tag:blogger.com,1999:blog-44655930068739279.post3797820621241305314..comments2023-07-25T01:11:07.171-07:00Comments on Cinestalmeni: The Hunter: Human is the biggest mistery of all...Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/17456224614653957578noreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-44655930068739279.post-54263825979592766092013-01-15T07:21:05.913-08:002013-01-15T07:21:05.913-08:00Ναι ναι, συμφωνούμε! Αυτή ήταν και η βασικοτερη μο...Ναι ναι, συμφωνούμε! Αυτή ήταν και η βασικοτερη μου ένσταση. Δε με συνάρπασε σε καμία περίπτωση όπως εσένα (και το αγόρι μου δηλαδή, να τα λέμε αυτά :P), παρόλα αυτά είναι μια πολύ καλή προσπάθεια του σκηνοθέτη και βεβαίως γνώστη της σαγήνης της ηπείρου του. Σ'ευχαριστώ ακόμη μια φορά για τον χρόνο σου να γράψεις το σχολιάκι σου! ;)Anonymoushttps://www.blogger.com/profile/17456224614653957578noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-44655930068739279.post-51504965357664481482013-01-15T03:36:11.113-08:002013-01-15T03:36:11.113-08:00Δεν ξέρω αλλά με ενθουσίασε/γοήτευσε πολύ αυτή η ...Δεν ξέρω αλλά με ενθουσίασε/γοήτευσε πολύ αυτή η ταινία. Αν και διαφωνούμε ως προς το σεναριακό κομμάτι της για το πόσο τελικά επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα της ταινίας, ωστόσο είναι πολύ καλά τεκμηριωμένη και εμπεριστατωμένη η άποψή σου (όπως πάντα άλλωστε), κάτι που εκτιμώ ιδιαίτερα. <br /><br />Όσον αφορά την διαφωνία μας πιστεύω ότι ο βασικός σεναριακός ιστός είναι πολύ δυνατός για να επηρεαστεί από κάποια (όπως τα λέω εγώ) “σεναριακά συμπληρώματα/ευκολίες” (η παρουσία του οικογενειακού δράματος, ο ρόλος του Σαμ Νιλ) όπου όντως, θα συμφωνήσω μαζί σου, χρησιμοποιούνται περισσότερο για να ενισχύσουν την δραματουργία της πλοκής παρά σαν κάποια φυσιολογική προέκταση της φυσιογνωμίας/ψυχοσύνθεσης του πρωταγωνιστή. Το να υπάρχουν όμως κάποια σεναριακά κλισέ σε μια ταινία δεν είναι κακό, αρκεί βέβαια να ξέρει να τα χειριστεί ο εκάστοτε σκηνοθέτης. Αν λοιπόν ο σκηνοθέτης αυτός είναι ταλαντούχος, με όραμα, δικό του προσωπικό ύφος κι έχει στην διάθεσή του ένα σενάριο με δυνατότητες, τότε αυτά τα σεναριακά κλισέ μπορεί να έχουν θετική επίδραση στην εξέλιξη της ιστορίας. Κάτι τέτοιο πιστεύω ότι συνέβη κι εδώ. Τώρα εάν κάποιος εξέταζε το σενάριο της ταινίας με βάση εκείνες τις αρχές/κανόνες που διδάσκονται στις κινηματογραφικές σχολές για την συγγραφή ενός “ιδανικού” σεναρίου, τότε πολύ πιθανόν να έχεις δίκιο. Εγώ όμως γενικά δεν ψάχνω για το “ιδανικό” σενάριο. Στην συγκεκριμένη ταινία δεν με ενόχλησαν καθόλου αυτά τα “σεναριακά συμπληρώματα/ευκολίες” διότι από την εξαιρετική κιόλας αρχή της έχει φροντίσει να χτίσει έναν πολύ δυνατό βασικό σεναριακό ιστό: Η πανίσχυρη και αδίστακτη πολυεθνική που θα κάνει τα πάντα για να πετύχει τον σκοπό της, ο μισθοφόρος και η μοναχικότητα του επαγγέλματος η οποία επιβάλλεται ώστε να φέρνει εις πέρας την εκάστοτε αποστολή του, και το κυριότερο η αναζήτηση του “ιερού δισκοπότηρου” (στην συγκεκριμένη περίπτωση η τίγρης της Τασμανίας) που αποτελεί και την θεμέλιο λίθο και την κινητήριος δύναμη όλης της αφήγησης. Σε συνδυασμό μάλιστα με τους υπέροχους εσωτερικούς ρυθμούς της (τόσο στην αφήγηση όσο και στην σκηνοθεσία), την εσωτερική ερμηνεία-δυναμίτης του Willem Dafoe, μα πάνω από όλα την καταλυτική παρουσία του τοπίου και το μυστικισμό που απόπνεαν η άγρια φύση των δασών της Ταζμανίας, έκαναν το τελικό αποτέλεσμα, τουλάχιστον σε μένα, πολύ ιδιαίτερο. <br /><br />Τελικά από ότι κατάλαβα η μεγαλύτερη ένστασή σου είναι το ότι η μεταστροφή του ήρωα γίνεται από ένα “βεβιασμένο οικογενειακό δράμα” ενώ θα προτιμούσες να προερχόταν από την αυθεντική επαφή του με την Φύση. Όντως θα ήταν πολύ καλό όπου θα ταίριαζε περισσότερο με το πνεύμα της ταινίας. <br /><br />4,5/5: Εξαιρετικήargiris-cinefilhttps://www.blogger.com/profile/07829310814528513402noreply@blogger.com