμωξη που θεραπεύεται από τα χέρια του μυστήριου John Coffey.  Αν και η ερμηνεία του είναι καλή, εντούτοις νομίζω οτι υπάρχουν άλλοι ηθοποιοί που σε κερδίζουν σε αυτή την ταινία.  Αρχικά ο Clarke Dunkan είναι η επιτομή της αντίθεσης.  Με τον τεράστιο όγκο και ύψος του, μόνο τρόμο θα μπορούσε να προκαλεί, ιδιαίτερα μάλιστα και εξαιτίας του φρικτού εγκλήματος που τον ακολουθεί.  Ποιος να περίμενε οτι θα έμοιαζε τελικά περισσότερο με έναν καλόκαρδο γίγαντα, που φοβάται το σκοτάδι και δεν μπορεί να κοιμηθεί χωρίς φως;  Μάλλον κανείς.  Γι' αυτό ακριβώς η ερμηνεία του απέσπασε και μια υποψηφιότητα για Oscar.  Γλυκός και με την αφέλεια ενός μικρού παιδιού, ενσαρκώνει τον ρόλο του Coffey τέλεια.  Από τις καλύτερες ερμηνείες βρήκα και αυτή του Doug Hutchison που υποδύθηκε αριστοτεχνικά τον σαδιστή Percy Wetmore.  Όσο μπόι του έλειπε, το είχε σε κακία και μοχθηρία, την οποία φρόντιζε να στρέφει σε όσους ήταν πλέον ανίκανοι να κάνουν το οτιδήποτε: τους μελλοθάνατους μέσα στα κελιά.  Με λιγδωμένο μαλλί και υποχθόνιο βλέμμα, είναι έτοιμος να ορμήξει.  Μέχρι τη στιγμή βέβαια που αναλαμβάνει ο Wild Bill (Sam Rockwell) γιατί τότε ο Percy τα κάνει πάνω του.  O Rockwell είναι ένας τρελαμένος τύπος που θα οδηγηθεί σύντομα στην ηλεκτρική καρέκλα, προκειμένου να πληρώσει για τα αμαρτήματά του.  Το μεγαλύτερο το μαθαίνουμε στο τέλος, είναι ένα κάποιο σοκ, αλλά έτσι κι αλλιώς η όλη συμπεριφορά αφηνιασμένο ταύρου μέχρι εκείνη την στιγμή μας έχει σοκάρει.  Χαμογελώντας σαρδόνια και καταφέρνοντας να τσαντίζει τους φύλακες διαρκώς με τα κατορθώματά του, δε βάζει μυαλό και γίνεται ένας από τους καλύτερους κακούς της χρονιάς.
Εκτός από τις πολλές και καλές ερμηνείες (να προσθέσουμε στο ήδη εξαιρετικό cast και τους James Cromwell στον ρόλο του αρχηγού, και Patriscia Clarkson στον ρόλο της βαριά άρρωστης γυναίκας του) και η σκηνοθεσία σε κερδίζει αφενός γιατί 'πιάνει' όλο το κλίμα της εποχής του βιβλίου και αφετέρου γιατί η αισθητική του παλιού, εναρμονίζεται στο full με τις 'παλιομοδίτικες' ερμηνείες.  Στα plus είναι και η εξιστόρηση της ταινίας από τον υπερήλικα πια Paul, με την μορφή ενός μεγάλου flashback στην εποχή που ήταν νέος.
Από τις καλύτερες μεταφορές του King, κέρδισε επάξια την πρώτη θέση στην ψηφοφορία μας και μια all time classic θέση στην ταινιακή μας συλλογή : )

Τι έμαθα από την ταινία:   Οτι τελικά το μέγεθος δεν έχει σημασία, οτι υπάρχει ένα 'μαγικό' μέρος που λέγεται Ποντικούπολη και που όλα τα ποντίκια είναι ευτυχισμένα, και οτι πρέπει πάντα, ΠΑΝΤΑ να βρέχεις το σφουγγάρι.

 TRIVIA

• Στην πραγματικότητα ο Clarke Duncan έχει σχεδόν το ίδιο ύψος με τον David Morse και τον James Cromwell.  Απλά για τις ανάγκες τις ταινίες χρησιμοποιήθηκαν τέτοιες γωνίες λήψεις, ώστε να φαίνεται οτι ο Duncan τους ρίχνει τουλάχιστον δυο κεφάλια.
• Στην αρχή της ταινίας ο ηλικιωμένος Paul περπατάει σε έναν διάδρομο του γηροκομείου, προκειμένου να πάει για πρωινό.  Ο διάδρομος έχει ένα ζωηρό πράσινο χρώμα, σαν να πρόκειται πλέον για το δικό του Πράσινο Μίλι.
• Όταν ο King είχε επισκεφτεί την τοποθεσία των γυρισμάτων, ζήτησε από την παραγωγή να τον δέσουν στην...Γριά Σπίθα, προκειμένου να δει πως θα αισθανόταν.  Τελικά δε του άρεσε και ζήτησε να τον λύσουν.
• Ο Clarke Duncan ένοιωθε αμήχανα που έπρεπε να 'πάρει' την μόλυνση του Tom Hanks πιάνοντάς τον στον καβάλο.  Για τον λόγο αυτό ο Hanks έφυγε από το γύρισμα και όταν επέστρεψε είχε βάλει μέσα από το παντελόνι του ένα άδειο μπουκάλι νερού, με αποτέλεσμα η σκηνή να γυριστεί τελικά με μεγαλύτερη ευκολία : )
• O David Morse έχει παίξει σε πολλές ταινίες/μεταφορές του King, όπως το "The Langoliers", "Hearts in Atlantis" και φυσικά το "The Green Mile".

(Πηγή IMDB)

Τίποτα στην tv σήμερα.

Till tomorrow...